Psyche
alle pijlers
Euthanasietraject.
zaterdag 30 maart 2019 23:34
Sinds ong. 2 jaar zit ik in een euthanasietraject.
Weinig mensen weten er vanaf. Mijn hulpverleners, ouders en daarnaast nog een handjevol mensen.
Het traject is nu dermate ver, dat ik zeer waarschijnlijk naar de laatste arts toe mag voor consult.
De kans zou dan reeel worden, dat ik over een paar maanden overlijd.
Ik merk dat ik het erg lastig vind, naar mijn omgeving toe.
Mensen vragen nooit hoe het er voor staat met het traject.
Ik merk dat ik er dan ook niet uit mezelf over begin. Het lijkt me wel raar, om dan als euthanasie wel door zou gaan, opeens dit nieuws te moeten brengen.
Ik begrijp dat het voor leeftijdgenoten erg ingewikkeld is (ik ben eind 20) en weet ook dat ik geen `steun` hoef te verwachten tijdens dit traject, maar toch voelt het soms eenzaam. Al realiseer ik me goed, dat het al heel wat is en zeker heel fijn, dat ik er wel met de hulpverlening over kan praten. Zij steunen mij erg.
Is het ongepast om het voor mezelf te houden, en niet meer te delen met de mensen die wel van het traject weten maar er nooit meer naar vragen? Ik denk zelf dat ik hen er dan ook niet mee belast, maar weet ook niet of ze het misschien liever wel zouden weten (vooraf)?
Weinig mensen weten er vanaf. Mijn hulpverleners, ouders en daarnaast nog een handjevol mensen.
Het traject is nu dermate ver, dat ik zeer waarschijnlijk naar de laatste arts toe mag voor consult.
De kans zou dan reeel worden, dat ik over een paar maanden overlijd.
Ik merk dat ik het erg lastig vind, naar mijn omgeving toe.
Mensen vragen nooit hoe het er voor staat met het traject.
Ik merk dat ik er dan ook niet uit mezelf over begin. Het lijkt me wel raar, om dan als euthanasie wel door zou gaan, opeens dit nieuws te moeten brengen.
Ik begrijp dat het voor leeftijdgenoten erg ingewikkeld is (ik ben eind 20) en weet ook dat ik geen `steun` hoef te verwachten tijdens dit traject, maar toch voelt het soms eenzaam. Al realiseer ik me goed, dat het al heel wat is en zeker heel fijn, dat ik er wel met de hulpverlening over kan praten. Zij steunen mij erg.
Is het ongepast om het voor mezelf te houden, en niet meer te delen met de mensen die wel van het traject weten maar er nooit meer naar vragen? Ik denk zelf dat ik hen er dan ook niet mee belast, maar weet ook niet of ze het misschien liever wel zouden weten (vooraf)?
zaterdag 30 maart 2019 23:42
zaterdag 30 maart 2019 23:46
Kennelijk wordt in jouw omgeving "de reden waarom" dan toch niet zo opgemerkt.
Veel lijkt mij ook af te hangen van hoe close die mensen rondom je staan.
Tegen broers en zussen zou ik bijvoorbeeld toch echt wel dingen vertellen, ook al spreken ze er misschien zelf niet over.
Of tegen mensen van wie je écht afscheid wil nemen.
Misschien dat sommige mensen ook gewoon niet durven?
Het blijft uiteindelijk een moeilijk en zwaar onderwerp.
Veel lijkt mij ook af te hangen van hoe close die mensen rondom je staan.
Tegen broers en zussen zou ik bijvoorbeeld toch echt wel dingen vertellen, ook al spreken ze er misschien zelf niet over.
Of tegen mensen van wie je écht afscheid wil nemen.
Misschien dat sommige mensen ook gewoon niet durven?
Het blijft uiteindelijk een moeilijk en zwaar onderwerp.
zaterdag 30 maart 2019 23:51
Ik begrijp je behoefte om te delen. Maar ik kan me ook voorstellen dat de mensen in je omgeving vooral graag willen dat je blijft leven en daarom minder geïnteresseerd zijn in het eventuele alternatief, zeker op jouw leeftijd. Begrijpen zij waarom je deze keuze maakt? Ben je daar open over?
Ik ken jou niet maar mijn eerste reactie zou ook zijn: nee alsjeblieft doe het niet! Je hebt nog een heel leven voor je. Wellicht denkt jouw omgeving ook zo?
Ik ken jou niet maar mijn eerste reactie zou ook zijn: nee alsjeblieft doe het niet! Je hebt nog een heel leven voor je. Wellicht denkt jouw omgeving ook zo?
zaterdag 30 maart 2019 23:55
Ik kan je niet goed adviseren mbt wat je miet doen, maar wil je even heel veel sterkte wensen. Ik ben zelf tot heel ver gegaan in het euthanasietraject wegens psychisch lijden, het staat nu (even?) in de ijskast omdat het een pietsje minder slecht gaat, dus ik weet een klein beetje wat je doormaakt. Als je erover wilt praten mag je altijd een pb sturen.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
zondag 31 maart 2019 00:03
Júist wanneer het moeilijk is, is het belangrijk om over je gevoel te praten. We zijn meestal intens bang voor de confrontatie, voor het directe, totaal onvoorspelbare contact, en koppelen daar allerlei rampzalige gevolgen aan. De angst moet niet ten koste gaan van jezelf. Ja, het kan op niks uitdraaien, maar het kan ook uitlopen op iets moois, iets nieuws. Alleen door het gesprek aan te gaan geef je mensen de kans om je te steunen en voor je te vechten.
anoniem_381988 wijzigde dit bericht op 31-03-2019 00:05
2.10% gewijzigd
zondag 31 maart 2019 00:05
De redenen om niet te vragen naar een euthanasietraject kunnen natuurlijk heel verschillend zijn.
Ik kan me heel goed voorstellen dat je je als persoon die er wel iets van weet niet naar wilt vragen , maar afwacht tot iemand daar zelf weer iets over wil delen. Of misschien er vanuit gaat dat iemand zelf wel weer wat deelt als er een volgende stap gezet is.
Ik denk dat jij niemand iets verplicht bent, en dat je zelf moet beslissen wat je op welk moment met wie deelt. En als het voor jou belangrijk is om het voor anderen 'goed' te doen denk ik dat je het hun moet vragen.
Ik zou trouwens niet weten waarom je geen steun zou mogen verwachten. Je kunt het niet eisen, maar ik denk eigenlijk dat veel mensen euthanasie wel kunnen steunen.
Ik kan me heel goed voorstellen dat je je als persoon die er wel iets van weet niet naar wilt vragen , maar afwacht tot iemand daar zelf weer iets over wil delen. Of misschien er vanuit gaat dat iemand zelf wel weer wat deelt als er een volgende stap gezet is.
Ik denk dat jij niemand iets verplicht bent, en dat je zelf moet beslissen wat je op welk moment met wie deelt. En als het voor jou belangrijk is om het voor anderen 'goed' te doen denk ik dat je het hun moet vragen.
Ik zou trouwens niet weten waarom je geen steun zou mogen verwachten. Je kunt het niet eisen, maar ik denk eigenlijk dat veel mensen euthanasie wel kunnen steunen.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
zondag 31 maart 2019 00:07
Wat jammer dat mensen in je omgeving er nooit naar vragen. Sommige onderwerpen zijn wel lastig om aan te snijden en het lijkt me dat euthanasie daar ook bij hoort. Als je er behoefte aan hebt om er over te praten, mag je best het onderwerp zelf ter sprake brengen. Misschien zijn ze ook wel benieuwd hoe het met je gaat maar durven ze het niet vragen.
zondag 31 maart 2019 00:09
Wat verdrietig om te lezen dat je dit maar zo minimaal kunt delen.
Heb zelf contact met een lotgenoot die open spreekt over haar mogelijkheden en wensen tot euthanasie. Ik probeer naar haar te luisteren, haar ruimte te geven voor haar verhaal. Het is verschrikkelijk dat ze dit mee moet maken, maar het lijkt me ondragelijk als ze het ook nog alleen moet doen.
Wil je dan ook een virtuele knuffel geven voor alles wat je voelt, meemaakt, mist en vreest.
Heb zelf contact met een lotgenoot die open spreekt over haar mogelijkheden en wensen tot euthanasie. Ik probeer naar haar te luisteren, haar ruimte te geven voor haar verhaal. Het is verschrikkelijk dat ze dit mee moet maken, maar het lijkt me ondragelijk als ze het ook nog alleen moet doen.
Wil je dan ook een virtuele knuffel geven voor alles wat je voelt, meemaakt, mist en vreest.
zondag 31 maart 2019 00:22
Ik heb een vriend die er over een maand niet meer zal zijn. Hij krijgt euthanasie voor ondraaglijk psychisch lijden. Hij heeft zijn inner circle wel steeds geïnformeerd. Heftig maar ook fijn om aan t idee te wennen. Een paar weken terug zijn we met een club een aantal dagen weggeweest. Dat was een lach en een traan maar vooral veel lach. Intens en bijzonder en zo fijn om samen te zijn.
Wellicht heb je iets aan deze andere kant van het verhaal.
En veel sterkte.
Wellicht heb je iets aan deze andere kant van het verhaal.
En veel sterkte.
zondag 31 maart 2019 00:40
Wat verdrietig dat je hier mee moet dealen.
Je zegt dat maar een handjevol mensen weet wat er speelt, het onbegrip komt dus uit dit kleine groepje mensen?
Kun jij je voorstellen dat mensen die van je houden, zich niet zomaar neer kunnen leggen bij deze beslissing van jou en daarom afstand nemen?
Dat er mensen zijn dichtbij je, die niet voelen wat jij voelt en het daarom onbegrijpelijk vinden?
Net zo goed als zij jou niet begrijpen, begrijp jij hun niet. Ja, het gaat om jou. Maar voor de mensen om je heen is dit ook heel erg zwaar en moeilijk.
Heb je je artsen/ begeleiders gevraagd naar lotgenotencontact?
Je zegt dat maar een handjevol mensen weet wat er speelt, het onbegrip komt dus uit dit kleine groepje mensen?
Kun jij je voorstellen dat mensen die van je houden, zich niet zomaar neer kunnen leggen bij deze beslissing van jou en daarom afstand nemen?
Dat er mensen zijn dichtbij je, die niet voelen wat jij voelt en het daarom onbegrijpelijk vinden?
Net zo goed als zij jou niet begrijpen, begrijp jij hun niet. Ja, het gaat om jou. Maar voor de mensen om je heen is dit ook heel erg zwaar en moeilijk.
Heb je je artsen/ begeleiders gevraagd naar lotgenotencontact?
zondag 31 maart 2019 01:09
Kun je dit ook uitspreken naar deze mensen?
Ik kan me voorstellen dat zij het een soort van negeren, omdat ze je gewoon niet willen missen. Wat je niet ziet is er niet. Maar aan de andere kant is het ook voor hun van belang, dat dingen uitgesproken worden. Dat ze niet achteraf gaan denken "had ik maar" terwijl ze er nu toch liever niet over willen praten/denken.
Ik probeer me voor te stellen dat je m'n kind zou zijn. Ik zou het moeilijk vinden te praten over een tijd dat je er niet meer zou zijn. Een zelfgekozen einde lijkt me zwaar. Toch zou ik graag willen weten wat jij nog nodig hebt van mij. Wat ik voor je kan doen. Verder zou ik waarschijnlijk doorgaan zoals we doen. Als jij meer nodig hebt, kun je dat vragen. Hoop ik.
Veel sterkte
Ik kan me voorstellen dat zij het een soort van negeren, omdat ze je gewoon niet willen missen. Wat je niet ziet is er niet. Maar aan de andere kant is het ook voor hun van belang, dat dingen uitgesproken worden. Dat ze niet achteraf gaan denken "had ik maar" terwijl ze er nu toch liever niet over willen praten/denken.
Ik probeer me voor te stellen dat je m'n kind zou zijn. Ik zou het moeilijk vinden te praten over een tijd dat je er niet meer zou zijn. Een zelfgekozen einde lijkt me zwaar. Toch zou ik graag willen weten wat jij nog nodig hebt van mij. Wat ik voor je kan doen. Verder zou ik waarschijnlijk doorgaan zoals we doen. Als jij meer nodig hebt, kun je dat vragen. Hoop ik.
Veel sterkte
Later is nu
zondag 31 maart 2019 09:01
Dit.
Weten ze hoe het traject werkt? En als jij niets deelt weten ze ook niet dat jij er nog mee bezig bent. Misschien denken ze wel dat je het uit je hoofd hebt gezet, omdat ze je er niet over horen. En willen ze er niet over beginnen, simpelweg omdat ze bang zijn.
En juist bij dit traject verdien je alle steun die mensen je willen geven, maar dan moeten ze wel de kans krijgen. Maak dit laatste stukje van je leven niet eenzamer dan dat het al is.
En
zondag 31 maart 2019 09:29
Ik denk dat het niet zozeer onwil is van jouw omgeving maar meer niet weten wat te doen en hoe er mee om te gaan.
Er bestaat niet zoiets als het handboek “Omgaan met een euthenasiepatient”. Elke patiënt is anders en kiest daarin zijn/haar eigen weg, en heeft daarbij ook andere dingen nodig van zijn/haar omgeving. De ene persoon wil er helemaal niet over praten, de ander alleen maar, en de rest zit ergens daar tussenin. Als omstander wil je je niet opdringen, dus probeer je in te schatten waar de patiënt behoefte aan heeft. En als de patiënt het er zelf dan nooit over heeft, dan wordt de inschatting al snel dat de patiënt zelf er kennelijk niet over wil praten, en het onderwerp dus maar beter niet aan de orde gesteld kan worden.
Als jij meer steun wil krijgen, en behoefte hebt om er wel over te praten, dan zul je dat zelf bespreekbaar moeten maken. Ik denk dat je positief verrast zult worden door hun steun, als je zelf opener wordt en meer gaat delen.
Er bestaat niet zoiets als het handboek “Omgaan met een euthenasiepatient”. Elke patiënt is anders en kiest daarin zijn/haar eigen weg, en heeft daarbij ook andere dingen nodig van zijn/haar omgeving. De ene persoon wil er helemaal niet over praten, de ander alleen maar, en de rest zit ergens daar tussenin. Als omstander wil je je niet opdringen, dus probeer je in te schatten waar de patiënt behoefte aan heeft. En als de patiënt het er zelf dan nooit over heeft, dan wordt de inschatting al snel dat de patiënt zelf er kennelijk niet over wil praten, en het onderwerp dus maar beter niet aan de orde gesteld kan worden.
Als jij meer steun wil krijgen, en behoefte hebt om er wel over te praten, dan zul je dat zelf bespreekbaar moeten maken. Ik denk dat je positief verrast zult worden door hun steun, als je zelf opener wordt en meer gaat delen.
