Psyche
alle pijlers
weet geen raad meer
donderdag 27 juni 2019 11:20
Ik jeb mij zojuist aangemeld op dit forum.
Heb veel stukjes gelezen over borderline, ZO HERKENBAAR!!!!
Ik weet sinds 2 jaar dat ik borderline heb, en gecompliceerde PTSS.
Ik woon sinds 4 jaar alleen, heb daar veel moeite mee, voel mij heel eenzaam.
Ben gescheiden sinds een aantal jaar en vlak daarna mijn baan kwijtgeraakt.
Ben onder behandeling bij de GGZ en al een aantal therapieen gevolgd.
Zit al 4 jaar thuis, moet nu een re-integratie traject in waar ik erg tegenop zie.
Mijn hoofd draait overuren en ben daardoor heel snel moe.
Mijn concentratie en geheigen zijn zeer slecht.
Ben heel angstig om wederom te falen in een nieuwe baan. Doordat ik een zeer slecht zelfbeeld heb ben ik vooraf al bang dat alles fout gaat, want dat gaat het ook altijd.
Ik kan het absoluut niet handelen om met andere mensen te werken, dat maakt mij heel nerveus en angstig.
Ben oma sinds een aantal jaar. Heb op mijn kleinkinderen gepast maar is mij te zwaar geworden.
Ik wilde dit natuurlijk niet aangeven en ben blijven aanmoddere.
Totdat ik een opmerking van mijn schoondochter via mijn zoon kreeg te horen........zij vond dat het niet goed met mij ging. Dit was niet de eerste keer dat ze dit heeft gezegd. Nu mag ik noet meer oppassen.
Ik sla op zo een moment dicht en voel mij heel gekwetst en afgewezen. En ik ben niet in staat dit uit te leggen. Bang dat ik iedereen kwijtraak.
Dit omdat Borderline toch een stigma heeft.....dan ben je een debiel.
Ik trek mij steeds meer terug van mensen , omdat al die indrukken mij te veel zijn.
Ik slaap vaak overdag even om de dag door te kunnen komen. Ik ben dan bekaf van het piekeren.
Ik heb een vriendin die erg manipuleert en mij met veel druk en aanmerkingen wil veranderen.
Zij haalt mij op gezette tijden wel uit de put , door te praten.
Maar ik moet veel van haar. Zij heeft een hele grote vriendenkrijg om haar heen. Dat moet ik van haar ook gaan doen. Maar dat kan en wil ik helemaal niet. Dat kan mijn hoofd niet handelen.
Dan noemt zij mij een tut, want ik stel mij aan en moet daar maar overheen stappen.
Ik heb een rustige omgeving om mij heen nodig. Maar zij begrijpt dat niet.
Voor wie zijn deze dingen herkenbaar? en wie heeft er tips voor mij?
Ik ben werkelijk radeloos, elke dag huilbuien en intens verdrietig en eenzaam.
Denk ook dat niemand van mij houd, ik hou niet eens van mezelf.
liefs aan alle lotgenoten
Heb veel stukjes gelezen over borderline, ZO HERKENBAAR!!!!
Ik weet sinds 2 jaar dat ik borderline heb, en gecompliceerde PTSS.
Ik woon sinds 4 jaar alleen, heb daar veel moeite mee, voel mij heel eenzaam.
Ben gescheiden sinds een aantal jaar en vlak daarna mijn baan kwijtgeraakt.
Ben onder behandeling bij de GGZ en al een aantal therapieen gevolgd.
Zit al 4 jaar thuis, moet nu een re-integratie traject in waar ik erg tegenop zie.
Mijn hoofd draait overuren en ben daardoor heel snel moe.
Mijn concentratie en geheigen zijn zeer slecht.
Ben heel angstig om wederom te falen in een nieuwe baan. Doordat ik een zeer slecht zelfbeeld heb ben ik vooraf al bang dat alles fout gaat, want dat gaat het ook altijd.
Ik kan het absoluut niet handelen om met andere mensen te werken, dat maakt mij heel nerveus en angstig.
Ben oma sinds een aantal jaar. Heb op mijn kleinkinderen gepast maar is mij te zwaar geworden.
Ik wilde dit natuurlijk niet aangeven en ben blijven aanmoddere.
Totdat ik een opmerking van mijn schoondochter via mijn zoon kreeg te horen........zij vond dat het niet goed met mij ging. Dit was niet de eerste keer dat ze dit heeft gezegd. Nu mag ik noet meer oppassen.
Ik sla op zo een moment dicht en voel mij heel gekwetst en afgewezen. En ik ben niet in staat dit uit te leggen. Bang dat ik iedereen kwijtraak.
Dit omdat Borderline toch een stigma heeft.....dan ben je een debiel.
Ik trek mij steeds meer terug van mensen , omdat al die indrukken mij te veel zijn.
Ik slaap vaak overdag even om de dag door te kunnen komen. Ik ben dan bekaf van het piekeren.
Ik heb een vriendin die erg manipuleert en mij met veel druk en aanmerkingen wil veranderen.
Zij haalt mij op gezette tijden wel uit de put , door te praten.
Maar ik moet veel van haar. Zij heeft een hele grote vriendenkrijg om haar heen. Dat moet ik van haar ook gaan doen. Maar dat kan en wil ik helemaal niet. Dat kan mijn hoofd niet handelen.
Dan noemt zij mij een tut, want ik stel mij aan en moet daar maar overheen stappen.
Ik heb een rustige omgeving om mij heen nodig. Maar zij begrijpt dat niet.
Voor wie zijn deze dingen herkenbaar? en wie heeft er tips voor mij?
Ik ben werkelijk radeloos, elke dag huilbuien en intens verdrietig en eenzaam.
Denk ook dat niemand van mij houd, ik hou niet eens van mezelf.
liefs aan alle lotgenoten
donderdag 27 juni 2019 13:10
Ik denk dat je er goed aan gaat doen als je hulp gaat zoeken. Ga eens informeren of er in de buurt een instelling is waar een behandeling is voor mensen met een persoonlijkheidsstoornis. En wellicht heb je iets aan ambulante begeleiding.
Wist je trouwens dat het niet langer borderline heet?
Geef ook goed aan bij je reïntegratie coach waar je grenzen liggen.
En wat betreft vriendin, wat haal je uit die vriendschap?
Wist je trouwens dat het niet langer borderline heet?
Geef ook goed aan bij je reïntegratie coach waar je grenzen liggen.
En wat betreft vriendin, wat haal je uit die vriendschap?
Just because you have the emotional range of a teaspoon doesn’t mean we all have.
donderdag 27 juni 2019 13:25
Het is ook een denk patroon wat je moet doorbreken. De situatie met je schoondochter, zie jij als een afwijzing. Maar het gaat niet goed met je en je vind het zwaar om op te passen. Het is dan toch fijn dat iemand ziet en ingrijpt voordat er straks wel iets gebeurd wat voorkomen had kunnen worden.
Na 4 jaar weer moeten reïntegreren is ook niet makkelijk en ik begrijp dat je er tegenop ziet. Maar dit hoef je niet alleen te doen.
Ben je nog in therapie? Zo nee, vraag dit aan. En wees in alles zo open en eerlijk mogelijk bij je coach om te reïntegreren. Want niemand heeft er iets aan, als jij binnen no time weer terug bij af bent.
Krijg je ook hulp thuis?
En je vriendin, in hoeverre is zij echt een vriendin voor je?
Na 4 jaar weer moeten reïntegreren is ook niet makkelijk en ik begrijp dat je er tegenop ziet. Maar dit hoef je niet alleen te doen.
Ben je nog in therapie? Zo nee, vraag dit aan. En wees in alles zo open en eerlijk mogelijk bij je coach om te reïntegreren. Want niemand heeft er iets aan, als jij binnen no time weer terug bij af bent.
Krijg je ook hulp thuis?
En je vriendin, in hoeverre is zij echt een vriendin voor je?
donderdag 27 juni 2019 13:29
Die vriendin is geen vriendin, daar heb je niets aan.
Je schoondochter trekt een logische conclusie op basis van wat je zelf beschrijft. Ga eens een eerlijk, open en kwetsbaar gesprek aan met je zoon en schoondochter, dat zou je zo maar eens enorm vooruit kunnen helpen ook al doet de waarheid soms pijn, want haar conclusie sluit volledig aam op de werkelijkheid die je hier zelf opschrijft maar tegenover hen helaas probeert te verbergen.
Je schoondochter trekt een logische conclusie op basis van wat je zelf beschrijft. Ga eens een eerlijk, open en kwetsbaar gesprek aan met je zoon en schoondochter, dat zou je zo maar eens enorm vooruit kunnen helpen ook al doet de waarheid soms pijn, want haar conclusie sluit volledig aam op de werkelijkheid die je hier zelf opschrijft maar tegenover hen helaas probeert te verbergen.
donderdag 27 juni 2019 14:28
Hoe heet het nu dan?Kia•Ora schreef: ↑27-06-2019 13:10Ik denk dat je er goed aan gaat doen als je hulp gaat zoeken. Ga eens informeren of er in de buurt een instelling is waar een behandeling is voor mensen met een persoonlijkheidsstoornis. En wellicht heb je iets aan ambulante begeleiding.
Wist je trouwens dat het niet langer borderline heet?
Geef ook goed aan bij je reïntegratie coach waar je grenzen liggen.
En wat betreft vriendin, wat haal je uit die vriendschap?
donderdag 27 juni 2019 22:43
Borderline heet nog steeds gewoon borderline.
Maar TO, wat rot dat je er zo doorheen zit
Alles wat je in je OP beschrijft lijken me dingen die je moet bespreken met je behandelaar. Wat zegt hij/zij hierover? Wat doen jullie in de therapie hiermee? Jij zult zelf sterker, mentaal gezonder en weerbaarder moeten worden. Dat kan je ook, maar dat zal wel wat investering vragen in je therapie.
Ging het eerder in je leven beter? Je schrijft dat je Oma bent en sinds 4 jaar niet meer werkt. Werkte je daarvoor wel? Werkte je toen met ander mensen? En je hebt je kinderen groot gebracht, hoe ging die tijd? Had je vroeger meer vrienden/sociaal leven? Ben je geïsoleerd geraakt of is dit altijd zo geweest?
Maar TO, wat rot dat je er zo doorheen zit
Alles wat je in je OP beschrijft lijken me dingen die je moet bespreken met je behandelaar. Wat zegt hij/zij hierover? Wat doen jullie in de therapie hiermee? Jij zult zelf sterker, mentaal gezonder en weerbaarder moeten worden. Dat kan je ook, maar dat zal wel wat investering vragen in je therapie.Ging het eerder in je leven beter? Je schrijft dat je Oma bent en sinds 4 jaar niet meer werkt. Werkte je daarvoor wel? Werkte je toen met ander mensen? En je hebt je kinderen groot gebracht, hoe ging die tijd? Had je vroeger meer vrienden/sociaal leven? Ben je geïsoleerd geraakt of is dit altijd zo geweest?
zaterdag 29 juni 2019 15:06
Bedankt voor jullie lieve reacties.
Ik ben tandartsassistente geweest, maar was te stressvol voor mij. Ben daarin vastgelopen.
Ik heb een huwelijk van 35 jaar achter de rig.
Het huwelijk was zwaar voor mij, doordat ik zelf mishandeld ben door mijn moeder, wilde ik laten zoen dat ik wel een goeie moeder was. Dit is mij gelukt.
mijn 3 zoons zeggen een fijne jeugd te hebben gehad. Daar ben ik heel trots op.
Maar was me er dagelijks van bewust dat ik niet boos mocht worden op ze. Tot in het extreme aan toe. Mijn ex was veel strenger, wat in die situatie wel goed was.
Mijn ex was een overheersend type, ik ging altijd mee in zijn ideeen, mijn ideeen deden er niet toe.
Heb tot vorig jaar juli voor mijn moeder gezorgd en er altijd voor haar geweest. Zij was narcistisch en depressief. Ik heb haar altijd begeleidt, tot ergernis van mijn ex.
Ik stond altijd tussen mijn moeder en ex in. Maar had niet in de gaten dat hij er ernstige last van had.
Hij heeft mij verlaten 8 jaar geleden, heb ik niet zien aankomen.
Na een jaar zijn we weer gaan samenwonen. Hij dacht dwt ik wel veranderd zou zijn. Maar toch weer verlaten door hem.
Is echt een vechtscheiding geweest. Ik was heel boos omdat hij mij verlaten heeft.
Die boosheid is er nog wel, maar heb kortgeleden een gesprek met hem gehad. Onze kinderen wilden dat we normaal op verjaardagen kunnen komen.
Dat is vorige maand gelukt op de verjaardag van onze kleinzoon.
Ik loop elke 2 weken bij de GGZ bij een psychotherapeute. Zij begrijpt mij erg goed.
Zij zegt dat het heel moeilijk is om mij aan mijn verstand te brengen dat ik moet doen wat IK wil en niet wat mijn kinderen willen.
Ik hou niet van mezelf, mijn kinderen doen heel afstandelijk.
Een van mijn kinderen klaagt altijd over zijn vader, dat hij hem niet meer wil zien en dat heeft gezegd tegen zijn vader, en dat hij overheersend is.
Nu blijkt dat mijn ex helemaal van niks weet en nooit de deur gewezen is.
Wie liegt er? Zegt mijn zoon deze dingen om mij gerust te stellen? Alsof hij niet meer met zijn vader omgaat? Hij roept allerlei dingen tegen mij over zijn vader.
Dus mijn zoon appte laatst ( ik was net verhuisd) , moet ik nog iets voor je ophangen vandaag? ik had een nachtmerrie gehad die nacht en duurt uren bij mij voor dat weggezakt is, dis ik flapte er zomaar uit.." ja je vader". Dit als grapje bedoeld natuurlijk. Mijn zoon appte direkt terug.....hier heb ik geen zin in Ma...doei.
Later die dag kreeg ik een mail. Mijn zoon is helemaal klaar met mij en kan niets meer voor mij doen zei hij...hij heeft rust nodig.
Mijn ex en ik moesten maar eens gaan praten volgens hem want hij ishelemaal klaar met ons.
Vervolgens komt hij niet op moederdag, maar is wel naar vaderdag geweest samen met zijn zoontje.
Nou dan snap ik er toch helemaal niks meer van?
En sinds die tijd doet mijn schoondochter dus vreemd en negeert mij.
Ik heb 1 vriendin, waarvan jullie ook zeggen....wat voegt zij toe? ja voor mij alleen maar stress en ergernis. Maar zij heeft mij 4 jaar geleden wel uit een diep dal gehaald. Dat maakt het voor mij zo moeilijk om de vriendschap te beeindigen.
Mijn therapeute vindt haar ook geen goeie keus voor mij.
Dan heb ik nog 1 vriendin die wordt geslagen door haar man en vraagt steeds raad aan mij, maar ik kan dat er niet bij hebben, raak daarvan in de stress.
Pffff......ik vind het leven zo eenzaam. Durf ook geen relatie meer aan te gaan, heb een half jaar een vriend gehad. Maar heb dit beeindigd omdat ik er angstig van werd, bang om opnieuw verlaten te worden. Heb dit dus maar zelf gedaan. Wil niet weer gepijnigd worden.
De wetendheid om de rest van mijn leven alleen te zijn, is zo uitzichtloos.
Doordat ik nu weet dat ik borderline heb kijk ik nog negatiever naar mezelf.
Ik ben anders dan anderen.....en dat wil ik niet!!!!!!
Ik durf ook nooit mijn mening te geven, bang om verlaten te worden.
Ik ben trouwens 56 jaar.
Heb dus heel lang rondgelopen met gevoelens en gedachtes ...wat is er toch aan de hand met mij? Nou veel dus.......gecompliceerde PTSS, borderline, ADHD, stemmingswisselingen meerdere keren per dag.
Sorry voor het lange verhaal...![🙈]()
![🙈]()
Ik ben tandartsassistente geweest, maar was te stressvol voor mij. Ben daarin vastgelopen.
Ik heb een huwelijk van 35 jaar achter de rig.
Het huwelijk was zwaar voor mij, doordat ik zelf mishandeld ben door mijn moeder, wilde ik laten zoen dat ik wel een goeie moeder was. Dit is mij gelukt.
mijn 3 zoons zeggen een fijne jeugd te hebben gehad. Daar ben ik heel trots op.
Maar was me er dagelijks van bewust dat ik niet boos mocht worden op ze. Tot in het extreme aan toe. Mijn ex was veel strenger, wat in die situatie wel goed was.
Mijn ex was een overheersend type, ik ging altijd mee in zijn ideeen, mijn ideeen deden er niet toe.
Heb tot vorig jaar juli voor mijn moeder gezorgd en er altijd voor haar geweest. Zij was narcistisch en depressief. Ik heb haar altijd begeleidt, tot ergernis van mijn ex.
Ik stond altijd tussen mijn moeder en ex in. Maar had niet in de gaten dat hij er ernstige last van had.
Hij heeft mij verlaten 8 jaar geleden, heb ik niet zien aankomen.
Na een jaar zijn we weer gaan samenwonen. Hij dacht dwt ik wel veranderd zou zijn. Maar toch weer verlaten door hem.
Is echt een vechtscheiding geweest. Ik was heel boos omdat hij mij verlaten heeft.
Die boosheid is er nog wel, maar heb kortgeleden een gesprek met hem gehad. Onze kinderen wilden dat we normaal op verjaardagen kunnen komen.
Dat is vorige maand gelukt op de verjaardag van onze kleinzoon.
Ik loop elke 2 weken bij de GGZ bij een psychotherapeute. Zij begrijpt mij erg goed.
Zij zegt dat het heel moeilijk is om mij aan mijn verstand te brengen dat ik moet doen wat IK wil en niet wat mijn kinderen willen.
Ik hou niet van mezelf, mijn kinderen doen heel afstandelijk.
Een van mijn kinderen klaagt altijd over zijn vader, dat hij hem niet meer wil zien en dat heeft gezegd tegen zijn vader, en dat hij overheersend is.
Nu blijkt dat mijn ex helemaal van niks weet en nooit de deur gewezen is.
Wie liegt er? Zegt mijn zoon deze dingen om mij gerust te stellen? Alsof hij niet meer met zijn vader omgaat? Hij roept allerlei dingen tegen mij over zijn vader.
Dus mijn zoon appte laatst ( ik was net verhuisd) , moet ik nog iets voor je ophangen vandaag? ik had een nachtmerrie gehad die nacht en duurt uren bij mij voor dat weggezakt is, dis ik flapte er zomaar uit.." ja je vader". Dit als grapje bedoeld natuurlijk. Mijn zoon appte direkt terug.....hier heb ik geen zin in Ma...doei.
Later die dag kreeg ik een mail. Mijn zoon is helemaal klaar met mij en kan niets meer voor mij doen zei hij...hij heeft rust nodig.
Mijn ex en ik moesten maar eens gaan praten volgens hem want hij ishelemaal klaar met ons.
Vervolgens komt hij niet op moederdag, maar is wel naar vaderdag geweest samen met zijn zoontje.
Nou dan snap ik er toch helemaal niks meer van?
En sinds die tijd doet mijn schoondochter dus vreemd en negeert mij.
Ik heb 1 vriendin, waarvan jullie ook zeggen....wat voegt zij toe? ja voor mij alleen maar stress en ergernis. Maar zij heeft mij 4 jaar geleden wel uit een diep dal gehaald. Dat maakt het voor mij zo moeilijk om de vriendschap te beeindigen.
Mijn therapeute vindt haar ook geen goeie keus voor mij.
Dan heb ik nog 1 vriendin die wordt geslagen door haar man en vraagt steeds raad aan mij, maar ik kan dat er niet bij hebben, raak daarvan in de stress.
Pffff......ik vind het leven zo eenzaam. Durf ook geen relatie meer aan te gaan, heb een half jaar een vriend gehad. Maar heb dit beeindigd omdat ik er angstig van werd, bang om opnieuw verlaten te worden. Heb dit dus maar zelf gedaan. Wil niet weer gepijnigd worden.
De wetendheid om de rest van mijn leven alleen te zijn, is zo uitzichtloos.
Doordat ik nu weet dat ik borderline heb kijk ik nog negatiever naar mezelf.
Ik ben anders dan anderen.....en dat wil ik niet!!!!!!
Ik durf ook nooit mijn mening te geven, bang om verlaten te worden.
Ik ben trouwens 56 jaar.
Heb dus heel lang rondgelopen met gevoelens en gedachtes ...wat is er toch aan de hand met mij? Nou veel dus.......gecompliceerde PTSS, borderline, ADHD, stemmingswisselingen meerdere keren per dag.
Sorry voor het lange verhaal...
zaterdag 29 juni 2019 15:09
zaterdag 29 juni 2019 15:15
Oei ja ik snap wel dat die "grappige" opmerking meer dan verkeerd valt en ik heb het idee dat je zoon duidelijk heeft moeten leren grenzen aan te geven naar jou toe voor zijn eigen zelfbehoud.
Lijkt me voor alle betrokken lastig dit. Ik zou vooral doorgaan met de therapie. Is er wel eens overwogen om een systeemgeprek aan te gaan? Als dat op een juiste manier wordt ingezet en begeleid kan dat heel prettig zijn.
Soms is het ook echt leren om dingen in te slikken. Eenmaal gezegd of getypt kun je het niet meer terug nemen.
Lijkt me voor alle betrokken lastig dit. Ik zou vooral doorgaan met de therapie. Is er wel eens overwogen om een systeemgeprek aan te gaan? Als dat op een juiste manier wordt ingezet en begeleid kan dat heel prettig zijn.
Soms is het ook echt leren om dingen in te slikken. Eenmaal gezegd of getypt kun je het niet meer terug nemen.
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
