Psyche
alle pijlers
Ik zit vast en wil door.
maandag 17 juni 2019 18:30
Lieve forum lezers,
Graag zou ik mijn gedachten even kwijt willen waar ik al een hele tijd mee rond loop. Ik had dit eigenlijk voor mezelf uitgetypt maar bedacht me ineens dat ik het ook zou kunnen delen. Misschien herkennen jullie er iets in, weten jullie wat ik kan doen of wat dan ook. Misschien is het een warrig verhaal en staat er te weinig of te veel info in, maar weet dat ik gewoon mijn gedachten heb uitgestort hier. Stel gerust vragen als er iets niet duidelijk is. Ik heb er weinig van mijn verleden in gezet, omdat ik daar al veel mee bezig ben geweest, maar als er meer context nodig is hoor ik het graag.
Ik loop vast. Ik wil zo graag door, maar hoe hard ik ook schreeuw en vecht in gedachten, het komt er niet uit. Ik wil het huis netjes maken voor mijn vriend thuiskomt. Ik heb hier de hele dag de tijd voor, maar ik lig uiteindelijk de hele dag op de bank. Te piekeren over dat ik echt iets moet gaan doen. Maar ik doe het niet. Ik krijg van mijn docent de deadline te horen voor een belangrijk verslag en ik denk meteen: ik ga dit keer op tijd beginnen, zodat ik meer rust heb. Uiteindelijk stel ik het iedere dag uit, tot de dag voordat ik het moet inleveren. Iedere dag vind ik wel een reden. Te veel stress. Andere dingen aan mijn hoofd. Maar ik moet het echt doen. Ik wil het heel graag doen. Maar ik ben zo moe. Morgen dan maar. Tot de laatste dag er weer is en ik halsoverkop weer een volledig verslag moet maken in één dag. Een hele dag stressen. Toen ik vorig schooljaar was gestopt met mijn stage omdat het allemaal te veel werd en ik tijd nodig had om aan mezelf te werken, heb ik zelfs dat uitgesteld. Eerst verhuizen en samenwonen. Eerst settelen. Eerst mijn overige vakken afronden. Eerst dit. En dat. Uiteindelijk ben ik pas na bijna één jaar naar een psycholoog gegaan. Hier ben ik aan de slag gegaan met het verwerken van mijn verleden met mijn moeder en broer. Na weer bijna een jaar heb ik over een week mijn laatste sessie. We hebben het veel gehad over vroeger en dit vond ik fijn. Maar dat het nu klaar is, vind ik doodeng. Waar ik dacht dat ik nu weer fit en vrolijk door het leven zou gaan en vooral veel sterker zou zijn, stel ik alles nog steeds uit. Ik word getriggerd door zoveel dingen. En die wil ik vermijden. Of juist mezelf mee confronteren, om het bij mezelf te rechtvaardigen dat ik dan terecht mezelf even kut mag voelen. Het zien van moeders en dochters die samen een dagje uit zijn. Het zien van een film dat een blij gezin laat zien. Moeders die hun dochters steunen, aanmoedigen, motiveren en vooral oprecht trots op ze zijn. Of oprecht tegen ze zeggen dat ze iets niet fijn vinden of oprecht zeggen dat ze hun dochter waarderen. Oprecht van hun dochter houden. En dit laten blijken door daden. Niet bovenstaande alleen benoemen omdat het hun goed uitkomt. Om ervoor te zorgen dat ze blijft en voor haar zorgt. Om zichzelf er beter door te voelen.
Ik probeer vaak naar mijn ouders te gaan. Ik wil het graag. Maar de hele dag vooraf, als het al niet langer is, schieten alle scenario’s al door mijn hoofd. Ieder gesprek die plaats zou kunnen en vinden heb ik al gevoerd in mijn gedachten. Zodra ik me aan het klaarmaken ben begin ik al te zweten. En ik heb het tegelijkertijd ook koud. Ik heb rode wangen, een beklemmend en misselijk gevoel in mijn maag. Trillende handen en een kurkdroge mond. Mijn tanden en kaken doen pijn van het aanspannen. Maar ik ga toch. Want als ik ga, en een paar van mijn van tevoren bedachte scenario’s komen uit, dan is het terecht dat ik mezelf rot voel. Dan is het terecht dat ik moe ben en geen energie meer heb om iets nuttigs te doen. Dan is het terecht dat ik huil. Ergens hoop ik ook dat het is veranderd, dat het oprecht gezellig is. Maar ik weet ook dat dit niet gaat gebeuren.
Familievakantie met zijn allen. Voor het eerst in bijna 8 jaar. Voor het eerst met de aanhang erbij. Het begon allemaal gezellig. Gemaakt gezellig, waar mijn familie koning in is. En daar begon het weer. Alles wat ik zei, deed of wilde doen werd zo verdraaid dat het slecht, egoïstisch en stom was. Ik probeerde het te negeren. Af en toe even ontsnappen en alleen een rondje lopen. Ben er zelfs een keer keihard tegenin gegaan, maar ja dan doe je het helemaal fout natuurlijk. Het doet zo verdomde pijn als je eigen moeder en broer je zo min laten voelen. En het enige wat ik doe is mijn best. Ik doe zo mijn best om het gezellig te houden, om leuk te zijn, om het te verdienen geliefd te zijn. Maar het is nooit genoeg. Ik kon het niet meer. Ik sloot me af. Ik voelde een leegte, een ontzettend zware vermoeidheid. Ik kreeg steken op mijn borst. Ik kon niet meer genieten van het enige land waar ik zo ontzettend verliefd op ben geweest. Waar ik me direct thuis voel zodra ik daar aankom. Ik was leeg. Op. Klaar. En ik vond het zo rot voor mijn vader die zo zijn best doet om de sfeer goed te houden. Ik kon hem niet helpen. Niet meer. En mezelf ook niet. Het enige wat ik wilde was naar huis, en mijn moeder en broer niet meer zien.
Mijn huisarts zegt dat het PTSS is en dat ik het contact met mijn moeder maar moet verbreken. Dat is volgens hem de enige oplossing. Mijn vriend denkt dat ik er zo min mogelijk naartoe moet gaan, maar wel contact moet houden, voor later. Mijn vader zegt dat ik het moet accepteren. Mijn psycholoog zegt dat ik het moet accepteren, maar het wel rot moet vinden voor mezelf. Maar wat wil ik? Wat is het beste?
Mijn moeder en broer zijn hoogstwaarschijnlijk narcistisch. Hoogstwaarschijnlijk, want ja die gaan zich niet vrijwillig even laten testen. Het ligt nooit aan hen natuurlijk.
Wat moet ik doen? Hoe kom ik hieruit? Hoe kan ik verder? Moet ik toch een diagnose laten stellen om te weten wat voor invloed mijn jeugd op mij heeft gehad? Moet ik het inderdaad gewoon accepteren? Moet ik het contact verbreken? Waarom stel ik alles uit terwijl ik het zo graag wil? Hoe word ik weer een leuke vriendin die goed voor het huishouden kan zorgen? Waarom lijk ik mezelf zo tegen te werken? Ik haat het dat ik mezelf als een soort slachtoffer zie van mijn moeder en broer, ik wil sterker zijn dan dat en erboven staan. Maar op de een of andere manier blijf ik hangen.
Graag zou ik mijn gedachten even kwijt willen waar ik al een hele tijd mee rond loop. Ik had dit eigenlijk voor mezelf uitgetypt maar bedacht me ineens dat ik het ook zou kunnen delen. Misschien herkennen jullie er iets in, weten jullie wat ik kan doen of wat dan ook. Misschien is het een warrig verhaal en staat er te weinig of te veel info in, maar weet dat ik gewoon mijn gedachten heb uitgestort hier. Stel gerust vragen als er iets niet duidelijk is. Ik heb er weinig van mijn verleden in gezet, omdat ik daar al veel mee bezig ben geweest, maar als er meer context nodig is hoor ik het graag.
Ik loop vast. Ik wil zo graag door, maar hoe hard ik ook schreeuw en vecht in gedachten, het komt er niet uit. Ik wil het huis netjes maken voor mijn vriend thuiskomt. Ik heb hier de hele dag de tijd voor, maar ik lig uiteindelijk de hele dag op de bank. Te piekeren over dat ik echt iets moet gaan doen. Maar ik doe het niet. Ik krijg van mijn docent de deadline te horen voor een belangrijk verslag en ik denk meteen: ik ga dit keer op tijd beginnen, zodat ik meer rust heb. Uiteindelijk stel ik het iedere dag uit, tot de dag voordat ik het moet inleveren. Iedere dag vind ik wel een reden. Te veel stress. Andere dingen aan mijn hoofd. Maar ik moet het echt doen. Ik wil het heel graag doen. Maar ik ben zo moe. Morgen dan maar. Tot de laatste dag er weer is en ik halsoverkop weer een volledig verslag moet maken in één dag. Een hele dag stressen. Toen ik vorig schooljaar was gestopt met mijn stage omdat het allemaal te veel werd en ik tijd nodig had om aan mezelf te werken, heb ik zelfs dat uitgesteld. Eerst verhuizen en samenwonen. Eerst settelen. Eerst mijn overige vakken afronden. Eerst dit. En dat. Uiteindelijk ben ik pas na bijna één jaar naar een psycholoog gegaan. Hier ben ik aan de slag gegaan met het verwerken van mijn verleden met mijn moeder en broer. Na weer bijna een jaar heb ik over een week mijn laatste sessie. We hebben het veel gehad over vroeger en dit vond ik fijn. Maar dat het nu klaar is, vind ik doodeng. Waar ik dacht dat ik nu weer fit en vrolijk door het leven zou gaan en vooral veel sterker zou zijn, stel ik alles nog steeds uit. Ik word getriggerd door zoveel dingen. En die wil ik vermijden. Of juist mezelf mee confronteren, om het bij mezelf te rechtvaardigen dat ik dan terecht mezelf even kut mag voelen. Het zien van moeders en dochters die samen een dagje uit zijn. Het zien van een film dat een blij gezin laat zien. Moeders die hun dochters steunen, aanmoedigen, motiveren en vooral oprecht trots op ze zijn. Of oprecht tegen ze zeggen dat ze iets niet fijn vinden of oprecht zeggen dat ze hun dochter waarderen. Oprecht van hun dochter houden. En dit laten blijken door daden. Niet bovenstaande alleen benoemen omdat het hun goed uitkomt. Om ervoor te zorgen dat ze blijft en voor haar zorgt. Om zichzelf er beter door te voelen.
Ik probeer vaak naar mijn ouders te gaan. Ik wil het graag. Maar de hele dag vooraf, als het al niet langer is, schieten alle scenario’s al door mijn hoofd. Ieder gesprek die plaats zou kunnen en vinden heb ik al gevoerd in mijn gedachten. Zodra ik me aan het klaarmaken ben begin ik al te zweten. En ik heb het tegelijkertijd ook koud. Ik heb rode wangen, een beklemmend en misselijk gevoel in mijn maag. Trillende handen en een kurkdroge mond. Mijn tanden en kaken doen pijn van het aanspannen. Maar ik ga toch. Want als ik ga, en een paar van mijn van tevoren bedachte scenario’s komen uit, dan is het terecht dat ik mezelf rot voel. Dan is het terecht dat ik moe ben en geen energie meer heb om iets nuttigs te doen. Dan is het terecht dat ik huil. Ergens hoop ik ook dat het is veranderd, dat het oprecht gezellig is. Maar ik weet ook dat dit niet gaat gebeuren.
Familievakantie met zijn allen. Voor het eerst in bijna 8 jaar. Voor het eerst met de aanhang erbij. Het begon allemaal gezellig. Gemaakt gezellig, waar mijn familie koning in is. En daar begon het weer. Alles wat ik zei, deed of wilde doen werd zo verdraaid dat het slecht, egoïstisch en stom was. Ik probeerde het te negeren. Af en toe even ontsnappen en alleen een rondje lopen. Ben er zelfs een keer keihard tegenin gegaan, maar ja dan doe je het helemaal fout natuurlijk. Het doet zo verdomde pijn als je eigen moeder en broer je zo min laten voelen. En het enige wat ik doe is mijn best. Ik doe zo mijn best om het gezellig te houden, om leuk te zijn, om het te verdienen geliefd te zijn. Maar het is nooit genoeg. Ik kon het niet meer. Ik sloot me af. Ik voelde een leegte, een ontzettend zware vermoeidheid. Ik kreeg steken op mijn borst. Ik kon niet meer genieten van het enige land waar ik zo ontzettend verliefd op ben geweest. Waar ik me direct thuis voel zodra ik daar aankom. Ik was leeg. Op. Klaar. En ik vond het zo rot voor mijn vader die zo zijn best doet om de sfeer goed te houden. Ik kon hem niet helpen. Niet meer. En mezelf ook niet. Het enige wat ik wilde was naar huis, en mijn moeder en broer niet meer zien.
Mijn huisarts zegt dat het PTSS is en dat ik het contact met mijn moeder maar moet verbreken. Dat is volgens hem de enige oplossing. Mijn vriend denkt dat ik er zo min mogelijk naartoe moet gaan, maar wel contact moet houden, voor later. Mijn vader zegt dat ik het moet accepteren. Mijn psycholoog zegt dat ik het moet accepteren, maar het wel rot moet vinden voor mezelf. Maar wat wil ik? Wat is het beste?
Mijn moeder en broer zijn hoogstwaarschijnlijk narcistisch. Hoogstwaarschijnlijk, want ja die gaan zich niet vrijwillig even laten testen. Het ligt nooit aan hen natuurlijk.
Wat moet ik doen? Hoe kom ik hieruit? Hoe kan ik verder? Moet ik toch een diagnose laten stellen om te weten wat voor invloed mijn jeugd op mij heeft gehad? Moet ik het inderdaad gewoon accepteren? Moet ik het contact verbreken? Waarom stel ik alles uit terwijl ik het zo graag wil? Hoe word ik weer een leuke vriendin die goed voor het huishouden kan zorgen? Waarom lijk ik mezelf zo tegen te werken? Ik haat het dat ik mezelf als een soort slachtoffer zie van mijn moeder en broer, ik wil sterker zijn dan dat en erboven staan. Maar op de een of andere manier blijf ik hangen.
maandag 17 juni 2019 19:52
Uit eigen ervaring kan ik je zeggen dat je bij hen nooit gaat vinden wat je zoekt. De enige manier is om zoveel mogelijk afstand te houden. En je verwachtingen bij te stellen naar 0. Ik begrijp dat je met je vader wel een goede band hebt dus het contact met je moeder/broer misschien niet helemaal kunt verbreken.
Hoe oud ben je?
Ik hoop dat je snel beseft dat dit alleen maar energie vreet en hoe sneller je een streep trekt, hoe eerder je weer energie zult hebben voor het opbouwen van jouw leven.
Hoe oud ben je?
Ik hoop dat je snel beseft dat dit alleen maar energie vreet en hoe sneller je een streep trekt, hoe eerder je weer energie zult hebben voor het opbouwen van jouw leven.
maandag 17 juni 2019 21:14
Bedankt voor jullie reacties! Ik vrees inderdaad dat ik niet ga vinden waar ik op hoop. En toch lukt het me maar niet om dat te accepteren. Het klopt inderdaad dat ik wel goed ben met m'n vader al praten we niet veel. Ik zou ook willen dat dit contact beter zou worden, maar dat gaat ook weer een beetje lastig met m'n moeder..
En ik ben 21 trouwens!
En ik ben 21 trouwens!
dinsdag 18 juni 2019 12:21
Vergeet niet dat je vader het uiteindelijk ook af laten weten. Hij komt blijkbaar niet voor je op. De man is waarschijnlijk allang murw en weet niet eens meer hoe hij er tegenin moet gaan, maar hij laat jou min of meer gewoon zakken.
Waarom denk je dat je zoveel moeite hebt met te accepteren dat het is zoals het is? Wat haal je er zelf nog uit, wat levert het jou nog op om jezelf nog steeds in die positie te plaatsen? Die familievakantie bijvoorbeeld: Hoezo dacht je dat het daar opeens wel goed zou gaan? Of voel jij jezelf best comfortabel in de slachtofferrol.
Klinkt misschien een beetje lullig maar denk er eens over na.
Waarom denk je dat je zoveel moeite hebt met te accepteren dat het is zoals het is? Wat haal je er zelf nog uit, wat levert het jou nog op om jezelf nog steeds in die positie te plaatsen? Die familievakantie bijvoorbeeld: Hoezo dacht je dat het daar opeens wel goed zou gaan? Of voel jij jezelf best comfortabel in de slachtofferrol.
Klinkt misschien een beetje lullig maar denk er eens over na.
dinsdag 18 juni 2019 12:37
Ik vind het altijd zo apart dat mensen maar zo simpel zeggen dat je het maar moet 'accepteren'..
Hoe dan..?
Als iemand daar een uitleg over kan geven aan topic starter en mij; graag!
Ik zou overigens wel verder uitlaten zoeken of er niet meer aan de hand is bij je... als jij zo moe en energieloos en zo in paniek raakt, dat klinkt als meer aan de hand.
En heb je onderzoek gehad voor de PTSS? Zo nee, laat dat zeker uitzoeken..
Sterkte!
Hoe dan..?
Als iemand daar een uitleg over kan geven aan topic starter en mij; graag!
Ik zou overigens wel verder uitlaten zoeken of er niet meer aan de hand is bij je... als jij zo moe en energieloos en zo in paniek raakt, dat klinkt als meer aan de hand.
En heb je onderzoek gehad voor de PTSS? Zo nee, laat dat zeker uitzoeken..
Sterkte!
-
dinsdag 18 juni 2019 12:46
Niemand zegt dat het simpel is. Echter, er is niet zoveel keus. Moeder en broer van TO gaan écht niet veranderen. Dus TO kan ruzie met ze maken, het over zich heen laten komen óf zichzelf niet meer in die positie plaatsen dus afstand nemen.
Ze is jong en dan is het nog erg moeilijk om de consequenties van contact verbreken te overzien dus lijkt het haar een onmogelijke opgave. Toch is het contact verbreken de enige manier om niet meer het slachtoffer te zijn van narcistische familieleden.
Als ze dat eenmaal gedaan heeft, zal ze langzaamaan gaan zien dat haar moeder en broer nu eenmaal zo zijn en dat daar niks aan te doen is. Zij leent zich dan alleen niet meer om hun narcistische trucjes op uit te oefenen. De rust en opluchting die je dan ervaart, zou je kunnen benoemen als acceptatie.
dinsdag 18 juni 2019 13:03
Aan verwachtingen van anderen willen voldoen, elke dag piekeren, kost ook heel veel (negatieve) energie. Logisch dat je daar moe van wordt.
Persoonlijk heb ik hier geen ervaring mee. Dus ik kan je hierover ook geen tips geven.
Wat ik je wel zou willen adviseren, is (als je dit nog niet gedaan hebt) om je fysieke gezondheid eens onder de loep te nemen. Eet je gezond en gevarieerd, slaap je snachts genoeg. Heb je je bloed al eens laten testen?
Het lost niet je problemen op, maar het kan wel meespelen, waarom je zo vermoeid bent.
Verder, als je vriend er is, lig je dan ook de hele dag op de bank, of lukt het je dan wel om iets (samen) te ondernemen?
Heb je vriendinnen die je om hulp zou kunnen vragen of waar je je verhaal kwijt kan?
Volgende week is je laatste sessie. Als dit niet goed voelt voor jou, geef dit dan aan. Zodat je samen kan kijken wat jij nodig hebt. goed voelt voor jou. Misschien toch nog wat sessies daar, misschien een vervolg therapie etc.
Persoonlijk heb ik hier geen ervaring mee. Dus ik kan je hierover ook geen tips geven.
Wat ik je wel zou willen adviseren, is (als je dit nog niet gedaan hebt) om je fysieke gezondheid eens onder de loep te nemen. Eet je gezond en gevarieerd, slaap je snachts genoeg. Heb je je bloed al eens laten testen?
Het lost niet je problemen op, maar het kan wel meespelen, waarom je zo vermoeid bent.
Verder, als je vriend er is, lig je dan ook de hele dag op de bank, of lukt het je dan wel om iets (samen) te ondernemen?
Heb je vriendinnen die je om hulp zou kunnen vragen of waar je je verhaal kwijt kan?
Volgende week is je laatste sessie. Als dit niet goed voelt voor jou, geef dit dan aan. Zodat je samen kan kijken wat jij nodig hebt. goed voelt voor jou. Misschien toch nog wat sessies daar, misschien een vervolg therapie etc.
dinsdag 18 juni 2019 13:06
Ik weet niet of het je helpt: lees het boek: Katie Byron - 4 vragen die je leven veranderen. Misschien kan je van haar leren anders naar de situatie te kijken. Ik ben er nu mee bezig, en het helpt al een ieniemienie beetje. Er gaat namelijk zoveel energie verloren in de gedachten over hou het zou moeten zijn of hoe je moeder en broer zouden moeten veranderen....
dinsdag 18 juni 2019 22:53
Je hebt gelijk, hij neemt het niet voor me op en dat zou me enorm geholpen hebben. Maar ik realiseer me ook dat dat niet in hem zit, hij stopt alles weg en dealt er op deze manier mee.Zhy schreef: ↑18-06-2019 12:21Vergeet niet dat je vader het uiteindelijk ook af laten weten. Hij komt blijkbaar niet voor je op. De man is waarschijnlijk allang murw en weet niet eens meer hoe hij er tegenin moet gaan, maar hij laat jou min of meer gewoon zakken.
Waarom denk je dat je zoveel moeite hebt met te accepteren dat het is zoals het is? Wat haal je er zelf nog uit, wat levert het jou nog op om jezelf nog steeds in die positie te plaatsen? Die familievakantie bijvoorbeeld: Hoezo dacht je dat het daar opeens wel goed zou gaan? Of voel jij jezelf best comfortabel in de slachtofferrol.
Klinkt misschien een beetje lullig maar denk er eens over na.
En nee, ik voel me alles behalve comfortabel in de slachtofferrol. Dat is ook een van de redenen waarom ik me zo rot voel, ik ben continue teleurgesteld in mezelf dat ik er zo in blijf hangen en me er niet overheen kan zetten.
Ik denk dat ik het niet kan accepteren, omdat ik niet wil geloven dat mijn eigen familie zo kan zijn en dat ik als ik inderdaad het contact verbreek ik geen familie meer heb. Wat nou als ik straks ga trouwen, kinderen krijg e.d. Dan zou ik er zelf voor gekozen hebben dat zonder mijn familie te doen... Ik blijf gewoon hopen dat het op een dag tot ze door dringt, maar ik weet ook dondersgoed dat dit niet gaat gebeuren. En dat moet ik accepteren. Op de een of andere manier.
dinsdag 18 juni 2019 22:55
Dankjewel! En ik overweeg inderdaad om dat te doen.Popjess1 schreef: ↑18-06-2019 12:37Ik vind het altijd zo apart dat mensen maar zo simpel zeggen dat je het maar moet 'accepteren'..
Hoe dan..?
Als iemand daar een uitleg over kan geven aan topic starter en mij; graag!
Ik zou overigens wel verder uitlaten zoeken of er niet meer aan de hand is bij je... als jij zo moe en energieloos en zo in paniek raakt, dat klinkt als meer aan de hand.
En heb je onderzoek gehad voor de PTSS? Zo nee, laat dat zeker uitzoeken..
Sterkte!
dinsdag 18 juni 2019 23:00
Hier nog iemand..Popjess1 schreef: ↑18-06-2019 12:37Ik vind het altijd zo apart dat mensen maar zo simpel zeggen dat je het maar moet 'accepteren'..
Hoe dan..?
Als iemand daar een uitleg over kan geven aan topic starter en mij; graag!
Ik zou overigens wel verder uitlaten zoeken of er niet meer aan de hand is bij je... als jij zo moe en energieloos en zo in paniek raakt, dat klinkt als meer aan de hand.
En heb je onderzoek gehad voor de PTSS? Zo nee, laat dat zeker uitzoeken..
Sterkte!
De enige die onvoorwaardelijk van je moeten houden stoppen de waarheid en daarmee jou liever weg omdat het makkelijker is.
