Chronisch vermoeid, samen slepen we elkaar voort

28-09-2019 15:38 17 berichten
Alle reacties Link kopieren
Ik ben de laatste dagen best actief ,want het gaat gewoon absoluut niet goed met mij. Ik heb last van chronische vermoeidheid, en mag mijzelf scharen onder het chronisch vermoeidheid syndroom.
Ik heb dit topic bewust bij psyche gezet, omdat ik vooral op zoek ben naar emotionele ondersteuning en omdat bij mij de vermoeidheid niet lichamelijk is maar geestelijk. Ik zou het fijn vinden om met lotgenoten te praten waarbij lichamelijk ook niks te vinden is, of die het gewoon heel moeilijk hebben met hun vermoeidheid.

Voel je hier vooral welkom om ook lekker te zeuren, te huilen of van je af te praten, zodat we elkaar kunnen steunen :)
'Happiness is only real when shared'.
Alle reacties Link kopieren
Ik zal me eerst even voorstellen, ik ben tf, dertiger en ik heb al 15 jaar op en af last van vermoeidheid en depressies. Ik heb er al aardig wat therapie tegenaan gegooid, eigenlijk zit ik in de afronding maar om een reden kan ik mezelf niet herpakken. Reden? Geen idee. Voor mijn gevoel heb ik al mijn schepen wel verbrand en zou ik eigenlijk weer fitter en frisser dan ooit moeten zijn. Maar ipv voel ik me weer erg depressief en ben ik onwijs moe. Het lijkt wel of de vermoeidheid er dit keer eerder was dan de depressie...

Wat is mijn doel; over 2 weken begin ik bij een nieuwe psycholoog. Ik hoop dat zij wat nieuwe inzichten kan geven. Daarnaast moet ik weer naar mn huisarts, maar dat stel ik uit omdat ik gewoon bang ben dat ze weer niks voor me kan betekenen... Ik wil eigenlijk een doorverwijzing naar de endocrinoloog, want ik wil graag mijn hormoonbalans laten onderzoeken. Maar ik ben ook nu alweer zo bang dat daar niks mis mee is. Ik word er gek van dat ik me lichamelijk zo uitgeput voel, maar klinisch is er niks aan de hand... :(
Twijfel over ad, want dit trek ik gewoon niet meer. Maar ik vind ad echt rommel, dus ik zit nog in twijfel...

Ik ben hele dagen verdrietig, zit veel thuis, voel me eenzaam ondanks dat ik getrouwd ben. Maar zulke vermoeidheid is ook wel eenzaam...
'Happiness is only real when shared'.
Ben je bekend met het blog " Min of meer" ?
Zij schrijft heel intensief over deze ziekte. Je zult er zeker (h)erkenning vinden.
En jij wil niet aan AD denken omdat je het rommel vindt? Ik heb je geloept en je hebt volgens mij een zwaar leven, met gevoeligheid voor depressies en dergelijke. Ik herken je problematiek en ik heb zelf wél heel veel baad bij medicatie.
Ik vind chronische stress en vermoeidheid eerder 'troep' voor je lijf...
Alle reacties Link kopieren
Hoi, hier ook cvs.

Mijn beste tips die mij geholpen hebben.

1. Het stoplicht. Alleen dingen doen die groen voelen/zijn qua energie. En af en toe iets wat oranje is, ietjes spannender of fysiek inspannender.
En nooit dingen die rood zijn. Dingen die echt boven je macht zijn psychisch of fysiek.
2. De sportarts. Kijk eens op de site van je ziekenhuis, bij sportgeneeskunde. Deze afdeling heeft een traject voor mensen met cvs. Je krijgt uitleg over hoe cvs werkt, wat testen en begeleiding.

Vraag hier alsjeblieft naar bij je huisarts. Je kunt altijd eerst een kennismakingsgesprek aanvragen om te kijken of het bij je past.

Met een 'gewone' psycholoog zou ik oppassen. Er zijn er ook die niks snappen van cvs en je hierdoor te veel over je grens gaat/door zet en nog moeier word.

Wellicht heb je wat aan de tips.
Alle reacties Link kopieren
Marigold1986 schreef:
28-09-2019 16:46
En jij wil niet aan AD denken omdat je het rommel vindt? Ik heb je geloept en je hebt volgens mij een zwaar leven, met gevoeligheid voor depressies en dergelijke. Ik herken je problematiek en ik heb zelf wél heel veel baad bij medicatie.
Ik vind chronische stress en vermoeidheid eerder 'troep' voor je lijf...
Zo kun je het ook zien natuurlijk. Liefst heb ik geen van beide ;)

@Gele suikerspin: sporten is voor mij juist ontzettend stressvol, ik word daar momenteel echt diep ongelukkig van. Dus dat doe ik dan gewoon even niet ,of iig alleen de sporten die ik echt heel leuk vind. En ik wilde nog een revalidatietraject starten op t ziekenhuis, maar dat doe ik dus niet nu. Alleen het idee al dat ik heen moet, kan ik wel om janken.
En dat accepteren, tja, ergens wil ik er nog niet aan. Maar ik ben er we redelijk verdrietig om want ik wil dit echt niet mijn hele leven! Dus voor zover de acceptatie :P
'Happiness is only real when shared'.
Alle reacties Link kopieren
herfstappeltaart schreef:
28-09-2019 16:26
Ben je bekend met het blog " Min of meer" ?
Zij schrijft heel intensief over deze ziekte. Je zult er zeker (h)erkenning vinden.
Nog niet bekend mee, ik ga eens kijken. Bedankt voor de tip :)
'Happiness is only real when shared'.
Alle reacties Link kopieren
Hier al 14 jaar cvs, maar wel lichamelijke oorzaak. Je mag mij altijd een PB sturen als je wil babbelen.
Alle reacties Link kopieren
Hier 18 jaar ME (gekregen door Pfeiffer). Sinds 1,5 ook iih en dat was de bottleneck en sindsdien kan ik niet meer werken.
Volg nu een revalidatietraject en dat is wel superfijn. Niets moet daar.
De ME wordt vooral aangepakt in de hoop dat mijn hoofd ook beter gaat. Normaliter sta ik voor de klas, dat gaat niet meer helaas. Ik krijg wel cgt maar op een hele kalme manier. Ze moeten mij juist steeds afremmen omdat ik nog steeds over mijn eigen grenzen ga. Waar ze meestal bij cgt grenzen oprekken kijken ze hier naar welke grenzen bij je passen.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
Alle reacties Link kopieren
Ik heb helaas ook last van vermoeidheid.
Lastigste vind ik dat je sociale leven eronder leidt, omdat je ávonds meestal te moe bent om ergens heen te gaan of bezoek te krijgen. Herkenbaar?
Alle reacties Link kopieren
Meer dan twintig jaar in ieder geval. Ik stond op een morgen op en toen was het er. Vooral veel pijn en ook een vreemde verlammende vermoeidheid. Ik wist meteen dat dit iets ernstigs was.

Mijn leven veranderde totaal. Ik kon nog wel binnen wat lopen, maar niet buiten. Buiten loop je anders dan binnen. Dus de hond werd voortaan voor de deur uitgelaten en eens per week in het bos. Daarna stortte ik dan in elkaar.

Sinds een jaar of vijf ben ik wat opgeknapt; ik loop weer beter; kan bijna dagelijks een wandeling maken. Een eigen hond lukt niet meer maar wel af en toe een logeerhond.

Je hebt het over psychische vermoeidheid, maar in mijn geval speelde dat geen rol bij mijn weten. Mijn benen deden enorm zeer.
Dan moet het maar zoals het kan
Alle reacties Link kopieren
Ondanks dat het een sportarts is hoef je niet te sporten. Ben te moe om het helemaal uit te leggen.

Ze kijken juist naar wat je kunt. En het advies kan dus ook zijn dat je juist minder moet doen. Of alleen mag wandelen. Of alleen maar max 5 minuten mag wandelen.

Ze doen een fietstest en daar komt iets uit.

Bij mij kwam er uit dat ik alleen maar elke dag 10 minuten mocht wandelen. En niet sporten.

Het doel is juist kijken waar jou lichaam nu zit en niet over die grens heen gaan..

Lastig uit te leggen. Er is ook niet echt veel over te vinden, vandaar mijn advies om via het ziekenhuis informatie te vragen.

Maar je hoeft niet te sporten. Ze kijken juist naar wat jou lijf kan.

Ook hebben ze een lijst wat mij meer inzicht gaf. Tennissen is bijvoorbeeld 12, trap op lopen 6, met boodschappen trap op 8. Zo kwam ik er achter dat trap lopen voor mij al 'sport' was. Uit mijn test kwam dat ik alleen maar dingen met een 5 mocht doen.

Ook werd inzichtelijk waarom douchen mij al zoveel koste omdat dat bijvoorbeeld ook al 5 is.

De cijfers staan niet voor conditie. Zijn gewoon codes gekoppeld qua hoe intensief een handeling is voor je lijf.

De cijfers nu even gegokt. Heb de lijst er nu niet bij..
Alle reacties Link kopieren
kerst schreef:
28-09-2019 21:01
Ik heb helaas ook last van vermoeidheid.
Lastigste vind ik dat je sociale leven eronder leidt, omdat je ávonds meestal te moe bent om ergens heen te gaan of bezoek te krijgen. Herkenbaar?
Nee, hier niet. Ik ben 's ochtends soms al te moe. Dus 's avonds vind ik het logisch dat ik geen bezoek kan.
Alle reacties Link kopieren
Ik kon zelf ook niet naar het ziekenhuis, ik heb hulp gevraagd bij familie/vrienden en ambulante hulp die mij brachten.

Maar ik heb dit bij het ziekenhuis ook pas na 1,5 a 2 jaar gedaan. Daarvoor kon ik het ookniet aan.

Maar dat je dus maar weet dat je niet hoeft te sporten. Ze doen ook topsporters en daar gaat het dan meer en deel juist over minder sporten.

Topsporters en wij hebben onze spieren/lichaam overbelast. Dus dan is sporten helemaal niet aan de orde.
Alle reacties Link kopieren
Verbitterd door het gebrek aan medische belangstelling heb ik alles zonder hulp verwerkt. Ik heb wat afgehuild en begreep niet dat dit mijn noodlot zou zijn. Ik had af en toe gezelschap maar er is een soort onzichtbare muur van onbegrip tussen zieken en gezonden. Het zijn twee gescheiden werelden.

En het ongelooflijke is tenslotte toch gebeurd. Ik hoop dat het voor jou ook gebeurt en dat tenminste een deel van je wensen zullen worden vervuld. Sterkte!
Dan moet het maar zoals het kan
Alle reacties Link kopieren
kerst schreef:
28-09-2019 21:01
Ik heb helaas ook last van vermoeidheid.
Lastigste vind ik dat je sociale leven eronder leidt, omdat je ávonds meestal te moe bent om ergens heen te gaan of bezoek te krijgen. Herkenbaar?
Heel herkenbaar. Ben al een half jaar niet meer uit geweest terwijl ik normaal dol ben op de stad in gaan.


Ik ben vandaag bij de huisarts geweest, en dat was toch wel een goed gesprek maar ook pijnlijk. Ze wil me nog doorsturen naar de endocrinoloog, maar dat doet ze meer voor mijn gemoedsrust, niet omdat ze verwacht dat daar wat uit komt. We waren het er wel mee eens dat ik alles wel zo'n beetje geprobeerd had. Dus als hier niks uit komt, dan wordt het toch een vorm van acceptatie en revalidatietraject om ermee om te leren gaan...
En dat is echt heel zwaar en ik zit nu in het acceptatieproces. Ik wilde heel graag voor iets doorstuderen maar ik zie ook in dat dit niet gaat lukken. En dat is echt superkut.
'Happiness is only real when shared'.
Alle reacties Link kopieren
Hoe gaat ht met jullie? Hier gaat het moah. Ik ben er gelukkig achter waar de vermoeidheid door komt, toch psychisch dus daar ga ik mee aan de gang. Inmiddels begonnen met de ad, en dat helpt goed tegen ht kut voelen, maar ondertussen slaap ik wel 12 uur per dag. Dat is ff lastig want eerder wakker worden is gewoon heel moeizaam. Ik ben wel weer lekker aan het sporten en doe de dingen die ik leuk vind en dat geeft wel fijne energie. Soms lukt het een dagje niet, maar dat is dan niet erg.
Maandag krijg ik EMDR, ik ben benieuwd of dat mijn vermoeidheid beïnvloed.
'Happiness is only real when shared'.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven