Psyche
alle pijlers
Ouder met schizofrenie/pyschoseklachten
donderdag 25 april 2019 17:02
Hallo allemaal, ik weet niet goed hoe ik dit topic moet starten. Maar goed, één van mijn ouders is overleden en sindsdien heeft mijn andere ouder deze aandoening. Ik word platgebeld door haar omdat ze continue denkt dat er mij iets is overkomen. Ik kan haar om het uur gerust stellen maar dat werkt niet omdat ze in haar eigen waarheid gelooft natuurlijk. Ik merk dat ik mijzelf in bescherming moet nemen en hierdoor zie ik haar bijvoorbeeld ook minder. Er is een tijd geweest waarin ik alles voor haar deed en bijna tegen middernacht nog naar haar huis reed zodat ze zou zien dat ik niet dood ben, in gevaar ben of in elkaar geslagen. Echter sinds zij deels beschermend woont doe ik dit niet meer. Ze wordt nu overdag in de gaten gehouden zeg maar. Als ze mij nu belt neem ik niet meer op maar bel ik terug wanneer mij dit uitkomt omdat mijn wereld niet om haar kan draaien. Ik ben benieuwd of er meerdere 'lotgenoten' hier op forum zijn omdat ik een best radeloos ben in hoe ik met haar moet omgaan. Moet ik nu echt om het uur de telefoon opnemen, moet ik haar elke avond bezoeken? Geloof me, ik heb het allemaal al gedaan maar ik kan het nu niet meer opbrengen. Ik wil graag een gezin stichten en aan mijn toekomst denken maar ik voel mij tegelijkertijd ook een slechte dochter en egoïstisch. Ik kan haar namelijk niet helpen.
juniormoderatorviva wijzigde dit bericht op 25-04-2019 17:28
Reden: Titel aangepast.
Reden: Titel aangepast.
0.00% gewijzigd
donderdag 25 april 2019 17:09
donderdag 25 april 2019 17:12
Als die diagnose werkelijk gesteld is bij je ouder, dan zou ik eens een afspraak maken met de behandelaar om te vragen wat het allemaal inhoudt.
Natuurlijk kan je haar niet helpen, maar je beseft niet dat ze doodsangsten uitstaat om jou en wat is nou de moeite om met haar aan de telefoon de vertellen dat alles goed met je gaat.
Kan me voorstellen dat je niet het leven van je ouder kunt leven, maar je kan toch wel misschien drie keer per dag de telefoon opnemen en haar geruststellen of misschien in de avond, voordat ze gaat slapen.
Ondanks het feit dat ze ziek is, houd ze van je en daar komt die zorg waarschijnlijk vandaan en ze heeft al een verlies geleden van een geliefde, dus ik kan me indenken dat ze nu bang is om nog een verlies te moeten verwerken.
Leef je eigen leven, maar laat haar niet vallen, dat verdiend ze niet.
Natuurlijk kan je haar niet helpen, maar je beseft niet dat ze doodsangsten uitstaat om jou en wat is nou de moeite om met haar aan de telefoon de vertellen dat alles goed met je gaat.
Kan me voorstellen dat je niet het leven van je ouder kunt leven, maar je kan toch wel misschien drie keer per dag de telefoon opnemen en haar geruststellen of misschien in de avond, voordat ze gaat slapen.
Ondanks het feit dat ze ziek is, houd ze van je en daar komt die zorg waarschijnlijk vandaan en ze heeft al een verlies geleden van een geliefde, dus ik kan me indenken dat ze nu bang is om nog een verlies te moeten verwerken.
Leef je eigen leven, maar laat haar niet vallen, dat verdiend ze niet.
donderdag 25 april 2019 17:26
Wat zegt haar behandelaar hier over? En wat zeggen de begeleiders?
Wat is het protocol wat betreft het hebben van een eigen telefoon?
Je zou kunnen overwegen een tweede nummer te nemen voor je moeder waar ze je eens per dag op mag bellen. Dan laat je die thuis liggen en bel je haar wanneer jij daar behoefte aan hebt. Zodat je wat rust hebt en niet steeds geconfronteerd wordt met gemiste oproepen.
Wat is het protocol wat betreft het hebben van een eigen telefoon?
Je zou kunnen overwegen een tweede nummer te nemen voor je moeder waar ze je eens per dag op mag bellen. Dan laat je die thuis liggen en bel je haar wanneer jij daar behoefte aan hebt. Zodat je wat rust hebt en niet steeds geconfronteerd wordt met gemiste oproepen.
Just because you have the emotional range of a teaspoon doesn’t mean we all have.
donderdag 25 april 2019 17:46
Probeer het eens anders te benaderen: toen je nog wel ieder uur de telefoon op nam, hielp dat? Nam het haar angsten weg? Verdwenen haar klachten?
Je wilt er voor je moeder kunnen zijn, maar dat kan alleen op een manier die voor jou vol te houden is. Ze heeft er niks aan als jij het niet meer trekt. Als je er dus voor haar wilt blijven zijn, zorg je goed voor jezelf en bewaak je ook je grenzen goed. Heel moeilijk, maar wel noodzakelijk.
Ze heeft hulp nodig van professionals en haar psychiater om haar angsten onder controle te krijgen, daar kun jij niet voor zorgen.
Je wilt er voor je moeder kunnen zijn, maar dat kan alleen op een manier die voor jou vol te houden is. Ze heeft er niks aan als jij het niet meer trekt. Als je er dus voor haar wilt blijven zijn, zorg je goed voor jezelf en bewaak je ook je grenzen goed. Heel moeilijk, maar wel noodzakelijk.
Ze heeft hulp nodig van professionals en haar psychiater om haar angsten onder controle te krijgen, daar kun jij niet voor zorgen.
donderdag 25 april 2019 18:15
Krijgt jouw moeder wel (de juiste) medicijnen? Ik zou echt contact opnemen met haar behandelaar. Ik heb zelf ervaring met psychose en met de juiste medicatie kun je het prima onder controle hebben. Maar ik heb helaas ook ervaring met slechte hulpverlening waardoor het te lang duurde voordat ik de juiste medicatie kreeg.
Verder is het voor de omgeving heel belangrijk om grenzen aan te geven.
Dat is niet egoïstisch, dat is goed zorgen voor jezelf.
Verder is het voor de omgeving heel belangrijk om grenzen aan te geven.
Dat is niet egoïstisch, dat is goed zorgen voor jezelf.
vrijdag 26 april 2019 11:50
@Patchouli: Nee dus. Vandaar dat ik weet dat ik het niet antwoord ben. En die grens dus ook heb getrokken.
Afspraken met haar maken lukt niet omdat ze echt denkt ik in het ziekenhuis lig, een uur later ben ontvoerd enz enz. Ik heb geen afspraken gemaakt over haar telefoon omdat het dan wel beschermd wonen heet maar het nog best zelfstandig is. Ze woont in een appartementencomplex met andere ''gewone'' ouderen. Zij is de jongste daar. Begeleiding is er maar tot half 6. Toen ze vorig jaar was opgenomen in een GGZ instelling voor een diagnose hebben we wel afspraken kunnen maken maar ik moest zelf haar telefoon meenemen omdat ze daar vrijwillig was. Ze kon mij toen met hun telefoon 1 x per dag bellen. Maar vandaar dat het nu denk ik weinig nut heeft om daar met hen over te praten. En ik vind het ook weer niet kunnen om haar telefoon af te nemen. Daar zal ze nog meer onrustig van worden want die telefoon is haar middel om mij te bereiken en anderen. Ik weet nu dat ik mijn grenzen goed moet bewaken. Bedankt voor jullie reacties! Het blijft alleen een worsteling met mijzelf.
@redballoon: ben met de psychiater haar medicijnen aan het evalueren. Begeleiding daar geeft mij niet echt tips. Ze zijn wel hartstikke lief voor haar en proberen haar altijd gerust te stellen. Maar dit is niet de oplossing weet ik uit ervaring. Toen zij hier vorig jaar kwam wonen kwam ze net uit een GGZ instelling alleen nu lijkt het weer dezelfde kant op te gaan.
Zijn er anderen hier op het forum die ook een ouder hebben met deze aandoening? Hoe is jullie relatie? Het voelt voor mij alsof ik haar moeder ben geworden en we hebben niet echt een relatie. Het is meer koetjes en kalfjespraat. Was het lastig om dit te accepteren? Ben benieuwd naar ervaringen.
Afspraken met haar maken lukt niet omdat ze echt denkt ik in het ziekenhuis lig, een uur later ben ontvoerd enz enz. Ik heb geen afspraken gemaakt over haar telefoon omdat het dan wel beschermd wonen heet maar het nog best zelfstandig is. Ze woont in een appartementencomplex met andere ''gewone'' ouderen. Zij is de jongste daar. Begeleiding is er maar tot half 6. Toen ze vorig jaar was opgenomen in een GGZ instelling voor een diagnose hebben we wel afspraken kunnen maken maar ik moest zelf haar telefoon meenemen omdat ze daar vrijwillig was. Ze kon mij toen met hun telefoon 1 x per dag bellen. Maar vandaar dat het nu denk ik weinig nut heeft om daar met hen over te praten. En ik vind het ook weer niet kunnen om haar telefoon af te nemen. Daar zal ze nog meer onrustig van worden want die telefoon is haar middel om mij te bereiken en anderen. Ik weet nu dat ik mijn grenzen goed moet bewaken. Bedankt voor jullie reacties! Het blijft alleen een worsteling met mijzelf.
@redballoon: ben met de psychiater haar medicijnen aan het evalueren. Begeleiding daar geeft mij niet echt tips. Ze zijn wel hartstikke lief voor haar en proberen haar altijd gerust te stellen. Maar dit is niet de oplossing weet ik uit ervaring. Toen zij hier vorig jaar kwam wonen kwam ze net uit een GGZ instelling alleen nu lijkt het weer dezelfde kant op te gaan.
Zijn er anderen hier op het forum die ook een ouder hebben met deze aandoening? Hoe is jullie relatie? Het voelt voor mij alsof ik haar moeder ben geworden en we hebben niet echt een relatie. Het is meer koetjes en kalfjespraat. Was het lastig om dit te accepteren? Ben benieuwd naar ervaringen.
vrijdag 26 april 2019 13:42
Wauw, ik begrijp jou helemaal @FL0rence. Ik ben er echter nog niet klaar voor om met een psycholoog te praten. Mijn man heeft het al vaak geopperd. Mag ik je vragen of dat het baat heeft bij jou? Wat leert de psycholoog jou? Ik zit sinds kort op dit forum dus ik weet niet of dit misschien ook in een privé bericht kan?
vrijdag 26 april 2019 13:56
Sheika, twee websites waar je veel aan kunt hebben:
https://www.kopp-kind.nl
https://www.ypsilon.org/kind-van
Sterkte!
https://www.kopp-kind.nl
https://www.ypsilon.org/kind-van
Sterkte!
vrijdag 26 april 2019 14:04
Sheikha schreef: ↑26-04-2019 13:42Wauw, ik begrijp jou helemaal @FL0rence. Ik ben er echter nog niet klaar voor om met een psycholoog te praten. Mijn man heeft het al vaak geopperd. Mag ik je vragen of dat het baat heeft bij jou? Wat leert de psycholoog jou? Ik zit sinds kort op dit forum dus ik weet niet of dit misschien ook in een privé bericht kan?
anoniem_385000 wijzigde dit bericht op 08-05-2019 11:06
Reden: Prive
Reden: Prive
60.97% gewijzigd
vrijdag 26 april 2019 17:37
Beste Sheikha,
Wat een lastige situatie! Ik herken het maar al te goed. Ik had zelf een moeder met schizofrenie en ik heb een broer met psychotische klachten.
Ik heb alle tips die je hebt gekregen gelezen. Er zitten nuttige zaken tussen. Toch wilde ik nog reageren, vanuit mijn professionele achtergrond de de Vereniging Ypsilon (voor naasten van mensen met een psychotische kwetsbaarheid) als op persoonlijke titel.
Mensen met een psychotische kwetsbaarheid kunnen je helemaal "leegzuigen" zeg ik wel eens aan de telefoon. De kanttekening daarbij is dat zij daar totaal geen idee van hebben. Iemand anders zei het ook al, je moeders angst is heel reëel voor haar!
Toch is het inderdaad ook zaak om niet ook jouw leven daardoor te laten beheersen. Wat je in je eerste bericht schreef: "Ik merk dat ik mijzelf in bescherming moet nemen en hierdoor zie ik haar bijvoorbeeld ook minder." is heel herkenbaar! Je vraagt je af of je dan al haar telefoontjes dan maar aan moet nemen......?
Iemand met een psychose (of dat nu door schizofrenie komt of door een andere psychische aandoening, dat maakt niet uit) is niet "alleen" ziek. Een klein deel van haar hersenen hebben een aandoening. dat betekent dat je haar prima aan kunt spreken op het gezonden deel. Als je haar uitlegt dat je van haar houdt maar dit op deze manier voor jou niet goed voelt zal ze zich daar (zeker om te beginnen) tegen verzetten. Je zegt dat je geen afspraken met haar kunt maken maar als jij volhoudt (en alleen dan!) zal er uiteindelijk iets veranderen. Maar, jij moet duidelijk aangeven tot waar ze kan gaan! Dus bijvoorbeeld maximaal 1 x per dag belt zij of als ze nog niet heeft gebeld, bel jij. Spreek een om en nabij tijdstip af voor het contact. En, precies zoals je dat nu al doet, anders niet opnemen.
Ik ben het eens met één van de mensen die zegt dat dit voor haar echt een doodsangst is, maar dat wil niet zeggen dat je je alles maar moet laten welgevallen. Inderdaad kan dan tijdelijk het contact verstoord zijn, maar dat hersteld zich weer.
Eén ding moet je nooit vergeten: als jij aan het eind van je Latijn bent en instort, heeft je moeder helemaal niets aan je! (De metafoor daarvoor is het zuurstofkapje in een vliegtuig: de volwassenen moeten her eerst opzetten, voordat ze het bij hun kind doen. Als je zelf buiten bewustzijn raakt omdat het bij je kind in de paniek niet lukt, heeft het kind niets meer aan je!)
Als je meer informatie wilt over hoe je ermee om kunt gaan, kijk op www.ypsilon.org maar bellen met onze adviesdienst op werkdagen tussen 10 en 16.00 uur mag ook 088-0002120
Ik wens je heel veel sterkte! Zorg goed voor jezelf. Soms kan een steuntje van een psycholoog net het juiste zetje zijn! (uit ervaring!)
Hartelijke groet
Marja Hasert
Wat een lastige situatie! Ik herken het maar al te goed. Ik had zelf een moeder met schizofrenie en ik heb een broer met psychotische klachten.
Ik heb alle tips die je hebt gekregen gelezen. Er zitten nuttige zaken tussen. Toch wilde ik nog reageren, vanuit mijn professionele achtergrond de de Vereniging Ypsilon (voor naasten van mensen met een psychotische kwetsbaarheid) als op persoonlijke titel.
Mensen met een psychotische kwetsbaarheid kunnen je helemaal "leegzuigen" zeg ik wel eens aan de telefoon. De kanttekening daarbij is dat zij daar totaal geen idee van hebben. Iemand anders zei het ook al, je moeders angst is heel reëel voor haar!
Toch is het inderdaad ook zaak om niet ook jouw leven daardoor te laten beheersen. Wat je in je eerste bericht schreef: "Ik merk dat ik mijzelf in bescherming moet nemen en hierdoor zie ik haar bijvoorbeeld ook minder." is heel herkenbaar! Je vraagt je af of je dan al haar telefoontjes dan maar aan moet nemen......?
Iemand met een psychose (of dat nu door schizofrenie komt of door een andere psychische aandoening, dat maakt niet uit) is niet "alleen" ziek. Een klein deel van haar hersenen hebben een aandoening. dat betekent dat je haar prima aan kunt spreken op het gezonden deel. Als je haar uitlegt dat je van haar houdt maar dit op deze manier voor jou niet goed voelt zal ze zich daar (zeker om te beginnen) tegen verzetten. Je zegt dat je geen afspraken met haar kunt maken maar als jij volhoudt (en alleen dan!) zal er uiteindelijk iets veranderen. Maar, jij moet duidelijk aangeven tot waar ze kan gaan! Dus bijvoorbeeld maximaal 1 x per dag belt zij of als ze nog niet heeft gebeld, bel jij. Spreek een om en nabij tijdstip af voor het contact. En, precies zoals je dat nu al doet, anders niet opnemen.
Ik ben het eens met één van de mensen die zegt dat dit voor haar echt een doodsangst is, maar dat wil niet zeggen dat je je alles maar moet laten welgevallen. Inderdaad kan dan tijdelijk het contact verstoord zijn, maar dat hersteld zich weer.
Eén ding moet je nooit vergeten: als jij aan het eind van je Latijn bent en instort, heeft je moeder helemaal niets aan je! (De metafoor daarvoor is het zuurstofkapje in een vliegtuig: de volwassenen moeten her eerst opzetten, voordat ze het bij hun kind doen. Als je zelf buiten bewustzijn raakt omdat het bij je kind in de paniek niet lukt, heeft het kind niets meer aan je!)
Als je meer informatie wilt over hoe je ermee om kunt gaan, kijk op www.ypsilon.org maar bellen met onze adviesdienst op werkdagen tussen 10 en 16.00 uur mag ook 088-0002120
Ik wens je heel veel sterkte! Zorg goed voor jezelf. Soms kan een steuntje van een psycholoog net het juiste zetje zijn! (uit ervaring!)
Hartelijke groet
Marja Hasert
vrijdag 26 april 2019 18:54
Wat een mooie en nuttige post Marja! Vooral het volgende stukje is zo raak verwoord:
"Een klein deel van haar hersenen hebben een aandoening. dat betekent dat je haar prima aan kunt spreken op het gezonden deel. "
Zo had ik het echt nog nooit bekeken. Eyeopener!
Ik heb Ypsilon "gevonden" na de psychose van mijn man, en ik kan het TO van harte aanbevelen om contact met jullie te zoeken.
"Een klein deel van haar hersenen hebben een aandoening. dat betekent dat je haar prima aan kunt spreken op het gezonden deel. "
Zo had ik het echt nog nooit bekeken. Eyeopener!
Ik heb Ypsilon "gevonden" na de psychose van mijn man, en ik kan het TO van harte aanbevelen om contact met jullie te zoeken.
zondag 28 april 2019 12:56
zondag 28 april 2019 13:08
Ik herken ook veel in post van FL0rence.
Op mijn 36ste ben ik lang in therapie geweest. De korte verklaring: door een moeder met schizofrenie en een vader die niet meer in beeld was heb ik geen basis meegekregen als kind. Dat kwam tot uiting toen mijn oudste zoon dezelfde leeftijd kreeg als ik waarop ik me realiseerde dat er echt iets vreemds bij ons thuis gaande was. Boos op mijn moeder ben ik niet geweest. Zij was ziek en zoals gezegd een vader was er niet. Maar, het verdriet om het gemis van haar echte aanwezigheid als moeder is er niet minder om.
Eén van de dingen die ik daar geleerd heb is dat het verdriet er altijd zal zijn. Het zit in mijn rugzak en komt er uit als er kennelijk een aanleiding voor is. Dat merk ik vaak bij b.v. film waarin het over moeders/dochters gaat. Tranen met tuiten.
Maar, ik begroet ze met genoegen. Ik laat me daar niet meer door uit het veld slaan.
Een lange weg maar zeer waardevol en zinvol.
Ik wens jou en Sheikha veel sterkte!!
Ik ben er zeker heel veel sterker uitgekomen en dat wens ik jou en Sheikha ook toe!
Op mijn 36ste ben ik lang in therapie geweest. De korte verklaring: door een moeder met schizofrenie en een vader die niet meer in beeld was heb ik geen basis meegekregen als kind. Dat kwam tot uiting toen mijn oudste zoon dezelfde leeftijd kreeg als ik waarop ik me realiseerde dat er echt iets vreemds bij ons thuis gaande was. Boos op mijn moeder ben ik niet geweest. Zij was ziek en zoals gezegd een vader was er niet. Maar, het verdriet om het gemis van haar echte aanwezigheid als moeder is er niet minder om.
Eén van de dingen die ik daar geleerd heb is dat het verdriet er altijd zal zijn. Het zit in mijn rugzak en komt er uit als er kennelijk een aanleiding voor is. Dat merk ik vaak bij b.v. film waarin het over moeders/dochters gaat. Tranen met tuiten.
Maar, ik begroet ze met genoegen. Ik laat me daar niet meer door uit het veld slaan.
Een lange weg maar zeer waardevol en zinvol.
Ik wens jou en Sheikha veel sterkte!!
Ik ben er zeker heel veel sterker uitgekomen en dat wens ik jou en Sheikha ook toe!
zondag 28 april 2019 14:08
Marjabijypsilon schreef: ↑28-04-2019 13:08Ik herken ook veel in post van FL0rence.
Op mijn 36ste ben ik lang in therapie geweest. De korte verklaring: door een moeder met schizofrenie en een vader die niet meer in beeld was heb ik geen basis meegekregen als kind. Dat kwam tot uiting toen mijn oudste zoon dezelfde leeftijd kreeg als ik waarop ik me realiseerde dat er echt iets vreemds bij ons thuis gaande was. Boos op mijn moeder ben ik niet geweest. Zij was ziek en zoals gezegd een vader was er niet. Maar, het verdriet om het gemis van haar echte aanwezigheid als moeder is er niet minder om.
Eén van de dingen die ik daar geleerd heb is dat het verdriet er altijd zal zijn. Het zit in mijn rugzak en komt er uit als er kennelijk een aanleiding voor is. Dat merk ik vaak bij b.v. film waarin het over moeders/dochters gaat. Tranen met tuiten.
Maar, ik begroet ze met genoegen. Ik laat me daar niet meer door uit het veld slaan.
Een lange weg maar zeer waardevol en zinvol.
Ik wens jou en Sheikha veel sterkte!!
Ik ben er zeker heel veel sterker uitgekomen en dat wens ik jou en Sheikha ook toe!
Bedankt, ik weet dat ik nog een lange weg te gaan heb, maar weet ook dat ik er wel kom.
