Psyche
alle pijlers
Wat is er met mij aan de hand..?
zaterdag 13 juli 2019 14:51
Ik zit al een hele tijd helemaal in de knoop met mezelf, en ik weet eigenlijk niet zo goed of mijn gedachtes nou realistisch zijn, of dat er echt iets mis met me is en ik aan de bel moet trekken.
Ik voel me constant opgejaagd, angstig, onrustig, pieker veel over de toekomst, ben heel onzeker en wil me het liefste verstoppen voor de buitenwereld. Ik ga overmorgen op vakantie, mijn ouders in Frankrijk opzoeken, en hoewel ik me er op verheug om ze weer te zien, vind ik het tegelijkertijd ontzettend spannend. Ik voel me te veel, ben bang voor het onbekende, en ik heb constant het gevoel dat ik elk moment kan gaan janken...
Verder ben ik ontzettend perfectionistisch, zo erg dat het me enorm in de weg zit. Om een voorbeeld te geven: mijn huis moet spik-en-span zijn, en ik heb 0,0 rust in mijn kont totdat alles netjes is. En dan bedoel ik echt netjes, dus geen kruimel op de vloer en geen enkel pluisje op de tafel. Het is behoorlijk obsessief.
En het stomme is, de angst is er altijd. Over alles. Ik pieker over mijn werk, of ik het wel goed doe, of ik goed genoeg ben als mens, of ik het leven wel aankan, en ga zo maar door. Eerlijk gezegd vind ik het leven op deze manier behoorlijk ingewikkeld en helemaal niet aangenaam. Mijn ouders zijn een grote steun voor me, maar ik kan dus ook eindeloos piekeren over de gedachte dat ze er op een bepaald moment niet meer zullen zijn. En eigenlijk wil ik daar niet stil bij staan, want ik zou niet weten wat ik dan moet doen. Wat mij betreft overlijd ik eerder dan zij, zodat ik dat moment nooit mee hoef te maken.
Maar goed, om on topic te blijven, ik weet dus niet wat er met me aan de hand is, en of ik me gewoon aanstel, of dat ik hulp moet zoeken. Overigens weet ik niet eens wat me zou helpen. Ik kan me bijna niet voorstellen dat ik me anders kan voelen dan hoe ik me nu voel. Maar het voelt niet goed. Het is te veel, en ergens hoop ik dat het anders kan, want als dit 'het leven' is, en ik op deze manier nog heel wat jaartjes door moet bikkelen, dan vind ik het echt niet de moeite waard...
Ik voel me constant opgejaagd, angstig, onrustig, pieker veel over de toekomst, ben heel onzeker en wil me het liefste verstoppen voor de buitenwereld. Ik ga overmorgen op vakantie, mijn ouders in Frankrijk opzoeken, en hoewel ik me er op verheug om ze weer te zien, vind ik het tegelijkertijd ontzettend spannend. Ik voel me te veel, ben bang voor het onbekende, en ik heb constant het gevoel dat ik elk moment kan gaan janken...
Verder ben ik ontzettend perfectionistisch, zo erg dat het me enorm in de weg zit. Om een voorbeeld te geven: mijn huis moet spik-en-span zijn, en ik heb 0,0 rust in mijn kont totdat alles netjes is. En dan bedoel ik echt netjes, dus geen kruimel op de vloer en geen enkel pluisje op de tafel. Het is behoorlijk obsessief.
En het stomme is, de angst is er altijd. Over alles. Ik pieker over mijn werk, of ik het wel goed doe, of ik goed genoeg ben als mens, of ik het leven wel aankan, en ga zo maar door. Eerlijk gezegd vind ik het leven op deze manier behoorlijk ingewikkeld en helemaal niet aangenaam. Mijn ouders zijn een grote steun voor me, maar ik kan dus ook eindeloos piekeren over de gedachte dat ze er op een bepaald moment niet meer zullen zijn. En eigenlijk wil ik daar niet stil bij staan, want ik zou niet weten wat ik dan moet doen. Wat mij betreft overlijd ik eerder dan zij, zodat ik dat moment nooit mee hoef te maken.
Maar goed, om on topic te blijven, ik weet dus niet wat er met me aan de hand is, en of ik me gewoon aanstel, of dat ik hulp moet zoeken. Overigens weet ik niet eens wat me zou helpen. Ik kan me bijna niet voorstellen dat ik me anders kan voelen dan hoe ik me nu voel. Maar het voelt niet goed. Het is te veel, en ergens hoop ik dat het anders kan, want als dit 'het leven' is, en ik op deze manier nog heel wat jaartjes door moet bikkelen, dan vind ik het echt niet de moeite waard...
zaterdag 13 juli 2019 15:10
Ik vind die dagelijkse dooddoener dat je dan maar in therapie moet gaan heel naar.
Het is mij overduidelijk dat de TO niet het leven heeft dat goed voor haar is en dat ze tijd teveel heeft om zich druk te maken om niemendalletjes, dus het lijkt mij verstandig om, in plaats van zich wekelijks leeg te laten lopen in één of andere therapie, eens iets nuttigs met haar leven te gaan doen. Zoals mijn moeder al altijd zei, ledigheid is des duivels oor kussen.
zaterdag 13 juli 2019 15:14
Ze werkt hoor.Cateautje schreef: ↑13-07-2019 15:10Ik vind die dagelijkse dooddoener dat je dan maar in therapie moet gaan heel naar.
Het is mij overduidelijk dat de TO niet het leven heeft dat goed voor haar is en dat ze tijd teveel heeft om zich druk te maken om niemendalletjes, dus het lijkt mij verstandig om, in plaats van zich wekelijks leeg te laten lopen in één of andere therapie, eens iets nuttigs met haar leven te gaan doen. Zoals mijn moeder al altijd zei, ledigheid is des duivels oor kussen.
Zo leeg zal haar leven dus niet zijn.
zaterdag 13 juli 2019 15:22
zaterdag 13 juli 2019 15:23
Ik doe het net zoals iedereen met de inhoud van de OP, ik lees alleen niet oppervlakkig, dat is misschien het verschil.Stuiterdraakje schreef: ↑13-07-2019 15:21Wow.. wat reageer je naar zeg!
(Of ken je TO persoonlijk hoe je over deze persoon oordeelt)?
zaterdag 13 juli 2019 15:28
Je eerste post neerleggen. En misschien vragen om bloed te laten prikken (oa schildklier. Deze kan ook psychische klachten geven bij ontregeling). Maar dat is aan je arts.AccioAvocado schreef: ↑13-07-2019 15:22Bedankt voor de constructieve reacties, en de minder constructieve reacties, tja... Ik denk dat dat het risico is van posten op een forum... Ik zal na mijn vakantie naar de huisarts gaan, maar ik heb echt geen idee wat ze voor me kan betekenen.
Nu goed naar je lichaam luisteren: je hebt vakantie en zit niet lekker in je vel. Niets moet, alles mag. Dus voel je niet schuldig als je een hele dag niks doet.
zaterdag 13 juli 2019 15:28
Het eerste wat ik denk als ik je verhaal zo lees is wat moet het leven op deze manier vermoeiend voor je zijn.. Dat je gevoel zo word bepaald door deze negatieve gedachten.
Schematherapie heeft mij geholpen om irreële angsten en negatieve gedachten uit te dagen en meer los te laten.
Ik denk dat professionele hulp ook gepast zou zijn in jouw situatie.
Een
voor jou.
Schematherapie heeft mij geholpen om irreële angsten en negatieve gedachten uit te dagen en meer los te laten.
Ik denk dat professionele hulp ook gepast zou zijn in jouw situatie.
Een
voor jou.
zaterdag 13 juli 2019 15:29
Nou ik vind het toch wel redenen om eens langs de huisarts te gaan. Nee je hoeft niet direct in jarenlange therapie. Soms werkt het heel verhelderend om een paar gesprekken te hebben met de praktijkondersteuner GGZ bij je eigen huisartsenpraktijk.
En bloed prikken om te kijken of je misschien vitamine tekort hebt ofzo maar dat zal de huisarts zelf ook wel voorstellen lijkt mij.
En bloed prikken om te kijken of je misschien vitamine tekort hebt ofzo maar dat zal de huisarts zelf ook wel voorstellen lijkt mij.
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
zaterdag 13 juli 2019 15:32
Goed idee om naar je huisarts te gaan.AccioAvocado schreef: ↑13-07-2019 15:22Bedankt voor de constructieve reacties, en de minder constructieve reacties, tja... Ik denk dat dat het risico is van posten op een forum... Ik zal na mijn vakantie naar de huisarts gaan, maar ik heb echt geen idee wat ze voor me kan betekenen.
Ik hoop van harte, dat je, ondanks je gepieker, een fijne vakantie hebt!
zaterdag 13 juli 2019 15:35
zaterdag 13 juli 2019 15:35
En jouw moeder had de wijsheid in pacht?Cateautje schreef: ↑13-07-2019 15:10Ik vind die dagelijkse dooddoener dat je dan maar in therapie moet gaan heel naar.
Het is mij overduidelijk dat de TO niet het leven heeft dat goed voor haar is en dat ze tijd teveel heeft om zich druk te maken om niemendalletjes, dus het lijkt mij verstandig om, in plaats van zich wekelijks leeg te laten lopen in één of andere therapie, eens iets nuttigs met haar leven te gaan doen. Zoals mijn moeder al altijd zei, ledigheid is des duivels oor kussen.
zaterdag 13 juli 2019 15:35
Het gekke is dat ze zelf een depressie heeft gehad en een topic erover.
Je zou denken dat er dan wel wat compassie is mbt anderen.
Maar blijkbaar is ze er overheen en is ieder ander een aansteller.
Lekker negeren. En TO, ga gewoon naar de huisarts. En vraag anders naar de POH-GGZ, je hoeft niet meteen naar een psycholoog. Misschien kom je al heel ver met wat gesprekken en praktische hulp. En anders kunnen ze je gericht doorsturen indien toch nodig.
