Psyche
alle pijlers
Hoe om te gaan met psychische problemen van anderen..
dinsdag 5 januari 2021 00:01
Hopelijk kan ik hier advies krijgen, of in ieder geval mijn hoofd even leeg maken.
Steeds loop ik er tegenaan, hoe ik om moet gaan met de problemen in mijn familie.
Laat ik voorop stellen dat mijn leven echt niet perfect is, maar ik heb prachtige kinderen, een leuke relatie en een leuke baan. Ik focus me zoveel mogelijk op wat ik wel heb en probeer te genieten van het leven.
Toch lijk ik soms in 2 hele verschillende werelden te leven. Mijn ouders hebben beide psychische problemen. Afgelopen jaar hebben beide meerdere keren gedreigd zelfmoord te plegen, waarvan 1 letterlijke poging. Mijn broer geeft ook geregeld aan het leven niet meer te zien zitten.
Alle 3 laten ze hele vrolijke momenten zien, maar ook zijn er diepe dalen. Op het moment gaat het met alle 3 slecht.
Ze zijn bekend bij hulpverlening, maar letterlijk wordt er gezegd "we kunnen ze helpen als ze geholpen willen worden" verder hoor ik ook niet het fijne.
Als ik er voor ze ben word ik al snel geconfronteerd met dingen zoals "kreeg ik maar corona" of krijg ik afscheidsbrieven of suggesties over begrafenissen.
Voor de kerst is het me teveel geworden en heb ik letterlijk afstand genomen. Heb ze uitgelegd dat ik er zelf aan onderdoor ga en dat dit mijn leven gaat bepalen wat ik niet wil. Tot op heden heb ik ze niet meer gesproken, willen ze me niet meer spreken omdat ik egoïstisch ben en nog meer vervelende woorden werden er geroepen.
Mijn kinderen hebben hun al maanden niet gezien, ze zijn nog klein en die hou ik hier bewust buiten.
De huisarts is op de hoogte, wat kan ik verder nog?
Steeds loop ik er tegenaan, hoe ik om moet gaan met de problemen in mijn familie.
Laat ik voorop stellen dat mijn leven echt niet perfect is, maar ik heb prachtige kinderen, een leuke relatie en een leuke baan. Ik focus me zoveel mogelijk op wat ik wel heb en probeer te genieten van het leven.
Toch lijk ik soms in 2 hele verschillende werelden te leven. Mijn ouders hebben beide psychische problemen. Afgelopen jaar hebben beide meerdere keren gedreigd zelfmoord te plegen, waarvan 1 letterlijke poging. Mijn broer geeft ook geregeld aan het leven niet meer te zien zitten.
Alle 3 laten ze hele vrolijke momenten zien, maar ook zijn er diepe dalen. Op het moment gaat het met alle 3 slecht.
Ze zijn bekend bij hulpverlening, maar letterlijk wordt er gezegd "we kunnen ze helpen als ze geholpen willen worden" verder hoor ik ook niet het fijne.
Als ik er voor ze ben word ik al snel geconfronteerd met dingen zoals "kreeg ik maar corona" of krijg ik afscheidsbrieven of suggesties over begrafenissen.
Voor de kerst is het me teveel geworden en heb ik letterlijk afstand genomen. Heb ze uitgelegd dat ik er zelf aan onderdoor ga en dat dit mijn leven gaat bepalen wat ik niet wil. Tot op heden heb ik ze niet meer gesproken, willen ze me niet meer spreken omdat ik egoïstisch ben en nog meer vervelende woorden werden er geroepen.
Mijn kinderen hebben hun al maanden niet gezien, ze zijn nog klein en die hou ik hier bewust buiten.
De huisarts is op de hoogte, wat kan ik verder nog?
dinsdag 5 januari 2021 00:16
Je moet niks, maar ik hoop dat het je lukt om je niet schuldig te voelen.
Ik weet hoe verscheurend het kan zijn om niet meer beschikbaar te willen zijn voor de zelfmoordberichten van een ouder.
Het is niet egoïstisch op een negatieve manier om jezelf te beschermen tegen sommige dingen.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
dinsdag 5 januari 2021 00:16
Je hebt een moeilijke maar goede beslissing genomen. Je hebt het recht voor jezelf te kiezen als het gedrag van anderen schadelijk voor je is.
Je bent niet verantwoordelijk voor je ouders en broer,wel voor je kinderen! Dus je doet het hartstikke goed, al doet het vast pijn.Laat je geen schulgevoel aanpraten omdat je jezelf niet mee naar beneden laat trekken.
Je bent niet verantwoordelijk voor je ouders en broer,wel voor je kinderen! Dus je doet het hartstikke goed, al doet het vast pijn.Laat je geen schulgevoel aanpraten omdat je jezelf niet mee naar beneden laat trekken.
moonpoppy wijzigde dit bericht op 05-01-2021 00:17
0.28% gewijzigd
dinsdag 5 januari 2021 05:16
dinsdag 5 januari 2021 08:37
Ik sluit me aan bij alle andere posters. Bij bepaalde psychische problemen is het dweilen met de kraan open en ondertussen zie je zelf het water steeds meer aan je lippen staan. Jij bent niet verantwoordelijk voor het leven van een volwassen ander. Probeer dit heel goed in je op te nemen. Ook niet als een van je familieleden ooit wel succesvol zou zijn in een poging (en ik hoop natuurlijk met heel mijn hart dat je dat niet hoeft mee te maken). Dat is jou nooit te verwijten.
Ben je egoistisch? Ja en nee. Bedenk je goed dat je egoisme in het leven nodig hebt voor zelfbehoud. Men vindt dat vaak een negatieve bijsmaak hebben. Maar je móet wel een bepaalde mate van egoisme hebben. Je bent geen energietank/accu/voorraadkast waar anderen hun stekker/tentakels in kunnen steken en oneindig van kunnen weghalen en opzuigen. Voor jezelf en je eigen gezin is dit het gezondst wat je kunt doen. En ik denk dat dit vreselijk moeilijk moet zijn met momenten. Als je daar zelf nog eens steun bij nodig hebt, schroom dan niet om met een professional te gaan praten. Want je bent het gewend, maar eigenlijk is dit enorm beschadigend en ondermijnend. Let goed op jezelf vrouw!
Ben je egoistisch? Ja en nee. Bedenk je goed dat je egoisme in het leven nodig hebt voor zelfbehoud. Men vindt dat vaak een negatieve bijsmaak hebben. Maar je móet wel een bepaalde mate van egoisme hebben. Je bent geen energietank/accu/voorraadkast waar anderen hun stekker/tentakels in kunnen steken en oneindig van kunnen weghalen en opzuigen. Voor jezelf en je eigen gezin is dit het gezondst wat je kunt doen. En ik denk dat dit vreselijk moeilijk moet zijn met momenten. Als je daar zelf nog eens steun bij nodig hebt, schroom dan niet om met een professional te gaan praten. Want je bent het gewend, maar eigenlijk is dit enorm beschadigend en ondermijnend. Let goed op jezelf vrouw!
dinsdag 5 januari 2021 08:42
Heb je het al eens met hen besproken wat het psychisch met jou doet als zij zulke uitlatingen doen? Je zou kunnen proberen om afspraken hierover te maken als jij er bent geen zelfmoordpraat en aangeven dat je minder op bezoek komt als zij geen hulp aanvaarden omdat jij er ook aan onderdoor gaat hen zo te zien. Zo dwing je hen hopelijk iets te ondernemen.
Als dit niks uithaalt afstand nemen, helaas maar daar kiezen ze ook zelf voor door bij de pakken neer te zitten en jou mee te sleuren in de negativiteit.
Als dit niks uithaalt afstand nemen, helaas maar daar kiezen ze ook zelf voor door bij de pakken neer te zitten en jou mee te sleuren in de negativiteit.
donderdag 7 januari 2021 23:35
Wat vind ik het fijn om jullie reacties te lezen..
Ik kom misschien wel over alsof ik echt achter deze keuze sta, maar toch heb ik er moeite mee.
Geregeld gaan de gedachtes nog heen en weer "hoe zou het nu met ze gaan" toch voel ik ook wel een bepaalde rust.
Ik moet voor mezelf nadenken hoe ik dit verder aan ga pakken. Ga ik hier professionele hulp bij gaan zoeken..
Misschien krijgen dan wel meer dingen een plekje en word ik mij bewuster waarom ik deze keuze maak.
Veel mensen in mijn omgeving weten niet het fijne van deze situatie. Misschien ook een stukje schaamte en ergens wil ik mijn familie niet zwart praten.
Bepaalde familieleden zijn letterlijk tegen mij uitgevallen dat ik zo tegenval, ondankbaar ben etc. Natuurlijk zijn ze niet op de hoogte van de situatie en lijkt het voor een buitenstaander anders.. Ik voel de behoefte niet om mij te verdedigen, voor nu voelt het het beste om bij mezelf te blijven en me te richten op wat ik allemaal wel heb.
Toch zou hulp/advies/bewustwording mij kunnen helpen en wat heb ik te verliezen.
Terugkijkend naar mijn jeugd zie ik dingen die normaal zijn geworden, die eigenlijk er zo ingeprent zitten.
Ik weet nog dat ik op de basisschool uit de klas werd gehaald en er gesproken werd over een onveilige situatie. Als klein meisje wist ik de dingen zo te brengen dat er geen verder onderzoek kwam.
Achteraf denk ik.. Misschien is er wel meer wat ik nog uit het leven kan halen.
1 ding heb ik wel geleerd optimistisch blijven helpt je door de moeilijkste situaties.
Ik ben blij dat dit forum bestaat, even " onherkenbaar" je hart luchten doet mij goed!
Ik kom misschien wel over alsof ik echt achter deze keuze sta, maar toch heb ik er moeite mee.
Geregeld gaan de gedachtes nog heen en weer "hoe zou het nu met ze gaan" toch voel ik ook wel een bepaalde rust.
Ik moet voor mezelf nadenken hoe ik dit verder aan ga pakken. Ga ik hier professionele hulp bij gaan zoeken..
Misschien krijgen dan wel meer dingen een plekje en word ik mij bewuster waarom ik deze keuze maak.
Veel mensen in mijn omgeving weten niet het fijne van deze situatie. Misschien ook een stukje schaamte en ergens wil ik mijn familie niet zwart praten.
Bepaalde familieleden zijn letterlijk tegen mij uitgevallen dat ik zo tegenval, ondankbaar ben etc. Natuurlijk zijn ze niet op de hoogte van de situatie en lijkt het voor een buitenstaander anders.. Ik voel de behoefte niet om mij te verdedigen, voor nu voelt het het beste om bij mezelf te blijven en me te richten op wat ik allemaal wel heb.
Toch zou hulp/advies/bewustwording mij kunnen helpen en wat heb ik te verliezen.
Terugkijkend naar mijn jeugd zie ik dingen die normaal zijn geworden, die eigenlijk er zo ingeprent zitten.
Ik weet nog dat ik op de basisschool uit de klas werd gehaald en er gesproken werd over een onveilige situatie. Als klein meisje wist ik de dingen zo te brengen dat er geen verder onderzoek kwam.
Achteraf denk ik.. Misschien is er wel meer wat ik nog uit het leven kan halen.
1 ding heb ik wel geleerd optimistisch blijven helpt je door de moeilijkste situaties.
Ik ben blij dat dit forum bestaat, even " onherkenbaar" je hart luchten doet mij goed!
vrijdag 8 januari 2021 23:06
Wat erg voor je dat je ouders en broer steeds dreigen met zelfmoord. Waardoor zijn hun zo geworden? Is hier een reden voor dat ze dit ook nog alledrie hebben?
Misschien moet jij hun eens een brief sturen ipv andersom. En in deze brief uitleggen wat je voelt als hun zoiets zeggen en dat je hoopt dat ze in therapie gaan en als ze geholpen zijn jij het erna pas weer aan durft om bij hun te komen met de kinderen.
Stel hun voor ze te helpen met hulp zoeken en dat het zo niet meer verder kan. Ze klinken bipolair..
Misschien moet jij hun eens een brief sturen ipv andersom. En in deze brief uitleggen wat je voelt als hun zoiets zeggen en dat je hoopt dat ze in therapie gaan en als ze geholpen zijn jij het erna pas weer aan durft om bij hun te komen met de kinderen.
Stel hun voor ze te helpen met hulp zoeken en dat het zo niet meer verder kan. Ze klinken bipolair..
vrijdag 8 januari 2021 23:22
Het is erg genoeg dat ze allemaal problemen hebben en dood willen, maar als zelfs de hulpverlening zegt (quote) "we kunnen ze helpen als ze geholpen willen worden", dan ga jij er ook niets aan kunnen doen.
Het is goed dat je voor jezelf kiest en voor je gezin. Dat je familie dat egoïstisch vindt, is logisch en past bij het ziektebeeld. Vergeet niet; je neemt afscheid van het ziektebeeld, niet van je familie. Wanneer ze klaar zijn om geholpen te worden, is contact vast weer een optie. Maar nu niet.
Het is goed dat je voor jezelf kiest en voor je gezin. Dat je familie dat egoïstisch vindt, is logisch en past bij het ziektebeeld. Vergeet niet; je neemt afscheid van het ziektebeeld, niet van je familie. Wanneer ze klaar zijn om geholpen te worden, is contact vast weer een optie. Maar nu niet.
