Symbiotische relatie echtgenoot-moeder

12-04-2019 14:42 40 berichten
Alle reacties Link kopieren
Dag allen,

Mijn eerste post hier op het forum. Het volgende speelt:

Ik ben reeds 13 jaar samen met mijn echtgenoot waarvan bijna 3 getrouwd. Het gezin waaruit hij komt heeft ongeveer 20 jaar geleden hun vader verloren door een auto-ongeval. De moeder is alleen verantwoordelijk geweest voor de opvoeding van 3 kinderen. Mijn echtgenoot is de jongste en heeft altijd al een zeer hechte band met zijn moeder gehad, die voor de rest ook heel wat gezondheidsproblemen op haar pad heeft gehad.

Op zich heb ik heel lang geen probleem met deze band, integendeel zelfs. Hij kreeg de ruimte om alleen met zijn moeder op vakantie te gaan, hij gaat regelmatig voor enkele dagen bij haar (we wonen 200+ km van elkaar), urenlange gesprekken meerdere keren per week. Soit, ik denk niet dat ik hun daar ooit een duimbreed in de weg heb gelegd.

Nu is mijn schoonmoeder - cliché, cliche- nogal van het zeuren en vooral alles in een negatief daglicht zien. Doelen worden voor ze gesteld worden vakkundig ontleed op wat er allemaal kan mislopen om uiteindelijk op niets uit te draaien. Ze houdt mijn echtgenoot ook emotioneel onder de duim: aanpraten van schuldgevoelens als de dingen niet lopen zoals zij wil, in gesprekken worden bepaalde thema's (verlies van haar echtgenoot, haar zware leven,..) gedomineerd door haar: zij heeft het allerzwaarste leven van allemaal en niemand begrijpt haar. Zeer ongelukkig leven natuurlijk, maar het heeft ook een impact op mijn eigen echtgenoot. Omdat hij merkt dat zijn moeder niet gelukkig is en hij zich dit emotioneel heel erg aantrekt staat ook ons huwelijk/leven al enkele jaren steeds zwaarder onder druk. Iedere keer als er contact is geweest met de moeder moet ik hem emotioneel bij mekaar rapen omdat zijn moeder maar niet wil luisteren naar hem. We geraken gewoon niet meer vooruit. Ik heb nog nooit druk op hem gelegd om afstand te nemen van zijn moeder, vppr zijn eigen welzijn.

Als klap op de vuurpijl - en hoe het onder mijn ogen is kunnen gebeuren is mij een raadsel - is boven water gekomen dat mijn echtgenoot al bijna 5 jaar een zware Oxycodon verslaving heeft. Blijkbaar heeft hij om de impact van zijn moeder aan te kunnen, de zorgen weg-gemediceerd. Maar nu heb ik dus wel mijn voet zeer duidelijk neergezet: aanpakken die handel ofwel kan je de koffers pakken. Het is bij mij als een mokerslag binnengekomen dat mijn leven on hold staat door het gedrag van zijn moeder en hoe hij daar mee omgaat. Maar dat zal dus nu moeten veranderen. Niet aanpakken is einde verhaal.

Er is ondertussen een traject bij de huisarts en gespecialiseerde drugs-hulpverlening opgestart hetgeen waarschijnlijk gaat uitmonden in een opname om de problematiek geïspoleerd en gericht aan te pakken. Ook de huisarts heeft hier duidelijke grenzen aangegeven naar mijn echtgenoot. Ofwel werk je mee, ofwel stopt het voor hem. Volgens de huisarts is er sprake van een symbiotische relatie tussen mijn schoonmoeder en haar zoon. Zij gebruikt hem om haar emotionele noden te bevestigen en in te vullen.

Nu is de situatie zo dat bij het afbouwen van de medicatie er een heel angstige, besluiteloze echtgenoot naar boven komt. Hij moet zijn relatie met zijn moeder nu aanpakken en dat boezemt hem angst in omdat hij haar langs de ene kant niet wil verliezen, maar langs de andere kant wel begint te beseffen welke negatieve impact zijn moeder op hem heeft en ook bij uitbreiding naar ons als koppel.

De huisarts spreekt van een ongezonde symbiotische relatie tussen hen, en zijn voorspelling is dat mijn schoonmoeder flink om zich heen zal beginnen te schoppen nu haar vertrouwde patroon zal worden doorbroken. De term emotioneel misbruik is zelfs gevallen! We verwachten ook felle weerstand en uiteraard (die signalen zijn er nu al) zal ik de kop van jut zijn. Ik ben nu de bedreiging voor de band met haar zoon. Op aanraden van de huisarts ga ik op zijn minst tijdelijk afstand nemen om de professionals hun werk te laten doen. Gisteren nog heeft ze aangegeven naar mijn echtgenoot dat ze niet van plan is om haar eigen patronen aan te passen, wat natuurlijk nog meer angsten oproept bij mijn echtgenoot.

Mijn concrete vragen:
- ik vind dat de huisarts wel een juiste inschatting maakt van de situatie en heb er ondertussen al veel over gelezen. Schrikbarend hoeveel overeenkomsten er zijn met de kenmerken van een ongezonde symbiotische relatie. Echter, ik wil me niet verliezen in een diagnose omdat ze net ook aansloot bij mijn inschatting gedurende vele jaren. Zien jullie nog elementen/invalshoeken die ik hier over het hoofd zie?

- Hoe stel ik mij in deze het beste op? Is de afstand die ik op aanraden van de huisarts heb genomen een goed idee? Mijn bedoeling is immers om niet nog meer olie op het vuur te gooien door mijn zienswijze te verkondigen. Mijn echtgenoot is momenteel nog niet sterk genoeg om zelf tegen zijn moeder in te komen.

- Hebben jullie ervaringen met een ongezonde symbiotische relatie tussen kind en ouders die een impact heeft op het huwelijk?

- Tips/bemerkingen meer dan welkom!

Ik zie jullie reacties graag tegemoet!
Alle reacties Link kopieren
Wat ontzettend naar voor je man. Klinkt heel erg heftig. Ik zou hem vooral steunen bij het losmaken van de moeder. Oxy is echt een hele nare drug. Houd er rekening mee dat je man misschien intern moet om hier uit te komen.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
Alle reacties Link kopieren
Schoonmoeder gaat niet veranderen, dat lijkt me een duidelijk verhaal. Man kán op dit moment niet veranderen, het is me werkelijk een raadsel waarom hij daar meerdere keren per week heengaat terwijl hij eraan onderdoor gaat. Het klinkt mij in de oren als een misplaatst schuldgevoel naar zijn moeder toe. De houding van je man zal moeten veranderen maar dáár heb jij dan weer zeer weinig invloed op.
Ik zou me inderdaad terugtrekken, dit is te groot om zelf op te lossen, laat het maar aan de profs over, die moeten gaan doordringen tot je man.
...
Alle reacties Link kopieren
Ik heb hier geen ervaring mee, maar ik denk dat dat afstand houden een goed idee is. Misschien kun je het zelf ook wel een beetje als een excuus gebruiken om achter te schuilen. Dus als je schoonmoeder bijvoorbeeld moeilijk doet over de hoeveelheid contact, kun je haar misschien makkelijker afwimpelen omdat 'dat moet van de dokter'. Dan ben je misschien zelf iets minder de kwaaie peer. Als je begrijpt wat ik bedoel. Verder zo geen tips, sterkte ermee.
Alle reacties Link kopieren
Ik herken het gedrag van je schoonma enigzins, sterkte met de situatie, zal niet eenvoudig zijn om hier na al die jaren verandering in te brengen. Worstel er zelf ook mee.
Ik ben het levende bewijs dat je niet moet drinken om onnozel te doen.
Alle reacties Link kopieren
Los van of er een direct verband is tussen de ongezonde relatie met zijn moeder en zijn drugsverslaving, is het belangrijkste voor jou om voor ogen te houden dat HIJ aan de slag moet. Er zijn twee problemen en ze zijn allebei in eerste plaats van hem. (of het ene het gevolg is van het ander is eigenlijk voor jou irrelevant)

Hij moet verantwoordelijkheid nemen voor zijn leven en zijn geluk. Helaas blijkbaar op twee vlakken tegelijkertijd die mogelijk ernstig met elkaar verweven zijn. Maar hij is degene die aan de slag moet. Uiteindelijk gaat dit ook veel impact hebben op jullie relatie (die is namelijk ook compleet verweven met zijn verslaving en met de relatie met zijn moeder). Je zal dus ook met jezelf aan de slag moeten straks.

Er zijn veel manieren waarop jij (onbewust!) zijn herstel in de weg kan staan of juist zijn systemen kan faciliteren. Laat je hierin adviseren door de professionals en/of kijk of je een steungroep kunt vinden in de buurt. Ik denk dat het advies van de huisarts om afstand te nemen momenteel juist is. Er speelt bij jou nu ook van alles, je hebt nieuwe impactvolle informatie te verwerken, jouw leven ligt overhoop en je bent emotioneel gekleurd. Je hebt zelf ook ruimte nodig om te gaan zien wat de situatie is, wat deze voor jou betekent en wat jouw rol is geweest en moet worden. Helaas kun je daar je man niet voor gebruiken en hij is ook niet in staat om er voor jou te zijn.

Je eerste reactie lijkt te zijn om in reddings/overlevingsstand te gaan: wat kan ik nu doen. Hoe kan ik helpen. Hoe krijgen we dit goed. Maar dat is het juist: je bent machteloos. En als jij grip op de situatie gaan proberen te krijgen en gaat handelen, dan loop je waarschijnlijk het herstel en proces van je man in de weg. Je kan het werk namelijk niet voor hem doen.

Ik spreek uit ervaring, met een partner die een verslaving heeft overwonnen en waar verstoorde familiebanden ook ten grondslag lijken te liggen. Maar verder wel heel anders dan bij jou. Sterkte TO
Wat klink je gezond en nuchter in deze nare situatie.
Rot voor je dat dit op je pad komt.
Ik denk dat je man heel veel geluk heeft met jou als vrouw, omdat jij in staat lijkt hem te laten zijn wie hij is en hen ziet zoals hij wil zijn.
Ik heb verder geen advies, ik vind dat je er heel goed instaat en zou zeker op je gezonde verstand vertrouwen.
Hopelijk komt je man hieruit, maar ik heb niet het idee dat jij een rol in zijn probleem speelt van hieruit.
Goed dat je man het wil aanpakken. Het zal nog een zwaar en moeilijk traject worden voor jullie beiden.
Hij moet loskomen van zijn moeder dus ik vind niet dat zij een partij is waar jullie rekening mee moeten houden.
Gun jezelf wel grenzen, het kan jou ook makkelijk boven het hoofd groeien om de steunpilaar te zijn.
Sterkte.
Alle reacties Link kopieren
Helemaal eens met Pinda-kaas.
Blijf onthouden dat het ZIJN strijd is. De verslaving, maar ook de getroebleerde relatie met zijn moeder. Je kunt hem steunen, maar je kunt het niet mee oplossen. Dat moet hij op zijn manier doen. De communicatie met zijn moeder hierover hoort ook niet bij jou. Je kunt met je schoonmoeder praten over neutrale dingen, maar alles wat hierover gaat, kap je af met een 'daar ga ik niet over'. Dan laatbje ook geen kop van Jut van je maken.
Wat je zei in je OP, dat jij je man na bezoek aan zijn moeder bij elkaar moet rapen, is begrijpelijk, maar dat is níét wat je moet doen. Hij moet zelf verantwoordelijk zijn voor zijn geluk, gevoel, leven en relaties met anderen.
Alle reacties Link kopieren
Hij is de jongste, kunnen zijn oudere broers/zussen hier misschien nog een rol spelen?
en me vriend die wilt ook nog wat zegge
Ja, ervaring mee. Mijn ex heeft zich nooit los kunnen/willen maken van moeder en heeft o.a. daar onze relatie mee naar de klote geholpen.

Jouw man zal zich moeten afzetten tegen haar zonder jouw hulp. Hopelijk lukt hem dat.
Alle reacties Link kopieren
Direct psychologische begeleiding inschakelen voor jezelf zodat jij weet wat jij wel en niet doet en hierover open met iemand kunt praten. Iemand zonder emotionele verbintenis en met kennis van hoe om te gaan met moeilijke issues.

Jij denkt dat hij en zijn moeder een patroon te doorbreken hebben en zoals ik je lees zal dit gaan gebeuren. En vermoedelijk geldt hetzelfde voor jullie. Als er destructieve patroon bewegingen gaan worden doorbroken heeft dit impact op alles. Als er met één wordt gestart dan heeft dit gevolgen voor alle andere relaties die hij heeft en dus ook op jou en jullie relatie.

Wellicht denk je dat dit ‘ heus niet’ voor jullie geldt maar hóe kan het dan dat hij al 5 jaren naast jou leeft met een verslaving? Dan zul je hem wellicht ook ergens (onbewust) hebben ondersteund. Dit klinkt misschien vreemd maar een verslaafde leeft in een wereld waarin hij en de anderen zaken goed praten om te kunnen en mogen gebruiken. Overigens denk ik dat per definitie geldt dat zodra hij zaken echt aanpakt dit dus ook voor jullie relatie gevolgen heeft. Zelfs als hij niet verslaafd zou zijn geweest.

Gewoonweg omdat je samen bent met een man met serieuze heftige issues en jij blijkbaar ergens (al dan niet bewust) in die issues past en aansluit. Ander was je bij de start van de relatie toch al gaan rennen? Ergens zitten er bij jou dus punten die aansluiten bij zijn (dysfunctionele) gedrag. Bewustwording hiervan, bewust handelen hierin en jouw grenzen (leren) kennen en bewaken is dan naast zijn proces heel belangrijk. Ja ook als het eigenlijkniet om jou maar om zijn zaken gaat. Juist dan.... anders is hij wellicht straks een eind opgeschoten en jij hebt tien stappen terug moeten zetten. Samen ontwikkelen naast elkaar gaat een relatie sterk maken en vraag er dus hulp bij voor jezelf.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
Alle reacties Link kopieren
Jufjoke schreef:
12-04-2019 16:03
Helemaal eens met Pinda-kaas.
Blijf onthouden dat het ZIJN strijd is. De verslaving, maar ook de getroebleerde relatie met zijn moeder. Je kunt hem steunen, maar je kunt het niet mee oplossen. Dat moet hij op zijn manier doen. De communicatie met zijn moeder hierover hoort ook niet bij jou. Je kunt met je schoonmoeder praten over neutrale dingen, maar alles wat hierover gaat, kap je af met een 'daar ga ik niet over'. Dan laatbje ook geen kop van Jut van je maken.
Wat je zei in je OP, dat jij je man na bezoek aan zijn moeder bij elkaar moet rapen, is begrijpelijk, maar dat is níét wat je moet doen. Hij moet zelf verantwoordelijk zijn voor zijn geluk, gevoel, leven en relaties met anderen.
Bijvoorbeeld wat juf Joke hier schrijft lijkt al te duiden op onderliggend dysfunctionele patronen in jullie relatie.

Deze man is ooit niet voor niets op jou gevallen en wellicht lijk je dus op bepaalde punten wel erg op hoe zijn moeder met hem omgaat. Niet in alles, natuurlijk niet maar wel in de wijze waarop jij met hem meevoelt, je er in mee laat trekken en hoe je eigenlijk iets van hem wil overnemen. Net zo goed bepaalde kenmerken van een symbiotische relatie. Jouw man kent en kende niet anders en dús logisch dat hij zich aangetrokken voelde tot een vrouw met overeenkomstige kenmerken. Jij bent zo en ook dat kan niemand jou kwalijk nemen. Maar die kenmerken zul jij moeten gaan zoeken in jou en jouw gedrag, deze bewaken en begrenzen en zo jezelf beschermen. Tenminste als je deze relatie echt gezond wil houden. Dus zoek hier hulp bij.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
Alle reacties Link kopieren
viva-amber schreef:
12-04-2019 14:59
Wat ontzettend naar voor je man. Klinkt heel erg heftig. Ik zou hem vooral steunen bij het losmaken van de moeder. Oxy is echt een hele nare drug. Houd er rekening mee dat je man misschien intern moet om hier uit te komen.
Het is echt een smerige drug en misdadig dat er huisartsen zijn die dit blijkbaar zonder moeite voorschrijven. Er is afgelopen vrijdag een intake geweest bij de hulpverlening en een opname zou binnen de drie weken gebeuren. Momenteel is er enkel directe begeleiding van de huisarts.
Alle reacties Link kopieren
Rooss4.0 schreef:
12-04-2019 15:04
Schoonmoeder gaat niet veranderen, dat lijkt me een duidelijk verhaal. Man kán op dit moment niet veranderen, het is me werkelijk een raadsel waarom hij daar meerdere keren per week heengaat terwijl hij eraan onderdoor gaat. Het klinkt mij in de oren als een misplaatst schuldgevoel naar zijn moeder toe. De houding van je man zal moeten veranderen maar dáár heb jij dan weer zeer weinig invloed op.
Ik zou me inderdaad terugtrekken, dit is te groot om zelf op te lossen, laat het maar aan de profs over, die moeten gaan doordringen tot je man.
Bedankt voor je reactie. Met het afbouwen van de medicatie komt de shit die zijn moeder heeft veroorzaakt in volle heftigheid naar boven. Ik heb afgelopen weekend heel duidelijk tijdelijk afstand genomen van zowel zijn moeder als broer. Dit tot mijn echtgenoot de nodige omkadering krijgt die hem de kracht geeft om tegen dit emotioneel misbruik in te gaan. Laat de professionals hun maar eens de spiegel voorhouden. Al zal ik waarschijnlijk wat ik ook doe of zeg altijd de geslagen hond blijven....

Heb ook duidelijk laten verstaan aan mijn echtgenoot dat als ik in het proces zou merken dat zijn moeder
Alle reacties Link kopieren
Pinda-Kaas schreef:
12-04-2019 15:17
Los van of er een direct verband is tussen de ongezonde relatie met zijn moeder en zijn drugsverslaving, is het belangrijkste voor jou om voor ogen te houden dat HIJ aan de slag moet. Er zijn twee problemen en ze zijn allebei in eerste plaats van hem. (of het ene het gevolg is van het ander is eigenlijk voor jou irrelevant)

Hij moet verantwoordelijkheid nemen voor zijn leven en zijn geluk. Helaas blijkbaar op twee vlakken tegelijkertijd die mogelijk ernstig met elkaar verweven zijn. Maar hij is degene die aan de slag moet. Uiteindelijk gaat dit ook veel impact hebben op jullie relatie (die is namelijk ook compleet verweven met zijn verslaving en met de relatie met zijn moeder). Je zal dus ook met jezelf aan de slag moeten straks.

Er zijn veel manieren waarop jij (onbewust!) zijn herstel in de weg kan staan of juist zijn systemen kan faciliteren. Laat je hierin adviseren door de professionals en/of kijk of je een steungroep kunt vinden in de buurt. Ik denk dat het advies van de huisarts om afstand te nemen momenteel juist is. Er speelt bij jou nu ook van alles, je hebt nieuwe impactvolle informatie te verwerken, jouw leven ligt overhoop en je bent emotioneel gekleurd. Je hebt zelf ook ruimte nodig om te gaan zien wat de situatie is, wat deze voor jou betekent en wat jouw rol is geweest en moet worden. Helaas kun je daar je man niet voor gebruiken en hij is ook niet in staat om er voor jou te zijn.

Je eerste reactie lijkt te zijn om in reddings/overlevingsstand te gaan: wat kan ik nu doen. Hoe kan ik helpen. Hoe krijgen we dit goed. Maar dat is het juist: je bent machteloos. En als jij grip op de situatie gaan proberen te krijgen en gaat handelen, dan loop je waarschijnlijk het herstel en proces van je man in de weg. Je kan het werk namelijk niet voor hem doen.

Ik spreek uit ervaring, met een partner die een verslaving heeft overwonnen en waar verstoorde familiebanden ook ten grondslag lijken te liggen. Maar verder wel heel anders dan bij jou. Sterkte TO
Uit je post merk ik je begrip vanuit je eigen situatie. Ik heb al contact gezocht met de hulpverlening als partner van een verslaafde. Dit zouden 1 op 1 gesprekken worden om hem goed te begeleiden, maar ik zou ook aansluiten bij een lotgenotengroep. De wachtlijsten werken momenteel niet mee, maar van zodra ik kan aansluiten doe ik het.

Verder laat ik em zelf komen: als ie kwijt wil, ben ik er, ik wil niet nog eens extra gaan drukken op de heftige emoties die hij nu al de baas moet kunnen. Vanuit zijn moeder is de boodschap nu nog altijd: volgens haar is het niet nodig dat zij aan zichzelf zou moeten gaan werken.

Heel duidelijk gecommuniceerd naar mijn echtgenoot: als zij niet mee wil stopt het definitief voor mij, dan wil ik geen contact meer met de moeder. Ik heb geen ruimte meer voor toxische mensen in mijn leven. Ik zou niet verder kunnen met een schoonmoeder die - in de wetenschap dat ze zichzelf én haar zoon én haar schoonzoon te gronde richt - toch zou blijven verder gaan. Tot hier dansen we de polonaise en niet verder.
Alle reacties Link kopieren
vandale schreef:
12-04-2019 17:42
Hij is de jongste, kunnen zijn oudere broers/zussen hier misschien nog een rol spelen?
Terechte opmerking maar ook daar een beetje een aparte situatie. De oudste zoon heeft zelf een psychische problematiek en woont al jaren begeleid. Middenste broer is dan weer de nuchterheid/zakelijkheid zelve. In een recent gesprek dat ik met hem had proefde ik al heel duidelijk de manipulatie vanuit zijn moeder. Hij vond het zinvol dat we regelmatig contact zouden houden 'maar dan moest het gaan over de feiten en niet over emoties, want daar kon ie niets mee'. Afgelopen weekend dus ook dit contact even op afstand gezet in afwachting van professionele hulp.
Alle reacties Link kopieren
Enn schreef:
15-04-2019 00:12
Direct psychologische begeleiding inschakelen voor jezelf zodat jij weet wat jij wel en niet doet en hierover open met iemand kunt praten. Iemand zonder emotionele verbintenis en met kennis van hoe om te gaan met moeilijke issues.

Jij denkt dat hij en zijn moeder een patroon te doorbreken hebben en zoals ik je lees zal dit gaan gebeuren. En vermoedelijk geldt hetzelfde voor jullie. Als er destructieve patroon bewegingen gaan worden doorbroken heeft dit impact op alles. Als er met één wordt gestart dan heeft dit gevolgen voor alle andere relaties die hij heeft en dus ook op jou en jullie relatie.

Wellicht denk je dat dit ‘ heus niet’ voor jullie geldt maar hóe kan het dan dat hij al 5 jaren naast jou leeft met een verslaving? Dan zul je hem wellicht ook ergens (onbewust) hebben ondersteund. Dit klinkt misschien vreemd maar een verslaafde leeft in een wereld waarin hij en de anderen zaken goed praten om te kunnen en mogen gebruiken. Overigens denk ik dat per definitie geldt dat zodra hij zaken echt aanpakt dit dus ook voor jullie relatie gevolgen heeft. Zelfs als hij niet verslaafd zou zijn geweest.

Gewoonweg omdat je samen bent met een man met serieuze heftige issues en jij blijkbaar ergens (al dan niet bewust) in die issues past en aansluit. Ander was je bij de start van de relatie toch al gaan rennen? Ergens zitten er bij jou dus punten die aansluiten bij zijn (dysfunctionele) gedrag. Bewustwording hiervan, bewust handelen hierin en jouw grenzen (leren) kennen en bewaken is dan naast zijn proces heel belangrijk. Ja ook als het eigenlijkniet om jou maar om zijn zaken gaat. Juist dan.... anders is hij wellicht straks een eind opgeschoten en jij hebt tien stappen terug moeten zetten. Samen ontwikkelen naast elkaar gaat een relatie sterk maken en vraag er dus hulp bij voor jezelf.
Ik ben me bewust van de shake-up die een verandering in de relatie met zijn moeder met zich mee zal brengen. Ik zeg ook constant tegen hem dat hij me zeker mag aanspreken op gedragingen van mij uit die zouden bijdragen aan zijn houding in het leven. Naar hij me voorhoudt zijn er geen breekpunten die van mij uit de oorzaak zouden zijn van dit hele gedoe. Ondertussen hebben al een huisarts, psycholoog én psychiater - op basis van gesprekken die mijn echtgenoot zonder mij met de hulpverlening heeft gehad - de ongezonde relatie met de moeder als centraal in de problematiek aangewezen.

Ik ben iemand die een situatie altijd vanuit verschillende hoeken probeert te bekijken. Ik wil me dan ook behoeden om enkel oog te hebben voor opinies en diagnoses die aansluiten bij mijn jarenlange aanvoelen. Maar ik moet mezelf natuurlijk ook geen schuldgevoel zitten aan te praten als mijn aandeel in deze beperkt is. Ik denk dat het ook deel is van de pathologie van zijn moeder: wijzen naar anderen en eigen aandeel niet willen zien. Vorige week nog probeerde mijn echtgenoot bij haar aan te brengen dat ook zij intensief zal betrokken worden in de therapie. Haar antwooord was: 'OK, maar **mijn naam** dan ook!'. Ze probeert er echt een strijd tussen haar en mij van te maken, terwijl het niet om haar gaat draaien deze keer, maar om haar zoon.
Alle reacties Link kopieren
Enn schreef:
15-04-2019 00:31
Bijvoorbeeld wat juf Joke hier schrijft lijkt al te duiden op onderliggend dysfunctionele patronen in jullie relatie.

Deze man is ooit niet voor niets op jou gevallen en wellicht lijk je dus op bepaalde punten wel erg op hoe zijn moeder met hem omgaat. Niet in alles, natuurlijk niet maar wel in de wijze waarop jij met hem meevoelt, je er in mee laat trekken en hoe je eigenlijk iets van hem wil overnemen. Net zo goed bepaalde kenmerken van een symbiotische relatie. Jouw man kent en kende niet anders en dús logisch dat hij zich aangetrokken voelde tot een vrouw met overeenkomstige kenmerken. Jij bent zo en ook dat kan niemand jou kwalijk nemen. Maar die kenmerken zul jij moeten gaan zoeken in jou en jouw gedrag, deze bewaken en begrenzen en zo jezelf beschermen. Tenminste als je deze relatie echt gezond wil houden. Dus zoek hier hulp bij.
Bedankt voor je antwoord. Gelukkig sta ik wel op een manier in het leven dat ik mezelf in vraag durf stellen. Doe ik iedere dag, tot in de kleinste dingen. Dat maakt dat ik er ook hier voor zal open staan om kenmerken van onze relatie onder ogen te komen en er aan te werken. Maar ik blijf er wel bij dat het de schoonmoeder is geweest die in deze situatie de grootste katalysator is geweest. En als ik het al niet denk, voel ik me nu toch wel gesterkt door de gesprekken die er al geweest zijn met de hulpverlening. Dit is trouwens een zeer grote hulp geweest: eindelijk begrip dat ik het al die tijd toch wel bij het juiste eind heb gehad...

Ze voelt nu heel duidelijk dat er verandering op til is en dat maakt haar zenuwachtig. Afgelopen weekend heb ik op advies van de huisarts het contact met de broer en schoonmoeder on hold gezet.
Alle reacties Link kopieren
Lightpoint76 schreef:
15-04-2019 08:53
Met het afbouwen van de medicatie komt de shit die zijn moeder heeft veroorzaakt in volle heftigheid naar boven. Ik heb afgelopen weekend heel duidelijk tijdelijk afstand genomen van zowel zijn moeder als broer. Dit tot mijn echtgenoot de nodige omkadering krijgt die hem de kracht geeft om tegen dit emotioneel misbruik in te gaan. Laat de professionals hun maar eens de spiegel voorhouden. Al zal ik waarschijnlijk wat ik ook doe of zeg altijd de geslagen hond blijven....
Wat ik wel een beetje mis in je reacties is je eigen verantwoording. Jij mag er ook voor kiezen om dit niet al te veel invloed te laten hebben op jouw leven, net als dat je man dat mag.
Die laatste zin spreekt uit dat je je enorm slachtoffer voelt van de situatie. En het kan best zijn dat zijn moeder shit heeft veroorzaakt maar hóógstwaarschijnlijk doet ze dit niet expres, er zijn maar weinig mensen die op deze aardkloot zijn neergesmeten om het leven van anderen zo zuur mogelijk te maken.

Misschien mag je je takenpakket ietsje anders gaan bekijken, er zijn voor je echtgenoot en de rest een beetje langs je heen proberen te laten glijden. Dit gaat niet om jouw familie immers.
...
Alle reacties Link kopieren
Rooss4.0 schreef:
15-04-2019 10:47
Wat ik wel een beetje mis in je reacties is je eigen verantwoording. Jij mag er ook voor kiezen om dit niet al te veel invloed te laten hebben op jouw leven, net als dat je man dat mag.
Die laatste zin spreekt uit dat je je enorm slachtoffer voelt van de situatie. En het kan best zijn dat zijn moeder shit heeft veroorzaakt maar hóógstwaarschijnlijk doet ze dit niet expres, er zijn maar weinig mensen die op deze aardkloot zijn neergesmeten om het leven van anderen zo zuur mogelijk te maken.

Misschien mag je je takenpakket ietsje anders gaan bekijken, er zijn voor je echtgenoot en de rest een beetje langs je heen proberen te laten glijden. Dit gaat niet om jouw familie immers.
Dag Roos,

Ik pieker me suf over welk aandeel ik in het geheel heb en hoe ik er iets aan kan doen. Die zelfreflectie kan ik gelukkig wel opbrengen. Ik ben een persoon die niet te beroerd is om kritiek te slikken en er ook naar te handelen. Maar in de situatie zoals ze nu is, en met bevestiging van de hulpverlening (huisarts/psycholoog/psychiater), eerlijk waar, hier draait het om de relatie met de moeder en niet om mij.

En omdat mijn echtgenoot zijn geluk momenteel verankert aan een persoon die helemaal niet gelukkig wil zijn, geraken wij als koppel ook niet vooruit. En daarom ben ik collateral damage in de relatie die zij in stand houden.

Ik kan alleen maar hopen dat de houding en het gedrag van de moeder onbewust is, doch als ze er in de voorgaande jaren al meerdere keren op gewezen is dat er iets niet haak is in de relatie met haar zoon wordt het voor mij toch steeds meer een bewuste actie. Momenteel zitten we in het stadium dat ze al aan mijn echtgenoot aan het vragen is 'dat hij altijd terug welkom is als hij bij haar wil komen wonen en dat hij dan zeker bepaalde spullen niet mag vergeten'. En zo kan ik nog wel een paar voorbeelden geven van kwalijke opmerkingen die ze geregeld maakt. Sorry, voor mij is dit verschillende bruggen te ver: niet alleen probeert ze alle verantwoordelijkheid volledig mijn richting uit te duwen, maar eveneens probeert ze op een zeer kwalijke manier mij en mijn echtgenoot uit mekaar te krijgen. En dan moet je weten dat ze mij in de gesprekken die ik met haar had steevast haar vierde zoon noemt en dat ze altijd voor mij zal zorgen. Ik heb het gevoel dat ze via mij gewoon info probeerde te bekomen om de hiërarchie tegenover haar zoon te verstevigen.
Alle reacties Link kopieren
Lightpoint76 schreef:
15-04-2019 11:21
Dag Roos,

Ik pieker me suf over welk aandeel ik in het geheel heb en hoe ik er iets aan kan doen.
Mja, maar dat is niet wat ik schrijf. Ik dicht je geen aandeel toe en je hoeft ook geen stappenplan te maken voor je man of je schoonmoeder. In wezen hoef je helemaal niks te doen.
Je mag wat acceptatie bij jezelf proberen te vinden over deze situatie, je bent aan het vechten in een gevecht dat het jouwe niet is. Misschien probeert je schoonmoeder te manipuleren, dat is mogelijk. Misschien laat je man zich manipuleren, dat is ook mogelijk. Er is eenvoudigweg niet zo heel veel wat je daaraan kunt doen. Je kunt er "gewoon" voor kiezen daar geen slachtoffer van te zijn.
...
Alle reacties Link kopieren
Rooss4.0 schreef:
15-04-2019 12:24
Je kunt er "gewoon" voor kiezen daar geen slachtoffer van te zijn.
Bedankt voor de steun en je begripvolle reacties!
Dit laatste is precies wat ik nu ook als grens heb aangegeven: ieder zijn recht om op een bepaalde manier in het leven te staan en banden te hebben met anderen, maar ik weiger om nog langer collateral damage te zijn van de relatie die zij voor zichzelf hebben opgebouwd en bestendigd.
Alle reacties Link kopieren
Lightpoint76 schreef:
15-04-2019 12:39
maar ik weiger om nog langer collateral damage te zijn van de relatie die zij voor zichzelf hebben opgebouwd en bestendigd.
En hoe bewerkstellig je dit?
...
Alle reacties Link kopieren
Door het niet langer toe te laten Roos. Zij mogen van mij iedere denkbare relatie tesamen hebben, maar als wij als koppel daardoor niet vooruit geraken wordt het contact niet tijdelijk maar definitief verbroken met de moeder. Dat weet mijn echtgenoot ook.

En dan zal het aan mijn echtgenoot zijn wat hij daarvan wilt maken, zolang ik er geen last van heb mij OK. Maar tegelijk besef ik dat ook dat een onhoudbare situatie zou worden.
Alleszins heb ik me voorgenomen om in het proces duidelijke taal te spreken, niet langer ingekleed met bloemetjes om de 'moeder toch maar niet tegen het hoofd te stoten'. Is veel te lang gebeurd en daar maak ik nu korte metten mee.

Ik merk wel dat hij stilaan de draagwijdte van zijn problematiek begint te overschouwen nu de medicatie wordt afgebouwd. Ik merk in de gesprekken met hem ook duidelijk dat hij beseft dat er iets moet veranderen in de verhouding met zijn moeder om nog enige kans te maken op levensvreugde.

Hij heeft me trouwens net laten weten dat het team van psychiaters heeft beslist om hem op te nemen in een behandelingstraject. We kunnen vanaf nu telefoon krijgen en dan moet hij binnen de 48u binnen.

Ik mag er dan enkele weken geen contact meer mee hebben, ook zijn moeder niet. Ze was nu al aan het proberen om toch nog contact proberen te houden en 'dat dat toch moeilijk ging zijn omdat ze wel vaak toch een vraag voor hem had'. Ze respecteert gewoon de grenzen niet en dat moet stoppen!

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven