Psyche
alle pijlers
Het verleden blijft achtervolgen...
zondag 17 november 2019 19:37
(Sorry voor het lange topic)
Moet gewoon even mijn verhaal kwijt en op dit moment kan ik bij niemand mijn verhaal kwijt.
Ik ben een vrouw van 32. Laatste tijd merkte ik dat ik mij anders voelde. Maar nu kan ik er niet meer omheen dat het eigenlijk niet zo goed gaat...
Ik ben geen makkelijker prater en krop alles op en daardoor heb ik soms het gevoel dat ik dan geen uitweg weet en dan alleen maar aan zelfmoord kan denken.
In het kort: Ben in mijn jeugd vanaf mijn 14 meerdere malen verkracht en lichamelijk en geestelijk mishandeling door mijn vader, vooral als hij drank op had. Was altijd ruzie thuis. Zo erg dat er soms politie kwam omdat het escaleerde.
Die verkrachting ging door tot ongeveer mijn 16e jaar.
De ruzies en schelden wel langer tot 22e. Op mijn 25e ben ik uit huis gegaan. De verkrachting heb ik pas verteld toen ik weer een relatie kreeg op mijn 18e. Maar mijn ouders deden er niet veel mee want het was immers mijn eigen schuld.
Ik heb er toen niet veel meegedaan maar de nasleep kwam pas later doordat ik alles verdrong. Op eigen initiatief zelf therapie gezocht. Maar achteraf bleek dat de therapeut misbruik maakte van mijn kwetsbaarheid door ook aan mij te zitten of dichterbij te komen. Ook moest ik thuis bijvoorbeeld mezelf bevredigen om zo weer vertrouwen in mijn lichaam te krijgen. Uiteindelijk zakte ik steeds meer weg totdat ik daar weg ging en naar de huisarts ging. Daar alles verteld. Hij schrok en doorverwezen naar een goede therapeut.
Heb EMDR gevolgd en het ging daarna wel redelijk goed. Ik was nog jong en op een gegeven moment dacht ik dat het beter ging en het ging ook goed of ik hield de schijn op dat het goed ging.... omdat ik er niet over wou praten.
Tot nu de dag van vandaag, kan ik er niet meer omheen. Loop er al een tijd mee en alles komt weer boven. Ik werk gelukkig wel en als mensen vroegen hoe het ging zei ik jaa het gaat goed.
Totdat mijn leidinggevende het een keer vroeg en ik dacht: wees eerlijk. En toen gezegd het kan beter. Uiteindelijk wel gezegd dat ik niet lekker in mijn vel zit. Meer durfde ik niet te vertellen. Hij heeft aangegeven dat ik altijd bij hem terecht kon en mij de tijd wou geven. Meerdere pogingen gedaan om het te vertellen tot afgelopen donderdag. Had wat dingen op papier gezet, voornamelijk geestelijk en lichamelijk mishandeling door ouders en vervelende dingen in het verleden. En toen vroeg hij: ben je verkracht? Kon er niet meer omheen.
Hij reageerde begripvol en was blij dat ik het hem heb verteld. Nu begreep hij ook meer hoe ik ben en waarom ik bepaalde dingen zo deed. We hebben een heel goed gesprek gehad. Heb hem meer dingen verteld. En hij heeft gezegd dat als ik wou praten al tijd bij hem terecht kon.
Nu ben ik eenmaal geen prater oftewel zou niet snel hulp vragen. Komt er op neer dat ik niet snel meer iemand vertrouw en dat weet hij ook. Hij vroeg zelfs nog of ik hem vertrouw en heb eerlijk gezegd van dat het moet groeien. Terwijl ik soms echt een luisterend oor nodig heb... Maar ik wil ook niet in een slachtofferrol gaan hangen. Vanuit huis heb ik meegekregen van niet zeuren en gewoon doorgaan. Mocht nooit mijn emoties laten zien want dan was ik zwak, tot op heden nog dagelijks last van..
Dat was het moment dat ik mijn leidinggevende heb ingelicht. Achteraf wel een opluchting omdat niemand het weet behalve mijn behandelaars. Maar toen ik het vertelde deed het mij niks op dat moment of het was bescherming mechanisme. Ik hield mij groot. Die avond in bed kwam opeens alles weer naar boven. De verkrachting en mishandelingen terwijl toen ik het vertelde nog niks aan de hand was. En daarbij kreeg ik ook nog een hyperventilatie aanval maar gelukkig wist ik mezelf gerust te stellen. Was wel 2 dagen bekaf.
En nu? Soms vraag ik mij af voor wie leef ik nog? Natuurlijk zijn er vast wel mensen die van mijn houden. Maar nu voelt dat even niet zo. Ik mis gewoon de liefde die ik nooit heb gehad. Ik zie mijn ouders nog wel, maar ze hebben nog wel regelmatig ruzie. Mijn vader is licht depressief en soms als ik daar kom en ik zeg mijn menig of ik vraag een mening of wat dan ook, dan krijg ik nog wel eens te horen dat ik mijn mond moet houden of dom ben. Het is wel mijn vader en ik probeer ook wel de goede dingen in hem te zien omdat hij mij ook wel vaak help als ik hem om hulp vraag. Maar toch ben ik ergens ook beetje bang voor mijn vader.
Laatste tijd vraag ik mij wel eens af wat doe ik hier nog? Ze zullen mij tóch niet missen als ik er toch niet meer zal zijn....
Maar ik geef mijn leven graag nog een kans, in de hoop dat het ooit beter wordt en verdraagzamer. Omdat ik weet dat ik een sterke vrouw ben, al voelt dat nu niet zo, maar het ergens ook wel goed...
En zit nu ook midden in een eetstoornis. Heb geen anorexia maar het is meer minder eten en minder calorieën om zo toch ergens controle over te houden. En daardoor ook afval wat ergens ook wel goed voelt
Op 28 november heb ik een gesprek bij GGZ en heb nu echt alles op papier gezet en dat laat ik daar lezen. Ik ga nu open en eerlijker zijn tegen de behandelaren en het zou misschien in het begin erger worden, qua gevoelens maar he, ook dit kan ik aan, erger dan dit wordt het vast niet....
Ik wou dit gewoon even van mij afschrijven omdat ik er soms best moeilijk mee heb en mij niet wil laten kennen..
Moet gewoon even mijn verhaal kwijt en op dit moment kan ik bij niemand mijn verhaal kwijt.
Ik ben een vrouw van 32. Laatste tijd merkte ik dat ik mij anders voelde. Maar nu kan ik er niet meer omheen dat het eigenlijk niet zo goed gaat...
Ik ben geen makkelijker prater en krop alles op en daardoor heb ik soms het gevoel dat ik dan geen uitweg weet en dan alleen maar aan zelfmoord kan denken.
In het kort: Ben in mijn jeugd vanaf mijn 14 meerdere malen verkracht en lichamelijk en geestelijk mishandeling door mijn vader, vooral als hij drank op had. Was altijd ruzie thuis. Zo erg dat er soms politie kwam omdat het escaleerde.
Die verkrachting ging door tot ongeveer mijn 16e jaar.
De ruzies en schelden wel langer tot 22e. Op mijn 25e ben ik uit huis gegaan. De verkrachting heb ik pas verteld toen ik weer een relatie kreeg op mijn 18e. Maar mijn ouders deden er niet veel mee want het was immers mijn eigen schuld.
Ik heb er toen niet veel meegedaan maar de nasleep kwam pas later doordat ik alles verdrong. Op eigen initiatief zelf therapie gezocht. Maar achteraf bleek dat de therapeut misbruik maakte van mijn kwetsbaarheid door ook aan mij te zitten of dichterbij te komen. Ook moest ik thuis bijvoorbeeld mezelf bevredigen om zo weer vertrouwen in mijn lichaam te krijgen. Uiteindelijk zakte ik steeds meer weg totdat ik daar weg ging en naar de huisarts ging. Daar alles verteld. Hij schrok en doorverwezen naar een goede therapeut.
Heb EMDR gevolgd en het ging daarna wel redelijk goed. Ik was nog jong en op een gegeven moment dacht ik dat het beter ging en het ging ook goed of ik hield de schijn op dat het goed ging.... omdat ik er niet over wou praten.
Tot nu de dag van vandaag, kan ik er niet meer omheen. Loop er al een tijd mee en alles komt weer boven. Ik werk gelukkig wel en als mensen vroegen hoe het ging zei ik jaa het gaat goed.
Totdat mijn leidinggevende het een keer vroeg en ik dacht: wees eerlijk. En toen gezegd het kan beter. Uiteindelijk wel gezegd dat ik niet lekker in mijn vel zit. Meer durfde ik niet te vertellen. Hij heeft aangegeven dat ik altijd bij hem terecht kon en mij de tijd wou geven. Meerdere pogingen gedaan om het te vertellen tot afgelopen donderdag. Had wat dingen op papier gezet, voornamelijk geestelijk en lichamelijk mishandeling door ouders en vervelende dingen in het verleden. En toen vroeg hij: ben je verkracht? Kon er niet meer omheen.
Hij reageerde begripvol en was blij dat ik het hem heb verteld. Nu begreep hij ook meer hoe ik ben en waarom ik bepaalde dingen zo deed. We hebben een heel goed gesprek gehad. Heb hem meer dingen verteld. En hij heeft gezegd dat als ik wou praten al tijd bij hem terecht kon.
Nu ben ik eenmaal geen prater oftewel zou niet snel hulp vragen. Komt er op neer dat ik niet snel meer iemand vertrouw en dat weet hij ook. Hij vroeg zelfs nog of ik hem vertrouw en heb eerlijk gezegd van dat het moet groeien. Terwijl ik soms echt een luisterend oor nodig heb... Maar ik wil ook niet in een slachtofferrol gaan hangen. Vanuit huis heb ik meegekregen van niet zeuren en gewoon doorgaan. Mocht nooit mijn emoties laten zien want dan was ik zwak, tot op heden nog dagelijks last van..
Dat was het moment dat ik mijn leidinggevende heb ingelicht. Achteraf wel een opluchting omdat niemand het weet behalve mijn behandelaars. Maar toen ik het vertelde deed het mij niks op dat moment of het was bescherming mechanisme. Ik hield mij groot. Die avond in bed kwam opeens alles weer naar boven. De verkrachting en mishandelingen terwijl toen ik het vertelde nog niks aan de hand was. En daarbij kreeg ik ook nog een hyperventilatie aanval maar gelukkig wist ik mezelf gerust te stellen. Was wel 2 dagen bekaf.
En nu? Soms vraag ik mij af voor wie leef ik nog? Natuurlijk zijn er vast wel mensen die van mijn houden. Maar nu voelt dat even niet zo. Ik mis gewoon de liefde die ik nooit heb gehad. Ik zie mijn ouders nog wel, maar ze hebben nog wel regelmatig ruzie. Mijn vader is licht depressief en soms als ik daar kom en ik zeg mijn menig of ik vraag een mening of wat dan ook, dan krijg ik nog wel eens te horen dat ik mijn mond moet houden of dom ben. Het is wel mijn vader en ik probeer ook wel de goede dingen in hem te zien omdat hij mij ook wel vaak help als ik hem om hulp vraag. Maar toch ben ik ergens ook beetje bang voor mijn vader.
Laatste tijd vraag ik mij wel eens af wat doe ik hier nog? Ze zullen mij tóch niet missen als ik er toch niet meer zal zijn....
Maar ik geef mijn leven graag nog een kans, in de hoop dat het ooit beter wordt en verdraagzamer. Omdat ik weet dat ik een sterke vrouw ben, al voelt dat nu niet zo, maar het ergens ook wel goed...
En zit nu ook midden in een eetstoornis. Heb geen anorexia maar het is meer minder eten en minder calorieën om zo toch ergens controle over te houden. En daardoor ook afval wat ergens ook wel goed voelt
Op 28 november heb ik een gesprek bij GGZ en heb nu echt alles op papier gezet en dat laat ik daar lezen. Ik ga nu open en eerlijker zijn tegen de behandelaren en het zou misschien in het begin erger worden, qua gevoelens maar he, ook dit kan ik aan, erger dan dit wordt het vast niet....
Ik wou dit gewoon even van mij afschrijven omdat ik er soms best moeilijk mee heb en mij niet wil laten kennen..
zondag 17 november 2019 19:53
Ik denk dat je op de goede weg bent! Hulp gezocht, je leidinggevende in vertrouwen genomen en hier zijn ook altijd mensen aanwezig om je een hart onder de riem te steken!
Blijf proberen dit te overwinnen!
Over je ouders: als het beter voor jou voelt om een stapje terug te doen is dat heel begrijpelijk! Dan moet je dat doen! Zielig voor hen is het niet (eerder een logisch gevolg).
Je hoeft de deur niet helemaal dicht te trekken, op een kier houden is ook prima als dat voor jou beter is!
En eet alsjeblieft een beetje meer! Ik zou het je bijna smeken.... voor je het weet kieper je het randje over van geen naar wél anorexia! En dan heb je er een probleem bij!
Met een fysiek zwakker lichaam is je geest vaak ook minder veerkrachtig en kun je minder ‘knallen’ bij je therapie!
Blijf proberen dit te overwinnen!
Over je ouders: als het beter voor jou voelt om een stapje terug te doen is dat heel begrijpelijk! Dan moet je dat doen! Zielig voor hen is het niet (eerder een logisch gevolg).
Je hoeft de deur niet helemaal dicht te trekken, op een kier houden is ook prima als dat voor jou beter is!
En eet alsjeblieft een beetje meer! Ik zou het je bijna smeken.... voor je het weet kieper je het randje over van geen naar wél anorexia! En dan heb je er een probleem bij!
Met een fysiek zwakker lichaam is je geest vaak ook minder veerkrachtig en kun je minder ‘knallen’ bij je therapie!
zondag 17 november 2019 19:57
Hier is veel over te doen geweest. Het telefoonnummer is nl niet 113 maar 0900-113
Chatten kan via 113 of via website zelfmoordlijn nederland.
Verder wil ik je een
geven. Je bent zeker de moeite waard. Super dat je hulp hebt gezocht
zondag 17 november 2019 21:24
Wat heb je veel meegemaakt! Jij hebt dit niet verdient. Wat je wel verdient is veilig en met liefde opgroeien. Dat is niet gebeurd en dat is je ouders ERG kwalijk te nemen.
Zoals ik het lees zijn je ouders nog steeds geen goede ouders en voel jij nog steeds loyaliteit naar ze. Kom van ze los, voel je niet verantwoordelijk of verplicht. Je hoeft je niet schuldig te voelen als je voor jezelf kiest. Ze verdienen je niet!
Praten over je gevoelens, je angsten onder ogen komen en eerlijk zijn is heel moeilijk als je is geleerd dat je dan zwak bent. Echter het tegenovergestelde is waar! Jij bent al zoveel verder in je emotionele ontwikkeling dan je ouders. Zoveel slimmer, empathischer, invoelender, veel meer zelfinzicht. Twijfel niet aan jezelf, jij bent heel waardevol.
Ga goed voor jezelf zorgen. Eet voldoende, neem je rust. Praat met betrouwbare mensen. Je hebt tijd nodig en heel veel liefde en begrip. Ook van jezelf.
Zoals ik het lees zijn je ouders nog steeds geen goede ouders en voel jij nog steeds loyaliteit naar ze. Kom van ze los, voel je niet verantwoordelijk of verplicht. Je hoeft je niet schuldig te voelen als je voor jezelf kiest. Ze verdienen je niet!
Praten over je gevoelens, je angsten onder ogen komen en eerlijk zijn is heel moeilijk als je is geleerd dat je dan zwak bent. Echter het tegenovergestelde is waar! Jij bent al zoveel verder in je emotionele ontwikkeling dan je ouders. Zoveel slimmer, empathischer, invoelender, veel meer zelfinzicht. Twijfel niet aan jezelf, jij bent heel waardevol.
Ga goed voor jezelf zorgen. Eet voldoende, neem je rust. Praat met betrouwbare mensen. Je hebt tijd nodig en heel veel liefde en begrip. Ook van jezelf.
zondag 17 november 2019 21:26
Nog even volhouden meid! Weet dat je altijd met je verhaal bij 113 https://www.113.nl/ terecht kunt, vooral als het je even teveel wordt. Heb je een goede vriend of vriendin bij wie je dit kwijt kan? Of een partner wellicht?
maandag 18 november 2019 05:47
Bedankt voor jullie lieve reacties 
Ik hou in mijn achterhoofd dat het ooit goed komt maar op dit moment voelt het nog niet zo. Wat ik wel ga doen is vanaf nu open en eerlijker te zijn tegenover de hulpverlening.
Ik zal zelf niet snel hulp vragen of aangeven dat ik alleen een luisterend oor nodig heb, maar dat ga ik wel doen als ik het echt nodig heb. Al is het bij mijn leidinggevende. Sinds ik het verteld heb aan mijn leidinggevende heb ik het gevoel dat ik mij alleen nog maar slechter voel. Net alsof nu alles weer naar boven komt omdat ik het altijd verborgen wist te houden maar nu er nietmeer om heen kan. Van binnen doet het zo zeer...
Ik ben wel blij dat ik werk want dan heb ik nog enigzins afleiding. Soms maakt dat het wel lastig want als iemand bijvoorbeeld een opmerking maakt of een beetje bot overkomt of niks zegt als ik bijvoorbeeld gedag zegt, dan kan ik daar best gevoelig op reageren terwijl die ander misschien te druk is.
Ik heb niet echt een vriendin waar ik mee kan praten. Met mijn toen beste vriendin heb ik onze vriendschap 2 jaar geleden beëindigd omdat ze mij naar beneden haalde en sindsdien durf ik geen vriendschappen meer aan te gaan.
Wel heb ik 1 goede vriend die wel van alles weet en daar praat ik ook wel mee over dit. Heb ook geen partner meer nadat ik dit vorig jaar heb uitgemaakt omdat hij een narsist was en trekken had en bij hem een soort in gevangen web was.....
Ik moet nu mijn hoofd boven water houden hoe moeilijk het ook is, maar ik weet achter de wolken schijnt de zon. Er komt vast wel weer wat meer lichtpunt in mijn leven.
Ik hou in mijn achterhoofd dat het ooit goed komt maar op dit moment voelt het nog niet zo. Wat ik wel ga doen is vanaf nu open en eerlijker te zijn tegenover de hulpverlening.
Ik zal zelf niet snel hulp vragen of aangeven dat ik alleen een luisterend oor nodig heb, maar dat ga ik wel doen als ik het echt nodig heb. Al is het bij mijn leidinggevende. Sinds ik het verteld heb aan mijn leidinggevende heb ik het gevoel dat ik mij alleen nog maar slechter voel. Net alsof nu alles weer naar boven komt omdat ik het altijd verborgen wist te houden maar nu er nietmeer om heen kan. Van binnen doet het zo zeer...
Ik ben wel blij dat ik werk want dan heb ik nog enigzins afleiding. Soms maakt dat het wel lastig want als iemand bijvoorbeeld een opmerking maakt of een beetje bot overkomt of niks zegt als ik bijvoorbeeld gedag zegt, dan kan ik daar best gevoelig op reageren terwijl die ander misschien te druk is.
Ik heb niet echt een vriendin waar ik mee kan praten. Met mijn toen beste vriendin heb ik onze vriendschap 2 jaar geleden beëindigd omdat ze mij naar beneden haalde en sindsdien durf ik geen vriendschappen meer aan te gaan.
Wel heb ik 1 goede vriend die wel van alles weet en daar praat ik ook wel mee over dit. Heb ook geen partner meer nadat ik dit vorig jaar heb uitgemaakt omdat hij een narsist was en trekken had en bij hem een soort in gevangen web was.....
Ik moet nu mijn hoofd boven water houden hoe moeilijk het ook is, maar ik weet achter de wolken schijnt de zon. Er komt vast wel weer wat meer lichtpunt in mijn leven.
dinsdag 19 november 2019 07:48
Ik heb contact opgenomen met mijn behandelaar dat ik het niet meer trek. Bij deze behandelaar zat ik voor mijn eetstoornis wat weinug heeft geholpen. Ik val nu weer terug en aangezien ik af ben gevallen voelt dat toch goed. Ik ben bang om te voelen of nare dingen te voelen. Ik weet dat het geen oplossing is, maar ik vind het soms moeilijk om hulp te vragen al is het alleen maar voor een luisterend oor. Zoals mijn leidinggevende ook zei ik van je kent mijn aanbod.
Uiteindelijk mijn behandelaar een berichtje gestuurd die ook aanwezig zal zijn bij dat gesprek. Op het werk hou ik mij groot alhoewel ik soms tranen voel opkomen maar bij cliënten wil ik mij niet laten kennen. Maar thuis stort ik vaak in.
Ooit komt dit goed. Ik hou mijn hoofd boven water, hoe moeilijk het ook is.
Uiteindelijk mijn behandelaar een berichtje gestuurd die ook aanwezig zal zijn bij dat gesprek. Op het werk hou ik mij groot alhoewel ik soms tranen voel opkomen maar bij cliënten wil ik mij niet laten kennen. Maar thuis stort ik vaak in.
Ooit komt dit goed. Ik hou mijn hoofd boven water, hoe moeilijk het ook is.
