Burn out, en daar helemaal geen tijd voor hebben....

03-10-2019 10:16 487 berichten
Zo voelt het een beetje. Sinds een week of 3 zit ik ziek thuis van mijn werk. Ik dacht 'even een weekje rust, dan ben ik er wel weer'. Dat was niet zo. Toch maar naar de huisarts, diagnose: burn out. Ik vond dat dat wel meeviel. De huisarts niet. Ik had het idee dat je bij een burn out in bed lag en hélemaal niets meer kon. Dus zeggen dat ik een burn out heb voelt nog steeds alsof ik me enorm aanstel, want immers: er is niets aan de hand eigenlijk. Het is al jaren druk, en ik doe niets buitengewoons in mijn beleving. Vriendinnen zeggen wel altijd 'hoe krijg je het voor elkaar', maar die vriendinnen zijn kinderloos en hebben een heel ander leven, dus zo keek ik er een beetje naar als ze dat zeiden. En voor mijn gevoel breng ik juist zoveel tijd door met lanterfanten en nietsen! Ik zou veel meer moeten doen!

De afgelopen jaren waren hectisch, eigenlijk al de laatste 12 jaar. Tropenjaren met de kinderen, jong kinderen gekregen, veel zorgen om de jongste. We hebben keihard gewerkt, van heel jonge ouders zonder diploma's en banen naar prima banen, HBO+ diploma's, koophuis en een fijn leven. Kinderen doen het goed, we zijn blij met elkaar, maar ook relationeel wel het een en ander te verstouwen gehad samen. Dat gaat inmiddels prima, we zijn 2 jaar terug in therapie geweest en dat heeft wonderen verricht.
Forummers zullen de verhalen wel kennen, want ik schrijf hier al jaren (ik kon mijn oude avatar niet meer vinden, dus een ander plaatje van dezelfde mevrouw gekozen)

2 jaar geleden een nieuwe baan gekregen, daar was een opleiding verplicht voor. Dus deze enthousiast begonnen. Maar hoewel de baan geweldig is is het ook heel zwaar. Niet alleen vanwege de inhoud van het werk, maar vooral ook vanwege organisatiegezeik, bezuinigingen en onduidelijkheid. Nooit kunnen doen wat je wilt doen. Niet mogen doen wat je wilt doen.
Gebrek aan vastigheid ook, detachering is het hoogst haalbare.
Begin dit jaar besloten dat we een puppy zouden nemen. Dat wilde ik al jaren. Alle voors en tegens afgewogen, en in de zomer kwam het perfecte hondje voorbij. Een werkhond. Want ik wil er lekker mee gaan sporten en ik wandel sowieso al veel. Dus op vakantie geweest en daarna kwam de hond.

En een week later zat ik ziek thuis. Ik huil om álles. Ik heb het energieniveau van een 3 dagen oud theezakje, géén geduld en ik voel me vreselijk. Slaapgebrek (want hij slaapt nog niet door). Daarbij kinderen die gestart zijn met nieuwe scholen, hulp nodig hebbendaarbij en in de familiesfeer veel ziekte en overlijden op dit moment.

Mijn werkgever laat het er een beetje bij zitten. ik vraag al weken om een bedrijfsarts en dat gebeurt niet. Ik ben pas gisteren ziekgemeld, terwijl ik al weken thuis zit. Ik kom de dagen met moeite door, ben totaal gefocussed op de hond, schiet helemaal door in mijn controledrang. Ik zie het bij vlagen helemaal niet zitten allemaal. Ik voel me extreem schuldig, alsof ik me heb ziekgemeld vanwege een puppy. Wat ik rationeel heus kan tegenspreken, achteraf gezien was het voor de zomervakantie al goed mis en heb ik de laatste jaren al vaker tegen een burn out aangezeten. Als ik anderen moest geloven, zelf zag ik dat niet altijd zo.Coaching gehad, enz. Voor de zomer sliep ik enorm slecht, kort lontje, was 0,0 productief op het werk, zag het nut er niet van in, vond mijn cliënten maar irritant, kreeg ik wat fysieke klachten en wat last van angst- en paniekachtige klachten, dat relateerde ik aan zeer recente ziektes in mijn omgeving, dat dat me een beetje aangreep. Dacht dat ik op vakantie wel zou opknappen, maar dat was niet het geval.

Ik zie door de bomen het bos niet meer. Ik ben enorm aan huis gebonden door een hondje dat nog niet alleen kan zijn, ik heb het gevoel dat ik niet eens toekom aan nadenken over wat ik moet doen. Maar aan de andere kant is dit volgens mij ook niet een kwestie van 'even schouders eronder en doorzetten' want dat is wat ik al jaren doe en die neiging heb ik nu ook weer. De neiging is nu alles zelf doen, niets uit handen geven en geen hulp vragen. Doormodderen tot het bittere einde en mezelf schuldig voelen omdat ik niet kan zijn wie ik wil zijn voor man, kinderen, hond, vriendinnen en familie.

Met de huisarts ben ik aan het bekijken wat nu, in mijn werkgever heb ik 0 vertrouwen, en zelf heb ik haptonomie geregeld vanaf volgende week. Voor de pup hebben we cursus en komt er ook iemand privétraining aan huis geven. Ik ben namelijk ook bang dat we het beestje 'verpesten' omdat het geen makkelijk ras is en ik nu niet het gevoel heb ik dat ik mijn stabiele, duidelijke en consequente zelf ben. En aangezien een van mijn meest recente huilbuien ging over iets wat niet fatsoenlijk in een vuilnisemmer was gestopt :$ kan dat zomaar eens kloppen.

Ik ben op zoek naar ervaringen van mensen. Hoe ging dat voor jou, zo'n burn out? En ik wil graag een topic om een beetje van me af te schrijven, want dat helpt me door de bomen het bos weer te zien. En mogelijk stuit ik zo nog op patronen en denkwijzen die nou juist niet helpend zijn in dit geheel. Bedankt voor het lezen van deze lap tekst in ieder geval.
verwijderd
anoniem_390311 wijzigde dit bericht op 11-11-2019 23:20
96.92% gewijzigd
Malinois schreef:
03-10-2019 10:47
Huisarts stelde voor de POH omdat andere hulp niet vergoed wordt. Maar daar ben ik zelf niet zo voor, want ik vermoed dat ik omdat ik zelf in de hulpverlening werk ik daar niet tot de kern ga komen. En ik kan de hulp gewoon zelf betalen. Werk zou mogelijk iets kunnen doen met coaching, maar ook daar ben ik niet zo voor, ik heb al behoorlijk wat coaching gehad in mijn hele leven en hoewel soms helpend was denk ik niet dat ik daar veel verder mee ga komen dan alle open deuren die ik in theorie heus wel weet.

Dus ik weet nog niet zo goed wat dan wél. En mogelijk start ik wel gewoon bij de POH omdat ik íets moet.
En een diepere laag aan gaan pakken? Waarom ben je zo hard voor jezelf, waarom kun je niet ontspannen/rust pakken, waarom vind je jezelf een aansteller? Daar zitten wel punten om (tzt) aan te pakken, maar idd niet met iemand die jij zelf in een oogwenk doorziet. Op zoek naar een hulpverlener met wie het klikt dus!
Malinois schreef:
03-10-2019 10:54
Tja, ik heb deze week nog en volgende week. En dan wordt er van me verwacht dat ik ga reintegreren.

knip

Maar ik heb dus ergens het idee dat ik er volgende week weer moet staan ,want contact houden met het werk is belangrijk en er niet te lang uit zijn is belangrijk en in het ritme blijven is belangrijk is me duidelijk gemaakt.
Zo, lekker hard zijn ze. Ik denk dat je er goed aan doet je ziekmelding te persisteren. Zonder bedrijfsarts kunnen zij niet beoordelen of je ziekmelding terecht is. Dus laat hen maar de keuze: 6 weken 100% ziek, of eerder naar de bedrijfsarts (en dan onderbouwd 100% ziek). Dit triggert natuurlijk helemaal dat stemmetje in je hoofd.
Oh en gecondoleerd uiteraard :rose: .
Malinois schreef:
03-10-2019 12:54
Het zit hem meer in het werkveld. Ik zit in de hulpverlening en ik werk met erg zware en complexe doelgroepen. En ik heb al bij verschillende grote organisaties gewerkt en overal is het hetzelfde: heel veel verantwoordelijkheid, veel stress en ook wel agressie, weinig steun, en te weinig tijd met teveel werkdruk.

knip

Die die mensen niet zien. En dat frustreert en slaat lam. Aan hard werken ga ik niet onderdoor. Aan vechten tegen de bierkaai wel, blijkbaar.
Dit klinkt echt als een heel heftige baan. En dan thuis ook zo'n drukke situatie. Dat je nog in staat bent je vingers op te tillen om te typen vind ik al knap!
Star² schreef:
03-10-2019 14:09
O ja schrijven, kwam de bedrijfsarts ook mee. Het heeft mij een vet dure gave vulpen opgeleverd en boodschappenlijstjes :lol:
:rofl: Ach, zo krijg je nog eens wat moois!
Kokoro schreef:
03-10-2019 15:47
Dit klinkt echt als een heel heftige baan. En dan thuis ook zo'n drukke situatie. Dat je nog in staat bent je vingers op te tillen om te typen vind ik al knap!
Tja, in mijn hoofd zit dan 'dat doet iedereen toch?' Ik hoor continue 'dat zijn wel veel ballen om in de lucht te houden' maar ik heb echt geen idee hoe ik daar een bal van moet laten vallen of minder hoog moet houden. Ik voel me wel de afgelopen maanden compleet overweldigd door alles wat 'moet'. Het idee dat ik 's ochtends met bed uit moet, moet tandenpoetsen, douchen, dat ik een was moet draaien, dat ik mijn benen moet scheren, dat ik moet ontbijten, de vaatwasser in moet pakken, enz enz enz. Al die normale details vlogen me de hele tijd aan. Hoe moet ik toch én zorgen dat ik netjes flos zodat ik niet op mijn flikker krijg bij de tandarts, en mijn haren netjes verzorgen zodat de kapper geen commentaar heeft, en de kinderen helpen met hun huiswerk zodat de mentor niet begint over meer ondersteuning thuis, en mijn vriendinnen moet zien zodat dat niet verwatert, en mijn familie vaak genoeg zien zodat ze zich niet achtergesteld voelen, en ik moet verdorie ook nog tijd maken om te ontspannen, dagje sauna en een etentje enz enz enz enz.

Ik vraag me altijd al af hoe iedereen dat toch in een week gepropt krijgt. En het begint me langzaam te dagen dat niet iedereen al die dingen doet. Misschien.
Star² schreef:
03-10-2019 14:09
O ja schrijven, kwam de bedrijfsarts ook mee. Het heeft mij een vet dure gave vulpen opgeleverd en boodschappenlijstjes :lol:
:rofl:
Mij al een berg práchtige maar vrijwel lege notitieblokjes en rollen washitape :P
Malinois schreef:
03-10-2019 15:54

Ik vraag me altijd al af hoe iedereen dat toch in een week gepropt krijgt. En het begint me langzaam te dagen dat niet iedereen al die dingen doet. Misschien.
En waarschijnlijk een heel andere (soort) belasting op het werk.
Malinois schreef:
03-10-2019 15:54
Tja, in mijn hoofd zit dan 'dat doet iedereen toch?'


Ik hoor continue 'dat zijn wel veel ballen om in de lucht te houden' maar ik heb echt geen idee hoe ik daar een bal van moet laten vallen of minder hoog moet houden. Ik voel me wel de afgelopen maanden compleet overweldigd door alles wat 'moet'. Het idee dat ik 's ochtends met bed uit moet, moet tandenpoetsen, douchen, dat ik een was moet draaien, dat ik mijn benen moet scheren, dat ik moet ontbijten, de vaatwasser in moet pakken, enz enz enz. Al die normale details vlogen me de hele tijd aan. Hoe moet ik toch én zorgen dat ik netjes flos zodat ik niet op mijn flikker krijg bij de tandarts, en mijn haren netjes verzorgen zodat de kapper geen commentaar heeft, en de kinderen helpen met hun huiswerk zodat de mentor niet begint over meer ondersteuning thuis, en mijn vriendinnen moet zien zodat dat niet verwatert, en mijn familie vaak genoeg zien zodat ze zich niet achtergesteld voelen, en ik moet verdorie ook nog tijd maken om te ontspannen, dagje sauna en een etentje enz enz enz enz.

Ik vraag me altijd al af hoe iedereen dat toch in een week gepropt krijgt. En het begint me langzaam te dagen dat niet iedereen al die dingen doet. Misschien.
Ja, dat herken ik wel. Maar tóch zie ik bij jou dat het knap is. Heb jij die discrepantie ook? Hoe kijk jij zelf naar anderen met een burn-out?

Ik denk dat je daar de spijker op z'n kop slaat. Niet iedereen propt zoveel in een week. Je voelt je voor een héleboel dingen verantwoordelijk die misschien helemaal niet zo belangrijk zijn. Een opmerking van de tandarts of kapper kun je ook naast je neer leggen bijvoorbeeld. Je zou zelfs zo ver kunnen gaan om te zeggen dat kinderen hun huiswerk i.p. zonder hun ouders moeten kunnen maken. De achterliggende vraag is dus niet "Hóe ga jij al die ballen (weer) hoog houden", maar "Waarom móet jij van jezelf al die ballen hooghouden?". Je noemde dat jullie jong ouders zijn geworden en hard hebben moeten werken om te komen waar je nu bent. Jonge ouders lopen vaker tegen stigma aan. Zou het kunnen zijn dat je jezelf continu aan het bewijzen bent tegenover een denkbeeldige criticus (aka jezelf)?

(Overigens kan ik bovenstaande wel typen, maar zoals ik zei; ik doe het zelf niet beter. Ik zat al een tijdje te denken om mee te schrijven in het andere, grotere topic. Maar zo'n groot topic binnen gaan vond ik wat veel. Sorry als ik t jouwe wat gekaapt heb.)
Kokoro schreef:
03-10-2019 16:02
Ja, dat herken ik wel. Maar tóch zie ik bij jou dat het knap is. Heb jij die discrepantie ook? Hoe kijk jij zelf naar anderen met een burn-out?

Ik denk dat je daar de spijker op z'n kop slaat. Niet iedereen propt zoveel in een week. Je voelt je voor een héleboel dingen verantwoordelijk die misschien helemaal niet zo belangrijk zijn. Een opmerking van de tandarts of kapper kun je ook naast je neer leggen bijvoorbeeld. Je zou zelfs zo ver kunnen gaan om te zeggen dat kinderen hun huiswerk i.p. zonder hun ouders moeten kunnen maken. De achterliggende vraag is dus niet "Hóe ga jij al die ballen (weer) hoog houden", maar "Waarom móet jij van jezelf al die ballen hooghouden?". Je noemde dat jullie jong ouders zijn geworden en hard hebben moeten werken om te komen waar je nu bent. Jonge ouders lopen vaker tegen stigma aan. Zou het kunnen zijn dat je jezelf continu aan het bewijzen bent tegenover een denkbeeldige criticus (aka jezelf)?

(Overigens kan ik bovenstaande wel typen, maar zoals ik zei; ik doe het zelf niet beter. Ik zat al een tijdje te denken om mee te schrijven in het andere, grotere topic. Maar zo'n groot topic binnen gaan vond ik wat veel. Sorry als ik t jouwe wat gekaapt heb.)
Ik vind het helemaal prima dat mijn topic gekaapt wordt hoor. Daarom open ik hem. Ik hoop ook gewoon van andere mensen te lezen hoe ze dat doen of hebben gedaan. Ik vind het 'fijn' om te lezen dat jij ongeveer dezelfde denkpatronen hebt op sommige momenten (niet fijn voor jou) en dat dat 'ik stel me aan' er een beetje bij hoort soms.

Ik heb geen idee waarom ik zó kritisch ben op mezelf. Nou ja, behalve ouders die er heel lang op hebben gehamerd dat alles moet zoals het hoort, en er is echt maar 1 manier waarop het hoort. En ik paste daar niet bij :) Ik heb schatten van ouders, maar ook nu, ik ben drukker met het geruststellen van mijn moeder die het absoluut niet trekt dat het niet goed met mij gaat dan met mezelf.
Die belt bijna elke dag of ik al beter ben, bij wijze van spreken.
Bij anderen kan ik het heel prima zien, hoe druk ze zijn en wat ze allemaal moeten doen. Maar ik vind mezelf juist best wel lui, omdat ik gewoon best veel tijd doorbreng met en beetje internetten, serie kijken of leuke dingen doen.
Malinois schreef:
03-10-2019 15:54
Tja, in mijn hoofd zit dan 'dat doet iedereen toch?' Ik hoor continue 'dat zijn wel veel ballen om in de lucht te houden' maar ik heb echt geen idee hoe ik daar een bal van moet laten vallen of minder hoog moet houden. Ik voel me wel de afgelopen maanden compleet overweldigd door alles wat 'moet'. Het idee dat ik 's ochtends met bed uit moet, moet tandenpoetsen, douchen, dat ik een was moet draaien, dat ik mijn benen moet scheren, dat ik moet ontbijten, de vaatwasser in moet pakken, enz enz enz. Al die normale details vlogen me de hele tijd aan. Hoe moet ik toch én zorgen dat ik netjes flos zodat ik niet op mijn flikker krijg bij de tandarts, en mijn haren netjes verzorgen zodat de kapper geen commentaar heeft, en de kinderen helpen met hun huiswerk zodat de mentor niet begint over meer ondersteuning thuis, en mijn vriendinnen moet zien zodat dat niet verwatert, en mijn familie vaak genoeg zien zodat ze zich niet achtergesteld voelen, en ik moet verdorie ook nog tijd maken om te ontspannen, dagje sauna en een etentje enz enz enz enz.

Ik vraag me altijd al af hoe iedereen dat toch in een week gepropt krijgt. En het begint me langzaam te dagen dat niet iedereen al die dingen doet. Misschien.

En steeds meer mensen krijgen een burn-out. Ik geloof dat inmiddels al iets van 15 procent van alle werkenden in Nederland kampt met overspannenheid of langdurige vermoeidheid. Het wordt tegenwoordig steeds moeilijker om alles bij te benen in deze maatschappij.
Kokoro schreef:
03-10-2019 15:33
Dit is denk ik idd the way to go. Dit wilde ik ook graag. Ik heb een dienstverband van 4 dagen en moest van de bedrijfsarts naar 50%, naar eigen inzicht indelen met leidinggevende. Ik heb gevraagd om dan 2 dagen te blijven werken, maar moet van wrkgever in plaats daarvan vier halve dagen. Als ik een hele dag thuis ben kom ik veel meer tot rust. De 2.5u reistijd, het gezien hebben van de to do list, inhoud van de mailbox.. Ik kom ik de middag helemaal niet tot rust. En dat is precies waarom ze willen dat ik halve dagen werk; ik moet dit leren. Ik heb er zo geen vertrouwen in. Ik moet eerst rust! Maar ga het maar proberen. Om het te ondervangen heb ik iig nu maar een week vakantie opgenomen zodat ik wat dagen achter elkaar kan rusten. Verder zijn mijn directe collega's wel lief, maar wij hebben een aantal gezamenlijke taken (voornamelijk 's ochtends) die verdeeld worden en hoorde ik wel via via dat men "niet zit te wachten haar werk over te nemen". Ik denk dat dat ook de echte achterliggende reden is dat ik geen 2 dagen thuis mag zitten.
En daar gaat het fout: het moeten. Jij moet niks. Je werkgever en de bedrijfsarts kunnen hoog en laag springen maar het gaat om JOUW gezondheid! En als jij 2 hele dagen wil proberen te werken, dan is dat jouw keuze. Hoe zij t verder opvangen, dat is hun verantwoordelijkheid en niet van jou.

Ik ben heel blij dat ik wel de support krijg van werk en zij mij juist afremmen omdat ik juist wel wil maar niet kan.
verwijderd
anoniem_390311 wijzigde dit bericht op 11-11-2019 23:19
98.51% gewijzigd
Ah TO, dus jouw interne criticus is soort van met jou opgegroeid. Lastig... Ook lieve ouders die het goed proberen te doen, zijn niet persé de ouders die jij nódig had. Ik denk dat daar de crux zit: Zelfacceptatie zonder bewijsdrang.
Alle reacties Link kopieren
Contact met de bedrijfsarts daar heb je recht op. De hond is ook een positieve invloed want je moet naar buiten.

Je ballen gaan van zelf vallen wacht maar af.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
Is het normaal dat ik me na 3 weken thuis alleen maar veel slechter ben gaan voelen? Ik doe de laatste dagen weinig anders dan in huilen uitbarsten om niets, schouders en nek zitten muurvast.
Kokoro schreef:
03-10-2019 16:32
Ik heb het aangegeven tot driemaal toe in dat gesprek. Ook geen enkel moment gezegd "Is goed". Ook achteraf aan mijn directe leidinggevende die bij dat gesprek was (en het qua leerpunt eens was met de baas) laten weten dat ik me echt niet gehoord voel. Aangeven wat ik denk nodig te hebben is al zo moeilijk, en ze slaan het gewoon in de wind. Ik denk ook dat ik t.z.t. moet leren de werkknop uit te zetten, maar dat lukt nu gewoon nog niet. Bedrijfsarts heeft laten weten dat hij een advies uitbrengt en dat het laatste woord aan de baas is. Dat werd dus ook wel duidelijk in dat gesprek. Over 2 weken heb ik een evaluatie moment, maar dat heeft dan betrekking op 3 werkdagen. De rest heb ik vrij genomen.
Ik vind dit wel heftig om te lezen hoor, dat je moet blijven werken. Moet je dan wachten op een 'is goed' van je werkgever of gewoon zeggen 'ik kan nu niet meer komen werken'?
Ik vind het niet raar dat je je slechter voelt. Er is namelijk ook nog niks voor je geregeld en er is nog geen hulp. Het feit dat je nu thuis zit is een symptoom van iets wat natuurlijk al langer speelt en ook door suddert.
anoniem_390311 wijzigde dit bericht op 11-11-2019 23:19
33.23% gewijzigd
Malinois schreef:
04-10-2019 10:28
Is het normaal dat ik me na 3 weken thuis alleen maar veel slechter ben gaan voelen? Ik doe de laatste dagen weinig anders dan in huilen uitbarsten om niets, schouders en nek zitten muurvast.

Dat is niet gek. Na jaren van doordenderen komt de hele machine nu krakend tot stilstand. Vaak voel je pas hoe ver je heen bent als je stopt. Je geeft je lijf en geest nu eindelijk de tijd om te voelen hoe je je echt voelt. Het goede nieuws: nu kan het helen beginnen. Jij hebt behoefte om te huilen? Dan vooral huilen. Het moet eruit.
Malinois schreef:
04-10-2019 10:28
Is het normaal dat ik me na 3 weken thuis alleen maar veel slechter ben gaan voelen? Ik doe de laatste dagen weinig anders dan in huilen uitbarsten om niets, schouders en nek zitten muurvast.

Ja. Je moet eerst dieper enzo, blabla. Maar is wel echt zo. Ik dacht dat er een last van mijn schouders zou vallen toen ik me eenmaal had ziek gemeld, maar nope.
Alle reacties Link kopieren
Malinois schreef:
04-10-2019 10:28
Is het normaal dat ik me na 3 weken thuis alleen maar veel slechter ben gaan voelen? Ik doe de laatste dagen weinig anders dan in huilen uitbarsten om niets, schouders en nek zitten muurvast.

Dat is normaal. Je defense mechanism is weg gevallen. je kunt je niet meer verschuilen achter dat je moet werken en dingen moet doen. Want met doorzettingsvermogen en wilskracht ben je een eind gekomen. En geen tijd om echt te voelen.

Nu valt het weg, en wat blijft er over?

Ik zie het vaak, vooral bij vrouwen. Je denkt dat je het druk hebt als student. Dan denk je dat je het druk hebt wanneer je op kamers gaat of een flat/huis. Dan denk je dat je het druk hebt wanneer je een echte baan krijgt. Oh nee, je krijgt het pas echt druk wanneer je gaat samen wonen. Tot dat er kinderen komen, ouders zorg nodig hebben, etc dan pas krijg je het druk.

Er komt steeds meer bij, steeds meer ballen. En de makkelijke dingen, naar Goede Tijden kijken bijvoorbeeld, dat heb je al lang laten schieten. Maar hoe kan je steeds meer ballen in de lucht houden zonder dat je ook tijd vrijmaakt om dit te doen?

Vooral vrouwen voelen zich verantwoordelijk voor alles. Waarom moet de vrouw de vatenwasser uitruimen? Omdat wanneer de partner dit doet, de kopjes niet op de goede plaats komen? Waarom zelf stofzuigen, omdat de partner net alle hoeken meeneemt of achter de bank stofzuigt.

Wij (vrouwen) moeten leren dat goed ook goed genoeg is en dat niet alles perfect moet zijn. Dan de manier waarop partners dingen doen ook goed genoeg is. Dat we wanneer we dingen loslaten het eigenlijk ook wel goed gaat. Dat een keer niet douchen echt niet erg is, of een dagje stofzuigen overslaan de wereld niet vergaat.

Je hebt maar 1 doosje energie en maar 24 uur in een dag. Je zal dus keuzes moeten maken. Wat is nu belangrijk. Net zoals je niet wilt dat je baas alles micromanaged en overal boven op zit, of dat jij je taken wel goed uitvoert en op tijd en alles controleert. Zo moet je dit ook niet bij je gezinsleden, familie en collega's doen. Geef ze ruimte en verantwoordelijkheden en laat ze hun eigen fouten maken.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
Malinois schreef:
04-10-2019 10:28
Is het normaal dat ik me na 3 weken thuis alleen maar veel slechter ben gaan voelen? Ik doe de laatste dagen weinig anders dan in huilen uitbarsten om niets, schouders en nek zitten muurvast.
ja dat is normaal

trek er maar een jaar vooruit
Alle reacties Link kopieren
Is heel normaal dat je je nu slechter gaat voelen inderdaad. Ik ben ingestort nadat ik voor het eerst in tijden toen twee dagen vrij had genomen. Toen ik ineens niets om handen had zakte ik letterlijk door mijn benen.

Je bent al heel lang over je grenzen heen gegaan en zoals het aan mij werd uitgelegd heb je al die tijd gedraaid op je reserve energie en die is nu gewoon op.
Star² schreef:
04-10-2019 11:28
Ja. Je moet eerst dieper enzo, blabla. Maar is wel echt zo. Ik dacht dat er een last van mijn schouders zou vallen toen ik me eenmaal had ziek gemeld, maar nope.
Cliche's zijn zo kut :frusty:

Maar misschien dus gewoon waar.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven