Werk & Studie
alle pijlers
superstress
donderdag 29 mei 2008 01:45
Hallo allemaal.
Ik lig nu al voor de 3e nacht op rij wakker, slapeloos.....
Ik voel me zo woedend en klote nu. Ik ben 3,5 jaar geleden afges\tudeerd en heb sindsdien allerlei baantje gehad, waar ik echter niet van rond kon komen. Omdat ik heel graag verder wil komen in mijn vak ben ik voor de 2e keer de studiebanken in gegaan. Het is een duale master, dus ik werk nu 1 jaar in een prestigieuze instelling, ben nu 4 maanden bezig.
Nu had ik mijn twee begeleiders in al deze maanden amper gesproken. Afgelopen week evaluatiegesprek gehad, met de twee begeleiders van het werk en een docent. Tijdens het gesprek ging het nog wel. Ik voelde me kaqlm en together.Hoewel ze niet veel goeds te melden hadden, of beter gezegd het enige !!!!! commentaar dat ik na al die maanden krijg is dat ik weinig kennis van zaken heb. Dat ik altijd zo "verrast"lijk als ze iets zeggen. Ik weet dat je bij dit soort globale opmerkingen door moet vragen, dus ik vroeg belangstellend: wanneer heb ik dan precies blijk gegeven van onkunde of lacunes in mijn kennis? Daar konden ze geen antwoord op geven. BAH! Daar kan ik toch niets mee. Onvoldoende kennis....en dat zeggen
1) na vier maanden!!!!!! pas
2) nadat ik al heb aangekondigd via een mail en tijdens het gesprek dat ik me wil gaan richten op zelfstudie voor 1 dag per week. Dat was prima - dus WAAAAROM nog een keer aankaarten als ik blijkbaar zelf ook al door heb dat ik na vier maanden niet de snelheid, kennis en routine heb als zij grrr. Ben echt boooooooos!
3) het ergste is: dat ze niets positiefs hebben gezegd over mijn functioneren. TSSS, ieder kind weet toch dat de mens het beste leert en motiveert door COMPLIMENTEN af en toe. En tja, als die niet te geven zijn dan kan ik er net zo goed mee stoppen, en hoor ik dat ook graag van ze.
Gadver, ik voel me al dagen zo kut hiervan, alsof ik echt ontzettend slecht in mijn vak ben. Die toon, zo laatdunkend, en zo negatief....ben helemaal ingestort nu, want heb me al die maanden echt uit de naad gewerkt en heel veel resultaten geboekt.
Wie heeft er ook eens met dergelijke onderwaardering te maken gehad, en hoe zijn jullie ermee omgegaan? Ik kan het niet naast me neerleggen, merk ik: liet al veel te veel over mij heen lopen. Dus ik wil een gesprek, maar ook daar is bijna geen ruimte voor. Het is echt erg, voel me alsof de lucht eruit is. Weet niet eens meer of ik me nog wel kan zetten tot die zelfstudie waafr ik me zo op had verheugd: ook dat lijkt nu met prestatiedruk en een heilig moeten gepaard te gaan, waar ik heel verdrietig van ben nu. ZE VERZIEKEN MIJN ZIN IN MIJN PASSIE DOOR AL DIE NEGATIEVITEIT. Ik wil dit voor mijzelf doen.......dat lukt nu niet.
Het liefste blijf ik van ze vandaan, maar ik denk dat een stevig gesprek het beste is voor mij. HOE?
Bedankt, en dit is een lang vermoeid verhaal geworden, wilde het echt KWIJT! Ben doodop!!
Ik lig nu al voor de 3e nacht op rij wakker, slapeloos.....
Ik voel me zo woedend en klote nu. Ik ben 3,5 jaar geleden afges\tudeerd en heb sindsdien allerlei baantje gehad, waar ik echter niet van rond kon komen. Omdat ik heel graag verder wil komen in mijn vak ben ik voor de 2e keer de studiebanken in gegaan. Het is een duale master, dus ik werk nu 1 jaar in een prestigieuze instelling, ben nu 4 maanden bezig.
Nu had ik mijn twee begeleiders in al deze maanden amper gesproken. Afgelopen week evaluatiegesprek gehad, met de twee begeleiders van het werk en een docent. Tijdens het gesprek ging het nog wel. Ik voelde me kaqlm en together.Hoewel ze niet veel goeds te melden hadden, of beter gezegd het enige !!!!! commentaar dat ik na al die maanden krijg is dat ik weinig kennis van zaken heb. Dat ik altijd zo "verrast"lijk als ze iets zeggen. Ik weet dat je bij dit soort globale opmerkingen door moet vragen, dus ik vroeg belangstellend: wanneer heb ik dan precies blijk gegeven van onkunde of lacunes in mijn kennis? Daar konden ze geen antwoord op geven. BAH! Daar kan ik toch niets mee. Onvoldoende kennis....en dat zeggen
1) na vier maanden!!!!!! pas
2) nadat ik al heb aangekondigd via een mail en tijdens het gesprek dat ik me wil gaan richten op zelfstudie voor 1 dag per week. Dat was prima - dus WAAAAROM nog een keer aankaarten als ik blijkbaar zelf ook al door heb dat ik na vier maanden niet de snelheid, kennis en routine heb als zij grrr. Ben echt boooooooos!
3) het ergste is: dat ze niets positiefs hebben gezegd over mijn functioneren. TSSS, ieder kind weet toch dat de mens het beste leert en motiveert door COMPLIMENTEN af en toe. En tja, als die niet te geven zijn dan kan ik er net zo goed mee stoppen, en hoor ik dat ook graag van ze.
Gadver, ik voel me al dagen zo kut hiervan, alsof ik echt ontzettend slecht in mijn vak ben. Die toon, zo laatdunkend, en zo negatief....ben helemaal ingestort nu, want heb me al die maanden echt uit de naad gewerkt en heel veel resultaten geboekt.
Wie heeft er ook eens met dergelijke onderwaardering te maken gehad, en hoe zijn jullie ermee omgegaan? Ik kan het niet naast me neerleggen, merk ik: liet al veel te veel over mij heen lopen. Dus ik wil een gesprek, maar ook daar is bijna geen ruimte voor. Het is echt erg, voel me alsof de lucht eruit is. Weet niet eens meer of ik me nog wel kan zetten tot die zelfstudie waafr ik me zo op had verheugd: ook dat lijkt nu met prestatiedruk en een heilig moeten gepaard te gaan, waar ik heel verdrietig van ben nu. ZE VERZIEKEN MIJN ZIN IN MIJN PASSIE DOOR AL DIE NEGATIEVITEIT. Ik wil dit voor mijzelf doen.......dat lukt nu niet.
Het liefste blijf ik van ze vandaan, maar ik denk dat een stevig gesprek het beste is voor mij. HOE?
Bedankt, en dit is een lang vermoeid verhaal geworden, wilde het echt KWIJT! Ben doodop!!
donderdag 29 mei 2008 02:10
oh ik weet helemaaaaal hoe je je voelt!! mijn 3ejaarsstage verliep op die manier, alleen neerbuigende kritiek van mijn begeleider, terwijl hij niks deed om mij op een positieve stimulerende manier te begeleiden, had nooit tijd voor me, etc.
kreeg toen te horen bij mijn eindevaluatie dat ik er nooit zou komen en als ik een baan zou krijgen mensen alleen in begin enthousiast zouden zijn maar daarna erachter zouden komen dat ik niks kon...
mijn 4ejaarsstage begon heel veelbelovend. een geweldige begeleidster, en vele lovende woorden (ik begon me al zorgen te maken!!), en dat.... bleef zo!!! die eindstage met een 9 gehaald, en werk nu alweer 5 jaar binnen dat werkveld (jeugdhulpverlening), en altijd hele goede beoordelingen gehad.
mijn advies is: blijf geloven in jezelf. ik heb er in het 3e stagejaar echt voor gekozen om in ieder geval voor de 6 te gaan zodat ik naar mijn 4ejaarsstage kon, en dat lukte me toen ook met veel moeite. dit door aan hem te vragen wat ie letterlijk en concreet van me verwachtte en hieraan te voldoen.
ga dus alle moeite doen voor een gesprek met je begeleiders. vraag concreet wat ze van je verwachten. bedenk zelf voorbeelden waarvan je vond dat je het goed deed, en bedenk voorbeelden waar je over twijfelt en vraag daarin advies of hulp van in. toon jezelf gemotiveerd, en probeer met hun concrete doelen te stellen. laat jezelf van je meest positieve kant zien in dat gesprek, en laat zien dat je er echt voor wil gaan...
want mijn ervaring is dat als je bij hun neerlegt dat je vind dat ze te weinig hebben gedaan voor je, en je het niet ok vind wat ze ineens over je zeggen zonder voorbeeld in dat gesprek, dat je alleen maar verder van huis bent, en je je stage zoiezo niet gaat halen...
en als het je niet uitmaakt dat je je stage niet haalt (voor mij was dat nl erg belangrijk omdat ik dolgraag die leuke 4ejaarsstage wilde), stop er dan onmiddellijk mee! kies voor jezelf en heb geen boodschap aan hun en zoek een andere stage...
ik heb met ontzettend veel pijn en moeite toen mijn 3ejaarsstage afgerond... en ik kan je zeggen, ik zat aan de grond. ik was doodop, lijkblijk, van mijn zelfbeeld was niks meer over, zat tegen het depressieve aan, had geen sociaal leven meer, en sleepte mezelf elke dag naar die stage... en die stage duurde maar 4 maanden... dus als het jou niet uitmaakt om een nieuwe stage te zoeken en daardoor langer te studeren... stop er dan mee AUB
kreeg toen te horen bij mijn eindevaluatie dat ik er nooit zou komen en als ik een baan zou krijgen mensen alleen in begin enthousiast zouden zijn maar daarna erachter zouden komen dat ik niks kon...
mijn 4ejaarsstage begon heel veelbelovend. een geweldige begeleidster, en vele lovende woorden (ik begon me al zorgen te maken!!), en dat.... bleef zo!!! die eindstage met een 9 gehaald, en werk nu alweer 5 jaar binnen dat werkveld (jeugdhulpverlening), en altijd hele goede beoordelingen gehad.
mijn advies is: blijf geloven in jezelf. ik heb er in het 3e stagejaar echt voor gekozen om in ieder geval voor de 6 te gaan zodat ik naar mijn 4ejaarsstage kon, en dat lukte me toen ook met veel moeite. dit door aan hem te vragen wat ie letterlijk en concreet van me verwachtte en hieraan te voldoen.
ga dus alle moeite doen voor een gesprek met je begeleiders. vraag concreet wat ze van je verwachten. bedenk zelf voorbeelden waarvan je vond dat je het goed deed, en bedenk voorbeelden waar je over twijfelt en vraag daarin advies of hulp van in. toon jezelf gemotiveerd, en probeer met hun concrete doelen te stellen. laat jezelf van je meest positieve kant zien in dat gesprek, en laat zien dat je er echt voor wil gaan...
want mijn ervaring is dat als je bij hun neerlegt dat je vind dat ze te weinig hebben gedaan voor je, en je het niet ok vind wat ze ineens over je zeggen zonder voorbeeld in dat gesprek, dat je alleen maar verder van huis bent, en je je stage zoiezo niet gaat halen...
en als het je niet uitmaakt dat je je stage niet haalt (voor mij was dat nl erg belangrijk omdat ik dolgraag die leuke 4ejaarsstage wilde), stop er dan onmiddellijk mee! kies voor jezelf en heb geen boodschap aan hun en zoek een andere stage...
ik heb met ontzettend veel pijn en moeite toen mijn 3ejaarsstage afgerond... en ik kan je zeggen, ik zat aan de grond. ik was doodop, lijkblijk, van mijn zelfbeeld was niks meer over, zat tegen het depressieve aan, had geen sociaal leven meer, en sleepte mezelf elke dag naar die stage... en die stage duurde maar 4 maanden... dus als het jou niet uitmaakt om een nieuwe stage te zoeken en daardoor langer te studeren... stop er dan mee AUB
donderdag 29 mei 2008 02:17
Meid wat een verhaal. Je bent duidelijk over je kookwater heen. Eerst es even diep ademhalen. :-)
Eerst even positief: je zegt dat je verder wilt komen in dit vak, je wilt zelfstudie gaan doen waar je passioneel over bent en je vindt dat je in die 4 maanden hard gewerkt en veel bereikt hebt. Dat is niet niks joh. Onderschat dat soort dingen niet!
Maarja, je begeleiders vinden het nog niet helemaal genoeg en hebben je dat op een voor jou niet zo plezierige manier duidelijk gemaakt. Ook het feit dat ze eigenlijk niet onder woorden konden brengen WAT er dan precies aan schort, is natuurlijk onbevredigend voor je. Want wat kan je daarmee?
Denk je dat je begeleiders alleen maar negatief waren over jou, of kan het ook zijn dat ze gewoon weinig tijd hadden voor het gesprek? Of dat ze altijd zo negatief doen, ook tegen andere werknemers? Kan het zijn dat je zelf misschien gewoon te hoge verwachtingen had van het gesprek? Niet iedereen is van het complimenten geven, misschien is de bedrijfscultuur daar ook wel gewoon niet naar bij die instelling.
Als je een gesprek met ze aangaat, probeer dan niet in te vullen wat zij wel niet zullen denken. Ga er open naartoe met open vragen. Laat je houding niet bepalen door boosheid maar probeer iets op te steken van het gesprek. Je wilt toch verder met dit bedrijf? Al is het maar tijdens je masters. Ook al ontdek je nu dat deze cultuur binnen deze instelling jou helemaal niet ligt, vanwege de negativiteit enzo, probeer er dan toch iets van te leren voor je toekomst, dan voelt het niet zo als verloren tijd.
Succes ermee! En weltrusten.
Eerst even positief: je zegt dat je verder wilt komen in dit vak, je wilt zelfstudie gaan doen waar je passioneel over bent en je vindt dat je in die 4 maanden hard gewerkt en veel bereikt hebt. Dat is niet niks joh. Onderschat dat soort dingen niet!
Maarja, je begeleiders vinden het nog niet helemaal genoeg en hebben je dat op een voor jou niet zo plezierige manier duidelijk gemaakt. Ook het feit dat ze eigenlijk niet onder woorden konden brengen WAT er dan precies aan schort, is natuurlijk onbevredigend voor je. Want wat kan je daarmee?
Denk je dat je begeleiders alleen maar negatief waren over jou, of kan het ook zijn dat ze gewoon weinig tijd hadden voor het gesprek? Of dat ze altijd zo negatief doen, ook tegen andere werknemers? Kan het zijn dat je zelf misschien gewoon te hoge verwachtingen had van het gesprek? Niet iedereen is van het complimenten geven, misschien is de bedrijfscultuur daar ook wel gewoon niet naar bij die instelling.
Als je een gesprek met ze aangaat, probeer dan niet in te vullen wat zij wel niet zullen denken. Ga er open naartoe met open vragen. Laat je houding niet bepalen door boosheid maar probeer iets op te steken van het gesprek. Je wilt toch verder met dit bedrijf? Al is het maar tijdens je masters. Ook al ontdek je nu dat deze cultuur binnen deze instelling jou helemaal niet ligt, vanwege de negativiteit enzo, probeer er dan toch iets van te leren voor je toekomst, dan voelt het niet zo als verloren tijd.
Succes ermee! En weltrusten.
donderdag 29 mei 2008 08:25
Lieve Rary,
Superbedankt, gewoon en alleen al voor je eerste zin. Het kwam me nderhand voor dat ik in als enige in zo een fuik was gelopen. Bedankt dat je je ervaringen deelde! Ik vind het een opluchting om te lezen dat het bij jou dus blijkbaar aleen met de 3e jaars stage zo ging, en niet bij je 4e jaars stage of werk! Dat toont maar weer aan dat het wel degelijk met de personen in kwestie te maken heeft, en niet alleen met mijzelf. Ik denk dit, omdat ik dus nog geen vaste baan had waarin ik voor mijn gevoel heb bewezn dat ik wel degelijk kennis van zaken heb. Dus heb ook wat weinig succeservaringen (op mijn leeftijd, ik schaam me daarvoor!) om op terug te vallen in dit soort situatie. En de fuik waarin ik ben gelopen heeft met zelfvertrouwen te maken. Ik voel me geoon zo overompelt, inderdaad omdat ik iets anders van het gesprek had verwacht. Dat ik op dat moment wel zou horen wat ik de afgelopen maanden goed had gedaan. Vergissing: ze wisten niet eens WAT ik had gedaan, zo leek het: een begeleider vroeg zo: vertel eens wat je hebt gedaan. Nou lekker betrokken. Maar goed, er is dus iets helemaal het verkeede keelsgat ingeschoten, ik ben me down gaan voelen. Zoveel eer wil ik ze niet eens geven, :S, maar t is zo. Ik ben gewoon zo woedend. Kan me dus heel goed voorstellen als je schrijft dat je je tegen het dpressieve aan voelde! Je klinkt alsof je er nu ook op een bepaalde manier iets 'waardevols' van hebt meegenomen: dat je de kracht had om door te zetten als het moeilijk gaat! Echt knap, hoewel ik je natuurlijk niet gun dat er zoveel voor moet worden overwonnen.
Je schrijft dat je zeker een gesprek zou aangaan. Dat is een goed plan. Ik wilde het gisteren al met 1 van hen over hebben, maar ik wist niet waar te beginnen en hij was (weer) zeer laatdunkend/ongeïnteresseerd.
Wat ik wel zeker weet is dat ik mij van mijn zeer gemotiveerde kant heb laten zien, ik was heel bevlogen, leergierig en actief aan de slag (wat dus in mijn ogen soms echt goede dingen opleverde - maar daar twijfel ik nu ook aan. Ze doen alsof dat 'heel normaal' is - door ondergrens van wat je zou moeten kunnen, als je begrijpt wat ik bedoel...). Mensen en studiegenoten aan wie ik het vertel vallen gelukkig uit alle wolken, en beginnen -heel lief- mijn capaciteiten te benoemen (nu nog weer erin gaan geloven).
Weet je, ik gun het ze niet dat ik me over ongefundeerde kritiek zo rot voel, want ik ben bang dat als ik er een jaar rondloop er helemaal niets meer van mijn zelfvertrouwen en passie over is.
Ga eerst maar eens goed bijkomen het weekend en me beraden over wat ik eigenlijk wil ermee.
Bedankt voor het meedenken, Rary....echt fijn....
Superbedankt, gewoon en alleen al voor je eerste zin. Het kwam me nderhand voor dat ik in als enige in zo een fuik was gelopen. Bedankt dat je je ervaringen deelde! Ik vind het een opluchting om te lezen dat het bij jou dus blijkbaar aleen met de 3e jaars stage zo ging, en niet bij je 4e jaars stage of werk! Dat toont maar weer aan dat het wel degelijk met de personen in kwestie te maken heeft, en niet alleen met mijzelf. Ik denk dit, omdat ik dus nog geen vaste baan had waarin ik voor mijn gevoel heb bewezn dat ik wel degelijk kennis van zaken heb. Dus heb ook wat weinig succeservaringen (op mijn leeftijd, ik schaam me daarvoor!) om op terug te vallen in dit soort situatie. En de fuik waarin ik ben gelopen heeft met zelfvertrouwen te maken. Ik voel me geoon zo overompelt, inderdaad omdat ik iets anders van het gesprek had verwacht. Dat ik op dat moment wel zou horen wat ik de afgelopen maanden goed had gedaan. Vergissing: ze wisten niet eens WAT ik had gedaan, zo leek het: een begeleider vroeg zo: vertel eens wat je hebt gedaan. Nou lekker betrokken. Maar goed, er is dus iets helemaal het verkeede keelsgat ingeschoten, ik ben me down gaan voelen. Zoveel eer wil ik ze niet eens geven, :S, maar t is zo. Ik ben gewoon zo woedend. Kan me dus heel goed voorstellen als je schrijft dat je je tegen het dpressieve aan voelde! Je klinkt alsof je er nu ook op een bepaalde manier iets 'waardevols' van hebt meegenomen: dat je de kracht had om door te zetten als het moeilijk gaat! Echt knap, hoewel ik je natuurlijk niet gun dat er zoveel voor moet worden overwonnen.
Je schrijft dat je zeker een gesprek zou aangaan. Dat is een goed plan. Ik wilde het gisteren al met 1 van hen over hebben, maar ik wist niet waar te beginnen en hij was (weer) zeer laatdunkend/ongeïnteresseerd.
Wat ik wel zeker weet is dat ik mij van mijn zeer gemotiveerde kant heb laten zien, ik was heel bevlogen, leergierig en actief aan de slag (wat dus in mijn ogen soms echt goede dingen opleverde - maar daar twijfel ik nu ook aan. Ze doen alsof dat 'heel normaal' is - door ondergrens van wat je zou moeten kunnen, als je begrijpt wat ik bedoel...). Mensen en studiegenoten aan wie ik het vertel vallen gelukkig uit alle wolken, en beginnen -heel lief- mijn capaciteiten te benoemen (nu nog weer erin gaan geloven).Weet je, ik gun het ze niet dat ik me over ongefundeerde kritiek zo rot voel, want ik ben bang dat als ik er een jaar rondloop er helemaal niets meer van mijn zelfvertrouwen en passie over is.
Ga eerst maar eens goed bijkomen het weekend en me beraden over wat ik eigenlijk wil ermee. Bedankt voor het meedenken, Rary....echt fijn....
donderdag 29 mei 2008 08:53
Hai Nijntje.
Ook voor jou: bedankt voor je bericht.
Echt fijn dat je zo begripvol reageert - en inderdaad: ik ben helemaal over het kookpunt heen, echt boos, maar meer nog pijnlijk getroffen. Ik lig nu nog in bed, kan gewon niet naar het werk zo. Vraag me af waarvoor ik me nog zo uitsloof....
Het is natuurlijk niet dat ene gesprek, maar een opeenstapeling van de afgelopen 4 maanden (die heel hoopvol begonnen, de begeldster was zeer betrokken). Zo hoorde ik nooit dat er vergaderingen waren verzet, of dat er bijvoorbeeld een interessante en aan mijn vakgebied rakende presentatie zou zijn. Ik kreeg van een collega van een heel andere afdeling een uitnodiging daarvoor die dag, terwijl mijn begeleidster alleen heel cryptisch zei: ik heb tot kwart voor 4 de tijd (toen ze met iets aan de slag wilde) - dus niets over wat ze ging doen. Het is allemaal echt bijna bot, vind ik. Beetje pesten, zo kan ik het wel noemen. Zo zijn er veel voorbeelden dat zij er blijk van gaf gewoon niet op een normale manier mij gewoon onderdeel te latn zijn van, in plaats van een last. Ik heb me echt te timidie opgesteld, en dat is waaom ik nu zo boos ben. Dat ik dat negeren voorlief heb genomen. Maar goed, ik kan er iets aan doen...................maar voel me nu misselijk: vanmiddag zie ik haar weer. Op een congres, waar ze me ALWEER niets over heeft verteld, maar wat echt een meer dan interessant iets is voor mij om te leren. Ik hoorde dat van iemand anders, again, en ga gewoon nu ook maar (dat zelfstandige word wel op prijs gesteld, scheelt hun weer werk, haha), Zal ik haar vanmiddag aanspreken erop?
Ook voor jou: bedankt voor je bericht.
Echt fijn dat je zo begripvol reageert - en inderdaad: ik ben helemaal over het kookpunt heen, echt boos, maar meer nog pijnlijk getroffen. Ik lig nu nog in bed, kan gewon niet naar het werk zo. Vraag me af waarvoor ik me nog zo uitsloof....Het is natuurlijk niet dat ene gesprek, maar een opeenstapeling van de afgelopen 4 maanden (die heel hoopvol begonnen, de begeldster was zeer betrokken). Zo hoorde ik nooit dat er vergaderingen waren verzet, of dat er bijvoorbeeld een interessante en aan mijn vakgebied rakende presentatie zou zijn. Ik kreeg van een collega van een heel andere afdeling een uitnodiging daarvoor die dag, terwijl mijn begeleidster alleen heel cryptisch zei: ik heb tot kwart voor 4 de tijd (toen ze met iets aan de slag wilde) - dus niets over wat ze ging doen. Het is allemaal echt bijna bot, vind ik. Beetje pesten, zo kan ik het wel noemen. Zo zijn er veel voorbeelden dat zij er blijk van gaf gewoon niet op een normale manier mij gewoon onderdeel te latn zijn van, in plaats van een last. Ik heb me echt te timidie opgesteld, en dat is waaom ik nu zo boos ben. Dat ik dat negeren voorlief heb genomen. Maar goed, ik kan er iets aan doen...................maar voel me nu misselijk: vanmiddag zie ik haar weer. Op een congres, waar ze me ALWEER niets over heeft verteld, maar wat echt een meer dan interessant iets is voor mij om te leren. Ik hoorde dat van iemand anders, again, en ga gewoon nu ook maar (dat zelfstandige word wel op prijs gesteld, scheelt hun weer werk, haha), Zal ik haar vanmiddag aanspreken erop?
:
Meid wat een verhaal. Je bent duidelijk over je kookwater heen. Eerst es even diep ademhalen. :-)
Eerst even positief: je zegt dat je verder wilt komen in dit vak, je wilt zelfstudie gaan doen waar je passioneel over bent en je vindt dat je in die 4 maanden hard gewerkt en veel bereikt hebt. Dat is niet niks joh. Onderschat dat soort dingen niet!
Maarja, je begeleiders vinden het nog niet helemaal genoeg en hebben je dat op een voor jou niet zo plezierige manier duidelijk gemaakt. Ook het feit dat ze eigenlijk niet onder woorden konden brengen WAT er dan precies aan schort, is natuurlijk onbevredigend voor je. Want wat kan je daarmee?
Denk je dat je begeleiders alleen maar negatief waren over jou, of kan het ook zijn dat ze gewoon weinig tijd hadden voor het gesprek? Of dat ze altijd zo negatief doen, ook tegen andere werknemers? Kan het zijn dat je zelf misschien gewoon te hoge verwachtingen had van het gesprek? Niet iedereen is van het complimenten geven, misschien is de bedrijfscultuur daar ook wel gewoon niet naar bij die instelling.
Als je een gesprek met ze aangaat, probeer dan niet in te vullen wat zij wel niet zullen denken. Ga er open naartoe met open vragen. Laat je houding niet bepalen door boosheid maar probeer iets op te steken van het gesprek. Je wilt toch verder met dit bedrijf? Al is het maar tijdens je masters. Ook al ontdek je nu dat deze cultuur binnen deze instelling jou helemaal niet ligt, vanwege de negativiteit enzo, probeer er dan toch iets van te leren voor je toekomst, dan voelt het niet zo als verloren tijd.
Succes ermee! En weltrusten.
donderdag 29 mei 2008 10:20
Zo panter.. zou jij niet eens opnieuw je bed ingaan, opnieuw opstaan en erop letten dat je je beste beentje dit keer er eerst uitzet?:
[...]
god, wat knap dat jij SLAPELOOS wakker ligt, had ik nou nog nooit van gehoord!
men, als je van zoiets al 'instort' vraag ik me af wat voor verwachtingen je hebt van je toekomst. Welcome to the real world aansteller.
donderdag 29 mei 2008 10:24
hihi 
jij ben grappig.
Bedankt voor je bericht, lief dat je de moeite neemt om op zo'n aanstellende post te antwoorden. Dank je voor je oordeel. Ik begrijp uit je post dat je zelf nooit in een dergelijke situatie zat? Dat laatste interesseert me: hoe heb je je opgesteld dat je je nooit ongewaardeerd voelde op je werk? Ik kan daar alleen maar van leren denk ik.
Als je lekker wil blijven oordelen -heerlijk hè, zo vrij en fris en vrolijk op het web waar niemand je kent - dan stel ik je posts niet verder op prijs (hoewel supergrappig ;D) en hoop ik vooral een ding: nooit in jouw 'real world' terecht te komen.
Liefs, Misia
jij ben grappig.Bedankt voor je bericht, lief dat je de moeite neemt om op zo'n aanstellende post te antwoorden. Dank je voor je oordeel. Ik begrijp uit je post dat je zelf nooit in een dergelijke situatie zat? Dat laatste interesseert me: hoe heb je je opgesteld dat je je nooit ongewaardeerd voelde op je werk? Ik kan daar alleen maar van leren denk ik.
Als je lekker wil blijven oordelen -heerlijk hè, zo vrij en fris en vrolijk op het web waar niemand je kent - dan stel ik je posts niet verder op prijs (hoewel supergrappig ;D) en hoop ik vooral een ding: nooit in jouw 'real world' terecht te komen.
Liefs, Misia
:
[...]
god, wat knap dat jij SLAPELOOS wakker ligt, had ik nou nog nooit van gehoord!
men, als je van zoiets al 'instort' vraag ik me af wat voor verwachtingen je hebt van je toekomst. Welcome to the real world aansteller.
donderdag 29 mei 2008 10:30
:
hihi
Bedankt voor je bericht, lief dat je de moeite neemt om op zo'n aanstellende post te antwoorden. Dank je voor je oordeel. Ik begrijp uit je post dat je zelf nooit in een dergelijke situatie zat? Dat laatste interesseert me: hoe heb je je opgesteld dat je je nooit ongewaardeerd voelde op je werk? Ik kan daar alleen maar van leren denk ik.
deze post vind ik dan toch een stuk leuker.
Ik hecht geen waarde aan werk, dus daarom zal ik ook niet in een dergelijke situatie komen. Als het me niet bevalt, ga ik weg.
donderdag 29 mei 2008 10:42
Hoi Misia
Vervelend dat ze je zo weinig konden vertellen over je functioneren en geen positieve feedback gaven. Iedereen heeft daar wel behoefte aan.
Maar laat je niet zo ontzettend negatief beinvloeden hierdoor.
Houd zelf aan je passie vast en je zin in de zelfstudie. Bespreek zeker met je begeleiders die punten die je noemt ( dat ze je niet uitnodigen voor leerzame activiteiten e.d.) op een volwassen manier. Laat dus niet over je lopen maar ook niet vanuit een bozige houding. Als je het gevoel hebt dat er geen goede samenwerking in zit kun je dan ergens anders terecht?
Vervelend dat ze je zo weinig konden vertellen over je functioneren en geen positieve feedback gaven. Iedereen heeft daar wel behoefte aan.
Maar laat je niet zo ontzettend negatief beinvloeden hierdoor.
Houd zelf aan je passie vast en je zin in de zelfstudie. Bespreek zeker met je begeleiders die punten die je noemt ( dat ze je niet uitnodigen voor leerzame activiteiten e.d.) op een volwassen manier. Laat dus niet over je lopen maar ook niet vanuit een bozige houding. Als je het gevoel hebt dat er geen goede samenwerking in zit kun je dan ergens anders terecht?
donderdag 29 mei 2008 10:53
:
Hi Panter, Dat is ook een manier! Mij kan het wel iets schelen, helaas zou ik bijna zeggen
Hi Annet,
Dank voor je lieve bericht. Ik ga het niet omstandig uitleggen, maar wilde hier mijn hart luchten. Ik wil me niet laten beïvloeden, en moet het daarom kwijt. Anders ga ik erop zitten broeden. Daarnaast ben ik erg temperamentvol. Ja, in Nederland word dit vaak als defect gezien, maar heb er gelukkig vaak wel profijt van in mijn werk. Het raakt me inderdaad enorm, omdat ik me maandenlang heb uitgesloofd, en ik zelf het gevoel had dat het goed ging. Het was heel overrompelend voor mij om te horen dat het niet zo is.
Zoals ik al schreef, het is een fuik voor mijn zelfvertrouwen. Ik krijg er zelftwijfels door. Da's niet handig inderdaad, maar t is zo. Ik zal eerst eens een uitrustweekend vieren, en dan kijken wat ik wil ermee. Een goede tip om wel een gesprek aan te gaan :)!
Heb jij zo een situatie al eens goed geklaard?
Ben benieuwd naar alle ervaringen!!
Bedankt lieve allemaal, dat ik hier anders dan op werk geen blad voor de mond hoef te nemen.
XX Misia
[...]
donderdag 29 mei 2008 11:14
donderdag 29 mei 2008 11:19
Begrijpelijk, en rot voor je.
Kan je iets vertellen over het soort studie, en het soort instelling?
Hoe komt dat? Hoeveel heb jij gedaan om ze te spreken te krijgen? Heb je in die vier maanden gezocht naar kritiek, naar aanwijzingen hoe het ging?
Kan je voor jezelf bedenken waar ze het over zouden kunnen hebben?
Dat is niet best inderdaad. Het vreemde aan dit alles vind ik vooral dat het blijkbaar als een donderklap bij heldere hemel kwam. Vandaar mijn eerdere vraag: hoe komt het dat je vier maanden lang niets in deze richting gehoord hebt?
Precies. Hoe komt dat? Waarom heb je niet eerder feedback gekregen als je daar om vroeg? Of waarom vroeg je er niet om?
Ehh, omdat het een evaluatiegesprek is, waarin je evalueert?
Wacht even, moeten je begeleiders jou motiveren? Waarom is dat precies hun taak? En bedoel je dat in het algemeen: als je geen complimenten krijgt kan je beter stoppen met wat je doet?
Als die toon inderdaad zo was, is dat knap lullig inderdaad.
Maar je zegt dat je heel veel resultaten hebt geboekt. Weten je begeleiders dat? Zo nee, waarom niet?
Aan het begin van mijn carriere dacht ik
- dat als ik maar hard werk, dat wel resultaten zou geven
- als ik resultaten boek, dat wel gezien zal worden
- als ik geen kritiek hoor, ik het dus goed doe
- als ik het niet net zo goed doe als ervaren collega's, kan ik net zo goed stoppen
- als ik geen complimenten krijg, is dat heel sneu voor me
- het is de taak van mijn manager mij te motiveren
en in die periode heb ik me ook wel eens enorm klote gevoeld ja. Vrij herkenbaar zoals jij het beschrijft, hoewel ik niet weet of dat hetzelfde ging natuurlijk.
Sindsdien heb ik geleerd dat
- werken niet telt, resultaten wel
- resultaten pas tellen als ze gezien worden
- feedback, kritiek, mij helpen, en dus moet ik er zelf om vragen
- fouten maken mag
- complimenten maandelijks op mijn rekening worden gestort
- motivatie moet, en kan, uit mezelf komen
Door jezelf te herpakken, opnieuw de motivatie in jezelf te vinden, en om een gesprek te vragen waar JIJ van wil leren. Als je anderen de les wil gaan lezen, is dat redelijk kansloos.
Ik herken het gevoel zo enorm goed. En nu ik jaren verder ben heb ik misschien makkelijk praten voor je gevoel, maar echt, ik snap donders goed waar je staat. Maar geloof me, als je jezelf herpakken kan, is dit een fase waar je door moet, waar je van leert, en waar je achteraf niet eens zo heel veel spijt van zal hebben
donderdag 29 mei 2008 12:06
Ik heb niet jouw situatie meegemaakt maar wel een moeilijke situatie.
Na een burnout en een lange weg terug had ik een nieuwe baan waar ik het naar mijn zin had en het ook goed ging. Mijn leidingevende was tevreden, al waren er natuurlijk leerpunten. Ons kontakt was goed, al was ik niet blind voor háár mindere kanten. Ik had 3 jaarcontracten en dit zou omgezet worden in een vast contract ( is wettelijk verplicht na 3 keer). Ik had de toezegging al. Totaal uit het niets riep ze me bij zich en zei dat ze me toch niet in vaste dienst wilde nemen. de reden was dat ze niet aan iemand vast wilde zitten ( commercieel bedrijf/onzekere tijden) en vond dat ik toch bij nader inzien iets minder bij het bedrijf pastte. Ze had vanuit enthousiasme en niet echt goed nadenken mij beloftes gedaan die ze nu niet wilde waarmaken. Een tijdelijk contract mocht niet meer. Dus een paar weken later stond ik op straat.
Het zou mijn eerste vaste baan worden in jaren, na mijn burn out. En nu zat ik thuis.
Ik heb het natuurlijk een poosje moeilijk gehad. Maar ik wist wel voor mezelf 1 ding; ik wilde dit echt niet totaal op mezelf betrekken en helemaal in negativiteit zakken over mezelf. Als het nog gemogen had had ik trouwens weer een tijdelijk contract gekregen dus ik had zeker mijn positieve kanten voor het bedrijf.
En ik wilde ook niet de positieve ervaring van het werk en het kontakt met leidinggevende helemaal wegmaken en vanuit boosheid alles negatief beoordelen.
Ik wilde vasthouden aan wat er positief was in het werk. Dat betekende niet dat ik niet boos en teleurgesteld was. Maar ik wilde niet mezelf helemaal down gaan voelen en weer depressief worden.
Dat is gelukt. Ik heb wel nog een gesprek met mijn leidinggevende gehad en daarin heb ik eerlijk verteld wat ik vond van de manier waarop ze het aangepakt had (mijn leidinggevende erkende dit ook).Op een volwassen, rustige maar wel duidelijke manier waarin mijn emoties duidelijk werden. Ook heb ik nog een financieel voordeeltje onderhandeld ( niet zo veel maar voor mijn eigen gevoel wel goed dat ik dat voor elkaar kreeg). Ik heb zelfs nog een afscheid geviert. Het was voor mij belangrijk deze ervaring op een goede manier ( steeds uitgaande van wat ik nodig vond) af te sluiten.
Na een burnout en een lange weg terug had ik een nieuwe baan waar ik het naar mijn zin had en het ook goed ging. Mijn leidingevende was tevreden, al waren er natuurlijk leerpunten. Ons kontakt was goed, al was ik niet blind voor háár mindere kanten. Ik had 3 jaarcontracten en dit zou omgezet worden in een vast contract ( is wettelijk verplicht na 3 keer). Ik had de toezegging al. Totaal uit het niets riep ze me bij zich en zei dat ze me toch niet in vaste dienst wilde nemen. de reden was dat ze niet aan iemand vast wilde zitten ( commercieel bedrijf/onzekere tijden) en vond dat ik toch bij nader inzien iets minder bij het bedrijf pastte. Ze had vanuit enthousiasme en niet echt goed nadenken mij beloftes gedaan die ze nu niet wilde waarmaken. Een tijdelijk contract mocht niet meer. Dus een paar weken later stond ik op straat.
Het zou mijn eerste vaste baan worden in jaren, na mijn burn out. En nu zat ik thuis.
Ik heb het natuurlijk een poosje moeilijk gehad. Maar ik wist wel voor mezelf 1 ding; ik wilde dit echt niet totaal op mezelf betrekken en helemaal in negativiteit zakken over mezelf. Als het nog gemogen had had ik trouwens weer een tijdelijk contract gekregen dus ik had zeker mijn positieve kanten voor het bedrijf.
En ik wilde ook niet de positieve ervaring van het werk en het kontakt met leidinggevende helemaal wegmaken en vanuit boosheid alles negatief beoordelen.
Ik wilde vasthouden aan wat er positief was in het werk. Dat betekende niet dat ik niet boos en teleurgesteld was. Maar ik wilde niet mezelf helemaal down gaan voelen en weer depressief worden.
Dat is gelukt. Ik heb wel nog een gesprek met mijn leidinggevende gehad en daarin heb ik eerlijk verteld wat ik vond van de manier waarop ze het aangepakt had (mijn leidinggevende erkende dit ook).Op een volwassen, rustige maar wel duidelijke manier waarin mijn emoties duidelijk werden. Ook heb ik nog een financieel voordeeltje onderhandeld ( niet zo veel maar voor mijn eigen gevoel wel goed dat ik dat voor elkaar kreeg). Ik heb zelfs nog een afscheid geviert. Het was voor mij belangrijk deze ervaring op een goede manier ( steeds uitgaande van wat ik nodig vond) af te sluiten.
donderdag 29 mei 2008 15:50
Rider zegt: "Sindsdien heb ik geleerd dat
- werken niet telt, resultaten wel
- resultaten pas tellen als ze gezien worden
- feedback, kritiek, mij helpen, en dus moet ik er zelf om vragen
- fouten maken mag
- complimenten maandelijks op mijn rekening worden gestort
- motivatie moet, en kan, uit mezelf komen"
----------------------------------
Dit zijn ware woorden denk ik. Ik krijg uit je posts het idee dat je voor je zelfvertrouwen nogal afhankelijk bent van anderen. Daarmee doe je jezelf echt te kort! Je gaan dan invullen wat anderen wel niet zullen denken over jou, en dat dat wellicht zelfs terecht is. Zo n vrouw die jou niet laat weten dat er een congres is maar wel zegt dat ze na 4 uur niet meer te bereiken is...die zal wel negatief over je denken...
Het kan best zijn dat ze daar iets mee bedoelt, maar daar mag jij best schijt aan hebben. Jij komt daar om te werken en te leren dus jij gaat lekker naar dat congres. Trouwens, ipv te vragen waarom ze je niet informeren over dat soort dingen, kan je beter vragen: "Hoe kan ik mezelf beter op de hoogte houden van dit soort dingen? Ik wil er graag bijzijn want het lijkt me erg leerzaam en interessant". Je neemt dan zelf het heft in handen ipv je informatie van anderen af te laten hangen.
Misschien nodigen ze je niet uit omdat je niet proactief op hun overkomt of dat ze vinden dat je er gestrest uitziet vanwege al het werk (dat je niet aan lijkt te kunnen in hun ogen) en willen ze je niet "vermoeien" met nog iets erbij. Je weet het niet.
Dus; beter zelf initiatief nemen, en gewoon zeggen; mensen, ik wil mee!
- werken niet telt, resultaten wel
- resultaten pas tellen als ze gezien worden
- feedback, kritiek, mij helpen, en dus moet ik er zelf om vragen
- fouten maken mag
- complimenten maandelijks op mijn rekening worden gestort
- motivatie moet, en kan, uit mezelf komen"
----------------------------------
Dit zijn ware woorden denk ik. Ik krijg uit je posts het idee dat je voor je zelfvertrouwen nogal afhankelijk bent van anderen. Daarmee doe je jezelf echt te kort! Je gaan dan invullen wat anderen wel niet zullen denken over jou, en dat dat wellicht zelfs terecht is. Zo n vrouw die jou niet laat weten dat er een congres is maar wel zegt dat ze na 4 uur niet meer te bereiken is...die zal wel negatief over je denken...
Het kan best zijn dat ze daar iets mee bedoelt, maar daar mag jij best schijt aan hebben. Jij komt daar om te werken en te leren dus jij gaat lekker naar dat congres. Trouwens, ipv te vragen waarom ze je niet informeren over dat soort dingen, kan je beter vragen: "Hoe kan ik mezelf beter op de hoogte houden van dit soort dingen? Ik wil er graag bijzijn want het lijkt me erg leerzaam en interessant". Je neemt dan zelf het heft in handen ipv je informatie van anderen af te laten hangen.
Misschien nodigen ze je niet uit omdat je niet proactief op hun overkomt of dat ze vinden dat je er gestrest uitziet vanwege al het werk (dat je niet aan lijkt te kunnen in hun ogen) en willen ze je niet "vermoeien" met nog iets erbij. Je weet het niet.
Dus; beter zelf initiatief nemen, en gewoon zeggen; mensen, ik wil mee!
donderdag 29 mei 2008 18:12
ik was ook heel gemotiveerd en super enthousiast en mijn begeleider deed toen ook alsof dat normaal was...
en in mijn 4ejaarsstage en de rest van mijn cariere kreeg ik juist altijd te horen hoe enthousiast ik altijd was, en hoe fijn men dat vond...
wat ik ervan heb geleerd... ik ben nog wel vaker tegen mezelf aan gelopen in de jaren erna... gelukkig had ik door mijn 4ejaarsstage weer behoorlijk wat zelfvertrouwen opgebouwd, en mijn woord van de dag is hierin zelfbepaling:
ik kan een ander niet veranderen, wel mezelf. als een ander niet professioneel is, kan ik het wel zijn, als een ander bot tegen me doet, kan ik er wat van zeggen en mijn grens aangeven. ik ben de enige die de situatie kan veranderen, of in ieder geval de moeite kan doen om hiervoor te zorgen.
en dat heeft me gebracht waar ik nu ben... een al erg succesvolle cariere in 5 jaar tijd!!
wat dat betreft vind ik de post van Rider erg goed! want dat gaat helemaal om wat jij anders kan doen en veranderen, en is heel realistisch...
de eerste keren dat het me overkwam dat ik zo onrechtvaardig werd behandeld voelde ik me precies zoals jij!! zo boos, zo down, zo machteloos!
en als me nu weer zoiets overkomt, recht ik mijn rug, hoofd omhoog en ga ik er tegenaan om de situatie eens goed aan te passen... ik voel me dan nog maar 1 dagje kut, en daarna ga ik er alles aan doen om de situatie aan te pakken en te veranderen.
dus haal diep adem, voel jezelf 1 dagje zielig, en maak dan een actieplan met concrete doelen voor jezelf hoe jij het beste deze situatie naar je hand kan zetten!
en in mijn 4ejaarsstage en de rest van mijn cariere kreeg ik juist altijd te horen hoe enthousiast ik altijd was, en hoe fijn men dat vond...
wat ik ervan heb geleerd... ik ben nog wel vaker tegen mezelf aan gelopen in de jaren erna... gelukkig had ik door mijn 4ejaarsstage weer behoorlijk wat zelfvertrouwen opgebouwd, en mijn woord van de dag is hierin zelfbepaling:
ik kan een ander niet veranderen, wel mezelf. als een ander niet professioneel is, kan ik het wel zijn, als een ander bot tegen me doet, kan ik er wat van zeggen en mijn grens aangeven. ik ben de enige die de situatie kan veranderen, of in ieder geval de moeite kan doen om hiervoor te zorgen.
en dat heeft me gebracht waar ik nu ben... een al erg succesvolle cariere in 5 jaar tijd!!
wat dat betreft vind ik de post van Rider erg goed! want dat gaat helemaal om wat jij anders kan doen en veranderen, en is heel realistisch...
de eerste keren dat het me overkwam dat ik zo onrechtvaardig werd behandeld voelde ik me precies zoals jij!! zo boos, zo down, zo machteloos!
en als me nu weer zoiets overkomt, recht ik mijn rug, hoofd omhoog en ga ik er tegenaan om de situatie eens goed aan te passen... ik voel me dan nog maar 1 dagje kut, en daarna ga ik er alles aan doen om de situatie aan te pakken en te veranderen.
dus haal diep adem, voel jezelf 1 dagje zielig, en maak dan een actieplan met concrete doelen voor jezelf hoe jij het beste deze situatie naar je hand kan zetten!
vrijdag 30 mei 2008 00:14
Ik heb niet in dezelfde situatie gezeten, maar weet wel wat je bedoelt. Mensen in het algemeen hebben de neiging om kritiek veel sterker op te vatten dan complimenten, en daar over te blijven malen. Je hebt op zich gelijk dat het beter zou zijn om een leerling/stagair ook wat positieve feedback te geven, maar niet alle begeleiders zijn nou eenmaal even goed in wat ze doen. En in heel veel bedrijven is alles wat je goed doet normaal en krijg je het alleen te horen als er iets niet goed gaat. Dat is niet leuk, dat is niet handig, maar het is wel de werkelijkheid. Probeer dus wat eerdere posters ook al zeggen: probeer je zelfvertrouwen en waardering in je werk niet op te hangen aan complimenten van een ander, maar aan hoe je zelf vindt dat het gaat.
Je klinkt vrij positief over wat je bereikt hebt, dus blijkbaar doe je toch echt wel iets goed. En je baas vertelt je misschien niet dat er een presentatie/congres is, maar andere collega's dus wel, dus je bent ook een netwerk aan het bouwen. Het feit dat anderen aan jou denken is een heel goed teken. En wat je begeleider betreft, tja, je zult toch een beetje moeten aandringen op meer contact/beoordelingen of zo. Maar verwacht daar dan niet te veel van, blijkbaar is ze niet blij met haar rol als begeleider. Weet jij veel, misschien wilde ze wel helemaal geen stagair, of loopt haar huwelijk zwaar slecht of heeft ze zelf het gevoel er ieder moment uitgezet te kunnen worden. Er kunnen talloze redenen zijn waarom ze niet zo positief en efficient is in haar begeleiding, die allemaal niks met jou persoonlijk te maken hebben.
Haal dus even heel diep adem, bedenk waarom je dit bent gaan doen en wat je er mee wilt als je klaar bent. Maak eventueel nog een afspraak, maar niet tijdens een congres oid, dan zou ik me een beetje aangevallen voelen. En probeer in dat gesprek niet 'je gelijk te willen halen' maar er zo positief mogelijk in te gaan, dat je er zo veel mogelijk aan wilt doen etc. Daar schiet je uiteindelijk het meeste mee op.
En wat betreft het wakker liggen: je weet zelf ook wel dat je daar niet zo veel mee op schiet. Temperament kan zeker heel nuttig zijn, maar niet als dat betekent dat je jezelf steeds op zit te vreten. Probeer jezelf bewust te vertellen dat je het positiever moet zien, hoe stom dat ook klinkt. Na een tijdje ga je het vanzelf (een beetje) geloven.
Je klinkt vrij positief over wat je bereikt hebt, dus blijkbaar doe je toch echt wel iets goed. En je baas vertelt je misschien niet dat er een presentatie/congres is, maar andere collega's dus wel, dus je bent ook een netwerk aan het bouwen. Het feit dat anderen aan jou denken is een heel goed teken. En wat je begeleider betreft, tja, je zult toch een beetje moeten aandringen op meer contact/beoordelingen of zo. Maar verwacht daar dan niet te veel van, blijkbaar is ze niet blij met haar rol als begeleider. Weet jij veel, misschien wilde ze wel helemaal geen stagair, of loopt haar huwelijk zwaar slecht of heeft ze zelf het gevoel er ieder moment uitgezet te kunnen worden. Er kunnen talloze redenen zijn waarom ze niet zo positief en efficient is in haar begeleiding, die allemaal niks met jou persoonlijk te maken hebben.
Haal dus even heel diep adem, bedenk waarom je dit bent gaan doen en wat je er mee wilt als je klaar bent. Maak eventueel nog een afspraak, maar niet tijdens een congres oid, dan zou ik me een beetje aangevallen voelen. En probeer in dat gesprek niet 'je gelijk te willen halen' maar er zo positief mogelijk in te gaan, dat je er zo veel mogelijk aan wilt doen etc. Daar schiet je uiteindelijk het meeste mee op.
En wat betreft het wakker liggen: je weet zelf ook wel dat je daar niet zo veel mee op schiet. Temperament kan zeker heel nuttig zijn, maar niet als dat betekent dat je jezelf steeds op zit te vreten. Probeer jezelf bewust te vertellen dat je het positiever moet zien, hoe stom dat ook klinkt. Na een tijdje ga je het vanzelf (een beetje) geloven.
vrijdag 30 mei 2008 10:08
Allereerst idereen bedankt voor jullie input! Ineressant en fijn om te horen hoe jullie in je werk staan/stonden!
Ik heb nu geen tijd om iedereen te antwoorden, dus even one at a time.:)
Rider, Dank je wel voor je heel genuanceerde bericht, ik vind het heel zinnig en ook knap dat je die omslag kon maken je dingen niet meer persoonlijk aan te trekken, maar meer algemeen.
[...]
Hoe komt dat? Hoeveel heb jij gedaan om ze te spreken te krijgen? Heb je in die vier maanden gezocht naar kritiek, naar aanwijzingen hoe het ging?
-Heel veel! Ik ben een heel openminded persoon ,e n sta open voor onderbouwde kritiek. Dit heb ik ze al herhaaldelijk laten blijken, door het te zeggen en door mijn rustige en geïnteresseerde reactie op hun commentaar op een artikel dat ik schreef. Weken geleden zei ik zelfs letterlijk tegen mijn mannelijke begeleider -haha, dit klinkt goor - maar t zijn er dus 2. bij het koffiezetapparaat: ik ben benieuwd hoe jullie het vinden gaan, ik hoor dit graag, want ben hier om te leren Hij deed een beetje schamper en zei: we hebben t wel over je (op zo'n OHO! toon maar niet negatief) - en verder niks. Ik ben heel leergierig daarin, en voel me - als het commentaar genuanceerd en posiitef gebracht is - ook totaal niet aangevallen. Dat maakt het ook z frustrerend, dat ik juist en zeker zocht naar leermomenten, en dat zei geen tijd maakten om ook maar ergens op in te gaan, terwijl ze dus al blijkbaar wel dingen signaleerden vanaf het begin.
[...]
Kan je voor jezelf bedenken waar ze het over zouden kunnen hebben?
Ik heb al tijdens het gesprek met hen gezegd dat ik t ermee eens ben. Vandaar mijn eigen initiatief om een zelfstudie-dag in te richten. Waar ik nu helemaal geen zin meer in heb. De lol is er gewoon uit, het ontdekken lijkt nu meer op 'het moet'. Ik heb op het momen ook doorgevraagd: ik vroeg (doodkalm): wanneer was dan een moment waarop ik een onkundige indruk op jullie maakte? Dat was dus meer algemeen hun 'gevoel'. Tja, daar kan ik dus niks mee.
[...]
Dat is niet best inderdaad. Het vreemde aan dit alles vind ik vooral dat het blijkbaar als een donderklap bij heldere hemel kwam. Vandaar mijn eerdere vraag: hoe komt het dat je vier maanden lang niets in deze richting gehoord hebt?
Tja, dat is dus ook mijn vraag. Ik vind dit echt slecht: ze wisten dit toch waarschijnlijk al ietsjepietsje eerder....? Jammer dat ik het nooit heb gehoord! Ik ben het er ook niet mee eens: ik heb les gegeven in het vakgebied aan het HBO, en daar altijd heel goed commentaar gekregen van docenten en studenten. Dus dan voelt het extra vreemd en ongrijpbaar. Hij zou het moeten nuanceren, en anders echt zijn mond houden. Zo kan ik er niets mee. Dat is mijn mening.
[...]
Precies. Hoe komt dat? Waarom heb je niet eerder feedback gekregen als je daar om vroeg? Of waarom vroeg je er niet om?
Geen idee waarom niet: desinteresse/drukte/die rothuwelijken waar iemand het over had... ;0)? Ik weet het niet, en het overviel me dus enorm.
[...]
Ehh, omdat het een evaluatiegesprek is, waarin je evalueert?
Gelijk. Maar een evaluatie zonder nuancering van wat ze bedoelen of wat ik eraan kan doen, daar heb ik niets aan. Het hoeft niet allemaal positief te zijn. Maar ik wil wel concrete dingen horen, geen vage en algemene labels.
[...]
Wacht even, moeten je begeleiders jou motiveren? Waarom is dat precies hun taak? En bedoel je dat in het algemeen: als je geen complimenten krijgt kan je beter stoppen met wat je doet?
Ze moeten niets. Maar ik zie het als hun taak om mij iets te leren. En dat gaat nu eenmaal beter als je ook hoort wat er goed gaat. Logisch. Dus ja: ik verwacht dat ze naast de minpunten, ook pluspunten laten zien. Niet om mij te motiveren (dat is daar dan het gevolg van), maar om mij iets te leren.Demotiveren is zo makkelijk.
[...]
Als die toon inderdaad zo was, is dat knap lullig inderdaad.
Maar je zegt dat je heel veel resultaten hebt geboekt. Weten je begeleiders dat? Zo nee, waarom niet?
Ze weten het zeker, maar zeggen er niets over.Dat is dus het probleem. Zelfs niet als ik de rapporten picobello voor hun neus leg, zeggen ze niet eens 'bedankt' of 'fijn'. Niks.En ondertussen werk ik me uit de naad en lever ook echt goede dingen af.
[...]
Aan het begin van mijn carriere dacht ik
- dat als ik maar hard werk, dat wel resultaten zou geven
- als ik resultaten boek, dat wel gezien zal worden
- als ik geen kritiek hoor, ik het dus goed doe
- als ik het niet net zo goed doe als ervaren collega's, kan ik net zo goed stoppen
- als ik geen complimenten krijg, is dat heel sneu voor me
- het is de taak van mijn manager mij te motiveren
en in die periode heb ik me ook wel eens enorm klote gevoeld ja. Vrij herkenbaar zoals jij het beschrijft, hoewel ik niet weet of dat hetzelfde ging natuurlijk.
Sindsdien heb ik geleerd dat
- werken niet telt, resultaten wel
- resultaten pas tellen als ze gezien worden
- feedback, kritiek, mij helpen, en dus moet ik er zelf om vragen
- fouten maken mag
- complimenten maandelijks op mijn rekening worden gestort
- motivatie moet, en kan, uit mezelf komen
thanks...
[...]
Door jezelf te herpakken, opnieuw de motivatie in jezelf te vinden, en om een gesprek te vragen waar JIJ van wil leren. Als je anderen de les wil gaan lezen, is dat redelijk kansloos.
[...]
Ik herken het gevoel zo enorm goed. En nu ik jaren verder ben heb ik misschien makkelijk praten voor je gevoel, maar echt, ik snap donders goed waar je staat. Maar geloof me, als je jezelf herpakken kan, is dit een fase waar je door moet, waar je van leert, en waar je achteraf niet eens zo heel veel spijt van zal hebben[/quote]
Ga eens goed voor mijzelf zorgen, en zoals ik schreef eens rustig aan doen in t weekend.
XXX Misia
Ik heb nu geen tijd om iedereen te antwoorden, dus even one at a time.:)
Rider, Dank je wel voor je heel genuanceerde bericht, ik vind het heel zinnig en ook knap dat je die omslag kon maken je dingen niet meer persoonlijk aan te trekken, maar meer algemeen.
[...]
Hoe komt dat? Hoeveel heb jij gedaan om ze te spreken te krijgen? Heb je in die vier maanden gezocht naar kritiek, naar aanwijzingen hoe het ging?
-Heel veel! Ik ben een heel openminded persoon ,e n sta open voor onderbouwde kritiek. Dit heb ik ze al herhaaldelijk laten blijken, door het te zeggen en door mijn rustige en geïnteresseerde reactie op hun commentaar op een artikel dat ik schreef. Weken geleden zei ik zelfs letterlijk tegen mijn mannelijke begeleider -haha, dit klinkt goor - maar t zijn er dus 2. bij het koffiezetapparaat: ik ben benieuwd hoe jullie het vinden gaan, ik hoor dit graag, want ben hier om te leren Hij deed een beetje schamper en zei: we hebben t wel over je (op zo'n OHO! toon maar niet negatief) - en verder niks. Ik ben heel leergierig daarin, en voel me - als het commentaar genuanceerd en posiitef gebracht is - ook totaal niet aangevallen. Dat maakt het ook z frustrerend, dat ik juist en zeker zocht naar leermomenten, en dat zei geen tijd maakten om ook maar ergens op in te gaan, terwijl ze dus al blijkbaar wel dingen signaleerden vanaf het begin.
[...]
Kan je voor jezelf bedenken waar ze het over zouden kunnen hebben?
Ik heb al tijdens het gesprek met hen gezegd dat ik t ermee eens ben. Vandaar mijn eigen initiatief om een zelfstudie-dag in te richten. Waar ik nu helemaal geen zin meer in heb. De lol is er gewoon uit, het ontdekken lijkt nu meer op 'het moet'. Ik heb op het momen ook doorgevraagd: ik vroeg (doodkalm): wanneer was dan een moment waarop ik een onkundige indruk op jullie maakte? Dat was dus meer algemeen hun 'gevoel'. Tja, daar kan ik dus niks mee.
[...]
Dat is niet best inderdaad. Het vreemde aan dit alles vind ik vooral dat het blijkbaar als een donderklap bij heldere hemel kwam. Vandaar mijn eerdere vraag: hoe komt het dat je vier maanden lang niets in deze richting gehoord hebt?
Tja, dat is dus ook mijn vraag. Ik vind dit echt slecht: ze wisten dit toch waarschijnlijk al ietsjepietsje eerder....? Jammer dat ik het nooit heb gehoord! Ik ben het er ook niet mee eens: ik heb les gegeven in het vakgebied aan het HBO, en daar altijd heel goed commentaar gekregen van docenten en studenten. Dus dan voelt het extra vreemd en ongrijpbaar. Hij zou het moeten nuanceren, en anders echt zijn mond houden. Zo kan ik er niets mee. Dat is mijn mening.
[...]
Precies. Hoe komt dat? Waarom heb je niet eerder feedback gekregen als je daar om vroeg? Of waarom vroeg je er niet om?
Geen idee waarom niet: desinteresse/drukte/die rothuwelijken waar iemand het over had... ;0)? Ik weet het niet, en het overviel me dus enorm.
[...]
Ehh, omdat het een evaluatiegesprek is, waarin je evalueert?
Gelijk. Maar een evaluatie zonder nuancering van wat ze bedoelen of wat ik eraan kan doen, daar heb ik niets aan. Het hoeft niet allemaal positief te zijn. Maar ik wil wel concrete dingen horen, geen vage en algemene labels.
[...]
Wacht even, moeten je begeleiders jou motiveren? Waarom is dat precies hun taak? En bedoel je dat in het algemeen: als je geen complimenten krijgt kan je beter stoppen met wat je doet?
Ze moeten niets. Maar ik zie het als hun taak om mij iets te leren. En dat gaat nu eenmaal beter als je ook hoort wat er goed gaat. Logisch
. Dus ja: ik verwacht dat ze naast de minpunten, ook pluspunten laten zien. Niet om mij te motiveren (dat is daar dan het gevolg van), maar om mij iets te leren.Demotiveren is zo makkelijk.[...]
Als die toon inderdaad zo was, is dat knap lullig inderdaad.
Maar je zegt dat je heel veel resultaten hebt geboekt. Weten je begeleiders dat? Zo nee, waarom niet?
Ze weten het zeker, maar zeggen er niets over.Dat is dus het probleem. Zelfs niet als ik de rapporten picobello voor hun neus leg, zeggen ze niet eens 'bedankt' of 'fijn'. Niks.En ondertussen werk ik me uit de naad en lever ook echt goede dingen af.
[...]
Aan het begin van mijn carriere dacht ik
- dat als ik maar hard werk, dat wel resultaten zou geven
- als ik resultaten boek, dat wel gezien zal worden
- als ik geen kritiek hoor, ik het dus goed doe
- als ik het niet net zo goed doe als ervaren collega's, kan ik net zo goed stoppen
- als ik geen complimenten krijg, is dat heel sneu voor me
- het is de taak van mijn manager mij te motiveren
en in die periode heb ik me ook wel eens enorm klote gevoeld ja. Vrij herkenbaar zoals jij het beschrijft, hoewel ik niet weet of dat hetzelfde ging natuurlijk.
Sindsdien heb ik geleerd dat
- werken niet telt, resultaten wel
- resultaten pas tellen als ze gezien worden
- feedback, kritiek, mij helpen, en dus moet ik er zelf om vragen
- fouten maken mag
- complimenten maandelijks op mijn rekening worden gestort
- motivatie moet, en kan, uit mezelf komen
thanks...[...]
Door jezelf te herpakken, opnieuw de motivatie in jezelf te vinden, en om een gesprek te vragen waar JIJ van wil leren. Als je anderen de les wil gaan lezen, is dat redelijk kansloos.
[...]
Ik herken het gevoel zo enorm goed. En nu ik jaren verder ben heb ik misschien makkelijk praten voor je gevoel, maar echt, ik snap donders goed waar je staat. Maar geloof me, als je jezelf herpakken kan, is dit een fase waar je door moet, waar je van leert, en waar je achteraf niet eens zo heel veel spijt van zal hebben[/quote]
Ga eens goed voor mijzelf zorgen, en zoals ik schreef eens rustig aan doen in t weekend.
XXX Misia
vrijdag 30 mei 2008 10:09
:
Allereerst idereen bedankt voor jullie input! Ineressant en fijn om te horen hoe jullie in je werk staan/stonden!
Ik heb nu geen tijd om iedereen te antwoorden, dus even one at a time.:)
Rider, Dank je wel voor je heel genuanceerde bericht, ik vind het heel zinnig en ook knap dat je die omslag kon maken je dingen niet meer persoonlijk aan te trekken, maar meer algemeen.
[...]
Hoe komt dat? Hoeveel heb jij gedaan om ze te spreken te krijgen? Heb je in die vier maanden gezocht naar kritiek, naar aanwijzingen hoe het ging?
-Heel veel! Ik ben een heel openminded persoon ,e n sta open voor onderbouwde kritiek. Dit heb ik ze al herhaaldelijk laten blijken, door het te zeggen en door mijn rustige en geïnteresseerde reactie op hun commentaar op een artikel dat ik schreef. Weken geleden zei ik zelfs letterlijk tegen mijn mannelijke begeleider [haha, dit klinkt goor - maar t zijn er dus 2]. bij het koffiezetapparaat: ik ben benieuwd hoe jullie het vinden gaan, ik hoor dit graag, want ben hier om te leren Hij deed een beetje schamper en zei: we hebben t wel over je (op zo'n OHO! toon maar niet negatief) - en verder niks. Ik ben heel leergierig daarin, en voel me - als het commentaar genuanceerd en posiitef gebracht is - ook totaal niet aangevallen. Dat maakt het ook z frustrerend, dat ik juist en zeker zocht naar leermomenten, en dat zei geen tijd maakten om ook maar ergens op in te gaan, terwijl ze dus al blijkbaar wel dingen signaleerden vanaf het begin.
[...]
Kan je voor jezelf bedenken waar ze het over zouden kunnen hebben?
Ik heb al tijdens het gesprek met hen gezegd dat ik t ermee eens ben. Vandaar mijn eigen initiatief om een zelfstudie-dag in te richten. Waar ik nu helemaal geen zin meer in heb. De lol is er gewoon uit, het ontdekken lijkt nu meer op 'het moet'. Ik heb op het momen ook doorgevraagd: ik vroeg (doodkalm): wanneer was dan een moment waarop ik een onkundige indruk op jullie maakte? Dat was dus meer algemeen hun 'gevoel'. Tja, daar kan ik dus niks mee.
[...]
Dat is niet best inderdaad. Het vreemde aan dit alles vind ik vooral dat het blijkbaar als een donderklap bij heldere hemel kwam. Vandaar mijn eerdere vraag: hoe komt het dat je vier maanden lang niets in deze richting gehoord hebt?
Tja, dat is dus ook mijn vraag. Ik vind dit echt slecht: ze wisten dit toch waarschijnlijk al ietsjepietsje eerder....? Jammer dat ik het nooit heb gehoord! Ik ben het er ook niet mee eens: ik heb les gegeven in het vakgebied aan het HBO, en daar altijd heel goed commentaar gekregen van docenten en studenten. Dus dan voelt het extra vreemd en ongrijpbaar. Hij zou het moeten nuanceren, en anders echt zijn mond houden. Zo kan ik er niets mee. Dat is mijn mening.
[...]
Precies. Hoe komt dat? Waarom heb je niet eerder feedback gekregen als je daar om vroeg? Of waarom vroeg je er niet om?
Geen idee waarom niet: desinteresse/drukte/die rothuwelijken waar iemand het over had... ;0)? Ik weet het niet, en het overviel me dus enorm.
[...]
Ehh, omdat het een evaluatiegesprek is, waarin je evalueert?
Gelijk. Maar een evaluatie zonder nuancering van wat ze bedoelen of wat ik eraan kan doen, daar heb ik niets aan. Het hoeft niet allemaal positief te zijn. Maar ik wil wel concrete dingen horen, geen vage en algemene labels.
[...]
Wacht even, moeten je begeleiders jou motiveren? Waarom is dat precies hun taak? En bedoel je dat in het algemeen: als je geen complimenten krijgt kan je beter stoppen met wat je doet?
Ze moeten niets. Maar ik zie het als hun taak om mij iets te leren. En dat gaat nu eenmaal beter als je ook hoort wat er goed gaat. Logisch
[...]
Als die toon inderdaad zo was, is dat knap lullig inderdaad.
Maar je zegt dat je heel veel resultaten hebt geboekt. Weten je begeleiders dat? Zo nee, waarom niet?
Ze weten het zeker, maar zeggen er niets over.Dat is dus het probleem. Zelfs niet als ik de rapporten picobello voor hun neus leg, zeggen ze niet eens 'bedankt' of 'fijn'. Niks.En ondertussen werk ik me uit de naad en lever ook echt goede dingen af.
[...]
Aan het begin van mijn carriere dacht ik
- dat als ik maar hard werk, dat wel resultaten zou geven
- als ik resultaten boek, dat wel gezien zal worden
- als ik geen kritiek hoor, ik het dus goed doe
- als ik het niet net zo goed doe als ervaren collega's, kan ik net zo goed stoppen
- als ik geen complimenten krijg, is dat heel sneu voor me
- het is de taak van mijn manager mij te motiveren
en in die periode heb ik me ook wel eens enorm klote gevoeld ja. Vrij herkenbaar zoals jij het beschrijft, hoewel ik niet weet of dat hetzelfde ging natuurlijk.
Sindsdien heb ik geleerd dat
- werken niet telt, resultaten wel
- resultaten pas tellen als ze gezien worden
- feedback, kritiek, mij helpen, en dus moet ik er zelf om vragen
- fouten maken mag
- complimenten maandelijks op mijn rekening worden gestort
- motivatie moet, en kan, uit mezelf komen
[...]
Door jezelf te herpakken, opnieuw de motivatie in jezelf te vinden, en om een gesprek te vragen waar JIJ van wil leren. Als je anderen de les wil gaan lezen, is dat redelijk kansloos.
[...]
Ik herken het gevoel zo enorm goed. En nu ik jaren verder ben heb ik misschien makkelijk praten voor je gevoel, maar echt, ik snap donders goed waar je staat. Maar geloof me, als je jezelf herpakken kan, is dit een fase waar je door moet, waar je van leert, en waar je achteraf niet eens zo heel veel spijt van zal hebben[/quote]
Ga eens goed voor mijzelf zorgen, en zoals ik schreef eens rustig aan doen in t weekend.
XXX Misia
vrijdag 30 mei 2008 10:24
on topic, Misia, ik kan me goed voorstellen dat dit je enorm dwarszit.Kritiek krijgen is niet leuk, maar vage en niet onderbouwde kritiek krijgen is nog veel vervelender, want daar kun je niets mee.
Aangezien het een duaal traject is, waarvan je dus vooral ook iets moet leren, vind ik inderdaad dat je begeleiders op zn minst concrete kritiek moeten geven, zodat je van daaruit jezelf kunt verbeteren.
Aangezien het een duaal traject is, waarvan je dus vooral ook iets moet leren, vind ik inderdaad dat je begeleiders op zn minst concrete kritiek moeten geven, zodat je van daaruit jezelf kunt verbeteren.
vrijdag 30 mei 2008 10:37
Dat zit alvast goed dus! Geef jezelf een schouderklop. Nee, echt, doen!
Klinkt niet alsof de goede man echt begrepen heeft dat je feedback wilde, of alsof hij niet echt van plan is zijn rol als begeleider heel serieus te nemen. Niet fijn.
Nog een leerkans dan: ook als commentaar gebracht wordt in een vorm die je onprettig vindt, is het de kunst je niet aangevallen te voelen. Zelfs al word je aangevallen, zelfs dan is het een kans om je te ontwikkelen.
Ja, begrijpelijk, die frustratie.
Zijn je begeleiders de enigen die je feedback kunnen geven?
OK, top! Want uiteindelijk is dat waar het om draait, dat je je ontwikkelt, dat je vooruit kan met wat je over jezelf leert. Óók als dat op een lullige manier gaat.
Begrijpelijk, maar zoals je zelf ook wel weet: fout. Je zit daar niet voor je begeleiders, je zit daar voor jezelf. JIJ wil iets leren, JIJ wil je ontwikkelen, en JIJ stippelt een pad uit, tussen de obstakels door ook, om JOUW doel te bereiken.
Jawel hoor. Wat je daarmee kan, is leren over jezelf dat je een bepaalde indruk maakt op deze mensen. Die indruk is blijkbaar niet direct herleidbaar naar duidelijke feiten, dus waarschijnlijk kan je het zoeken in vage dingen als "hoe je overkomt". Dat is wel vaag, maar niet minder belangrijk.
Nog een leerkans: je praat over wat "zij" fout doen, maar je kan alleen jezelf ontwikkelen door te kijken naar wat JIJ anders zou kunnen doen. De situatie is gegeven, jouw reactie op die situatie bepaal jij.
Een belangrijke bij kritiek: het is niet relevant of je het er mee eens bent. Anderen vertellen je wat zij vinden. Als jij iets anders vindt, prima, maar dit is wat zij vinden.
Hardstikke mooi! Dat betekent dat je in ieder geval weet dat je over je vak kan onderwijzen.
Maar ik moet je eerlijk bekennen, ik ken in mijn eigen vakgebied te veel docenten die menen dat ze prima les geven en daaruit concluderen dat ze benul hebben van de praktijk. De werkelijkheid is vaak hemeltergend anders. Dus ja, ontleen zeker zekerheid aan wat goed is gegaan in de ene situatie, maar pas op dat je daardoor niet kritiek in een andere situatie gaat negeren of ontkennen. Dat zou vooral jezelf tekort doen.
Een begrijpelijke mening, maar geen mening waar je zelf iets aan hebt. Tenzij je graag jezelf in je frustratie bevestigt natuurlijk, en daar geloof ik niks van.
Hoe moeilijk het ook is, maar als je wil leren en ontwikkelen, zal je af moeten van het idee dat mensen alleen op een manier mogen reageren die jij correct acht. De kunst is uit alles te leren.
Sommige dingen lopen vervelend, en het is heel goed mogelijk dat je begeleiders enorm falen. Maar ik zou je toch aanraden te bekijken wat je hier zelf uit kan leren. Ongeacht de omstandigheden, als ik een functioneringsgesprek heb met iemand, die na vier maanden geen idee heeft hoe er over hem/haar gedacht wordt, dan vind ik alle redenen en excuses prachtig, maar het blijft voor mij onacceptabel. Als je je wil ontwikkelen MOET je zelf op zoek naar feedback, en afdwingen dat je die krijgt.
Logisch dat je dat wil. Maar dan zijn er twee vragen:
- Wat heb je gedaan om te zorgen dat je kreeg wat je wilde? waarom mislukte dat?
- Wat heb je kunnen leren uit dit evaluatiegesprek, ook al liep het niet zoals jij wilde?
Zien ze dat zelf ook zo? Weten ze dat jij dat zo ziet? Welke verwachtingen hebben jullie vier maanden geleden naar elkaar uitgesproken?
Voel je niet aangevallen, want dat is absoluut niet mijn doel, maar: klagen is ook erg makkelijk. Je praat over de hele kwestie erg in termen van wat anderen moeten, en in termen van een soort strijd tussen jou en je begeleiders. Geloof me, dat is totaal nutteloos, het is eerder destructief.En dat gaat nu eenmaal beter als je ook hoort wat er goed gaat. Logisch
Hoe weet jij:
- dat ze het weten?
- dat ze die resultaten net zo geweldig vinden als jij?
En ik liet het al doorschemeren, geloof ik, maar feedback is iets anders dan bedankjes uitdelen.
Heel verstandig!
