Psyche
alle pijlers
Burn-out / overspannen; wie praat er mee?
vrijdag 2 augustus 2019 14:09
Hoi allemaal,
Twee weken geleden ben ik flink ingestort. Een stempel 'burn-out' vind ik een beetje lastig, omdat er zoveel verschillende verhalen over bestaan. Vandaar ook dat ik in de titel 'burn-out / overspannen' heb gezet. Want dat ik flink overspannen ben, dat is wel duidelijk.
Ik zou het fijn vinden om met wat mensen in contact te komen die ook in dit proces zitten. Ben jij op dit moment ook overspannen of heb je een burn-out, dan hoop ik dat dit een plek is waarop we met elkaar kunnen communiceren.
Twee weken geleden ben ik flink ingestort. Een stempel 'burn-out' vind ik een beetje lastig, omdat er zoveel verschillende verhalen over bestaan. Vandaar ook dat ik in de titel 'burn-out / overspannen' heb gezet. Want dat ik flink overspannen ben, dat is wel duidelijk.
Ik zou het fijn vinden om met wat mensen in contact te komen die ook in dit proces zitten. Ben jij op dit moment ook overspannen of heb je een burn-out, dan hoop ik dat dit een plek is waarop we met elkaar kunnen communiceren.
Je moet helemaal niks doen, en accepteren dat dat alles is wat je kan doen.
vrijdag 2 augustus 2019 15:54
Hoi Twinkelrainbowstar ik praat graag mee! Zat zelf ook al te twijfelen of ik een topic zou openen. Dank je wel dus!
Ik zit nu 3 weken thuis. Flink overspannen, net als jij. De oorzaak is bij mij duidelijk: een nieuwe leidinggevende sinds anderhalf jaar, wiens stijl van leidinggeven heel erg niet bij mij past. Het is van beide kanten geen onwil, maar het gaat hem niet meer worden. Ik moet daar weg. Of hij, maar dat zal wel niet...
Symptomen: moe, geen energie. Ik doe nu een hele week over wat ik normaal op mijn vrije dag en in het weekend doe. Vergeetachtig, niet kunnen concentreren. Met een lijstje naar de supermarkt en alsnog dingen vergeten. Slecht slapen. Labiel. Kort lontje.
Plussen: een liefhebbende, meedenkende echtgenoot. Een lieve, meedenkende P&O mevrouw. Half augustus start ik met een coachingstraject, niet alleen voor deze situatie maar godzijdank ook voor loopbaanbegeleiding. Eind september met een cursus mindfullness.
Hoe is het met jou?
Ik zit nu 3 weken thuis. Flink overspannen, net als jij. De oorzaak is bij mij duidelijk: een nieuwe leidinggevende sinds anderhalf jaar, wiens stijl van leidinggeven heel erg niet bij mij past. Het is van beide kanten geen onwil, maar het gaat hem niet meer worden. Ik moet daar weg. Of hij, maar dat zal wel niet...
Symptomen: moe, geen energie. Ik doe nu een hele week over wat ik normaal op mijn vrije dag en in het weekend doe. Vergeetachtig, niet kunnen concentreren. Met een lijstje naar de supermarkt en alsnog dingen vergeten. Slecht slapen. Labiel. Kort lontje.
Plussen: een liefhebbende, meedenkende echtgenoot. Een lieve, meedenkende P&O mevrouw. Half augustus start ik met een coachingstraject, niet alleen voor deze situatie maar godzijdank ook voor loopbaanbegeleiding. Eind september met een cursus mindfullness.
Hoe is het met jou?
The owls are not what they seem
vrijdag 2 augustus 2019 16:37
Hoi! @LadyL0101
Fijn dat je reageert.
Qua symptomen herken ik heel erg veel. Super moe, nul energie, alles kost inderdaad zóveel tijd... Ik kan niet helder nadenken, ik word telkens wakker 's s nachts, terwijl ik normaal een goede slaper ben.
Mijn man is gelukkig ook heel lief. Zeker die eerste dagen deed hij heel erg veel voor me. En nog steeds wel. Maar ook hij moet oppassen; het zijn nogal hectische tijden.
Ik werk(te) vanuit huis (als schrijver), en wij kregen nieuwe onderburen. Een expat-gezin met een kind van 1 dat door het huis rende (in een jaren '20 woning). Er was geen communicatie mogelijk, en ik was niet meer in staat om thuis te werken. Daarom vluchtte ik vaak mijn huis uit.
Mijn man en ik hadden de wens om ooit naar het buitenland te verhuizen, en daar hebben we nu 'noodgedwongen' wat meer vaart achter gezet. Mijn man kreeg een leuke baan aangeboden, en zo konden we na 7 maanden narigheid verhuizen. Eenmaal op onze nieuwe bestemming aangekomen, realiseerde ik me dat ik al die maanden 24/7 in stress verkeerde.
We woonden in een grote stad, waar het altijd druk is. Maar thuis was het rustig en veilig, en dat viel weg. Hierdoor kwam ik nergens meer tot rust.
Helaas waren we in ons nieuwe land genoodzaakt eerst onder te huren. Dat mag in bepaalde gevallen, maar bij ons werd het afgewezen, waardoor we na 3 maanden opeens opzoek moesten naar een ander huis. Dus van bijkomen/uitrusten kwam niet veel terecht.
Eind deze maand verhuizen we wonder boven wonder naar een eigen huurwoning. Ik hoop dat dat een deel van het probleem 'oplost'.
Daarnaast heb ik last van een gecompliceerde relatie met mijn (narcistische) moeder. Ik heb hier nu geen contact mee (wil ik ook absoluut niet) maar mijn familie begrijpt dit niet en probeert op allerlei manieren het contact tussen haar en mij te herstellen (maar het komt nooit van haarzelf, bijv.) Ik probeerde hier een weg in te vinden, maar dat was teveel. Ik kan dat er nu gewoon niet bijhebben.
Mijn lijf is op, en daardoor mijn hoofd ook. Dat moet eerst herstellen nu...
Fijn dat je reageert.
Qua symptomen herken ik heel erg veel. Super moe, nul energie, alles kost inderdaad zóveel tijd... Ik kan niet helder nadenken, ik word telkens wakker 's s nachts, terwijl ik normaal een goede slaper ben.
Mijn man is gelukkig ook heel lief. Zeker die eerste dagen deed hij heel erg veel voor me. En nog steeds wel. Maar ook hij moet oppassen; het zijn nogal hectische tijden.
Ik werk(te) vanuit huis (als schrijver), en wij kregen nieuwe onderburen. Een expat-gezin met een kind van 1 dat door het huis rende (in een jaren '20 woning). Er was geen communicatie mogelijk, en ik was niet meer in staat om thuis te werken. Daarom vluchtte ik vaak mijn huis uit.
Mijn man en ik hadden de wens om ooit naar het buitenland te verhuizen, en daar hebben we nu 'noodgedwongen' wat meer vaart achter gezet. Mijn man kreeg een leuke baan aangeboden, en zo konden we na 7 maanden narigheid verhuizen. Eenmaal op onze nieuwe bestemming aangekomen, realiseerde ik me dat ik al die maanden 24/7 in stress verkeerde.
We woonden in een grote stad, waar het altijd druk is. Maar thuis was het rustig en veilig, en dat viel weg. Hierdoor kwam ik nergens meer tot rust.
Helaas waren we in ons nieuwe land genoodzaakt eerst onder te huren. Dat mag in bepaalde gevallen, maar bij ons werd het afgewezen, waardoor we na 3 maanden opeens opzoek moesten naar een ander huis. Dus van bijkomen/uitrusten kwam niet veel terecht.
Eind deze maand verhuizen we wonder boven wonder naar een eigen huurwoning. Ik hoop dat dat een deel van het probleem 'oplost'.
Daarnaast heb ik last van een gecompliceerde relatie met mijn (narcistische) moeder. Ik heb hier nu geen contact mee (wil ik ook absoluut niet) maar mijn familie begrijpt dit niet en probeert op allerlei manieren het contact tussen haar en mij te herstellen (maar het komt nooit van haarzelf, bijv.) Ik probeerde hier een weg in te vinden, maar dat was teveel. Ik kan dat er nu gewoon niet bijhebben.
Mijn lijf is op, en daardoor mijn hoofd ook. Dat moet eerst herstellen nu...
Je moet helemaal niks doen, en accepteren dat dat alles is wat je kan doen.
vrijdag 2 augustus 2019 16:39
Wel spannend dat je een coachingstraject krijgt. Fijn dat er vanuit P&O met je meegedacht wordt!
Ik ben hier afgelopen week bij een soort huisarts geweest voor bloedonderzoek. Alle waardes zijn goed. Het was een gevoelloze man waar ik geen klik mee had. "Voor stressproblemen kun je naar een psycholoog," was wat hij nog zei. Ja, dat had ik zelf ook wel verzonnen.
En ondanks dat ik de taal van hier redelijk beheers, zou ik nooit een psychologisch gesprek kunnen voeren. Ook in het Engels zou ik dat heel moeilijk vinden. (sowieso verbale communicatie)
Ik heb nu contact gezocht met een Nederlandse therapeut die ook via skype werkt. Mogelijk dat zij me op weg kan helpen.
Maar daarom vind ik een forum als dit heel fijn. Contact met anderen, in je eigen taal, is dan erg fijn...
Ik ben hier afgelopen week bij een soort huisarts geweest voor bloedonderzoek. Alle waardes zijn goed. Het was een gevoelloze man waar ik geen klik mee had. "Voor stressproblemen kun je naar een psycholoog," was wat hij nog zei. Ja, dat had ik zelf ook wel verzonnen.
En ondanks dat ik de taal van hier redelijk beheers, zou ik nooit een psychologisch gesprek kunnen voeren. Ook in het Engels zou ik dat heel moeilijk vinden. (sowieso verbale communicatie)
Ik heb nu contact gezocht met een Nederlandse therapeut die ook via skype werkt. Mogelijk dat zij me op weg kan helpen.
Maar daarom vind ik een forum als dit heel fijn. Contact met anderen, in je eigen taal, is dan erg fijn...
Je moet helemaal niks doen, en accepteren dat dat alles is wat je kan doen.
vrijdag 2 augustus 2019 17:04
Oei, als je huis ook je werkplek is, en daar is het niet meer fijn.... wat een nare situatie! En dan een stressvolle gebeurtenis als een verhuizing naar een ander land er achteraan. Dat is heel wat! Knap dat je dat allemaal gedaan hebt! Ik hoop dat een nieuw thuis je inderdaad rust brengt.
Familie kan je inderdaad ook flink raken terwijl ze het goed bedoelen. Vooral als je zelf even niet zo sterk in je schoenen staat. Ook ervaring mee helaas, al speelt dat nu gelukkig niet. Sterkte daarmee.
Familie kan je inderdaad ook flink raken terwijl ze het goed bedoelen. Vooral als je zelf even niet zo sterk in je schoenen staat. Ook ervaring mee helaas, al speelt dat nu gelukkig niet. Sterkte daarmee.
ladyl0101 wijzigde dit bericht op 02-08-2019 17:08
Reden: Typfout
Reden: Typfout
0.30% gewijzigd
The owls are not what they seem
vrijdag 2 augustus 2019 17:07
Ik vind zelf dat vergeetachtige/ongeconcentreerde gedoe zo raar. In de schuur pas bedenken dat je wel een fietssleutel nodig hebt als je op de fiets weg wilt. Boodschappen doen voor het weekend en pas een uur na thuiskomst bedenken dat we vanavond óók moeten eten. Echt 
The owls are not what they seem
vrijdag 2 augustus 2019 18:02
Hahaha, o ja, zo herkenbaar...! Of dat je naar buiten wilt en dan net op tijd bedenkt: o ja, schoenen zijn wel een uitkomst.
Wat was voor jou het kantelpunt waarop je echt knakte? (als je dat wilt delen, hoor?) Want 1,5 jaar lang met een niet-fijne manager werken, is echt láng..!
Voor mij was de laatste druppel het bezoek dat we hadden.
Ingekorte versie;
Ik had hen op vrijdag mee op sleeptouw genomen, en we zouden op zaterdag met z'n vieren een stuk met de auto weggaan naar een mooi natuurgebied.
Maar die vrijdag was ik ontzettend moe na zo'n lange dag. Ik sliep die nacht 9 uur (redelijk normaal), maar toen ik opstond voelde het alsof ik 2 uur geslapen had. En toen ik uit de douche kwam, kon ik alleen nog maar huilen.
We besloten om het dichter bij huis te zoeken en niet te lang. Nou ja, dat laatste lukte niet echt, dus alsnog bijna de hele dag weg. Eenmaal thuis wilde ik alleen nog maar slapen. En zo kende ik mezelf echt niet.
Toen ik in bed lag, zei mijn man: "Vind je het goed als wij even met z'n drieën gaan wandelen?" En toen brak ik helemaal. Onze vrienden zijn op eigen initiatief vertrokken om mij mijn rust te gunnen.
Wat was voor jou het kantelpunt waarop je echt knakte? (als je dat wilt delen, hoor?) Want 1,5 jaar lang met een niet-fijne manager werken, is echt láng..!
Voor mij was de laatste druppel het bezoek dat we hadden.
Ingekorte versie;
Ik had hen op vrijdag mee op sleeptouw genomen, en we zouden op zaterdag met z'n vieren een stuk met de auto weggaan naar een mooi natuurgebied.
Maar die vrijdag was ik ontzettend moe na zo'n lange dag. Ik sliep die nacht 9 uur (redelijk normaal), maar toen ik opstond voelde het alsof ik 2 uur geslapen had. En toen ik uit de douche kwam, kon ik alleen nog maar huilen.
We besloten om het dichter bij huis te zoeken en niet te lang. Nou ja, dat laatste lukte niet echt, dus alsnog bijna de hele dag weg. Eenmaal thuis wilde ik alleen nog maar slapen. En zo kende ik mezelf echt niet.
Toen ik in bed lag, zei mijn man: "Vind je het goed als wij even met z'n drieën gaan wandelen?" En toen brak ik helemaal. Onze vrienden zijn op eigen initiatief vertrokken om mij mijn rust te gunnen.
Je moet helemaal niks doen, en accepteren dat dat alles is wat je kan doen.
vrijdag 2 augustus 2019 19:46
Hi,
Ook ik praat graag mee, al is het alleen maar als vergelijkingsmateriaal.
Ik ben er al redelijk bovenop, maar heb ook flink met mijzelf in de knoop gezeten. Ik was er volgens mijn poh-ggz wel op tijd bij en zij had het over het bekende druppeltje dat bij mij de emmer deed overlopen. Dit had te maken met een hele hoop veranderingen in mijn leven: nieuwe woonplaats, nieuw huis, einde relatie, alleen zijn, een tijdelijke andere baan waar ik het niet naar mijn zin had. Ik ben mijzelf helemaal kwijtgeraakt en voelde me verschrikkelijk!
Bij mij uitte zich dit voornamelijk in vergeetachtig zijn, wispelturig zijn en vreselijk moe zijn. Niet kunnen slapen en helemaal in paniek raken op het moment dat ik ‘s nachts wakker werd. Gewoon niet kunnen opladen. Moeilijk op woorden kunnen komen en geen normale zinnen meer kunnen vormen. Of voor de vriezer staan in de supermarkt en simpele keuzes gewoon niet meer kunnen maken (welke pizza ik wilde eten bijvoorbeeld). Ook kon ik op de een of andere manier niet uitleggen waar ik zoveel last van had en waarom ik mij zo verschrikkelijk voelde. En alles en iedereen om mij heen die zei dat het wel goed zou komen kon ik wel aanvliegen. Ik was er namelijk echt van overtuigd dat dit niet goed zou komen en dat het bij mij ‘anders’ was dan bij alle anderen.
Ik vond het ook heel erg dat ik wel dingen wilde ondernemen met vriendinnen, maar er simpelweg gewoon geen energie meer voor had. Dan probeerde ik iets af te spreken, maar haakte ik uiteindelijk toch af.
Ik ben er nog steeds niet, maar het gaat zoals ik al zei al stukke beter. Tijd is echt je beste vriend! Veel praten helpt ook. Maar hoe je er echt bovenop komt is echt iets persoonlijks. Iedereen dealt er anders mee denk ik. Ik vraag me altijd af of je er wel 100% bovenop komt. Of dat je er misschien altijd wel iets aan overhoud? Maar dat kan ook angst zijn van mijzelf.
Wel heel erg fijn als je een fijne partner hebt die je begrijpt en je steunt! Dat scheelt ook al een hele hoop. Het voelt soms heel erg alleen, maar zo zie je maar dat er zoveel meer mensen mee rondlopen.
Ook ik praat graag mee, al is het alleen maar als vergelijkingsmateriaal.
Ik ben er al redelijk bovenop, maar heb ook flink met mijzelf in de knoop gezeten. Ik was er volgens mijn poh-ggz wel op tijd bij en zij had het over het bekende druppeltje dat bij mij de emmer deed overlopen. Dit had te maken met een hele hoop veranderingen in mijn leven: nieuwe woonplaats, nieuw huis, einde relatie, alleen zijn, een tijdelijke andere baan waar ik het niet naar mijn zin had. Ik ben mijzelf helemaal kwijtgeraakt en voelde me verschrikkelijk!
Bij mij uitte zich dit voornamelijk in vergeetachtig zijn, wispelturig zijn en vreselijk moe zijn. Niet kunnen slapen en helemaal in paniek raken op het moment dat ik ‘s nachts wakker werd. Gewoon niet kunnen opladen. Moeilijk op woorden kunnen komen en geen normale zinnen meer kunnen vormen. Of voor de vriezer staan in de supermarkt en simpele keuzes gewoon niet meer kunnen maken (welke pizza ik wilde eten bijvoorbeeld). Ook kon ik op de een of andere manier niet uitleggen waar ik zoveel last van had en waarom ik mij zo verschrikkelijk voelde. En alles en iedereen om mij heen die zei dat het wel goed zou komen kon ik wel aanvliegen. Ik was er namelijk echt van overtuigd dat dit niet goed zou komen en dat het bij mij ‘anders’ was dan bij alle anderen.
Ik vond het ook heel erg dat ik wel dingen wilde ondernemen met vriendinnen, maar er simpelweg gewoon geen energie meer voor had. Dan probeerde ik iets af te spreken, maar haakte ik uiteindelijk toch af.
Ik ben er nog steeds niet, maar het gaat zoals ik al zei al stukke beter. Tijd is echt je beste vriend! Veel praten helpt ook. Maar hoe je er echt bovenop komt is echt iets persoonlijks. Iedereen dealt er anders mee denk ik. Ik vraag me altijd af of je er wel 100% bovenop komt. Of dat je er misschien altijd wel iets aan overhoud? Maar dat kan ook angst zijn van mijzelf.
Wel heel erg fijn als je een fijne partner hebt die je begrijpt en je steunt! Dat scheelt ook al een hele hoop. Het voelt soms heel erg alleen, maar zo zie je maar dat er zoveel meer mensen mee rondlopen.
vrijdag 2 augustus 2019 20:44
Hé Luna16,
Welkom, en wat lief dat je ook je verhaal zo wilt delen!
Bij jou kwam het dus ook door de opeenstapeling van veranderingen. Vervelend, hé. En dan ook nog alleen komen te staan. Dat lijkt me helemaal naar. Heb je nog wel lieve mensen in je dichte omgeving, of wonen die nu allemaal juist wat verder weg?
Hoe lang is het geleden dat jij het niet meer trok?
Het is in elk geval fijn om te lezen dat het met jou alweer iets beter gaat. Ook die ervaringen zijn hoopvol en waardevol!
Ik merk dat ik het heel lastig vind dat de meeste ervaringsverhalen werkgerelateerd zijn. Omdat dat bij mij niet zo is, herken ik me veel minder in de ontstaansgeschiedenis. Dus het is fijn om te lezen dat die ervaringen er wel ook zijn.
Ik heb diverse vrienden/kennissen die een (som hele erge) burn-out hebben gehad. En ieder verhaal is inderdaad anders. Wat ik wel merk is dat zij eigenlijk allemaal wel aangeven dat ze er door veranderd zijn. Misschien dat tijd een rol speelt, en hoe langer het geleden is het minder de naweeën worden, maar dat weet ik niet.
Zo is één vriendin nog altijd snel moe na teveel prikkels/activiteiten en let daar dus ook enorm goed op nu. Zij is nu volgens mij zeker 1,5 jaar 'beter' en weer gewoon aan het werk, maar ze moet nog steeds zorgen voor een rustdag tussen dingen door. Dus een leuk weekend betekent op maandag niks doen, drukke werkdag betekent de volgende dag wat later beginnen, etc. (zij heeft volgens mij tamelijk flexibele werktijden).
Misschien is het ook niet erg. Ik denk dat de manier waarop we leefden voordat dit gebeurde ongezond was. Bij ieder op een eigen manier. Het is denk ik erg belangrijk om uiteindelijk een nieuwe vorm van jezelf te creëeren, of je leven opnieuw in te richten met andere grenzen. (klinkt allemaal hartstikke tof en verstandig, maar op dat punt ben ik helaas nog helemaal niet.. ik heb amper puf om een boek uit te lezen).
Welkom, en wat lief dat je ook je verhaal zo wilt delen!
Bij jou kwam het dus ook door de opeenstapeling van veranderingen. Vervelend, hé. En dan ook nog alleen komen te staan. Dat lijkt me helemaal naar. Heb je nog wel lieve mensen in je dichte omgeving, of wonen die nu allemaal juist wat verder weg?
Hoe lang is het geleden dat jij het niet meer trok?
Het is in elk geval fijn om te lezen dat het met jou alweer iets beter gaat. Ook die ervaringen zijn hoopvol en waardevol!
Ik merk dat ik het heel lastig vind dat de meeste ervaringsverhalen werkgerelateerd zijn. Omdat dat bij mij niet zo is, herken ik me veel minder in de ontstaansgeschiedenis. Dus het is fijn om te lezen dat die ervaringen er wel ook zijn.
Ik heb diverse vrienden/kennissen die een (som hele erge) burn-out hebben gehad. En ieder verhaal is inderdaad anders. Wat ik wel merk is dat zij eigenlijk allemaal wel aangeven dat ze er door veranderd zijn. Misschien dat tijd een rol speelt, en hoe langer het geleden is het minder de naweeën worden, maar dat weet ik niet.
Zo is één vriendin nog altijd snel moe na teveel prikkels/activiteiten en let daar dus ook enorm goed op nu. Zij is nu volgens mij zeker 1,5 jaar 'beter' en weer gewoon aan het werk, maar ze moet nog steeds zorgen voor een rustdag tussen dingen door. Dus een leuk weekend betekent op maandag niks doen, drukke werkdag betekent de volgende dag wat later beginnen, etc. (zij heeft volgens mij tamelijk flexibele werktijden).
Misschien is het ook niet erg. Ik denk dat de manier waarop we leefden voordat dit gebeurde ongezond was. Bij ieder op een eigen manier. Het is denk ik erg belangrijk om uiteindelijk een nieuwe vorm van jezelf te creëeren, of je leven opnieuw in te richten met andere grenzen. (klinkt allemaal hartstikke tof en verstandig, maar op dat punt ben ik helaas nog helemaal niet.. ik heb amper puf om een boek uit te lezen).
Je moet helemaal niks doen, en accepteren dat dat alles is wat je kan doen.
vrijdag 2 augustus 2019 21:30
Beste medemensen,
Ook ik praat graag mee. Ik herken mij in de symptomen die hierboven worden genoemd zoals; erg moe zijn, prikkelbaar, hoofdpijn(soms migraine aanvallen), somber, paniekaanvallen, teveel prikkels overal etc... daarnaast ervaar ik nog een aantal fysieke klachten zoals een norm stijve nek/schouders (nog steeds veel last van), in het begin veel buikpijn gehad (maagonderzoek gehad) en een breiige ontlasting afwisselend met kleine beetjes ontlasting. Nu heb ik zelf ook veel last van een droge mond. Ik ben in de 3 maanden dat ik nu thuis zit 2x erg verkouden geweest...
Nog nooit heb ik zoiets moeilijks ervaren in me leven en had ik nooit kunnen bedenken dat dit mij zou overkomen. Ik voelde me altijd super fit, deed veel aan sport (voetbal, fitness), had meerdere banen en in het weekend altijd wel wat te vieren om zo niks van het leven te missen. Ik herken de burnout niet als iets wat puur en alleen aan het velen werken ligt. Bij mij is het een combinatie van werkstress, privé stress en eigen persoonlijkheid (veel verantwoordelijkheidsgevoel, gevoelens opkroppen, veeleisend, weinig zelfliefde).
Tot de dag van vandaag heb ik nog steeds het gevoel dat het niet veel beter met me gaat. Ik werk er elke dag aan om beter te zijn maar het slechte slapen, neurologische klachten (auto rijden kost al veel energie) en fysieke klachten houden nog veel aan. Ik merk dat ik nog angstig ben en dat dit invloed heeft op hoe ik me voel. Het voelt alsof het herstel super traag gaat. Ik ben inmiddels al gestart met gesprekken bij de praktijkondersteuner van de HA (3x nu geweest, om de 2weken).
Ik probeer nu vooral elke dag op tijd op te staan en te gaan ontbijten, vaak daarna nog ff zitten om vervolgens te gaan lunchen en dan ff de deur uit voor frisse lucht. Soms als ik thuis kom ga ik een 1 a 2 uurtjes liggen. 3 week geleden was ik gaan hardlopen in de gym. Ik heb toen 20min op stand 7 gerend. Dit heb ik die week 2maal gedaan maar dit was voor mij teveel. Ik merkte dat ik een terugval kreeg. Voor nu ben ik gewoon herstellende en probeer ik vooral mijn gedachtes van mij af te schrijven. Soms heb ik angstige gedachten over dat ik een ziekte heb. Terwijl ik een aantal keer al bloed heb geprikt en alles in orde was. Toch ben ik soms angstig omdat het allemaal zo lang duurt.
Volgende week heb ik een gesprek bij de ARBO arts maar het voelt voor mij alsof ik nog totaal niet klaar ben om aan het werk te gaan. Een gesprek met vrienden kost mij al teveel energie.
Ook ik praat graag mee. Ik herken mij in de symptomen die hierboven worden genoemd zoals; erg moe zijn, prikkelbaar, hoofdpijn(soms migraine aanvallen), somber, paniekaanvallen, teveel prikkels overal etc... daarnaast ervaar ik nog een aantal fysieke klachten zoals een norm stijve nek/schouders (nog steeds veel last van), in het begin veel buikpijn gehad (maagonderzoek gehad) en een breiige ontlasting afwisselend met kleine beetjes ontlasting. Nu heb ik zelf ook veel last van een droge mond. Ik ben in de 3 maanden dat ik nu thuis zit 2x erg verkouden geweest...
Nog nooit heb ik zoiets moeilijks ervaren in me leven en had ik nooit kunnen bedenken dat dit mij zou overkomen. Ik voelde me altijd super fit, deed veel aan sport (voetbal, fitness), had meerdere banen en in het weekend altijd wel wat te vieren om zo niks van het leven te missen. Ik herken de burnout niet als iets wat puur en alleen aan het velen werken ligt. Bij mij is het een combinatie van werkstress, privé stress en eigen persoonlijkheid (veel verantwoordelijkheidsgevoel, gevoelens opkroppen, veeleisend, weinig zelfliefde).
Tot de dag van vandaag heb ik nog steeds het gevoel dat het niet veel beter met me gaat. Ik werk er elke dag aan om beter te zijn maar het slechte slapen, neurologische klachten (auto rijden kost al veel energie) en fysieke klachten houden nog veel aan. Ik merk dat ik nog angstig ben en dat dit invloed heeft op hoe ik me voel. Het voelt alsof het herstel super traag gaat. Ik ben inmiddels al gestart met gesprekken bij de praktijkondersteuner van de HA (3x nu geweest, om de 2weken).
Ik probeer nu vooral elke dag op tijd op te staan en te gaan ontbijten, vaak daarna nog ff zitten om vervolgens te gaan lunchen en dan ff de deur uit voor frisse lucht. Soms als ik thuis kom ga ik een 1 a 2 uurtjes liggen. 3 week geleden was ik gaan hardlopen in de gym. Ik heb toen 20min op stand 7 gerend. Dit heb ik die week 2maal gedaan maar dit was voor mij teveel. Ik merkte dat ik een terugval kreeg. Voor nu ben ik gewoon herstellende en probeer ik vooral mijn gedachtes van mij af te schrijven. Soms heb ik angstige gedachten over dat ik een ziekte heb. Terwijl ik een aantal keer al bloed heb geprikt en alles in orde was. Toch ben ik soms angstig omdat het allemaal zo lang duurt.
Volgende week heb ik een gesprek bij de ARBO arts maar het voelt voor mij alsof ik nog totaal niet klaar ben om aan het werk te gaan. Een gesprek met vrienden kost mij al teveel energie.
vrijdag 2 augustus 2019 21:45
Bij mij was het ook een opeenstapeling. Niet alleen maar werk, al voelt dat nu wel zo.
Eind 2017 kreeg ik een nieuwe manager. Begon 2018 overleed mijn moeder. Daar was alle begrip voor op het werk overigens. Maar ik zat toen middenin een project, dus ben vrij snel toch weer begonnen met werken. Tussendoor moest ik nog wel even de nalatenschap regelen. Vanaf juni/juli begon mijn manager echt druk te zetten denk ik. Nu ruim een jaar geleden dus. Ik zal het niet te herkenbaar maken, maar de afgelopen weken waren er twee acties die ik enorm oneerlijk van hem vond. En dat was de druppel. Bij de eerste heb ik nog geprotesteerd, bij de tweede had ik geen puf meer. En ben ik op zondagavond, na een extra lang werkend nota bene, eerst heftig uitgevallen tegen mijn man (die alleen maar wilde helpen) en daarna in tranen uitgebarsten omdat er een mok stuk viel bij het uitruimen van de vaatwasser. Waarna mijn man me eerst uitgebreid heeft geknuffeld en daarna voorzichtig voorstelde om me maar eens ziek te melden. En dat heb ik gedaan.
En ik wil enerzijds niet meer terug, in elk geval niet naar mijn leidinggevende. Maar anderzijds wil ik hem ook vertellen wat hij veroorzaakt heeft. En ik voel me enorm schuldig richting mijn collega’s. Wat ik moet doen weet ik nog niet.
Eind 2017 kreeg ik een nieuwe manager. Begon 2018 overleed mijn moeder. Daar was alle begrip voor op het werk overigens. Maar ik zat toen middenin een project, dus ben vrij snel toch weer begonnen met werken. Tussendoor moest ik nog wel even de nalatenschap regelen. Vanaf juni/juli begon mijn manager echt druk te zetten denk ik. Nu ruim een jaar geleden dus. Ik zal het niet te herkenbaar maken, maar de afgelopen weken waren er twee acties die ik enorm oneerlijk van hem vond. En dat was de druppel. Bij de eerste heb ik nog geprotesteerd, bij de tweede had ik geen puf meer. En ben ik op zondagavond, na een extra lang werkend nota bene, eerst heftig uitgevallen tegen mijn man (die alleen maar wilde helpen) en daarna in tranen uitgebarsten omdat er een mok stuk viel bij het uitruimen van de vaatwasser. Waarna mijn man me eerst uitgebreid heeft geknuffeld en daarna voorzichtig voorstelde om me maar eens ziek te melden. En dat heb ik gedaan.
En ik wil enerzijds niet meer terug, in elk geval niet naar mijn leidinggevende. Maar anderzijds wil ik hem ook vertellen wat hij veroorzaakt heeft. En ik voel me enorm schuldig richting mijn collega’s. Wat ik moet doen weet ik nog niet.
The owls are not what they seem
vrijdag 2 augustus 2019 22:53
zaterdag 3 augustus 2019 09:33
Ook ik praat graag met jullie mee!
Zit vanaf begin dit jaar thuis met een burn-out en vind het fijn om hier met andere mensen die in hetzelfde schuitje zitten over te kunnen praten
Bij mij begon het met vage lichamelijke klachten die steeds erger werden, ik heb wel nog een tijdje doorgewerkt omdat ik niet echt wilde toegeven dat ik een burn-out had maar inmiddels zit ik ook al een lange tijd volledig thuis.
Kan op het moment ook helemaal niks meer, een korte boodschap in de supermarkt doen bijv. durf ik niet meer omdat ik erge last heb van paniekaanvallen. Mijn wereldje is dus erg klein op het moment.
Wat ik wel geleerd heb in al die maanden is luisteren naar je eigen lichaam en het accepteren als het even niet gaat. Hoe meer ik ertegen vocht op het begin hoe erger het werd. Inmiddels heb ik door te luisteren alweer veel meer rust gekregen en dat doet me goed.
Hebben jullie hulp van buitenaf? Psycholoog o.i.d.?
Zit vanaf begin dit jaar thuis met een burn-out en vind het fijn om hier met andere mensen die in hetzelfde schuitje zitten over te kunnen praten
Bij mij begon het met vage lichamelijke klachten die steeds erger werden, ik heb wel nog een tijdje doorgewerkt omdat ik niet echt wilde toegeven dat ik een burn-out had maar inmiddels zit ik ook al een lange tijd volledig thuis.
Kan op het moment ook helemaal niks meer, een korte boodschap in de supermarkt doen bijv. durf ik niet meer omdat ik erge last heb van paniekaanvallen. Mijn wereldje is dus erg klein op het moment.
Wat ik wel geleerd heb in al die maanden is luisteren naar je eigen lichaam en het accepteren als het even niet gaat. Hoe meer ik ertegen vocht op het begin hoe erger het werd. Inmiddels heb ik door te luisteren alweer veel meer rust gekregen en dat doet me goed.
Hebben jullie hulp van buitenaf? Psycholoog o.i.d.?
zaterdag 3 augustus 2019 11:38
Hoi allen,
Ik praat/lees graag met jullie mee!!
Super fijn om zoveel herkenning te lezen.
Ik zit inmiddels 3 maanden thuis en ben nog tot weinig in staat helaas.
Heb te lang alle ballen in de lucht willen houden. 3 banen en een zeer vertraagde verbouwing die na een jaar nog steeds niet klaar is.
Liefs mippert
Ik praat/lees graag met jullie mee!!
Super fijn om zoveel herkenning te lezen.
Ik zit inmiddels 3 maanden thuis en ben nog tot weinig in staat helaas.
Heb te lang alle ballen in de lucht willen houden. 3 banen en een zeer vertraagde verbouwing die na een jaar nog steeds niet klaar is.
Liefs mippert
zaterdag 3 augustus 2019 11:59
Wat fijn dat er mensen zijn die hetzelfde ervaren! Ik herken alles wat er wordt geschreven. Het lijkt indd erg traag te gaan het proces en dat is ook niet gek.
Als je tijden lang hebt gefunctioneerd op 0% batterij dan is het niet gek dat je lichaam en geest veel tijd nodig heeft om weer goed op te laden. Ondanks dat ik dit zelf begrijp neemt het niet weg dat het ook voor mij moeilijk blijft! Het accepteren en relativeren van je klachten helpt bij het herstel. Al blijft dit vreselijk moeilijk omdat wij als “burn-outters” ineens in een andere wereld terecht komen.
Heb geen verwachtingen van jezelf, gun jezelf meer liefde maar ook verdriet. Zet jezelf op nummer één. Luister naar je lichaam/geest en negeer deze niet. Vier de kleine overwinningen zoals bijv. toch boodschappen doen terwijl je dacht dit niet te kunnen. Hecht niet teveel waarde aan mensen die het niet goed begrijpen waar je tegenaan loopt. Wanneer je dit nooit zelf hebt ervaren weten mensen ook niet hoe het is! Praat met mensen die begripvol kunnen zijn maar probeer geen mensen te overtuigen die het niet begrijpen.
Ik denk er zelf aan om medicatie te nemen voor het slapen. Ik merk dat ik standaard na 4/5 uur slaap wakker wordt en dan daarna weer moeilijk in slaap kom. Misschien om te beginnen met “melatonine” alleen weet ik nog niet zo goed hoeveel Mg etc.. iemand tips? Of andere middeltjes?
Als je tijden lang hebt gefunctioneerd op 0% batterij dan is het niet gek dat je lichaam en geest veel tijd nodig heeft om weer goed op te laden. Ondanks dat ik dit zelf begrijp neemt het niet weg dat het ook voor mij moeilijk blijft! Het accepteren en relativeren van je klachten helpt bij het herstel. Al blijft dit vreselijk moeilijk omdat wij als “burn-outters” ineens in een andere wereld terecht komen.
Heb geen verwachtingen van jezelf, gun jezelf meer liefde maar ook verdriet. Zet jezelf op nummer één. Luister naar je lichaam/geest en negeer deze niet. Vier de kleine overwinningen zoals bijv. toch boodschappen doen terwijl je dacht dit niet te kunnen. Hecht niet teveel waarde aan mensen die het niet goed begrijpen waar je tegenaan loopt. Wanneer je dit nooit zelf hebt ervaren weten mensen ook niet hoe het is! Praat met mensen die begripvol kunnen zijn maar probeer geen mensen te overtuigen die het niet begrijpen.
Ik denk er zelf aan om medicatie te nemen voor het slapen. Ik merk dat ik standaard na 4/5 uur slaap wakker wordt en dan daarna weer moeilijk in slaap kom. Misschien om te beginnen met “melatonine” alleen weet ik nog niet zo goed hoeveel Mg etc.. iemand tips? Of andere middeltjes?
zaterdag 3 augustus 2019 12:22
Ook hier sinds februari overspannen, begin nu weer redelijk op te knappen en ga beginnen met opbouwen van mijn uren.
Heb vorig jaar echt een heel moeilijk jaar gehad met mijzelf, wist toen echt niet dat ik overspannen was. Ik was alsmaar zo moe, kon geen normale zinnen formuleren, steeds maar woorden kwijt of hortend en stotend dat het eruit kwam.
Enorme emotionele schommelingen, super onzeker en alles over analyseren. Niet kunnen slapen en in paniek schieten aangezien ik de volgende dag weer vroeg op moest om te werken en ik al zo moe was.
Proberen alles onder controle te houden en overzicht te bewaren terwijl mij dat totaal niet meer lukte dus dan kon het zomaar zijn dat ik amper wat uitvoerde op werk en alleen maar wat zat te staren en binnenkomende mails beantwoorde.
Geen keuzes meer kunnen maken tussen de simpelste dingen, mijn god, als je mij voor een schap in de supermarkt zette en vroeg om een pak spaghetti dan zou ik niet hebben geweten welk pak ik dan wilde hebben. Wat boeit dat nou haha.
Kan er nu om lachen, want zit al veel verder in mijn proces. Wat mij onwijs heeft geholpen is meditatie, yin yoga, dagelijks wandelen in de natuur en alles suuuuuuuper langzaam doen. Ik liep werkelijk in slow motion buiten. Het was echt, letterlijk onthaasten en alles gewoon doen op mijn dooie gemak zonder enige tijdsdruk. Heb er zelfs onwijs van genoten. En alleen al het toe laten van "genieten" WAUW! Dat is echt zo nieuw voor me, omdat ik dacht dat dat niet mocht. Ik ben ziek, hoezo genieten???
Nou, ik heb het gedaan! Ben super trots daarop. Heb gekozen om al die negatieve gedachten te accepteren, maar niet voor waarheid aan te nemen. Had trouwens ook geen energie meer voor denken, wat een genot eigenlijk
Toen ik eenmaal weer meer energie kreeg werd dat wel lastiger, want ineens kan je weer dingen en gaat die gedachtestroom ook weer rollen en "moet" ik van mijzelf ineens weer van alles. Verveel me nu ook, ben blij dat ik weer ga opbouwen. Heb ook vrijwilligerswerk waar ik me voor inzet een paar uurtjes in de week. Nu wil ik weer snel gaan, dus mag weer een tandje minder en herinneren hoe goed het mij heeft gedaan om in slow motion alles te doen in de eerste maanden van mijn ziek zijn. Niks hoeft, alles mag en daarnaast m'n perfectionisme, daar geef ik ook niet meer aan toe. Ik hoef niet perfect te zijn, ik ben goed genoeg zoals ik ben. Deze hele ervaring heeft echt wel een verandering in mijzelf teweeg gebracht en nog steeds. Vooral als ik zo weer ga werken, dan komt de grootste uitdaging, niet perfect willen zijn en minder hard werken. Taak voor taak i.p.v. multitasken. En lekker rustig aan doen!
Mijn tip: ga vooral elke dag buiten wandelen, minstens een half uurtje. Met aandacht. In mooie natuur het liefst. Doet een mens goed, ook al lijkt het niet altijd zo.
Heb vorig jaar echt een heel moeilijk jaar gehad met mijzelf, wist toen echt niet dat ik overspannen was. Ik was alsmaar zo moe, kon geen normale zinnen formuleren, steeds maar woorden kwijt of hortend en stotend dat het eruit kwam.
Enorme emotionele schommelingen, super onzeker en alles over analyseren. Niet kunnen slapen en in paniek schieten aangezien ik de volgende dag weer vroeg op moest om te werken en ik al zo moe was.
Proberen alles onder controle te houden en overzicht te bewaren terwijl mij dat totaal niet meer lukte dus dan kon het zomaar zijn dat ik amper wat uitvoerde op werk en alleen maar wat zat te staren en binnenkomende mails beantwoorde.
Geen keuzes meer kunnen maken tussen de simpelste dingen, mijn god, als je mij voor een schap in de supermarkt zette en vroeg om een pak spaghetti dan zou ik niet hebben geweten welk pak ik dan wilde hebben. Wat boeit dat nou haha.
Kan er nu om lachen, want zit al veel verder in mijn proces. Wat mij onwijs heeft geholpen is meditatie, yin yoga, dagelijks wandelen in de natuur en alles suuuuuuuper langzaam doen. Ik liep werkelijk in slow motion buiten. Het was echt, letterlijk onthaasten en alles gewoon doen op mijn dooie gemak zonder enige tijdsdruk. Heb er zelfs onwijs van genoten. En alleen al het toe laten van "genieten" WAUW! Dat is echt zo nieuw voor me, omdat ik dacht dat dat niet mocht. Ik ben ziek, hoezo genieten???
Nou, ik heb het gedaan! Ben super trots daarop. Heb gekozen om al die negatieve gedachten te accepteren, maar niet voor waarheid aan te nemen. Had trouwens ook geen energie meer voor denken, wat een genot eigenlijk
Toen ik eenmaal weer meer energie kreeg werd dat wel lastiger, want ineens kan je weer dingen en gaat die gedachtestroom ook weer rollen en "moet" ik van mijzelf ineens weer van alles. Verveel me nu ook, ben blij dat ik weer ga opbouwen. Heb ook vrijwilligerswerk waar ik me voor inzet een paar uurtjes in de week. Nu wil ik weer snel gaan, dus mag weer een tandje minder en herinneren hoe goed het mij heeft gedaan om in slow motion alles te doen in de eerste maanden van mijn ziek zijn. Niks hoeft, alles mag en daarnaast m'n perfectionisme, daar geef ik ook niet meer aan toe. Ik hoef niet perfect te zijn, ik ben goed genoeg zoals ik ben. Deze hele ervaring heeft echt wel een verandering in mijzelf teweeg gebracht en nog steeds. Vooral als ik zo weer ga werken, dan komt de grootste uitdaging, niet perfect willen zijn en minder hard werken. Taak voor taak i.p.v. multitasken. En lekker rustig aan doen!
Mijn tip: ga vooral elke dag buiten wandelen, minstens een half uurtje. Met aandacht. In mooie natuur het liefst. Doet een mens goed, ook al lijkt het niet altijd zo.
zaterdag 3 augustus 2019 12:28
Oh ja ik heb ook een psycho-somatisch therapeut gehad, aangezien mijn hele lijf van top tot teen onder spanning stond en gigantisch pijn deed, echt al maaaanden. Vreselijk was dat.
Ik heb nu een heel ontspannen lijf, zelfs mijn nek en schouders voelen heerlijk zacht aan.
De juiste houding met haar gevonden en vooral veel ontspannen. Was heerlijk! En zo prettig om lekker in je lijf te zitten, dat scheelt al zoveel van je stress.
Ik heb nu een heel ontspannen lijf, zelfs mijn nek en schouders voelen heerlijk zacht aan.
De juiste houding met haar gevonden en vooral veel ontspannen. Was heerlijk! En zo prettig om lekker in je lijf te zitten, dat scheelt al zoveel van je stress.
zaterdag 3 augustus 2019 15:46
Hoi!twinkelrainbowstar schreef: ↑02-08-2019 20:44Hé Luna16,
Welkom, en wat lief dat je ook je verhaal zo wilt delen!
Bij jou kwam het dus ook door de opeenstapeling van veranderingen. Vervelend, hé. En dan ook nog alleen komen te staan. Dat lijkt me helemaal naar. Heb je nog wel lieve mensen in je dichte omgeving, of wonen die nu allemaal juist wat verder weg?
Hoe lang is het geleden dat jij het niet meer trok?
Het is in elk geval fijn om te lezen dat het met jou alweer iets beter gaat. Ook die ervaringen zijn hoopvol en waardevol!
Ik merk dat ik het heel lastig vind dat de meeste ervaringsverhalen werkgerelateerd zijn. Omdat dat bij mij niet zo is, herken ik me veel minder in de ontstaansgeschiedenis. Dus het is fijn om te lezen dat die ervaringen er wel ook zijn.
Ik heb diverse vrienden/kennissen die een (som hele erge) burn-out hebben gehad. En ieder verhaal is inderdaad anders. Wat ik wel merk is dat zij eigenlijk allemaal wel aangeven dat ze er door veranderd zijn. Misschien dat tijd een rol speelt, en hoe langer het geleden is het minder de naweeën worden, maar dat weet ik niet.
Zo is één vriendin nog altijd snel moe na teveel prikkels/activiteiten en let daar dus ook enorm goed op nu. Zij is nu volgens mij zeker 1,5 jaar 'beter' en weer gewoon aan het werk, maar ze moet nog steeds zorgen voor een rustdag tussen dingen door. Dus een leuk weekend betekent op maandag niks doen, drukke werkdag betekent de volgende dag wat later beginnen, etc. (zij heeft volgens mij tamelijk flexibele werktijden).
Misschien is het ook niet erg. Ik denk dat de manier waarop we leefden voordat dit gebeurde ongezond was. Bij ieder op een eigen manier. Het is denk ik erg belangrijk om uiteindelijk een nieuwe vorm van jezelf te creëeren, of je leven opnieuw in te richten met andere grenzen. (klinkt allemaal hartstikke tof en verstandig, maar op dat punt ben ik helaas nog helemaal niet.. ik heb amper puf om een boek uit te lezen).
Gelukkig heb ik hele lieve ouders die er, ondanks dat zij al heel lang niet meer samen zijn, altijd voor mij zijn en mij altijd steunen in wat ik doe! Uiteindelijk wonen vriendinnen allemaal verder weg, maar familie juist heel dichtbij. Het is wel heel dubbel en het blijft moeilijk, omdat ik altijd het gevoel blijf houden mijzelf in stukjes te moeten verdelen om overal bij te kunnen zijn. Daarnaast werk ik heel onregelmatig en is het onderhouden van een sociaal leven ook niet altijd even makkelijk.
Achteraf gezien is het bij mij zo’n jaar of 2,5 geleden begonnen. Heel klein eigenlijk, twijfels in mijn relatie, twijfels over waar ik mij nou eigenlijk wilde settelen. Dichtbij familie of toch in de buurt van vrienden blijven etc. Hier heb ik mijzelf heel veel mee bezig gehouden, wat voor een hoop stress en onrust zorgde. Doordat ik uiteindelijk knopen door heb gehakt en keuzes heb gemaakt, is het allemaal een soort ‘losgebroken’ en kon ik ook echt merken dat het absoluut niet goed met mij ging. Dit is nu driekwart jaar geleden. Nog niet zo heel lang terug.
Ik denk inderdaad ook dat het je veranderd. Je neemt toch heel wat gas terug op het moment dat je in een diep dal stort. Daar hou je hoe dan ook littekens aan over. Maar zoals jij ook zegt, misschien juist ook wel goed. Je lichaam geeft aan dat het zo niet langer kan en dat het tijd is voor verandering. En verandering is op dat moment goed, maar heel moeilijk. Hoe naar en vervelend het allemaal ook is, je zult er zeker sterker uitkomen (bah weer een cliché, haha).
zaterdag 3 augustus 2019 16:00
Ik lees ook heel veel herkenning. Vooral het stukje waarin je het idee hebt dat alles zo langzaam gaat en het lijkt of je je helemaal nooit meer beter/de oude jij gaat voelen.
Bij mij hielp het opschrijven van gedachten heel erg. Gewoon alles wat ik kwijt wilde of wat mij dwars zat schreef ik op. Eerst dagelijks, daarna wanneer ik de behoefte had. Ik ben een mega piekeraar en super perfectionistisch. Via mijn gesprekken ben ik aan een online programma gekomen tegen piekeren. In eerste instantie vond ik dit maar onzin, maar het hielp wel. Hierin leerde ik bijvoorbeeld om op verschillende manieren om te gaan met bepaalde gedachten. Je kunt het piekeren helaas niet zomaar stoppen, maar het toelaten en uiteindelijk conclusies trekken (is dit iets oplosbaars of onoplosbaars) zorgde wel voor rust.
Problemen met slapen zijn wel wat verminderd. Ik moet zeggen dat ik na een nacht van 12(!) uur slaap soms nog steeds vreselijk vermoeid ben. Slaappillen laat ik expres liggen, ook de homeopatische middeltjes. Dit meer omdat ik het op eigen kracht wil doen.
Bach rescue spray kan trouwens paniek gevoelens wat verminderen. Het kalmeert in situaties met stress. Wellicht een tipje? Oh en vreselijk die nekpijn en migraine gun89. Komt soms zo uit een niets opzetten!
Bij mij hielp het opschrijven van gedachten heel erg. Gewoon alles wat ik kwijt wilde of wat mij dwars zat schreef ik op. Eerst dagelijks, daarna wanneer ik de behoefte had. Ik ben een mega piekeraar en super perfectionistisch. Via mijn gesprekken ben ik aan een online programma gekomen tegen piekeren. In eerste instantie vond ik dit maar onzin, maar het hielp wel. Hierin leerde ik bijvoorbeeld om op verschillende manieren om te gaan met bepaalde gedachten. Je kunt het piekeren helaas niet zomaar stoppen, maar het toelaten en uiteindelijk conclusies trekken (is dit iets oplosbaars of onoplosbaars) zorgde wel voor rust.
Problemen met slapen zijn wel wat verminderd. Ik moet zeggen dat ik na een nacht van 12(!) uur slaap soms nog steeds vreselijk vermoeid ben. Slaappillen laat ik expres liggen, ook de homeopatische middeltjes. Dit meer omdat ik het op eigen kracht wil doen.
Bach rescue spray kan trouwens paniek gevoelens wat verminderen. Het kalmeert in situaties met stress. Wellicht een tipje? Oh en vreselijk die nekpijn en migraine gun89. Komt soms zo uit een niets opzetten!
zaterdag 3 augustus 2019 16:31
Wat een hoop reacties! Ik ga zo even op jullie allemaal reageren (iets met plichtsgevoel... haha, goed om te herkennen..)
Ik wil altijd graag op iedereen reageren, maar ik denk dat het goed is om mezelf aan te leren dat dat niet altijd hoeft, en ook niet kan.
Ik vind het wel heel erg fijn om jullie ervaringen te lezen. Dat geeft herkenning, en het gevoel minder alleen te zijn.
Vanmorgen voelde ik me best oké, en ik wil al een tijdje een macha-theesetje hebben. Dus mijn man en ik zijn met de trein naar een stadje in de buurt gegaan, naar een theewinkel. En we hebben héél erg lekker geluncht. Ik ben nu wel erg moe (probeerde wat te slapen, maar het is best warm... dus ik houd het maar bij even op een mandala kleurboek en een podcast luisteren zometeen..
)
Maar ondanks de vermoeidheid voelde het wel even alsof ik weer een beetje een normaal mens was. Of zo... herkent iemand dat?
Vanavond gaan we naar een operavoorstelling, maar gelukkig begint dat hier altijd om 19.00 uur en dus is het ook wat vroeger afgelopen
Ik wil nog even wat tips met jullie delen die ik al gebruikte voor ik zo uitgeput raakte, maar die me wel al hielpen om niet té overprikkeld te raken:
- in het openbaar vervoer (en in Nederland eigenlijk gewoon overal) zet ik altijd een noise cancelling koptelefoon op. Meestal met muziek, soms zonder. Sinds ik die heb, voelt het alsof ik weer kan ademhalen buiten!
- ipv een koptelefoon kunnen gewone oordopjes ook helpen om wat omgevingslawaai te filteren.
- een zonnebril kan ook helpen om het licht buiten wat minder fel binnen te laten komen
- ik probeer erop te letten altijd wat water en iets te eten bij me te hebben als ik langer van huis ben (en vanmorgen had manlief alles al bij voorbaat in z'n tas gestopt voor mij...
)
Ik wil altijd graag op iedereen reageren, maar ik denk dat het goed is om mezelf aan te leren dat dat niet altijd hoeft, en ook niet kan.
Ik vind het wel heel erg fijn om jullie ervaringen te lezen. Dat geeft herkenning, en het gevoel minder alleen te zijn.
Vanmorgen voelde ik me best oké, en ik wil al een tijdje een macha-theesetje hebben. Dus mijn man en ik zijn met de trein naar een stadje in de buurt gegaan, naar een theewinkel. En we hebben héél erg lekker geluncht. Ik ben nu wel erg moe (probeerde wat te slapen, maar het is best warm... dus ik houd het maar bij even op een mandala kleurboek en een podcast luisteren zometeen..
)Maar ondanks de vermoeidheid voelde het wel even alsof ik weer een beetje een normaal mens was. Of zo... herkent iemand dat?
Vanavond gaan we naar een operavoorstelling, maar gelukkig begint dat hier altijd om 19.00 uur en dus is het ook wat vroeger afgelopen
Ik wil nog even wat tips met jullie delen die ik al gebruikte voor ik zo uitgeput raakte, maar die me wel al hielpen om niet té overprikkeld te raken:
- in het openbaar vervoer (en in Nederland eigenlijk gewoon overal) zet ik altijd een noise cancelling koptelefoon op. Meestal met muziek, soms zonder. Sinds ik die heb, voelt het alsof ik weer kan ademhalen buiten!
- ipv een koptelefoon kunnen gewone oordopjes ook helpen om wat omgevingslawaai te filteren.
- een zonnebril kan ook helpen om het licht buiten wat minder fel binnen te laten komen
- ik probeer erop te letten altijd wat water en iets te eten bij me te hebben als ik langer van huis ben (en vanmorgen had manlief alles al bij voorbaat in z'n tas gestopt voor mij...
)
Je moet helemaal niks doen, en accepteren dat dat alles is wat je kan doen.
zaterdag 3 augustus 2019 16:32
Oké, en dan nu mijn waslijst aan reacties op jullie:
@Gun89
Welkom bij de groep!
Over een praktijkondersteuner:
Ik heb hier zelf 0,0 ervaring mee, maar wat ik lees van anderen is dat een praktijkondersteuner vaak veel te weinig toegerust is om hier constructief iets aan te doen.
Maar dat zal vast ook persoonlijk zijn. Als jij je vertrouwt voelt bij diegene, lijkt het me juist prima?
Over de arbo:
Ook hier heb ik zelf geen ervaring mee, maar een vriendin van mij wel. En wat ik vooral van haar hoorde (toen zij nog ziek was en ik er zelf nog niets mee te maken had) was dat mensen vaak proberen je weer snel aan het werk te krijgen. En dat dit echt averechts werkt.
Het is heel goed dat je alles van je afschrijft, dat helpt in de chaos. En misschien helpt het je ook om duidelijk bij een arbo aan te geven hoe het met je gaat. Soms zijn mensen geneigd zich bij een dokter groter/gezonder voor te doen.
Als ik je verhaal zo lees, gaat het echt nog niet goed, en heb je nog heel veel rust nodig.
PS wel heel goed dat je zelf constateert dat 2x hardlopen in de sportschool kennelijk nog teveel is. Dat is al heel goed, hé? Dat je dat inziet!
==
En wat je zegt in je andere post: dat we nu opeens in een andere wereld terecht komen; dat is zó waar. Ik begrijp echt helemaal wat je bedoelt… het is zo raar, hé?
En wat betreft slaapmedicatie; misschien kun je dit met je huisarts of die ondersteuner bespreken? Ik slaap nu gelukkig weer iets beter. Ik ben altijd wel een goede slaper, maar met die hitte vond ik het wel lastig en was ik vaak wakker ’s nachts. Maar nu lijkt het weer beter te gaan.
Volgens mij moet je wel voorzichtig zijn met melatonine… Maar als je het met begeleiding doet moet het kunnen, lijkt me.
@Lady:
Ach, ik lees nu al weer je verantwoordelijkheidsgevoel in je tekst. “Ik voel me schuldig richting mijn collega’s.” Je weet het heus zelf ook, maar: je hoeft je niet schuldig te voelen tegenover wie dan ook. Alleen tegenover jezelf. En daarom nu dus extra lief voor jezelf zijn.
Wat betreft die stukgevallen mok; ja, zo’n klein incident is dan de druppel hé?
Bij mij was de concrete druppel dat mijn bril nog in de badkamer lag, en ons bezoek net ging douchen en ik dus een hele tijd moest wachten zonder al te veel te zien… slaat helemaal nergens op, natuurlijk.
@FudseBrownie:
Wat fijn dat je ook meeschrijft! Wat knap dat je zo goed naar je lichaam kunt luisteren. Ik vind dat nog best lastig.
Hoe heb je dat geleerd?
Wel heel vervelend dat je zo angstig bent..! Durf je wel boodschappen te doen met iemand erbij?
@Mippert:
Welkom ook!
Oef, die verschillende banen klinkt heftig, zeker in combinatie met zo’n trage verbouwing.
En aangezien hij nog niet klaar is, lijkt het me ook lastig om dan je rust te vinden…
Ik merk dat zelf in elk geval wel nu we opnieuw moeten verhuizen. Ik kijk er wel naar uit, omdat we nu een eigen huurhuis krijgen, en over 4 weken in elk geval 1 groot ‘to do’-ding van mijn mentale lijstje is.
@Ywtje:
Grappig dat je zegt dat het gewoon oké is om alles in slow motion te doen. Dat is inderdaad zo. Het is gewoon oké. Dan maar 6x zo lang doen over wat strijken, of over ontbijten of douchen… who cares…?
En het is ook goed om dat een beetje vast te houden in de toekomst. Het hóeft niet zo snel allemaal, mensen…
En wat betreft je tip over wandelen:
Ik krijg die heel erg veel. En de eerste week na mijn instorting dacht ik dus ook heel enthousiast: o! Ik moet elke dag buiten wandelen!
Maar bij mij werkte dat dus averechts. Ik putte mezelf nog meer uit…
Ik las ergens -weet niet meer waar- dat het wel goed is om te bewegen/naar buiten te gaan, maar dat je goed met kijken naar wat bij jou past.
Als je sportief was, kun je waarschijnlijk meer aan dan wanneer je niet sportte (zoals ik). Ik ben een huismus, dus voor mij is buiten wandelen überhaupt al iets ‘nieuws’.
@Luna: ik snap dat je zo min mogelijk middeltjes wilt innemen, maar probeer het jezelf wel toe te staan als je er wel behoefte aan hebt “Ik wil het op eigen kracht doen,” klinkt als je perfectionistische stemmetje
(niet gemeen bedoeld, hoor!!!)
Ik heb voor mezelf nu vitamine C bruistabletten, en ik slik magnesium sinds een paar dagen.
Bach rescue heb ik de laatste maanden in Nederland gebruikt. Toen met het idee om iets rustiger te worden, maar als ik er nu over nadenken, was het ook om (toen niet herkende) paniekgevoelens te onderdrukken. Het hielp wel een beetje, volgens mij…
@Gun89
Welkom bij de groep!
Over een praktijkondersteuner:
Ik heb hier zelf 0,0 ervaring mee, maar wat ik lees van anderen is dat een praktijkondersteuner vaak veel te weinig toegerust is om hier constructief iets aan te doen.
Maar dat zal vast ook persoonlijk zijn. Als jij je vertrouwt voelt bij diegene, lijkt het me juist prima?
Over de arbo:
Ook hier heb ik zelf geen ervaring mee, maar een vriendin van mij wel. En wat ik vooral van haar hoorde (toen zij nog ziek was en ik er zelf nog niets mee te maken had) was dat mensen vaak proberen je weer snel aan het werk te krijgen. En dat dit echt averechts werkt.
Het is heel goed dat je alles van je afschrijft, dat helpt in de chaos. En misschien helpt het je ook om duidelijk bij een arbo aan te geven hoe het met je gaat. Soms zijn mensen geneigd zich bij een dokter groter/gezonder voor te doen.
Als ik je verhaal zo lees, gaat het echt nog niet goed, en heb je nog heel veel rust nodig.
PS wel heel goed dat je zelf constateert dat 2x hardlopen in de sportschool kennelijk nog teveel is. Dat is al heel goed, hé? Dat je dat inziet!
==
En wat je zegt in je andere post: dat we nu opeens in een andere wereld terecht komen; dat is zó waar. Ik begrijp echt helemaal wat je bedoelt… het is zo raar, hé?
En wat betreft slaapmedicatie; misschien kun je dit met je huisarts of die ondersteuner bespreken? Ik slaap nu gelukkig weer iets beter. Ik ben altijd wel een goede slaper, maar met die hitte vond ik het wel lastig en was ik vaak wakker ’s nachts. Maar nu lijkt het weer beter te gaan.
Volgens mij moet je wel voorzichtig zijn met melatonine… Maar als je het met begeleiding doet moet het kunnen, lijkt me.
@Lady:
Ach, ik lees nu al weer je verantwoordelijkheidsgevoel in je tekst. “Ik voel me schuldig richting mijn collega’s.” Je weet het heus zelf ook, maar: je hoeft je niet schuldig te voelen tegenover wie dan ook. Alleen tegenover jezelf. En daarom nu dus extra lief voor jezelf zijn.
Wat betreft die stukgevallen mok; ja, zo’n klein incident is dan de druppel hé?
Bij mij was de concrete druppel dat mijn bril nog in de badkamer lag, en ons bezoek net ging douchen en ik dus een hele tijd moest wachten zonder al te veel te zien… slaat helemaal nergens op, natuurlijk.
@FudseBrownie:
Wat fijn dat je ook meeschrijft! Wat knap dat je zo goed naar je lichaam kunt luisteren. Ik vind dat nog best lastig.
Hoe heb je dat geleerd?
Wel heel vervelend dat je zo angstig bent..! Durf je wel boodschappen te doen met iemand erbij?
@Mippert:
Welkom ook!
Oef, die verschillende banen klinkt heftig, zeker in combinatie met zo’n trage verbouwing.
En aangezien hij nog niet klaar is, lijkt het me ook lastig om dan je rust te vinden…
Ik merk dat zelf in elk geval wel nu we opnieuw moeten verhuizen. Ik kijk er wel naar uit, omdat we nu een eigen huurhuis krijgen, en over 4 weken in elk geval 1 groot ‘to do’-ding van mijn mentale lijstje is.
@Ywtje:
Grappig dat je zegt dat het gewoon oké is om alles in slow motion te doen. Dat is inderdaad zo. Het is gewoon oké. Dan maar 6x zo lang doen over wat strijken, of over ontbijten of douchen… who cares…?
En het is ook goed om dat een beetje vast te houden in de toekomst. Het hóeft niet zo snel allemaal, mensen…
En wat betreft je tip over wandelen:
Ik krijg die heel erg veel. En de eerste week na mijn instorting dacht ik dus ook heel enthousiast: o! Ik moet elke dag buiten wandelen!
Maar bij mij werkte dat dus averechts. Ik putte mezelf nog meer uit…
Ik las ergens -weet niet meer waar- dat het wel goed is om te bewegen/naar buiten te gaan, maar dat je goed met kijken naar wat bij jou past.
Als je sportief was, kun je waarschijnlijk meer aan dan wanneer je niet sportte (zoals ik). Ik ben een huismus, dus voor mij is buiten wandelen überhaupt al iets ‘nieuws’.
@Luna: ik snap dat je zo min mogelijk middeltjes wilt innemen, maar probeer het jezelf wel toe te staan als je er wel behoefte aan hebt “Ik wil het op eigen kracht doen,” klinkt als je perfectionistische stemmetje
(niet gemeen bedoeld, hoor!!!)Ik heb voor mezelf nu vitamine C bruistabletten, en ik slik magnesium sinds een paar dagen.
Bach rescue heb ik de laatste maanden in Nederland gebruikt. Toen met het idee om iets rustiger te worden, maar als ik er nu over nadenken, was het ook om (toen niet herkende) paniekgevoelens te onderdrukken. Het hielp wel een beetje, volgens mij…
Je moet helemaal niks doen, en accepteren dat dat alles is wat je kan doen.
zaterdag 3 augustus 2019 16:47
Ook hier een burn-out/ overspannen. Ik Ben sinds mei thuis van het werk. De huisarts heeft mij laten "struikelen" nadat ik voor de zoveelste keer op spreekuur kwam met angst en paniekklachten met hyperventilatie. Die klachten had ik al 2 jaar, de eerste paniekaanval eindigde op de spoedeisende omdat het sterk leek op hartklachten. Nu zei de huisarts je blijft eerst maar eens 2 weken thuis je blijft over je grenzen heen gaan. Ik dacht 2 weken dat kan wel dat is te overzien. Niet wetende dat dit bewust door de huisarts is gezegd omdat ze weet dat ik anders me nog niet zou overgeven.
De eerste weken deed ik er dan ook alles aan om " beter" te worden. Veel wandelen, naar de fysio en ik bedacht van alles. Maar het ging steeds slechter, heeel veel spanning in mijn lijf, kaaklemmen, angst en paniekaanvallen en niet meer slapen.
Na 2 maanden was ik totaal van het padje af. Toen kwam medicatie ter sprake omdat mijn lijf rust moest. Daar werd ik zo angstig van. Maar het ging steeds slechter. Toen toch toe gegeven dat er iets moest gebeuren. Ik ben begonnen met citalopram voor de angst en paniek, 2x daags oxazepam en temazepam voor de nacht. Huilend heb ik de tabletten ingenomen.
Nu ben ik 5 weken verder en ben ik rustiger en meer ontspannen. Tevens is dit een valkuil omdat ik vanalles wil oppakken wat ik eigenlijk nog niet aan kan, dus weer grenzen overgaan. Vannacht dus weer een paniekaanval. En voel me vandaag moe en gespannen. Ik had de temazepam en de oxaxepam van de middag er al af en dacht van de week dat die van de ochtend er ook wel af kan. Dat mocht ik in overleg met de huisarts ook proberen maar als het niet goed voelde moest ik hem weer nemen. Het voelde nog niet helemaal goed maar ik ben zo eigenwijs dat ik hem er toch afliet. Vanmorgen toch maar genomen.
Ik heb mijn burn- out opgelopen door onverwerkte dingen uit het verleden, mijn perfectionisme zowel prive als in het werk (de zorg). Ik ga voortdurend over mijn grenzen. Dat is nog een lange leerweg voor mij.
Jullie slikken geen medicijnen als ik dat zo lees. Ik voelde het ook als falen toen ik begon. Maar mijn angst en paniek nam mij helemaal over. Soms vind ik het ook moeilijk wat was er als eerste, de burn-out of de angst/paniek. Het ligt ook allemaal dicht bij elkaar. Ik vind het enorm zwaar en nooit gedacht dat dit me zou overkomen met medicatie en al..... Zou mooi zijn als we elkaar hier kunnen steunen... Gelukkig heb ik goede hulp van de huisarts en ggz ondersteuner en natuurlijk mijn gezin en familie niet te vergeten.
De eerste weken deed ik er dan ook alles aan om " beter" te worden. Veel wandelen, naar de fysio en ik bedacht van alles. Maar het ging steeds slechter, heeel veel spanning in mijn lijf, kaaklemmen, angst en paniekaanvallen en niet meer slapen.
Na 2 maanden was ik totaal van het padje af. Toen kwam medicatie ter sprake omdat mijn lijf rust moest. Daar werd ik zo angstig van. Maar het ging steeds slechter. Toen toch toe gegeven dat er iets moest gebeuren. Ik ben begonnen met citalopram voor de angst en paniek, 2x daags oxazepam en temazepam voor de nacht. Huilend heb ik de tabletten ingenomen.
Nu ben ik 5 weken verder en ben ik rustiger en meer ontspannen. Tevens is dit een valkuil omdat ik vanalles wil oppakken wat ik eigenlijk nog niet aan kan, dus weer grenzen overgaan. Vannacht dus weer een paniekaanval. En voel me vandaag moe en gespannen. Ik had de temazepam en de oxaxepam van de middag er al af en dacht van de week dat die van de ochtend er ook wel af kan. Dat mocht ik in overleg met de huisarts ook proberen maar als het niet goed voelde moest ik hem weer nemen. Het voelde nog niet helemaal goed maar ik ben zo eigenwijs dat ik hem er toch afliet. Vanmorgen toch maar genomen.
Ik heb mijn burn- out opgelopen door onverwerkte dingen uit het verleden, mijn perfectionisme zowel prive als in het werk (de zorg). Ik ga voortdurend over mijn grenzen. Dat is nog een lange leerweg voor mij.
Jullie slikken geen medicijnen als ik dat zo lees. Ik voelde het ook als falen toen ik begon. Maar mijn angst en paniek nam mij helemaal over. Soms vind ik het ook moeilijk wat was er als eerste, de burn-out of de angst/paniek. Het ligt ook allemaal dicht bij elkaar. Ik vind het enorm zwaar en nooit gedacht dat dit me zou overkomen met medicatie en al..... Zou mooi zijn als we elkaar hier kunnen steunen... Gelukkig heb ik goede hulp van de huisarts en ggz ondersteuner en natuurlijk mijn gezin en familie niet te vergeten.
zaterdag 3 augustus 2019 18:57
@twinkelrainbowstar haha wat erg, je hebt gelijk! Naar mijn idee werkte Bach rescue ook redelijk goed. Het kalmeerde in ieder geval wat.
Hoi Take a Break,
Wat fijn dat je zoveel hulp hebt van mensen rondom je. Ik kan heel goed begrijpen dat je angst had bij het idee van het slikken van alle medicatie. Het is ook niet niks! Je gaat door zo’n rollercoaster van emoties en ik heb het gevoel van onmacht echt als iets engs ervaren. Dat je lichaam iets heel anders wilt dan jijzelf.
Zelf slik ik geen medicatie, maar mijn beide ouders wel, al 20+ jaar (burn-out en depressie). Ik heb dus geen persoonlijke ervaring met medicatie, maar ik begrijp heel goed waar je vandaan komt en hoe dat in het begin heeft gevoeld voor je.
Hoi Take a Break,
Wat fijn dat je zoveel hulp hebt van mensen rondom je. Ik kan heel goed begrijpen dat je angst had bij het idee van het slikken van alle medicatie. Het is ook niet niks! Je gaat door zo’n rollercoaster van emoties en ik heb het gevoel van onmacht echt als iets engs ervaren. Dat je lichaam iets heel anders wilt dan jijzelf.
Zelf slik ik geen medicatie, maar mijn beide ouders wel, al 20+ jaar (burn-out en depressie). Ik heb dus geen persoonlijke ervaring met medicatie, maar ik begrijp heel goed waar je vandaan komt en hoe dat in het begin heeft gevoeld voor je.
zaterdag 3 augustus 2019 19:43
@Luna16
Het is inderdaad een rollercoaster!
Ik las dat jij ook van je afschreef. Ik schrijf ook iedere dag wat ik gedaan heb, wat ik leuk vond, hoe klein het ook is en hoe ik me voel. Dat doe ik sinds ik medicatie slik nu 5 weken. En als ik het nu terug lees zie ik dat ik toch stapjes maak en dat ondanks ik nu een terug val heb het nog altijd beter met me is dan 5 weken geleden. Dat geeft me vaak wel moed en vertrouwen. Misschien ook een tip voor anderen?
Mijn GGZ ondersteuner zegt dat het proces sowieso 3 stappen vooruit en 2 achteruit is. Maar zo kom je er uiteindelijk ook weer, een verbeterde versie van jezelf zo moet het zijn.
Het is inderdaad een rollercoaster!
Ik las dat jij ook van je afschreef. Ik schrijf ook iedere dag wat ik gedaan heb, wat ik leuk vond, hoe klein het ook is en hoe ik me voel. Dat doe ik sinds ik medicatie slik nu 5 weken. En als ik het nu terug lees zie ik dat ik toch stapjes maak en dat ondanks ik nu een terug val heb het nog altijd beter met me is dan 5 weken geleden. Dat geeft me vaak wel moed en vertrouwen. Misschien ook een tip voor anderen?
Mijn GGZ ondersteuner zegt dat het proces sowieso 3 stappen vooruit en 2 achteruit is. Maar zo kom je er uiteindelijk ook weer, een verbeterde versie van jezelf zo moet het zijn.
zaterdag 3 augustus 2019 21:39
@twinkel: heb het mezelf een beetje aangeleerd zeg maar. Eerst ging ik nogal vaak over mijn grenzen heen. Als ik bijvoorbeeld hoofdpijn krijg weet ik dat ik moet stoppen met waar ik mee bezig ben en dat ik mezelf echt even rust moet gunnen. Ook als ik met vrienden was en ik begon me slecht te voelen dan had ik altijd de neiging om toch nog even te blijven onder het mom van 'ach nog even kan best, niet aanstellen'. Maar sinds ik dit niet meer doe en echt op tijd mijn rust neem gaat het qua klachten al een stuk beter.
Boodschappen doen lukt me helaas ook niet met iemand erbij, ik kom eigenlijk helemaal nergens meer. Enige wat ik doe op een dag is wandelen, verder vermijd ik alles waar veel andere mensen kunnen komen.. Ben wel sinds kort begonnen met een multidisciplinair traject waar ook o.a. de angsten aangepakt gaan worden dus er is weer goede hoop
Van die oordopjes vind ik trouwens een heel erg goed idee! Had hier zelf nog niet aan gedacht maar ga ik zeker in mijn achterhoofd houden voor in de toekomst.
@take-a-break: wat jij zegt over dat opschrijven klinkt inderdaad ook als een goed idee! Heb op het moment het geheugen van een zeef en dingen opschrijven zou mij misschien ook goed kunnen helpen. Denk dat ik er ook maar eens mee ga beginnen, lijkt me fijn om dan ook de progressie te kunnen zien.
Mij is inderdaad ook verteld dat je een verbeterde versie van jezelf moet worden en niet meer terug gaat naar je oude ik. Als ik er nu op terugkijk zou ik persoonlijk ook niet meer terugwillen naar het leventje dat ik voor de burn-out had maar er echt wat beters van maken en echt voor mijn eigen geluk gaan i.p.v. andere mensen mijn geluk voor mij laten bepalen.
Boodschappen doen lukt me helaas ook niet met iemand erbij, ik kom eigenlijk helemaal nergens meer. Enige wat ik doe op een dag is wandelen, verder vermijd ik alles waar veel andere mensen kunnen komen.. Ben wel sinds kort begonnen met een multidisciplinair traject waar ook o.a. de angsten aangepakt gaan worden dus er is weer goede hoop
Van die oordopjes vind ik trouwens een heel erg goed idee! Had hier zelf nog niet aan gedacht maar ga ik zeker in mijn achterhoofd houden voor in de toekomst.
@take-a-break: wat jij zegt over dat opschrijven klinkt inderdaad ook als een goed idee! Heb op het moment het geheugen van een zeef en dingen opschrijven zou mij misschien ook goed kunnen helpen. Denk dat ik er ook maar eens mee ga beginnen, lijkt me fijn om dan ook de progressie te kunnen zien.
Mij is inderdaad ook verteld dat je een verbeterde versie van jezelf moet worden en niet meer terug gaat naar je oude ik. Als ik er nu op terugkijk zou ik persoonlijk ook niet meer terugwillen naar het leventje dat ik voor de burn-out had maar er echt wat beters van maken en echt voor mijn eigen geluk gaan i.p.v. andere mensen mijn geluk voor mij laten bepalen.
