opeens sta je er alleen voor

31-07-2019 14:08 31 berichten
Alle reacties Link kopieren
Hoi allen,

ik ben nieuw hier. Maar ik merk dat ik even behoefte heb om ergens mijn verhaal te doen en misschien hier en daar wat tips of advies.

Mijn vriend en ik zijn ruim 3,5 jaar samen. Inmiddels ouders van een prachtig dochtertje van 9 maanden en ik werk 36 uur in de week. Mijn vader zit helaas al enkele jaren in een palliatieve fase van kanker .Ik heb de zorg én het huishouden van mijn ouders erbij.

Toen ik mijn vriend leerde kennen, wist ik van te voren dat hij soms af en toe (recreatief) wiet rookte. In het begin vond ik dat niet zo'n probleem, als het inderdaad af en toe een keertje was. Helaas is hij sinds ons dochtertje geboren is, steeds meer en meer gaan gebruiken. Rond diezelfde periode is zijn opa en zijn oma overleden. Daar had hij het heel erg moeilijk mee, hij had een hele speciale band met deze opa en oma. Omdat hij het hier heel moeilijk mee had, en met het feit dat het steeds slechter gaat met mijn vader, is hij in een burn-out situatie terecht gekomen. Hij heeft enkele gesprekken gehad met een psycholoog en is thuis te komen zitten.

Ik werk 4 dagen van 9 uur per week en was dus veel afwezig. In deze tijd heeft is hij steeds meer en meer gaan gebruiken. In eerste instantie achter mijn rug om. Later merkte ik dat dit niet meer normaal was. Ik heb maanden gehad dat ik 'opeens' geld kwijt was. Op een gegeven moment kwam ik telkens ook niet uit met de facturen die we moesten betalen, terwijl we financieel niet mochten klagen. Ik heb het een keer een maand bijgehouden, en er is voor ruim 800 euro naar drugs en tabak gegaan. In die periode heb ik ook mijn vriend hierop aangesproken. Hij beloofde dat hij er op zou letten, gaf zelf aan dat dit niet kon ivm ons dochtertje en dat hij ging minderen.

Vanaf dat moment is het helemaal fout gegaan, het minderen lukte hem niet. Hij werd agressief, soms materieel, soms naar mij, daarnaast werd hij erg passief. Hij zit hele dagen thuis, heeft voldoende energie om naar de stad te gaan, te gamen, wiet te halen. Maar ook maar een seconde helpen in het huishouden is te veel. Ons dochtertje ophalen bij de opvang, moest ik maar doen na het werk. Idem met boodschappen, koken, het huishouden en de zorg van ons dochtertje. Hij keek nergens meer naar om. Ieder moment dat ik het ter sprake bracht, was het foute boel. Er werd met deuren gegooid, geschreeuwd, ik ben vernederd etc.

Inmiddels is hij zo ver dat hij beseft dat dit echt niet meer kan. Hij heeft een gesprek met de huisarts aangevraagd en wil zich laten opnemen in een kliniek. Gelukkig, want dit kan zo niet verder. Ik merk dat ik zelf niet meer kan, maar ik ben ook bang dat het te laat is.

Ik merk aan mezelf dat ik nog heel veel hou van de jongen die hij was, de papa die hij zeker ook kan zijn. Maar ik merk ook een frustratie bij mij, die heel hoog zit. Boosheid, omdat hij het zo ver heeft laten komen. Boosheid om het gelieg, bedrieg, het plunderen van de bankrekeningen, het leegkiepen van onze dochter haar spaarpotje. Boosheid om wat hij mij allemaal aangedaan heeft. En het gevoel dat hij, terwijl ik zo veel balletjes heb hoog te houden, Ik ben dood op.

Vaak, wanneer ik het met hem wil hebben over hoe ik me voel, krijg ik te horen dat ik me aanstel. Dat ik me gedraag als een slachtoffer. Maar in deze voel ik me ook een slachtoffer. En wanneer ik voor mezelf besloten heb dat dit de laatste kans is die ik hem geef, doet hij weer zoals vroeger. En laat hij zien waarom ik verlief dop hem geworden ben. En doet hij zijn best. Hij IS zelf naar de huisarts gegaan, hij vraagt om hulp. Hij komt er uit zichzelf mee.

Ik zit zo in een tweestrijd. Ik wil hem graag steunen, ik wil dat hij hier uit komt en dat we daarna kunnen genieten van ons gezin. Maar aan de andere kant ben ik zo boos op dit moment. En ben ik bang dat ik moeite heb om hierover heen te stappen. Terwijl ik dat wel wil.

Nu is het wachten, wachten tot we iets horen van de huisarts. Een deze dagen zouden we horen waar er een plekje voor hem is en op welke termijn. Ik merk dat ik op dit moment ook veel moeite heb met die onzekerheid.

Sorry, voor mijn geratel. Ik wilde mijn verhaal doen, maar ik hoop ook op een beetje steun of advies hier. Wat kan ik doen om dicht bij mezelf te blijven in deze situatie, de zorg te geven die iedereen - mijn dochtertje, mijn vader en ook mijn vriend - maar er ook voor te zorgen dat ik straks niet uitval. Er voor te zorgen dat het mij niet te veel wordt.

Veel liefs, mamelie!
Alle reacties Link kopieren
Vaak, wanneer ik het met hem wil hebben over hoe ik me voel, krijg ik te horen dat ik me aanstel

Hij is verslaafd en het is te prijzen dat je bij hem blijft nu hij de stap zet naar een verslavingskliniek. maar wat hij hier zegt, dat kan natuurlijk écht niet. Die uitspraak zou voor mij reden zijn om hem er uit te zetten. HIJ heeft een probleem. Niet jij! Nouja, jouw probleem is zijn drugsgebruik. Ik zou zelf inzetten op gesprekken met een maatschappelijk werker, waarin jij je afvraagt of samenblijven wel het beste is voor jou en je dochter. Want ja, een verslaving kan gebeuren, maar hij moet wel op zeer korte termijn zijn verantwoordelijkheid nemen, dus afkicken en nooit meer gebruiken, en jou de hemel in prijzen voor je geduld en steun. Dat jij je aanstelt is onzin, en m.i. onderkent hij daarmee zijn enorme probleem. Dat vind ik zorgelijk.
Alle reacties Link kopieren
Kan hij op korte termijn uit huis en van eigen geld leven?
Alle reacties Link kopieren
Je deed toch alles al alleen, dus veel verschil zal het niet maken.
ik geef mn bek ook maar een douw
Wat is de reden dat je bij hem blijft?
Denk je niet dat het leven voor jou en jullie dochter beter is zonder je verslaafde vriend? Hij voegt niets toe aan jullie leven en is zelfs een heel slecht voorbeeld voor jullie kind.
Laat je partner eerst maar bewijzen dat hij normaal kan functioneren. Tot die tijd zou ik hem laten gaan.
Alle reacties Link kopieren
Dit
Pergamon schreef:
31-07-2019 14:37
Hij is verslaafd en het is te prijzen dat je bij hem blijft nu hij de stap zet naar een verslavingskliniek. maar wat hij hier zegt, dat kan natuurlijk écht niet. Die uitspraak zou voor mij reden zijn om hem er uit te zetten. HIJ heeft een probleem. Niet jij! Nouja, jouw probleem is zijn drugsgebruik. Ik zou zelf inzetten op gesprekken met een maatschappelijk werker, waarin jij je afvraagt of samenblijven wel het beste is voor jou en je dochter. Want ja, een verslaving kan gebeuren, maar hij moet wel op zeer korte termijn zijn verantwoordelijkheid nemen, dus afkicken en nooit meer gebruiken, en jou de hemel in prijzen voor je geduld en steun. Dat jij je aanstelt is onzin, en m.i. onderkent hij daarmee zijn enorme probleem. Dat vind ik zorgelijk.
en dit
Madeliefjees schreef:
31-07-2019 14:43
Je deed toch alles al alleen, dus veel verschil zal het niet maken.
Het klinkt ook helemaal niet alsof hij zich schuldig voelt over wat hij heeft gedaan, dus denk niet dat hier verbetering in gaat komen. Jullie zijn beter af zonder hem. Wegwezen.
Alle reacties Link kopieren
iemand die tegen je zegt dat je je aanstelt is niet bepaald bezig met het goedmaken he?
die zou door mij zo hard de straat op getrapt worden dat zijn bips nog een maand zeer doet
Lorem Ipsum
Alle reacties Link kopieren
Ik heb in een soort gelijke situatie gezeten.
En uit eigen ervaring weet ik dat verslaafden bijna nooit veranderen.
Hij zoekt zelf hulp, maar weet wel dat het nog een hele lange weg is met veel ups en downs.
En je weet niet eens zeker of het hem lukt clean te worden en te blijven.

Mijn advies is, kies alsjeblieft voor jezelf en je dochtertje!
Sorry dat ik het zeg maar zo'n klootzak is het niet waard om voor te vechten.

Bespaar jezelf en je doxhtertje een hoop ellende door bij hem weg te gaan.
Tuurlijk word het zwaar in je 1tje, maar deed toch al veel alleen.
Dus ben er van overtuigt dat het je gaat lukken.

Sterkte meis!
Je vriend heeft nogal wat uitgehaald. Liegen, stelen (ook van je dochter), jou van alles verwijten.

Ondertussen heb je je handen meer dan vol aan zorg voor je kind, plus mantelzorg, plus werk (waarna hij het geld weer opmaakt of steelt).

Wat vind je zelf? Kun je dat extra blok in je been er bij hebben in je toch al overbelaste leven?
Oh ja, iemand "een slachtoffer" noemen is een bekende vorm van iemand de mond snoeren.
Alle reacties Link kopieren
Ik zou het nog wel een kans geven, verslavingszorg in de kliniek heeft ook systeemtherapie waarbij jullie samen aan bod komen.
Ik vind dat mensen hier altijd ontzettend snel roepen dat je weg moet gaan maar er is hier wel een bij kind betrokken die een kans verdient. Het verhaal komt op mij niet over als een door en door verslaafde.
Als hij straks weg is komt er ook rust voor jou en kan je alles even beter overdenken.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
Alle reacties Link kopieren
Ga alsjeblieft weg of eigenlijk zet hem buiten. Dit wordt niet beter alleen maar erger. Gezien zijn agressieve gedrag en de verdwenen bedragen vermoed ik dat het niet alleen wiet is. Helaas weet ik waar ik over praat. Ex is hier uiteindelijk afgekickt na twee keer opgenomen te zijn geweest, toen was ik overigens al jaren gescheiden. Het gaat nu alweer jaren goed. Maar ik ben nog steeds blij dat ik toen die stap heb gezet.

Ik heb hem buitengezet toen, nadat ik wist dat er woonruimte voor hem was. Dat gaf zoveel rust. Ik had gelukkig mijn geld heel goed afgeschermd en we waren op huwelijkse voorwaarden met koude uitsluiting getrouwd.
Jij moet wel heel veel van hem houden, meer dan van jezelf, als je iemand die je vernedert en geld van je dochter steelt blijft vergeven.
Je bent zn huissloof toch niet?
Ik merk aan mezelf dat ik nog heel veel hou van de jongen die hij was, de papa die hij zeker ook kan zijn.

In de 9 maanden tijd dat jullie kind er is heeft hij niet laten zien dat hij een goede vader kan zijn. Waarom denk jij dat hij dat wel kan zijn?
Alle reacties Link kopieren
Theamuts schreef:
31-07-2019 16:07
Ik merk aan mezelf dat ik nog heel veel hou van de jongen die hij was, de papa die hij zeker ook kan zijn.

In de 9 maanden tijd dat jullie kind er is heeft hij niet laten zien dat hij een goede vader kan zijn. Waarom denk jij dat hij dat wel kan zijn?
Ik denk dat mijn bovenstaande bericht verkeerd begrepen is en ik daarin misschien niet duidelijk genoeg ben geweest. Het extreme drugsgebruik en het wanneer het 'fout' gegaan is, is pas de laatste 3-4 maanden gebeurd. In de tijd daarvoor, hielp hij goed mee en was hij de beste vader die onze dochter kon wensen. Het is nu alleen zo omgeslagen. Daarom weet ik ook dat hij het zeker KAN. Nu met momenten nog. Het is natuurlijk niet altijd slecht. Met andere momenten geeft ie aan dat hij het maar getroffen heeft met mij, omdat ik zo veel geduld heb. Maar vaak, en nu ik er meer over nadenk eigenlijk altijd als ik hem er op aanspreek wanneer hij boos is, vindt hij dat ik me als een slachtoffer gedraag. Op rustige momenten is dit niet.

De agressiviteit uit zich vooral wanneer hij zichzelf weer opgelegd heeft om te stoppen, zonder hulp, en het moeilijk wordt. Dan is alles te veel. Gelukkig heeft hij ook nooit iets fout gedaan bij onze dochter. Zelfs op die momenten blijft hij naar onze dochter toe normaal doen. Ik ga dan wel altijd met haar even weg, ik wil de kat ook niet op het spek binden.

Hem op straat zetten ga ik niet doen, hoe hard de meeste dat hier ook roepen. Wel eis ik van hem dat hij hulp zoekt, maar dat heeft ie al gedaan. We zitten nu te wachten tot de huisarts een plekje in een kliniek voor hem gevonden heeft. Hij belde me net op, dat hij vond dat het lang duurde en graag asap hulp wilt, dus de huisarts net gebeld heeft. Deze was vandaag alleen niet aanwezig, hij heeft first thing morgen een afspraak gemaakt bij de huisarts om nog eens te benadrukken dat hij snel hulp wilt.
Dat soort dingen laten mij wél zien dat hij wilt. Dat maakt het alleen niet makkelijk met de boosheid die ik op dit moment in me heb.

suzyqfive schreef:
31-07-2019 15:27
Ik zou het nog wel een kans geven, verslavingszorg in de kliniek heeft ook systeemtherapie waarbij jullie samen aan bod komen.
Ik vind dat mensen hier altijd ontzettend snel roepen dat je weg moet gaan maar er is hier wel een bij kind betrokken die een kans verdient. Het verhaal komt op mij niet over als een door en door verslaafde.
Als hij straks weg is komt er ook rust voor jou en kan je alles even beter overdenken.
Dank voor deze reactie, ik wil inderdaad mijn dochtertje ook een kans geven om op te groeien in een liefdevol gezin. En ik snap dat dat op dit moment niet gaat, maar hopelijk met de juiste hulp komt hij er en kan hij voldoende aan zichzelf werken om dat wel te laten gebeuren. Jouw reactie heeft me laten inzien dat er een beetje hoop is en dat wanneer de rust wedergekeerd is, ik pas vrij kan ademen en alles even een plekje moet geven voor ik ingrijpende keuzes ga nemen.
Jij moet je.kind van de opvang halen?
Wat wil je dan? Dat hij haar onder invloed ophaalt??

Ik zou hem de kans geven op behandeling. Goed dat hij er zelf ook achter staat
Alle reacties Link kopieren
ik krijg een beetje het gevoel dat hij zichzelf meer het slachtoffer vindt... :-?
Lorem Ipsum
Alle reacties Link kopieren
Respect voor jou dat je zo aan het knokken bent.

En wat verdrietig dat het zo gelopen is.

Ik vind dat je in de eerste plaats wat meer mag begrenzen, wat zijn gedrag betreft.
Als hij onder invloed is, praat je niet met hem, bijvoorbeeld. Als hij kwaad tegen jou praat of vernederend of anderszins onredelijk, dan stopt het contact.

Dit hoeft niet boos, dit kan je ook in goed overleg afspreken. Maar het is jouw taak om je aan de afspraak te houden. Dan ga je met je dochter samen de deur uit, of naar anderen toe als dat kan. En het is dan ook jouw taak, om niet vanuit je emotie te reageren. Dat is heel erg moeilijk, maar je kan het wel leren. Dan laat je hem zien hoe hij respect voor je moet hebben. Een man schijnt zulke dingen heel moeilijk te snappen als er geen acties aan gekoppeld zijn - dit klinkt sarcastisch maar zo is het niet bedoeld.

Weet je ook wat hem zo'n pijn doet van binnen?
Verlies van een dierbare --> burnout/verslaving is niet per se alles verklarend.
Hoe was zijn jeugd? Hoe ging hij in het verleden met moeilijke gevoelens om?

De agressie en het ontwijken van verantwoordelijkheden komt voor uit onmacht en angst. Heeft hij weinig eigenwaarde?

Het klinkt alsof je met een schat van een jongen samen een kind hebt gekregen, terwijl hij zelf eigenlijk nog een kind is. Die weinig skills heeft ontwikkeld om met de moeilijke dingen in het leven om te gaan. Die skills kan hij pas leren als hij van jou duidelijke grenzen krijgt. Hij gaat nu niet respectvol met jou en met zijn gezin om, wat jou heel erg gekwetst heeft (en terecht!). Maar hoe is het zo ver gekomen? Wat zegt deze situatie over jou? Hoe stel je je op in de relatie? Dáár is waar jij naar zou moeten kijken en waar je aan kan werken.

Het is logisch dat je erg met je vriend begaan bent, maar dit probleem met zichzelf moet hij zelf aangaan. Hij zal door een dal moeten om daarna het licht te gaan zien. Dat gaat meestal beter als er eerst wat (emotionele) afstand is tussen jullie twee. Dit zal hem ook de ruimte geven die hij nodig heeft. Want hij staat op dit moment ook erg onder druk, realiseer je dat wel. Hij weet dat hij jou teleurstelt maar hij drukt die gevoelens weg met het verdoven, vermijden van problemen, afreageren van gevoelens. Iemand die veel blowt voelt sowieso bijna niets en gedraagt zich emotioneel afgestompt.

Reken niet te veel op GGZ en instanties. Het gaat om jullie levens en het wordt sowieso een weg van vallen en opstaan, ook voor jou. Je bent de partner van een verslaafde, dat zegt ook iets over jou. Hij gaat nu door een crisis maar daar leren jullie beiden ook van, allereerst door te beginnen met constructief ingrijpen in situaties die over jouw grenzen gaan en daarmee ruimte te creëren voor jezelf en voor hem. Is er een plek waar je eventueel tijdelijk zou kunnen verblijven met je kind? Of kan hij ergens anders verblijven?
Alle reacties Link kopieren
Avage schreef:
31-07-2019 19:10
Respect voor jou dat je zo aan het knokken bent.

En wat verdrietig dat het zo gelopen is.

Ik vind dat je in de eerste plaats wat meer mag begrenzen, wat zijn gedrag betreft.
Als hij onder invloed is, praat je niet met hem, bijvoorbeeld. Als hij kwaad tegen jou praat of vernederend of anderszins onredelijk, dan stopt het contact.

Dit hoeft niet boos, dit kan je ook in goed overleg afspreken. Maar het is jouw taak om je aan de afspraak te houden. Dan ga je met je dochter samen de deur uit, of naar anderen toe als dat kan. En het is dan ook jouw taak, om niet vanuit je emotie te reageren. Dat is heel erg moeilijk, maar je kan het wel leren. Dan laat je hem zien hoe hij respect voor je moet hebben. Een man schijnt zulke dingen heel moeilijk te snappen als er geen acties aan gekoppeld zijn - dit klinkt sarcastisch maar zo is het niet bedoeld.

Weet je ook wat hem zo'n pijn doet van binnen?
Verlies van een dierbare --> burnout/verslaving is niet per se alles verklarend.
Hoe was zijn jeugd? Hoe ging hij in het verleden met moeilijke gevoelens om?

De agressie en het ontwijken van verantwoordelijkheden komt voor uit onmacht en angst. Heeft hij weinig eigenwaarde?

Het klinkt alsof je met een schat van een jongen samen een kind hebt gekregen, terwijl hij zelf eigenlijk nog een kind is. Die weinig skills heeft ontwikkeld om met de moeilijke dingen in het leven om te gaan. Die skills kan hij pas leren als hij van jou duidelijke grenzen krijgt. Hij gaat nu niet respectvol met jou en met zijn gezin om, wat jou heel erg gekwetst heeft (en terecht!). Maar hoe is het zo ver gekomen? Wat zegt deze situatie over jou? Hoe stel je je op in de relatie? Dáár is waar jij naar zou moeten kijken en waar je aan kan werken.

Het is logisch dat je erg met je vriend begaan bent, maar dit probleem met zichzelf moet hij zelf aangaan. Hij zal door een dal moeten om daarna het licht te gaan zien. Dat gaat meestal beter als er eerst wat (emotionele) afstand is tussen jullie twee. Dit zal hem ook de ruimte geven die hij nodig heeft. Want hij staat op dit moment ook erg onder druk, realiseer je dat wel. Hij weet dat hij jou teleurstelt maar hij drukt die gevoelens weg met het verdoven, vermijden van problemen, afreageren van gevoelens. Iemand die veel blowt voelt sowieso bijna niets en gedraagt zich emotioneel afgestompt.

Reken niet te veel op GGZ en instanties. Het gaat om jullie levens en het wordt sowieso een weg van vallen en opstaan, ook voor jou. Je bent de partner van een verslaafde, dat zegt ook iets over jou. Hij gaat nu door een crisis maar daar leren jullie beiden ook van, allereerst door te beginnen met constructief ingrijpen in situaties die over jouw grenzen gaan en daarmee ruimte te creëren voor jezelf en voor hem. Is er een plek waar je eventueel tijdelijk zou kunnen verblijven met je kind? Of kan hij ergens anders verblijven?
Thanks! Dit is echt heel erg fijn en hier kan ik wat mee.

ik denk dat ik ik in deze inderdaad te meegaand ben geweest, en als ik reageerde dat vaak gefrustreerd en boos was. Wat natuurlijk bij hem weer een extra schuldgevoel teweeg bracht. Neemt niet weg dat hij dat natuurlijk dan niet agressief moet uiten.
De laatste paar weken ben ik inderdaad heel erg dat ik niet meer over me heen laat lopen. Is hij boos? Doet hij boos of wat dan ook, dan pak ik mijn dochtertje en ga ik met haar iets leuks doen. Zo zijn we ook met zowel zijn vader, zus en stiefmoeder en mijn ouders en dochtertje naar de Efteling geweest op mijn verjaardag. Die ochtend was hij met van alles aan het gooien en had gerookt; prima. Hij was voor mij niet meer welkom. Ik denk dat dit wel meegeholpen heeft aan het feit dat hij zich nu realiseert dat hij hierdoor een hoop mis loopt en er iets moet veranderen, althans dat hoop ik.

Zijn jeugd was niet altijd makkelijk. Zijn ouders zijn gescheiden toen hij 2 jaar was. De band tussen zijn moeder en vader is ontzettend slecht. Zijn moeder is ook niet altijd even fair geweest en heeft veel dingen gedaan waarvan ik vind dat je dat niet hoort te doen als moeder zijnde, vader in slecht daglicht stellen (terwijl zover ik kan zien en nu zie, hij alles goed doet voor zijn kinderen), spaarrekeningen van 'n vriend en z'n zus plunderen, veel losse relaties mee naar huis nemen, niet altijd eten op tafel maar wel geld aan zichzelf uitgeven. Ik denk natuurlijk dat dit ook mee gespeeld heeft in zich niet goed voelen. Daarnaast verwacht ik eigenlijk dat hij AD(H)D heeft, hij zou zowel hierop als op een persoonlijkheidsstoornis onderzocht worden, maar op het moment dat die afspraken gemaakt waren, is hij niet gegaan. Hij is bang voor een 'label'.

Hij geeft de laatste week bij mij gelukkig wel steeds meer aan hoe hij zich voelt. Dat hij constant in gevecht met zichzelf zit, dat hij aan de ene kant dit niet wilt, een leuk gezin wilt hebben en ziet dat hij alles weg gooit. Maar aan de andere kant de 'urge' veel te groot is, dat hij zichzelf niet kan bedwingen en dan denkt; maling aan iedereen. Later, heeft hij weer spijt van alles wat hij gedaan heeft en dan komt het schuldgevoel. Naar mij, naar onze dochter, maar ook naar zichzelf. Dat hij dan niet weet hoe hij om moet gaan met die gevoelens, en dan begint het riedeltje opnieuw. Want inderdaad, hij voelt niets meer als hij rookt.

Vandaag is hij dus weer naar de dokter geweest, er was ergens intern iets mis gegaan met het zoeken naar een plek. Ze gaan dus vandaag alsnog op zoek naar een plekje en ze hopen eind van de dag iets meer te weten. De dokter verwacht dat hij uiterlijk volgende week opgenomen is. Zijn vader en stiefmoeder wonen 300 km verder, maar die zijn de komende 2 weken bij ons om voor ons dochtertje te zorgen en te helpen waar nodig. Erg fijn, want hij weet dat zijn vader in grijpt wanneer hij agressief is, dus hij houdt zich gedeisd. Er is veel sociale controle, want ze slapen bij ons op de logeerkamer. En ik zat niet met een fijn gevoel op werk, de opvang is met vakantieverlof, wetende dat hij antidepressiva en kalmeringstabletten gekregen heeft van de dokter en daar nog passiever en slaperig van wordt.

Hij is gelukkig van de week eerlijk geweest tegen ze, en ik denk dat dit ook als een steun in de rug voelt voor hem, omdat ze komen helpen en ondersteunen. Maar wel heel duidelijk zijn en grenzen stellen. Er is nu de hele dag iemand rond hem, die hem in het oog houdt (hoe kinderachtig ook). De afspraak is dat hij niet rookt, nu ze er zijn. Anders pakken ze hun spullen, nemen ze onze dochter mee, en komen ze pas weer wanneer hij opgenomen is om mij te ondersteunen. Ik kan dan in de tussentijd naar mijn ouders, kan ook met dochtertje, maar ze ziet haar opa en oma toch al niet zo vaak, dus dit is voor mij ook een goede oplossing.
Alle reacties Link kopieren
Ik vind je heel dapper en hopelijk wordt je vriend snel opgenomen. Het is nu geen goed moment om over je relatie na te denken, alle sop zijn tijd. Fijn dat je hulp krijgt van zijn vader en dat je ook vertrouwen hebt in die hulp.

Vraag vanuit de kliniek ook psychische hulp voor jezelf, je hebt veel te verstouwen. Je schrijft dat je het huishouden van jouw ouders doet, denk er eens over na om hier een schoonmaakster voor te regelen. Je houdt dan meer tijd over om gewoon eens een kopje koffie te drinken of dergelijke met je ouders. Zonde om die energie in het huishouden te steken. Wat ik heb geleerd in het ziekteproces van mijn moeder is om praktische zaken zoveel als mogelijk uit te besteden. En je vooral te richten op regelzaken, zorgzaken en gewoon samen zijn.
Alle reacties Link kopieren
Dahlia74 schreef:
01-08-2019 10:32
Ik vind je heel dapper en hopelijk wordt je vriend snel opgenomen. Het is nu geen goed moment om over je relatie na te denken, alle sop zijn tijd. Fijn dat je hulp krijgt van zijn vader en dat je ook vertrouwen hebt in die hulp.

Vraag vanuit de kliniek ook psychische hulp voor jezelf, je hebt veel te verstouwen. Je schrijft dat je het huishouden van jouw ouders doet, denk er eens over na om hier een schoonmaakster voor te regelen. Je houdt dan meer tijd over om gewoon eens een kopje koffie te drinken of dergelijke met je ouders. Zonde om die energie in het huishouden te steken. Wat ik heb geleerd in het ziekteproces van mijn moeder is om praktische zaken zoveel als mogelijk uit te besteden. En je vooral te richten op regelzaken, zorgzaken en gewoon samen zijn.
Ik heb zelf ook besloten er nu met een open blik in te gaan, en te kijken hoe hij zich herpakt. Het zal niet makkelijk zijn, maar doet hij goed zijn best dan is er daarna kans om over de relatie na te denken. Ik heb wel besloten dat als hij evt de handdoek in de ring gooit tijdens zijn opname het voor mij hier stopt.

Ik ga de schoonmaakster inderdaad eens bespreken met mijn ouders en kijken hoe we goed de taken een beetje kunnen gaan verdelen. Ik wil ze graag helpen en er voor ze zijn. Maar ik denk dat het straks al heftig genoeg gaat zijn en ik niet veel tijd over ga houden. Dan besteed ik liever de tijd aan fijn samen zijn dan aan het huishouden inderdaad.
Alle reacties Link kopieren
Ben ik heel kinderachtig als ik zeg dat je alle pinpassen moet weghalen?

Heeft hij eigenlijk een eigen inkomen?

Als hij geen geld heeft om het te kopen, dan ben je al een stap vooruit zou ik denken.
800 euro in de maand en zelfs het spaarpotje van je dochter omkiepen...sorry hoor. Dan zijn extreme maatregelen nodig.
Alle reacties Link kopieren
s-a-r-kast schreef:
02-08-2019 12:23
Ben ik heel kinderachtig als ik zeg dat je alle pinpassen moet weghalen?

Heeft hij eigenlijk een eigen inkomen?

Als hij geen geld heeft om het te kopen, dan ben je al een stap vooruit zou ik denken.
800 euro in de maand en zelfs het spaarpotje van je dochter omkiepen...sorry hoor. Dan zijn extreme maatregelen nodig.
We hebben een gezamenlijke bankrekening en ik heb er zelf nog apart een. Ik zorg altijd dat er al het minimale op de gezamenlijke bankrekening staat. Mijn eigen pinpas 'verstop' ik als ik 's avonds ga slapen. Maar na een tijdje zijn nieuwe verstopplekken zoeken lastig en soms vind hij ze dus. Als ik weiger mijn pinpas te geven wanneer hij dus een drang heeft, wordt hij vaak ook agressief.

Een nieuwe pincode aanvragen heb ik ook al een paar keer gedaan, maar als hij de pinpas dan vindt, wordt hij dus uiteindelijk geblokkeerd omdat hij dus de verkeerde pincode heeft. Wat dan weer een tijd over heen gaat. Contant geld heb ik helemaal nooit, want dat is vragen om problemen.

Vooralsnog heeft hij een eigen salaris, die binnenkomt op de gezamenlijke rekening. Dezelfde dag dat het binnenkomt betaal ik er onze vaste lasten mee. Hij haalt de laatste weken hier wel een deel van af zodat hij dat contant heeft. Omdat hij weet dat ik het anders veilig stel.
De afspraak was dat we allebei iets zouden storten op onze gezamenlijke bankrekening, maar ik doe dat dus praktisch nooit. Ik betaal alles vanaf mijn eigen rekening. Vaak maak ik een groot gedeelte over naar mijn spaarrekening.
Alle reacties Link kopieren
Hij heeft werk? Lukt dat, als zware verslaafde? Mag hopelijk dat hij niet met zware apparatuur werkt, of een publieke functie heeft.

Het is toch te zot voor woorden dat je je eigen pinpas moet verstoppen....

Ik denk dat het heel hard nodig is dat jij stopt met het verzorgen van alle anderen, en eerst voor jezelf gaat zorgen.
Natuurlijk zul je je ouders moeten helpen, maar dat wil niet zeggen dat jij fysiek alles moet doen. Helpen met helpen, daar gaat het op neer komen.
Jij (en uiteraard) je dochter zijn nu de prioriteit!

Is er een kans op verborgen schulden?
Alle reacties Link kopieren
god, waarom hebben vrouwen de neiging van op de foute mannen te vallen,...vooral sorry voor jouw dochtertje die om geen vader gevraagd heeft die wiet smoort

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven