Ik loop vast

Hallo viva dames!

Ik ben een vrouw van tegen de 30 jaar, en ik weet het allemaal even niet meer...

Momenteel ben ik al 3 jaar alleen, daarvoor wel relaties gehad en een tijd met iemand samengewoond. Het lijkt mij niet te lukken om een leuke en betrouwbare man te vinden, lijkt me zo fijn om weer met iemand samen te zijn, en na te denken over een verdere toekomst. Dat gevoel heb ik nu totaal niet en elke dag is hetzelfde.

Ik ben werkzaam in de zorg, en dat valt me erg zwaar. Personeel tekort en de werkdruk is al enorm hoog, waardoor ik gesloopt thuis kom en erg veel pieker over mijn werk. En dan denk ik, waar doe ik het voor?? In mijn hoofd wil ik graag met iemand samen zijn, maar elke keer kom ik alleen thuis en soms lig ik een hele dag in mijn bed op een vrije dag, terwijl ik in mijn hoofd wil genieten als ik vrij ben, maar dat lukt niet. Leuke uitjes ondernemen met vriendinnen zit er ook bijna niet meer in, want ik ben uitgeput en heb nergens zin in. Zelf denk ik dat ik depressief ben of tegen een burnout aanhang.

Tijd voor actie dacht ik! Huisarts opgebeld en een afspraak gepland. Ik liep met volle moed naar de huisarts om mijn frustratie er uit te gooien. Helaas was mijn eigen huisarts er niet en kreeg ik een stagiaire. Zij nam mij echter niet serieus en zei alleen maar “ja ja” “ oh wat vervelend” en toen ging ik weer naar huis met het gevoel van wat ben ik hiermee opgeschoten? Thuis ben ik weer mijn bed ingekropen om verder te piekeren. 1 week verder heb ik weer gebeld en gevraagd of ik bij mijn eigen huisarts terecht kon omdat het gewoon echt niet goed ging, ik kwam soms huilend thuis vanuit het werk. Maar WEER kreeg ik de stagiaire want eigen huisarts was op thuisbezoek gegaan. Ze vond het zelf niet nodig om mij door te verwijzen naar een psycholoog waar ik om heb gevraagd. Ik moest van de stagiaire toch maar proberen mijn grenzen aan te geven op mijn werk, leuke uitjes plannen met vriendinnen en door het gevoel heen gaan. Zij vond het niet “zorgelijk”.

Ik heb het gevoel dat alles erger word. Het liefst slaap ik zodat ik niet zo hoef te piekeren. Op mijn vrije dagen denk ik aan mijn werk dat ik het niet meer zie zitten, wat ik vergeten ben in mijn dienst en me daar helemaal druk om maak, zal ik solliciteren denk ik dan? Maar overal is de werkdruk hoog in de zorg denk ik dan, en ik vind mijn cliënten wel erg leuk. Ik zie het allemaal niet meer zitten en ik geniet echt bijna nergens van. En toch blijf ik van alles proberen: dagje wellness, boswandeling, naar de kapper gaan etc. Maar het kost meer energie dan dat ik geniet.

Elke dag worstel ik weer met mezelf. Ik voel me alleen en ongelukkig in mijn eigen huis, ookal probeer ik mijn huis leuk en gezellig te maken. Mijn werk is te zwaar en daarnaast geniet ik totaal niet van mijn vrije tijd. Dit speelt inmiddels al bijna een jaar, zo heb ik me eerder nooit gevoeld. Ik ben blij dat ik het even van me af heb kunnen typen, dat lucht al enorm op. Misschien herkend iemand zich hierin, en tips zijn ook zeer welkom! Mijn buurvrouw zei dat ik weer de huisarts moet bellen maar ik durf gewoon niet meer. Bedankt voor het lezen!

s-a-r-kast schreef: ↑

16-07-2019 12:11

Heb je nog vakantiedagen en geld? Wat als je nou een week ergens heen gaat?
Nieuwe omgeving, nieuwe dingen; vaak geeft dat perspectief.
Het zijn altijd de vakanties waar ik met nieuwe ideeen kom, moed verzamel voor projecten thuis op te pakken (zoals de muren opnieuw gaan schilderen), inspiratie voor hoe ik mijn werk beter kan maken, etc.
Kortom: helderheid en ontspanning.

Kun je weg? Wanneer ben je voor het laatst op vakantie geweest?

Toevallig ben ik een maand geleden een weekendje weg geweest met mijn moeder. Ik vond het erg gezellig en ontspannend, maar toen ik weer thuis kwam was alles weer hetzelfde. Over een maandje heb ik 3 weken vakantie, maar vind het ook niet fijn om helemaal alleen een week weg te gaan. Ik hoop wel dat ik tot rust kom in die weken.

Anoniem9482665 schreef: ↑

16-07-2019 12:44

Je moet van de stagiaire je grenzen beter aangeven?

Nou, om te beginnen je niks van haar advies aantrekken en blijven proberen tot je de huisarts zelf om een verwijzing kan vragen.

Jep. Ik heb ook gezegd: ik geef nu mijn grens heel duidelijk aan dat ik dit niet meer trek! Ik voel me constant gespannen, hyperventileer soms en dat is gewoon geen goed teken. Makkelijk gezegd om gewoon wat ontspanning te zoeken. Zij kan zich totaal niet inleven en ze zat er als een ongeïnteresseerde zoutzak bij. Ik ben gewoon heel erg bang dat als ik bel haar weer krijg, want heb de vorige keer ook al duidelijk aan de tel gezegd dat ik geen stagiaire wil.

Lavendel2 schreef: ↑

16-07-2019 13:06

Brutale stagair zeg dat die huisarts wordt, je hebt duidelijk een klacht! Ik weet niet wat je doet in de zorg maar je klinkt erg overwerkt bel weer de huisarts en des noods meld.je je ziek op je werk. Vergeet even het daten dat geeft ook druk als je je zelf nu al niet goed voelt zul je geen leuke mannen aantrekken eerst voor je zelf zorgen.

Klopt ik ben denk ik echt overwerkt. Soms kom ik thuis en zit dan te malen, dan ontdek ik weer dat ik 2 of 3 dingen ben vergeten. Ik word dan zo boos op mezelf! Ik schaam me dan tegenover mijn collega’s, want ik wil alles netjes achter laten en met een voldaan gevoel naar huis gaan. Vaak kom ik niet aan pauze toe en werk vaak nog een kwartier langer door in eigen tijd omdat het werk anders niet af komt. Stiekem ben ik nu aan het rondkijken naar vacatures, geen idee of dit de juiste oplossing is maar dit trek ik ook niet langer meer.

Lavendel2 schreef: ↑

16-07-2019 13:18

Perfectionisme en faalangst is doodvermoeiend kan ik je zeggen je loopt je zelf enorm voorbij, doen jouw collega s net zo veel?

Ik weet het!!! Mijn collega’s werken bijna allemaal enorm hard, zij doen dit werk al jaren. Ikzelf ben hier net een half jaar aan het werk. Ik hoor hen niet klagen dat ze geen pauze nemen op een werkdag van 8 uur. Vaak is het snel een kop koffie achterover gooien waar de cliënten bij zijn en verder gaan met de toiletrondes, cliënten begeleiden, administratie, alles aanvullen, overleggen etc. Het houd gewoon nooit op! Ik heb echt respect voor mijn collega’s, het zijn harde werksters. Ook is er een groot percentage thuis door een burnout, maar mijn werkende collega’s klagen niet en gaan gewoon door. Ik heb het al wel eens aangekaart, zij zeggen dat het ook zwaar is maar dat ze niet anders gewend zijn.