Thuis
alle pijlers
Ik wil hier zo graag weg
maandag 25 september 2017 16:28
Goedemiddag allemaal, ik lees al een tijd mee en zit nu ergens mee waarvoor ik toch maar een account heb aangemaakt. Het van me af schijven is al fijn, maar misschien kunnen jullie me ook tips geven of laten weten wat jullie zouden doen als jullie in mijn schoenen stonden.
Ik ben bijna 40, heb al meer dan 15 jaar een relatie die nog steeds heel goed is en samen hebben we twee kinderen. Toen mijn man en ik elkaar een paar jaar kenden, zijn we gaan samenwonen in de plaats waar hij werkte. Ik studeerde daar ook in de buurt en woonde ver weg, dus ik vond het prima. Voelde me ook meteen thuis in deze plaats. We woonden in het centrum, wat ik heerlijk vond.
Omdat het een klein en duur huurhuis was en er een kind kwam, zijn we daarna verhuisd naar een koopwoning in een buitenwijk. Dit was ook tijdelijk. Mijn man is daarna veel gaan verdienen en wilde ook vanuit huis werken, waar om bepaalde redenen veel ruimte voor nodig was. We zochten een huis waar dit kon en daarvan waren er niet zoveel te vinden. Ik wilde dolgraag naar de stad, maar dat was voor hem niet handig (waar hij ook wel gelijk in had). Omdat ons kind inmiddels op school zat en de meeste woningen die geschikt waren in een van de dorpjes een eind hiervandaan stonden, ben ik uiteindelijk akkoord gegaan met een huis dat voldeed aan de (zijn) eisen en van waaruit ons kind nog steeds naar zijn eigen school kon gaan.
En hier wonen we nu alweer 8 jaar. Vanaf het begin ben ik hier nooit echt happy geweest. Het is een mooi, groot huis, grote tuin, maar de locatie vind ik vreselijk. 5 km buiten de bebouwde kom in the middle of nowhere. Het enige centrum dat in de buurt is, waar we dus eerst woonden, is zo'n 7 kilometer hiervandaan. En hoewel je er met een auto zo bent, ben ik het echt zat. Zat dat ik nooit eens even de deur uit kan lopen om iets te doen, zat dat alles met de auto moet omdat er in de weide omgeving niks is om met de fiets heen te gaan. Zat dat ik elke dag de kinderen weg moet brengen en op moet halen, bijna overal naartoe. Zat dat ik als ik met vriendinnen afspreek 's avonds ik altijd de enige ben die niet kan drinken omdat ik altijd met de auto naar huis moet. Zat dat ik niet even op de fiets een boodschapje kan doen. Er is geen keuze qua middelbare scholen, de kinderen kunnen niet lekker buiten spelen met buurkinderen, maar moeten altijd telefonisch afspreken en dan gebracht en gehaald worden.
Het vervelende is dat hij de extra ruimte nu helemaal niet gebruikt voor zijn werk; die was dus niet eens nodig geweest.
In het begin heb ik er wel eens een opmerking over gemaakt tegen mijn man, maar hij liet meteen weten dat hij me ondankbaar vindt, omdat het een prachtig en duur (meer dan 8 ton) huis is waar ook nog veel geld in is gaan zitten de laatste jaren qua onderhoud. Daarnaast omdat ik er geen cent aan hoef mee te betalen en we volgens hem nergens beter zitten dan hier. Hij wil hier wonen tot hij bejaard is of in ieder geval tot de kinderen het huis uit zijn en dat duurt nog op zijn minst een jaar of 12. Ik heb zelf destijds ook voor dit huis gekozen en hij accepteert niet dat ik er ook maar iets negatiefs over zeg.
En dus weet ik niet wat ik moet doen. Ik ben veel meer thuis dan hij en ben echt niet gelukkig. Ik zou zo graag weer in de stad willen wonen, waar natuurlijk ook wel nadelen aan zitten, maar die wegen niet op tegen hoe fijn ik me daar voel.
Zijn hier mensen die in dezelfde situatie zitten of gezeten hebben? Of iemand die tips heeft hoe ik dit ter sprake kan brengen zonder mijn man op de kast kan jagen?
Alvast bedankt!
Ik ben bijna 40, heb al meer dan 15 jaar een relatie die nog steeds heel goed is en samen hebben we twee kinderen. Toen mijn man en ik elkaar een paar jaar kenden, zijn we gaan samenwonen in de plaats waar hij werkte. Ik studeerde daar ook in de buurt en woonde ver weg, dus ik vond het prima. Voelde me ook meteen thuis in deze plaats. We woonden in het centrum, wat ik heerlijk vond.
Omdat het een klein en duur huurhuis was en er een kind kwam, zijn we daarna verhuisd naar een koopwoning in een buitenwijk. Dit was ook tijdelijk. Mijn man is daarna veel gaan verdienen en wilde ook vanuit huis werken, waar om bepaalde redenen veel ruimte voor nodig was. We zochten een huis waar dit kon en daarvan waren er niet zoveel te vinden. Ik wilde dolgraag naar de stad, maar dat was voor hem niet handig (waar hij ook wel gelijk in had). Omdat ons kind inmiddels op school zat en de meeste woningen die geschikt waren in een van de dorpjes een eind hiervandaan stonden, ben ik uiteindelijk akkoord gegaan met een huis dat voldeed aan de (zijn) eisen en van waaruit ons kind nog steeds naar zijn eigen school kon gaan.
En hier wonen we nu alweer 8 jaar. Vanaf het begin ben ik hier nooit echt happy geweest. Het is een mooi, groot huis, grote tuin, maar de locatie vind ik vreselijk. 5 km buiten de bebouwde kom in the middle of nowhere. Het enige centrum dat in de buurt is, waar we dus eerst woonden, is zo'n 7 kilometer hiervandaan. En hoewel je er met een auto zo bent, ben ik het echt zat. Zat dat ik nooit eens even de deur uit kan lopen om iets te doen, zat dat alles met de auto moet omdat er in de weide omgeving niks is om met de fiets heen te gaan. Zat dat ik elke dag de kinderen weg moet brengen en op moet halen, bijna overal naartoe. Zat dat ik als ik met vriendinnen afspreek 's avonds ik altijd de enige ben die niet kan drinken omdat ik altijd met de auto naar huis moet. Zat dat ik niet even op de fiets een boodschapje kan doen. Er is geen keuze qua middelbare scholen, de kinderen kunnen niet lekker buiten spelen met buurkinderen, maar moeten altijd telefonisch afspreken en dan gebracht en gehaald worden.
Het vervelende is dat hij de extra ruimte nu helemaal niet gebruikt voor zijn werk; die was dus niet eens nodig geweest.
In het begin heb ik er wel eens een opmerking over gemaakt tegen mijn man, maar hij liet meteen weten dat hij me ondankbaar vindt, omdat het een prachtig en duur (meer dan 8 ton) huis is waar ook nog veel geld in is gaan zitten de laatste jaren qua onderhoud. Daarnaast omdat ik er geen cent aan hoef mee te betalen en we volgens hem nergens beter zitten dan hier. Hij wil hier wonen tot hij bejaard is of in ieder geval tot de kinderen het huis uit zijn en dat duurt nog op zijn minst een jaar of 12. Ik heb zelf destijds ook voor dit huis gekozen en hij accepteert niet dat ik er ook maar iets negatiefs over zeg.
En dus weet ik niet wat ik moet doen. Ik ben veel meer thuis dan hij en ben echt niet gelukkig. Ik zou zo graag weer in de stad willen wonen, waar natuurlijk ook wel nadelen aan zitten, maar die wegen niet op tegen hoe fijn ik me daar voel.
Zijn hier mensen die in dezelfde situatie zitten of gezeten hebben? Of iemand die tips heeft hoe ik dit ter sprake kan brengen zonder mijn man op de kast kan jagen?
Alvast bedankt!
maandag 25 september 2017 16:37
Als ik niet gelukkkg ben, is mijn man dat ook niet, en andersom. Dus mijn man zou gelijk instemmen met een verhuizing.
Ik proef uit jou verhaal dat jou man de hoofdkostwinnaar is en vind dat hij t dan ook voor het zeggen heeft. Jammer zo'n ongelijke relatie. Als hij nu niet wil verhuizen wil hij dat over 10 jaar ook niet hoor.
Ik zou voor mn eigen geluk kiezen als hij echt niet wil.
Ik proef uit jou verhaal dat jou man de hoofdkostwinnaar is en vind dat hij t dan ook voor het zeggen heeft. Jammer zo'n ongelijke relatie. Als hij nu niet wil verhuizen wil hij dat over 10 jaar ook niet hoor.
Ik zou voor mn eigen geluk kiezen als hij echt niet wil.
maandag 25 september 2017 16:37
Nou inderdaad, wat attribuutje zegt!
Waarom vindt hij het niet belangrijk dat jij je blijkbaar niet happy voelt? Dat zou toch één van zijn drijfveren moeten zijn? Of weet hij dat eigenlijk niet? Heb je hem wel eens rechtstreeks gezegd dat je je ongelukkig voelt?
Misschien goed om te zeggen dat je met hem om tafel wilt omdat je iets met hem wilt bespreken. Aangeven dat je graag wilt dat hij je laat uitpraten voordat hij reageert. Dan je verhaal doen. Kijken hoe hij reageert en afhankelijk van zijn reactie je conclusies trekken...
Succes!
Waarom vindt hij het niet belangrijk dat jij je blijkbaar niet happy voelt? Dat zou toch één van zijn drijfveren moeten zijn? Of weet hij dat eigenlijk niet? Heb je hem wel eens rechtstreeks gezegd dat je je ongelukkig voelt?
Misschien goed om te zeggen dat je met hem om tafel wilt omdat je iets met hem wilt bespreken. Aangeven dat je graag wilt dat hij je laat uitpraten voordat hij reageert. Dan je verhaal doen. Kijken hoe hij reageert en afhankelijk van zijn reactie je conclusies trekken...
Succes!
maandag 25 september 2017 16:41
Ja, mijn oom en tante vroeger. Was de droom van oom. Lekker buiten wonen. Tante vond het verschrikkelijk, zo eenzaam en dat met jonge kinderen. Uiteindelijk zijn ze verhuisd naar een klein stadje. Tante blij. Kinderen blij. Oom heeft, niet lang voor hij overleed wel eens verteld dat hij er eeuwig spijt van had.
Ik vind het wel egoistisch van je man dat hij hier niet eens over wil praten.
Ik vind het wel egoistisch van je man dat hij hier niet eens over wil praten.
anoniem_351214 wijzigde dit bericht op 25-09-2017 16:42
11.24% gewijzigd
maandag 25 september 2017 16:43
Als ik jouw man was zou ik ook gewoon lekker vrijstaand op het platte land blijven wonen. Een stad vind ik gruwelijk en alleen leuk om af en toe even naartoe te gaan, thuiskomen doe ik liever in 'n vrijstaand huis. Waarom heb je er 'n hekel aan om overal met de auto naartoe te moeten? Voordeel van 'n dorp is juist dat je overal nog gratis kan parkeren én ook makkelijk 'n parkeerplek vindt bij de winkels. En als je zo'n groot mooi huis hebt, dan kunnen jouw vriendinnen toch naar jou komen zodat jij niet nog hoeft te rijden na het drinken? Laat je man 'n leuke hottub installeren in de tuin en 'n zwembad en geniet van je omgeving ipv het af te zeiken. En hoezo moet je je kind wegbrengen naar speelkameraadjes? Kan ie niet gewoon op de fiets naar buurtgenootjes?
maandag 25 september 2017 16:44
Je schrijft dat je relatie echt goed is. Als dat zo is dan is dit bespreekbaar lijkt me, in een goede relatie wenst elke partner dat de ander (ook) gelukkig is.
Je zegt dat je dingetjes "hebt laten vallen" en dat hij dan de aanval opent. Misschien wordt het tijd om geen dingen meer te laten vallen maar hem precies zoals in je OP vertelt wat deze woonsituatie met jou doet. Als ik het zo lees gaat jouw ongelukkig zijn hier niet over, ongelukkig wordt doodongelukkig en dat kan de bedoeling niet zijn.
Je hebt hiermee ingestemd toentertijd maar dat hoeft nu geen argument te zijn, niemand weet van tevoren wat een nieuwe situatie met diegene doet en al helemaal niet op termijn.
Je wilt hier niet wonen, klaar. Hij wil hier wel wonen, ook klaar. Of je komt er samen uit of er komt weer een drastische verandering aan. Het is wat het is.
Sterkte vrouw.
Je zegt dat je dingetjes "hebt laten vallen" en dat hij dan de aanval opent. Misschien wordt het tijd om geen dingen meer te laten vallen maar hem precies zoals in je OP vertelt wat deze woonsituatie met jou doet. Als ik het zo lees gaat jouw ongelukkig zijn hier niet over, ongelukkig wordt doodongelukkig en dat kan de bedoeling niet zijn.
Je hebt hiermee ingestemd toentertijd maar dat hoeft nu geen argument te zijn, niemand weet van tevoren wat een nieuwe situatie met diegene doet en al helemaal niet op termijn.
Je wilt hier niet wonen, klaar. Hij wil hier wel wonen, ook klaar. Of je komt er samen uit of er komt weer een drastische verandering aan. Het is wat het is.
Sterkte vrouw.
...
maandag 25 september 2017 16:45
Haar geluk betekent zijn ongeluk in dit geval. Dus 't is aan TO om weg te gaan als ze niet meer vrijstaand wil wonen maar liever in 'n druk stadscentrum. Groot gelijk dat hij niet mee wil.sandra1905 schreef: ↑25-09-2017 16:42Waarom vindt je man het niet belangrijk dat jij gelukkig bent?
maandag 25 september 2017 16:49
Waarom zoek je geen leuke parttime baan in die stad? Zo ben je er wat meer uit en zit je niet zo opgesloten thuis, voel je je vast een stuk beter. En als je een keertje wil drinken dan kun je toch ook eens bij een vriendin blijven slapen? Of je spreekt af dat je man je komt halen, hij wil immers niet weg uit dat huis dus dan mag hij er ook wat voor doen.
Creativity is intelligence having fun
maandag 25 september 2017 16:52
Kijk eens een aantal afleveringen van de rijdende rechter terug of lees hier wat topics over geluidsoverlast van buren.
Nu denk je dat je liever naar de stad wil maar je zal de rust en ruimte nog gaan missen.
Je komt over als een verwend prinsesje.
Je idealiseert het dat alles op fietsafstand is. Wil je echt met tegenwind, kou en regen naar je bestemming fietsen en daar doornat en verkleumd aankomen of bij mooi weer nat van het zweet.
Niet je favoriete jurkje en pumps aandoen omdat die zo onhandig fietsen.
En als je echt graag een keer wil drinken als je met je vriendinnen bent kan je dan niet afspreken dat je man je wegbrengt en weer ophaalt?
Op zich is het natuurlijk wel vreemd dat het je man totaal niet boeit of jij gelukkig bent of niet maar ik snap ook wel dat hij er in wooncomfort niet heel erg op achteruit wil gaan en jij vervolgens tot de ontdekking komt dat je dingen geïdealiseerd hebt.
Nu denk je dat je liever naar de stad wil maar je zal de rust en ruimte nog gaan missen.
Je komt over als een verwend prinsesje.
Je idealiseert het dat alles op fietsafstand is. Wil je echt met tegenwind, kou en regen naar je bestemming fietsen en daar doornat en verkleumd aankomen of bij mooi weer nat van het zweet.
Niet je favoriete jurkje en pumps aandoen omdat die zo onhandig fietsen.
En als je echt graag een keer wil drinken als je met je vriendinnen bent kan je dan niet afspreken dat je man je wegbrengt en weer ophaalt?
Op zich is het natuurlijk wel vreemd dat het je man totaal niet boeit of jij gelukkig bent of niet maar ik snap ook wel dat hij er in wooncomfort niet heel erg op achteruit wil gaan en jij vervolgens tot de ontdekking komt dat je dingen geïdealiseerd hebt.
maandag 25 september 2017 16:53
Ze doet net alsof ze midden in de Australische outback woont, uuuuuuren rijden van de buitenwereld vandaan. Terwijl het godbetert maar 5 km blijkt te zijn! Een buuf van mij heeft in de zomer regelmatig 'n vriendin van haar te logeren die ergens in Antwerpen op 'n lullig flatje woont met alleen maar 'n balkon. Hier kan ze tenminste lekker in de tuin zitten.
maandag 25 september 2017 16:54
Dat snap ik maar hij wil daar graag blijven wonen. Misschien wordt hij juist ongelukkig in een stad. Ze zullen er samen uit moeten komen en beide water bij de wijn moeten doen. Dan zijn die praktische tips misschien wel heel bruikbaar.
Creativity is intelligence having fun
maandag 25 september 2017 16:59
Volgens mij is het grootste probleem dat jij je alleen - als in: eenzaam - voelt. Binnen je relatie.
Je zoekt buitenhuiselijke gezelligheid op, maar dat is 'ver' weg. Op zich zou je zeggen dat een paar km te overzien is. Maar als je je al eenzaam voelt zou iedere meter net als een km kunnen voelen.
Je haalt praktische voorbeelden aan om je gevoel kracht bij te zetten.
Wil niet zeggen dat sommige dingen echt onpraktisch zijn natuurlijk.
Maar ik denk dat je vooral nu een beeld schetst van partij 1: je man - en partij 2: jij.
Terwijl jullie een team zouden moeten zijn. Geen tegenstanders!
Ik zou zeggen dat er eerst aan de (interne)relatie gewerkt moet worden, waarna op een latere plaats de externe problemen kunnen worden aangepakt.
Je zoekt buitenhuiselijke gezelligheid op, maar dat is 'ver' weg. Op zich zou je zeggen dat een paar km te overzien is. Maar als je je al eenzaam voelt zou iedere meter net als een km kunnen voelen.
Je haalt praktische voorbeelden aan om je gevoel kracht bij te zetten.
Wil niet zeggen dat sommige dingen echt onpraktisch zijn natuurlijk.
Maar ik denk dat je vooral nu een beeld schetst van partij 1: je man - en partij 2: jij.
Terwijl jullie een team zouden moeten zijn. Geen tegenstanders!
Ik zou zeggen dat er eerst aan de (interne)relatie gewerkt moet worden, waarna op een latere plaats de externe problemen kunnen worden aangepakt.
maandag 25 september 2017 17:00
Ik weet niet hoe hard jij fietst, maar de doorsnee Viva'er rijdt geen 28 km / uur.vivapimpelmees schreef: ↑25-09-2017 16:597 km. kwartiertje fietsen dus. koop desnoods we. Ebike en geniet van je rust.
Voor mij is 7 km toch echt zowat een half uur trappen.
Daar heb ik geen zin in om dat dagelijks te doen. (Zeker niet telkens heen en terug.)
anoniem_351483 wijzigde dit bericht op 25-09-2017 17:01
12.65% gewijzigd
maandag 25 september 2017 17:00
Ben zelf opgegroeid in zo'n huis en zou niet anders willen, maar mijn vriend wil juist alleen maar in de stad wonen... ik heb het dus precies andersom! Ik vind een half uurtje fietsen echt no problemo (fijn juist), maar goed daar help ik jou niet mee, to. Ik denk dat een goed gesprek de enige oplossing kan bieden, voor jou maar dus ook voor mij.. je kunt je afvragen wat wellicht tussenoplossingen zijn? Een vrijstaand huis in een buitenwijk van de stad misschien?
