Rouwen, hoe doe je dat?

13-11-2019 23:05 39 berichten
Alle reacties Link kopieren
Kort geleden is een dierbaar familielid overleden na een heftig ziekbed. We hadden een heel goede band dus het gemis is groot, erg groot. Iedereen drukt me op het hart om de tijd te nemen om te rouwen en mezelf niet voorbij te lopen.

Een week na de begrafenis was ik weer volop aan t werk; daar konden ze eigenlijk niet zonder me. Ook heb ik een gezin met jonge kinderen wat gewoon door moet draaien. Dus rouwen... hoe doe je dat eigenlijk? Mijn dagen zijn grijs en ik voel me gewoon zo somber. Hoe ging jij om met de dood van een dierbare? Wat hielp jou? Ik hoop aan de hand van jullie verhalen inzichten op te doen hoe ik hier op een goede manier mee om kan gaan zodat ik het later niet dubbel zo hard op mijn bord krijg. Alvast bedankt voor het delen.
Alle reacties Link kopieren
Gecondoleerd!
Mij helpt het soms om een mooi nummer te luisteren over afscheid of gemis. Dan komen de tranen en jank ik alles er lekker uit. Ik vind het ook fijn om soms met bloemen of een kaars naar het kerkhof te gaan. Op die manier voel ik me weer iets dichterbij denk ik. Of een kaarsje branden bij de ingelijste foto. Ik heb mijn vader na zijn dood ook nog een brief geschreven. Daarin stond dat ik hem zo miste en waarom en de dingen waarom ik zoveel van hem hield. Tranen weer hier...
Ik hoop dat je een manier vindt die goed voelt voor jou! Sterkte x
Ik heb zelf meerdere verliezen meegemaakt. Wat mij hielp was er de tijd voor nemen. Zo luisterde ik naar muziek die me aan de persoon deed denken. En kon op die momenten flink huilen. Rouw kent geen vastomlijnd programma. Vaak gebeurt er iets of zegt iemand iets waardoor je aan de overleden persoon denkt. Maar mij hielp t dus om er af en toe echt voor te zitten en de tijd te nemen. Hoe druk ik ook was. En praten met een goede vriend/vriendin. En veel wandelen en buiten zijn.

Heel veel sterkte met je verlies.
Alle reacties Link kopieren
Ga naar zee, liefst als het goed waait. Zee werkt louterend. Sterkte :hug:
Alle reacties Link kopieren
Gecondoleerd.
Het kan nog een tijdje duren en dan zul je een liedje horen, een geur ruiken of iemand zien lopen op zijn/haar manier en dat is wat bij mij zorgt voor een heerlijke huilbui die lucht geeft.
Alle reacties Link kopieren
Dankjewel voor jullie reacties. Muziek luisteren vind ik ook fijn. Ik luister vaak de muziek van de begrafenis. Maar ik merk dat ik er alleen maar nog somberder van word, ik voel geen opluchting of iets dergelijks er na. Maar misschien verwacht ik ook wel teveel? En is rouwen gewoon wachten tot het minder wordt?
Alle reacties Link kopieren
Rouwen is niet iets waar je een soort mal voor hebt.
Ook tijdens je gewone dagelijkse bezigheden gaat dat rouwen gewoon door.
Regelmaat kan helpen om niet overspoeld te worden door het verdriet.
Dus juist die gewone dagelijkse bezigheden kunnen zeer helpend zijn.

Daarbij: mensen komen met de vreselijkste clichés aan in zulke situaties: neem je tijd, de klap komt nog, enz. enz.
Over het algemeen komt dat doordat ze verder geen idee hebben wat ze moeten zeggen.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
Alle reacties Link kopieren
*Sjaan* schreef:
14-11-2019 04:48
Ga naar zee, liefst als het goed waait. Zee werkt louterend. Sterkte :hug:
:sarcastic:
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
Alle reacties Link kopieren
Solomio schreef:
14-11-2019 07:21
Rouwen is niet iets waar je een soort mal voor hebt.
Ook tijdens je gewone dagelijkse bezigheden gaat dat rouwen gewoon door.
Regelmaat kan helpen om niet overspoeld te worden door het verdriet.
Dus juist die gewone dagelijkse bezigheden kunnen zeer helpend zijn.

Daarbij: mensen komen met de vreselijkste clichés aan in zulke situaties: neem je tijd, de klap komt nog, enz. enz.
Over het algemeen komt dat doordat ze verder geen idee hebben wat ze moeten zeggen.
Ik krijg inderdaad van mijn omgeving het gevoel het niet ‘goed’ te doen door gewoon maar door te gaan. Ergens voel ik zelf ook wel dat ik meer tijd voor mezelf moet nemen maar de uitvoering vind ik lastig. Dan ga ik bijvoorbeeld bewust alleen een stuk wandelen maar dan ben ik in mijn hoofd nog alleen maar boodschappenlijstjes aan het maken enzo.
Alle reacties Link kopieren
Tja geen idee, gewoon stug doorgaan (je kan ook niet anders met een gezin met kinderen). En wel verdrietig mogen zijn of mogen huilen van jezelf. Of over die persoon praten als je daar behoefte aan hebt.

Toen mijn moeder overleed ben ik ook snel weer gaan werken. En ik moest sowieso gewoon door voor de kinderen. Ik had geen tijd of ruimte om in een hoekje te gaan zitten huilen ofzo. Dus dan maar gewoon doorbikkelen met die ruimte om wel verdrietig te zijn en dit te uiten.
Alle reacties Link kopieren
Sellar schreef:
14-11-2019 07:26
Ik krijg inderdaad van mijn omgeving het gevoel het niet ‘goed’ te doen door gewoon maar door te gaan. Ergens voel ik zelf ook wel dat ik meer tijd voor mezelf moet nemen maar de uitvoering vind ik lastig. Dan ga ik bijvoorbeeld bewust alleen een stuk wandelen maar dan ben ik in mijn hoofd nog alleen maar boodschappenlijstjes aan het maken enzo.
Oh, herkenbaar, dit. Toen mijn moeder overleed ben ik na een week weer aan het werk gegaan en alles ging eigenlijk gewoon door, ik ben ook gewoon de leuke dingen blijven doen (uit eten, concert, borrelen etc.). Dat deed ik ook al tijdens haar ziekbed. Mensen zullen daar soms best iets van gevonden hebben, maar voor mij was het de beste manier. En voor jou is het misschien weer anders. Dat maakt niet uit. Je kunt het niet goed of fout doen.
Nothing happens for a reason
Alle reacties Link kopieren
Solomio schreef:
14-11-2019 07:21
Rouwen is niet iets waar je een soort mal voor hebt.
Ook tijdens je gewone dagelijkse bezigheden gaat dat rouwen gewoon door.
Regelmaat kan helpen om niet overspoeld te worden door het verdriet.
Dus juist die gewone dagelijkse bezigheden kunnen zeer helpend zijn.

Daarbij: mensen komen met de vreselijkste clichés aan in zulke situaties: neem je tijd, de klap komt nog, enz. enz.
Over het algemeen komt dat doordat ze verder geen idee hebben wat ze moeten zeggen.
Precies dit.
Nothing happens for a reason
Alle reacties Link kopieren
Allereerst, gecondoleerd.

Je hebt het over kort geleden.... even ter vergelijking (wat eigenlijk niet kan, maar goed): mijn vader is bijna 2 jaar geleden overleden. Ik ben er nog steeds elke dag mee bezig. Niet dat ik de hele dag loop te janken of somber te zijn maar het is gewoon met mijn leven verweven.

Het is niet als een yogales waar je even voor gaat 'zitten' en dan is het klaar en ga je over op de orde van de dag. Tijd nemen voor rouwen.... hoe dan? Voor mij is het een kwestie van herschikking van mijn leven. Een groot stuk is weg gevallen en dan moeten alle stukjes weer opnieuw in elkaar gaan passen.

Voor iedereen is het anders en er is ook niet een manier om het 'goed' te doen. Ik had de 'mazzel' dat de vader van mijn beste vriendin ook net overleden was. Zij was haar moeder een aantal jaren daarvoor al verloren. En hier op het forum heb ik enorm veel gehad aan het rouwtopic. Daar is het nu erg stil maar wellicht dat je herkenning vindt in onze verhalen:

psyche/wat-hielp-jou-tijdens-rouw-deel- ... ges/434531

Heel af en toe lees ik nog wel eens wat stukjes terug en dan zie ik hoe de rouw veranderd is. Dat de heftige, acute pijn toch echt wel voorbij gaat maar als je er middenin zit voelt het soms alsof het nooit meer goed komt.

En ja, tijd... sterkte.
Alle reacties Link kopieren
juliet64 schreef:
14-11-2019 07:44
Oh, herkenbaar, dit. Toen mijn moeder overleed ben ik na een week weer aan het werk gegaan en alles ging eigenlijk gewoon door, ik ben ook gewoon de leuke dingen blijven doen (uit eten, concert, borrelen etc.). Dat deed ik ook al tijdens haar ziekbed. Mensen zullen daar soms best iets van gevonden hebben, maar voor mij was het de beste manier. En voor jou is het misschien weer anders. Dat maakt niet uit. Je kunt het niet goed of fout doen.
Mensen vinden altijd overal wat van: ben je na een week weer aan het werk dan vinden ze dat te snel. Zit je na 3 maanden nog thuis dan vinden ze het weer te lang duren.

Gaat het om een (niet te oud) familielid dan mag je weer meer tijd nemen dan voor iemand die geen familie is.

Eindeloos zijn de 'regels', probeer je eigen manier te volgen.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
Alle reacties Link kopieren
Lente19251003 schreef:
14-11-2019 07:30
Tja geen idee, gewoon stug doorgaan (je kan ook niet anders met een gezin met kinderen). En wel verdrietig mogen zijn of mogen huilen van jezelf. Of over die persoon praten als je daar behoefte aan hebt.

Toen mijn moeder overleed ben ik ook snel weer gaan werken. En ik moest sowieso gewoon door voor de kinderen. Ik had geen tijd of ruimte om in een hoekje te gaan zitten huilen ofzo. Dus dan maar gewoon doorbikkelen met die ruimte om wel verdrietig te zijn en dit te uiten.
Ja, dat inderdaad. Had je achteraf dingen anders willen doen? Of heeft de regelmaat van gewoon maar doorgaan zoals Solomio zegt jou juist geholpen?
Alle reacties Link kopieren
juliet64 schreef:
14-11-2019 07:44
Oh, herkenbaar, dit. Toen mijn moeder overleed ben ik na een week weer aan het werk gegaan en alles ging eigenlijk gewoon door, ik ben ook gewoon de leuke dingen blijven doen (uit eten, concert, borrelen etc.). Dat deed ik ook al tijdens haar ziekbed. Mensen zullen daar soms best iets van gevonden hebben, maar voor mij was het de beste manier. En voor jou is het misschien weer anders. Dat maakt niet uit. Je kunt het niet goed of fout doen.
Op de een of andere manier lucht het toch op om dit te horen. Ik begon rouwen al bijna te zien als nóg een extra taak op mijn lijst. Een lijst waarvan ik soms toch al moedeloos word. En juist omdat ik kleine kinderen heb, heb ik het gevoel dat ik het rouwproces goed moet doen zodat zij er niet de dupe van worden.
Alle reacties Link kopieren
Ligt eraan hoe cruciaal die persoon was in jouw leven. Zo kan je helemaal kapot gaan als je oude hond sterft terwijl je betrekkelijk evenwichtig door kan leven als je vader, die je haast nooit zag, overlijdt.

Het heeft niet enkel te maken met het uniek-zijn van die persoon maar vooral hoe hij je leven medebepaalde en wat je voor hem overhad. Je leven wordt ik het laatste geval heel anders en die aanpassing maakt het zo hard.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
Alle reacties Link kopieren
Hoe gaan je kinderen om met het verlies?
Alle reacties Link kopieren
Rinepine schreef:
14-11-2019 09:29
Hoe gaan je kinderen om met het verlies?
Ze zijn nog klein, dus dat gesprek ga ik af en toe met ze aan. Maar verder bepaalt het hun leven zeker niet zoals het dat van mij bepaalt.
Alle reacties Link kopieren
Omdat je dit zei:
Sellar schreef:
14-11-2019 09:00
Op de een of andere manier lucht het toch op om dit te horen. Ik begon rouwen al bijna te zien als nóg een extra taak op mijn lijst. Een lijst waarvan ik soms toch al moedeloos word. En juist omdat ik kleine kinderen heb, heb ik het gevoel dat ik het rouwproces goed moet doen zodat zij er niet de dupe van worden.
Maar als ze er niet zo mee bezig zijn, doe je het toch goed?
Alle reacties Link kopieren
Ik bedoelde vooral dat ik moet zorgen dat ik zelf blijf staan omdat zij afhankelijk zijn van mij (en mijn man). Zij hebben er niks aan als ik over een half jaar compleet instort omdat ik maar doorgedenderd ben. Ik denk dat ik zonder gezin veel minder het gevoel zou hebben dat ik ‘actief’ met rouwen aan de slag moet. Dan zou ik het meer op me af laten komen denk ik.
Alle reacties Link kopieren
Wat kun je anders dan het maar op je af laten komen?
Niemand kan je zeggen hoe het proces verloopt. In de rouw doet iedereen maar wat, laat je niks anders wijsmaken.
Proberen te voelen wat goed voelt voor jou en daarnaar te leven. Je weet heus zelf wel wanneer je nog gezond bezig bent en wanneer niet. Gewoon verstandig zijn. En per dag kijken en voelen hoe het gaat.
anoniem_391811 wijzigde dit bericht op 14-11-2019 14:51
34.64% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
als eerste, gecondoleerd met je verlies.
Zelf ben ik ruim anderhalf jaar geleden mijn dochter verloren, en ik ben volledig de weg kwijt.
Mij helpt het wel om van me af te schrijven. Alles op een rijtje. Het de wereld ingooien, dan ben ik het kwijt.
Ik had een instagram account, gewoon voor de lol, maar nu plaats ik er veel berichtjes op, oa over mijn verlies.
volg de #waarbenjenoutoch op instagram en je ziet mijn berichtjes, misschien herken je er iets in en heb je er wat aan.

Veel sterkte,
Alle reacties Link kopieren
Toevallig heb ik jouw verhaal op Instagram gezien, wat ontzettend heftig. Ik kan me niet voorstellen hoe het is om een kind te verliezen. :hug:

Ik ga zeker jouw berichten lezen. Ik vind het knap dat je zo open kan zijn, daar kan ik als binnenvetter nog wat van leren.
Wat mis jij het meest?
Alle reacties Link kopieren
Sellar schreef:
14-11-2019 14:40
Toevallig heb ik jouw verhaal op Instagram gezien, wat ontzettend heftig. Ik kan me niet voorstellen hoe het is om een kind te verliezen. :hug:

Ik ga zeker jouw berichten lezen. Ik vind het knap dat je zo open kan zijn, daar kan ik als binnenvetter nog wat van leren.
Wat mis jij het meest?
wat lief, dank je
tja, wat mis ik het meest, ik denk haar lijfje. Doordat zij meervoudig gehandicapt was was mijn relatie met haar heel fysiek. Dus haar geur, het gevoel van mijn neus in haar nek en haren. Dat soort dingen.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven