Psyche
alle pijlers
Angst na overlijden vader
dinsdag 2 juli 2019 09:30
Hoi!
Ik post hier eigenlijk nooit wat, maar nu zit ik ergens mee. Mijn vader is recent overleden. Compleet onverwachts, hij was altijd gezond en mankeerde eigenlijk nooit iets.
Naast dat ik nu in een rouwperiode zit, heb ik ook een soort angst ontwikkeld. Ik ben nu heel bang dat mijn 2 zussen, moeder of mijzelf iets overkomt. Een van mijn ouders verliezen was altijd een van mijn grootste angsten, en die is nu uitgekomen.
Alsof dat voeding is geweest om nu nóg banger te zijn dat iemand anders in mijn omgeving iets overkomt. Zelf voel ik nu ook steeds kleine pijntjes, en denk dan direct het ergste.
Wie heeft hier ook ervaring mee? En hoe ben je eraf gekomen? Het is zo'n ontzettend rotgevoel. Zo ken ik mezelf helemaal niet
Ik post hier eigenlijk nooit wat, maar nu zit ik ergens mee. Mijn vader is recent overleden. Compleet onverwachts, hij was altijd gezond en mankeerde eigenlijk nooit iets.
Naast dat ik nu in een rouwperiode zit, heb ik ook een soort angst ontwikkeld. Ik ben nu heel bang dat mijn 2 zussen, moeder of mijzelf iets overkomt. Een van mijn ouders verliezen was altijd een van mijn grootste angsten, en die is nu uitgekomen.
Alsof dat voeding is geweest om nu nóg banger te zijn dat iemand anders in mijn omgeving iets overkomt. Zelf voel ik nu ook steeds kleine pijntjes, en denk dan direct het ergste.
Wie heeft hier ook ervaring mee? En hoe ben je eraf gekomen? Het is zo'n ontzettend rotgevoel. Zo ken ik mezelf helemaal niet
dinsdag 2 juli 2019 09:48
Als eerste gecondoleerd en een hele dikke knuffel 
Je verhaal is heel herkenbaar en ik denk dat de meeste mensen die iemand in hun nabije omgeving hebben verloren dit herkennen. Volgens mij is dit een bijna standaard onderdeel van de rouw.
Ik ben na het overlijden van onze dochter ook een hele tijd doodsbang geweest. Als mijn man een minuut later dan anders thuis was, had hij in mijn hoofd al een ernstig ongeluk gehad. Als hij een paar dagen weg was, zat ik te wachten op een telefoontje met slecht nieuws. Als ik sirenes hoorde, waren die in mijn hoofd op weg naar iemand uit mijn familie. Echt, in mijn hoofd is iedereen die me dierbaar is wel 100 keer overleden in die periode.
Ik was zo ongelooflijk bang dat ik nog meer zou verliezen dan ik al had verloren.
Het helpt je misschien niet, maar het hoort erbij. Probeer het uit te zitten, het gaat over. Echt. Maar het duurt wel even. Als het te zwaar wordt, is het misschien verstandig om met iemand te gaan praten die gespecialiseerd is in rouwverwerking.
Je verhaal is heel herkenbaar en ik denk dat de meeste mensen die iemand in hun nabije omgeving hebben verloren dit herkennen. Volgens mij is dit een bijna standaard onderdeel van de rouw.
Ik ben na het overlijden van onze dochter ook een hele tijd doodsbang geweest. Als mijn man een minuut later dan anders thuis was, had hij in mijn hoofd al een ernstig ongeluk gehad. Als hij een paar dagen weg was, zat ik te wachten op een telefoontje met slecht nieuws. Als ik sirenes hoorde, waren die in mijn hoofd op weg naar iemand uit mijn familie. Echt, in mijn hoofd is iedereen die me dierbaar is wel 100 keer overleden in die periode.
Ik was zo ongelooflijk bang dat ik nog meer zou verliezen dan ik al had verloren.
Het helpt je misschien niet, maar het hoort erbij. Probeer het uit te zitten, het gaat over. Echt. Maar het duurt wel even. Als het te zwaar wordt, is het misschien verstandig om met iemand te gaan praten die gespecialiseerd is in rouwverwerking.
duufje wijzigde dit bericht op 02-07-2019 11:53
0.10% gewijzigd
dinsdag 2 juli 2019 09:54
Duufje, wat fijn dat je zo snel reageert. Verschrikkelijk wat jou is overkomen, een dikke knuffel terug!
Geen idee hoe het kan, maar ik barstte bij het lezen van jouw woorden direct in huilen uit. Misschien omdat ik nu lees dat ik niet gek aan het worden ben, maar dat het blijkbaar een normaal gevoel is.
Ook ben ik bang dat mij nu iets overkomt, dat zou mijn moeder echt niet aankunnen. Soms zit ik daarom met zweethanden achter het stuur, zo vermoeiend.
Ik gun dit gevoel natuurlijk niemand, maar vind het wel fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. Heb jij in die tijd nog speciale dingen ondernomen om je wat beter te voelen? Voor zover dat kan natuurlijk
Geen idee hoe het kan, maar ik barstte bij het lezen van jouw woorden direct in huilen uit. Misschien omdat ik nu lees dat ik niet gek aan het worden ben, maar dat het blijkbaar een normaal gevoel is.
Ook ben ik bang dat mij nu iets overkomt, dat zou mijn moeder echt niet aankunnen. Soms zit ik daarom met zweethanden achter het stuur, zo vermoeiend.
Ik gun dit gevoel natuurlijk niemand, maar vind het wel fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. Heb jij in die tijd nog speciale dingen ondernomen om je wat beter te voelen? Voor zover dat kan natuurlijk
dinsdag 2 juli 2019 09:55
Van mij ook gecondoleerd en een knuffel Wat naar, zo'n gevoel.
Mijn moeder is vorig jaar overleden, zeker niet onverwacht overigens, ze was 85 en op. Maar een aantal maanden daarna heb ik regelmatig 's nachts gedroomd dat mijn man iets overkwam. Zó naar. Echt met een paniekgevoel wakker worden. En ik kan me voorstellen dat het bij een plotseling overlijden dat uit het niets lijkt te komen nog veel heftiger is.
Positief: nu ik er zo over nadenk heb ik die dromen al een aantal maanden niet meer gehad. Het gaat dus over! Maar voor nu: heel veel sterkte.
Wat naar, zo'n gevoel.Mijn moeder is vorig jaar overleden, zeker niet onverwacht overigens, ze was 85 en op. Maar een aantal maanden daarna heb ik regelmatig 's nachts gedroomd dat mijn man iets overkwam. Zó naar. Echt met een paniekgevoel wakker worden. En ik kan me voorstellen dat het bij een plotseling overlijden dat uit het niets lijkt te komen nog veel heftiger is.
Positief: nu ik er zo over nadenk heb ik die dromen al een aantal maanden niet meer gehad. Het gaat dus over! Maar voor nu: heel veel sterkte.
The owls are not what they seem
dinsdag 2 juli 2019 09:57
Gecondoleerd Madelon. Hier hetzelfde verhaal, mijn moeder overleed compleet onverwacht, inmiddels ongeveer 14 jaar geleden. Het voelde alsof de grond onder mijn voeten verdween, alles leek aan een zijden draadje te hangen. Het heeft echt een tijd geduurd voordat ik weer een beetje vertrouwen kreeg in het feit dat dit inderdaad wel eens gebeurt, maar niet elke dag. En ook na 14 jaar ben ik wel angstiger, minder onbevangen, maar het overheerst niet meer. Geef jezelf de tijd om te rouwen.
dinsdag 2 juli 2019 09:59
Dat is het dus niet, dat blijkt dan ook als je het meemaakt. Het is iets waar je mee moet leren leven. Maar iedereen trouwens.kindrebel schreef: ↑02-07-2019 09:55Dat is heel normaal TO, en dat gaat ook vanzelf weer over. Het is een irrationele angst. Zie het als een symptoom van de shock. Het is de reflex van het brein dat in zekere zin in een overlevingsmodus zit. Het denkt bij elk krakende takje dat er een leeuw in de bosjes zit.
dinsdag 2 juli 2019 10:01
Heel veel sterkte TO.
Je gevoel is zo herkenbaar. Bij mij overleed toen ik 28 was eerst mijn moeder en daarna (een paar maanden later, ook totaal onverwachts) mijn vader. Het jaar daarna herkende ik mezelf ook bijna niet... Ieder kuchje, bultje, etc. was in mijn hoofd het teken dat ik ook kanker had en mijn kinderen niet zou zien opgroeien. Ik moest en zou ineens afvallen, want anders zou ik vast ook snel dood gaan. Daarnaast werd ik ontzettend onzeker in contact met anderen waardoor ik mezelf echt niet meer herkende. Achteraf denk ik dat het een manier was om een gevoel van controle te houden. Mijn basis is volledig weggevallen en het heeft tijd nodig om die leegte, die onzekerheid een plek te geven.
Dit is inmiddels twee jaar geleden en ik kan zeggen: rust en tijd hebben alles gelukkig weer wat meer in balans gebracht. Al zal ik denk ik altijd een stukje angst houden. Het is nu alleen beter te relativeren.
Je gevoel is zo herkenbaar. Bij mij overleed toen ik 28 was eerst mijn moeder en daarna (een paar maanden later, ook totaal onverwachts) mijn vader. Het jaar daarna herkende ik mezelf ook bijna niet... Ieder kuchje, bultje, etc. was in mijn hoofd het teken dat ik ook kanker had en mijn kinderen niet zou zien opgroeien. Ik moest en zou ineens afvallen, want anders zou ik vast ook snel dood gaan. Daarnaast werd ik ontzettend onzeker in contact met anderen waardoor ik mezelf echt niet meer herkende. Achteraf denk ik dat het een manier was om een gevoel van controle te houden. Mijn basis is volledig weggevallen en het heeft tijd nodig om die leegte, die onzekerheid een plek te geven.
Dit is inmiddels twee jaar geleden en ik kan zeggen: rust en tijd hebben alles gelukkig weer wat meer in balans gebracht. Al zal ik denk ik altijd een stukje angst houden. Het is nu alleen beter te relativeren.
dinsdag 2 juli 2019 10:01
Gecondoleerd, dit moet vreselijk voor je zijn.
Gelukkig heb ik geen ervaring met het plotseling wegvallen van ouders, maar erge angsten ken ik wel.
Wat ik je kan aanraden is om hulp te zoeken. Een psycholoog kan je helpen met traumaverwerking of via de huisarts kun je misschien iets tegen je angsten krijgen. Ik had ook last van enorme angsten om ineens weg te vallen of ziek te worden en bij elk pijntje wat ik voelde dacht ik al wat ernstigs te hebben. Sinds ik een hele lichte dosis antidepressiva slik is het leven weer leuk voor mij en kan ik rationeler denken.
Veel sterkte voor de komende periode.
Gelukkig heb ik geen ervaring met het plotseling wegvallen van ouders, maar erge angsten ken ik wel.
Wat ik je kan aanraden is om hulp te zoeken. Een psycholoog kan je helpen met traumaverwerking of via de huisarts kun je misschien iets tegen je angsten krijgen. Ik had ook last van enorme angsten om ineens weg te vallen of ziek te worden en bij elk pijntje wat ik voelde dacht ik al wat ernstigs te hebben. Sinds ik een hele lichte dosis antidepressiva slik is het leven weer leuk voor mij en kan ik rationeler denken.
Veel sterkte voor de komende periode.
dinsdag 2 juli 2019 10:02
Dank voor jullie reacties!
En fijn om te lezen dat de angst na verloop van tijd minder wordt. Mijn vader was mn beste maatje, en is ook helemaal niet oud geworden.
Misschien naïef, maar zoals veel mensen dacht ik altijd: gebeurt niet bij ons, mijn ouders worden 100. Maar dat slaat natuurlijk nergens op. Het kan overal gebeuren. En dat maakt het ook zo eng
En fijn om te lezen dat de angst na verloop van tijd minder wordt. Mijn vader was mn beste maatje, en is ook helemaal niet oud geworden.
Misschien naïef, maar zoals veel mensen dacht ik altijd: gebeurt niet bij ons, mijn ouders worden 100. Maar dat slaat natuurlijk nergens op. Het kan overal gebeuren. En dat maakt het ook zo eng
dinsdag 2 juli 2019 10:05
Goh, gsleutel, wat verschrikkelijk zeg. Maar wat fijn voor je dat alles nu iets meer in balans is!
Ja, therapie heb ik ook aan gedacht. Maar anderzijds: het is nog maar 2 maanden geleden en ik ben echt niet de eerste die haar vader op jonge leeftijd verliest. Dus ik kijk liever nog even of ik er zelf uitkom
Ja, therapie heb ik ook aan gedacht. Maar anderzijds: het is nog maar 2 maanden geleden en ik ben echt niet de eerste die haar vader op jonge leeftijd verliest. Dus ik kijk liever nog even of ik er zelf uitkom
dinsdag 2 juli 2019 10:07
Ik zie mezelf nog zitten, een avond waarop alles me naar de keel vloog en ik ' van ellende' maar een topic opende op het viva forum. Met eigenlijk dezelfde vraag: "rouwen, hoort dit erbij of ben ik gewoon gek geworden?". Ik kreeg zulke lieve reacties dat de tranen ineens over mijn wangen liepen (en ik huilde eigenlijk nooit, dus dat was een hele nieuwe ervaring). In mijn topic waren er toen ook een aantal mensen die hun ervaringen deelde. Je kunt het denk ik makkelijk terug vinden onder het loepje bij mijn naam... Als je wil. Misschien helpt het je om je minder eenzaam te voelenMadelon1234 schreef: ↑02-07-2019 09:54Duufje, wat fijn dat je zo snel reageert. Verschrikkelijk wat jou is overkomen, een dikke knuffel terug!
Geen idee hoe het kan, maar ik barstte bij het lezen van jouw woorden direct in huilen uit. Misschien omdat ik nu lees dat ik niet gek aan het worden ben, maar dat het blijkbaar een normaal gevoel is.
Ook ben ik bang dat mij nu iets overkomt, dat zou mijn moeder echt niet aankunnen. Soms zit ik daarom met zweethanden achter het stuur, zo vermoeiend.
Ik gun dit gevoel natuurlijk niemand, maar vind het wel fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. Heb jij in die tijd nog speciale dingen ondernomen om je wat beter te voelen? Voor zover dat kan natuurlijk
gsleutel wijzigde dit bericht op 02-07-2019 10:09
0.15% gewijzigd
dinsdag 2 juli 2019 10:07
Tijdens rouw is het een normaal iets, ook de angst. Hulp zoeken is niet gelijk nodig. Pas als je vastloopt in rouw is hulp zoeken nodig. Het kost soms gewoon tijd.Frikandelspeciaal schreef: ↑02-07-2019 10:01Gecondoleerd, dit moet vreselijk voor je zijn.
Gelukkig heb ik geen ervaring met het plotseling wegvallen van ouders, maar erge angsten ken ik wel.
Wat ik je kan aanraden is om hulp te zoeken. Een psycholoog kan je helpen met traumaverwerking of via de huisarts kun je misschien iets tegen je angsten krijgen. Ik had ook last van enorme angsten om ineens weg te vallen of ziek te worden en bij elk pijntje wat ik voelde dacht ik al wat ernstigs te hebben. Sinds ik een hele lichte dosis antidepressiva slik is het leven weer leuk voor mij en kan ik rationeler denken.
Veel sterkte voor de komende periode.
dinsdag 2 juli 2019 10:38
Gecondoleerd Madelon. En ja, het is heel herkenbaar. Mijn vader is anderhalf jaar geleden overleden en wat jij beschrijft had ik ook heel erg. Als ik mijn moeder 's ochtends om 8 uur nog niet op de app gezien had was ik al in alle staten.
Dat is nu echt minder. Ik check nog steeds maar als ik haar een tijdje niet zie ben ik er niet meer van overtuigd dat ze een hartaanval heeft gehad.
Ik vond het echt traumatisch om mijn vader te verliezen. Het was altijd mijn grootste angst en toen het werkelijk werd heb ik echt tijden gehad waar ik niet wist waar ik het moest zoeken. Gelukkig is dit forum er en is er een rouwtopic. Het was een tijd waarin ook andere forummers door precies hetzelfde gingen. Het is nu weer wat rustiger maar wellicht heb je hier iets aan. En natuurlijk kun je meeschrijven als je er behoefte aan hebt:
psyche/wat-hielp-jou-tijdens-rouw-deel- ... #p29422218
Dat is nu echt minder. Ik check nog steeds maar als ik haar een tijdje niet zie ben ik er niet meer van overtuigd dat ze een hartaanval heeft gehad.
Ik vond het echt traumatisch om mijn vader te verliezen. Het was altijd mijn grootste angst en toen het werkelijk werd heb ik echt tijden gehad waar ik niet wist waar ik het moest zoeken. Gelukkig is dit forum er en is er een rouwtopic. Het was een tijd waarin ook andere forummers door precies hetzelfde gingen. Het is nu weer wat rustiger maar wellicht heb je hier iets aan. En natuurlijk kun je meeschrijven als je er behoefte aan hebt:
psyche/wat-hielp-jou-tijdens-rouw-deel- ... #p29422218
dinsdag 2 juli 2019 10:58
Helemaal waar hoor, maar het was lief bedoeldGatinmijnsok schreef: ↑02-07-2019 10:07Tijdens rouw is het een normaal iets, ook de angst. Hulp zoeken is niet gelijk nodig. Pas als je vastloopt in rouw is hulp zoeken nodig. Het kost soms gewoon tijd.
dinsdag 2 juli 2019 11:05
dinsdag 2 juli 2019 11:08
Gecondoleerd, het is niet niks wat je te verwerken krijgt, zeker als zoiets onverwachts gebeurt.
Mijn zus is een aantal jaren terug ook vrij onverwachts overleden, 's morgens met de ambulance naar het ziekenhuis, om 13.00 uur een belletje dat ze daar is en 's avonds om 20.00 is ze overleden, ze was al in coma toen we daar aankwamen.
Dus jammer genoeg haar niet meer kunnen spreken of dingen kunnen zeggen.
Wat ik nu erg heb is de angst naar mijn zus toe, zij is een jaar later geëmigreerd naar Suriname, inmiddels is zij ook ziek, longkanker o.a. Ze heeft goede dagen en minder goede (helaas zijn die de laatste tijd steeds meer). Normaal krijg ik elke dag wel een appje van haar en als ze een dag niet online is weet ik al genoeg en dan komt de angst na 2 dagen niet online ook naar boven, wat als het nu echt niet goed meer gaat, wat als ze al is overleden, ga zo maar door...
Waar ik veel troost mee heb gehad was het zelf maken van de bedankkaartjes naar iedereen toe, mijn zus was altijd van het zelfgemaakte, bij het opruimen van haar huis kwam ik schoenendozen vol met zelfgemaakte kaarten enzo. Ook dingen die ik haar jaren en jaren terug had verstuurd, was zo mooi om te zien dat dat voor haar zo veel betekende. Tijdens het maken kreeg ik steeds meer het gevoel iets speciaals voor haar te mogen doen. Heb dan ook heel veel mooie reacties gekregen op dat kaartje.
Mijn zus is een aantal jaren terug ook vrij onverwachts overleden, 's morgens met de ambulance naar het ziekenhuis, om 13.00 uur een belletje dat ze daar is en 's avonds om 20.00 is ze overleden, ze was al in coma toen we daar aankwamen.
Dus jammer genoeg haar niet meer kunnen spreken of dingen kunnen zeggen.
Wat ik nu erg heb is de angst naar mijn zus toe, zij is een jaar later geëmigreerd naar Suriname, inmiddels is zij ook ziek, longkanker o.a. Ze heeft goede dagen en minder goede (helaas zijn die de laatste tijd steeds meer). Normaal krijg ik elke dag wel een appje van haar en als ze een dag niet online is weet ik al genoeg en dan komt de angst na 2 dagen niet online ook naar boven, wat als het nu echt niet goed meer gaat, wat als ze al is overleden, ga zo maar door...
Waar ik veel troost mee heb gehad was het zelf maken van de bedankkaartjes naar iedereen toe, mijn zus was altijd van het zelfgemaakte, bij het opruimen van haar huis kwam ik schoenendozen vol met zelfgemaakte kaarten enzo. Ook dingen die ik haar jaren en jaren terug had verstuurd, was zo mooi om te zien dat dat voor haar zo veel betekende. Tijdens het maken kreeg ik steeds meer het gevoel iets speciaals voor haar te mogen doen. Heb dan ook heel veel mooie reacties gekregen op dat kaartje.
dinsdag 2 juli 2019 11:43
Heel herkenbaar. Toen mijn vader overleed na een ziektebed werd ik ook behoorlijk hypochondrisch. Therapie en tijd heeft die wond deels geheeld. Ik ben nu gelukkig niet meer zo angstig. Wat jij nu voelt is niet gek na zo'n ervaring, het is wel heel naar. Want naast het verwerken van zijn overlijden zit je nu ook nog met angstklachten. Dat is allesbehalve makkelijk. Wacht niet te lang met hulp zoeken.
Heel veel sterkte!
Heel veel sterkte!
dinsdag 2 juli 2019 11:43
Dit is de reden. De wereld was altijd een veilige plek waar nare dingen alleen andere mensen overkomen. Dat is naïef, maar wel de enige manier om een beetje fluitend de deur uit te gaan.Madelon1234 schreef: ↑02-07-2019 10:02Misschien naïef, maar zoals veel mensen dacht ik altijd: gebeurt niet bij ons, mijn ouders worden 100. Maar dat slaat natuurlijk nergens op. Het kan overal gebeuren. En dat maakt het ook zo eng
Nu weet je dat één telefoontje voldoende is om alles onderuit te halen. Dat is doodeng. Ik ben ook onverwacht een familielid kwijt geraakt en was de eerste twee jaar overbezorgd (vooral mbt mijn man en kinderen). Van telefoontjes voor acht uur 's ochtend schrik ik me nog steeds een ongeluk.
Maar het drama is inmiddels meer dan tien jaar geleden. Ik durf mijn kinderen gewoon naar school te gaan zonder een webcam op hun hoofd te plakken (zodat ik ze de hele tijd kan volgen). Ik weet dat dit gevoel van veiligheid maar schijn is, maar je hebt die naïviteit gewoon nodig.
Het is nog maar heel kort geleden dat het tapijt onder je vandaan getrokken is. De komende tijd zal je vooral bezig zijn om alle bobbels in het tapijt weer glad te strijken. Zodat je niet meer telkens struikelt. (Ja, deze beeldspraak verzin ik ter plekke. Ik ben bijzonder tevreden met mezelf.
) Rouw maakt je gewoon een beetje raar. Dat komt allemaal weer goed. Mij hielp het om een paar boeken over rouw te lezen, zodat ik me niet zo vreemd in mijn eigen emoties voelde. En zo'n topic als dit helpt ook heel erg. Je kunt hier ook telkens weer terug komen en updates plaatsen. We lezen en leven mee.
anoniem_63bbf1e807fcd wijzigde dit bericht op 02-07-2019 14:49
0.49% gewijzigd
dinsdag 2 juli 2019 22:27
Sorry, beetje late reactie. Ik moest de hele dag werken en had vanavond een etentje.
Maar wat een ontzettend lieve reacties! Dankjewel daarvoor! Heel fijn om te lezen dat het niet gek is, maar bij het proces hoort. Ik was altijd heel onbevangen, dat is nu helemaal weg. Mijn vader is gewoon overleden, de man aan wie ik alles kon vragen. Dat is zo ontzettend verrot
.
Vandaag was ook een rotdag. Hele dag dat angistige gevoel, man! Maar goed, goeie dagen krijgen we ook weer. Als iemand nog goede 'rouwtips' heeft, dan hoor ik ze graag. Ik ga ook sowieso die andere topics even lezen
Maar wat een ontzettend lieve reacties! Dankjewel daarvoor! Heel fijn om te lezen dat het niet gek is, maar bij het proces hoort. Ik was altijd heel onbevangen, dat is nu helemaal weg. Mijn vader is gewoon overleden, de man aan wie ik alles kon vragen. Dat is zo ontzettend verrot
. Vandaag was ook een rotdag. Hele dag dat angistige gevoel, man! Maar goed, goeie dagen krijgen we ook weer. Als iemand nog goede 'rouwtips' heeft, dan hoor ik ze graag. Ik ga ook sowieso die andere topics even lezen
dinsdag 2 juli 2019 23:06
Ik denk dat goede rouwtips niet bestaan, jammer genoeg. De pijn is ontzettend rauw en daar moet je doorheen. Mettertijd wordt het steeds minder pijnlijk en ga je er steeds minder mee bezig zijn. Die dag is nu nog niet, maar op een dag zul je beseffen dat je je al veel beter voelt dan nu. Het enige wat helpt is tijd en dat is klote. Veel praten met je omgeving kan soms wel heel fijn zijn om te ontladen.
woensdag 3 juli 2019 07:11
Je kunt de gevoelens niet wegstoppen, dan komen ze op den duur toch wel weer naar voren. Ik had in het begin geen tijd om te rouwen, alles moest geregeld worden, niets stond op papier, heb het zo gedaan waarvan ik dacht dat het goed was en paste bij mijn zus. Pas toen ik met de bedankkaarten bezig was is het proces voor mij begonnen. Dan ben je toch al een heel aantal weken verder.
Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan mijn zus denk, nu een aantal jaren verder kan ik dat prima zonder verdrietig te worden, kan ik ook weer goed naar een foto kijken van haar. Mijn moeder stopt alles weg, dan is het er ook niet, maar ik merk aan haar dat ze er wel degelijk nog heel erg mee zit, dat er nog altijd geen begin is gemaakt met dingen een plekje te geven.
Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan mijn zus denk, nu een aantal jaren verder kan ik dat prima zonder verdrietig te worden, kan ik ook weer goed naar een foto kijken van haar. Mijn moeder stopt alles weg, dan is het er ook niet, maar ik merk aan haar dat ze er wel degelijk nog heel erg mee zit, dat er nog altijd geen begin is gemaakt met dingen een plekje te geven.
donderdag 4 juli 2019 12:59
Weinig echte tips. Als je moet huilen: ga dan lekker huilen. Daarna voel je je altijd beter.
Doe de dingen waar je je altijd beter door voelt. Al is het maar om weer eens Friends te kijken, Harry Potter te lezen of een paar uur in bad te liggen.
Voel je je toevallig een dag vrolijk en zonder angst: geniet daar dan van. Er komen altijd weer slechte dagen, je hebt die goede dagen juist nodig om dit jaar door te komen. Je lekker en blij voelen is juist nu ook heel belangrijk, zonder schuldgevoel te hebben.
Doe de dingen waar je je altijd beter door voelt. Al is het maar om weer eens Friends te kijken, Harry Potter te lezen of een paar uur in bad te liggen.
Voel je je toevallig een dag vrolijk en zonder angst: geniet daar dan van. Er komen altijd weer slechte dagen, je hebt die goede dagen juist nodig om dit jaar door te komen. Je lekker en blij voelen is juist nu ook heel belangrijk, zonder schuldgevoel te hebben.
