Psyche
alle pijlers
depri en het moederschap
donderdag 13 juni 2019 13:27
Ik ben moeder van 2 jongens van 4 en 1 jaar, die alles voor mij betekenen en waar ik ontzettend veel van houd. Dit is wel belangrijk om te benoemen, want een moeder hoort niet te klagen over haar kinderen en het moederschap. Tenminste ik heb altijd het gevoel dat ik me hiervoor moet verontschuldigen.
Sinds de geboorte van mijn oudste zoon, heb ik moeite gehad om de moeder te zijn die ik graag zou willen. Ik haat het om de hele dag in beslag genomen te worden door de kinderen. Het begint al bij het ontbijt.. eet je brood nu eens op, anders kom je te laat op school. De jongste schreeuwt omdat hij iets wil of juist niet wil, gooit de beker drinken over de tafel en smijt de broodkorstjes van zich af etc. Na tien keer waarschuwen ben ik het zat en dat komt er op neer dat ik vaak pissig wordt en schreeuw tegen mijn zoons dat ze op moeten schieten en op moeten houden. Daar voel ik me dan later weer ontzettend schuldig over. En zeg dan ook wel sorry, mama moet niet zo tegen jullie schreeuwen. Maar vaak is het de volgende dag weer raak.
Daarnaast ben ik een soort van waakhond die mijn kinderen wil beschermen. Het maakt me soms angstig, dat er van alles met mijn kinderen kan gebeuren. Ik moet er op letten dat ik geen curlingmoeder wordt die het liefst alle hindernissen en teleurstellingen uit de weg veegt. En wil alles het liefst zo goed mogelijk regelen. Ik kan zelf helemaal gek worden van alle zorgen en regeldingen die een onregelmatig werkende moeder tegenkomt. Mijn man laat alles aan mij over en maakt zich juist helemaal niet druk over dit soort dingen, als ik hem om hulp vraag komt er gewoon niks.
Mijn jongste zoon schreeuwt bij alles wat hem niet zint, zijn grote broer lost het vaak voor hem op. Ik probeer zijn geschreeuw te negeren, maar het raakt me tot op het bot. Ik heb al eens een tijd een campingbedje in de kamer gezet ,waar ik hem dan in deed als hij zo tekeer ging. Inmiddels gaat het wel iets beter.
Ik geniet wel degelijk van mijn zoons. Als ze heerlijk aan het spelen zijn en ik van een afstandje toe kan kijken. Als ik ze voorlees en ze lekker tegen me aan hangen. Samen fietsen en naar de dieren in de wei en de auto's op de weg kijken. En nog een heleboel van dat soort dingen. Ik hou meer van ze, dan van wie dan ook.
Maar van dat gezeur aan mijn hoofd... wordt ik echt KNETTERGEK. Ik kan gewoon niet meer nadenken, raak alles kwijt. Voel ik me de hele dag en nacht gespannen. Raak ik soms in een bepaalde waas waarin alles langs me heen gaat en ik denk, ik heb geen zin meer in het leven. Als ik er een eind aan maak dan heb ik eindelijk rust.
Gelukkig houd ik er wel van om mezelf een schop onder de kont te geven en mezelf te dwingen naar de leuke en mooie dingen te kijken. En dingen waar ik blij van wordt te ondernemen. Al is het soms verleidelijk om voor de tv te hangen en 's avonds een wijntje (of 3) te drinken waardoor ik een een vrolijke roes kom en kan ontspannen. -->valkuil. Beter kan ik naar yoga gaan of gaan sporten.
En dan nog de volgende vraag die maar door mijn hoofd blijft gaan, willen we nog voor een 3e kind gaan? Als ik met mijn verstand kijk en wat ik hierboven geschreven heb denk ik, dat is geen goed idee. Maar dat is wat anders dan mijn gevoel, de biologische klok tikt. Als ik het toch wil, dan misschien maar beter nu. Al ben ik bang dat ik het niet aan kan. En wat als ik toch zwanger wordt en ik opnieuw een miskraam krijg..
Het enige wat ik hierover op internet kan vinden, is de combinatie van antidepressiva en zwangerschap. Maar dat is helemaal niet aan de orde, hoe ga ik met dit soort gevoelens en gedachten om. Ik kan geen beslissing nemen, behalve dan uitstel. Maar daarmee blijft de onrust die dit vraagstuk met zich mee brengt.
Ondanks alles wat ik hierboven geschreven heb, geniet ik wel van het leven. En vind ik ook niet dat ik een slechte moeder ben, maar ik ben juist eerlijk over mijn tekortkomingen.
Sinds de geboorte van mijn oudste zoon, heb ik moeite gehad om de moeder te zijn die ik graag zou willen. Ik haat het om de hele dag in beslag genomen te worden door de kinderen. Het begint al bij het ontbijt.. eet je brood nu eens op, anders kom je te laat op school. De jongste schreeuwt omdat hij iets wil of juist niet wil, gooit de beker drinken over de tafel en smijt de broodkorstjes van zich af etc. Na tien keer waarschuwen ben ik het zat en dat komt er op neer dat ik vaak pissig wordt en schreeuw tegen mijn zoons dat ze op moeten schieten en op moeten houden. Daar voel ik me dan later weer ontzettend schuldig over. En zeg dan ook wel sorry, mama moet niet zo tegen jullie schreeuwen. Maar vaak is het de volgende dag weer raak.
Daarnaast ben ik een soort van waakhond die mijn kinderen wil beschermen. Het maakt me soms angstig, dat er van alles met mijn kinderen kan gebeuren. Ik moet er op letten dat ik geen curlingmoeder wordt die het liefst alle hindernissen en teleurstellingen uit de weg veegt. En wil alles het liefst zo goed mogelijk regelen. Ik kan zelf helemaal gek worden van alle zorgen en regeldingen die een onregelmatig werkende moeder tegenkomt. Mijn man laat alles aan mij over en maakt zich juist helemaal niet druk over dit soort dingen, als ik hem om hulp vraag komt er gewoon niks.
Mijn jongste zoon schreeuwt bij alles wat hem niet zint, zijn grote broer lost het vaak voor hem op. Ik probeer zijn geschreeuw te negeren, maar het raakt me tot op het bot. Ik heb al eens een tijd een campingbedje in de kamer gezet ,waar ik hem dan in deed als hij zo tekeer ging. Inmiddels gaat het wel iets beter.
Ik geniet wel degelijk van mijn zoons. Als ze heerlijk aan het spelen zijn en ik van een afstandje toe kan kijken. Als ik ze voorlees en ze lekker tegen me aan hangen. Samen fietsen en naar de dieren in de wei en de auto's op de weg kijken. En nog een heleboel van dat soort dingen. Ik hou meer van ze, dan van wie dan ook.
Maar van dat gezeur aan mijn hoofd... wordt ik echt KNETTERGEK. Ik kan gewoon niet meer nadenken, raak alles kwijt. Voel ik me de hele dag en nacht gespannen. Raak ik soms in een bepaalde waas waarin alles langs me heen gaat en ik denk, ik heb geen zin meer in het leven. Als ik er een eind aan maak dan heb ik eindelijk rust.
Gelukkig houd ik er wel van om mezelf een schop onder de kont te geven en mezelf te dwingen naar de leuke en mooie dingen te kijken. En dingen waar ik blij van wordt te ondernemen. Al is het soms verleidelijk om voor de tv te hangen en 's avonds een wijntje (of 3) te drinken waardoor ik een een vrolijke roes kom en kan ontspannen. -->valkuil. Beter kan ik naar yoga gaan of gaan sporten.
En dan nog de volgende vraag die maar door mijn hoofd blijft gaan, willen we nog voor een 3e kind gaan? Als ik met mijn verstand kijk en wat ik hierboven geschreven heb denk ik, dat is geen goed idee. Maar dat is wat anders dan mijn gevoel, de biologische klok tikt. Als ik het toch wil, dan misschien maar beter nu. Al ben ik bang dat ik het niet aan kan. En wat als ik toch zwanger wordt en ik opnieuw een miskraam krijg..
Het enige wat ik hierover op internet kan vinden, is de combinatie van antidepressiva en zwangerschap. Maar dat is helemaal niet aan de orde, hoe ga ik met dit soort gevoelens en gedachten om. Ik kan geen beslissing nemen, behalve dan uitstel. Maar daarmee blijft de onrust die dit vraagstuk met zich mee brengt.
Ondanks alles wat ik hierboven geschreven heb, geniet ik wel van het leven. En vind ik ook niet dat ik een slechte moeder ben, maar ik ben juist eerlijk over mijn tekortkomingen.
donderdag 13 juni 2019 14:38
En zeurend kind negeren zorgt mijns inziens voor meer gezeur. Het klinkt alsof je het hebt 'opgegeven' en daardoor alles laat gebeuren. En verder, vervelend dat je je zo voelt. Trouwens wel logisch dat je partner zich nergens druk om maakt, dat doe jij al toch? Is het een idee om eens met je partner te praten over hoe je je voelt? En een derde kind.. Wat vind je zelf van dat idee gezien je situatie?
donderdag 13 juni 2019 14:43
Waarom zou je full time (willen) moederen? Nog los van de dogma's in je eigen hoofd, er zijn heel veel vrouwen die daar diep ongelukkig van zouden worden. Mijn mening is dat ouders niet gemaakt zijn om full time alleen maar met hun kroost bezig te zijn. Dat was vroeger niet zo en zou nu ook niet zo moeten zijn.
Ik denk dat ouders en kinderen floreren bij quality time bij elkaar en niet per se van quantity time. Een ochtend met ontbijt en drama is makkelijker vol te houden, als je weet dat je kinderen daarna de rest vd dag onder de pannen zijn bij oppas, kinderdagvervlijf, opa's of oma's en jij overdag je volwassen leven kan leiden. En natuurlijk is daarin de gelijke ondersteuning van een partner cruciaal. Dus begin bij hem volledig verantwoordelijk te maken voor zijn rol als de andere ouder en wees een team. Hij bijvoorbeeld het ene kind, jij het andere kind. Of jij de ochtend shift, hij de avond shift. Maar net hoe het past binnen jullie gezin.
Ik denk dat ouders en kinderen floreren bij quality time bij elkaar en niet per se van quantity time. Een ochtend met ontbijt en drama is makkelijker vol te houden, als je weet dat je kinderen daarna de rest vd dag onder de pannen zijn bij oppas, kinderdagvervlijf, opa's of oma's en jij overdag je volwassen leven kan leiden. En natuurlijk is daarin de gelijke ondersteuning van een partner cruciaal. Dus begin bij hem volledig verantwoordelijk te maken voor zijn rol als de andere ouder en wees een team. Hij bijvoorbeeld het ene kind, jij het andere kind. Of jij de ochtend shift, hij de avond shift. Maar net hoe het past binnen jullie gezin.
donderdag 13 juni 2019 14:49
dames er staat...
Ik kan zelf helemaal gek worden van alle zorgen en regeldingen die een onregelmatig werkende moeder tegenkomt. Mijn man laat alles aan mij over en maakt zich juist helemaal niet druk over dit soort dingen, als ik hem om hulp vraag komt er gewoon niks.
meer hulp van je man verwachtten, het zijn ook zijn kinderen!!
Kan je geen sticker systeem beginnen met je kinderen, bij zoveel stickers en klein cadeautje??
Persoonlijk lijkt 2 kinderen me in jouw situatie genoeg..
Ik kan zelf helemaal gek worden van alle zorgen en regeldingen die een onregelmatig werkende moeder tegenkomt. Mijn man laat alles aan mij over en maakt zich juist helemaal niet druk over dit soort dingen, als ik hem om hulp vraag komt er gewoon niks.
meer hulp van je man verwachtten, het zijn ook zijn kinderen!!
Kan je geen sticker systeem beginnen met je kinderen, bij zoveel stickers en klein cadeautje??
Persoonlijk lijkt 2 kinderen me in jouw situatie genoeg..
donderdag 13 juni 2019 15:55
Nijntje030 schreef: ↑13-06-2019 14:38Trouwens wel logisch dat je partner zich nergens druk om maakt, dat doe jij al toch?
Of: logisch dat jij je overal druk over maakt als je partner het niet doet.
donderdag 13 juni 2019 15:59
-ga het gesprek aan met je man, jullie hebben samen twee kinderen en een huishouden
-zorg dat je voldoende tijd krijgt om op te laden
-bespreek het met je huisarts
-een derde lijkt mij een slecht plan in deze situatie
-stop met schreeuwen tegen je kinderen dat maakt het alleen maar erger voor iedereen.
Sterkte!
-zorg dat je voldoende tijd krijgt om op te laden
-bespreek het met je huisarts
-een derde lijkt mij een slecht plan in deze situatie
-stop met schreeuwen tegen je kinderen dat maakt het alleen maar erger voor iedereen.
Sterkte!
donderdag 13 juni 2019 15:59
Je kan 2 kinderen al nauwelijks handelen. Hoe kan je dan in vredesnaam denken dat 3 kinderen een goed idee is?
Wil je nog meer schreeuwen tegen je kinderen? Wil je je nog schuldiger voelen?
Wie denk je een plezier te doen met een derde kind?
Niet je man want die regelt voor zijn andere 2 kinderen ook al niets.
Niet je kinderen want die krijgen danet eenieder te maken die nog meer stress geeft en nog meer tegen ze schreeuwt en daarnaast ook nog minder aandacht Voir ze heeft.
Jezelf die je er ook geen plezier mee want je wordt nu al gek als ze je aandacht vragen. Laat staan als er nog een aandacht vragend kind bijkomt.
Dus echt waarom denk jij een kinderwens te hebben voor een derde kin?
Hebbeb famie leden of vrienden of buren 3 of meer kinderen en wil jij daarom ook?
Wil je nog meer schreeuwen tegen je kinderen? Wil je je nog schuldiger voelen?
Wie denk je een plezier te doen met een derde kind?
Niet je man want die regelt voor zijn andere 2 kinderen ook al niets.
Niet je kinderen want die krijgen danet eenieder te maken die nog meer stress geeft en nog meer tegen ze schreeuwt en daarnaast ook nog minder aandacht Voir ze heeft.
Jezelf die je er ook geen plezier mee want je wordt nu al gek als ze je aandacht vragen. Laat staan als er nog een aandacht vragend kind bijkomt.
Dus echt waarom denk jij een kinderwens te hebben voor een derde kin?
Hebbeb famie leden of vrienden of buren 3 of meer kinderen en wil jij daarom ook?
donderdag 13 juni 2019 16:01
donderdag 13 juni 2019 16:01
Ga naar de huisarts. Enerzijds voor jezelf. Gesprekken met de praktijkondersteuner kunnen heel wenselijk zijn. Anderzijds vraag je opvoedondersteuning aan om uit de neerwaartse spiraal te raken.
Ook ik werk onregelmatig, heb 1 kind maar een pittige. De ballen blijven in de lucht en ook hier heb ik hulp gevraagd bij de huisarts. Het gedrag van mijn kind is lastig te veranderen, ik kan het wel anders benaderen en er op reageren waardoor er hopelijk minder spanning ontstaat.
Is er op je werk nog iets mogelijk om meer rust te creëren?
Ik ben nu bijvoorbeeld aan het rondkijken naar andere mogelijkheden(andere organisatie) met meer stabiliteit en minder rompslomp om het werk heen. Dat geeft rust waardoor ik thuis ook weer relaxter ben.
Overigens helpt schreeuwen hier absoluut niet. Sommige dingen doe ik anders aanpakken om situaties te voorkomen, sommige dingen bereid ik savonds al voor, sommige dingen accepteer ik gewoon. En als het echt moet zeg ik er wat van.
Man smeert savonds al brood voor het ontbijt. Ik kleed kind aan en geef het beneden de kant en klare boterham met een rietjesbeker melk. Scheelt knoeien. Omdat dochter zelf bepaald of ze eet en hoeveel ga ik daar niet op mopperen, ik bied het aan, zij bepaalt de rest. Ik klets dochter de gang in en voorzie haar met dichte deur van schoenen en jas. Doe ik dat niet, zit ze onder de tafel en is onbereikbaar. Heb ik haar dan eindelijk is het een groot krijsdrama. We gaan naar de auto en ik breng dochter naar de opvang. Soms is brood op, soms is er niks gegeten. Ik draag over en ga naar mijn werk.
Voor zover een beknopt overzicht van mijn ochtend-anders-benaderen.
Succes
Ook ik werk onregelmatig, heb 1 kind maar een pittige. De ballen blijven in de lucht en ook hier heb ik hulp gevraagd bij de huisarts. Het gedrag van mijn kind is lastig te veranderen, ik kan het wel anders benaderen en er op reageren waardoor er hopelijk minder spanning ontstaat.
Is er op je werk nog iets mogelijk om meer rust te creëren?
Ik ben nu bijvoorbeeld aan het rondkijken naar andere mogelijkheden(andere organisatie) met meer stabiliteit en minder rompslomp om het werk heen. Dat geeft rust waardoor ik thuis ook weer relaxter ben.
Overigens helpt schreeuwen hier absoluut niet. Sommige dingen doe ik anders aanpakken om situaties te voorkomen, sommige dingen bereid ik savonds al voor, sommige dingen accepteer ik gewoon. En als het echt moet zeg ik er wat van.
Man smeert savonds al brood voor het ontbijt. Ik kleed kind aan en geef het beneden de kant en klare boterham met een rietjesbeker melk. Scheelt knoeien. Omdat dochter zelf bepaald of ze eet en hoeveel ga ik daar niet op mopperen, ik bied het aan, zij bepaalt de rest. Ik klets dochter de gang in en voorzie haar met dichte deur van schoenen en jas. Doe ik dat niet, zit ze onder de tafel en is onbereikbaar. Heb ik haar dan eindelijk is het een groot krijsdrama. We gaan naar de auto en ik breng dochter naar de opvang. Soms is brood op, soms is er niks gegeten. Ik draag over en ga naar mijn werk.
Voor zover een beknopt overzicht van mijn ochtend-anders-benaderen.
Succes
donderdag 13 juni 2019 16:10
Ten eerste: GEEN derde kind nemen! Dan wordt het alleen maar nog een stuk drukker en is het helemáál alleen nog maar mama mama mama. Ik begrijp ook echt niet dat je hier nu ook maar aan dénkt.
Verder herken ik het wel een beetje. Ik ben iemand die veel tijd voor zichzelf nodig heeft, snel overprikkeld is etc. en ik vond het vooral toen mijn kinderen kleiner waren echt wel zwaar. Het enige wat bij mij hielp, was die tijd voor mezelf ook echt nemen. Toen de oudste op school zat, liet ik de jongste soms even bij mijn ouders zodat ik mijn handen vrij had en ik ging op zijn tijd iets met vriendinnen doen. Toen ze allebei op school zaten ben ik speciaal met een baan begonnen die ook twee avonden in de week was, zodat ik die dagen overdag alleen thuis was om op te laden.
Deze dingen moeten wel maar net mogelijk zijn, maar wat ik bedoel is dat je zelf momenten moet creëren om tot rust te komen. Je kunt bijvoorbeeld ook je partner vragen een keer met de kinderen naar een speeltuin, zwembad oid te gaan zodat jij even alleen kunt zijn.
Als je echt depressief bent of je hebt je alcoholgebruik niet onder controle (waar het wel een beetje op lijkt), kan een bezoekje aan de huisarts natuurlijk zeker geen kwaad.
Met alle zorgen en drukte die er bij het hebben van kinderen komen kijken, heb ik me ook echt wel eens afgevraagd waar ik eigenlijk aan begonnen was. Maar nu ze 15 en 10 zijn, is er echt heel veel in positieve zin veranderd. Natuurlijk zijn er nog steeds leuke en minder leuke dingen, maar er is weer rust. Man en ik kunnen zelfs spontaan een avond weg zonder dat er oppas nodig is. Of ik ga ‘s middags even de stad in terwijl ze gewoon thuisblijven. Kortom: het komt echt goed en zorg tot die tijd dat je het voor jezelf zo fijn mogelijk maakt.
Verder herken ik het wel een beetje. Ik ben iemand die veel tijd voor zichzelf nodig heeft, snel overprikkeld is etc. en ik vond het vooral toen mijn kinderen kleiner waren echt wel zwaar. Het enige wat bij mij hielp, was die tijd voor mezelf ook echt nemen. Toen de oudste op school zat, liet ik de jongste soms even bij mijn ouders zodat ik mijn handen vrij had en ik ging op zijn tijd iets met vriendinnen doen. Toen ze allebei op school zaten ben ik speciaal met een baan begonnen die ook twee avonden in de week was, zodat ik die dagen overdag alleen thuis was om op te laden.
Deze dingen moeten wel maar net mogelijk zijn, maar wat ik bedoel is dat je zelf momenten moet creëren om tot rust te komen. Je kunt bijvoorbeeld ook je partner vragen een keer met de kinderen naar een speeltuin, zwembad oid te gaan zodat jij even alleen kunt zijn.
Als je echt depressief bent of je hebt je alcoholgebruik niet onder controle (waar het wel een beetje op lijkt), kan een bezoekje aan de huisarts natuurlijk zeker geen kwaad.
Met alle zorgen en drukte die er bij het hebben van kinderen komen kijken, heb ik me ook echt wel eens afgevraagd waar ik eigenlijk aan begonnen was. Maar nu ze 15 en 10 zijn, is er echt heel veel in positieve zin veranderd. Natuurlijk zijn er nog steeds leuke en minder leuke dingen, maar er is weer rust. Man en ik kunnen zelfs spontaan een avond weg zonder dat er oppas nodig is. Of ik ga ‘s middags even de stad in terwijl ze gewoon thuisblijven. Kortom: het komt echt goed en zorg tot die tijd dat je het voor jezelf zo fijn mogelijk maakt.
donderdag 13 juni 2019 16:29
Ik herken deels wat je schrijft. Ik heb zelf een peuter met een flink temperament die ook flink kan zeuren en overal een strijd van maakt. Soms is het dan lastig om zelf kalm te blijven.
Wat hier helpt:
- Afleiden en alternatieven bieden.
- Geen bevel verpakken in de vorm van een vraag, maar wel het gevoel geven dat ze inspraak heeft. Dus niet ‘kom je eten?’ (want dan kan ze ook nee antwoorden), maar ‘we gaan eten. Wil je je rode of je groene slab om?’.
- Accepteren dat sommige dingen altijd strijd opleveren. Hier is tandenpoetsen bijvoorbeeld een drama, wat we ook proberen. Dan maar in de houdgreep en twee minuten gillen. Ik heb nu geaccepteerd dat dat er blijkbaar bijhoort en maak me er nu niet meer druk om.
- Benoemen welk gedrag je wel wilt zien i.p.v. zeggen wat niet mag. Mijn dochter vertikte het om broodkorstjes te eten en smeet die het liefste door de kamer. I.p.v. erop hameren dat ze niet met haar eten mag gooien, heb ik met haar afgesproken dat ze alles wat ze niet wil eten naast haar bord mag leggen. Ze eet nog steeds niet alles op, maar het ligt nu tenminste niet meer op de grond.
- Erkennen. Vaak is dwars doen een manier om aandacht te vragen. Zeggen dat een kind zich niet aan moet stellen, maakt het vaak alleen maar erger (ook al is het soms in onze ogen echt aanstellerij). Ik vond het boek How2Talk2kids hierbij wel nuttig.
En verder: je niet schuldig voelen dat je het niet altijd leuk vindt. Kinderen zijn fantastisch, maar kunnen soms ook het bloed onder je nagels vandaan halen. Dat hoort erbij.
Wat hier helpt:
- Afleiden en alternatieven bieden.
- Geen bevel verpakken in de vorm van een vraag, maar wel het gevoel geven dat ze inspraak heeft. Dus niet ‘kom je eten?’ (want dan kan ze ook nee antwoorden), maar ‘we gaan eten. Wil je je rode of je groene slab om?’.
- Accepteren dat sommige dingen altijd strijd opleveren. Hier is tandenpoetsen bijvoorbeeld een drama, wat we ook proberen. Dan maar in de houdgreep en twee minuten gillen. Ik heb nu geaccepteerd dat dat er blijkbaar bijhoort en maak me er nu niet meer druk om.
- Benoemen welk gedrag je wel wilt zien i.p.v. zeggen wat niet mag. Mijn dochter vertikte het om broodkorstjes te eten en smeet die het liefste door de kamer. I.p.v. erop hameren dat ze niet met haar eten mag gooien, heb ik met haar afgesproken dat ze alles wat ze niet wil eten naast haar bord mag leggen. Ze eet nog steeds niet alles op, maar het ligt nu tenminste niet meer op de grond.
- Erkennen. Vaak is dwars doen een manier om aandacht te vragen. Zeggen dat een kind zich niet aan moet stellen, maakt het vaak alleen maar erger (ook al is het soms in onze ogen echt aanstellerij). Ik vond het boek How2Talk2kids hierbij wel nuttig.
En verder: je niet schuldig voelen dat je het niet altijd leuk vindt. Kinderen zijn fantastisch, maar kunnen soms ook het bloed onder je nagels vandaan halen. Dat hoort erbij.
donderdag 13 juni 2019 16:33
Ik zou even wachten met het nemen van een 3e kind.
En die gevoelens die jij hebt, hebben we allemaal wel eens. Tenminste dat denk ik, al praten niet alle moeders hier over. Ik heb ook wel eens een dag dat ik het allemaal even niet kan dragen. Constant mama mama mama....
maar als je dit te vaak hebt moet je wel gaan nadenken.
Ben je niet een beetje “ burn out” , gewoonweg even op van alles.
Misschien is het fijn om naast het moederen ook eens tijd voor jezelf in te plannen. Waar is je man in dit verhaal? Ga eens in de avond lekker naar de sauna, een middagje naar de stad of kies een hobby voor jezelf om even bij te tanken.
En die gevoelens die jij hebt, hebben we allemaal wel eens. Tenminste dat denk ik, al praten niet alle moeders hier over. Ik heb ook wel eens een dag dat ik het allemaal even niet kan dragen. Constant mama mama mama....
maar als je dit te vaak hebt moet je wel gaan nadenken.
Ben je niet een beetje “ burn out” , gewoonweg even op van alles.
Misschien is het fijn om naast het moederen ook eens tijd voor jezelf in te plannen. Waar is je man in dit verhaal? Ga eens in de avond lekker naar de sauna, een middagje naar de stad of kies een hobby voor jezelf om even bij te tanken.
