Hoe mee om te gaan met de therapie van een familielid?

27-11-2020 14:23 91 berichten
Alle reacties Link kopieren
Poeh, ik weet niet zo goed waar te beginnen...

Laat ik bij het begin beginnen. Ik ben de jongste van een gezin van 5. Er is best veel gebeurd binnen ons gezin waardoor er bepaalde patronen zijn ontstaan. 1 van mijn zussen is overleden aan kanker en mijn andere zus (X) is rond het overlijden gediagnosticeerd met een vorm van autisme. Terwijl mijn ouders veel bij mijn zieke zus in het ziekenhuis waren, paste mijn oma veel op mijn andere zussen. (Ik was toen nog niet geboren.)

Toen ik 18 was, kreeg mijn vader een pacemaker. De situatie die hier aan vooraf ging was best ingrijpend.
In datzelfde jaar is X opgenomen op de PAAZ vanwege een dwangneurose, straatvrees en een depressie. Voordat ze werd opgenomen gingen er maanden voorbij waarin we haar dag en nacht bevestiging moesten geven (dwangneurose) en draaide het non-stop om haar (wat overigens begrijpelijk is). Op dat moment was dit gewoon zoals het leven was, althans ons leven. Mijn ouders praatten weinig over emotionele zaken en waren vanuit de opvoeding van hun ouders gewend: niet lullen, maar poetsen (hoe liefdevol ze ook voor ons zijn hoor!).
Afgelopen jaar heb ik mijn vader 3x gereanimeerd zoals sommigen misschien wel weten. Achteraf bleek dit epilepsie te zijn en is hij stabiel met anti-epileptica.

Inmiddels is het 10 jaar later en gaat het heel goed met X. Eigenlijk is ze de stabielste van ons. Mijn andere zus (O) kampt met hypochondrie en een burn-out sinds enkele jaren. Een tijdje geleden is ze gestart met systeemtherapie. Hieruit benoemt ze met regelmaat dat ze nooit de liefde van mijn ouders heeft gehad die ze nodig had. Vanuit haar therapie beweert ze dat ze zich altijd groot heeft voor moeten doen, zich sterk moeten houden, toen mijn zus overleed, maar ook toen X op O leunde (X had geen vriendinnen, O betrok haar met uitgaan etc.). Daarbij geeft ze aan dat ze nooit aan zichzelf heeft kunnen denken. Als ze dit aangeeft bij mijn ouders, zegt mijn vader dat ze niet stil moet staan bij het verleden en mijn moeder kampt met een groot schuldgevoel, omdat ze het gevoel heeft dat haar opvoeding heeft 'gefaald'.
Anyways... Ik vind het best heftig om te horen wat mijn zus allemaal aan het analyseren is. Ik weet niet waarom, maar het geeft mij een schuldgevoel. Ik wil dat alles goed blijft onderling en daarbij merk ik een heel diep respect voor mijn ouders, omdat ze zo ontzettend veel hebben meegemaakt, maar altijd klaarstonden voor ons. Het maakt me verdrietig om de verhalen van mijn zus aan te horen. Bepaalde dingen herken ik wel en was ik mij op dat moment niet van de heftigheid van de situatie bewust, zoals de depressieve periode van X en de daaropvolgende opname op de PAAZ. Het draaide toen 24/7 om X, maar ik heb daar nu niet zoveel hinder van.

Ik vind het zelf lastig wat te doen. Moet ik mijn zus afkappen als ze hierover begint? Moet ik meer afstand nemen van mijn ouders? Heb ik een ongezonde/afhankelijke relatie met mijn ouders? Door alles wat er gebeurd is, merk ik dat ik meer en meer waardeer wat ik met ze heb (misschien ook verlatingsangst). Zeg het maar.

Ik loop momenteel bij de psycholoog om ook dit te bespreken, maar het duurt nog eventjes voor ik haar weer zie. Ik wilde met dit topic even mijn hart luchten...
Alle reacties Link kopieren
Vervelend. En herkenbaar. Mijn zus heeft ook veel psychische problemen en geeft aan dat dit vanuit haar jeugd komt. Ik vind dit lastig. Zelfde jeugd gehad en het heel anders ervaart. Ik kan er heel
Weinig mee. Ook voor mij voelt het vervelend. Maar ik kan er eigenlijk niets mee.
Haar ervaring is de jouwe niet.
Jij bent de jongste in het gezin, logisch dat veel zaken aan jou voorbij gegaan zijn/niet zo'n grote impact hadden.
Je hoeft er verder niets mee, het is iets tussen je ouders en je zus.
Alle reacties Link kopieren
Jij hebt een heel andere band met je ouders dan je oudste zus. Je oudste zus waarschijnlijk nog hoe het was (of in ieder geval hoe zij het beleefd heeft) toen haar ene zusje overleed en haar andere ook een zorgenkindje bleek. Toen je autistische zus 18 was (edit: o nee, foutje, jíj was toen 18), was zij schat ik ook ongeveer die leeftijd en jij een stuk jonger waardoor het allemaal wat meer langs jou heen is gegaan. Van de andere kant was zij weer niet bij die drie reanimaties. Jullie hebben een andere positie in het gezin en zijn eigenlijk ook in twee verschillende gezinnen opgegroeid.
Daarin hebben jullie allebei recht op je eigen gevoelens en ideeën. Je hoeft haar dus niet af te kappen omdat wat zij zegt 'niet waar' of 'overdreven' zou zijn. Jij hoeft echter ook geen afstand van je ouders te nemen terwijl jij wél een goede band met ze hebt, want jij ziet en voelt het vanuit jouw eigen positie, karakter, etc.

Edit: Het is jammer dat je zus met haar verhaal niet bij je ouders terecht kan. Als jij verder een goede band met haar hebt, is het misschien juist wel mooi als jij haar wel eens haar verhaal laat doen. Je zult dan wel de neiging moeten onderdrukken om je ouders te gaan verdedigen of te gaan uitleggen dat bepaalde dingen anders waren dan je zus het zich herinnert. Als je denkt dat dat niet lukt, kunnen jullie beter ieder met jullie eigen - onpartijdige - hulpverleners blijven praten.
lariba wijzigde dit bericht op 27-11-2020 14:47
43.78% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
Iedere broer of zus heeft een andere jeugd. Dat ligt aan ieders persoonlijkheid en hoe je dingen ervaart, maar vooral ook aan de plaats in je gezin.
Een oudste broer of zus groeit anders op dan een jongste.

Haar jeugd is dus even echt als de jouwe. Als je dat respecteert en zij jou wat dat betreft ook, dan ben je er al.
Realiseer je dat jij en je zus afzonderlijk van elkaar een band hebben met jullie ouders. En ja, die kan heel verschillend zijn.

Jullie ouders hebben vast alles gegeven wat binnen hun macht lag, maar het kan heel goed dat dit niet genoeg of niet het juiste was voor jouw zus (als kind). Dat soort problemen zijn altijd lastig. Je zus mag dat zien, voelen en erkennen want zo kan ze het verwerken. Dit betekent verder niet dat ze je ouders van alles voor de voeten moet gooien, maar het inzicht kan haar wel helpen patronen te doorbreken. Horen dat je kind tekort kwam is nooit leuk, dus dat je ouders daar last van hebben snap ik wel.

Het is mogelijk dat jij er geen last van hebt omdat jij een ander mens bent dan je zus of omdat de omstandigheden rondom jouw opgroeien anders waren. Het is mogelijk dat jouw behoeften van nature meer aansloten bij wat je ouders konden geven. Het kan ook nog zijn dat jij minder ver bent in het proces en dat je nog dingen gaat ontdekken waar jij eigenlijk niet oké mee was.

Jouw schuldgevoel stamt denk ik uit de loyaliteit die je als kind eigenlijk altijd naar je ouders hebt. Dat blijkt ook uit het feit dat je benoemd diep respect voor hen te hebben en vooral te kijken naar alles wat ze hebben doorstaan. Het klinkt bijna onvoorwaardelijk. Als je heel eerlijk naar jezelf kijkt; is die loyaliteit en dat diepe respect op elk vlak gerechtvaardigd? Of zijn je ouders ook maar mensen die fouten maken en daarop aangesproken mogen worden? Waar komt jouw behoefte vandaan de lieve vrede te bewaren?

Dit alles betekent trouwens helemaal niet dat jullie ouders slechte of nare mensen zijn. Het betekent enkel dat ze misschien niet hebben gegeven wat je zus (en jij?) nodig heeft gehad. Losstaand van de achterliggende redenen.


Veel sterkte met deze situatie!
Alle reacties Link kopieren
Kap alsjeblieft je zus niet zomaar af. Ze heeft erkenning nodig. Zij zijn voor haar niet de ouders geweest die ze nodig had en dat heeft haar veel pijn gedaan.

Je ouders schieten in een kramp en negeren haar behoefte. Waarschijnlijk heeft zij de beleving dat het altijd zo gegaan is: haar behoeftes deden er niet toe.

Dat helpt de situatie niet. Zij is momenteel aan het proberen te helen.

Luister naar haar. Geef haar erkenning voor haar herinneringen en beleving. Het is niet belangrijk dat jij hetzelfde beleefd hebt.

Vertel haar: jeetje dat moet moeilijk voor je geweest zijn, wat was jij eenzaam enzovoort. Leef je in alsof het iemand anders is.
Alle reacties Link kopieren
Waarom mag het gevoel van je zus er niet zijn?
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
Alle reacties Link kopieren
Je hoeft niet te kiezen. Je kunt best je zus aanhoren en steunen en daarnaast het contact met je ouders houden zoals het is.
Jouw zus zal ook heus wel weten dat haar ervaring en gevoel niet 1 op 1 is te vergelijken met jouw ervaring en gevoel.
Nee heb je, ja kun je krijgen
Dropdrop schreef:
27-11-2020 14:59
Kap alsjeblieft je zus niet zomaar af. Ze heeft erkenning nodig. Zij zijn voor haar niet de ouders geweest die ze nodig had en dat heeft haar veel pijn gedaan.

Je ouders schieten in een kramp en negeren haar behoefte. Waarschijnlijk heeft zij de beleving dat het altijd zo gegaan is: haar behoeftes deden er niet toe.

Dat helpt de situatie niet. Zij is momenteel aan het proberen te helen.

Luister naar haar. Geef haar erkenning voor haar herinneringen en beleving. Het is niet belangrijk dat jij hetzelfde beleefd hebt.

Vertel haar: jeetje dat moet moeilijk voor je geweest zijn, wat was jij eenzaam enzovoort. Leef je in alsof het iemand anders is.
Dit. Maar ik vind ook dat je ook mag benoemen dat jij vind dat je ouders hebben gedaan wat in hun macht lag.
Alle reacties Link kopieren
Mijn zus herhaalt 2 jaar hetzelfde. Heeft daarbij verschillende therapieën gehad. Mijn zus heeft het er toentertijd met mijn ouders over gehad en mijn ouders hebben toen aangegeven dat ze het begrepen en dat ze hoopten dat ze zich weer wat beter zou gaan voelen. Echter zijn we nu 2 jaar verder en geeft ze nog steeds hetzelfde aan. Er is wel begrip voor en ook geweest, alleen is het lastig omdat het al best lang duurt en hetzelfde blijft. Neemt niet weg dat ik er geen begrip voor heb, want het lijkt me heel vervelend. Ik zit zelf mentaal ook weleens in de kronkels (angststoornis), dus ik herken bepaalde dingen ook wel.
Alle reacties Link kopieren
Wat wil je zelf?
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
Alle reacties Link kopieren
Iemand anders schreef geef haar erkenning. Kan. Ik zou daarin wel kijken naar hoe ver je wilt gaan, juist omdat ik aan je merk dat jij ook begint te twijfelen over jouw herinneringen aan je ouders. Dat lijkt mij niet de bedoeling. Jouw herinneringen zijn die van jou, die van je zus van haar. Moet wel zeggen dat jouw ouders het wel flink voor de kiezen hebben gehad hoor. In zulke situaties moet je ook gewoon roeien met de riemen die je hebt. Verdrietig, voor alle partijen.
Alle reacties Link kopieren
feow schreef:
27-11-2020 16:34
Wat wil je zelf?
Ik weet het niet. Ik voel me alleen zo rot bij de gedachte dat mijn ouders zich schuldig voelen. Ik zie dat niet als een verwijt van mijn zus, maar ik ben wel van mening dat mijn gezin genoeg diepe dalen heeft gekend en dat het soms ook goed is om alles niet complexer te maken dan wat het is. Maar wie ben ik?

Afgelopen jaar ben ik gaan samenwonen. De laatste maanden bij mijn ouders thuis kon ik (vooral) mijn vader niet meer uitstaan. Tot de eerste keer dat hij een groot insult kreeg waarbij mijn moeder en ik het gevoel hebben gehad dat dat zijn einde was. Blinde paniek. Kan het niet anders omschrijven. Voel het nog steeds. Ik houd zoveel van mijn ouders en ik voel me schuldig dat ik me de laatste maanden dat ik nog thuis woonde, zo tegen ze heb afgezet, omdat ik me nu maar al te goed besef dat iedere dag weer een geschenk is. Ik wil er voor hen zijn en dat wil ik ze heel erg laten merken. Ik nodig ze uit, ga graag bij ze langs, onderneem dingetjes met ze. Ben ze gewoon zo dankbaar, dat voel ik continu. De insulten van mijn vader hebben dit gevoel sterk aangewakkerd. En daardoor voel ik me extra vervelend over het gevoel van mijn zus bij mijn ouders heeft, omdat ik me daar niet in kan vinden.
schatkaart wijzigde dit bericht op 27-11-2020 16:41
53.09% gewijzigd
viva-amber schreef:
27-11-2020 15:23
Waarom mag het gevoel van je zus er niet zijn?
Dit is precies wat ik me ook afvraag aan de hand van de OP.
Alle reacties Link kopieren
Schatkaart schreef:
27-11-2020 16:34
Mijn zus herhaalt 2 jaar hetzelfde. Heeft daarbij verschillende therapieën gehad. Mijn zus heeft het er toentertijd met mijn ouders over gehad en mijn ouders hebben toen aangegeven dat ze het begrepen en dat ze hoopten dat ze zich weer wat beter zou gaan voelen. Echter zijn we nu 2 jaar verder en geeft ze nog steeds hetzelfde aan. Er is wel begrip voor en ook geweest, alleen is het lastig omdat het al best lang duurt en hetzelfde blijft. Neemt niet weg dat ik er geen begrip voor heb, want het lijkt me heel vervelend. Ik zit zelf mentaal ook weleens in de kronkels (angststoornis), dus ik herken bepaalde dingen ook wel.
Heel eerlijk, en misschien ook heel onredelijk, maar twee jaar lang elke keer fungeren als luisterpaal en verhalen horen over wat mijn ouders allemaal verkeerd hebben gedaan zou ik niet kunnen handelen. Sowieso kan ik niet veel met mensen die overal maar in blijven hangen. En als dat dan gaat over de mensen die ik heel erg lief heb, zou ik zeggen dat ze maar iemand anders moet gaan zoeken die wat verder van de situatie af staat.
Alle reacties Link kopieren
Schatkaart schreef:
27-11-2020 16:34
Mijn zus herhaalt 2 jaar hetzelfde. Heeft daarbij verschillende therapieën gehad. Mijn zus heeft het er toentertijd met mijn ouders over gehad en mijn ouders hebben toen aangegeven dat ze het begrepen en dat ze hoopten dat ze zich weer wat beter zou gaan voelen. Echter zijn we nu 2 jaar verder en geeft ze nog steeds hetzelfde aan. Er is wel begrip voor en ook geweest, alleen is het lastig omdat het al best lang duurt en hetzelfde blijft. Neemt niet weg dat ik er geen begrip voor heb, want het lijkt me heel vervelend. Ik zit zelf mentaal ook weleens in de kronkels (angststoornis), dus ik herken bepaalde dingen ook wel.
Triggert de therapie van je zus jouw angststoornis? Mocht dit het geval zijn dan vind ik het wel logisch dat je moeite hebt met het pad (therapie) dat je zus gekozen heeft. Is het misschien zo dat jij je eigen ervaringen wegduwt? Hoeft natuurlijk niet, maar het valt mij wel op dat je zo eventjes tussen neus en lippen zegt dat je een angststoornis is. Alsof het een onbelangrijk detail is of iets wat ieder mens zomaar kan hebben.

Het niet willen praten over emoties, heb je dat overgenomen uit je opvoeding? En vind je dat je zus zich aan deze 'regel' zou moeten houden? Dat ze hiermee de rust verstoord die jij misschien na al die moeilijke jaren zo prettig vindt of nodig hebt?
Alle reacties Link kopieren
Whateffa schreef:
27-11-2020 16:40
Triggert de therapie van je zus jouw angststoornis? Mocht dit het geval zijn dan vind ik het wel logisch dat je moeite hebt met het pad (therapie) dat je zus gekozen heeft. Is het misschien zo dat jij je eigen ervaringen wegduwt? Hoeft natuurlijk niet, maar het valt mij wel op dat je zo eventjes tussen neus en lippen zegt dat je een angststoornis is. Alsof het een onbelangrijk detail is of iets wat ieder mens zomaar kan hebben.
Terechte vraag! Ik moet wel zeggen dat ik mij vandaag kiplekker voelde tot mijn zus vertelde weer met mijn ouders te hebben gepraat om aan te geven dat ze zich niet begrepen voelt etc. Sindsdien voel ik me gewoon weer naar... Ik weet niet goed...
Mijn ouders zijn ouder geworden, kwetsbaarder. Hebben vroeger misschien niet alles goed aangepakt, maar wie wel? Mijn ouders hebben na het overlijden van mijn andere zus niet de nazorg gekregen die ze zo hard nodig hadden gehad. Dat was gewoon nog niet in die tijd. En wat betreft het autisme van mijn andere zus: hoe daarmee om te gaan, daar was ook weinig over bekend. Mijn ouders moesten het wiel zelf uitvinden.
schatkaart wijzigde dit bericht op 27-11-2020 16:46
21.64% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
Je zus heeft het met jou over haar therapie en beleving van de jeugd, is er ook ruimte om jouw therapie en beleving van de jeugd te bespreken? Jij schrijft over een angststoornis, over mogelijk te afhankelijk van mogelijk ongezonde relatie met je ouders. Triggert het jou?
Alle reacties Link kopieren
Dahlia74 schreef:
27-11-2020 16:44
Je zus heeft het met jou over haar therapie en beleving van de jeugd, is er ook ruimte om jouw therapie en beleving van de jeugd te bespreken? Jij schrijft over een angststoornis, over mogelijk te afhankelijk van mogelijk ongezonde relatie met je ouders. Triggert het jou?
Ja, het triggert mij. Zij is bezig om 'los te komen' van mijn ouders, heb ik het idee (zijn niet haar woorden).
Ik heb dat niet. Ik wil dat niet, maar dat maakt dat ik dan ga denken dat het ongezond is hoe ik met mijn ouders als 28-jarige omga.
Alle reacties Link kopieren
Schatkaart schreef:
27-11-2020 16:36
Afgelopen jaar ben ik gaan samenwonen. De laatste maanden bij mijn ouders thuis kon ik (vooral) mijn vader niet meer uitstaan. Tot de eerste keer dat hij een groot insult kreeg waarbij mijn moeder en ik het gevoel hebben gehad dat dat zijn einde was. Blinde paniek. Kan het niet anders omschrijven. Voel het nog steeds. Ik houd zoveel van mijn ouders en ik voel me schuldig dat ik me de laatste maanden dat ik nog thuis woonde, zo tegen ze heb afgezet, omdat ik me nu maar al te goed besef dat iedere dag weer een geschenk is. Ik wil er voor hen zijn en dat wil ik ze heel erg laten merken. Ik nodig ze uit, ga graag bij ze langs, onderneem dingetjes met ze. Ben ze gewoon zo dankbaar, dat voel ik continu. De insulten van mijn vader hebben dit gevoel sterk aangewakkerd. En daardoor voel ik me extra vervelend over het gevoel van mijn zus bij mijn ouders heeft, omdat ik me daar niet in kan vinden.
Ik herken hierin iets. Afzetten en houden van kan naast elkaar bestaan he? Mijn vader moet binnenkort een hele zware operatie ondergaan. Ik ben al een paar maanden bang voor corona (bij hem) en nu komt daar ook die operatie bij. Als ik er aan denk dat het verkeerd kan gaan, schiet ik ook in blinde paniek en ik heb van de week ook gewoon even zitten huilen om de situatie. Ik houd van hem en wil hem niet kwijt. Tegelijkertijd rolde ik gisteren nog net niet met mijn ogen toen hij een mening had over iets waar ik mij niet in kan vinden. Doet niets af aan mijn liefde voor hem.
Alle reacties Link kopieren
K0koro schreef:
27-11-2020 14:44
Realiseer je dat jij en je zus afzonderlijk van elkaar een band hebben met jullie ouders. En ja, die kan heel verschillend zijn.

Jullie ouders hebben vast alles gegeven wat binnen hun macht lag, maar het kan heel goed dat dit niet genoeg of niet het juiste was voor jouw zus (als kind). Dat soort problemen zijn altijd lastig. Je zus mag dat zien, voelen en erkennen want zo kan ze het verwerken. Dit betekent verder niet dat ze je ouders van alles voor de voeten moet gooien, maar het inzicht kan haar wel helpen patronen te doorbreken. Horen dat je kind tekort kwam is nooit leuk, dus dat je ouders daar last van hebben snap ik wel.

Het is mogelijk dat jij er geen last van hebt omdat jij een ander mens bent dan je zus of omdat de omstandigheden rondom jouw opgroeien anders waren. Het is mogelijk dat jouw behoeften van nature meer aansloten bij wat je ouders konden geven. Het kan ook nog zijn dat jij minder ver bent in het proces en dat je nog dingen gaat ontdekken waar jij eigenlijk niet oké mee was.

Jouw schuldgevoel stamt denk ik uit de loyaliteit die je als kind eigenlijk altijd naar je ouders hebt. Dat blijkt ook uit het feit dat je benoemd diep respect voor hen te hebben en vooral te kijken naar alles wat ze hebben doorstaan. Het klinkt bijna onvoorwaardelijk. Als je heel eerlijk naar jezelf kijkt; is die loyaliteit en dat diepe respect op elk vlak gerechtvaardigd? Of zijn je ouders ook maar mensen die fouten maken en daarop aangesproken mogen worden? Waar komt jouw behoefte vandaan de lieve vrede te bewaren?

Dit alles betekent trouwens helemaal niet dat jullie ouders slechte of nare mensen zijn. Het betekent enkel dat ze misschien niet hebben gegeven wat je zus (en jij?) nodig heeft gehad. Losstaand van de achterliggende redenen.


Veel sterkte met deze situatie!
Hier sluit ik me bij aan. Mooie reactie, Kokoro.
To, je zus heeft andere ervaringen dan jij. Of in ieder geval hebben deze ervaringen een andere impact gehad. Dat mag, dat kan, dat is normaal.
Respecteer haar waarheid, die is net zo waar als jouw waarheid.
Meer hoeft je niet te doen.
Alle reacties Link kopieren
Schatkaart schreef:
27-11-2020 16:46
Ja, het triggert mij. Zij is bezig om 'los te komen' van mijn ouders, heb ik het idee (zijn niet haar woorden).
Ik heb dat niet. Ik wil dat niet, maar dat maakt dat ik dan ga denken dat het ongezond is hoe ik met mijn ouders als 28-jarige omga.
Zij heeft zeer waarschijnlijk een heel andere relatie met jouw ouders dan jij. Zoals dat in veel gezinnen zo is. Het kan dat de die jij met je ouders hebt ongezond is, maar misschien ook wel niet. Misschien vind jou zus jouw relatie met jullie ouders wel ongezond om wat voor reden dan ook. Bespreek dit met je pyscholoog. Misschien is familieopstelling wel iets voor jou.
Alle reacties Link kopieren
Schatkaart schreef:
27-11-2020 16:46
Ja, het triggert mij. Zij is bezig om 'los te komen' van mijn ouders, heb ik het idee (zijn niet haar woorden).
Ik heb dat niet. Ik wil dat niet, maar dat maakt dat ik dan ga denken dat het ongezond is hoe ik met mijn ouders als 28-jarige omga.
Nee hoor, jij voelt je daar toch prettig bij? Ik heb dat ook hoor. Mijn schoonouders zijn allebei nog geen 60 geworden. Ik pak gewoon veel momenten met mijn ouders, omdat ik dat fijn vind.
Alle reacties Link kopieren
Schatkaart schreef:
27-11-2020 16:46
Ja, het triggert mij. Zij is bezig om 'los te komen' van mijn ouders, heb ik het idee (zijn niet haar woorden).
Ik heb dat niet. Ik wil dat niet, maar dat maakt dat ik dan ga denken dat het ongezond is hoe ik met mijn ouders als 28-jarige omga.
Betrek het proces van je zus niet op jezelf.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven