Wie houdt er rekening met mij?

16-06-2019 10:59 73 berichten
Alle reacties Link kopieren
Beste mensen,

Ik open dit topic met gemengde gevoelens, omdat ik bang ben welke kant het met de reacties op zal gaan.
Is het de situatie of de stemming waarin ik ben?

In de basis ben ik gevoelig. Ik kan daar doorgaans prima mee door het leven. Ik heb mijn manieren gevonden om me niet te erg te laten kwetsen, richt me op zaken die veel vergoeden, en daarnaast probeer ik begrip te hebben voor mensen die anders in het leven staan. Met dat in gedachten heb ik geleerd veel dingen te 'doorstaan'.

De wereld is hard, dat wist ik al, en ondanks de 'hulpmiddelen' hierboven geschetst, schrik ik tegenwoordig steeds vaker van al het leed dat bijvoorbeeld via de media naar me toekomt.
Ik lijk er steeds gevoeliger voor te worden. Op een of andere manier trek ik ook hulpvragen aan van mensen en voel me dan verantwoordelijk ze te helpen, ik doe dat dan ook waar ik kan, en denk dan vaak ik ben gek dat ik dit sta te doen, maar stel dat ik zelf deze hulp nodig had, wat zou ik dan blij zijn als iemand een hand toestak.

Maar ik zal even tot de kern van de zaak komen van waar ik nu in zit.
Ik heb een vaste relatie en een kleine vriendenkring, waarbinnen ik dacht dat ik op deze mensen kon bouwen.

Voorbeeld: een vriendin helpen verhuizen, diezelfde vriendin helpen met het leegruimen van het huis van haar ouders, haar zieke dier verzorgen omdat ze haar geboekte vakantie niet kan annuleren.
Mijn zus met haar relatieprobleem en ontslag wegens arbeidsconflict een luisterend oor bieden, al is het midden in de nacht.
Mijn vriend met zijn problemen met de kinderen uit eerdere relatie die hij al zo lang niet ziet steunen in zijn verdriet, daarnaast heeft hij onregelmatig werk (eigen bedrijf) en weet nooit of en wanneer hij vakantie/vrije dagen kan opnemen waardoor er nooit iets gepland kan worden. (nou ja is geen echt probleem, maar wel dat ik het gevoel heb daardoor altijd in de wacht te staan).

De enigen waarop ik echt kan rekenen zijn mijn volwassen kinderen, maar die hebben hun eigen leven, en die kijken mij naar de ogen en als ik niet lekker in mijn vel zit, zie ik de bezorgdheid en ik wil niet dat ze bezorgd zijn, dus hou ik het luchtig.

Maar wat ik dus merk is dat alles wat ik voor anderen doe, voor lief wordt genomen.
En dat met mij en de afspraken die met mij gemaakt worden erg makkelijk wordt omgesprongen.
Vorige week had ik een heftige week op werk, er was een teamcoachsessie waarin mensen (ik was er niet bij betrokken maar zat er wel bij) elkaar compleet affakkelden, waarna ik aan het eind van die dag met een naar gevoel thuis kwam.
De dag erna was ik vrij en stond ineens de vriendin van het verhuizen en de poes voor de deur, ik wist dat ze een dezer dagen langs zou komen om iets terug te brengen (ze zou het oorspronkelijk door de brievenbus doen, maar belde dan toch aan), het toeval wilde dat nét op dat moment mijn kat was flauwgevallen, en ik daar alleen voor stond en blij was een bekend gezicht te zien. Ik vroeg haar of ze even wilde binnenkomen, maar nee, zei ze, ze moest weer dóór. Ik zei waarom ik het vroeg en of ze maar 5 minuutjes me zou willen bijstaan, maar nee, al zwaaiend deed ze een stap richting auto: 'ik moet er echt vandoor'.
Terwijl dit een vrouw is die nóóit ergens op tijd is, bij mij zeker niet want een week ervoor had ze me gevraagd bij haar te komen eten. Ik dacht há fijn, vanuit mijn werk, dat is gezellig en kwam me ook goed uit, verder drukke week, met zaken voor andere mensen ook. Dus ik ben aan het afsluiten op mijn werk, even na half zes.. telefoon: Ha, met M.. hoe laat zou jij hier zijn? ..nou ik ben nu aan het afsluiten dan kom ik jouw kant op, met een halfuurtje ben ik er.. ..Ja, want ik sta nu met de auto hier en daar, ik kom daar en daar vandaan (was wezen shoppen in een andere stad) en moet nog gaan bedenken wat we gaan eten, dus heb jij een idee, dan doe ik nog even boodschappen..

En nu op dit moment heb ik afgesproken met mijn zus, die apt dan nu of het ook vanmiddag kan, want ze is net haar bed uit, en ze gaat het in de ochtend niet redden..

Weet je, dit soort dingen zijn er dan twee waarvan het op zich allemaal niet zo storend is wanneer het eens een keer voorkomt.
Maar het is schering en inslag dat dit voorkomt, meer regel dan uitzondering.
En heel lang kan ik inderdaad doen dat ik het wel prima vind, ja hoor goed, geen probleem, maar deze afgelopen maanden ben ik moeier en moeier geworden en kan ik het gewoon niet hebben om altijd maar voor lief te worden genomen en dat afspraken met mij altijd maar worden uitgesteld en niet serieus worden genomen.

Ik heb het gevoel dat ik voor alles en iedereen altijd maar op de laatste plaats kom, met mij hoef je geen rekening te houden.
Terwijl ik altijd (zonder overdrijven) me aan me afspraken hou, ook al moet ik daar heel hard voor lopen en werken, want ik ben niet iemand die omkomt in vrije tijd.

Bij de vriendin waar ik voor de poes heb gezorgd, wat ik vaker deed, maakte ik voorheen ook altijd haar huis aan kant voordat ze weer thuis kwam, keukentje gesopt, bloemetje neergezet.. dat vond ze altijd heerlijk thuiskomen.
Ze is een enorme chaoot, maar geniet van een strak en fris huis.
Nu ook had ze haar huis in een enorme bende achtergelaten, en ik heb er eens helemaal niks aan gedaan. Ik heb sinds haar thuiskomst nog geen berichtje gekregen. Ik denk dat het tegengevallen is.

Ik vind dat niet leuk, ik heb het liever anders.
Maar ik ben het zo spuugzat allemaal.

Ik heb net toen mijn zus dus apte dat het vanmiddag wordt teruggeapt: oké.
En daarna een potje zitten janken.

Is het mijn gemoed, of zijn het echt de mensen om me heen?
Ligt het aan mij of aan hen?

Ik hoop dat het niet al te onsamenhangend is.
Alle reacties Link kopieren
Jij.

Door voor jezelf duidelijk te krijgen wat je wel en niet wil en door dit duidelijk te maken naar jouw omgeving.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
Zo te lezen houd je zelf al niet eens rekening met jou, dus waarom zouden anderen dat doen? Je laat volledig over je heen walsen, tijd om 's nee te zeggen en duidelijker te zijn naar je omgeving.
Verwachting is de moeder van alle teleurstellingen.
Ofwel, je moet geen dingen doen voor mensen omdat je iets van ze terugverwacht. Mijn ervaring is dat juist mensen voor wie jij iets doet, niets voor jou doen, terwijl mensen waar jij nooit iets voor gedaan hebt voor jou klaarstaan als je hulp nodig hebt.
Je kiest zelf je vrienden. Daar zou je eens wat selectiever in kunnen zijn.

Je komt heel passief over, hebt hele specifieke verwachtingen over hoe een ander rekening met jou moet/kan houden. Liefst telepatisch?

Gaat huilen als mensen niet precies doen wat jij in gedachten had. Spreek dat gewoon duidelijk uit. Dus tik niet vanmiddag is goed... tik of zeg dan dat je al op bent en op haar zit te wachten. Dat er een wekker bestaat. Die jij hebt gezet.

Je doet de hele tijd dingen voor anderen waar niet per se om gevraagd word ( en al vroegen ze het het wel, nee is ook aan antwoord) maar wil er wel waardering voor. Gewoon niet meer doen.

Jij laat je zo behandelen en je hebt misschien onrealistische verwachtingen van mensen of de vriendschap. Misschien zit de liefde niet niet zo diep aan de andere kant, kan allemaal. Hoeft niet maar kan wel.

Alleen jij kan dat veranderen. Je vriendenkeuze, je gedrag, je duidelijkheid, je gevoelens. Deze duidelijk en constructioef uiten indien nodig. En je gaat tegengas krijgen als je ineens dingen niet meer doet of dingen wel zegt. Dat hoeft niet per se boos en op ruzie uit te lopen. Kalm en dudielijk en afkappen als er gezeik komt.

Ook al is die ander een botte hork.. het veranderen ligt helaas bij jou. Vooral je gevoel bij alles.
Heel soms veranderen mensen een beetje mee omdat jij je anders gedraagt. Dan is het helemaal mooi.
anoniem_370013 wijzigde dit bericht op 16-06-2019 11:26
38.99% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
Je had je zus terug moeten appen: vanmiddag heb ik al andere plannen. Volgende keer beter!
Ik verwacht niks van niemand. De enige mensen die belangrijk zijn, echt belangrijk, zijn mn partner en kinderen. Ik vraag nooit hulp aan iemand.
Ik zou als ik jou was, een cursus assertiviteit volgen. Jij bent te goed voor deze (harde) wereld.
ik geef mn bek ook maar een douw
Alle reacties Link kopieren
Al die tijd zorgde jij voor een ander, nu is het tijd om voor jezelf te gaan zorgen. Want hoe hard het ook klinkt, een ander doet het niet voor je.

Maak morgen een afspraak met de huisarts en laat je doorverwijzen naar een psycholoog. Zodat je samen kan kijken waar dit gedrag vandaan komt en eraan werken.
Alle reacties Link kopieren
Je hebt allerlei verwachtingen die je niet uitspreekt en bent vervolgens over the piss omdat niemand je gedachten kan raden en zij niet aan jouw verwachtingen voldoen.
Alle reacties Link kopieren
waarom zouden anderen rekening met jou houden als jij niet eens rekening met jezelf houdt?
Je kunt prima dingen voor een ander doen, maar nooit ten koste van jezelf. Doe het omdat je het leuk vind om te doen, niet om waardering te krijgen. En zeker niet als het je te veel energie kost. En dan zul je denken, maar dit en dit is zo gedaan. Dat klopt, maar bij jou is het dit en dit en dat en dat en zus en zo en aan het einde van de rit ben jij uitgeblust.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
viva-life22 schreef:
16-06-2019 11:20
Al die tijd zorgde jij voor een ander, nu is het tijd om voor jezelf te gaan zorgen. Want hoe hard het ook klinkt, een ander doet het niet voor je.

Maak morgen een afspraak met de huisarts en laat je doorverwijzen naar een psycholoog. Zodat je samen kan kijken waar dit gedrag vandaan komt en eraan werken.
Een Poh-GGZ van de huisarts zelf kan hier al wat mee hoor. Scheelt weer een zak eigen risico.
Die kan TO een spiegel voorhouden en daarna praktische tips geven over haar gedrag en gevoelend en hoe ze assertiever word.
Alle reacties Link kopieren
Zoals je nu merkt: de enige die echt rekening met jou zal houden, ben je zelf.
Anderen vinden jou waarschijnlijk een heel fijn mens, maar voelen niet de behoefte om iets terug te investeren.
Ik snap je helemaal. Maar jij moet de lijn trekken en vanuit jezelf gaan redeneren. Nu ben je moe, dus richt even jouw leven in zodat je weer op adem komt. Als jouw zus of vriendin een afspraak verplaatst, zeg je af. Dat is al teleurstellend genoeg, je hoeft niet net te doen alsof het je niet uitmaakt.
Alle reacties Link kopieren
nessemeisje schreef:
16-06-2019 11:26
Je hebt allerlei verwachtingen die je niet uitspreekt en bent vervolgens over the piss omdat niemand je gedachten kan raden en zij niet aan jouw verwachtingen voldoen.
Dit.
Vervelend voor jou, maar ook vervelend voor de mensen om je heen.
Doe hier iets aan.
Wat eten we vanavond?
En je mag best verwachtingen hebben van je geliefde familie/partner en zelfs vrienden. Duh.

Het ligt eraan hoe realisctisch sommige verwachtingen zijn?
En als je steeds niks zegt als iets je echt niet bevalt.. gaan zij nooit weten/rekening houden met jouw behoeftes.
Alle reacties Link kopieren
Ben je toevallig in de overgang? Ik wil het probleem zeker niet bagataliseren, want ik herken het enorm. Maar ik merk bij mezelf en bij vrouwen om me heen die in de overgang zijn, dat dit wat jij omschrijft ineens een rol gaat spelen. Of het nu komt omdat het je ineens meer opvalt dat het steeds zo loopt, of het nu komt omdat je wellicht wat gevoeliger bent dan eerst, of dat het echt erger is geworden in een bepaalde periode.......geen idee. Maar het is wel iets waar veel vrouwen tegenaan lopen: waar blijf ik in dit verhaal? Wie denkt er aan mij? Of is er echt voor mij?
En het kan best geheel terecht zijn hoor! Maar gek genoeg krijg je dat inzicht vaak ineens juist op een bepaalde leeftijd.

Verder eens met bovenstaande tips, alleen jij kan een grens trekken en alleen jij kan jezelf eens op de eerste plek zetten. Ik doe daar zelf hard mijn best voor, zeg wat vaker nee en doe vaker dingen waar ik zelf zin in heb.
Alle reacties Link kopieren
Het klinkt bijna alsof je vindt dat mensen automatisch rekening met je moeten houden, want ja, je bent nou eenmaal een gevoelig mens. Gevoelig zijn moet geen excuus worden om dan maar te verwachten dat anderen vanzelf wel rekening gaan houden met je.

Ik ben ook een gevoelig mens van nature en heb het ook moeten leren. Ook als gevoelig mens kun je gewoon uitspreken wat je wel en niet wil. Daar wordt je leven echt prettiger van. Was wel eens wennen hoor, want ik voelde me dan ineens een enórme bitch ;-D maar ook dat gevoel zit bij mij en niet bij anderen.

Ik vind je verwachtingen richting anderen overigens helemaal niet gek, maar als mensen de indruk hebben dat het altijd wel goed is bij jou, gaan ze echt geen rekening met je houden.

Dus die zus gewoon appen "ik heb vanmiddag andere plannen, jammer dat het nu niet door kan gaan!" of "ik vind het heel jammer dat je niet kon komen vanochtend, vanmiddag komt mij niet uit dus volgende keer beter".
Tjezus, wat vals
Alle reacties Link kopieren
redbulletje schreef:
16-06-2019 11:08
Verwachting is de moeder van alle teleurstellingen.
Ofwel, je moet geen dingen doen voor mensen omdat je iets van ze terugverwacht. Mijn ervaring is dat juist mensen voor wie jij iets doet, niets voor jou doen, terwijl mensen waar jij nooit iets voor gedaan hebt voor jou klaarstaan als je hulp nodig hebt.
Dit. Ik las ooit weleens de opmerking ‘Als je elke keer dat je iets aardigs doet iets aardigs terug verwacht, ben je niet bezig met aardig zijn maar dan ben je zaken aan het doen’. Iets om over na te denken.

Verder ben vooral jij degene die rekening zou moeten houden met jezelf.
Wanneer je zelf tekort bent gekomen ga je vaak heel veel geven in de hoop dat anderen het terug gaan geven. Het stomme is dat wanneer je tekort bent gekomen je juist naar de mensen trekt die jouw oude patroon gewend zijn, en dus bevestigen. Mensen die het prima vinden om te ontvangen, maar niet (aan jou) willen geven. En omdat je dit patroon elke keer opnieuw ervaart ga je de wereld ook zo zien en ga je zelfs dit soort situaties zelf creëren. Je interpreteert dus veel situaties als situaties waarin mensen niet aan jou denken of jou voor lief nemen, je gaat je steeds minder belangrijk en gezien voelen en gaat nog meer geven in de hoop dat mensen het terug gaan geven en zo gaat het cirkeltje door.

Je hier bewust van zijn en van een afstand dit patroon bekijken kan al helpen. Daarnaast grenzen stellen, zowel aan anderen als aan jezelf. Dus niet continu geven, geven, geven. Dingen doen in de hoop dat mensen je dankbaar gaan zijn en iets terug zullen doen. Jij moet voor jouw eigen grenzen zorgen. Als je wéét dat je met mensen te maken hebt die niet teruggeven, waarom blijf jij dan wel continu beschikbaar, continu in hun spoor lopen, continu zoeken naar wat je kan doen om iets terug te krijgen? Mensen die zelf geen grenzen kunnen stellen trekken mensen aan die grenzen niet respecteren. Dus het zal hem ook zitten in nieuwe contacten maken, vanuit de kennis die je nu hebt. Anders met jezelf omgaan waardoor je ook iets anders uitstraalt naar de buitenwereld en dus in andere situaties komt.

En als je voor je eigen grenzen kan zorgen, dan zal je ook beter voor jezelf kunnen zorgen. Dan zal je ook aan kunnen geven en zoeken wat je écht nodig hebt. Het is niet dat het 'aan jou' of 'aan hen' ligt. Het is allebei. Jij bent onderdeel van het patroon en het enige onderdeel waar je zelf invloed op hebt.

Ik denk dat je echt een heel lief persoon bent :hug: maar het leven zal bevredigender zijn als je grenzen kan stellen. En dan zal je in meer situaties ook komen waarin je én kan geven én kan ontvangen.
anoniem_365339 wijzigde dit bericht op 16-06-2019 12:07
0.25% gewijzigd
Madeliefjees schreef:
16-06-2019 11:19
Je had je zus terug moeten appen: vanmiddag heb ik al andere plannen. Volgende keer beter!
Ik verwacht niks van niemand. De enige mensen die belangrijk zijn, echt belangrijk, zijn mn partner en kinderen. Ik vraag nooit hulp aan iemand.
Ik zou als ik jou was, een cursus assertiviteit volgen. Jij bent te goed voor deze (harde) wereld.
.
Vind ik ook een verharde blik hoor.
TO is niet te goed voor deze harde wereld, TO kan gewoon nog niet goed voor zichzelf zorgen en grenzen stellen. Dan trek je mensen aan die over grenzen heen walsen. Dan kan je concluderen dat de wereld boos en hard is en je nooit hulp moet vragen aan iemand. Of je kan voor jezelf gaan zorgen waardoor je én kan geven in de wereld én kan ontvangen. Want er zijn genoeg mensen die willen geven. Er is genoeg warmte en compassie in de wereld. Het is niet alleen maar hard. Jammer om het zo te zien en dus blijkbaar te ervaren. Maar ook jouw overtuiging dat je nooit hulp moet vragen, niks kan verwachten van anderen en dat de wereld hard is is een self-fulfilling prophecy. En draagt ook bij aan een harde wereld.
Je doet het jezelf aan.

Dat klinkt misschien hard, maar het is wel zo. Je vindt het niet leuk, zeg je. Bent het spuugzat.

De mensen om je heen kun je niet veranderen, jezelf wél.

Je kunt dus nu gaan nadenken hoe je het graag wel zou willen hebben. Hoe ik het zelf doe: ik houd een agenda bij. Wil iemand een afspraak verzetten, dan kijk ik in de agenda. Niet alleen naar een vrij plekje, maar ook naar de algehele week. Heb ik veel te doen die week, dan ga ik daar niet een afspraak tussen proppen. Dan verzet ik het naar een moment waarop ik weet dat ik er ook zelf zin in heb en er voor diegene kan zijn.

Alles waar ik nu geen prettig gevoel bij krijg, doe ik niet. Mijn energie (en daarmee mijn goede humeur) is me veel meer waard dan rondrennen voor mensen die het niet waarderen. Zo heb ik nu een clubje mensen om me heen waar ik wel graag dingen voor doen, maar ook dat, on my own terms.

Wil je dat dit stopt, dan moet je naar jezelf kijken, niet naar anderen. Wie mij hulp aanbiedt, neem ik aan, omdat ik verwacht dat iemand wel zijn eigen tijd en energie kan inschatten.
Alle reacties Link kopieren
Ten eerste: Je zus appen dat je vanmiddag toch niet kan. Geen smoesje verzinnen, maar gewoon zeggen dar het niet kan en ga wat leuks voor jezelf doen.

Ik vind trouwens dat je best had mogen verwachten dat je vriendin even binnenkwam toen jouw kat was flauwgevallen en je even iemand nodg had. Als een dier wat mankeert, schrik je toch en dan help je iemand. Helaas heeft ze blijkbaar het gevoel dat ze dit bij jou kan maken.

Heel goed dat je niet hebt opgeruimd en geen bloemetje hebt neergezet.

Grenzen stellen is toch het beste in dit geval. Zet jezelf op de eerste plek.
Alle reacties Link kopieren
Ik heb dit mee gemaakt ik was ook nooit een prioriteit voor vele tenzij ze zich verveelde, ik heb met heel mensen gekapt echt acuut voor mij zelf gekozen en als dat betekend dat ik veel alleen moet doen dan is dat maar zo wat een rust, grenzen aangeven en leren nee zeggen zou nu een leerdoel voor je moeten zijn jij op de eerste plaats!
Lucifer2018 schreef:
16-06-2019 11:13
Je kiest zelf je vrienden. Daar zou je eens wat selectiever in kunnen zijn.
Dit. Je maakt je gevoelens te afhankelijk van mensen die te weinig bij je passen. Dat is vragen om teleurstellingen. Durf grenzen te stellen en nee te verkopen. Dan word je maar wat vaker afgewezen door mensen die minder goed bij je passen (nou en?). Dan vind je bevestiging bij gelijkgestemden (vertrouw erop) en zullen die teleurstellingen je ook minder raken.
Alle reacties Link kopieren
nessemeisje schreef:
16-06-2019 11:26
Je hebt allerlei verwachtingen die je niet uitspreekt en bent vervolgens over the piss omdat niemand je gedachten kan raden en zij niet aan jouw verwachtingen voldoen.
Toen haar kat flauwgevallen was, vroeg TO wel aan de vriendin, die net voor de deur stond, om even
binnen te komen. Vriendin negeerde dat en zei dät ze weg moest. Vrij onbeschoft trouwens om iemand dan
niet even te steunen. Tenzij vriendin echt een hele dringende
reden had om niet te kunnen blijven.
Alle reacties Link kopieren
tu1nhek schreef:
16-06-2019 12:06
.
Vind ik ook een verharde blik hoor.
TO is niet te goed voor deze harde wereld, TO kan gewoon nog niet goed voor zichzelf zorgen en grenzen stellen. Dan trek je mensen aan die over grenzen heen walsen. Dan kan je concluderen dat de wereld boos en hard is en je nooit hulp moet vragen aan iemand. Of je kan voor jezelf gaan zorgen waardoor je én kan geven in de wereld én kan ontvangen. Want er zijn genoeg mensen die willen geven. Er is genoeg warmte en compassie in de wereld. Het is niet alleen maar hard. Jammer om het zo te zien en dus blijkbaar te ervaren. Maar ook jouw overtuiging dat je nooit hulp moet vragen, niks kan verwachten van anderen en dat de wereld hard is is een self-fulfilling prophecy. En draagt ook bij aan een harde wereld.
Eens. Cynisch worden is de makkelijkste oplossing, naar jezelf kijken een stuk lastiger maar het erg waard.
Tjezus, wat vals
Alle reacties Link kopieren
tu1nhek schreef:
16-06-2019 12:06
.
Vind ik ook een verharde blik hoor.
TO is niet te goed voor deze harde wereld, TO kan gewoon nog niet goed voor zichzelf zorgen en grenzen stellen. Dan trek je mensen aan die over grenzen heen walsen. Dan kan je concluderen dat de wereld boos en hard is en je nooit hulp moet vragen aan iemand. Of je kan voor jezelf gaan zorgen waardoor je én kan geven in de wereld én kan ontvangen. Want er zijn genoeg mensen die willen geven. Er is genoeg warmte en compassie in de wereld. Het is niet alleen maar hard. Jammer om het zo te zien en dus blijkbaar te ervaren. Maar ook jouw overtuiging dat je nooit hulp moet vragen, niks kan verwachten van anderen en dat de wereld hard is is een self-fulfilling prophecy. En draagt ook bij aan een harde wereld.
Nou dat inderdaad.

Ik vind het ook storend om dat soort gedrag 'te goed voor deze wereld' te noemen.
Super onduidelijk: iemand vraagt iets, de zogenaamde 'goede' zegt ja maar bedoelt nee, gaat vervolgens mopperend op de wereld en de mensen die zogenaamd misbruik van haar maken aan de slag en trekt de conclusie dat het aan de ander ligt.

Als ik iets vraag en iemand zegt ja, dan ga ik er vanuit dat je dat bedoelde.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven