Thuis
alle pijlers
Het gaat altijd over mijn zus
woensdag 13 maart 2019 17:58
Ik weet niet of het onder de juiste pijler staat, twijfelde tussen thuis en relaties, maar hierbij mijn verhaal.
Sinds een tijdje, eigenlijk al jaren, praten mijn ouders alleen maar over mijn zus. Ze heeft een goede baan, een eigen huis en is getrouwd. Ik daarentegen ben 2 jaar geleden chronisch ziek geworden en ben sinds een paar maanden weer bezig mijn leven meer op te pakken. Altijd als ik met mijn moeder op pad ben en we komen bekenden tegen die vragen hoe het met ons gaat praat mijn moeder aan één stuk door over mijn zus. Met verjaardagen of familiebijeenkomsten net zo. Ook als de vraag specifiek op mij wordt gericht hoe het met mij gaat, word ik onderbroken door mijn ouders die maar door ratelen dat mijn zus weer promotie heeft gemaakt of een nieuwe auto heeft gekocht of hoe geweldig lief haar hond is of hoe haar man weer iets fantastisch voor haar heeft geregeld. Ik sta er dus altijd maar een beetje bij alsof ik niet besta. Zelfs als mijn eigen vriendinnen over de vloer komen (ik nodig ze al bijna nooit meer bij mij uit door dit probleem) en mijn ouders zijn er, praten ze nog alleen maar over haar leven.
Mijn familie weet overigens niet dat ik ziek ben geworden, want volgens mijn moeder praat iedereen achter je rug om en maken ze er hun eigen verhaal van. Mijn familie heeft dus helemaal geen weet van de medische molen waar ik doorheen ben gegaan. Ook als ooms of tantes bellen hoor ik zowel mijn vader en moeder alleen over mijn zus praten. Tijdens deze gesprekken word ik nooit vernoemd. Als mijn zus een nieuw apparaat koopt voor in huis of ze probeert een nieuw gerecht uit moet mijn moeder direct hetzelfde proberen. Als ik mijn ouders advies geef wordt er nooit iets mee gedaan, doet mijn zus dit dan wordt het meteen opgevolgd ook als ik hetzelfde advies al maanden geleden heb gegeven.
Ik heb mijn ouders hier al eens over aangesproken, maar zodra ik dit aankaart zeggen ze alleen maar 'doe niet zo flauw'. Ook tijdens de gesprekken met bekenden probeer ik er tussen te komen om zelf te antwoorden hoe het gaat, maar er wordt gewoon over me heen gepraat zodat ik er niet tussen kom.
Ik ben oprecht blij dat mijn zus gelukkig is en trots op haar dat ze veel heeft bereikt, maar ik voel me een beetje 'het vergeten kind'.
Stel ik me aan? Hoe kan ik hier het beste mee omgaan?
Sinds een tijdje, eigenlijk al jaren, praten mijn ouders alleen maar over mijn zus. Ze heeft een goede baan, een eigen huis en is getrouwd. Ik daarentegen ben 2 jaar geleden chronisch ziek geworden en ben sinds een paar maanden weer bezig mijn leven meer op te pakken. Altijd als ik met mijn moeder op pad ben en we komen bekenden tegen die vragen hoe het met ons gaat praat mijn moeder aan één stuk door over mijn zus. Met verjaardagen of familiebijeenkomsten net zo. Ook als de vraag specifiek op mij wordt gericht hoe het met mij gaat, word ik onderbroken door mijn ouders die maar door ratelen dat mijn zus weer promotie heeft gemaakt of een nieuwe auto heeft gekocht of hoe geweldig lief haar hond is of hoe haar man weer iets fantastisch voor haar heeft geregeld. Ik sta er dus altijd maar een beetje bij alsof ik niet besta. Zelfs als mijn eigen vriendinnen over de vloer komen (ik nodig ze al bijna nooit meer bij mij uit door dit probleem) en mijn ouders zijn er, praten ze nog alleen maar over haar leven.
Mijn familie weet overigens niet dat ik ziek ben geworden, want volgens mijn moeder praat iedereen achter je rug om en maken ze er hun eigen verhaal van. Mijn familie heeft dus helemaal geen weet van de medische molen waar ik doorheen ben gegaan. Ook als ooms of tantes bellen hoor ik zowel mijn vader en moeder alleen over mijn zus praten. Tijdens deze gesprekken word ik nooit vernoemd. Als mijn zus een nieuw apparaat koopt voor in huis of ze probeert een nieuw gerecht uit moet mijn moeder direct hetzelfde proberen. Als ik mijn ouders advies geef wordt er nooit iets mee gedaan, doet mijn zus dit dan wordt het meteen opgevolgd ook als ik hetzelfde advies al maanden geleden heb gegeven.
Ik heb mijn ouders hier al eens over aangesproken, maar zodra ik dit aankaart zeggen ze alleen maar 'doe niet zo flauw'. Ook tijdens de gesprekken met bekenden probeer ik er tussen te komen om zelf te antwoorden hoe het gaat, maar er wordt gewoon over me heen gepraat zodat ik er niet tussen kom.
Ik ben oprecht blij dat mijn zus gelukkig is en trots op haar dat ze veel heeft bereikt, maar ik voel me een beetje 'het vergeten kind'.
Stel ik me aan? Hoe kan ik hier het beste mee omgaan?
woensdag 13 maart 2019 18:05
Zijn je ouders opgevoed met het idee dat je vooral niet mag klagen, en dat ziekte eigenlijk een schande is? Als je er niet over praat is het niet zo erg
Denk datje toch iets assertiever moet worden: ma mag ik even mijn gesprek met tante Truus afmaken? Veel meer zul je er niet aan kunnen doen
Denk datje toch iets assertiever moet worden: ma mag ik even mijn gesprek met tante Truus afmaken? Veel meer zul je er niet aan kunnen doen
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
woensdag 13 maart 2019 18:07
Wanneer zij het over jou hebben dan moeten zij liegen over je ziekte omdat je dat niet kenbaar wil maken. Over je zus praten is dus makkelijker dan over jou. Eerlijk zijn en daardoor steun verkrijgen begint bij jezelf.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
woensdag 13 maart 2019 18:08
Woon je nog thuis, aangezien je het hebt over vriendinnen die over de vloer komen?
Ik kan me goed voorstellen dat het steekt, jammer dat ze het zo wegwuiven als je het aankaart. Overigens hoef je je door je ouders niet het zwijgen op te laten leggen, als jij wel wil dat je familie weet wat je hebt meegemaakt mag je dat gewoon vertellen.
Ik kan me goed voorstellen dat het steekt, jammer dat ze het zo wegwuiven als je het aankaart. Overigens hoef je je door je ouders niet het zwijgen op te laten leggen, als jij wel wil dat je familie weet wat je hebt meegemaakt mag je dat gewoon vertellen.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
woensdag 13 maart 2019 18:09
Volgens mij willen haar ouders niet dat de familie dat weet. Omdat ze dan achter haar rug om praten, aldus moeder.viva-amber schreef: ↑13-03-2019 18:07Wanneer zij het over jou hebben dan moeten zij liegen over je ziekte omdat je dat niet kenbaar wil maken. Over je zus praten is dus makkelijker dan over jou. Eerlijk zijn en daardoor steun verkrijgen begint bij jezelf.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
woensdag 13 maart 2019 18:15
Haar moeder bepaalt niet wat TO wel en niet vertelt.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
woensdag 13 maart 2019 18:15
Mijn familie weet overigens niet dat ik ziek ben geworden, want volgens mijn moeder praat iedereen achter je rug om en maken ze er hun eigen verhaal van. Mijn familie heeft dus helemaal geen weet van de medische molen waar ik doorheen ben gegaan.
Maar waarom ben je daar dan in meegegaan? Je moeder bepaalt toch niet wie jij wel of niet iets, wat dan ook, vertelt? Dat lijkt me een begin, zelf bepalen i.p.v. te laten bepalen.
Geen idee wat er is natuurlijk, maar het lijkt er bijna op dat ze zich schamen omdat jij niet het 'succesverhaal', zoals ze je zus kennelijk wel zien, bent. Jammer dat je ouders niet (willen?) zien dat jij nou eenmaal niet (zoals) je zus bent.
Maar waarom ben je daar dan in meegegaan? Je moeder bepaalt toch niet wie jij wel of niet iets, wat dan ook, vertelt? Dat lijkt me een begin, zelf bepalen i.p.v. te laten bepalen.
Geen idee wat er is natuurlijk, maar het lijkt er bijna op dat ze zich schamen omdat jij niet het 'succesverhaal', zoals ze je zus kennelijk wel zien, bent. Jammer dat je ouders niet (willen?) zien dat jij nou eenmaal niet (zoals) je zus bent.
grobbekuiken_ wijzigde dit bericht op 13-03-2019 18:16
0.67% gewijzigd
Life is a bitch (and I'm helping her).
woensdag 13 maart 2019 18:16
Ik ben er zelf gewoon open over tegen mijn vriendinnen en collega's, zou het ook niet erg vinden als mijn familie dit weet. Dan praten ze maar achter mijn rug om, ik kan me daar niet druk om maken. Maar mijn moeder wordt letterlijk kwaad als ik dit tegen haar zeg. Ik kon een jaar geleden niet mee naar een familiefeest omdat ik ziek was. Nou de stampij die mijn vader toen maakte.. 'Moet ik nu tegen iedereen vertellen dat je alwéér ziek bent?!'viva-amber schreef: ↑13-03-2019 18:07Wanneer zij het over jou hebben dan moeten zij liegen over je ziekte omdat je dat niet kenbaar wil maken. Over je zus praten is dus makkelijker dan over jou. Eerlijk zijn en daardoor steun verkrijgen begint bij jezelf.
Ik woon inderdaad nog thuis. Over 4 maanden kan ik in mijn appartement.
woensdag 13 maart 2019 18:18
Depresso01 schreef: ↑13-03-2019 18:16Ik ben er zelf gewoon open over tegen mijn vriendinnen en collega's, zou het ook niet erg vinden als mijn familie dit weet. Dan praten ze maar achter mijn rug om, ik kan me daar niet druk om maken. Maar mijn moeder wordt letterlijk kwaad als ik dit tegen haar zeg. Ik kon een jaar geleden niet mee naar een familiefeest omdat ik ziek was. Nou de stampij die mijn vader toen maakte.. 'Moet ik nu tegen iedereen vertellen dat je alwéér ziek bent?!'
Ik woon inderdaad nog thuis. Over 4 maanden kan ik in mijn appartement.
Fijn zeg, zulke ouders, erg begripvol hoor
Bah!!
Life is a bitch (and I'm helping her).
woensdag 13 maart 2019 18:20
Dit is eigenlijk precies hoe ik me voel.Grobbekuiken_ schreef: ↑13-03-2019 18:15Maar waarom ben je daar dan in meegegaan? Je moeder bepaalt toch niet wie jij wel of niet iets, wat dan ook, vertelt? Dat lijkt me een begin, zelf bepalen i.p.v. te laten bepalen.
Geen idee wat er is natuurlijk, maar het lijkt er bijna op dat ze zich schamen omdat jij niet het 'succesverhaal', zoals ze je zus kennelijk wel zien, bent. Jammer dat je ouders niet (willen?) zien dat jij nou eenmaal niet (zoals) je zus bent.
Ik heb niet perse de behoefte om er met mijn familie over te praten. Heb ook niet zo heel veel of vaak contact met ze. Ik krijg van anderen in mijn omgeving genoeg steun. En denk eerlijk gezegd dat een gedeelte van de familie het wel weet, want een collega is goed bevriend met mijn tante.
woensdag 13 maart 2019 18:20
Het gaat erom dat jij roept dat zij niet over haar ziekte mogen praten en dat het dus haar eigen schuld is dat ze het alleen maar over haar zus hebben, terwijl dat dus gewoon niet klopt. Zíj willen er niet over praten.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
woensdag 13 maart 2019 18:21
Je zou je moeder kunnen vertellen dat er toch gepraat zal worden. "Als ik depresso's moeder vraag hoe het gaat praat ze altijd over andere dochter. Wat zou er met depresso aan de hand zijn wat wij niet mogen weten? En dan gaat dat meer mensen opvallen dat er niet over jou gepraat wordt door je moeder, en dan gaan ze het zelf doen.
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
woensdag 13 maart 2019 18:23
Blijkbaar valt er ook niet met ze over te praten. Ik denk dat je het maar het beste uit kunt zitten, over vier maanden ben je weg en kan je je eigen leven starten, met mensen die er wel voor je zijn. Ik zou me kunnen voorstellen als je in de tussentijd erg weinig behoefte hebt om nog met je moeder op stap te gaan en dat dus ook niet meer doet.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
woensdag 13 maart 2019 18:28
Je hóeft ook niet hè, dat scheelt. Maar het kan niet zo zijn dat moeders dat dan maar even bepaalt. En je vader die nijdig wordt, want 'moet ik dan alweer zeggen enz.!' Hoezo, alweer. Er wordt toch vooral nooit iets over gezegd? Wat lult ie nou zeg!Depresso01 schreef: ↑13-03-2019 18:20Dit is eigenlijk precies hoe ik me voel.
Ik heb niet perse de behoefte om er met mijn familie over te praten. Heb ook niet zo heel veel of vaak contact met ze. Ik krijg van anderen in mijn omgeving genoeg steun. En denk eerlijk gezegd dat een gedeelte van de familie het wel weet, want een collega is goed bevriend met mijn tante.
Je hebt het over een collega, het is dus ook niet zo dat je lam op de bank hangt de hele dag (trouwens, al zou dat wel zo zijn, dan is dat nog steeds jouw probleem, niet van omstanders).
Vreselijk zeg. Blij te lezen dat je wel steun uit andere hoeken krijgt en dat het relatief niet lang meer duurt voor je op jezelf kan
Heb je het hier eigenlijk wel eens met je zus over gehad? Wat vind zijn van dit alles?
Life is a bitch (and I'm helping her).
woensdag 13 maart 2019 18:30
To, vertel je familie over je ziekte.
Je helpt nu namelijk mee aan de situatie waar je in zit. Doordat jouw ziekte niet bespreekbaar is, gaat je moeder heel hard tetteren over je geslaagde zus. Misschien denkt ze dat ze jou daarmee helpt, omdat jij dan niet hoeft te praten over jouw situatie. Misschien omdat zij zich mislukt voelt als moeder door wat jij hebt, en dus heel hard gaat vertellen over de dochter die wel geslaagd is. Op die manier compenseert ze haar gevoel van onvermogen.
De eerste stap is dus om je moeders zwijgen te doorbreken.
Je helpt nu namelijk mee aan de situatie waar je in zit. Doordat jouw ziekte niet bespreekbaar is, gaat je moeder heel hard tetteren over je geslaagde zus. Misschien denkt ze dat ze jou daarmee helpt, omdat jij dan niet hoeft te praten over jouw situatie. Misschien omdat zij zich mislukt voelt als moeder door wat jij hebt, en dus heel hard gaat vertellen over de dochter die wel geslaagd is. Op die manier compenseert ze haar gevoel van onvermogen.
De eerste stap is dus om je moeders zwijgen te doorbreken.
woensdag 13 maart 2019 18:32
Grobbekuiken_ schreef: ↑13-03-2019 18:15Mijn familie weet overigens niet dat ik ziek ben geworden, want volgens mijn moeder praat iedereen achter je rug om en maken ze er hun eigen verhaal van. Mijn familie heeft dus helemaal geen weet van de medische molen waar ik doorheen ben gegaan.
Maar waarom ben je daar dan in meegegaan? Je moeder bepaalt toch niet wie jij wel of niet iets, wat dan ook, vertelt? Dat lijkt me een begin, zelf bepalen i.p.v. te laten bepalen.
Geen idee wat er is natuurlijk, maar het lijkt er bijna op dat ze zich schamen omdat jij niet het 'succesverhaal', zoals ze je zus kennelijk wel zien, bent. Jammer dat je ouders niet (willen?) zien dat jij nou eenmaal niet (zoals) je zus bent.
Ik heb ook het gevoel dat het schaamte is. Dat was het eerste wat bij mij op kwam. Ze willen niet dat anderen ervan af weten zo te lezen. Dat moet wel heel pijnlijk zijn. Ik zou deze gevoelens met ze bespreken. Zodat ze weten dat ze jou hiermee kwetsen.
woensdag 13 maart 2019 18:34
Wat pijnlijk voor je dat jouw ouders zich schamen voor jouw ziekzijn! Praten over de successen van jouw zus vinden zij veel makkelijker. Daar hoef jij niet in mee te gaan natuurlijk en je vertelt tegen familie gewoon wat jij over jouw ziekzijn
kwijt wilt. Of je spreekt je ouders er nu eens echt op aan wat hun schaamte met jou doet of je kijkt als je op jezelf woont hoe je verder wilt omgaan met ouders die zich zo naar gedragen.
kwijt wilt. Of je spreekt je ouders er nu eens echt op aan wat hun schaamte met jou doet of je kijkt als je op jezelf woont hoe je verder wilt omgaan met ouders die zich zo naar gedragen.
woensdag 13 maart 2019 18:49
viva-amber schreef: ↑13-03-2019 18:07Wanneer zij het over jou hebben dan moeten zij liegen over je ziekte omdat je dat niet kenbaar wil maken. Over je zus praten is dus makkelijker dan over jou. Eerlijk zijn en daardoor steun verkrijgen begint bij jezelf.
Dat denk ik ook.
Waarom mag niemand in de familie het weten? Van jou niet of van je ouders niet?
woensdag 13 maart 2019 18:52
Is het een idee om over 4 mnd het contact met je ouders te laten sudderen?
Om even op adem te komen en aan jezelf te werken om te leren je eigen leven te leiden ongeacht de afgunst van je ouders.
Onthoud altijd: ouders zijn je familie maar je kan altijd zonder ze als het blijkt dat je jezelf niet kan zijn. Ze hebben jaren voor je gezorgd maar ergens ben je niet goed genoeg.
Vraag me ook af of ze je wel serieus nemen met je ziekte anders gedragen je ouders niet zo.
Begrijp dat je dat wil veranderen maar soms kun je dat niet. Laat het en richt je op je eigen leven en wél om de mensen die om je geven.
Je hebt geluk dat 4 mnd zo voorbij zijn...
Om even op adem te komen en aan jezelf te werken om te leren je eigen leven te leiden ongeacht de afgunst van je ouders.
Onthoud altijd: ouders zijn je familie maar je kan altijd zonder ze als het blijkt dat je jezelf niet kan zijn. Ze hebben jaren voor je gezorgd maar ergens ben je niet goed genoeg.
Vraag me ook af of ze je wel serieus nemen met je ziekte anders gedragen je ouders niet zo.
Begrijp dat je dat wil veranderen maar soms kun je dat niet. Laat het en richt je op je eigen leven en wél om de mensen die om je geven.
Je hebt geluk dat 4 mnd zo voorbij zijn...
