Psyche
alle pijlers
Partner met bipolaire stoornis. Ervaringen?
woensdag 20 maart 2019 14:31
Mijn man en ik zijn 11 jaar samen, waarvan 6 getrouwd. Hij is de liefde van mijn leven, we zijn echt gek op elkaar. Twee jaar geleden kreeg hij een manisch-depressieve episode en dus de diagnose bipolaire stoornis. Zijn psychiater dacht dat het misschien een eenmalige episode was omdat het toen echt als donderslag bij heldere hemel kwam. Er waren nooit eerder indicaties, symptomen, wat dan ook; hij is juist altijd de meest stabiele geweest van ons twee 
Omdat het na die eerste episode anderhalf jaar lang goed ging, en zijn psychiater twijfelde of het eenmalig was, is hij vorig jaar met goedkeuring van de psychiater gestopt met zijn medicijnen. Het ging zo'n 6 maanden goed, maar helaas is het nu binnen een week of twee helemaal fout gegaan. Hij werd in razendsnelle tempo hypomanisch, en werd daarna binnen 2-3 dagen manisch-depressief met psychotische verschijnselen. Zodra ik merkte dat het fout ging probeerde ik zijn psychiater te bellen; ik woon niet in Nederland en het systeem hier is echt zo frustrerend (en gevaarlijk!). We konden pas 5-6 dagen later terecht (gisteren, dinsdag dus). Het is afgelopen vrijdag helemaal fout gelopen en eindigde in een drama waarbij hij onder politiebegeleiding naar de spoedeisende hulp is gebracht. Hij mocht daar van de dienstdoende psychiater uit twee opties kiezen; onmiddellijk medicijnen innemen of gedwongen opname. Hij heeft toen (onder luid gehuil en protest, want hij vond natuurlijk dat hij helemaal niet ziek was) de pillen ingeslikt.
Wat 2 jaar geleden totaal niet het geval was maar deze keer wel en het veel moeilijker heeft gemaakt, is dat mijn man in zijn manie opeens erg boos op me is, mij van alles verwijt, en zegt te willen scheiden. Ik zit al een week bij mijn ouders omdat hij mij niet wil zien (tja eigenlijk wil hij niemand zien, maar vooral mij niet). Hij heeft zelfs al zijn spullen gepakt en zegt dat hij een tijdje apart wil wonen en daarna wil scheiden. Ik probeer zo rustig mogelijk te blijven want ik lees overal dat dit vaak voorkomt bij manie. Toch blijft het moeilijk en voel ik me zo gebroken. Ook is er toch ergens een stemmetje dat zich blijft afvragen of hij het misschien wel meent. Wij hebben zeker geen perfecte relatie, er zijn zeker issues die aan gewerkt moeten worden, maar we zijn altijd allebei duidelijk geweest dat we nooit zomaar onze huwelijk zouden opgeven en 100% voor elkaar gaan. Hij zegt dagelijks tegen mij hoeveel hij van me houdt.
Gisteren heeft hij eindelijk zijn psychiater gezien, en het is redelijk goed gegaan. Hij heeft sinds vrijdag elke dag zijn medicatie ingenomen (Abilify 15mg oftewel aripiprazol 15mg) en ik merk dat hij langzaam weer zichzelf wordt en de boosheid weg ebt. Hij was gisteren een stuk aardiger tegen mij en heeft het woord scheiding niet laten vallen. De psychiater heeft hem kunnen overtuigen om geen drastische beslissingen te nemen (hij wilde meteen ontslag indienen, verhuizen en scheiding beginnen te regelen, zijn auto verkopen...) en morgen hebben we weer een afspraak. Hij komt dagelijks langs bij mijn ouders om zijn medicijnen in te nemen (dit was 1 van de voorwaarden van de psychiater om opname vermijden). Ik zie hem dan 5-10 minuten, verder heb ik geen contact met hem, hij wil mij en mijn ouders, met wie hij heel erg close is, niet zien. Dit maakt het extra moeilijk want ik heb geen idee wat hij de hele dag uitspookt en ik maak me zo zo veel zorgen. Ik mis hem ook verschrikkelijk
Ik leef nu 'day by day' en probeer zo rustig mogelijk te blijven, ook al ben ik eigenlijk in blinde paniek, gebroken, en moet ik nog gaan rouwen om het feit dat deze tweede episode betekent dat hij definitief een bipolaire stoornis heeft. Wij waren van plan om volgend jaar voor een kindje te gaan.. dit maakt nu alles onzeker. Mijn ouders zijn zo geschrokken van wat er vrijdag is gebeurd dat ze vinden dat wij onze kinderwens moeten loslaten. Ik moet nog goed gaan nadenken en kijken hoe het verder loopt, ik heb hoop dat als hij nu wel permanent op medicatie gaat dat hij stabiel zal blijven... Ik ben 32, de klok tikt ook door. Ik denk dat we het een paar jaar gaan uitstellen om te kijken hoe het gaat.
Sorry, dit is een hele lange verhaal geworden.
Tja, wat wil ik met deze topic... beetje mijn hart luchten en kletsen met anderen die ook een partner hebben met een bipolaire stoornis... Adviezen e.d. zijn welkom.
Omdat het na die eerste episode anderhalf jaar lang goed ging, en zijn psychiater twijfelde of het eenmalig was, is hij vorig jaar met goedkeuring van de psychiater gestopt met zijn medicijnen. Het ging zo'n 6 maanden goed, maar helaas is het nu binnen een week of twee helemaal fout gegaan. Hij werd in razendsnelle tempo hypomanisch, en werd daarna binnen 2-3 dagen manisch-depressief met psychotische verschijnselen. Zodra ik merkte dat het fout ging probeerde ik zijn psychiater te bellen; ik woon niet in Nederland en het systeem hier is echt zo frustrerend (en gevaarlijk!). We konden pas 5-6 dagen later terecht (gisteren, dinsdag dus). Het is afgelopen vrijdag helemaal fout gelopen en eindigde in een drama waarbij hij onder politiebegeleiding naar de spoedeisende hulp is gebracht. Hij mocht daar van de dienstdoende psychiater uit twee opties kiezen; onmiddellijk medicijnen innemen of gedwongen opname. Hij heeft toen (onder luid gehuil en protest, want hij vond natuurlijk dat hij helemaal niet ziek was) de pillen ingeslikt.
Wat 2 jaar geleden totaal niet het geval was maar deze keer wel en het veel moeilijker heeft gemaakt, is dat mijn man in zijn manie opeens erg boos op me is, mij van alles verwijt, en zegt te willen scheiden. Ik zit al een week bij mijn ouders omdat hij mij niet wil zien (tja eigenlijk wil hij niemand zien, maar vooral mij niet). Hij heeft zelfs al zijn spullen gepakt en zegt dat hij een tijdje apart wil wonen en daarna wil scheiden. Ik probeer zo rustig mogelijk te blijven want ik lees overal dat dit vaak voorkomt bij manie. Toch blijft het moeilijk en voel ik me zo gebroken. Ook is er toch ergens een stemmetje dat zich blijft afvragen of hij het misschien wel meent. Wij hebben zeker geen perfecte relatie, er zijn zeker issues die aan gewerkt moeten worden, maar we zijn altijd allebei duidelijk geweest dat we nooit zomaar onze huwelijk zouden opgeven en 100% voor elkaar gaan. Hij zegt dagelijks tegen mij hoeveel hij van me houdt.
Gisteren heeft hij eindelijk zijn psychiater gezien, en het is redelijk goed gegaan. Hij heeft sinds vrijdag elke dag zijn medicatie ingenomen (Abilify 15mg oftewel aripiprazol 15mg) en ik merk dat hij langzaam weer zichzelf wordt en de boosheid weg ebt. Hij was gisteren een stuk aardiger tegen mij en heeft het woord scheiding niet laten vallen. De psychiater heeft hem kunnen overtuigen om geen drastische beslissingen te nemen (hij wilde meteen ontslag indienen, verhuizen en scheiding beginnen te regelen, zijn auto verkopen...) en morgen hebben we weer een afspraak. Hij komt dagelijks langs bij mijn ouders om zijn medicijnen in te nemen (dit was 1 van de voorwaarden van de psychiater om opname vermijden). Ik zie hem dan 5-10 minuten, verder heb ik geen contact met hem, hij wil mij en mijn ouders, met wie hij heel erg close is, niet zien. Dit maakt het extra moeilijk want ik heb geen idee wat hij de hele dag uitspookt en ik maak me zo zo veel zorgen. Ik mis hem ook verschrikkelijk
Ik leef nu 'day by day' en probeer zo rustig mogelijk te blijven, ook al ben ik eigenlijk in blinde paniek, gebroken, en moet ik nog gaan rouwen om het feit dat deze tweede episode betekent dat hij definitief een bipolaire stoornis heeft. Wij waren van plan om volgend jaar voor een kindje te gaan.. dit maakt nu alles onzeker. Mijn ouders zijn zo geschrokken van wat er vrijdag is gebeurd dat ze vinden dat wij onze kinderwens moeten loslaten. Ik moet nog goed gaan nadenken en kijken hoe het verder loopt, ik heb hoop dat als hij nu wel permanent op medicatie gaat dat hij stabiel zal blijven... Ik ben 32, de klok tikt ook door. Ik denk dat we het een paar jaar gaan uitstellen om te kijken hoe het gaat.
Sorry, dit is een hele lange verhaal geworden.
Tja, wat wil ik met deze topic... beetje mijn hart luchten en kletsen met anderen die ook een partner hebben met een bipolaire stoornis... Adviezen e.d. zijn welkom.
woensdag 20 maart 2019 15:01
Het lastige met een bipolaire stoornis is dat je het niet weet. Sommige mensen kunnen prima functioneren, hebben gezinnen met kinderen en anderen zijn toch zeer beperkt. Je kind zou wel een kans van 10-15 % hebben op het ontwikkelen van een bipolaire stoornis, dus daar moet je goed over denken. Wat hij heeft lopen roepen, zou ik echt even parkeren. Over het algemeen is dat de aandoening en niet de mens zelf, zeker als het om zulke extreme zaken gaat. Heel veel sterkte!
woensdag 20 maart 2019 15:10
Vanwege herkenbaarheid zal ik niet te veel in detail treden maar in mijn zeer naaste omgeving heb ik ook iemand met een bipolaire stoornis (geen partner). Wanneer deze persoon in of een manie of depressie zit, probeer ik deze persoon zoveel mogelijk te vermijden. Waarom? Omdat er inderdaad heel vaak dingen gezegd worden die ze niet menen, maar die wel aankomen bij jezelf als persoon. Nu snap ik dat wanneer het om je eigen partner gaat dit een stuk moeilijker is.
Ik heb weinig tips of adviezen voor je, ik vind het soms heel lastig om te gaan met deze persoon en heb altijd het gevoel dat je als het ware op je tenen moet lopen om die gene "tevreden" te houden, want bij het minste of geringste gaat het mis ( bij wijze van spreken dan).
Succes, het valt echt niet mee soms!
Ik heb weinig tips of adviezen voor je, ik vind het soms heel lastig om te gaan met deze persoon en heb altijd het gevoel dat je als het ware op je tenen moet lopen om die gene "tevreden" te houden, want bij het minste of geringste gaat het mis ( bij wijze van spreken dan).
Succes, het valt echt niet mee soms!
woensdag 20 maart 2019 15:13
Ik heb zelf een bipolaire I stoornis. Mijn eerste manie kreeg ik toen mijn kind er al was, dus wij hebben niet voor de keuze gestaan of we al dan niet aan kinderen zouden beginnen. Bij mij was de 1e manie, die kwam voor ik medicijnen slikte, veruit het heftigst. De tweede zat tussen hypomanie en manie in. De derde heb ik door inzicht in mijn ziekte weten te voorkomen door een paar weken in een donkere kamer te gaan zitten en goede begeleiding te krijgen + verhoging van de medicatie te krijgen. Je weet niet hoe het met je man gaat natuurlijk. Het hangt er heel erg vanaf in hoeverre hij zal accepteren dat hij een bipolaire stoornis heeft en bereid is om er dingen voor opzij te zetten.
Mensen zijn bij mij vaak verbaasd als ik ze vertel wat er aan de hand is. Ze denken vaak dat ik een 'vrijwillige thuisblijfmoeder' ben, die wat freelancet. Ik ben stabiel, ook in mijn relatie en heb door de ellendige periodes in de afgelopen jaren geleerd om te genieten en ook iedere mogelijkheid die zich daarvoor aandient aan te grijpen. Dat doe ik vooral met man en kind. Mijn professionele leven is gereduceerd tot allerlei kleinere klussen, sommige betaald, sommige vrijwillig, waardoor ik kan slapen als het moet. Daarnaast heb ik een paar serieuzere hobby's. Door dit zo te doen ben ik in staat een goede echtgenote en moeder te zijn. En al klinkt het misschien jaren '50, maar ik geniet ervan. Ik heb gewoon veel rust nodig als bijwerking van de medicijnen en doordat ik met de bipo prikkelgevoeliger ben dan de meeste andere mensen.
Zo kan het dus gaan. Het heeft tijd nodig. En ik snap dat het lastig is als je 32 bent en graag een kind wilt. Ik hoop dat je eruit komt. Wat je ook doet, als je verder wilt met je man, geef hem dan rustig de tijd om uit de manie/psychose te komen. Hij is nu niet in staat om reëel na te denken. Hou er ook rekening mee dat als het over is hij echt tijd nodig zal hebben om tot zichzelf te komen. Te accepteren wat hij allemaal gedaan/gedacht/gezegd heeft tijdens de manie.
Als je met ervaringsdeskundigen wilt praten, bel dan met de Lotgenotenlijn van de VMDB. Hier zitten zowel mensen met een bipo als familieleden. In mijn lastigste tijd had ik hier gek genoeg meer aan dan aan de GGZ (hoewel ik ook hier goede ervaringen mee heb).
Mensen zijn bij mij vaak verbaasd als ik ze vertel wat er aan de hand is. Ze denken vaak dat ik een 'vrijwillige thuisblijfmoeder' ben, die wat freelancet. Ik ben stabiel, ook in mijn relatie en heb door de ellendige periodes in de afgelopen jaren geleerd om te genieten en ook iedere mogelijkheid die zich daarvoor aandient aan te grijpen. Dat doe ik vooral met man en kind. Mijn professionele leven is gereduceerd tot allerlei kleinere klussen, sommige betaald, sommige vrijwillig, waardoor ik kan slapen als het moet. Daarnaast heb ik een paar serieuzere hobby's. Door dit zo te doen ben ik in staat een goede echtgenote en moeder te zijn. En al klinkt het misschien jaren '50, maar ik geniet ervan. Ik heb gewoon veel rust nodig als bijwerking van de medicijnen en doordat ik met de bipo prikkelgevoeliger ben dan de meeste andere mensen.
Zo kan het dus gaan. Het heeft tijd nodig. En ik snap dat het lastig is als je 32 bent en graag een kind wilt. Ik hoop dat je eruit komt. Wat je ook doet, als je verder wilt met je man, geef hem dan rustig de tijd om uit de manie/psychose te komen. Hij is nu niet in staat om reëel na te denken. Hou er ook rekening mee dat als het over is hij echt tijd nodig zal hebben om tot zichzelf te komen. Te accepteren wat hij allemaal gedaan/gedacht/gezegd heeft tijdens de manie.
Als je met ervaringsdeskundigen wilt praten, bel dan met de Lotgenotenlijn van de VMDB. Hier zitten zowel mensen met een bipo als familieleden. In mijn lastigste tijd had ik hier gek genoeg meer aan dan aan de GGZ (hoewel ik ook hier goede ervaringen mee heb).
woensdag 20 maart 2019 15:59
Polydox, dnk, Beeltenis, bedankt voor jullie reacties en goede wensen. Ik weet nu niet precies wat ik moet zeggen maar ik heb er veel aan om gewoon een beetje erover te kunnen praten en jullie reacties te lezen.
Beeltenis, hoe lang duurt het bij jou voordat je uit een manie komt? Mijn man is nu op dag 6 van medicatie; vorige keer was hij binnen 2-3 dagen stukken beter en is zijn herstel best spoedig verlopen. Deze keer lijkt het stukken trager te gaan, en ik was gisteren zo blij dat hij beter leek (minder kwaad in ieder geval), maar vandaag is hij weer boos en wilde na het innemen van zijn pil weer zo snel mogelijk weg en wil vandaag verder niet praten. Is het normaal dat herstel zo kan verlopen, met ups and downs?
Beeltenis, hoe lang duurt het bij jou voordat je uit een manie komt? Mijn man is nu op dag 6 van medicatie; vorige keer was hij binnen 2-3 dagen stukken beter en is zijn herstel best spoedig verlopen. Deze keer lijkt het stukken trager te gaan, en ik was gisteren zo blij dat hij beter leek (minder kwaad in ieder geval), maar vandaag is hij weer boos en wilde na het innemen van zijn pil weer zo snel mogelijk weg en wil vandaag verder niet praten. Is het normaal dat herstel zo kan verlopen, met ups and downs?
woensdag 20 maart 2019 16:47
ik denk dat je er van uit kunt gaan dat jullie nog een aantal weken zoet zijn met het eerste herstel van deze gebeurtenissenDionne36 schreef: ↑20-03-2019 15:59Polydox, dnk, Beeltenis, bedankt voor jullie reacties en goede wensen. Ik weet nu niet precies wat ik moet zeggen maar ik heb er veel aan om gewoon een beetje erover te kunnen praten en jullie reacties te lezen.
Beeltenis, hoe lang duurt het bij jou voordat je uit een manie komt? Mijn man is nu op dag 6 van medicatie; vorige keer was hij binnen 2-3 dagen stukken beter en is zijn herstel best spoedig verlopen. Deze keer lijkt het stukken trager te gaan, en ik was gisteren zo blij dat hij beter leek (minder kwaad in ieder geval), maar vandaag is hij weer boos en wilde na het innemen van zijn pil weer zo snel mogelijk weg en wil vandaag verder niet praten. Is het normaal dat herstel zo kan verlopen, met ups and downs?
Je man moet stabiliseren en daarna moeten jullie beiden dit gaan verwerken en accepteren
ik zou als ik jou was ook zeker indien mogelijk met iemand praten hierover, want het is erg zwaar voor jou als partner
helaas kan je man je daar nu niet in steunen. Hopelijk over een paar weken weer wel
Daarna kun je weer samen naar de toekomst kijken, loop niet teveel op de zaken vooruit.
jullie weten nu dat je man mogelijk nooit meer zonder medicatie kan
er zijn heel veel mensen die een heel positief succesvol leven hebben dankzij medicatie
je leven voelt misschien op dit moment dat het is ingestort, want dat is het ook even, maar dat zegt nog niet zoveel over de lange termijn
Wij hebben pas iemand gedwongen laten opnemen onder de wet bopz. Een zwangere vrouw. Maar het gaat ook weer goed komen.
Dit was de derde keer dat ik van dichtbij betrokken ben geweest bij een opname door een episode, ik weet hoe veel impact het heeft.
woensdag 20 maart 2019 16:53
Hij is met medicatie stabiel, dus zal wel meevallenVelvetVolvo schreef: ↑20-03-2019 16:51Er is voor jou maar 1 goede oplossing, en dat is WEGWEZEN
Anders heb je een ongelukkig leven.....
woensdag 20 maart 2019 16:57
Hallo TO, ik vind je verhaal echt heel heftig om te lezen. Dat hij altijd zo stabiel was en zomaar in korte tijd af kan glijden... Ik denk dat ik reageer vooral omdat ik jullie heel veel succes wil wensen in zulk soort tijden. Veel herkenbaarheid in mijn leven en dat van mijn partner. Succes, maar ook veel liefde en goedheid gewenst, en de hoop dat een goede periode weer snel mag aanbreken.
Sterkte en een dikke knuffel
Sterkte en een dikke knuffel
woensdag 20 maart 2019 17:17
Nee, want er werd echt gedacht dat het een eenmalig incident was, want het gebeurde na een traumatische periode.Pinda-Kaas schreef: ↑20-03-2019 16:59Hebben jullie na de eerste episode een signaleringsplan gemaakt TO?
Dat gaat nu wel belangrijk worden, medicatie of niet
Dat kan samen met de psychiater
Ja, we zullen nu wel alles anders gaan aanpakken. Ik ben eigenlijk ook boos op de psychiater want ik heb WEL aan de bel getrokken, zo'n 3-4 weken geleden, want ik merkte dat hij zich hypomanisch gedroeg. De psychiater vond toen dat hij alleen heel gestrest was van werk (was hij ook), hij heeft toen een paar dagen vrij genomen, het leek beter te gaan. Ik had erop moeten aandringen dat hij weer op medicatie ging.
We hebben in ieder geval tot nu toe al heel veel geleerd hiervan
woensdag 20 maart 2019 17:22
Schrijf alles vast voor jezelf op TO.
Hoe de omstandigheden waren, wat de gedragingen waren die jou hebben gealarmeerd en hoever terug je kunt kijken daarin (wat is de ontwikkeling geweest)
dat kan mogelijk later nog van pas komen en anders geeft het je nu in ieder geval iets te doen om emotioneel wat grip op de situatie te krijgen
Hoe de omstandigheden waren, wat de gedragingen waren die jou hebben gealarmeerd en hoever terug je kunt kijken daarin (wat is de ontwikkeling geweest)
dat kan mogelijk later nog van pas komen en anders geeft het je nu in ieder geval iets te doen om emotioneel wat grip op de situatie te krijgen
woensdag 20 maart 2019 17:27
VelvetVolvo schreef: ↑20-03-2019 16:51Er is voor jou maar 1 goede oplossing, en dat is WEGWEZEN
Anders heb je een ongelukkig leven.....
Mijn man is NIET zijn ziekte. En toen ik met hem trouwde, meende ik het toen ik beloofde bij hem te blijven in ziekte en gezondheid. Hij kan er niks aan doen dat hij ziek is geworden. Ga je ook weg bij je partner die in een rolstoel belandt ofzoiets?!
Ik ga hopen dat als hij gewoon permanent op medicatie gaat, dat het best goed zal gaan. Ik heb VEELS teveel liefde voor deze man om bij hem weg te gaan.
woensdag 20 maart 2019 17:31
Alleen medicatie is niet genoeg. Hij zal ook zijn leven aan moeten passen. Probeer gespecialiseerde hulp te krijgen.Dionne36 schreef: ↑20-03-2019 17:27Mijn man is NIET zijn ziekte. En toen ik met hem trouwde, meende ik het toen ik beloofde bij hem te blijven in ziekte en gezondheid. Hij kan er niks aan doen dat hij ziek is geworden. Ga je ook weg bij je partner die in een rolstoel belandt ofzoiets?!
Ik ga hopen dat als hij gewoon permanent op medicatie gaat, dat het best goed zal gaan. Ik heb VEELS teveel liefde voor deze man om bij hem weg te gaan.
woensdag 20 maart 2019 17:34
TO, ja dat herken ik. Ik werd langzaam steeds manischer/psychotischer en daarna langzaam steeds minder manisch/psychotisch. Maar dat ging ook niet in een vloeiende lijn. De ergste fase heeft een paar weken geduurd, maar dan was het wel eens zo dat het 's ochtends even goed leek en ik 's middags weer echt waangedachten had. Bij mij heeft het zich echter nooit tegen de mensen in mijn directe omgeving gericht. Dat lijkt me ook heel moeilijk.
De tip om aantekeningen te maken voor een signaleringsplan voor de toekomst is een hele goede. En ook de tip om een stemmingsstabilisator te gaan slikken. Dat ben ik meteen na de eerste manie gaan doen. Volgens mijn psychiater komt een enkele episode maar weinig voor. Doordat ik die stabilisator slikte, is de tweede fase ook veel minder heftig geweest. En door mijn opgedane ziekte-inzicht, bijvoorbeeld door een signaleringsplan te maken, heb ik de laatste weten te voorkomen.
De tip om aantekeningen te maken voor een signaleringsplan voor de toekomst is een hele goede. En ook de tip om een stemmingsstabilisator te gaan slikken. Dat ben ik meteen na de eerste manie gaan doen. Volgens mijn psychiater komt een enkele episode maar weinig voor. Doordat ik die stabilisator slikte, is de tweede fase ook veel minder heftig geweest. En door mijn opgedane ziekte-inzicht, bijvoorbeeld door een signaleringsplan te maken, heb ik de laatste weten te voorkomen.
woensdag 20 maart 2019 17:36
Ik woon op een eiland waar er heel weinig is... Er zijn op heel het eiland maar 4 psychiaters, en degene die hij nu heeft past echt het beste bij hem. Ik heb me er wel al heel veel ingelezen, en ik denk dat ik ook ga vragen voor begeleiding van een psycholoog, en dat we ook samen in therapie gaan.
woensdag 20 maart 2019 17:42
Oh en Dionne, misschien nog fijn voor je relatie om te weten. Mijn man en ik zijn uiteindelijk alleen maar dichter bij elkaar gekomen door alles wat er gebeurd is. Het is zwaar geweest, voor mij, maar ook voor hem. We zijn uiteindelijk helemaal op elkaar ingespeeld. Hij merkt het meteen aan me als ik even rust moet nemen. We houden van elkaar om wie we zijn, hij net zo goed van mij als ik van hem. Daarin zijn we evenwaardig. Niet zo veel anders dan bij stellen waarbij ieder 'gezond' is. Het idee dat ik gemakkelijk weer eens een manie kan krijgen is vervelend. Maar ik heb er wel vertrouwen in dat we dat ook weer samen aankunnen.
woensdag 20 maart 2019 17:50
Kijk ook eens of er eea online valt de doen. Plus Minus ( patiëntenvereniging) heeft daar mss wel info over. Psycho-educatie is voor jullie allebei zo belangrijk.Dionne36 schreef: ↑20-03-2019 17:36Ik woon op een eiland waar er heel weinig is... Er zijn op heel het eiland maar 4 psychiaters, en degene die hij nu heeft past echt het beste bij hem. Ik heb me er wel al heel veel ingelezen, en ik denk dat ik ook ga vragen voor begeleiding van een psycholoog, en dat we ook samen in therapie gaan.
woensdag 20 maart 2019 17:55
Beeltenis schreef: ↑20-03-2019 17:34TO, ja dat herken ik. Ik werd langzaam steeds manischer/psychotischer en daarna langzaam steeds minder manisch/psychotisch. Maar dat ging ook niet in een vloeiende lijn. De ergste fase heeft een paar weken geduurd, maar dan was het wel eens zo dat het 's ochtends even goed leek en ik 's middags weer echt waangedachten had. Bij mij heeft het zich echter nooit tegen de mensen in mijn directe omgeving gericht. Dat lijkt me ook heel moeilijk.
De tip om aantekeningen te maken voor een signaleringsplan voor de toekomst is een hele goede. En ook de tip om een stemmingsstabilisator te gaan slikken. Dat ben ik meteen na de eerste manie gaan doen. Volgens mijn psychiater komt een enkele episode maar weinig voor. Doordat ik die stabilisator slikte, is de tweede fase ook veel minder heftig geweest. En door mijn opgedane ziekte-inzicht, bijvoorbeeld door een signaleringsplan te maken, heb ik de laatste weten te voorkomen.
Dank je! Dat geeft mij hoop en moed!
Nog een vraagje voor je... hij zegt dat hij de eerste keer meteen wist dat hij manisch was geweest omdat de 'racing thoughts' (sorry NL is niet mijn moedertaal) meteen weggingen. Hij gelooft nog steeds niet dat hij manisch is want hij heeft geen 'racing thoughts' en zegt nu op dag 6 dat dat onveranderd is.... Kan het misschien zo'n inzicht later nog komt? Omdat dit maar 1 keer eerder is gebeurd vergelijk ik het telkens met de vorige keer, maar het is zo zo anders deze keer en heftiger
woensdag 20 maart 2019 18:22
De eerste keer heb ik ook meer last gehad van racing thoughts dan de tweede. De eerste keer duurde het ook heel lang voor die weg waren. Niet geloven dat je manisch bent komt vaker voor. Als hij weer stabieler is zal hij waarschijnlijk anders tegen deze periode aankijken. De ene manie is de andere niet. Bij mij zijn ze steeds lichter geworden, maar dat hoeft niet. Zeker niet aangezien hij geen stemmingsstabilisator als lithium of depakine slikte.Dionne36 schreef: ↑20-03-2019 17:55Dank je! Dat geeft mij hoop en moed!
Nog een vraagje voor je... hij zegt dat hij de eerste keer meteen wist dat hij manisch was geweest omdat de 'racing thoughts' (sorry NL is niet mijn moedertaal) meteen weggingen. Hij gelooft nog steeds niet dat hij manisch is want hij heeft geen 'racing thoughts' en zegt nu op dag 6 dat dat onveranderd is.... Kan het misschien zo'n inzicht later nog komt? Omdat dit maar 1 keer eerder is gebeurd vergelijk ik het telkens met de vorige keer, maar het is zo zo anders deze keer en heftiger
Moire heeft gelijk. Patientenvereniging is PlusMinus, naam VMDB is veranderd. De lotgenotenlijn heeft als nummer 0900 512 34 56. Daar weten ze ook veel en kun je fijn praten over ervaringen.
