Angst om niet te kunnen slapen houdt me wakker

Sinds een klein jaar slaap ik af en toe hondsberoerd. Ik word er zo gefrustreerd van! Het is begonnen in een periode van veel stress en life-events. Achteraf een soort combinatie van overspannenheid en overgangsklachten. Ik was toen nachtenlang wakker, en had daarnaast ook flink last van angst- en paniekklachten en somberheidsgevoelens.
Nu gaat dat stukken beter. Ik merk wel dat ik nog stressgevoelig ben, maar mijn stemming is meestal goed en angst en paniek heb ik geen last meer van. Maar dat slapen blijft een probleem. Het is de angst om niet te kunnen slapen, die me wakker houdt, denk ik. Het is een op zichzelf staand probleem geworden.

Sinds een aantal weken heb ik een nieuwe baan en gebruik de nachten vóór ik moet werken, slaapmedicatie. Anders weet ik zeker dat het niet zal lukken. Dit is drie keer per week, de andere nachten slaap ik vaak toch wel, soms minder en soms veel te weinig – vannacht heb ik uren wakker gelegen en toen ik eenmaal sliep, heel onrustig, veel dromen, tig keer wakker worden tussendoor en ook weer veel te vroeg wakker.

Wat ik heb geprobeerd. Mindfulness cursus – veel aan gehad, daardoor raak ik niet meer zo in paniek en ga ik minder meer doemdenken (‘ik kan nooit meer slapen, nu gaat alles in mijn leven mis’). CBD olie (werd ik hyperalert van), ontspannings-en ademhalingsoefeningen, slaapoefentherapie bij een cesartherapeut, slaappsycholoog (dit was wel op het hoogtepunt van mijn angstklachten dus eigenlijk lag de focus toen niet goed; ben toen naar een psycholoog gegaan die me beter kon ondersteunen bij de angst), magnesiumpillen, magnesiumbaden, alle denkbare voedingssupplementen, hardlopen, yoga, gezond eten.
Later naar bed gaan, in bed blijven, eruit gaan, wat lezen, een glas wijn drinken, denkspelletjes, afleiding zoeken, seks, klagen tegen mijn man. Heb ook een tijd AD geslikt en toen sliep ik goed, maar dat vind ik nogal heftig en qua stemming is dat ook niet meer nodig. Ik ben wel weer de anticonceptiepil gaan slikken omdat aan overgangs/PMS klachten wordt gedacht (ik ben 43), sindsdien voel ik me wel stabieler.

Nou ja… ik denk dat ik het mogelijke eraan doe maar niets helpt afdoende. Het is hooguit iets beter te doorstaan. Slaap wordt een soort obsessie. Na zo’n totale kutnacht als vannacht ben ik er weer erg mee bezig en maak ik me er zorgen over. Hoe moet dat nou? Ga ik ooit nog goed slapen? Hoe kan ik mijn werk goed doen als ik die medicatie niet meer gebruik? Dat kan ik toch niet eeuwig blijven doen? Hoe doen mensen dat, slapen? Waarom kon ik dat vroeger wel en nu ineens niet meer?

Eens een uurtje wakker liggen vind ik echt geen drama. Maar bij mij duurt het meteen uren, en ik kan ook niet denken ‘dan lig ik maar gewoon lekker in bed, rust ik ook uit’ want ik voel me dan ontzettend gejaagd. Het lukt me wel mijn spieren te ontspannen en rustig te ademen, maar mijn hartslag is dan erg hoog en ik heb zo’n zenuwenknoop in mijn maag. Op een gegeven moment wint de slaapbehoefte het van de zenuwen, maar dan zijn we al uren verder.

Overdag slapen lukt me nauwelijks en heb ik ook geen tijd voor, want werk of gezin/huishouden.

En waar maak ik me dan zo zenuwachtig over? Tja, ik pieker over die slaap en hoe dat ooit goed moet komen. Maar waar het vroeger prima hielp om tegen mezelf te zeggen: ‘joh, met een paar uurtjes slaap functioneer ik ook wel’ (want ik heb inmiddels ervaren dat dat zo is), en ‘ik val vroeg of laat echt wel in slaap’ (want ook dat klopt), krijg ik mijzelf op geen enkele manier meer rustig. Het lijkt wel alsof mijn lichaam in een soort hyperalerte staat komt, daar valt niet meer tegenop te mindfulnessen. Is dat dan toch die overgang, en hoe lang moet dat dan wel niet duren?

Ik blijf dit het zo spuugvervelend vinden. Die uren ’s nachts duren eindeloos. Ik weet van gekkigheid niet meer waar ik het zoeken moet. Ik kan nooit ergens op rekenen. En vooral mis ik het INTENS om in bed te stappen met de zekerheid die ik decennialang had: ‘ik ga lekker slapen!’ Altijd stap ik met lichte stress in bed over of het wel gaat lukken. Ik weet ook dat dat hetgeen is dat me in de weg zit. Ik moet de controle loslaten. Maar hoe, in vredesnaam, doe ik dat? Iemand die met een frisse blik naar dit verhaal kan kijken?

Mij oxazepam voorschrijven. Waar ik weliswaar heerlijk op slaap driemaal per week, maar waar ik wel een keer vanaf wil.

TV kijken heb ik nooit gedaan omdat je altijd hoort dat dat slecht zou zijn. Ik lees zelf heel graag en dat geeft mij ook afleiding. Maar ik kan het eens proberen. En hop staat nog op mijn lijstje te proberen dingen; die ga ik halen!

@Lilalinda, ja misschien, dat zegt mijn huisarts ook. Ik ben bang dat het niet meer werkt als je het te vaak gebruikt. En het schijnt best lastig te zijn het af te bouwen. (Ik zie zoals gebruikelijk vooral de beren op de weg). Maar wellicht moet ik accepteren dat dat mij nu gewoon helpt en dat het even niet anders is...

Ook al heeft niet iedereen een oplossing, het is al fijn om herkenning te krijgen En goed om te lezen dat het soms even duurt maar het wel over kan gaan.

Ik drink wel alcohol, maar alleen in het weekend en niet (vlak) voor het slapen gaan. Ik heb pas om die reden ook een week of drie niet gedronken - weinig verschil. Het helpt ook niet om wél te drinken trouwens.

Overgewicht heb ik zeker niet.

Misschien toch weer naar de huisarts en de slaappsycholoog proberen? Het klopt dat ik erg in mijn hoofd zit en geneigd ben tot doemdenken. Mijn gedachten hierover nogmaals goed onderzoeken, nu ik in wat rustiger vaarwater ben, is misschien wel goed...

Ik ken het boek, heb het al eens gelezen. Ik vond het wel herkenbaar en het heeft me ook wel geholpen. Ik ga het nog eens herlezen, dank je!

retrostar schreef: ↑

25-03-2019 09:41

Ik heb dat probleem ook en als je erover na gaat denken dan komt het telkens op hetzelfde neer: in feite wíl ik niet slapen. Ik wil niet loslaten omdat ik de gedachten die ik op dat moment heb, te belangrijk vind.

Ik wil dan gewoon niet aan niets denken. Ik wil aan problemen denken. Tot op een gegeven moment kan het me niets meer schelen, mijn gedachten raken op drift en dan raak je snel in slaap.

Ik ervaar dat juist andersom. Ik wil verschrikkelijk graag slapen. Ik haat mijn drukke gedachten, het gaat nergens over, ik heb al mijn mogelijkr problemen al honderd keer de revue laten passeren, ik zou niets liever willen dan knockout zijn. Maar ik wil dus juist té graag

Because schreef: ↑

25-03-2019 09:55

Het is sowieso fijn om te lezen dat je niet de enige bent, vooral op dit forum, vind ik. Dat is toch wat meer dichtbij dan abstract een website.

Het is zo lastig om er niet zo'n groot ding van te mk, omdat het voor jou wel zo voelt. Maar toch werkt het wel, achteraf voor mij gezien dan. Het helpt om er zo min mogelijk mee bezig te zijn en proberen structuur on je leven aan te brengen op alle vlakken. Maar toch....nu het een half jaar heel goed met mij gaat, denk ik nog iedere avond: zal het gaan lukken? Ik hoop dat dat ook eens over gaat.

Precies dat ja! Daar hoop ik ooit nog vanaf te komen. Zo fijn idd die herkenbaarheid. Ik ben er nu even heel gefrustreerd over, maar er zijn ook dagen dat ik gewoon mijn leven leef. En dat gaat eigenlijk, zelfs met slaapgebrek, best heel goed. Ik laat mij nergens in beperken, doe alles wat ik die dag moet doen of gepland heb, of waar ik zin in heb, óók als ik moe ben.