Ik kan niet meer

22-05-2020 20:51 26 berichten
Hallo allemaal,

Ik heb al sinds mijn jonge tienerjaren regelmatig last van depressies, en daarnaast ben ik ook gediagnosticeerd met een persoonlijkheidsstoornis. Inmiddels ben ik net 30 en zit ik opnieuw in een hele diepe depressie.

En ik ben het zat, zo verschrikkelijk zat. Ik heb door mijn psychische klachten nooit echt een leven en sociale kring op kunnen bouwen, waardoor ik me ook erg eenzaam voel. Daarnaast is mijn relatie een poos geleden uitgegaan. Mijn ex-partner heeft onze relatie na ruim 4 jaar met een appje verbroken en daarna ieder contact geweigerd, waardoor ik nu nog steeds niet precies weet waarom hij deze keuze heeft gemaakt.

Ik merk dat ik het vermogen om 'terug te veren' ben kwijtgeraakt. Ik ben echt de hoop verloren. Ik ben dan ook tot de conclusie gekomen dat ik zo niet verder wil leven, en ik heb informatie aangevraagd over de mogelijkheid tot euthanasie. Dit is echter een enorm lang traject, en in de ogen van de psychiater zijn er eigenlijk altijd nog mogelijkheden in de vorm van weer een therapie of een van de enorme hoeveelheden soorten antidepressiva die er bestaan.

Daarnaast volg ik overigens ook nog therapie, maar ik word heen en weer geschoven tussen verschillende afdelingen, omdat zij ook niet goed weten wat ze met me aanmoeten.

Ik weet het gewoon niet meer. Hoe kom je de dagen door als je geen vangnet hebt en je je zó verschrikkelijk ellendig voelt. Is dit herkenbaar voor iemand of hebben jullie tips?

Bedankt voor het lezen.
:hug:
Ach lieverd, :hug:
Dat lijkt me extra wrang, als je binnen de hulpverlening tig keer je verhaal moet doen en ze schuiven je steeds door, alsof je een nummer bent.
Wat jij nu hard nodig hebt, is iemand die aandachtig naar JOU luistert.
Heb je de mogelijkheid om buiten instanties om met een particuliere hulpverlener (bv. psycholoog) te praten?
Hoi Londoner,

Wat rot dat je je zo ellendig voelt. Ik herken het wel, heb het vroeger toen ik jonger was ook tijden gehad. Gelukkig had ik hele lieve familieleden die me hielpen en uten en uren naar me hebben geluisterd.
Mij hielp antidepressiva heel goed. Dat heeft me er echt doorheen gesleept. En heel veel praten met familie. En daarnaast probeerde ik altijd een glimlach op mijn gezicht te toveren. Ook al voelde ik me nog zo rot en ongelukkig.

Wat een loser is jouw ex. Het klinkt misschien hard, maar wees blij dat je er vanaf bent.

Ik hoop dat je je snel beter voelt. Misschien is het te veel gevraagd om je supergelukkig te voelen. De ene persoon is optimistischer ingesteld dan de ander. Ik ben nooit heel optimistisch van aard geweest. Toen ik begon te accepteren dat je niet altijd gelukkig hoeft te zijn en dat het leven soms gewoon heel erg kut en zwaar is en dat iedereen daar last van heeft, ging ik me beter voelen.
Ik wens je echt heel veel gelukt toe, want ik weet hoe het is om je zo te voelen.
Aller eerst :hug:

Ik kan mij niet voorstellen hoe je je voelt. En hoe graag ik ook met tips of oplossingen zou willen komen om je te helpen, gaat dat jou niet helpen. Net zo min wat andere (lieve) forummers hier een passend antwoord gaan vinden voor jou.

Het enige wat ik je kan meegeven is dat ik ervaar dat er altijd ergens een stukje licht is. En kan ik dat licht niet linksom vinden, dan doe ik het wel rechtsom.

Boek: Master your mindset van Michael Pilarzyk
Podcast: Leef je mooiste leven (spotify gratis)
@hopidushi: Bedankt voor de knuffel, erg lief!

@snug: Ja, een andere psycholoog of instantie zou een optie kunnen zijn, maar bij alles hier in de buurt zijn er flinke wachttijden. Ik loop nu bij het GGZ, maar ik wacht al 8 maanden op een behandelplan en het gaat allemaal gewoon vreselijk langzaam. Ik hoop dus dat daar snel vooruitgang komt. Ik heb overigens nog wel gesprekken met een lieve psycholoog, en dat is heel fijn.

@Georgia19zoveel: Het vervelende is dat ik geen mensen in mijn omgeving heb waar ik echt over deze dingen mee kan praten. Ik ga nu aan mijn vijfde soort antidepressiva beginnen en tot nu toe heeft helaas nog geen enkel middel geholpen. Ik vind het steeds op- en afbouwen van de medicatie ook best pittig, zowel geestelijk als lichamelijk.
Ik heb je een privé bericht gestuurd.
Alle reacties Link kopieren
Bel even met 0900 0113. Daar luisteren ze naar je. En daar hoef je nu niets mee qua therapie ofzo, maar dan heb je nu direct contact met iemand.
Mai* schreef:
22-05-2020 21:14
Boek: Master your mindset van Michael Pilarzyk
Podcast: Leef je mooiste leven (spotify gratis)
Nee, alsjeblieft zeg. Waarom deze onzin aanraden aan iemand die al jaren ernstig depressief is?

TO: :hug:
TanteOlivia schreef:
22-05-2020 21:23
Nee, alsjeblieft zeg. Waarom deze onzin aanraden aan iemand die al jaren ernstig depressief is?

TO: :hug:
Jij vindt het onzin, een ander heeft er miss veel baad bij gehad.
Londoner schreef:
22-05-2020 21:20


@Georgia19zoveel: Het vervelende is dat ik geen mensen in mijn omgeving heb waar ik echt over deze dingen mee kan praten. Ik ga nu aan mijn vijfde soort antidepressiva beginnen en tot nu toe heeft helaas nog geen enkel middel geholpen. Ik vind het steeds op- en afbouwen van de medicatie ook best pittig, zowel geestelijk als lichamelijk.

Dat lijkt mij ook heel moeilijk.
Misschien kun je hier van je afschrijven?

Wat hierboven al werd geschreven, er is altijd een heel klein lichtpuntje, is het niet linksom, dan wel rechtsom. Soms zijn het echt hele kleine dingen. En soms is alles zwart en zie je het echt niet meer zitten, dat herken ik nog heel goed. Soms is het misschien goed dat te accepteren, dat je je zo ongelukkig voelt in plaats van elke keer overal tegen te vechten. Dar word je zo moe van. Het leven is helaas niet altijd leuk. En soms gewoon heel erg zwaar zelfs.

Ik vind het heel knap dat je hulp hebt gezocht en ik en anderen zullen hier lezen, dan kun je in ieder geval van je afschrijven.
Mai* schreef:
22-05-2020 21:24
Jij vindt het onzin, een ander heeft er miss veel baad bij gehad.
Kan best zijn, maar als je ernstig depressief bent zit je niet te wachten op iemand die zegt dat dit allemaal je eigen schuld is en dat je gewoon positiever moet denken.
Alle reacties Link kopieren
Jeetje TO, ik vind het echt heel erg voor je!
:hug:
Sterkte.
Bedankt voor jullie lieve reacties. Doet me erg goed!

Ik merk dat het grootste probleem is dat ik enorme moeite heb om nog lichtpuntjes te zien. Hoe vaak ik er ook over nadenk, ik zie mezelf niet meer uit deze depressie komen en een leven opbouwen. Ik wil graag leven, maar dan wel op een manier waar ik voldoening uit haal. En op dit moment lijd ik alleen maar, en dat kan gewoon niet de bedoeling van het leven zijn.
Misschien gekke vraag, maar heb je een huisdier?
Misschien ook een stomme vraag, maar kom je wel buiten? Beweeg je nog wel? Klinkt als een open deur, maar het kan echt veel veranderen.
Alle reacties Link kopieren
Mai* schreef:
22-05-2020 21:24
Jij vindt het onzin, een ander heeft er miss veel baad bij gehad.
Baat.

Maar zo'n boek is wellicht prettig voor mensen die wat onzeker of pleaserig zijn. Niet voor mensen met een doodswens.

On topic, ik blijf me verbazen over hoe slecht de hulpverlening in Nederland geregeld is voor mensen met een zware depressie.

Heel veel sterkte :redrose:
Londoner wat een triest berichtje.
Ik heb wat oude stukjes van je gelezen en zie dat dit al erg lang bezig is.
Zou je graag een pb-tje sturen maar dat lukt van geen kant.
Voor nu :hug:
snug schreef:
22-05-2020 22:14
Misschien gekke vraag, maar heb je een huisdier?
Hoi Snug, helemaal geen gekke vraag hoor. Ik heb inderdaad een hond. Mijn beste vriend en grootste steun :heart:

Ik krijg door hem ook voldoende beweging. We wandelen 4x per dag samen en meestal kom ik wel aan de 10.000 stappen.

Ik probeer ook echt een beetje een normaal dagschema aan te houden, maar helaas heeft dit weinig positieve invloed op mijn stemming. Ik loop heel regelmatig huilend de hond uit te laten, hoe dramatisch dat ook klinkt.
Ik had deze openingspost kunnen schrijven 2 jaar geleden. Na vele opnames en medicatie, niks hielp. Het bleek dat ik een sneller werkend enzym in mijn lever heb waardoor antidepressiva te snel worden afgebroken. Mijn psychiater ontdekte dat, een CYP polymorfisme (is een specifieke bloedtest voor, misschien eens naar vragen?). Nu heb ik medicatie die werkt. Het leven is nog steeds niet gemakkelijk maar wel draaglijk.
Fijn dat je een hond hebt! Zo belangrijk om buiten te komen in deze tijden. En zo ben je nooit echt alleen.
Sterkte :heart:
Alle reacties Link kopieren
Londoner, misschien heb je wat aan Depressie Connect, een forum van de Depressievereniging. Daar kun je contact hebben met lotgenoten.
De depressievereniging heeft ook supportgroepen. Ik heb zelf recidiverende depressies en ben lid van zo’n supportgroep. Wij komen 1 x in de 4 weken een paar uur op een middag samen. Heel fijn. In zo’n groep zitten 1 of 2 getrainde gespreksleiders die zelf ook “ervaring” hebben en ongeveer 5 lotgenoten.

Er is ook nog de optie van ECT. In het Rijnstate ziekenhuis in Arnhem hebben ze daar veel ervaring mee.

Hoop dat je hier wat aan hebt. Sterkte!
lexie72 wijzigde dit bericht op 23-05-2020 01:49
Reden: Aanvulling
28.49% gewijzigd
Ach meis, ook een dikke :hug: van mij, wat ontzettend vervelend dat je je zo voelt.

Ik denk wel dat er nog heel veel vooruitgang te behalen valt mbt tot je sociale leven. Eenzaamheid maakt ieder mens op den lange duur kapot van binnen, daar zijn we gewoon niet voor gemaakt. Wellicht dat daar juist de focus op moet liggen bij de therapie, ipv eindeloos geklets of pillen. Ik weet uit eigen ervaring dat het heel moeilijk is om sociale contacten aan te gaan en te onderhouden icm persoonlijkheidsproblematiek en depressies, dus dat wil ik zeker niet onderschatten. Maar misschien dat de psycholoog / maatschappelijk werkers je kunnen begeleiden in het opbouwen van een netwerk.
Het is zo'n drie maanden geleden dat ik dit topic geopend heb, en ik vond het wel tijd voor een update.

Inmiddels ben ik al een poosje opgenomen vanwege mijn zware depressie en suïcidale gedachten. Ik merk dat ik lichamelijk tot rust ben gekomen, wat meer uithoudingsvermogen heb en langzaam komt er ook iets meer ruimte in mijn hoofd. Ik werk hard aan mezelf, volg het programma en de therapieën hier en ik hoor hier en van mijn omgeving ook dat ik er beter uitzie. Tot zover dus best positief.

Waar ik echter enorm mee worstel is dat ik nog steeds geen toekomst voor mezelf zie. Ik kan me niet voorstellen dat ik weer naar huis zal gaan en een leven voor mezelf kan opbouwen. Ik ben de hoop echt volledig kwijt en als ik heel eerlijk ben, wil ik gewoon echt niet meer leven. Ik had gehoopt dat mijn opname en de therapieën hier wat verandering in zouden brengen, maar helaas is dat niet zo. Ik vecht nu nog voor mijn familie, omdat ik me verantwoordelijk voor hen voel, maar ik ben het zo vreselijk zat om me zo te voelen.

Ik praat hier ook over met de therapeuten en verpleegkundigen, maar behalve luisteren kunnen ze hierin ook weinig voor mij betekenen. Het is een gevoel dat rotsvast in mijn hoofd en hart zit.

Is er misschien iemand die dit herkent? Is er iets wat jou heeft geholpen om toch weer wat perspectief te zien en wat hoop te krijgen? Zijn er verhalen waarbij het toch nog 'goed' is gekomen?
Alle reacties Link kopieren
Ik herken me in je verhaal.
Ik ben vaak opgenomen geweest, het ging altijd slecht met me, had niks om voor te leven en wilde gewoon niet meer.
Ik ben langzaam uit het dal geklommen.
Ik woonde na een langdurige opname in een beschermde woonvorm maar het ging steeds beter en kreeg een relatie en ging samenwonen. Het ging best goed, maar het gevoel dat ik nooit geboren had moeten worden en dat ik nog steeds graag niet meer wilde leven dat bleef. En ik houd het ook nog altijd als optie om er zelf een einde aan te maken. Zelfs toen het echt weer goed met me ging.
Toen wilden mijn man en ik heel graag een kind. Ik heb toen bewust besloten dat ik die optie om eruit te stappen dan niet meer kon hebben.
Ik heb nu een dochter en ik mis mijn achterdeurtje zoals ik het noemde, nog wel eens. Het was altijd mijn houvast, het voelde als een escape, en ineens moest ik échte oplossingen gaan bedenken ipv te denken: als ik dit echt niet meer trek dan doe ik mezelf wat aan.
Ik denk dat het altijd door m'n hoofd zal blijven gaan als het even lastig is. Want het was zo vertrouwd en eigenlijk ook gewoon 'makkelijk'. maar ik weet ook dat het gewoon niet meer kan. Het is geen optie meer.

Wat ik wil zeggen is dat je leven op de rit hebben en relatief gelukkig zijn, soms samen kan gaan met altijd die gedachtes te hebben dat je niet meer wil.

Ik hoop dat ik hier geen hardere reacties op krijg. Ik stel me heel kwetsbaar op nu, te kwetsbaar misschien,in de hoop dat je er iets aan hebt.
Een heel dikke knuffel voor jou.
En een kopje thee.
En een zelfgebakken amandelkoekje.
En een dekentje.
:hug:

Ik hoop dat je je realiseert hoe waardevol je bent
en dat je er mag zijn.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven