Thuis
alle pijlers
Nwe woonomgeving, kan maar niet wennen
woensdag 24 oktober 2007 12:32
Hoi
Ik woon nu sinds een half jaar in een nieuw huis, in een andere stad en kan maar niet wennen!
Dit is ons 1e koophuis en we wonen nu ook voor het eerst in een nieuwbouwwijk. Vroeger wilde ik daar nooit wonen, maar tja, als je kids hebt dan kijk je ook vooral naar wat leuk/fijn wonen voor hen is.
Zij hebben het ook prima naar hun zin, maar ik kan maar niet wennen hier......de omgeving (alleen maar 2-verdieners, allemaal hetzelfde "soort"), ik mis mijn stad waar ik al 35 jaar woonde, kortom het voelt nog (lang) niet goed en daar baal ik van!
Is dit herkenbaar voor iemand? Wat hebben jullie ermee gedaan, hoelang heeft dat gevoel geduurd?
Ik probeer wel contact te leggen hier, maar dat gaat ook niet zo gemakkelijk. Moet ook eerlijk zeggen dat ik best op mezelf ben en daar ook niet zoveel behoefte aan heb. Maar wat dan?
Gewoon afwachten tot ik me wel happy voel hier?
Voel me er ook heel schuldig over, want nu hebben we eindelijk een supermooi huis en dan lijkt het alsof ik er niet tevreden mee ben.......
Hoop op wat herkenning, want durf het er hier eigenlijk met niemand over te hebben :(
thanx
Ik woon nu sinds een half jaar in een nieuw huis, in een andere stad en kan maar niet wennen!
Dit is ons 1e koophuis en we wonen nu ook voor het eerst in een nieuwbouwwijk. Vroeger wilde ik daar nooit wonen, maar tja, als je kids hebt dan kijk je ook vooral naar wat leuk/fijn wonen voor hen is.
Zij hebben het ook prima naar hun zin, maar ik kan maar niet wennen hier......de omgeving (alleen maar 2-verdieners, allemaal hetzelfde "soort"), ik mis mijn stad waar ik al 35 jaar woonde, kortom het voelt nog (lang) niet goed en daar baal ik van!
Is dit herkenbaar voor iemand? Wat hebben jullie ermee gedaan, hoelang heeft dat gevoel geduurd?
Ik probeer wel contact te leggen hier, maar dat gaat ook niet zo gemakkelijk. Moet ook eerlijk zeggen dat ik best op mezelf ben en daar ook niet zoveel behoefte aan heb. Maar wat dan?
Gewoon afwachten tot ik me wel happy voel hier?
Voel me er ook heel schuldig over, want nu hebben we eindelijk een supermooi huis en dan lijkt het alsof ik er niet tevreden mee ben.......
Hoop op wat herkenning, want durf het er hier eigenlijk met niemand over te hebben :(
thanx
You don´t have to believe everything you think
woensdag 24 oktober 2007 12:55
Zorg toch dat je mensen leert kennen, dat is dè manier om te wortelen in een nieuwe stad. Ga sporten, ga vrijwilligen, meld je aan voor de ouderraad of weetikveel wat van school.
Wij zijn 3 jaar geleden naar Belgie verhuisd, vlak daarna ben ik bevallen. Het eerste jaar wist ik niet waar ik het zoeken moest: ik kende niemand en mensen leren kennen lukte ook maar nauwelijks. Nou hou ik erg van mijn eigen gezelschap, maar als je de hele dag door een dorp kan lopen zonder iemand tegen te komen die je kent en wara je mee kan praten, dat is heel erg naar.
Succes!
Wij zijn 3 jaar geleden naar Belgie verhuisd, vlak daarna ben ik bevallen. Het eerste jaar wist ik niet waar ik het zoeken moest: ik kende niemand en mensen leren kennen lukte ook maar nauwelijks. Nou hou ik erg van mijn eigen gezelschap, maar als je de hele dag door een dorp kan lopen zonder iemand tegen te komen die je kent en wara je mee kan praten, dat is heel erg naar.
Succes!
woensdag 24 oktober 2007 13:19
Sluit me aan bij Tila, woon zelf in Engeland en heb me aangesloten bij yoga en een of andere baby club en echt leuke en lieve mensen ontmoet hier. Misschien kan je een parttime baantje zoeken bij een dokter of dierenarts? De manier om mensen te leren kennen. Ik woon hier maar in een deurp (lekker mini net als op tv) maar kom er sinds kort achter dat er een kookclubje is, een boekengroep en 1 keer per maand organiseert de lokale pub een vrouwenavond. Misschien kan je wat activiteiten doen in de school van je kinderen?
woensdag 24 oktober 2007 13:38
Bedankt voor jullie reacties. Tja, ik heb al wat mensen zo hier en daar leren kennen, maar dat zijn nou niet echt types die ik als evt. vriendinnen zou zien. Heb ook al gecollecteerd, maar dat is ook eenmalig geweest en heeft niet gezorgd voor veel nwe contacten.
Daarbij komt ook dat ik niet een heel erg sociaal type ben, dwz ik ben niet veel de hort op ivm sporten/clubjes etc. Dat maakt het natuurlijk lastiger.....
Moet ik me daar dan toch overheen zetten, zou dat helpen om me hier wat beter te voelen? Voor mn gevoel moet ik dan veel gaan forceren en of ik daar dan gelukkiger van wordt.....
Daarbij komt ook dat ik niet een heel erg sociaal type ben, dwz ik ben niet veel de hort op ivm sporten/clubjes etc. Dat maakt het natuurlijk lastiger.....
Moet ik me daar dan toch overheen zetten, zou dat helpen om me hier wat beter te voelen? Voor mn gevoel moet ik dan veel gaan forceren en of ik daar dan gelukkiger van wordt.....
You don´t have to believe everything you think
woensdag 24 oktober 2007 13:51
Wat versta jij onder je thuis voelen?
van de ene kant zeg je dat je eigenlijk best op jezelf bent en geen behoefte hebt aan contact, maar van de andere kant zeg je dat je wel contact probeert te maken.
In het eerste geval hoef je nieta anders te doen, dan t je thuis prettig maken (event lid van de bieb worden) in het andere geval zul je toch moeten kijken wat er in het sociale leven in jouw plaats gebeurt, en lid worden van n club of vereniging,
Daar kun je eerst wat neutrale gesprekjes hebben over je hobby of bezigheid , later zie je dan wel of je je best wilt doen om persoonlijker contact te maken
van de ene kant zeg je dat je eigenlijk best op jezelf bent en geen behoefte hebt aan contact, maar van de andere kant zeg je dat je wel contact probeert te maken.
In het eerste geval hoef je nieta anders te doen, dan t je thuis prettig maken (event lid van de bieb worden) in het andere geval zul je toch moeten kijken wat er in het sociale leven in jouw plaats gebeurt, en lid worden van n club of vereniging,
Daar kun je eerst wat neutrale gesprekjes hebben over je hobby of bezigheid , later zie je dan wel of je je best wilt doen om persoonlijker contact te maken
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
woensdag 24 oktober 2007 14:24
ik ben een thuisblijfmoeder en woon sinds 2jaar ook in een buurt waar ik eerst niemand kende. we zijn er in de winter komen wonen dus er waren weinig buren buiten te vinden. totdat de kinderen van de buren aan de deur kwamen vragen of ze met mn dochter (toen bijna 2) mochten spelen. dat is een paar weken zo gegaan. en ik ben ook erg op mezelf en ook nog steeds best verlegen. tot ik het zat was en gewoon de stoute schoenen heb aangetrokken, kinderen meegenomen en naar de buren gestapt aangebeld vroeg of ze even tijd hadden om kennis te maken en sindsdien komen we nog regelmatig bij elkaar op de koffie. 2 van mn buren zijn nu goede vrienden bij wie de deur altijd open staat als ik ergens mee zit en dat geldt ook andersom zo.... het heeft alleen even geduurt, maar ik heb er toch mn draai gevonden.
woensdag 24 oktober 2007 14:55
Ik ben 12 jr geleden verhuisd omdat ik toen ging samenwonen, de eerste jaren had ik wel terug willen kruipen en nog steeds voelt dit niet als mijn plek heb genoeg vrienden en kennissen in de buurt, maar het is gewoon niet mijn stad ik zie mezelf binnen 5 jr wel verhuizen en dan niet naar waar ik vandaan kom hoor want ik besef heus wel dat dat ook niet meer is zoals toen.
woensdag 24 oktober 2007 15:01
Ik woon sinds een jaar in een nieuwe stad. Alle vrienden woonden nog in de 'oude' stad en had hier ook niet zoveel.
Ik heb hier bij een yoga-zwangerschapsclubje gezeten. Hoewel ik niet echt makkelijk contacten leg, heb ik hier wel mijn best gedaan om meer contact met een van de dames te krijgen. Ik heb gekeken welke het dichtst bij woont. Dat is redelijk gelukt en ik zie haar en haar man nog wel eens, maar het is niet echt een vriendin geworden. Ook ben ik gaan sporten, maar ik zit in een team waarvan de meiden over het algemeen wel wat jonger zijn. Is dus ook lastig. Tot we op een dag toevallig op straat een ex-collega van mijn man tegen kwamen, die ook net was bevallen. Dat klikte en tijdens mijn verlof heb ik een keer zomaar bij haar aangebeld (iets waar ik mij echt toe moest zetten). Dat was erg gezellig en nu zien we elkaar regelmatig. Ik heb dus op sommige momenten erg mijn best gedaan en dat liep op niet zoveel uit, maar de leukste mensen zijn we zomaar toevallig tegen gekomen.
Nu ik het nog eens nalees, weet ik eerlijk gezegd niet of je hier wat mee kan, maar misschien is het fijn om te weten dat het toch goed kan komen.
Ik heb hier bij een yoga-zwangerschapsclubje gezeten. Hoewel ik niet echt makkelijk contacten leg, heb ik hier wel mijn best gedaan om meer contact met een van de dames te krijgen. Ik heb gekeken welke het dichtst bij woont. Dat is redelijk gelukt en ik zie haar en haar man nog wel eens, maar het is niet echt een vriendin geworden. Ook ben ik gaan sporten, maar ik zit in een team waarvan de meiden over het algemeen wel wat jonger zijn. Is dus ook lastig. Tot we op een dag toevallig op straat een ex-collega van mijn man tegen kwamen, die ook net was bevallen. Dat klikte en tijdens mijn verlof heb ik een keer zomaar bij haar aangebeld (iets waar ik mij echt toe moest zetten). Dat was erg gezellig en nu zien we elkaar regelmatig. Ik heb dus op sommige momenten erg mijn best gedaan en dat liep op niet zoveel uit, maar de leukste mensen zijn we zomaar toevallig tegen gekomen.
Nu ik het nog eens nalees, weet ik eerlijk gezegd niet of je hier wat mee kan, maar misschien is het fijn om te weten dat het toch goed kan komen.
woensdag 24 oktober 2007 15:08
Ja, het is ook dubbel hoor....ben ook niet zon kei in het leggen vn nwe contacten, vind dat best eng. Ook omdat tegenwoordig niet iedereen zit te wachten op een vriendin erbij.....tenminste dat denk ik dan. Ook moet die klik er zijn, zoals Ka32 zegt en dat gaat eerder spontaan dan wanneer je daar teveel je best voor doet.Het klikt tenslotte niet met iedereen.
Daarbij komt ook dat ik een heel honkvast persoontje ben en ook het oude huis en de omgeving erg kan missen, gewoon het vertrouwde gevoel in huis. Alles is nieuw hier, het huis, de meubels en het voelt nog niet helemaal veilig en als "mijn" huis.
Ben gewoon zon muts die erg hangt aan het vertrouwde en moeite heeft met veranderingen en dat is dan soms behoorlijk lastig.
Daarbij komt ook dat ik een heel honkvast persoontje ben en ook het oude huis en de omgeving erg kan missen, gewoon het vertrouwde gevoel in huis. Alles is nieuw hier, het huis, de meubels en het voelt nog niet helemaal veilig en als "mijn" huis.
Ben gewoon zon muts die erg hangt aan het vertrouwde en moeite heeft met veranderingen en dat is dan soms behoorlijk lastig.
You don´t have to believe everything you think
woensdag 24 oktober 2007 17:41
Hoi Muis, ook ik ben verhuisd naar totaal andere woonomgeving. Vanuit Brabant naar Utrecht, en nu sinds een aantal maanden richting het Westen. Is heel anders, moet erg wennen aan het 'cultuurverschil'. Goede manier is toch proberen mensen te leren kennen en je sociale kring uit te bouwen. Als je volwassen bent is dat toch lastiger dan in de kindertijd zeg maar, heb ik gemerkt. Ik heb me over mijn onzekerheid heen gezet en op het prikbord een oproepje geplaatst en zo leuke contacten opgebouwd, zowel in Utrecht als waar ik nu woon. Werkt prima, het is alleen wat lastiger wanneer er geen 'klik' is. Dan zul je verder moeten zoeken.
Succes!
Succes!
woensdag 24 oktober 2007 17:59
[quote]:
Ja, het is ook dubbel hoor....ben ook niet zon kei in het leggen vn nwe contacten, vind dat best eng. Ook omdat tegenwoordig niet iedereen zit te wachten op een vriendin erbij.....tenminste dat denk ik dan. quote]
Niet teveel "namens een ander "denken ;) dan stop je al voor je begint.
Enverwacht niet gelijk een hartsvriendin, om te beginnen zijn kennissen al leuk, dat kan altijd uitgroeien tot echte vrienden.
Misschien vrijwilligerswerk,dat is er in meer variaties dan je denkt. of als je bij een kerk bent aangesloten daar eens kijken of ze nog hulp kunnen gebruiken (welkomsgroep nieuwe leden ofzo)
succes
Ja, het is ook dubbel hoor....ben ook niet zon kei in het leggen vn nwe contacten, vind dat best eng. Ook omdat tegenwoordig niet iedereen zit te wachten op een vriendin erbij.....tenminste dat denk ik dan. quote]
Niet teveel "namens een ander "denken ;) dan stop je al voor je begint.
Enverwacht niet gelijk een hartsvriendin, om te beginnen zijn kennissen al leuk, dat kan altijd uitgroeien tot echte vrienden.
Misschien vrijwilligerswerk,dat is er in meer variaties dan je denkt. of als je bij een kerk bent aangesloten daar eens kijken of ze nog hulp kunnen gebruiken (welkomsgroep nieuwe leden ofzo)
succes
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
woensdag 24 oktober 2007 22:31
Misschien dat iemand er niet op zit te wachten, maar goede vriendinnen heb je niet snel teveel. Als je iemand tegenkomt waar het mee klinkt denk je niet snel 'ik heb al teveel vriendinnen, laat deze maar zitten'.
Verder kan ik denk ik niet echt goede tips geven. Ik ga na anderhalf jaar verhuizen. In de stad waar ik nu woon kan ik niet aarden. De mensen van mijn leeftijd die ik tegenkom kijken heel anders tegen het leven aan. Sinds ik weet dat ik komende week weer ga verhuizen ben ik eindelijk weer echt vrolijk. Maar zoals ik al zei, ik ben een slecht voorbeeld
Veel succes! Het is denk ik het meest belangrijk om mensen tegen te komen waarmee je op een lijn zit (ook qua humor
)
vrijdag 26 oktober 2007 12:27
Ik weet niet of je hier wat mee kunt, maar ik begrijp je verhaal helemaal! Rationeel en theoretisch gezien is alles aanwezig om van je leven te genieten... maar op één of andere manier is het toch niet je thuis... Het is een gevoel wat moeilijk te verwoorden is en ook eigenlijk niet echt is uit te leggen....
Zelf heb ik ook 2 1/2 jaar met dit gevoel geworsteld en mijn man en ik hebben dan ook een paar maanden geleden besloten te verhuizen.. Aan de ene kant vind ik het enorm jammer en heb ik soms het gevoel dat ik niet genoeg "geprobeerd" heb, juist omdat ik eigenlijk vind dat je je eigen geluk kunt creeëren... Het huis wat we achter laten is op zich ook een heerlijk huis...
Aan de andere kant ben ik enorm blij dat we de knoop hebben doorgehakt om terug te gaan naar waar ik vandaan kom! Ik hoop en denk dat dit (opnieuw) mijn thuis is!
Dus tsjah, ik zou het niet 123 opgeven, probeer het nog één of twee jaar. Steek moeite in contacten waar je nu woont, houd ook met je eigen familie en vrienden uit je oude omgeving contact, ga op een sport of doe vrijwilligerswerk of een cursus... er zijn veel manieren om wat mensen te leren kennen...
Maar ik zou toch eieren voor mijn geld kiezen als ik jou was... als ik me na een tijd nog zo zou voelen zou ik er zo weer voor kiezen om te verhuizen.
Ik wens je heel veel succes....
Zelf heb ik ook 2 1/2 jaar met dit gevoel geworsteld en mijn man en ik hebben dan ook een paar maanden geleden besloten te verhuizen.. Aan de ene kant vind ik het enorm jammer en heb ik soms het gevoel dat ik niet genoeg "geprobeerd" heb, juist omdat ik eigenlijk vind dat je je eigen geluk kunt creeëren... Het huis wat we achter laten is op zich ook een heerlijk huis...
Aan de andere kant ben ik enorm blij dat we de knoop hebben doorgehakt om terug te gaan naar waar ik vandaan kom! Ik hoop en denk dat dit (opnieuw) mijn thuis is!
Dus tsjah, ik zou het niet 123 opgeven, probeer het nog één of twee jaar. Steek moeite in contacten waar je nu woont, houd ook met je eigen familie en vrienden uit je oude omgeving contact, ga op een sport of doe vrijwilligerswerk of een cursus... er zijn veel manieren om wat mensen te leren kennen...
Maar ik zou toch eieren voor mijn geld kiezen als ik jou was... als ik me na een tijd nog zo zou voelen zou ik er zo weer voor kiezen om te verhuizen.
Ik wens je heel veel succes....
vrijdag 26 oktober 2007 15:16
Tja, het zal toch een kwestie worden van moeite doen natuurlijk, het zal ook niet vanzelf gaan, dat besef ik me ook heel goed.
Ben al een beetje aan het rondkijken wat ik dan zou kunnen doen, heb me al opgegeven op de school van mn kind om te helpen en zo zouden er meer dingen kunnen zijn.
Janneke, wat voor oproepje had jij geplaatst dan? Ben ik wel benieuwd naar.....
Had ook het idee om een oproepje te plaatsen voor een leuk wandelclubje, alleen ben ik daar nu te laat mee, dat zal dan in het voorjaar worden.
En dan maar hopen dat dat gevoel snel komt! Als het aan mij zou liggen, zou ik nu zo weer terug gaan verhuizen, maarja, er zijn ook anderen en soms moet je dingen ook de kans geven.
Laysin en Romy, ook fijn om jullie verhalen te lezen. Tja, soms lukt het dus gewoon niet en dan is het alleen maar goed om die stap weer te nemen en te verhuizen, vooral als je moeite genoeg hebt gedaan om je thuis te voelen.
Hoop dat jullie nu wel gelukkig worden in je nwe huis/omgeving!
Ben al een beetje aan het rondkijken wat ik dan zou kunnen doen, heb me al opgegeven op de school van mn kind om te helpen en zo zouden er meer dingen kunnen zijn.
Janneke, wat voor oproepje had jij geplaatst dan? Ben ik wel benieuwd naar.....
Had ook het idee om een oproepje te plaatsen voor een leuk wandelclubje, alleen ben ik daar nu te laat mee, dat zal dan in het voorjaar worden.
En dan maar hopen dat dat gevoel snel komt! Als het aan mij zou liggen, zou ik nu zo weer terug gaan verhuizen, maarja, er zijn ook anderen en soms moet je dingen ook de kans geven.
Laysin en Romy, ook fijn om jullie verhalen te lezen. Tja, soms lukt het dus gewoon niet en dan is het alleen maar goed om die stap weer te nemen en te verhuizen, vooral als je moeite genoeg hebt gedaan om je thuis te voelen.
Hoop dat jullie nu wel gelukkig worden in je nwe huis/omgeving!
You don´t have to believe everything you think
vrijdag 26 oktober 2007 15:35
Hoi Muis,
Ik herken het wel een beetje. Ik woon ook sinds een half jaar in een nieuw huis, totaal anders dan wat ik gewend was. Ik woonde jáááren alleen in een oude bovenwoning in een redelijk grote stad. Nu woon ik samen in een nieuwbouwwijk in een dorp met alleen een supermarktje. Ik woon wel dichtbij mijn werk, waardoor ik contact heb met collega's.
Ik vind het hier geweldig, ben heel blij en toch betrapte ik mezelf deze week op een gevoel van 'dit is nog niet echt thuis'. In mijn geval ligt dat aan de totaal nieuwe situatie, het huis is nog niet af en ik woon opeens samen. Hoe leuk het ook is, in mijn oude huis was alles zo vertrouwd en van mezelf, hier (nog) niet. Ik merk dat het helpt om veel in huis te doen, er te zijn (ben ook best graag alleen) en ook nog te klussen. Het zoveel mogelijk 'thuis' maken.
Van mijn vriend mogen de muren niet meer roze zoals in mijn eigen huis
, maar ik maak er wel 'mijn' (ons) plekje van met leuke spulletjes. Ook heb ik contact met de buren en ga ik hier sporten. Maar goed, wat ik maar wilde zeggen: ook al is het wél heel erg leuk, dan duurt het evengoed best een tijdje voor je helemaal gewend bent. De een went sneller aan iets dan de ander. Ik doe hier een tijdje over, blijkt. Dat is dan maar zo. Kortom, misschien een beetje een hart onder de riem.
Sterkte,
Sterre
Ik herken het wel een beetje. Ik woon ook sinds een half jaar in een nieuw huis, totaal anders dan wat ik gewend was. Ik woonde jáááren alleen in een oude bovenwoning in een redelijk grote stad. Nu woon ik samen in een nieuwbouwwijk in een dorp met alleen een supermarktje. Ik woon wel dichtbij mijn werk, waardoor ik contact heb met collega's.
Ik vind het hier geweldig, ben heel blij en toch betrapte ik mezelf deze week op een gevoel van 'dit is nog niet echt thuis'. In mijn geval ligt dat aan de totaal nieuwe situatie, het huis is nog niet af en ik woon opeens samen. Hoe leuk het ook is, in mijn oude huis was alles zo vertrouwd en van mezelf, hier (nog) niet. Ik merk dat het helpt om veel in huis te doen, er te zijn (ben ook best graag alleen) en ook nog te klussen. Het zoveel mogelijk 'thuis' maken.
Van mijn vriend mogen de muren niet meer roze zoals in mijn eigen huis
, maar ik maak er wel 'mijn' (ons) plekje van met leuke spulletjes. Ook heb ik contact met de buren en ga ik hier sporten. Maar goed, wat ik maar wilde zeggen: ook al is het wél heel erg leuk, dan duurt het evengoed best een tijdje voor je helemaal gewend bent. De een went sneller aan iets dan de ander. Ik doe hier een tijdje over, blijkt. Dat is dan maar zo. Kortom, misschien een beetje een hart onder de riem.Sterkte,
Sterre
