Psyche
alle pijlers
Tot hier en niet verder. Grenzen aangeven! Hoe doe jij dat?
zaterdag 11 januari 2020 08:55
zaterdag 11 januari 2020 12:57
Nee, maar dan zeg je ook niet: ik moet er nog eens over nadenken of dat komt nu even niet uit.
Niemand verplicht je om een moeten en kunnen uitspraak te doen over wat jezelf moet.
Je moet niets. En je moet zeker niet zeggen dat je iets moet wanneer je dat niet meent.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zaterdag 11 januari 2020 12:58
Heb jij ook de rust in jezelf om te zeggen iets niet te kunnen doen en dan op de bank te gaan zitten en de rust te nemen die je nodig hebt? Of voel je je dan schuldig naar die ander? Denk je dan "ik doe nu niets nuttigs, dus ik had net zo goed op visite kunnen gaan of helpen die boodschappen te doen".. rust nemen is dus wel nuttig he
Later is nu
zaterdag 11 januari 2020 13:01
Lijkt me erg prettig. Voor mij is het denk ik te laat, maar kun je dit mijn kinderen leren?-jolijn- schreef: ↑11-01-2020 09:41Ik doe aan een soort natuurlijke selectie: als mensen over mijn grenzen heengaan (en die grenzen geef ik niet aan - dat moeten ze maar gewoon aanvoelen), dan 'maak ik het uit' met die persoon. Inmiddels bestaat mijn vriendenkring dus uit mensen die uit zichzelf niet over mijn grenzen heen gaan.
Ik vind het trouwens in zijn geheel niet belangrijk om aardig gevonden te worden. Mijn enige criterium is dat ik mezelf aardig vind.
zaterdag 11 januari 2020 13:01
Herkenbare manier van denken voor mij.Kriskornelig schreef: ↑11-01-2020 12:43Het is toch eigenlijk van de zotte dat het zover moet komen of niet? Eerst over onze grenzen gaan en dan pas op de rem. Ergens gaat er dan iets mis. En dan praat ik ook vooral voor mezelf. Ik heb het gewoon niet geleerd als kind. En ik werd altijd aangesproken en beoordeeld op mijn dienstbaarheid. En ik was een enorme bemiddelaar. Altijd overal tentakels uit dat het maar goed met iedereen ging. Als kind verloor ik mijzelf er al in.
En hard gezegd: ik moest leren wat bij wie hoort en dat ikzelf óók mijn verantwoordelijkheid (voor mijn welzijn) aan het uitbesteden was.
Dat jij jezelf niet leuk vindt, kan een ander niet voor je fixen.
Als jij je eigen waarnemingen van lijf en leden niet waarneemt, gelooft of communiceert kán een ander je niet dat waar je mijns inziens zo naar snakt - gezien worden- geven, want de ander kan je dan niet waarnemen. Verwachten dat anderen voor je denken is niet reëel.
Dat je zoon door zijn ziek zijn nergens puf voor heeft en daardoor ook mega labiel is, kun je niet fixen.
Met de opvoeding die jij gehad hebt zou het me niet verbazen dat je dan dit gevoel bekruipt: "Er is iets mis, er hangt spanning in de lucht... de hele dag voel ik een druk op me in mijn eigen huis dat ik iets 'moet' en ik weet niet wat! Ik blijf maar alert en loop daarop leeg."
zaterdag 11 januari 2020 13:11
Yep! Ik voel me dan ook enorm gestresst en in tweeen gespleten omdat ik me verantwoordelijk voel ook daar per direct een up-date te geven. En zo maak ik het me continu helemaal gek overal mee. Het ligt ook aan mezelf. Ik moet zeggen dat het toegeven en jullie reacties lezen al heel relativerend maar ook helpend werkt. Dus iedereen bedankt. En dat meen ik echt.hanke321 schreef: ↑11-01-2020 10:10Heb je topic gevolgd van je zoon die ziek is. Ik lees daar ook hoe lastig je het vindt om jezelf gerust te stellen, je piekeren een halt toe te roepen en je stress niveau omlaag te krijgen.
Ook las ik hoe snel je advies en oplossingen aan wil dragen ipv sec te luisteren wanneer een ander (zoals bijv. je puber) deelt hoe hij zich voelt.
Kennelijk zit er ook wat winst te behalen bij je eigen incasseringsvermogen oprekken.
zaterdag 11 januari 2020 13:11
viva-amber schreef: ↑11-01-2020 12:57Nee, maar dan zeg je ook niet: ik moet er nog eens over nadenken of dat komt nu even niet uit.
Niemand verplicht je om een moeten en kunnen uitspraak te doen over wat jezelf moet.
Je moet niets. En je moet zeker niet zeggen dat je iets moet wanneer je dat niet meent.
Geef dan eens een voorbeeld van een vaag antwoord. Ik vind ergens over na willen denken niet vaag, dat is best duidelijk, dan kun je als vrager en paar dagen later gerust vragen wat het uiteindelijke antwoord is. Toch?
zaterdag 11 januari 2020 13:13
Ik denk dat ik het veel te veel onderbouw. Ik ben dus heel erg zoekende, en aan het oefenen. Ik projecteer elke vraag naar binnen en vind dat ik alles moet doen en moet kunnen en lief en aardig en behulpzaam en slim en knap en nee zeggen moet ik dus uitleggen en wat tegenover stellen. Terwijl ik eigenlijk gewoon het liefste in mijn nest lig series te kijken en chocola te eten.Marana schreef: ↑11-01-2020 10:39Op welke manier zeg je nu nee dan? In wat voor situaties? Komt jouw nee agressief over op anderen, dat het met iedereen tot ruzie lijkt? Heb je jouw gezin vooraf verteld dat je vanaf nu niet meer alles gaat doen, omdat je aan het opbranden bent? Of ben je gewoon ineens nee gaan zeggen? Het klinkt stom dat je dat vooraf moet aankondigen, dat je voortaan vaker nee gaat zeggen, maar je managet daarmee de verwachtingen van anderen. Ze verwachten altijd een ja van jou, het is makkelijker om vooraf te zeggen dat ze hun verwachtingen moeten bijstellen.
zaterdag 11 januari 2020 13:16
Hij accepteert het wel, hij is zelfs heel lief en heeft ontzettend veel geduld. Maar hij sneeuwt ook helemaal onder en geeft ook aan dat hij er doorheen zit (werkt zich helemaal het heen en weer en heeft lange reistijden en heeft natuurlijk net als ik een enerverend gezinsleven)consuelabananahammok schreef: ↑11-01-2020 11:11Bij nee kunnen zeggen hoort vooral leren te verdragen dat anderen dat soms onprettig ontvangen.
Dat nee zeggen is namelijk niet zo moeilijk. Het moeilijk zit hem in je niet zo laten raken door de reactie van de ander daarop.
Wel vreemd dat je zelfs ruzie met je man krijgt.
Ik neem aan dat hij op de hoogte is van je gevoel opgebrand te zijn en dat je naar een psycholoog gaat.
Hoezo accepteert hij je nee niet?
Daarbij leggen we allebei de lat heel erg hoog en wordt er continu een beroep op ons beiden gedaan. Hij heeft alleen een veel langere spanningsboog dan is, wat weer tot frictie lijdt. De laatste tijd staan we tegenover elkaar in plaats van naast elkaar. En dat komt omdat we beiden gewoon moe zijn.
zaterdag 11 januari 2020 13:19
Dit is idd gebeurd en het lijkt echt wel tot ze door te dringen echter heb ik ook pubers die heel erg in het moment leven en na tien tellen het hele gesprek alweer zijn vergeten. Het is een lange termijn ding, en dat lijkt echt ingewikkeld voor sommigen. Ik heb echt lieve kinderen, en ze houden enorm veel rekening met me maar ze zijn niet voor alles verantwoordelijk en ze moeten ook gewoon kind kunnen zijn. Ook daar schipper ik mee.consuelabananahammok schreef: ↑11-01-2020 11:20Lijkt mij belangrijk dat je je gezin bij elkaar roept en verteld dat je overbelast bent en een stap terug gaat doen in alles maar vanzelfsprekend te blijven doen.
De meeste mensen zijn echt geen nare personen die bewust over je heen walsen wanneer je uitlegt hoe het met je gaat.
Maar moet je dat wel duidelijk aangeven idd
Ik word altijd een beetje bozig dat mijn man met veel minder van die issues zit. Die kan heel kort over sommige dingen zijn en nee is nee. En ik voel me altijd persoonlijk afgewezen. Super irritant. Ik weet het ook echt wel van mezelf. Maar ik krijg het niet omgebogen. Ik heb daar echt last van.
zaterdag 11 januari 2020 13:20
Kriskornelig schreef: ↑11-01-2020 13:13Ik denk dat ik het veel te veel onderbouw. Ik ben dus heel erg zoekende, en aan het oefenen. Ik projecteer elke vraag naar binnen en vind dat ik alles moet doen en moet kunnen en lief en aardig en behulpzaam en slim en knap en nee zeggen moet ik dus uitleggen en wat tegenover stellen. Terwijl ik eigenlijk gewoon het liefste in mijn nest lig series te kijken en chocola te eten.
Dat is ook maar kort leuk, natuurlijk!
Iemand die lief, aardig, behulpzaam, knap en slim is, moet ook zo slim zijn NEE te leren zeggen. Moet in de behulpzaamheid ook leren om te kijken of de ander wil behoefte heeft aan hulp. Dat je niet je hulp al aanbiedt nog voordat er een hulpvraag is. Valkuil van behulpzame mensen, met als andere uiterste bemoeizucht.
zaterdag 11 januari 2020 13:20
Slim! Als ik nee zeg stel ik altijd een alternatief voor, dat houdt de gemoederen vaak tevreden en het geeft mij geen schuldgevoel, win/win dus.mindervanmij schreef: ↑11-01-2020 10:30Ja, daarom. En als iemand er toch nog op doorvraagt dan kun je ook gewoon zeggen dat je het er niet over wilt hebben, of dat het niet relevant is voor die persoon....
Ik heb zelf ook zo'n standaardzin voor mezelf aangeleerd, dat werkt heel goed, want vroeger stond ik ook vaak met de mond vol tanden als iemand iets aan mij vroeg. Die standaardzin val ik echt heel vaak op terug. Het is nog nooit iemand opgevallen
zaterdag 11 januari 2020 13:23
Door wie dan ? Verhuizende kinderen ? Zieke ouders ? Klussende vrienden ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zaterdag 11 januari 2020 13:38
Als jij steeds je ‘tentakels’ aan hebt staan om te voelen hoe het met iedereen om je heen gaat, verlies je het contact met jezelf. Dan voel je pas hoe moe je bent als het te laat is. Dan voel je pas dat je jouw grens over bent gegaan als dat al is gebeurd.
Kun je momenten voor jezelf maken dat je even ‘afschakelt’? Ik heb dat nodig en doe dat zo:
Ik leg een briefje neer dat ik tussen bijvoorbeeld 15:00 en 16:30 een boek lees/in bad lig/liggend een serie kijk met chocola erbij (goed idee) /yoga doe in de keuken terwijl ik iets bak (“verboden terrein dus pak nu maar vast thee”) enz.
Liefst doe ik dan regengeluiden of muziek op mijn noise cancelling oordoppen zodat ik ook zelf niet ga ‘luisteren’ of er nog hulp nodig is.
Als het kan, ga ik uit huis om een boswandeling te maken, daar knap ik ook van op. Kan dat niet, dan claim ik een ruimte voor mij alleen: de badkamer, de keuken, mijn slaapkamer.
Nee zeggen kun je leren. Let goed op het verschil tussen assertief en agressief. Als je begint met grenzen aangeven, kun je soms wat doorslaan en dan krijg je ruzie.
Ik ben inmiddels zo getraind in nee zeggen, dat ik laatst nog tegen de kat zei: “ik begrijp dat je naar buiten wilt, maar het antwoord is nee”. Hij leek het echt te begrijpen en stopte met mauwen. Een kat snapt natuurlijk niets van gesproken taal, maar wél van lichaamstaal. Dat helpt ook enorm: als je het overtuigend brengt en er zelf helemaal achter staat.
Kun je momenten voor jezelf maken dat je even ‘afschakelt’? Ik heb dat nodig en doe dat zo:
Ik leg een briefje neer dat ik tussen bijvoorbeeld 15:00 en 16:30 een boek lees/in bad lig/liggend een serie kijk met chocola erbij (goed idee) /yoga doe in de keuken terwijl ik iets bak (“verboden terrein dus pak nu maar vast thee”) enz.
Liefst doe ik dan regengeluiden of muziek op mijn noise cancelling oordoppen zodat ik ook zelf niet ga ‘luisteren’ of er nog hulp nodig is.
Als het kan, ga ik uit huis om een boswandeling te maken, daar knap ik ook van op. Kan dat niet, dan claim ik een ruimte voor mij alleen: de badkamer, de keuken, mijn slaapkamer.
Nee zeggen kun je leren. Let goed op het verschil tussen assertief en agressief. Als je begint met grenzen aangeven, kun je soms wat doorslaan en dan krijg je ruzie.
Ik ben inmiddels zo getraind in nee zeggen, dat ik laatst nog tegen de kat zei: “ik begrijp dat je naar buiten wilt, maar het antwoord is nee”. Hij leek het echt te begrijpen en stopte met mauwen. Een kat snapt natuurlijk niets van gesproken taal, maar wél van lichaamstaal. Dat helpt ook enorm: als je het overtuigend brengt en er zelf helemaal achter staat.
zaterdag 11 januari 2020 13:40
Én omdat jij strategisch gaat denken om op die manier een gevoel van veiligheid en controle te ervaren. Dat doet hij niet op die manier.Kriskornelig schreef: ↑11-01-2020 13:16Hij accepteert het wel, hij is zelfs heel lief en heeft ontzettend veel geduld. Maar hij sneeuwt ook helemaal onder en geeft ook aan dat hij er doorheen zit (werkt zich helemaal het heen en weer en heeft lange reistijden en heeft natuurlijk net als ik een enerverend gezinsleven)
Daarbij leggen we allebei de lat heel erg hoog en wordt er continu een beroep op ons beiden gedaan. Hij heeft alleen een veel langere spanningsboog dan is, wat weer tot frictie lijdt. De laatste tijd staan we tegenover elkaar in plaats van naast elkaar. En dat komt omdat we beiden gewoon moe zijn.
In jouw hoofd zitten allerlei plannetjes en strategieën en beren op de weg. Die beren ziet hij niet. Hij ziet wel de weg en dat die lang is.
Wat je aan hem bewondert verwijt je hem nu ook: dat hij maar doorgaat. Eigenlijk wil je dat hij ook op allerlei fronten nee gaat verkopen zodat hij meegaat in je plannen en strategieën. Of zie ik dat verkeerd?
Hij vindt dat het 'als dit, dan dat' onnodig en daardoor krijg jij het gevoel nóg meer alles in de gaten en onder controle te moeten houden.
hanke321 wijzigde dit bericht op 11-01-2020 13:41
0.62% gewijzigd
zaterdag 11 januari 2020 13:40
Ja ik kon in het begin ook wel zo tegen mijn moeder doen, haha. Maar dat is natuurlijk niet zo aardig eigenlijk, dus ook niet zo gek dat de ander dan de kont tegen de krib gooit.Kriskornelig schreef: ↑11-01-2020 12:33Ik heb dat ook met mijn moeder. Die was helemaal verbolgen toen ik van de week aangaf haar niet erbij te kunnen gebruiken nu ik er doorheen zit. Zij vond zich buitengesloten en of ik wel wist hoe het voor haar als moeder was. Ik heb in boosheid gezegd dat ik me daar niet druk om wil maken hoe het voor haar als moeder is omdat ik mijzelf op 1 wil gaan zetten. En kut dat zij zich kut voelt maar ik moet me eens zorgen gaan maken om mijn eigen kutheid in plaats van om die van een ander. Ik gaf het voorbeeld uit het vliegtuig: eerst je eigen veiligheidsmasker op en dan die van je kinderen. Ik zei: als ik niet eerst voor mijzelf ga zorgen, kan ik voor niemand zorgen. Dus ik wil me niet meer druk maken om hoe iets voor een ander is. Of iig minder. Mijn grenzen aangeven. Als iemand langs wil komen en het schikt me eigenlijk niet, gewoon zeggen: nee het komt me niet goed uit. In plaats van schuiven met je afspraken en vervolgens er eigenlijk van balen of honderd excuses te gaan verzinnen.
Ik heb vriendinnen die gewoon een afspraak op het laatste moment afzeggen met een: ik kan niet. Punt. Ik denk dan: hoezo kan je niet, wat is de reden. En dus als ik afzeg heb ik er meestal een heel verhaal bij. Like anybody cares. Maar dat is echt hoe/wie ik ben. Echt last van het moeder Theresa complex. Super irritant. En komt ook wel voort uit mijn opvoeding. Ik heb niet de beste basis geloof ik. Veel wantrouwen, achterdocht en prestatiedrang. Ik ben er heel erg onzeker uitgekomen in ieder geval. En heb altijd het idee dat ik vriendschap of aardiggevondenzijn moet verdienen.
Kijk, laat ik voorop stellen: ik heb nooit het gevoel gehad dat ik alles moest doen en dat iedereen op me leunde; ik was nog heel jong toen ik op een heel vervelende manier heel snel heb geleerd dat je wel nee móét zeggen.
Dus wellicht was het voor mij een veel makkelijkere situatie. Maarrrr; toen ik voor het eerst nee zei tegen mijn moeder, was ik eigenlijk al boos bij die ‘nee’. Omdat ik al wist dat zij die niet ging accepteren. Maar ja, als jij er met gestrekt been in gaat, wordt het natuurlijk wel een selffulfilling prophecy. Het kostte me echter een tijdje om op een normale manier nee te leren zeggen.
Geeft verder niet, komt wel weer goed. Maar toen zag ik dat niet zo en achteraf zie ik ook wel dat het toch vooral ook veel actie-reactie was en inmiddels ben ik gewoon veel kalmer, milder en zelfverzekerder. En dan reageren anderen ook veel minder gepikeerd.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
zaterdag 11 januari 2020 14:09
Klinkt heel herkenbaar wat je zegt over je moeder, maar je bent natuurlijk wel erg hard voor haar zoals je het nu hebt gezegd. Het is ook wel nodig om mensen de tijd te geven om te wennen aan het feit dat jij je grenzen opeens aan gaat geven. je kan niet verwachten dat mensen dan opeens alles omgooien, dat kost voor hen ook tijd.
Hoe zou je het zelf vinden als je kind tegen je zegt "ik heb geen zin in jou" (want daar komt het eigenlijk wel een beetje op neer, natuurlijk). Dat kun je ook een beetje inkleden.... Zoiets van: ik begrijp dat jij je zorgen maakt, maar ik heb op dit moment vooral behoefte aan rust, dus ik wil liever niet dat je langskomt.
Door de manier waarop je het nu inkleedt veroorzaak je eigenlijk alleen maar extra gedoe waar je nu geen energie voor hebt.
Dus ik zou echt voor zo'n assertiviteitscursus gaan, daar leer je zoveel van en het levert echt heel veel profijt op voor de toekomst. Als ik eerlijk ben denk ik dat die cursus mij meer heeft opgeleverd dan maandenlange therapie
Hoe zou je het zelf vinden als je kind tegen je zegt "ik heb geen zin in jou" (want daar komt het eigenlijk wel een beetje op neer, natuurlijk). Dat kun je ook een beetje inkleden.... Zoiets van: ik begrijp dat jij je zorgen maakt, maar ik heb op dit moment vooral behoefte aan rust, dus ik wil liever niet dat je langskomt.
Door de manier waarop je het nu inkleedt veroorzaak je eigenlijk alleen maar extra gedoe waar je nu geen energie voor hebt.
Dus ik zou echt voor zo'n assertiviteitscursus gaan, daar leer je zoveel van en het levert echt heel veel profijt op voor de toekomst. Als ik eerlijk ben denk ik dat die cursus mij meer heeft opgeleverd dan maandenlange therapie
zaterdag 11 januari 2020 15:57
Je vraagt hier jaar in jaar uit al advies voor. Er zijn meerdere topics vol met herkenning, verandermogelijkheden en tips geschreven. Je leest telkens goede voorbeelden en gaat er altijd mee aan de slag. En dan maar weer eens een nieuw topic; vind je het gewoon niet heel fijn hierover te mopperen? Anders had je er al heel lang geleden iets aan kunnen veranderen namelijk.
zaterdag 11 januari 2020 17:23
@CL2: Mooie opmerking.
Nu is het natuurlijk niet zo dat TO nu per se moet kunnen veranderen, want veranderen kan heel moeilijk zijn. Er is toch de angst voor het onbekende, voor afwijzing etc. als je een patroon doorbreekt. Maar dan blijft het wel gewoon zoals het was, als je geen stappen durft te zetten richting 'wat kan ik doen en laat ik het eens doen'. Er is geen makkelijke oplossing als je 'grenzen wil aangeven', je zult de guts moeten hebben om eigen behoeften te voelen en er achter te gaan staan én je moet je prioriteiten stellen. Want als je een gezonde contactencirkel wil, moet je voor sommigen wél je eigen tijd of behoefte in enige mate opzij kunnen zetten. Sommigen leren op jonge leeftijd al reflecteren en gezonde keuzes maken die bij hun passen en anderen pas op hun 60e of nooit.
Maar het is dan wel irritant voor posters als er elke keer een beroep op hulp gedaan wordt met een topic, want waar geef je dan advies voor. Je bent dan alleen aan het vragen om oplossingen en steun, aan het 'mopperen'. Mopperen mag natuurlijk ook, we zijn mensen, maar als het alles is wat je blijft doen wordt het vervelend. Vooral in je vriendenkring. 'Ze zeurt dat ze altijd alles moet doen maar ze geeft geen grenzen aan'. Misschien kun je juist anderen helemaal niet helpen als het echt nodig is, omdat je emmer al vol zit met dingen voor anderen die 'moeten' en je energie chronisch leeg door jezelf opgelegde druk.
Nu is het natuurlijk niet zo dat TO nu per se moet kunnen veranderen, want veranderen kan heel moeilijk zijn. Er is toch de angst voor het onbekende, voor afwijzing etc. als je een patroon doorbreekt. Maar dan blijft het wel gewoon zoals het was, als je geen stappen durft te zetten richting 'wat kan ik doen en laat ik het eens doen'. Er is geen makkelijke oplossing als je 'grenzen wil aangeven', je zult de guts moeten hebben om eigen behoeften te voelen en er achter te gaan staan én je moet je prioriteiten stellen. Want als je een gezonde contactencirkel wil, moet je voor sommigen wél je eigen tijd of behoefte in enige mate opzij kunnen zetten. Sommigen leren op jonge leeftijd al reflecteren en gezonde keuzes maken die bij hun passen en anderen pas op hun 60e of nooit.
Maar het is dan wel irritant voor posters als er elke keer een beroep op hulp gedaan wordt met een topic, want waar geef je dan advies voor. Je bent dan alleen aan het vragen om oplossingen en steun, aan het 'mopperen'. Mopperen mag natuurlijk ook, we zijn mensen, maar als het alles is wat je blijft doen wordt het vervelend. Vooral in je vriendenkring. 'Ze zeurt dat ze altijd alles moet doen maar ze geeft geen grenzen aan'. Misschien kun je juist anderen helemaal niet helpen als het echt nodig is, omdat je emmer al vol zit met dingen voor anderen die 'moeten' en je energie chronisch leeg door jezelf opgelegde druk.
zaterdag 11 januari 2020 17:40
Ruziemaken, dat doe je goed! Hoef je je niet schuldig over te voelen.
Als je nooit grenzen hebt aangegeven, komt het er de eerste keren niet zo elegant uit. Dat is nou eenmaal zo, dat hoort bij het oefenen. Gewoon doorschreeuwen.
En jij oefent meteen op de moeilijkste mensen: moeders en pubers. Daar gaan velen al van schreeuwen zonder overspannen te zijn.
Als mensen gaan zeuren: gewoon zeggen dat schreeuwen door de overgang komt of dat het moet van je geloof. Als ze je maar met rust laten.
Als je nooit grenzen hebt aangegeven, komt het er de eerste keren niet zo elegant uit. Dat is nou eenmaal zo, dat hoort bij het oefenen. Gewoon doorschreeuwen.
En jij oefent meteen op de moeilijkste mensen: moeders en pubers. Daar gaan velen al van schreeuwen zonder overspannen te zijn.
Als mensen gaan zeuren: gewoon zeggen dat schreeuwen door de overgang komt of dat het moet van je geloof. Als ze je maar met rust laten.
zaterdag 11 januari 2020 18:21
ik denk niet dat T.O het fijn vind om te mopperenCL2 schreef: ↑11-01-2020 15:57Je vraagt hier jaar in jaar uit al advies voor. Er zijn meerdere topics vol met herkenning, verandermogelijkheden en tips geschreven. Je leest telkens goede voorbeelden en gaat er altijd mee aan de slag. En dan maar weer eens een nieuw topic; vind je het gewoon niet heel fijn hierover te mopperen? Anders had je er al heel lang geleden iets aan kunnen veranderen namelijk.
veranderen is lastig en soms onmogelijk
zaterdag 11 januari 2020 19:22
Dit bedoelde ik met m’n eerste post. Je moet dáár wat aan doen.Kriskornelig schreef: ↑11-01-2020 12:34Ik ben daar dus jaloers op. Want tegen zulke mensen kijk ik echt op. Ik wilde dat ik dat kon: mezelf aardig vinden.
•
zaterdag 11 januari 2020 19:58
Ik ben ook een pleaser, wil graag aardig gevonden worden, zeg snel “ja”, maar nu ik de midden dertig nader en een kind heb gekregen kan ik steeds beter voor mezelf op komen. Soort natuurlijke gang van zaken...
“Nee” zeggen op de werkvloer en in relatie, de bal terugkaatsen, de discussie proberen aan te gaan, meer mijn eigen mening ventileren etc...
Ah, ik heb nog genoeg te leren maar het begin is er... als ik 80 ben is het me gelukt denk ik
“Nee” zeggen op de werkvloer en in relatie, de bal terugkaatsen, de discussie proberen aan te gaan, meer mijn eigen mening ventileren etc...
Ah, ik heb nog genoeg te leren maar het begin is er... als ik 80 ben is het me gelukt denk ik
zondag 12 januari 2020 10:07
Ik heb eigenlijk nog niet echt een concreet voorbeeld van TO gehoord over hoe anderen over haar grenzen gaan en zij dat dan aangeeft.
Het enige voorbeeld was dat TO's moeder zei dat ze het moeilijk had en dat TO dat soort van bot afkapte. Dan gaat TO's moeder toch niet over heer grenzen heen? Die geeft gewoon aan dat ze ergens mee zit. Dat TO er dan geen ruimte voor heeft om daar mee om te gaan dat kan maar dan moet ze dat op een fatsoenlijke manier uitleggen want als ze het bot afkapt zullen mensen zich afgewezen voelen natuurlijk.
Het enige voorbeeld was dat TO's moeder zei dat ze het moeilijk had en dat TO dat soort van bot afkapte. Dan gaat TO's moeder toch niet over heer grenzen heen? Die geeft gewoon aan dat ze ergens mee zit. Dat TO er dan geen ruimte voor heeft om daar mee om te gaan dat kan maar dan moet ze dat op een fatsoenlijke manier uitleggen want als ze het bot afkapt zullen mensen zich afgewezen voelen natuurlijk.