waar vind ik de rem? (richting 2e burn out)

22-05-2020 10:34 43 berichten
Alle reacties Link kopieren
hoi,
ik ben nieuw op het forum want wil graag even van me afschrijven wat me bezighoud, en hopelijk tot inzichten komen die ik nodig heb.

4 jaar geleden was ik niet gelukkig in mijn werk, de werkdruk was torenhoog, ondanks dat ik meermaals om hulp had gevraagd kwam deze niet en belande ik in een burn out. Dit voelde voor mij als een groot persoonlijk falen, perfectionistisch tot en met en er altijd voor willen gaan.
Door middel van coaching en een psycholoog heb ik in die periode diverse handvatten gekregen om mijn werk anders in te delen. Hierbij kwam ik ook tot de conclusie dat dit werk me vooral frustratie gaf dus ben ik ander werk gaan zoeken nadat ik weer terug op de been was.

Inmiddels ben ik dus aan het werk bij een andere werkgever met meerdere collega's in ons team, de taken die ik het leukste vind aan mijn werk kan ik hier volop uitoefenen, onze werkgever merkt (eerder dan wijzelf) op wanneer de druk te hoog wordt en ons team is dus ook al een paar keer uit gebreid met meer mensen om de werkdruk te kunnen verdelen.
Ik vind mijn werk en werkgever fantastisch, maar de balans werk & privé heb ik ontzettend veel moeite mee. Ik schuif mezelf (en daarmee ook mijn man) regelmatig opzij om op mijn werk 100% te presteren, waarna ik doodmoe thuis kom en niets meer kan/wil ondernemen, met een teleurgestelde man als gevolg.
Ik doe ook veel meer als wat in principe wordt gevraagd qua functie. Eigenlijk al mijn collega's doen minder werk als ik, ik pak het vaak gewoon van hun weg/over, ik wéét echt dat ik dat niet moet doen, maar het gaat nog altijd zo automatisch..

Ondanks dat ik nog altijd wel probeer om de handvatten toe te passen die ik van de coach en psycholoog heb geleerd uit te voeren (ik doe bv thuis niets aan mijn werk, neem mijn pauzes en werk minimaal over) vind ik nog altijd de rem geestelijk niet.
Ik blijf eigenlijk altijd nadenken wat er beter/anders kan en hoe we dat moeten aanpakken.
De rem is kwijt, en lichamelijk begin ik dat steeds weer meer te merken, die 2e burn out komt er gewoon weer aan... En dat wil ik zo graag stoppen en voorkomen!

Ik moet echt anders gaan denken(/werken), zodat ik privé ook energie over houd en leuke dingen kan doen. En ik zal moeten leren/accepteren mijn collega's te vertrouwen dat zij ook gewoon hun werk alleen uit kunnen voeren (want het zijn vakmensen & toppers), en dat een 6 af en toe ook prima is om af te leveren ipv een 10.
Het zit allemaal in mijn verstand, ik weet dat het zo niet kan, maar iets in mijn hoofd blijft blokkeren om het toch niet aan te willen passen...

Hebben jullie tips/ideeën/ervaringen die mij zouden kunnen helpen?
Maak het bespreekbaar in je team zodat zij er van weten .
hulp inschakelen dus
Ik ben totaal niet perfectionistisch en vind dingen al snel prima. Dus aan mijn advies heb je waarschijnlijk weinig. Ik ben vooral perfectionistisch in het zoeken naar de ultieme balans van minimale inzet en net voldoende resultaat. Veel details doen er in het grote geheel nou eenmaal niet toe.
Je werkt dus niet 100%, je werkt 150%.
Schaal terug naar wat je functieomschrijving vraagt en leer accepteren dat goed genoeg is. Wie vraagt er jouw maat van perfectie? Zoals ik lees niet je werkgever en niet je collega's. Leer loslaten.

Dat is heel moeilijk, maar niemand kan dat veranderen dan jijzelf. Er zijn burnout coaches die hierbij kunnen helpen.
Succes
Alle reacties Link kopieren
rumforviva schreef:
22-05-2020 10:42
Ik ben totaal niet perfectionistisch en vind dingen al snel prima. Dus aan mijn advies heb je waarschijnlijk weinig. Ik ben vooral perfectionistisch in het zoeken naar de ultieme balans van minimale inzet en net voldoende resultaat. Veel details doen er in het grote geheel nou eenmaal niet toe.
Dat is optimale logistiek. :P
Alle reacties Link kopieren
chrys schreef:
22-05-2020 10:42
Maak het bespreekbaar in je team zodat zij er van weten .
hulp inschakelen dus
Dit. En ga weer in gesprek met je coach. Is niet gek om nogmaals de gesprekken aan te wenden als je merkt dat het minder gaat.
Alle reacties Link kopieren
Heel herkenbaar. Ik had ooit een collega die heel streng was als het 5 uur was. Dan moest ik van haar computer uitzetten en naar huis. Ze bleef gewoon bij de deur staan wachten tot ik kwam. En dat hielp wel. Ze leerde me dat het niet extra gewaardeerd wordt als je overwerkt.

De crux ligt bij jezelf en je eigen gedachten over werk en presteren. Je zal moeten leren wanneer het genoeg is en perfectionistische gedachten en gedrag afleren.

Ik kan heel erg dit boek aanraden: https://www.bol.com/nl/p/hoezo-perfect/9200000124538381
Of de gratis cursus van de Australische overheid: https://www.cci.health.wa.gov.au/Resour ... fectionism

Succes!
Alle reacties Link kopieren
wat snel al reacties, dankjewel.
@chrys; het team weet er al (deels) van en helpt me wel al hierbij door werk over te nemen als ik dat vraag, maar dat doe ik natuurlijk te weinig. Komt nog bij dat ik ook regelmatig waardering ontvang van collega's en klanten waardoor je nog meer gemotiveerd wordt om hard te werken.
@rumforviva; zoals jij leeft zou ik ook meer moeten doen! lijkt me heerlijk, maar in de praktijk erger ik me dan weer aan collega's die ook zo'n instelling lijken te hebben.
@TijdvoorTaart; het zit echt inderdaad in mijn hoofd en wordt absoluut niet gevraagd door deze werkgever of collega's. Ik wil het graag goed doen, en liefst allemaal. één van de handvatten van de coach was mezelf de vraag stellen 'hoe zou je je voelen wanneer je collega dit resultaat neer zou zetten?' (wanneer je niet tevreden bent over een resultaat), maar die blijft lastig omdat ik dan nog de neiging heb om het beter te maken ipv te accepteren en door te gaan.
@Luistervink; dat doen mijn collega's & leidinggevende al regelmatig; langs komen als het tijd is om naar huis te gaan zodat ik ook moet stoppen. Helpt inderdaad goed! Ik werk nu enkel nog over wanneer het wordt gevraagd (en dat is zelden)
anoniem_398262 wijzigde dit bericht op 22-05-2020 10:55
11.25% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
Oeh ik had een collega zoals jij, BLOEDirritant! Die inderdaad werk overpakte van ons als ze dacht dat zij het beter kon doen. Ze controleerde ook ons werk. Je kunt vertrouwen op de professionaliteit van je collega's, het bedrijf is niet van jou afhankelijk en door je gestresste gedoe - tenminste, zo was dat met die collega - jaag je de rest ook in de gordijnen.
Wat eten we vanavond?
newpost schreef:
22-05-2020 10:53
@rumforviva; zoals jij leeft zou ik ook meer moeten doen! lijkt me heerlijk, maar in de praktijk erger ik me dan weer aan collega's die ook zo'n instelling lijken te hebben.
Over het algemeen kunnen mensen mijn relativeringsvermogen juist erg waarderen.
Alle reacties Link kopieren
rumforviva schreef:
22-05-2020 10:42
Ik ben totaal niet perfectionistisch en vind dingen al snel prima. Dus aan mijn advies heb je waarschijnlijk weinig. Ik ben vooral perfectionistisch in het zoeken naar de ultieme balans van minimale inzet en net voldoende resultaat. Veel details doen er in het grote geheel nou eenmaal niet toe.

Dan kan TO dus juist heel veel van jou leren :P

TO, los van dat je je rem moet vinden, valt het me op dat je zegt dat je geen energie meer hebt om leuke dingen te doen.
Dat zou zeggen dat je pas iets leuks gaat doen als je genoeg energie hebt.
Draai dat eens om: over het algemeen krijg je juist energie van iets leuks. Dus ga er toch op uit met je man, ook al zou je liever op de bank hangen.
Van bank hangen krijg je sowieso geen energie.
Zoek de leuke dingen op, dat geeft je weerbaarheid tegen de werkstress.
En daarnaast uiteraard ook de werkstress verminderen.

Goed dat je er alert op bent trouwens!
Alle reacties Link kopieren
Ik ben wel nieuwsgierig waar deze neiging vandaan komt. Het lijkt mij dat je erg bezig ben de gevolgen aan te pakken (teveel doen) in plaats van het waarom. Waarom leg je de lat zo hoog? Waarom is 150% jouw 100%? Ik ben van mening dat als je niet weet waarom je doet wat je doet het dweilen met de kraan open is. Je verlegt mi alleen maar het probleem, dus je stopt met overwerken en je neemt pauze en vervolgens geef je blijkbaar intern zoveel gas dat je uiteindelijk nog kapot bent.

Ik heb een vriendin die dit ook doet, en bij haar ligt het probleem in de vroegere relatie met haar ouders: het was nooit goed genoeg. Ook enorme arbeidsethos en bijvoorbeeld bij ziekte doorwerken, structureel overwerken, eindeloos over haar grenzen heengaan voor klanten etc. Vroeger kon ze ook best vervelend gedrag vertonen als ik niet voldeed aan haar normen, daar is ze gelukkig van afgestapt. Ze heeft veel zelfinzicht en verantwoordelijkheidsgevoel gelukkig.
whateffa wijzigde dit bericht op 22-05-2020 11:08
32.50% gewijzigd
Ik lees dat je erg drijft op waardering van klanten en collega’s, omdat het je motiveert. Zet dat een beetje van je af. Soms zijn mensen misschien minder tevreden. Dat is werk. En alles binnen de context. Soms zijn er nou eenmaal redenen dat dingen niet perfect kunnen.

Ga niet steeds op zoek naar dat schouderklopje.
anoniem_639a9136a72af wijzigde dit bericht op 22-05-2020 11:04
8.29% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
makreel schreef:
22-05-2020 10:54
Oeh ik had een collega zoals jij, BLOEDirritant! Die inderdaad werk overpakte van ons als ze dacht dat zij het beter kon doen. Ze controleerde ook ons werk. Je kunt vertrouwen op de professionaliteit van je collega's, het bedrijf is niet van jou afhankelijk en door je gestresste gedoe - tenminste, zo was dat met die collega - jaag je de rest ook in de gordijnen.
Om deze reactie moest ik lachen. Maar waarschijnlijk is dat wel zo (ik vind mezelf ook regelmatig irritant, dus laat staan mijn collega's..)
Ga op zoek naar de waarde in jezelf buiten je werk.
En doe activiteiten waar je hoofd van tot rust komt.
Ontspanningsoefeningen via een app.
Wandelen in het bos.
Iets waarbij je fysiek bezig bent of waarbij je met je handen moet werken.
Alle reacties Link kopieren
Voor mij werkte om te denken zoals ik ook denk bij geld budgetteren. Dat kon ik namelijk wel heel goed.

Als je langdurig te veel geld uit geeft en alle schuldeisers negeert, dan kom je in de schuldhulpverlening (burn out). Dan moet je langere tijd op een klein budget (energie) per week leven en moet je dat handig plannen. Als je extra inkomsten vergaard (dingen waar je energie van krijgt), kan je die periode misschien wat verkorten. Als je extra schulden maakt (dingen die energie kosten) dan duurt het langer.

Als je die situatie wil voorkomen, probeer dan inzicht te krijgen in je 'uitgaven' en 'inkomsten' en probeer die gelijk te krijgen.
Alle reacties Link kopieren
Whateffa schreef:
22-05-2020 11:00
Ik ben wel nieuwsgierig waar deze neiging vandaan komt. Het lijkt mij dat je erg bezig ben de gevolgen aan te pakken (teveel doen) in plaats van het waarom. Waarom leg je de lat zo hoog? Waarom is 150% jouw 100%? Ik ben van mening dat als je niet weet waarom je doet wat je doet het dweilen met de kraan open is. Je verlegt mi alleen maar het probleem, dus je stopt met overwerken en je neemt pauze en vervolgens geef je blijkbaar intern zoveel gas dat je uiteindelijk nog kapot bent.

Ik heb een vriendin die dit ook doet, en bij haar ligt het probleem in de vroegere relatie met haar ouders: het was nooit goed genoeg. Ook enorme arbeidsethos en bijvoorbeeld bij ziekte doorwerken, structureel overwerken, eindeloos over haar grenzen heengaan voor klanten.
wat RumforViva na je ook zegt; het wordt gewaardeerd en dat motiveert ontzettend om zo door te gaan, daar ben ik blijkbaar heel gevoelig voor. Dat laatste wat je schrijft herken ik ook wel, ik wilde het altijd beter doen als mijn oudere zus, nu beter als mijn collega's denk ik?

Qua leuke dingen doen probeer ik ook wel te blijven doen, we gaan meerdere keren per week fietsen, maar als je dan al zo moe bent nog eens een uur fietsen staat me dit regelmatig wel tegen (en bij een korter rondje zit manlief soms al te mopperen). Ik snap hem ook heel goed en hij heeft ook 100% gelijk, hij zou belangrijker moeten zijn als mijn werk, maar in de praktijk stel ik de prioriteiten toch anders en dat verdient hij (en ikzelf) niet. Het frustreert hem ook ontzettend dat ik mezelf zo kapot blijf maken, op vakantie nergens last van, 2 weken terug en alle spieren staan al weer gespannen en ik heb weer regelmatig hoofdpijn etc.
Alle reacties Link kopieren
TO, ik vind je probleem heel herkenbaar. Ik ben ook altijd teveel met mijn werk bezig. Ook als ik niet aan het werk ben denk ik regelmatig over dingen na. Pas wanneer ik langere tijd vrij ben lukt het mij om afstand te nemen. Het gaat de laatste jaren al wel veel beter (ook na coaching) maar heb er nog steeds last van. Bij mij gaat het ook ten koste van mijn gezondheid.
Ik heb van collega’s ook wel eens te horen gekregen dat ik ook hoge eisen stel aan mezelf maar ook aan anderen. Ik ben denk ik dus best wel zo een irritante collega waarvoor het nooit goed genoeg is.
makreel schreef:
22-05-2020 10:54
Oeh ik had een collega zoals jij, BLOEDirritant! Die inderdaad werk overpakte van ons als ze dacht dat zij het beter kon doen. Ze controleerde ook ons werk. Je kunt vertrouwen op de professionaliteit van je collega's, het bedrijf is niet van jou afhankelijk en door je gestresste gedoe - tenminste, zo was dat met die collega - jaag je de rest ook in de gordijnen.
Nou dit, wat arrogant dat jij denkt dat je werk moet overpakken of het beter kunt en daarna gestresst zijn en thuis niks meer kunnen. Voor wie en voor wat? Je maakt jezelf niet geliefder op deze manier, niet thuis en niet op het werk.
Dan ga je voor een tweede keer een burn out in, niet genoeg geleerd van de vorige keer, ga serieus in therapie.
Je benoemt exact wat je verkeerd doet.
Als je zo'n perfectionist bent, zorg dan maar eens dat je die punten perfect afhandelt.
Dus geen werk meer uit andermans handen halen (echt, wàt een slechte gewoonte) en geen seconde meer dan 100% werk verzetten.

Verdeel de tijd en energie die vrijkomt over je man (10%), de rest van je omgeving (10%) en de andere 30% ga je besteden aan Niks. Ga maar mediteren, lezen, haken, wandelen in je eentje of wat dan ook.
En doe dit perfect.
Alle reacties Link kopieren
Als een soort hondje ben je aan het schooien om een aaitje en een klopje en een goed zo braaf Newpost. Dat is de oorzaak. Ga daar aan werken.

Je collega's en de klanten en je leidinggevende zijn er niet om jouw zelfbeeld aan te vullen. En bovendien: het is nooit genoeg. Want zelfs als jij vandaag allemaal complimentjes krijgt en iedereen zegt: wat moeten we toch zonder jou, sta je maandag toch weer kwispelend bij je bureau.

Ik bedoel het trouwens echt niet akelig, ook al klinkt het zo. Dat was in de relatie met die (irritante) collega ook niet zo. Het was een aardige vrouw, een fijne collega en ze was ook echt buitengewoon goed in haar werk. Het vervelende was: omdat zij zo joeg op klusjes en taken overnam van iedereen, werd de rest van het team ook een beetje lui. We konden het beter aan haar vragen, die extra-lastige dingen. Dus toen ze uiteindelijk uitviel met een gigantische burn-out (ja dat zagen we niet aankomen, maar niet heus) zaten wij met de gebakken peren. Klanten waren service gewend die we ze onmogelijk konden bieden, er waren allemaal projecten gestart (door haar) die veel te ingewikkeld waren om in ons team uit te voeren en bovendien bleek dat zij geen 36 uur, maar eerder 50 uur werkte, dus wij kregen ook nog problemen met het invullen van die uren - 36 uur uitval konden we met z'n vijven wel opvangen, maar allemaal 10 topuren bovenop de gewone taken was onmogelijk.
Wat eten we vanavond?
Alle reacties Link kopieren
newpost schreef:
22-05-2020 11:16
Qua leuke dingen doen probeer ik ook wel te blijven doen, we gaan meerdere keren per week fietsen, maar als je dan al zo moe bent nog eens een uur fietsen staat me dit regelmatig wel tegen (en bij een korter rondje zit manlief soms al te mopperen). Ik snap hem ook heel goed en hij heeft ook 100% gelijk, hij zou belangrijker moeten zijn als mijn werk, maar in de praktijk stel ik de prioriteiten toch anders en dat verdient hij (en ikzelf) niet. Het frustreert hem ook ontzettend dat ik mezelf zo kapot blijf maken, op vakantie nergens last van, 2 weken terug en alle spieren staan al weer gespannen en ik heb weer regelmatig hoofdpijn etc.

Je moet niet dat rondje fietsen omdat je man belangrijk is, maar omdat je zelf belangrijk bent. Dat je (en ikzelf) tussen haakjes zet, is wel heel typerend.
Cliché: je kunt pas goed voor anderen zorgen als je goed voor jezelf zorgt. Zoals je nu bezig bent, val je straks om en dan hebben anderen niks aan je. En nog erger: dan lig je weer in de kreukels.
Is fietsen iets wat je écht leuk vindt? Krijg je daar positieve energie van? Zijn er nog andere, kleine dingetjes die je kunt doen puur en alleen omdat jij die leuk vindt? Ongeacht wat anderen daarvan vinden?
Vraag je bij alles wat je (extra) doet op je werk eens af: is dit goed voor mij?
Kortom: zet jezelf op 1, ga leren om voor jezelf te zorgen omdat jij de belangrijkste bent.
Ja, dat fietsrondje viel ik ook over. Je man weet toch dat je een people pleaser bent, herstellende van een burn-out? Zet iemand dan thuis niet ook nog eens onder druk. Want je werkt om te leven en niet andersom, maar tegelijkertijd moet een mens wel werken. Dus dat je energie nu even daarheen gaat is toch logisch.
Alle reacties Link kopieren
Lillybit schreef:
22-05-2020 11:23
Nou dit, wat arrogant dat jij denkt dat je werk moet overpakken of het beter kunt en daarna gestresst zijn en thuis niks meer kunnen. Voor wie en voor wat? Je maakt jezelf niet geliefder op deze manier, niet thuis en niet op het werk.
Dan ga je voor een tweede keer een burn out in, niet genoeg geleerd van de vorige keer, ga serieus in therapie.

En de 'grap' is: die collega's hebben het toch echt beter voor elkaar, want die hebben wél voldoende energie vor een leuk privéleven en ze doen hun werk blijbaar ook goed genoeg. :lightbulb:

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven