Psyche
alle pijlers
Hoe gesprek te starten met kind dat alles gewenst antwoordt?
dinsdag 23 juli 2019 21:10
Ik heb een vraag. Een kind in mijn omgeving zit in een moeilijke situatie.
Achtergrond: Er was een zeer pittige echtscheiding.
Ze woont nu bij een ouder en haar nieuwe partner.
Van die ouder met partner waar ze inwoont kan ik alleen maar goede dingen zeggen. Ze doen wat ze kunnen in een moeilijke situatie die ze zelf ook niet hebben uitgekozen.
Van het kind merk ik dat ze ... niet tot last wil zijn. Veel wil pleasen. Als je haar een keus geeft staat ze lang te twijfelen. Als je naar iets vraagt, krijg je altijd het gewenste antwoord.
Een hele tijd lang denk je: Wat een lief en braaf kind.
Maar volgens mij stopt ze een hoop weg, want zoveel vrolijkheid en dingen luchtig van zich af laten glijden past niet in zo'n situatie.
Het past wél bij een beeld waarbij een kind vooral niemand voor het hoofd wil stoten en zichzelf daarvoor wegcijfert.
Men zegt wel: Kinderen zijn flexibel. Wel, hier is er inderdaad eentje.
Ik heb al bedacht 'misschien heeft ze daar geen behoefte aan'. Ik denk dat ze die indruk heel goed kan wekken. Ik geloof absoluut niet dat het allemaal van haar afglijdt; soms zijn er opmerkingen waaruit blijkt dat het haar echt raakt. Ik denk dat haar strategie op de korte termijn goed werkt om iedereen in haar omgeving blij te houden, maar het lijkt me ongelofelijk eenzaam.
Ik ben op zoek naar een manier om een gesprek met haar te starten dat niet strandt op alle gewenste antwoorden. Ik zeg met nadruk niet 'doordringen' want dat vind ik al te assertief klinken. Ik zoek het meer in uitnodiging.
Is er iemand die ervaring heeft, die me tips kan geven? Bijvoorbeeld: Heel direct vragen? Of juist niet? Apart nemen? Of juist terloopse vragen? Wat zou hier kunnen werken om een gesprek te kunnen starten?
Achtergrond: Er was een zeer pittige echtscheiding.
Ze woont nu bij een ouder en haar nieuwe partner.
Van die ouder met partner waar ze inwoont kan ik alleen maar goede dingen zeggen. Ze doen wat ze kunnen in een moeilijke situatie die ze zelf ook niet hebben uitgekozen.
Van het kind merk ik dat ze ... niet tot last wil zijn. Veel wil pleasen. Als je haar een keus geeft staat ze lang te twijfelen. Als je naar iets vraagt, krijg je altijd het gewenste antwoord.
Een hele tijd lang denk je: Wat een lief en braaf kind.
Maar volgens mij stopt ze een hoop weg, want zoveel vrolijkheid en dingen luchtig van zich af laten glijden past niet in zo'n situatie.
Het past wél bij een beeld waarbij een kind vooral niemand voor het hoofd wil stoten en zichzelf daarvoor wegcijfert.
Men zegt wel: Kinderen zijn flexibel. Wel, hier is er inderdaad eentje.
Ik heb al bedacht 'misschien heeft ze daar geen behoefte aan'. Ik denk dat ze die indruk heel goed kan wekken. Ik geloof absoluut niet dat het allemaal van haar afglijdt; soms zijn er opmerkingen waaruit blijkt dat het haar echt raakt. Ik denk dat haar strategie op de korte termijn goed werkt om iedereen in haar omgeving blij te houden, maar het lijkt me ongelofelijk eenzaam.
Ik ben op zoek naar een manier om een gesprek met haar te starten dat niet strandt op alle gewenste antwoorden. Ik zeg met nadruk niet 'doordringen' want dat vind ik al te assertief klinken. Ik zoek het meer in uitnodiging.
Is er iemand die ervaring heeft, die me tips kan geven? Bijvoorbeeld: Heel direct vragen? Of juist niet? Apart nemen? Of juist terloopse vragen? Wat zou hier kunnen werken om een gesprek te kunnen starten?
anoniem_376390 wijzigde dit bericht op 23-07-2019 22:41
2.17% gewijzigd
Ik kan zelf wel vaststellen of ik een hypochonder ben.
dinsdag 23 juli 2019 22:26
Bedankt voor de tip. Al vaak gedaan inderdaad, en blijf ik gewoon af en toe doen.Gatinmijnsok schreef: ↑23-07-2019 22:20Als het kan wat relatie betreft, nodig dat kind dan eens uit om film te komen kijken of samen iets te doen.
dinsdag 23 juli 2019 22:36
@Tessaa: Je suggereert open vragen. Voorbeeldje: Ik laat haar kiezen wat we gaan eten. Alles mag. Wat jij lekker vindt. Staat ze een tijd te twijfelen en je ziet haar vóór ons denken: als wij het maar óók lekker vinden. Als ik bv halverwege de dag had gezegd dat ik pasta superlekker vindt, kiest zij meteen pasta. Veilige keuze. Niet dat ze bang is, echt niet. Maar wel sterk op 'veilig' bij zo iets onbelangrijks. Zo gaat ze om met vragen waar echt geen goed of fout antwoord op is.
Ik kan zelf wel vaststellen of ik een hypochonder ben.
dinsdag 23 juli 2019 22:40
Bedankt allemaal!
Hier staan erg goede dingen tussen, waar ik echt iets aan heb.
De wandeling, dagboek; dat ga ik doen.
Wat meerdere mensen (Madelief, Celaena, ) zeggen: Dat het goed voor ze was als er een buitenstaander was waar ze iets tegen konden zeggen - dat klopt met mijn gevoel.
Mijn idee is dat de dingen helemaal niet 'opgelost' moeten worden, maar als je tegen niemand kunt zeggen dat je ook gevoel hebt ben je echt heel erg eenzaam.
Er zijn ook mensen die zich afvragen waar ik me mee bemoei of waar ik mij druk over maak.
Inderdaad. Ik kan ook mijn schouders ophalen.
Ik ben het er niet mee eens dat er alleen maar professionals met mensen mogen praten. We zouden een behoorlijk arme kille wereld hebben als we alleen met ouders en professionele hulpverleners zouden praten.
Hier staan erg goede dingen tussen, waar ik echt iets aan heb.
De wandeling, dagboek; dat ga ik doen.
Wat meerdere mensen (Madelief, Celaena, ) zeggen: Dat het goed voor ze was als er een buitenstaander was waar ze iets tegen konden zeggen - dat klopt met mijn gevoel.
Mijn idee is dat de dingen helemaal niet 'opgelost' moeten worden, maar als je tegen niemand kunt zeggen dat je ook gevoel hebt ben je echt heel erg eenzaam.
Er zijn ook mensen die zich afvragen waar ik me mee bemoei of waar ik mij druk over maak.
Inderdaad. Ik kan ook mijn schouders ophalen.
Ik ben het er niet mee eens dat er alleen maar professionals met mensen mogen praten. We zouden een behoorlijk arme kille wereld hebben als we alleen met ouders en professionele hulpverleners zouden praten.
Ik kan zelf wel vaststellen of ik een hypochonder ben.
dinsdag 23 juli 2019 22:40
Als je een deskundige bent, en dit vanuit je werk zou doen, dan weet je hoe je dit kunt aanvliegen.
Ben je gewoon betrokken en geinteresseerd, dan blijkt uit de reacties van het kind dat er niet die vertrouwensband (of behoefte) is waarin het kind je wil vertellen wat er in hem/haar omgaat. Dan moet je ook niet gaan trekken.
Ben je gewoon betrokken en geinteresseerd, dan blijkt uit de reacties van het kind dat er niet die vertrouwensband (of behoefte) is waarin het kind je wil vertellen wat er in hem/haar omgaat. Dan moet je ook niet gaan trekken.
De ene helft van de maatschappij brengt zijn leven door met het observeren van de andere helft.
dinsdag 23 juli 2019 22:41
Ben je haar gastouder? Of de partner van haar vader?SteunEndeToeverlaet schreef: ↑23-07-2019 22:36@Tessaa: Je suggereert open vragen. Voorbeeldje: Ik laat haar kiezen wat we gaan eten. Alles mag. Wat jij lekker vindt. Staat ze een tijd te twijfelen en je ziet haar vóór ons denken: als wij het maar óók lekker vinden. Als ik bv halverwege de dag had gezegd dat ik pasta superlekker vindt, kiest zij meteen pasta. Veilige keuze. Niet dat ze bang is, echt niet. Maar wel sterk op 'veilig' bij zo iets onbelangrijks. Zo gaat ze om met vragen waar echt geen goed of fout antwoord op is.
Ik zou niet weten wie anders zo ver weg staat dat de smaak nog niet bekend is, maar ook zo vaak aanwezig dat jullie dus samen het avondeten nuttigen.
De ene helft van de maatschappij brengt zijn leven door met het observeren van de andere helft.
dinsdag 23 juli 2019 22:50
Ik ben het met je eens, niet uit een ander trekken waar diegene geen behoefte aan heeft.Redhat schreef: ↑23-07-2019 22:40Als je een deskundige bent, en dit vanuit je werk zou doen, dan weet je hoe je dit kunt aanvliegen.
Ben je gewoon betrokken en geinteresseerd, dan blijkt uit de reacties van het kind dat er niet die vertrouwensband (of behoefte) is waarin het kind je wil vertellen wat er in hem/haar omgaat. Dan moet je ook niet gaan trekken.
Wat ik uit de andere commentaren haal is hoe je de deur open kun zetten zonder te trekken; daar ben ik precies naar op zoek.
Ik kan zelf wel vaststellen of ik een hypochonder ben.
dinsdag 23 juli 2019 22:56
Geen directe reden of onderdrukking of acute spanning, als je dat bedoelt.
Wel: Simpele logica. Stel dat je bij ouder A woont omdat ouder B een nieuwe relatie heeft en vooral aan zichzelf denkt.
Stel dat je die ouder B enorm mist en graag zou zien, of méér zou zien, of langer.
Dikke kans dat jouw ouder A ontploft: Zij doet haar stinkende best, is zelf bedrogen en staat zelf machteloos tegen ouder B die zijn fijne gang gaat, zijn vrouw bedriegt en zijn kind verwaarloost.
Dit is een voorbeeld van een extreem beladen gespreksonderwerp. Het gevoel van het kind is echt, maar het is niet bespreekbaar - in elk geval niet met de ouders.
Over ouder A geen kwaad woord. En dat kind kan echt wel 'zichzelf' zijn, wat dat ook betekent. Maar over dit onderwerp kunnen ze niet neutraal praten - dat gaat moeilijk met iemand die er zelf partij in is.
Ik kan zelf wel vaststellen of ik een hypochonder ben.
dinsdag 23 juli 2019 23:07
dinsdag 23 juli 2019 23:22
Als er een dikke kans is dat ouder A ontploft op het moment dat kind aangeeft ouder B te missen en ouder B graag vaker en/of langer te willen zien, dan vind ik dat enorm kwalijk van ouder A. Hoe begrijpelijk de boosheid/gekwetstheid/etc. van ouder A jegens ouder B ook is, ouder B is en blijft de vader en kind houdt van haar vader en kind heeft niks te maken met wat er tussen haar ouders is gebeurd en mag daar dus ook niet de dupe van worden.SteunEndeToeverlaet schreef: ↑23-07-2019 22:56Geen directe reden of onderdrukking of acute spanning, als je dat bedoelt.
Wel: Simpele logica. Stel dat je bij ouder A woont omdat ouder B een nieuwe relatie heeft en vooral aan zichzelf denkt.
Stel dat je die ouder B enorm mist en graag zou zien, of méér zou zien, of langer.
Dikke kans dat jouw ouder A ontploft: Zij doet haar stinkende best, is zelf bedrogen en staat zelf machteloos tegen ouder B die zijn fijne gang gaat, zijn vrouw bedriegt en zijn kind verwaarloost.
Dit is een voorbeeld van een extreem beladen gespreksonderwerp. Het gevoel van het kind is echt, maar het is niet bespreekbaar - in elk geval niet met de ouders.
Over ouder A geen kwaad woord. En dat kind kan echt wel 'zichzelf' zijn, wat dat ook betekent. Maar over dit onderwerp kunnen ze niet neutraal praten - dat gaat moeilijk met iemand die er zelf partij in is.
dinsdag 23 juli 2019 23:28
Ik ben zo iemand. Maar ik kan het niet eens zijn met je laatste zin. Je hoort een kind toch te beschermen.Tessaa schreef: ↑23-07-2019 23:10Had je haar leeftijd al vermeld? Of bij benadering? Dat zou nog kunnen helpen voor de tips die mensen geven.
Trouwens... ik heb ook mensen in mijn omgeving die een vergelijkbare jeugd hebben gehad, en die zeggen nu zelf als eind-twintiger dat hun jeugd toch meer impact heeft gehad dan ze altijd gedacht hadden. En gaan in therapie. Dus soms is het wellicht ook het moment nog niet, omdat het kind de bescherming van het aanpassen nog te hard nodig heeft.
Ik schrik ook van reacties van “als het je kind niet is”. Mijn ouders willen het niet zien. Want dan faalt hun opvoeding. Die hebben nooit aan de bel getrokken en zullen het nooit doen.
dinsdag 23 juli 2019 23:48
Ik hoop het niet...lekker professioneel als die haar werk gaat laten doen door het vivaforum
woensdag 24 juli 2019 00:31
Dan kan een nieuwe partner best zeggen: 'je mist ouder b hè, dat snap ik helemaal.'SteunEndeToeverlaet schreef: ↑23-07-2019 22:56Geen directe reden of onderdrukking of acute spanning, als je dat bedoelt.
Wel: Simpele logica. Stel dat je bij ouder A woont omdat ouder B een nieuwe relatie heeft en vooral aan zichzelf denkt.
Stel dat je die ouder B enorm mist en graag zou zien, of méér zou zien, of langer.
Dikke kans dat jouw ouder A ontploft: Zij doet haar stinkende best, is zelf bedrogen en staat zelf machteloos tegen ouder B die zijn fijne gang gaat, zijn vrouw bedriegt en zijn kind verwaarloost.
Dit is een voorbeeld van een extreem beladen gespreksonderwerp. Het gevoel van het kind is echt, maar het is niet bespreekbaar - in elk geval niet met de ouders.
Over ouder A geen kwaad woord. En dat kind kan echt wel 'zichzelf' zijn, wat dat ook betekent. Maar over dit onderwerp kunnen ze niet neutraal praten - dat gaat moeilijk met iemand die er zelf partij in is.
woensdag 24 juli 2019 07:22
Wat me opvalt is dat je vragen negeert zoals wie jij bent tov het kind terwijl dat wel een relevante vraag is. Zoals iemand al terecht opmerkte, als je geen vertrouwensband hebt met dat kind dan kan ik me helemaal inbeelden dat ze niets wil zeggen. Sterker nog, het kan averechts werken
Misschien is kind gewoon niet zo met dingen bezig zoals jij aanneemt, of heeft ze geen behoefte aan jouw bemoeienis, ik vind dat je wel heel erg bovenop wil zitten, geef dat kind toch gewoon ademruimte. Het komt bijna over alsof je wil dat het kind emotioneel in de knoop zit en jij de boel kan redden, ik vind je serieus drammerig als je continu dat soort gesprekken probeert aan te gaan tenzij je
A ) de ouder bént en jouw kind genoeg kent dat ze dingen verzwijgt
B ) professional bent die naar aanleiding van iets met kind bezig is (maar dat lijkt mij niet het geval hier).
Ergo, als kind jou vertrouwt dan komt die zelf wel dingen vertellen als er iets scheelt. Dit gepush doet geen goed.
Misschien is kind gewoon niet zo met dingen bezig zoals jij aanneemt, of heeft ze geen behoefte aan jouw bemoeienis, ik vind dat je wel heel erg bovenop wil zitten, geef dat kind toch gewoon ademruimte. Het komt bijna over alsof je wil dat het kind emotioneel in de knoop zit en jij de boel kan redden, ik vind je serieus drammerig als je continu dat soort gesprekken probeert aan te gaan tenzij je
A ) de ouder bént en jouw kind genoeg kent dat ze dingen verzwijgt
B ) professional bent die naar aanleiding van iets met kind bezig is (maar dat lijkt mij niet het geval hier).
Ergo, als kind jou vertrouwt dan komt die zelf wel dingen vertellen als er iets scheelt. Dit gepush doet geen goed.
anoniem_63bd63aace67e wijzigde dit bericht op 24-07-2019 07:29
Reden: Toevoeging
Reden: Toevoeging
4.62% gewijzigd
woensdag 24 juli 2019 07:29
Hier schets je een compleet tegenovergesteld beeld van de openingspost. Daar schrijf je juist dat kind bij de ouder met nieuwe partner woont en dat zij het zo goed doen.SteunEndeToeverlaet schreef: ↑23-07-2019 22:56Geen directe reden of onderdrukking of acute spanning, als je dat bedoelt.
Wel: Simpele logica. Stel dat je bij ouder A woont omdat ouder B een nieuwe relatie heeft en vooral aan zichzelf denkt.
Stel dat je die ouder B enorm mist en graag zou zien, of méér zou zien, of langer.
Dikke kans dat jouw ouder A ontploft: Zij doet haar stinkende best, is zelf bedrogen en staat zelf machteloos tegen ouder B die zijn fijne gang gaat, zijn vrouw bedriegt en zijn kind verwaarloost.
Dit is een voorbeeld van een extreem beladen gespreksonderwerp. Het gevoel van het kind is echt, maar het is niet bespreekbaar - in elk geval niet met de ouders.
Over ouder A geen kwaad woord. En dat kind kan echt wel 'zichzelf' zijn, wat dat ook betekent. Maar over dit onderwerp kunnen ze niet neutraal praten - dat gaat moeilijk met iemand die er zelf partij in is.
Kijk uit dat je kind geen woorden in de mond legt.
Kijk uit dat je geen partij kiest voor 1 ouder. Dingen kunnen heel anders zijn of zijn gegaan dan jij als buitenstaander kan zien.
woensdag 24 juli 2019 07:47
Kom je zelf uit een gebroken gezin? Je dicht dit kind allerlei gevoelens en omstandigheden toe maar het zijn grotendeels aannames die naar mijn idee voort komen uit je eigen ervaringen. Jouw ervaring hoeft niet die van een ander te zijn. Zolang dit meisje niet zegt wat zij voelt of wat er is...blijft het gissen. Het klinkt alsof je je eigen gevoelens projecteert op een kind en je gaat dat als 'de waarheid' beschouwen nog voordat je uberhaupt een gesprek met het kind hebt gehad.
Ik raad je daarom ook aan om er buiten te blijven dan wel om de hulp over te laten aan een pro. Een schoolmaatschappelijkwerker of iemand anders of helemaal geen. Zolang er geen signalen zijn van problemen bestaat dit probleem alleen in je eigen hoofd.
Het klinkt mij allemaal iets te veel als film The Kindergarten Teacher uit 2018. Je bent dit kind van onzichtbare vijanden aan het redden.
Ik raad je daarom ook aan om er buiten te blijven dan wel om de hulp over te laten aan een pro. Een schoolmaatschappelijkwerker of iemand anders of helemaal geen. Zolang er geen signalen zijn van problemen bestaat dit probleem alleen in je eigen hoofd.
Het klinkt mij allemaal iets te veel als film The Kindergarten Teacher uit 2018. Je bent dit kind van onzichtbare vijanden aan het redden.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
woensdag 24 juli 2019 07:54
Ik sta ook behoorlijk dichtbij een kind van gescheiden ouders.
Vader wil co-ouderschap. Kind wil dat niet. Kind geeft duidelijk aan veel van haar vader te houden. Kind geeft ook aan heel graag naar haar vader te gaan om het weekend. Maar dat zij bij haar moeder wil blijven wonen.
Vader klaagt overal dat kind best co-ouderschap wil maar dat niet durft te zeggen door haar moeder die hem kwalijk neemt dat hij is vreemd gegaan.
Daar zijn hulpverleners, schooljuf en familieleden van vaders kant volop ingesprongen.
We zien dat jij veel van je vader houdt. Jij wil best co-ouderschap.
Je mag het wel zeggen als je papa mist hoor.
Het gaat om wat jij wil niet wat mama wil. Hoe doet mama als je naar papa gaat.
Kind wordt er heel verdrietig van dat ze haar niet serieus nemen in dat ze liever bij mama woont.
Ze heeft nu ook het gevoel dat ze niet meer iets leuks over papa mag zeggen want anders begint iedereen meteen weer over dat ze vaker naar haar vader moet.
En ook daar wordt ze verdrietig van want ze wil wel kunnen vertellen wat er leuk is bij papa. Ze wil er alleen niet wonen.
Kind komt juist in de knel door al die buitenstaanders die een mening hebben over hoe zij zich zou moeten voelen.
Vader wil co-ouderschap. Kind wil dat niet. Kind geeft duidelijk aan veel van haar vader te houden. Kind geeft ook aan heel graag naar haar vader te gaan om het weekend. Maar dat zij bij haar moeder wil blijven wonen.
Vader klaagt overal dat kind best co-ouderschap wil maar dat niet durft te zeggen door haar moeder die hem kwalijk neemt dat hij is vreemd gegaan.
Daar zijn hulpverleners, schooljuf en familieleden van vaders kant volop ingesprongen.
We zien dat jij veel van je vader houdt. Jij wil best co-ouderschap.
Je mag het wel zeggen als je papa mist hoor.
Het gaat om wat jij wil niet wat mama wil. Hoe doet mama als je naar papa gaat.
Kind wordt er heel verdrietig van dat ze haar niet serieus nemen in dat ze liever bij mama woont.
Ze heeft nu ook het gevoel dat ze niet meer iets leuks over papa mag zeggen want anders begint iedereen meteen weer over dat ze vaker naar haar vader moet.
En ook daar wordt ze verdrietig van want ze wil wel kunnen vertellen wat er leuk is bij papa. Ze wil er alleen niet wonen.
Kind komt juist in de knel door al die buitenstaanders die een mening hebben over hoe zij zich zou moeten voelen.
woensdag 24 juli 2019 08:06
Nou, dat lijkt me nou net iets wat je niet kunt zeggen. geen woorden in de mond leggen.Gatinmijnsok schreef: ↑24-07-2019 00:31Dan kan een nieuwe partner best zeggen: 'je mist ouder b hè, dat snap ik helemaal.'
En TO, zeggen wat je graag wil eten is in dit soort situaties soms veel. Als je merkt dat ze kiezen lastig vindt, waarom moet het dan? Vráág of ze wil kiezen. Het is goed bedoeld, maar soms kunnen dat soort kleine dingen best veel druk leggen, en dat is niet nodig.
Als je steeds op je tenen moet lopen, wil je helemaal niet nóg meer nadenken.
Geef het kind juist rust en steun zodat het bij jou ook echt kind kan zijn. Dat praten komt dan wel of niet, maar als praten over de lastige situatie het doel is, heb je niet het beste met het kind voor.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
woensdag 24 juli 2019 08:36
Ik vind het goed dat je probeert een veilige haven te creëren. Dus zoals iemand voorstelde om aan te geven dat alles bij jou oké is, dat lijkt me goed.
Ook al zijn allebei de ouders voorbeeldig, toch kan het moeilijk voor het kind zijn om met ze te praten hierover. Mijn ouders zijn gescheiden op voor mij een moeilijke leeftijd en ik kon ik er niet met hen over praten, want zij waren degenen die mij dit aan hadden gedaan. Ik was enerzijds boos, en anderzijds ook verdrietig dat zij verdrietig waren.
Maar kijk uit dat je er niet teveel een 'moment' van gaat maken en haar daardoor echt confronteert. Ik werd uitgehoord door een tante waar ik close mee was, omdat mijn omgeving ook doorhad dat ik alles opkropte. Maar in plaats van dat dat veilig voelde, werd ik voor het blok gezet en hoorde zij voor mijn gevoel ineens bij 'kamp ouders'. Weer iemand waar ik niet terecht kon. Waak daar dus voor, hou het initiatief voor moeilijke gesprekken bij het kind, faciliteer alleen.
Ook al zijn allebei de ouders voorbeeldig, toch kan het moeilijk voor het kind zijn om met ze te praten hierover. Mijn ouders zijn gescheiden op voor mij een moeilijke leeftijd en ik kon ik er niet met hen over praten, want zij waren degenen die mij dit aan hadden gedaan. Ik was enerzijds boos, en anderzijds ook verdrietig dat zij verdrietig waren.
Maar kijk uit dat je er niet teveel een 'moment' van gaat maken en haar daardoor echt confronteert. Ik werd uitgehoord door een tante waar ik close mee was, omdat mijn omgeving ook doorhad dat ik alles opkropte. Maar in plaats van dat dat veilig voelde, werd ik voor het blok gezet en hoorde zij voor mijn gevoel ineens bij 'kamp ouders'. Weer iemand waar ik niet terecht kon. Waak daar dus voor, hou het initiatief voor moeilijke gesprekken bij het kind, faciliteer alleen.
woensdag 24 juli 2019 08:45
Een kind moet al zoveel keuzes maken op een dag.lolapaloeza schreef: ↑24-07-2019 08:06Nou, dat lijkt me nou net iets wat je niet kunt zeggen. geen woorden in de mond leggen.
En TO, zeggen wat je graag wil eten is in dit soort situaties soms veel. Als je merkt dat ze kiezen lastig vindt, waarom moet het dan? Vráág of ze wil kiezen. Het is goed bedoeld, maar soms kunnen dat soort kleine dingen best veel druk leggen, en dat is niet nodig.
Als je steeds op je tenen moet lopen, wil je helemaal niet nóg meer nadenken.
Geef het kind juist rust en steun zodat het bij jou ook echt kind kan zijn. Dat praten komt dan wel of niet, maar als praten over de lastige situatie het doel is, heb je niet het beste met het kind voor.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.