moeder recent weduwe

01-07-2019 09:15 109 berichten
Mijn vader is in mei overleden na een kort ziekbed. We zijn erg verdrietig, maar mijn moeder kan totaal niet met de situatie overweg. Mijn moeder is altijd een erg afhankelijke vrouw geweest, huismoeder, rijdt geen auto (durft ze al 30 jaar niet meer), kan niet internetten, durft niet alleen te slapen, is ook in de opvoeding van mij en broer altijd enorm claimerig en overbezorgd geweest. Ik hield al mijn hart vast voor als mijn vader eerder zou gaan, en blijkt ook dat dit bijna onhandelbaar is.

Broer en ik wonen niet ver en gaan beide 2x per week op bezoek of nemen haar mee voor iets buiten de deur, helpen met de administratie, internetzaken etc, bellen elke dag. (We hebben allebei ook gezondheidsklachten dus er zijn sowieso ook grenzen aan wat wij kunnen en onze relatie met mams is sowieso complex). Daarnaast heeft ze veel vriendinnen die haar veel steun geven, langskomen, bellen. Maar zodra een halve dag alleen is, valt ze weer in 1000 stukjes. Kan alleen maar huilen en steekt het niet onder stoelen of banken dat ze er een eind aan zou willen maken. Omdat wij vinden dat ze daar haar kinderen echt niet mee moet belasten (en regelmatig ook manipuleert), wij zijn bovendien ook net een ouder verloren, proberen we haar te motiveren met een (rouw)psycholoog te praten. De huisarts (waar wij contact mee hebben) heeft een verwijzing gestuurd, maar mijn moeder houdt alles af wat buiten haar comfortzone ligt. En er ligt nogal wat buiten haar comfortzone.

Het is gewoon zo pijnlijk en deprimerend en frustrerend af en toe. Gisteren dingen opgezocht over woongroepen voor ouderen, zodat ze aanspraak heeft, en vrijwilligerswerk in haar buurt in een woonzorglocatie, want het zou geknipt zijn voor haar om met oude mensen te kletsen, zorgzaam en sociaal dat ze is. Een cavia ofzo voor wat geluid en gezelligheid in huis. Maar goed, eigenlijk weet ik ook wel dat ze dat ook allemaal niks gaat vinden. Ja, intrekken bij familie of kinderen zal ze ongetwijfeld een goed idee vinden maar dat willen wij niet.

Of moet ik meer forceren? Of moet ik niks, kom ik met teveel oplossingen voor een verlies dat nog zo vers is? Of gun je iemand, na 49 jaar huwelijk, gewoon zijn doodswens?

Jullie ervaringen, inzichten, ideeen?
Alle reacties Link kopieren
Ik denk dat je met teveel oplossingen komt, het is echt nog heel erg vers.

49 jaar huwelijk is langer dan ik leef en dan een maand na het overlijden verwachten dat ze weer op de rails gaat zijn is inderdaad wel een beetje vroeg.

Mijn moeder is aan de ene kant een hele zelfstandige vrouw, maar ik doe na 4,5 jaar nog steeds haar belasting en zal dat waarschijnlijk tot haar dood blijven doen en verwacht dat ik steeds meer zal moeten doen naarmate ze ouder wordt.
Ja mss heb je gelijk @Mevrouw75...
Alle reacties Link kopieren
Oh wat lastig dit. Het is inderdaad, voor zowel je moeder als voor jullie, nog heel vers. En jullie gaan er, ongetwijfeld, alledrie anders mee om, met het verlies. Allereerst gecondoleerd en een :hug: voor jou.

Mijn moeder was zich er destijds heel erg van bewust dat ze het zelf moest doen. Aanspraak en gezelligheid komen niet uit de lucht vallen. Dus die is heel snel (weer) begonnen met vrijwilligerswerk. Maar goed, dat is niet wat jouw moeder doet. Fijn dat ze wel vriendinnen heeft, dat scheelt al.

En ja, ik zou dwingen. Richting huisarts, richting rouwverwerking, richting vrijwilligerswerk en/of woongroep. Maar nu nog niet, denk ik. Als ik het goed begrijp is het nog geen twee maanden geleden? Ik zou er even de zomer overheen laten gaan.
Alleen dat 'niet alleen durven slapen' dat vind ik wel zorgelijk. Hoe slaapt ze dan nu? Daar zou ik eventueel wel nu al de huisarts voor inschakelen. Sterkte!
The owls are not what they seem
Alle reacties Link kopieren
Het is echt nog heel vers. Rouwen kan heel lang duren, en zeker het eerste jaar is het wennen een aanpassen aan een nieuwe situatie. En als je al niet gewend bent om alleen te zijn, is dat even slikken.

Wat is er mis met hard huilen als je alleen bent? Als ze over drie maanden zich nog zo voelt en er niets in veranderd, kan je misschien met was oplossingen komen.
Those who don’t believe in magic will never find it
Zijn er bij jullie geen verenigingen voor ouderen? Mijn moeder zit op tabletcafé, tai chi en therapeutisch zwemmen en heeft regelmatig uitjes van de zonnebloem en kbo.

Mijn moeder kon helemaal niet met een mobiele telefoon overweg toen mijn vader stierf, maar al snel kon ze zich prima redden met whatsapp. Godzijdank heeft ze wel haar rijbewijs en moest ze van mijn vader ook regelmatig een stukje rijden.
Alle reacties Link kopieren
Het is denk ik mog te vers. Het rouwen zal misschien nu pas echt beginnen. Mijn moeder is nadat ze weduwe is geworden vrijwilligerswerk gaan doen. Ze gaat bij ouderen (zelf ook al niet jong meer) langs voor een kopje koffie en een praatje. Met mooi weer neemt ze ze mee naar buiten. Dit gaat hier via humanitas. Misschien is dit ook wat voor jouw moeder maar dan als ontvanger.
Alle reacties Link kopieren
Sorry hoor, ze is 6 weken weduwe en haar kinderen vinden dat ze hun daar niet mee moet belasten? Vinden dat ze de draad maar weer eens moet oppakken? Want het frustreert jullie??

Echt, toon eens begrip voor je moeder en leef een met haar mee

Echt onbegrijpelijk dat kille van de kinderen wat ik hier lees...
Alle reacties Link kopieren
Mijn ouders zijn na het overlijden van mijn opa een aantal jaar een paar keer per week bij mijn oma langsgegaan. Ze hebben haar wel gestimuleerd om naar de koffieochtend van de kerk te gaan, maar hebben toen echt heel veel tijd gestoken in de sociale contacten.
Het is nu idd nog veel te vroeg. Snap niet dat jij zelf niet minstens zo hard rouwt. Ik was in de eerste maanden ook nergens toe in staat als dochter.
En voor financiele regeldingen en belastingen hebben we iemand laten komen, want daar heb ik net zo min verstand van als m'n moeder.
Alle reacties Link kopieren
dropfruitje schreef:
01-07-2019 09:26
Het is echt nog heel vers. Rouwen kan heel lang duren, en zeker het eerste jaar is het wennen een aanpassen aan een nieuwe situatie. En als je al niet gewend bent om alleen te zijn, is dat even slikken.

Wat is er mis met hard huilen als je alleen bent? Als ze over drie maanden zich nog zo voelt en er niets in veranderd, kan je misschien met was oplossingen komen.
Dit. Het klinkt alsof jij helemaal in organeseermodus zit, en je moeder in mentaal wrak modus. Beide zijn hele normale legitieme uitingen van rouw, maar wel heel anders.

Blijf gewoon op bezoek gaan met z'n allen, kijk het een tijdje aan, en bedenk dat er nog meer fases/intussen kunnen komen en gaan.
Alle reacties Link kopieren
Ik denk dat je genoeg doet.
Mijn ouders waren 47 jaar getrouwd toen getrouwd toen mn vader overleed, dus ik ken de situatie.

Je moeder zit volop in de rouw, maar ze beseft zich waarschijnlijk diep in haar hart ook wel dat ze niet echt dood wilt en verwacht heus niet van jullie dat jullie daar 24/7 zitten.

Ga met haar het gesprek aan dat het normaal is dat ze nu diep zit, maar dat het voor jullie ook pittig is. Ik vind het bij mijn moeder fijn dat ik vooraf aan geef wat mijn grenzen zijn. Ik heb drie kinderen en mijn heeft een eigen zaak. Ik werk zelf 27 uur en ik vind het ook fijn een dag even niets te moeten. Dus meer dan 2x naar mn moeder zit er gewoon niet in.

Ik help haar met bankzaken en admin
De andere kinderen met klussen en zij zijn er iets vaker.

Iedereen doet het op zijn manier en dat is goed.

Blijf in gesprek met haar en ga niet mee in haar zwelgen.
Alle reacties Link kopieren
Echt nog te vroeg denk ik. Mijn moeder werd plotseling weduwe en het heeft echt wel een half jaar geduurd voordat ze uit de ‘voor mij hoeft het niet meer’ modus kwam. Het is ook een vorm van rouwen naast de gigantische horde nemen van je hele leven opnieuw vorm geven.
Ik heb de uitingen van mijn moeder niet zozeer als manipulatie gezien maar meer als teken van vertrouwen. Dat ze ons kon toevertrouwen wat ze echt voelde.

En dat snap ik ook wel. Hoevaak mensen je ook mee op sleeptouw nemen of langskomen, aan het einde van de dag zit je weer alleen in een stil huis. Meer dan wat je nu doet kun je niet doen, sommige ideeën een beetje warm houden (vrijwilligerswerk, een nieuwe hobby of sport). Mijn moeder heeft zich de eerste maanden op haar kleinkinderen gestort (vrij letterlijk). Dat was denk ik ook heel makkelijk voor haar aangezien de kinderen heel makkelijk en open over opa spraken zonder reserves.

Mijn moeder heeft inmiddels weer alles op de rit en heeft uiteindelijk weer rijlessen genomen. Een jaar na mijn vaders dood reed ze met een camper door Europa samen met een vriendin.

Heel veel sterkte want het is allemaal niet niks. De zorgen naast de eigen rouw.
Nee heb je, ja kun je krijgen
Alle reacties Link kopieren
redbulletje schreef:
01-07-2019 09:30
Het is nu idd nog veel te vroeg. Snap niet dat jij zelf niet minstens zo hard rouwt. Ik was in de eerste maanden ook nergens toe in staat als dochter.
En voor financiele regeldingen en belastingen hebben we iemand laten komen, want daar heb ik net zo min verstand van als m'n moeder.
Ja, het is best wel wat wat je opeens allemaal moet regelen, vooral als je zoiets al meer dan 40 jaar niet hebt gedaan. Nu heeft mijn moeder 4 kinderen die ieder hun eigen specialiteit hebben en langzamerhand, door eigen wil omdat ze vond dat ze het écht zelf moest kunnen, ging ze het zelf doen.
@LadyL0101, ze slaapt op de bank beneden (huisarts heeft haar opdracht gegeven dat niet te doen maar ze wil niet in bed boven). Eigenlijk valt ze pas in slaap als het licht wordt. Dan pakt ze een paar uurtjes. Dus ze is ook doodmoe en dat helpt de psyche ook niet natuurlijk. Slaapmedicatie wil ze ook niet, ik denk dat ze waakzaam wil blijven...

Ja het is inderdaad nog erg vers he, het lijkt soms al zoveel langer maar t is 5 weken pas... Heeft jou moeder er een soort van vrede mee gekregen uiteindelijk?
Alle reacties Link kopieren
pearle schreef:
01-07-2019 09:27
Sorry hoor, ze is 6 weken weduwe en haar kinderen vinden dat ze hun daar niet mee moet belasten? Vinden dat ze de draad maar weer eens moet oppakken? Want het frustreert jullie??

Echt, toon eens begrip voor je moeder en leef een met haar mee

Echt onbegrijpelijk dat kille van de kinderen wat ik hier lees...
Wat een onaardige reactie.
Misschien kan je iets meer mee leven met een ander?
redbulletje schreef:
01-07-2019 09:30
Het is nu idd nog veel te vroeg. Snap niet dat jij zelf niet minstens zo hard rouwt. Ik was in de eerste maanden ook nergens toe in staat als dochter.
En voor financiele regeldingen en belastingen hebben we iemand laten komen, want daar heb ik net zo min verstand van als m'n moeder.
Ja het voelt een beetje dat er niet echt plaats is voor mij rouw, omdat ik steeds met dat Nog Veel Grotere verdriet zit te dealen van mijn moeder... Het viel me vorige week heel erg op, ik zat een beetje door papa's studeerkamer te snuffelen en te sniffen en te huilen, dan komt mama binnen met nog veel harder huilen en dan heeft dat de ruimte ingenomen. Ik ben me ervan bewust, maarja zo gaan die dingen mss gewoon. De zorg om mama drukt het naar de achtergrond, zoals veel mensen pas echt gaan rouwen na het regelen van de begrafenis, zo gaat dat bij mij nu door met het zorgen om mama zeg maar...
pearle schreef:
01-07-2019 09:27
Sorry hoor, ze is 6 weken weduwe en haar kinderen vinden dat ze hun daar niet mee moet belasten? Vinden dat ze de draad maar weer eens moet oppakken? Want het frustreert jullie??

Echt, toon eens begrip voor je moeder en leef een met haar mee

Echt onbegrijpelijk dat kille van de kinderen wat ik hier lees...
mijn hart breekt gewoon voortdurend als ze dagen, nachten lang huilt, ik wil gewoon iets voor haar kunnen doen.
Praten jullie met elkaar? Over wat jullie voelen en vinden?
Alle reacties Link kopieren
Mijn moeder was nogal nuchter, dus in elk geval voor de buitenwereld (en ook voor mij) heeft ze zich goed herpakt. En Nog een aantal jaar een heel actief en sociaal leven gehad. Ze gaf wel aan dat ze alleen thuiskomen zo erg vond, in een donker huis waar niemand was aan wie ze haar verhaal kwijt kon. Daarom vond ik van jou een huisdier wel een goed idee, mijn moeder vond dat niks helaas.

Maar wat iedereen hierboven zegt: láát haar nog even. 5 weken is megakort. Mentaal wrak zijn is één van de natuurlijke reacties op rouw. Daar doe je voorlopig vrees ik weinig tegen. Dat jij in een heel andere modus zit is ook prima en normaal, maar laat elkaar.
Meer dan af en toe suggereren dat die rouwverwerking misschien zou kunnen helpen kun je niet doen vrees ik.
The owls are not what they seem
Het is gewoon nog veel te vroeg, ik weet dat ik na overlijden van mijn eerste ouder ook wekenlang beneden heb geslapen en amper kon slapen. Het enige wat een beetje hielp was voldoende afleiding. Werken en ik werd veel meegenomen door iedereen, ben ik nog altijd dankbaar voor. Bij te veel alleen zitten kwam de man met de hamer al snel langs. Ik zou gaan voor een stukje daginvulling. Omdat jij anders rouwt betekent niet dat haar manier fout is.
Alle reacties Link kopieren
Gecondoleerd met het overlijden van je vader.

Ik schrik wel een beetje van je bericht. Je moeder is pas 5 weken! weduwe. Ze is de schrok nog niet eens te boven en waarschijnlijk beseft ze niet wat er is gebeurd.
Ikzelf ben toen ik 27 was weduwe geworden. Nu ben ik 35 en hertrouwd maar soms nog kan ik erg in de war zijn en tegen mijn Patrick praten en vragen wat is er toch gebeurd? Wij waren samen jij was gezond hoe kan dit nou?

Natuurlijk moet je je eigen grenzen in de gaten houden maar soms kan het echt geen kwaad om er een mini stukje overheen te gaan ten behoeve van een ander.

Mijn slaappatroon was ook erg slecht, nachtmerries en idd niet naar bed willen. Het bed waar we samen geslapen hebben, waar we seks hebben gehad, waar we ontbijt op bed aten. Bovendien kon ik alleen maar in slaap komen door mijzelf in slaap te huilen dat was niet fijn en de volgende morgen werd ik wakker met hoofdpijn. Ik stelde het moment om naar bed te gaan uit. Soms kwam ik binnen van mijn werk om 18.00 en ging zitten op de bank. Ik deed niets. Geen tv, geen laptop, de kachel niet aan in de winter, niet eten, niet drinken zelfs niet naar de wc gaan. Om rond een uur of 4 in de nacht toch maar gaan slapen want ik moest de volgende dag weer werken.
De grens tussen "gewoon" rouwen en ongezond rouwen kun je zo kort na het overlijden nog niet bepalen.

Ik heb bij een rouwgroep gezeten voor mensen die hun partner hebben verloren en daar moest de partner minimaal 3 maanden geleden overlijden zijn gewoonweg omdat de rouw anders niet goed te sturen was. Je kon nog niet zien hoe het rouwproces verliep.

Neem haar serieus ook als ze uitspreekt niet verder te willen zonder hem want dat is geen dreigement maar heel diep verdriet, radeeloosheid en onmacht. Soms ervaren mensen zich ook als last voor de dierbaren en dat gevoel wil je uiteraard niet versterken.

Je schrijft dat je moeder altijd afhankelijk is geweest van je vader en dat maakt jouw situatie natuurlijk lastig. Maar ik heb van dichtbij ook meegemaakt dat een overgebleven partner juist na verloop van tijd actiever wordt dan ooit eerder.
Onlangs sprak ik met een meneer die juist expres veel is gaan doen. Ik kwam hem tegen op een georganiseerde fietstocht en hij deed vrijwel alles wat er in het dorp gedaan wordt. Terwijl hij aangaf voorheen altijd gewoon thuis te zijn met zijn vrouw.

Oftewel geef het tijd, monitor hoe het met je moeder gaat maar uiteraard ook met jezelf. Sterkte want ik snap echt heel goed dat er nu ook veel op jou afkomt waar je uiteraard niet om gevraagd hebt en dat je eigen rouwproces ook nog op gang moet komen.
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
natuurlijk ligt ze in 1000 stukjes. Je vader is net overleden. De eerste heftige rouwfase duurt minstens een jaar
@lemoos, ja dat is ook een goede manier om er naar te kijken. Waarom ik het soms manupilatief vind lijken is omdat het altijd wordt geuit als wij een grens ergens in stellen. Bv mama komt langs, blijft eten, slapen, brunchen, en het is gezellig en ik doe het met liefde, maar als ik dan opper dat het tijd is om weer op huis aan te gaan, dan komt het 'het hoeft allemaal niet meer, het is gewoon over'.

Toen papa ziek was ging het ook zo, en mss was het niet manipulatie te noemen maar echt wel slechte emotieregulatie, en mijn vader was er zo verdrietig over en het is echt geen emotioneel man, maar de zorg om mama was die laatste tijd ook zo op de voorgrond, ten koste van mijn vader, en ik besef en besefte dat dat ook maar gewoon is hoe dingen gaan, de andere kant van de medaille van liefde, maar moeilijk is het wel...
waarom ga je zelf niet praten met een rouwbegeleider?

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven