Hoe beslis jji waar en hoe je wilt wonen?

Dat gun ik niemand Cateau.

Nee ik ook niet, maar ik doe het er ook al 14 jaar mee.
Ik ga niet weg!!! Mijn droomappartementje!!!

[quote=weggehaald.
[/quote]

Wat vreselijk voor je, niet kunnen opschieten met je buren is één, maar met de dood bedreigd worden.
Dat je veilige thuis dan zo naar moet voelen. Vreselijk. Ik hoop dat ze verhuizen.

NYC schreef: ↑

11-01-2019 21:17

Sorry hoor. Ik wilde alleen maar aangeven dat ik best begrijp dat Thordis om deze redenen wil verhuizen. Terwijl in de OP (of met het woordgebruik luxeprobleem) er doorheen schemert dat het lijkt of ze zich voor deze redenen schaamt om te vinden dat ze daardoor de wens om te verhuizen voelt.

Oh dan verstaan we dat gewoon verschillend

Ik schat Thordis’ schaamtegevoel niet enorm groot in, maar ik snap wat je zegt en dan begrijp ik dat je reactie gewoon lief was

Djoels schreef: ↑

11-01-2019 21:42

Wat vreselijk voor je, niet kunnen opschieten met je buren is één, maar met de dood bedreigd worden.
Dat je veilige thuis dan zo naar moet voelen. Vreselijk. Ik hoop dat ze verhuizen.

Dank je en dat hoop ik ook dat ze verhuizen al weet ik al dat dit helaas zeker niet gaat gebeuren. Ben nu een dossier aan het opbouwen i.o.m. de politie maar het zijn koopwoningen dus een lastige situatie. Na meerdere mishandelingen (helaas blijft het niet bij dreigen alleen) waarvan geen aangifte kon worden gedaan vanwege geen bewijs heb ik nu een camera opgehangen, eerst buiten maar die was de volgende dag 'opeens' stuk dus nu een camera binnen. Het is nodig omdat er bewijs moet zijn maar het maakt de situatie vooralsnog helaas alleen maar erger.

Zou je misschien je quote willen verwijderen? Ik weet niet of ik mijn bericht wel durf te laten staan.

Thordis, het is absoluut niet mijn bedoeling je topic over te nemen met een berg negativiteit maar er brak iets in me toen ik dit topic las... sorry daarvoor.

JollyRider schreef: ↑

11-01-2019 21:43

Oh dan verstaan we dat gewoon verschillend

Ik schat Thordis’ schaamtegevoel niet enorm groot in, maar ik snap wat je zegt en dan begrijp ik dat je reactie gewoon lief was

Schaamtegevoel is een groot woord inderdaad, maar ik bedoelde gewoon: als iemand vindt dat hij of zij een reden heeft om te willen verhuizen dan is die reden altijd legitiem. Ik vind het zo jammer als iemand het voor zichzelf afdoet als “een luxeprobleem” alsof het dan eigenlijk niet zou mogen en dat de redenen gegronder zouden horen te zijn.

@calamitycat ik heb de quote weggehaald. Ik kan me voorstellen dat zo'n topic als dit, het gevoel van verdriet over je droomhuis naar boven brengt...

Mijn oprechte dank Djoels.

Mijn droomhuis...

Ik ben opgegroeid in de Randstad en op mijn 16e verhuisd naar een klein dorp, weg uit de Randstad.
Dat was heftig.
Maar tegelijk heel mooi.

Door de jaren heen ben ik diverse malen verhuisd. Verliefd, getrouwd, gescheiden, samenwonend, uit elkaar, steeds weer een ander huis.
Maar in dat dorp waar ik op mijn 16e kwam wonen was altijd een huis waar ik wel eens langs fietste of reed en dan dacht ik 'wauw'. Een oude dijkwoning, vrijstaand, grote tuin, oneindig uitzicht.

Vier jaar terug trokken we in het huis waar ik nu woon. Nieuwbouw, weer in het dorp (heb in verschillende plaatsen gewoond de afgelopen 28 jaar, sinds ik 16 was ) mooi huis, af, tuin, etc.
Maar buren heel dicht achter ons aan het bouwen, weg privacy...

Van de zomer op vakantie in Italië een mailtje van funda '1 nieuwe woning aangeboden'
Ik klik.
Het huis, dat aan de dijk, dat huis wat ik zoooooooo mooi vind.
Ik beuk mijn geliefje wakker.
We geloven het niet.
Maken een afspraak om te bezichtigen voor een week later, want nog op vakantie. Ik vrees dat het al weg is.
Maar we gingen bezichtigen, de makelaar had alle bezichtigingen op één dag gepland, we waren de tweede.

Voor het eerst naar binnen in het huis wat ik alleen van buiten ken.
Dan stap je binnen,
En staat het vol met allerlei spullen die je niet mooi vindt, maar... dan voel je het toch.
Ik was echt compleet lamgeslagen van het gevoel dat ik voelde.
En ik niet alleen, wij allebei.


Dat was van de zomer.

Gisteren was ik er weer twee uur, weer even wat inmeten, thee drinken met de oude meneer die er weggaat, we zijn vrienden geworden

Over vier weken krijgen we de sleutel.

Het is duurder dan waar ik nu woon, ik moet wellicht af en toe een concessie doen, misschien ook niet.
Maar echt, ik ben zo gelukkig dat dit huis mijn thuis wordt, het is het nu al een beetje en ik woon er nog niet eens!
Iedere week wandelen we er naar toe, staan we naar de tuin te kijken, 3300m2 grond, dus er kunnen best wat dieren bij. We fantaseren er op los, we rekenen, pinteresten, hebben wensen en dromen...
Ik verlang naar de eerste ochtend wakker worden en dat ik dan naar buiten kijk en misschien wel een ree kan spotten...

het is het laatste huis van het dorp waar ik nu ook woon, basisschool per fiets te doen (10 min fietsen) , middelbare school km of 7, ook te doen, heb ik zelf ook gedaan. Binnen 5 minuten op de snelweg.

Ik wil nooit meer naar de stad.

Bedankt voor het lezen, best een epistel geworden.

Het epistel gelezen en ben sprakeloos en blij tegelijk. Dat je enorm goed en leuk kan schrijven wist ik maar echt, de tranen staan in mijn ogen. Zó mooi hoe het leven soms loopt en dat je wauw-huis nu jullie huis en bijna thuis is Gefeliciteerd en veel geluk!

Calamitycat schreef: ↑

11-01-2019 22:48

Het epistel gelezen en ben sprakeloos en blij tegelijk. Dat je enorm goed en leuk kan schrijven wist ik maar echt, de tranen staan in mijn ogen. Zó mooi hoe het leven soms loopt en dat je wauw-huis nu jullie huis en bijna thuis is Gefeliciteerd en veel geluk!

Dank je wel. Wat lief.
Het was wel even een dingetje om onze kinderen te vertellen dat we weeeeer gingen verhuizen. Het wordt hun vierde huis. Ze zijn bijna 8 en 9.


Maar de reactie van mijn jongste was het aller mooist 'we gaan toch met zijn allen, dan maakt het niet uit dat we weer verhuizen....... Maar krijg ik dan een voetbalveld?'

Romantische film bijna hoe je je droomhuis na al die jaren toch hebt weten te bemachtigen, Djoels!

Djoels schreef: ↑

11-01-2019 22:55

Dank je wel. Wat lief.
Het was wel even een dingetje om onze kinderen te vertellen dat we weeeeer gingen verhuizen. Het wordt hun vierde huis. Ze zijn bijna 8 en 9.


Maar de reactie van mijn jongste was het aller mooist 'we gaan toch met zijn allen, dan maakt het niet uit dat we weer verhuizen....... Maar krijg ik dan een voetbalveld?'

Een voetbalveld and room for a pony wat wil een kind nog meer

Zelf kom ik van een van de waddeneilanden, maar daar vond ik het vreselijk. Toen ik uit huis ging, ben ik begeleid gaan wonen in een plaats een half uurtje bij waar ik nu woon vandaan, maar daar heb ik nooit echt kunnen aarden. Toen ik in mijn huidige woonplaats ging kerken voelde ik me hier al heel snel thuis. Daarom wilde ik hier graag heen verhuizen. Ik heb mijn man ook via de kerk leren kennen en hij is hier wel geboren. Ik had qua wijk wel enigszins een voorkeur, en dat zat 'm vooral in de afstand naar schoonfamilie (ik ben afhankelijk van fiets en OV en ben niet erg mobiel).

Qua huis wilde ik vooral iets dat af was, omdat ik zelf twee linkerhanden heb en man ook, en we ook geen geld meer over hadden om mensen in te huren. Ik heb een rondje gedaan door de buurt, gekeken naar de afstand naar winkels en OV en verder vooral naar hoe het huis er van binnen uitzag. En qua budget was een rijtjeshuis wat we maximaal konden betalen. Helemaal prima trouwens, ik woon hier heerlijk. Ik zou wel graag in een mooiere omgeving willen wonen, in de natuur, maar dat liet het budget niet toe. Dat zou trouwens mijn enige reden nog zijn om te verhuizen. Als dat er niet in zit, blijf ik hier de rest van mijn leven (is het plan).

Belangrijkste:
Bereikbaarheid.
Heb geen rijbewijs, dus ik ben afhankelijk van trein en bus.

Laat dat dorp met 1 keer per uur een bus dus maar zitten.
Dat heb ik namelijk al jaren getrotseerd bij mijn ouders.


Man wou ook in de buurt van zijn ouders blijven.
We wonen op 5 km van hen.

Daarnaast vereisten:
2 à 3 slaapkamers
Tuintje
Geen verbouwingen groter dan een lik verf
Betaalbaar. Op zo'n manier bovendien dat we rustig konden blijven leven zonder voortdurend te moeten tellen.


We wonen nu aan de rand van een vrij centrale Vlaamse stad.
20 à 30 minuten rijden van 5 andere steden, dus altijd werk te vinden.
Treinstation op 10 minuten fietsen.
Stad op 10 minuten fietsen.
Autostrade op 5 minuten.
Bushalte op 5 minuten wandelen.
Verbouwd rijhuis - verbouwd door de vorige eigenaar - met tuin en prachtig terras.


We hebben echt wel wat huizen gezien in onze zoektocht, maar dit was het eerste waar we allebei instant dadelijk een klik mee hadden.


Naast het barslechte openbaar vervoer ook gewoon geen zin meer in een dorp.
Ik heb mijn buik immers vol van het geroddel, het "ons kent ons" en "iedereen heeft alles altijd gezien".
Ik voel me nog altijd bespied als ik een keer in 't dorp van mijn ouders rondloop.
Gegarandeerd dat de halve buurt nadien weet dat ik bij mijn ouders / beste vriendin was.
(Het helpt niet dat mijn vader vroeger een winkel had in 't dorp, ik er jarenlang naar school ben geweest en hobby's heb gehad en ik nog altijd gezien word als "de dochter van de optieker".)

Wauw Joels, de liefde spat van het scherm!

Wij hebben dit huis gekocht toen we net onze vaste contracten hadden. Toen zo’n beetje de max. hypotheek. Inmiddels zouden we het dubbele kunnen krijgen. Dus een poos gezocht op een vrijstaand huis. Maar niks gevonden wat op alle gebieden meer bood dan ons huidige huis.
Na wat heftige gebeurtenissen in de familie beseften we eigenlijk pas dat vrijheid misschien wel het grootste goed is. Toen hebben we eigenlijk besloten dat we hier prima zitten. We zijn nu de hypotheek versneld af aan het lossen. Als dr kleintjes komen gaan we beide minder werken. En hopelijk kunnen we dan nog genoeg sparen om fijn op tijd met pensioen te kunnen gaan.

Ik herken dus heel erg het meer willen omdat het kan TO! Wij hebben dat gelukkig achter ons gelaten.

Wat een leuk topic.

En wat een mooi verhaal Djoels

TO, ik snap je luxeprobleem wel heel goed.
Hier opgegroeid in een (zwaar christelijk!) dorp, daar zo snel als mogelijk was weggegaan, verliefd geworden op wonen in de stad en dat 15 jaar gedaan, toen toch maar ns in een dorp ergens bij de bossen in een huurhuis gaan samenwonen, want die stad kenden we zo onderhand wel, en ja, zo langzamerhand dook bij mij ook de droom van een oud koophuis om op te knappen met wat grond en rust op.. We zijn ervoor gegaan, maar wel met een klein budget, wat betekende dat we qua locatie flexibel moesten zijn. En waar bleek dat lieve, oude dijkhuis met 600 m2 grond te staan, juist ja, in het dorp naast het dorp waar ik ben opgegroeid Ondertussen vind ik het héérlijk, dicht bij m'n ouders, de rust, toch dat alles-overkoepelende gevoel van thuiskomen in het landschap waarin je bent opgegroeid. Ja, het betekent wat meer reizen over het algemeen, maar ik heb het er graag voor over. Voor het gevoel van totale rust wat ik krijg als ik s ochtends de tuin in loop om de kippen te voeren of als ik een hele dag wat in de tuin loop te rommelen of een rondje dijk loop. Ik hou ook nog steeds erg van steden en ik kan me voorstellen dat we, als we echt wat ouder worden, juist weer in een appartement in de stad gaan zitten, met de theaters en concertzalen en winkels onder handbereik, maar de komende 25 jaar zie ik mezelf hier nog niet weg gaan.

Djoels, lees je verhaal nu pas. Wat mooi!

Ons eerste koophuis was een klein oud huis uit 1900 daar heeft mijn man heel veel in verbouwd, CV aangelegd hadden nog gaskachels, dubbel glas, gevels opnieuw gevoegd en gestraald, schuur gemetseld, aanbouw aan het huis, nieuwe keuken was in het centrum had geen achterom. Vonden we te klein.. nieuwbouw drive in woning gekocht met prachtig uitzicht over het water toplocatie.
Echter toen we kinderen kregen niet handig met twee kleintjes al dat trappen lopen.

En toen ons huidige huis gekocht, vrijstaand in het geboortedorp van man, tegen een stad aangeplakt. Levensloop bestendige woning ouder slaapkamer en badkamer beneden, kinderen slapen boven en hebben grote slaapkamer en badkamer. Wonen hier nu 16 jaar. Onlangs tuin onderhoudsvriendelijk aangelegd en een nieuwe keuken ( keuken en bijkeuken samengevoegd). Superblij mee.

Ons eerste koophuis was een klein oud huis uit 1900 daar heeft mijn man heel veel in verbouwd, CV aangelegd hadden nog gaskachels, dubbel glas, gevels opnieuw gevoegd en gestraald, schuur gemetseld, aanbouw aan het huis, nieuwe keuken was in het centrum had geen achterom. Vonden we te klein.. nieuwbouw drive in woning gekocht met prachtig uitzicht over het water toplocatie.
Echter toen we kinderen kregen niet handig met twee kleintjes al dat trappen lopen.

En toen ons huidige huis gekocht, vrijstaand in het geboortedorp van man, tegen een stad aangeplakt. Levensloop bestendige woning ouder slaapkamer en badkamer beneden, kinderen slapen boven en hebben grote slaapkamer en badkamer. Wonen hier nu 16 jaar. Onlangs tuin onderhoudsvriendelijk aangelegd en een nieuwe keuken ( keuken en bijkeuken samengevoegd). Superblij mee.

Nooit burenruzies gehad, als ik met de dood bedreigd zou worden zou dat een reden voor verhuizen zijn.

Wauw Djoels, wat een verhaal

Djoels, wat fijn voor jullie.... Ons huis is geloof ik nu naar bijna 12 jaar ook echt ons thuis! En ja, we hebben veel luxe.... zelf gebouwd, een meisje, een jongens en een ouder badkamer, een gastenverblijf. En vooral iedereen heeft een kamer van 16 m2......Een sauna, en een tv/game kamer hebben we ook, en onze 2 paardjes leven er ook.


Maar voor die, die niet gelukkig wonen heb ik echt respect, en vind het tegelijk ook verdrietig....

Ik heb een laag inkomen (werk in de zorg), ben alleenstaande moeder van twee tieners.
Ik ben geboren in Amsterdam en woon er nog steeds. Ik heb een huurwoning, redelijk ruim voor Amsterdamse begrippen maar slecht onderhouden. Isolatie van niks. Allemaal verval.
Maar ja, ik ben blij dat ik een huis heb en in m'n geliefde stad kan wonen. Ik wil hier gewoon nooit weg, dus daar moet je woongenot voor inleveren en er maar wat moois van maken.

Wij wonen sinds vierenenhalf jaar in een huis dat verdraaid veel lijkt op ons droomhuis, behalve de plek waar het staat. Man en ik zijn buitenmensen en dierenliefhebbers ( hij zou graag een paar kamelen willen houden, nee geen grap)
Buitenaf wonen is iets waar wij altijd van droomden, maar dat was financieel niet haalbaar. Ons vorige huis was een tussenwoning in een volkswijk. Daar hebben we ruim 18 jaar gewoond. Het huis was leuk, maar de buren waren dat niet. Veel overlast van beide kanten, wietkwekerijen, ruzies waar de politie aan te pas moest komen, kabaal, troep op straat... We wilden daar al jaren weg en bij voorkeur vrijstaand wonen. We hebben echt heel lang gezocht naar iets dat we en konden betalen en tegemoet kwam aan een aantal wensen. We wilden op eigen grond rondom ons huis kunnen lopen, parkeergelegenheid op eigen grond, een royale tuin en een garage. Oh, en karakter, natuurlijk. We dachten dat het nooit zou lukken onder de twee ton. Omdat de kinderen niet uit de stad weg wilden waar ze zijn opgegroeid, is het niet het platteland geworden, of even de grens over in Duitsland.
Ons huidige huis had mijn man al heel lang op het oog, en we wandelden er ook vaak langs. We vergaapten ons eraan, maar dachten altijd dat het geen spekkie voor ons bekkie zou zijn. En opeens bleek het te koop te staan, maar het was voor ons zeker een halve ton te duur. Het kwam te koop in hartje crisis, en iedere keer ging de vraagprijs een stukje naar beneden. De bewoner deed niets meer aan onderhoud en dat begon je wel een beetje te zien. Na twee en een half jaar in de verkoop was het nog steeds niet verkocht. En toen was er open huizendag. Ik zei tegen man: we gaan gewoon even kijken. Waarschijnlijk valt het van binnen hartstikke tegen. Dan kun je het van je afzetten. We hebben een kijkje genomen, en toen man over de drempel stapte zag ik al: de nieuwe heer des huizes. Ik zag het niet zo zitten door de ligging aan een drukke weg, maar man was verliefd. Het huis zelf vond ik wel mooi, en we zitten zo'n 17 meter van de weg af, het verkeer raast dus niet direct onder de vensterbank door zeg maar. Lang verhaal kort: binnen twee weken was ons oude huis verkocht en een half jaar later woonden we hier. Alles moet opgeknapt en verbouwd, en dat doen we in etappes. Het is een charmant huis met veel uitstraling en we hebben de beste buren die een mens zich kan wensen. Inmiddels wil ik ook niet meer weg. Ons vrijstaande huis in het groen ( dat wel!) met mooie tuin, grote oprit en vrijstaande garage. Geen kamelen, jammer genoeg. Als we die in de tuin zouden zetten loopt de hele stad uit.

Mooi Djoelz, gefeliciteerd!

Lijkt ietsje op mijn verhaal.
Ik ben geboren en getogen op de Veluwe, in een middelgroot, niet zwaar christelijk dorp. Uiteindelijk na school mijn eerste twee banen gehad in de stad in de buurt en daardoor lang thuis blijven wonen. Want niet in die stad willen wonen en 10 jaar wachttijd voor een woning in het dorp.

Andere baan gevonden aan de andere kant van het land, in Spijkenisse. Tijdelijk ingewoond bij een kameraad die net naar Rotterdam was verhuisd en op zoek gegaan naar een eigen stek.
Criterium was: Rotterdam. Vooral geen Spijkenisse. Wie wil daar nou wonen?

In Rotterdam was alles veel te duur, want als je vlot iets moet heb je alleen vrije sector. En twaalfhonderd gulden (het was 1997) voor een ienieminieflatje was me veel te gek. Kon ik ook helemaal niet betalen.
En toen wees iemand me er op dat er huurwoningen via de woningbouw werden aangeboden in.... Spijkenisse.
Lang verhaal kort: in twee dagen had ik een sociale huurwoning in Spijkenisse. Destijds konden ze de appartementen van ca. 800 gulden in de maand aan de straatstenen niet kwijt en stonden er veel al maanden leeg.
Ik heb er uiteindelijk 17 jaar gewoond. Maisonnette in het centrum, prima plek.

Maar kopen bleef lonken. Was nooit mogelijk, want als in een jaar mijn inkomen met 3% was gestegen, waren de huizenprijzen dat met 10%.
Tot de crisis.
Ik had wat criteria, zoals een garage. Mijn droom was altijd boven mijn garage wonen. Was ooit in een huis geweest van iemand die als hobby klassieke auto’s had en zijn huis had laten bouwen als appartement boven een enorme garage. Waaauw!

Op Funda wat zoekcriteria. Gebied was zeg maar groot-Rotterdam, grofweg van Vlaardingen tot aan Dordrecht en niet verder zuidelijk dan Voorne-Putten / Hoeksche Waard. Wel weg uit Spijkenisse vanwege de altijd openstaande en verkeersopstoppingen veroorzakende brug.

In de Hoeksche Waard kwam telkens een huis naar voren. Prachtige locatie, verbouwde graanschuur aan een haven, onderverdieping was garage, boven wonen met van die mooie A-frame balken in het zicht. Alleen net te duur.
Uiteindelijk kon ik niets vinden en ik had min of meer besloten maar te blijven waar ik zat. Funda kwam ik niet meer.
Tot ik na drie maanden op een regenachtige zondagmiddag in november 2013 me enorm liep te vervelen en ik toch Funda maar weer opstartte. Met een lager maximum bedrag als ik eerder op zocht, want dat bleek ik niet te kunnen betalen.
Tot mijn verbazing dook het stipje op van dat huis in de Hoeksche Waard.
Bleek net die dag ervoor enorm in prijs te zijn verlaagd omdat de eigenaar er ontzettend dringend van af moest.
Twee weken later was het van mij. Overdracht was pas 5 maanden later, maar in mei 2014 naar mijn droomplek verhuisd.

Ik woon hier met zo ontzettend veel plezier!
Binnen 30 minuten sta ik op de Coolsingel, in het dorp zijn voldoende voorzieningen en ik kijk uit over het water. Wat? Ik heb zelfs een privé-kade achter mijn huis. Wat meteen mijn terras aan het water is.
Fantastische buren, we wonen met 3 huizen op dit stukje en het is hier echt ontzettend gezellig. Spontane barbecue feestjes in de zomer, zwemmen achter het huis, meteen de dijk oplopen voor het huis. Ik wil hier nooit meer weg!

(En ja, met het bovenstaande is de plek waar ik woon op Google maps binnen 5 minuten te vinden, kan bijna net zo goed mijn adres erbij zetten, maar eigenlijk kan ik daar niet zo mee zitten. Er zullen morgen niet meteen hordes Viva-dames voor mijn deur staan, ga ik van uit).