DIP

16-06-2019 00:17 6 berichten
Alle reacties Link kopieren
Waar ik moet beginnen weet ik eigenlijk niet zo goed.. Maar omdat ik niet van plan ben om dit ook maar aan iemand te vertellen die ik ken doe ik het maar hier..

Ik ben 25 jaar oud en sta bekend als een vrolijk, gezellig en spontaan persoon, heb veel vrienden en over het algemeen een heel leuk leven. Ik vind dan eigenlijk ook dat ik niet mag klagen.

Toch heb ik de laatste tijd het idee alsof ik niet helemaal eerlijk ben naar mezelf.. en zit ik echt in een dip.

Twee jaar geleden is het uitgegaan met mijn ex.. Het punt is dat ik in deze twee jaar tijd eigenlijk niks maar dan ook helemaal niks met een andere jongen heb gedaan. Het ding is.. dit begint mensen heel erg op te vallen. Ik krijg namelijk meer dan genoeg mannelijke aandacht, weet ook dat ik niet veel te klagen heb over mijn uiterlijk, maar kap alles af. Ik denk dat dit er mee te maken heeft dat mijn sex leven met mijn ex alles behalve leuk was, wat mijn schuld was (pijn bij de sex, was heeeel onzeker, walgde echt van mezelf (inmiddels een borstverkleining gehad) maar dit alles zorgde ervoor dat ons sex leven echt niet leuk was, en dat heeft uiteindelijk ook zeker meegespeeld in het beëindigen van de relatie. Ik denk hoe stom het ook klinkt, dat ik heeel erg bang ben dat dit weer gebeurd, en dan mannen al zouden afknappen als ze zien dat ik eigenlijk heel erg onzeker ben. Ik durf het gewoon niet.. en daarom ga ik maar nergens op in.. Ook durf ik het hier eigenlijk met niemand over te hebben omdat ik zeker weet dat mensen dit totaaal niet verwachten bij mij. Ze zien mij namelijk als iemand die heel spontaan, vrolijk en sociaal is met een druk sociaal leven. Ik weet alleen echt niet hoe ik dit moet gaan veranderen.

Het tweede ding is dat ik op dit moment aan het afstuderen ben. Mijn scriptie heb ik een jaar langer over gedaan (docentenopleiding) maar nu ik bijna afgestudeerd ben heb ik eerlijk gezegd geen idee wat ik aan moet met mijn leven. Ik ben 25 en werk nu fulltime als serveerster in een restaurant. De laatste tijd merk ik dat ik echt uitdaging mis in mijn werk. Maar aan de andere kan om nu al als docent te werken weet ik ook niet, en reizen zou een optie kunnen zijn, maar ik vind zelf 25 wel weer wat aan de 'oude' kant. Ik vind dat ik juist nu echt iets van mijn leven zou moeten maken maar voor mijn gevoel stel ik alleen maar mensen en mezelf teleur.

Wat ik ook nog heel erg heb ik dat ik mij de laatste tijd heel erg alleen voel. Wat ik al eerder zei is dat ik een druk sociaal leven heb, veel vrienden etc. Maar toch blijf ik mij maar alleen voelen.

Stel ik zou deze dingen bijvoorbeeld bespreken met een goede vriend of collega, voel ik mezelf al heel snel een aansteller en negatief persoon. Op dit moment ben ik een stuk stiller dan normaal in mijn doen en laten omdat het mij op dit moment moeite en heel veel energie kost om altijd maar vrolijk te doen, en om altijd maar iedereen blij te houden. Collegas hebben dan, vandaag ook weer, al heel erg vaak gevraagd wat er nou toch is en ik antwoord steeds maar met nee er is niks. Ik weet gewoon niet wat ik moet, en ook nu ik dit onsamenhangende verhaal (ik ben mij hier van bewust haha) aan het schrijven ben voelt het weer alsof ik mijzelf ontzettend aanstel. Wat ik er mee wil bereiken door het hier neer te zetten weet ik niet, maar ik dacht misschien hebben jullie nog tips of suggesties om te kijken wat ik hiermee aanmoet.

Het gekke is, ik voel mij bij dit alles tegelijkertijd ook heel erg emotieloos. Ik zou zo graag willen dat ik eens echt heel erg kon uithuilen bij iemand, maar ook vanmiddag op het werk als iemand dan vraagt wat er ik, voel ik helemaal niks. En in principe is er natuurlijk ook niks ergs.. maar ik zit hier wel mee..

Het stomme is nu ik dit terug lees voel ik me ook weer zo'n ongelooflijke aansteller..
Ga naar de huisarts en vraag begeleiding van de GGZ praktijkondersteuner en doe daar je verhaal zoals je het hier hebt verteld.
Ik vind niets zorgelijk van wat je hebt geschreven, maar dat je niet kunt huilen terwijl daar wel de behoefte toe is is dat wel. Doe daar iets mee en blijf er niet mee rondlopen, want als je dat doet zou dat weleens uit kunnen monden in een depressie en daar zit niemand op te wachten, echt niet.
Zoek dus hulp, ga daar maandag gelijk mee aan de slag, daar voorkom je een veel diepere dip mee.

Succes!
Alle reacties Link kopieren
Helemaal eens met Cateautje. Als je altijd hoofdpijn hebt ga je naar de huisarts, als je pijn in je voet hebt ook, maar als je niet lekker in je vel zit is de stap toch hoog om hulp te zoeken. Terwijl dat zoveel verlichting kan brengen. Soms kun je het gewoon niet alleen.
Alle reacties Link kopieren
Hoi

Eerst een dikke knuf :hug: want die kan je wel even gebruiken

Als 2e een schop onder je kont richting huisarts.
Je bent geen aansteller.
Je ex was een lul, dat jij pijn heb bij seks en onzeker bent maakt niet dat t jou fout is dat je seksleven slecht is.
Durf toe te geven dat t niet lekker gaat. Op werk, op school. Juist dan krijg je uit de meest vreemde hoeken steun.
Sommige mensen doen er niets mee, dan is t niet slechter als nj. Maar al weet 1 iemand op je werk bijv. dat t ff niet lekker gaat en je krijgt ff een hand op je schouder of een knipoog op t moment dat je het moeilijk heb, dat zijn zulke fijne dingen.

Ik vind je absoluut niet onsamenhangend schrijven trouwens. Neem je post maar mee naar je huisarts.

Wees lief voor jezelf :hug:
Been there, done that, got the T-shirt.
Volgens mij leg je op allerlei gebieden de lat veel te hoog voor jezelf, heb je allerlei verwachtingen van jezelf en ben je veel negatiever dan nodig is over jezelf.

Wat betekent 'iets van je leven' maken? Een goede baan, geld verdienen, relatie krijgen, huis kopen, carriere maken enz. enz. enz.? Is dat ook iets waar je nu zin in hebt of behoefte aan hebt? Of alleen het gevoel dat dat 'zou moeten'?
Waarom zou 25 te oud zijn om te reizen (!??!?!?)
Je had moeite met je lichaam en je onzekerheid in je vorige relatie. Dat betekent niet dat een slecht seksleven jouw schuld was. Een seksleven maak je samen en als je je om welke reden niet goed voelt is het belangrijk om daar op een rustige, open manier (samen) naar te kunnen kijken en te onderzoeken wat je nodig hebt.
Heel veel twingtigers weten niet goed wat ze willen wanneer ze tegen het afstuderen aan zitten of erna.

Je bent geen aansteller. Je lijkt allerlei verwachtingen van jezelf te hebben terwijl je helemaal voorbij gaat aan je eigen behoeftes. Alsof die er niet mogen zijn of bij voorbaat niet goed zijn. Je zit continu jezelf negatief te beoordelen, terwijl, van wat ik lees dat helemaal nergens voor nodig is. En het zou juist een kracht zijn als je wat opener zou kunnen praten met vrienden/vriendinnen. Juist door te zwijgen denken mensen dat zij de enigen zijn met dit soort gevoelens, maar door te delen met elkaar zie je dat bijna iedereen een keer tegen dit soort dingen aanloopt of anderen dingen waardoor ze het moeilijk krijgen en dat schept juist verbinding.

Je gaat bijna afstuderen en je bent zoekende op allerlei gebieden. Dat mag. Leer wat milder naar jezelf zijn! Ik vind het echt naar om te lezen hoe negatief je steeds over jezelf denkt en jezelf helemaal geen ruimte geeft om gewoon jezelf te zijn! Ik kan me helemaal voorstellen dat je je daar rot van gaat voelen. Het is oké wat je voelt en denkt. Het is oké om te twijfelen en zoekende te zijn in deze fase en op deze leeftijd. Dat je je rot voelt is een signaal dat je te weinig naar jezelf luistert volgens mij en jezelf continu zit neer te halen en in een keurslijf te proppen. Je mag leven zoals jij dat wil!
Alle reacties Link kopieren
Hoi!
Het is heel lastig omdat je in tegenstrijdigheid met jezelf zit.
Je toont je naar de buitenwereld als een ander persoon dan wie je bent.
En dat kost heel veel energie en is geen integriteit naar jezelf. Logisch dat jij je moe voelt en emotieloos. Op een bepaalde manier is de verbinding verbroken met je wezenlijke zelf omdat je poppenkast speelt. En daarom voel je ook niet de emoties.
En dat splijtende is wat je van binnen zo raakt.
Ik denk dat je er goed aan doet om naar een therapeut te gaan ( psycholoog, psychotherapeut).
Bij die persoon kun je wel laten zien wie je bent. Zodat die persoon je goed kan leren kennen en je kan leren de kloof te overbruggen tussen de persoon die je bent in de buitenwereld en je werkelijke persoon. Je hebt hier echt hulp bij nodig want je hebt daar een ongelooflijke controle op zitten.
Ook vertelde je dat je walgt van jezelf.
Weet je waar dat gevoel vandaan komt?
Dat is ook iets wat je in de weg zal staan voor een toekomst met geluk.
Daar kun je met de therapeut aan werken, net als je onzekerheidsgevoelens.
Je moet echt meer leren in balans te komen met jezelf zodat je je niet meer alleen voelt temidden van een rijk vriendenleven en jij kunt worden wie je bent.

Ik denk ook dat als je dat helingsproces ( jezelf leren worden bij alles en iedereen en je masker afzet) aangaat, je integer naar jezelf wordt, dat je na een tijdje ook meer duidelijk gaat worden wat je eigenlijk wilt in je leven.

Heel veel sterkte

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven