Innerlijke strijd

12-07-2019 15:14 8 berichten
Alle reacties Link kopieren
Hi allemaal,

Wellicht dat ik hier helemaal verkeerd zit, maar ik wilde het toch proberen. Ik zal het zo kort mogelijk houden. Ik zou tips of advies enorm waarderen!

M’n leven is, zoals de meeste mensen uiteraard hebben, een enorme rollercoaster. Maar toch heb ik me altijd voorgenomen om dat niet als excuus te gebruiken, daar hou ik ook helemaal niet van. Ik wil graag positief in het leven staan. Maar ik kan het gewoon niet vermijden dat ik continu een gevoel van eenzaamheid en onbegrip voel. Het klinkt misschien triest en ik zou het begrijpen als dat lastig is voor te stellen, omdat ik natuurlijk een anoniem persoon ben. Het gevoel wordt dan eigenlijk versterkt als bepaalde handelingen van mensen dat gevoel bevestigen. Bijvoorbeeld gisteren heb ik te horen gekregen dat ik over ben naar het tweede jaar van m’n studie. Ik was intents blij, omdat dit nog niet helemaal zeker was. Toen heb ik dat aan mijn vrienden verteld. Sommigen daarvan hebben niet gereageerd. En dat begrijp ik, mensen kunnen ook bezig zijn toch. Maar dan bijvoorbeeld ook mijn beste vriendin. En nu zie ik gisteren, dat al mijn vrienden iets zijn wezen drinken ongeveer 5 min van mij vandaan. En dan vind ik dat best jammer, omdat dat het gevoel geeft dat ik buitengesloten word. Terwijl dat misschien helemaal niet zo is, omdat zij daar misschien simpelweg niet aan gedacht hebben. Maar gaandeweg ik ouder word, merk ik steeds vaker dat mensen mij niet persé vermijden, maar ook niet de behoefte voelen om met mij om te gaan. Als ik mensen zie, is dat ook altijd vanuit mijn kant. En dan is dat vaak ook na al 10x afzeggen vanaf de andere persoon. Ik kom het dagelijks zo vaak tegen. En dat geeft een heel pijnlijk gevoel. Ik weet niet of het er toe doet, maar mijn vader heeft toen ik 10 jaar was zelfmoord gepleegd. Dit weten weinig mensen en dat vind ik ook niet relevant om te vertellen. Hoewel ik altijd heb gezocht naar antwoorden, kon ik het maar niet begrijpen. Veel met psychologen gepraat en met m’n moeder. En mijn moeder vertelde altijd dat papa ook veel onbegrip en pijn voelde. Hij was een echte piekeraar. Naarmate hij ouder werd, werd dit gevoel steeds erger. Ik heb altijd tegen mezelf gezegd dat ik zo niet wil leven en juist positief wil denken. Maar aan de andere kant denk ik dan.. ik ben toch ook niet achterlijk. Ik zie het toch overduidelijk hoe mensen zich gedragen naar mij toe. En heel vaak stel ik mezelf de vraag. Als ik er nou echt niet meer zou zijn, wie zouden daar dan oprecht mee zitten? En dan denk ik meteen aan m’n moeder. En ik zou het ook niet over m’n hart kunnen verkrijgen, omdat ik weet hoeveel pijn het haar zou doen. Maar als ik heel eerlijk ben, wordt het met de dag moeilijker. Zelfs zo moeilijk dat ik aan mezelf merk dat ik sneller boos op haar word, omdat ik dan een “reden” heb om meer afstand te nemen. Dat slaat natuurlijk nergens op. Hoe kan ik ervoor zorgen dat dit gevoel misschien minder wordt. Of is het nou eenmaal iets wat ik zal moeten accepteren? Leven we misschien gewoon in een tijd waarin het steeds meer “ieder voor zich” is? Zal ik wat meer haar op m’n tanden moeten krijgen? Ik heb nog nooit zoveel gedachtes en onwetendheid gehad, dus vandaar dat ik elke tip en elk advies zo enorm waardeer. Alvast heel erg bedankt als je de moeite hebt genomen dit te lezen!

Groetjes Db2911
Alle reacties Link kopieren
Een vriendschap is geven en nemen. Een vriendschap is gelijkwaardig. Vooral plezier om bij elkaar te zijn en leuke dingen te beleven of goede gesprekken mee te hebben.

Vriendschap is niet alleen maar leunen op anderen, zwaar op de hand zijn, alleen maar dingen vertellen in de hoop dat er een reactie op terugkomt.

Wat voeg jij toe aan een vriendschap? Ik lees je verhaal en ik denk dan: volgens mij heb jij vrienden nodig voor je eigen beslommeringen. Maar wat bréng jij?
Zoald dat je meldt dat je over bent naar jaar 2. Hartstikke goed! Maar wat verwácht je dan van anderen? Want ik vind persoonlijk dat het normaal is dat je goed werkt om over te gaan. Dat het in feite niet zoveel bijzonders is. En dat er pas een vlag uithangt bij afstuderen. Snap je?
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
Alle reacties Link kopieren
Proficiat met je overgang!
Wat zal dat zwaar zijn geweest voor je, de zelfmoord van je vader, zoiets hakt er wel in.
Maar waarom wil je het leven altijd als positief zien?
Soms is het toch gewoon ruk?
Je mag dat best voor jezelf erkennen hoor, maar gelukkig voor de meeste van ons geldt: na regen komt zonneschijn.
Of misschien niet eens zon, maar wel minder somber weer.
Alle reacties Link kopieren
Waarom wil je afstand nemen van je moeder?
Alle reacties Link kopieren
Vriendschappen zijn zelden zoals in de Amerikaanse reeks ‘Friends’.
Mijn man en ik hebben al jaren dezelfde vrienden en we spreken hooguit 2 of 3 keer per jaar samen af.
Geregeld doen ze ook nog iets zonder ons maar we voelen ons er niet slecht bij want als we elkaar zien is het wél leuk.
En van een paar weten we dat ze met gemak niet antwoorden op sommige berichten, maar dat doen ze bij de rest ook. Het is echt niet persoonlijk.

Stoot je moeder niet af, want dan voelt zij zich misschien zoals jij? Dat wil je toch niet?
Psychologische hulp lijkt me ook wel nodig.
Alle reacties Link kopieren
De zelfmoord van je vader heeft indirect een grote impact op jouw leven . Of je dat nu wil of niet. Je mist hierdoor dan sowieso bepaalde aandacht en liefde die je nodig hebt. Het is belangrijk om naar mate je ouder wordt van jezelf leert houden zoals je bent. (Ook met je gepieker) tuurlijk kan het minder dan zul je ook meer rust ervaren enz. Maar wat ik probeer te zeggen is als jij de bevestiging zoekt bij mensen (leuk gevonden te worden en belangrijk) wat velen mensen weinig aandacht aan schenken (weet ik uit eigen ervaring) dan ben jij de enige die er echt aan onderdoor gaat.

We leven zeker in een tijd waar iedereen erg op zichzelf gericht is en dat is ook voor mij een sociaal mens heel lastig maar ik leer er mee leven. En dan wordt je steeds gelukkiger dat je weet dat jouw geluk, blijdschap en liefde niet perse van een ander hoeft te komen. Probeer gewoon aandacht te schenken aan de mensen die het meest in je geïnteresseerd zijn en wordt niet moe om gewoon maar te blijven vragen om af te spreken. Anders ga je jezelf helemaal isoleren en opvreten van binnen alsof je niet belangrijk bent, maar dat ben je wel. Al zie je dat niet in, zeker voor je moeder die zielsveel van je houd en ook veel pijn heeft moeten doorstaan.
Alle reacties Link kopieren
Wat verschrikkelijk om zo je vader te moeten verliezen. :hug:

Zo'n gebeurtenis tekent je. Is je vertrouwen in de andere mensen die van je houden (daardoor) weg?
Onthoud ook dat je niet altijd positief hoeft te zijn, er mag ook ruimte zijn voor je verdriet.
Zou het niet fijn zijn voor je om met een professional hierover te praten?
Alle reacties Link kopieren
Ik ben het eens met Doreia,
Vriendschap is geven en nemen. Niet altijd verwachten dat er gegeven wordt maar zelf ook een goede aktieve inbreng hebben.
Als volwaardig lid erin staan

Het is goed dat je over je probleem hebt geschreven. Ik denk dat het belangrijk is dat je je blijft uiten over je gevoelens. Juist omdat je flink kunt denken en piekeren in je hoofd. Door piekeren worden dingen omgevormd en zie je ze niet meer zoals ze zijn.
Misschien helpt het eens om te gaan praten met iemand, een psycholoog bijv.

Verder zit je denk ik in een fase waarin het belangrijk is te ontdekken waar jij blij van wordt. Wat geeft jou plezier? Waar krijg je energie van?
Door iets te vinden waar je interesse in hebt word je van binnen ook blijer, sterker en dat straal je uit.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven