Nooit op mijn plek voelen op werk. Faalangst oorzaak?

Ik herken het helemaal, en ben ook job hopper de laatste jaren. Zo jammer.. Wat moet je ermee he.. Ik heb me veel ingelezen over assertief gedrag en dat zal me misschien wel sterken maar het is ook gedrag wat je je aan moet leren. Ik heb dus ook die faalangst, anderen lijken ook veel sneller dan mij en als ik het dan ook snel wil doen gaat alles juist fout. Ik sta ook vaak met een hoge ademhaling te werken en kom met hoofdpijn thuis. Kan ook enorm malen over een noot van kritiek die gegeven is, leg de lat veel te hoog voor mezelf. Ik lees (en leef) dus mee.

Heel herkenbaar! Vanaf het moment dat ik op mijn werk kom en tot het moment dat ik weer naar huis mag, ben ik aan één stuk door gespannen, onzeker en niet op mijn gemak.



Daarbij kan ik nooit mezelf zijn en val ik overal altijd buiten de boot. Ik speel toneel en al mijn reacties zijn gemaakt. Contracten worden zelden verlengd. Het is niet dat ik niet aardig of niet klantvriendelijk ben. Het is gewoon dat ik nergens tussen lijk te passen. De vrouwen kijken me overal dood. De mannen zijn gelukkig gemakkelijker in de omgang. Maar verder weet ik het ook niet. Het is echt overleven. Ik kan geen enkele baan vasthouden en ga constant van de ene naar de andere baan, heb inmiddels al vele banen gehad en kan ze zeker niet allemaal op mijn CV vermelden want dan word ik nooit meer ergens aangenomen.

Het is lastig. Ik denk dat mijn enige redding zou als ik iets voor mezelf zou beginnen als ZZP-er.



Ik heb altijd gedacht dat ik iets mankeer maar ben blij dat ik niet de enige ben.

Ja, herken het ook. En niet alleen een job-hopper nu maar ook studie-hopper geweest. En altijd bij elke keuze het gevoel gehad: ik heb een verkeerde keuze gemaakt, ik had andere keuzes moeten maken, dan was ik nu wel succesvol geweest... In plaats daarvan is het een beetje van dit, een beetje van dat, switch hier, switch daar, doorgaan, doorgaan, doorgaan, kan ik nog verder? Nee, ik stop toch maar want ik word hier ook niet blij van óf tegen dingen aanlopen die ik echt niet kan of waarvan gezegd wordt dat ik het niet kan. Gék word/werd ik ervan.



Ik heb echt heel erg veel respect voor mensen die écht weten wat ze willen, daar dan ook voor gaan en helemaal op hun plek zijn, meteen al. En die daarmee dan ook een soort zelfverzekerdheid zullen krijgen omdat ze ook door hun harde werk en eigen wilskracht en overtuiging zichzelf én steeds verder specialiseren én succes zullen behalen. Ik vind dat geweldig om te zien bij anderen maar ben zelf kennelijk helaas niet zo.

Jammer dat je je zo voelt. Je komt op mij over alsof je uit jezelf treedt zodra je op kantoor bent. De aanwezigheid van je leidinggevende bezorgt je al een angstig gevoel. Ik denk niet dat het zozeer faalangst is als wel onzekerheid over wie je bent, wat je kunt en dat met zelfvertrouwen kunnen brengen. Je klinkt als een klein kind dat de goedkeuring nodig heeft van de ouder (de leidinggevende).



Kijk of je je zelfvertrouwen m.b.v. coaching of een psych kunt vergroten. Vaak lijken de oorzaken buiten je te liggen, maar reageren mensen op wat je uitstraalt (onzekerheid, timide, zoekend naar goedkeuring etc.) en dat stoot af. Wat je weer meer doet twijfelen aan jezelf en voor je 't weet zit je er diep in.



Ik zou eens met iemand gaan praten, want je komt verder competent en slim over.

Ik herken het ook wel een beetje van de eerste paar jaar dat ik aan het werk was. Bij mij was het echt een vicieuze cirkel van onzekerheid, teveel bezig met wat anderen van me dachten waardoor ik slecht presteerde. En daar werd ik dus weer onzeker van. Het klinkt alsof jij ook een beetje daar zit TO.



De enige oplossing is dan werken aan die onzekerheid. Ik heb inmiddels gemerkt dat hoe minder ik me van mensen om me heen aantrek, hoe beter ik m'n werk doe.

Ik herken mij hier wel in. Ik heb eeuwig het gevoel dat ik tekort schiet, dat ik het niet goed doe. Heel vermoeiend. Je bent nog jong, dus ik zou zeggen volg Sensy haar tips op.

Ik herken de onzekerheid en het piekeren wel, maar ben dan juist iemand die wel makkelijk een baan kan behouden.



Belangrijkste is dat je de kritiek kan ombuigen naar iets positiefs. Iedereen krijgt wel eens kritiek, sta er open voor en probeer voor jezelf te analyseren waarom je die kritiek krijgt en zelfs al ben je het er niet helemaal mee eens, wat je de volgende keer beter kan doen. Kritiek is vaak niet om je af te zeiken, maar om er sterker van te worden.



Als je telkens die kleine stapjes maakt zullen mensen ook anders naar je kijken.



De mensen die bij ons weg moeten zijn meestal mensen waarvan we zien dat ze na een tijdje nog steeds geen verbetering tonen.



Ik ben overigens nu op een plek beland waarin ik sinds december een baas heb die onwijs kritisch is, dat is soms lastig en pijnlijk en ik word soms heel nerveus van haar, maar dit was wel een heel leerzaam jaar. Ik heb in mezelf echt moeten blijven herhalen dat het is om ervan te leren en ik er uiteindelijk zelf beter van word.

Heb ik ook heel lang gehad. Nu zit ik al vier jaar bij dezelfde werkgever en is het wel wat beter geworden.

Volgens mij moet je net zolang doorzoeken totdat je een werkplek hebt gevonden waar je je beter thuis voelt.

Ik herken het ook, altijd het gevoel te hebben onder druk te staan, net niet goed genoeg te zijn, veel extra tijd (en energie) in dingen steken, om ze in ieder geval zo goed mogelijk te doen en in ieder geval naar mezelf te kunnen zeggen dat ik echt mijn best had gedaan.

Ook mijn "carrière" begon met heel veel jobhoppen, gevolgd door een andere opleiding op een compleet ander gebied. Nu zit ik daar al weer 9 jaar. 2x net niet overspannen thuis geraakt. Ik heb van alles geprobeerd, van een zelfvertrouwen cursus via het ggz, psycholoog, yoga, bedrijfsmaatschappelijk werker en mindfulness. Nooit het gewenste resultaat, namelijk een zelfverzekerde stressloze Cathalina.

Sinds maart gebruik ik anti-depressiva, niet omdat ik depressief ben, maar omdat mijn lichaam waarschijnlijk niet genoeg serotonine aanmaakt (dat zit in deze medicijnen). Sindsdien kan ik veeeeeeel beter met stress (faalangst!) omgaan, op wonderbaarlijke wijze ben ik veel eerder thuis, ga ik veel makkelijker om met problemen. Wat me normaal uren wakker hield is nu gewoon een kleinigheidje wat zich echt wel oplost en alles is weer in proporties. Ik weet niet of je hier wat aan hebt, zoals je ziet is er een heel traject aan voorafgegaan, maar als ik dit 15 jaar eerder had geweten was mijn leven echt veel leuker geweest denk ik

Succes!

Wat moi Chathalina dat het nu zo goed gaat. En wat een enorm verschil maken die medicijnen dus. Je leven is nu echt stukken beter geworden. Ik kan me voorstellen dat je denkt: had ik dit maar twintig jaar eerder gedaan.

-

@ Nachtvlinder



Maar Waarom kun je nooit jezelf zijn? Wat gebeurd er dan als je dat WEL zou zijn?

Helaas ook wel herkenbaar. Maar ja hoe werk je aan die onzekerheid? En NYC heel herkenbaar. Ik lees je wel vaker hier op het forum en volgens mij ben jij zo`n leuk mens. Succesvol hoeft niet altijd in je werk te zitten toch?

Nicolaatje, wat een lieve opmerking! Succes en succesvol zijn hoeft inderdaad niet per se of alleen maar succes op werkgebied/een carrière te betekenen maar misschien herken ik het juist zo goed bij anderen (en bewonder ik het zo) omdat ik het zelf niet heb. Werk zal voor mij waarschijnlijk altijd 'gewoon een baan' zijn maar misschien dat degenen die echt succes in hun werk bereiken zich wellicht ook al veel eerder in hun schoolgaand/studentenleven realiseren dat succes (meestal) met hard werken gepaard gaat en dat ze hiertoe dan ook bereid - en heel gemotiveerd - zijn. Voor mijzelf zijn op dit moment, met een jonge peuter en een baby op komst, heel andere dingen van belang waar ik mijn aandacht naar uit laat gaan, maar soms had ik dus wel gewild dat het echt in mij zat, een carrièrevrouw zijn.

@isa_isa Ik krijg een vrij standaard middel, paroxetine.

quote:Cathalina schreef op 06 november 2015 @ 21:13:

@isa_isa Ik krijg een vrij standaard middel, paroxetine.Dank voor je reactie! Ik heb een andere AD geprobeerd, dus misschien deze eens opperen, ook al kan het uiteraard bij anderen anders uitwerken. Heel fijn in ieder geval dat het jou zo goed helpt, lijkt me een enorme opluchting!

Wat mij altijd heeft geholpen is om over de drempel heen te gaan. Voor functioneringsgesprekken vraag ik altijd feedback van collega's. Dan heb ik:



1. Een open houding

2. Sta je open voor feedback

3. Voorkom je dat je dingen achteraf of op een vervelende manier hoort

4. Is de feedback eigenlijk altijd positief en opbouwend. Zo hoor je ook wat er wel aan jou gewaardeerd wordt van collega's. Dat geeft mij altijd een boost. De kritiek vraag ik altijd zo: wat is jou advies voor mij komend jaar.



En niemand is perfect ook niet als werknemer. Je hoeft niet te zijn zoals je collega's. Als team hoor je elkaar aan te vullen. In mijn team bijvoorbeeld zitten een aantal sterke persoonlijkheden die knopen doorhakken. Maar ook rustige karakters voor het luisterend oor en evenwicht. Sommige hebben altijd kritische noten en andere zijn heel positief en flexibel. De een is vaak gestressed en de ander weer heel relaxed. Je hebt naar mijn mening een team van verschillende karakters nodig voor de aanvulling in elkaar. Doe je niet anders voor dan dat je bent. Want zoals jij echt bent ben je pas een aanvulling.



In sollicitaties geef ik bijvoorbeeld aan:



Ik ben een rustgevende factor en heb veel geduld. Ik denk eerst na voor ik handel. Ik ben reflecterend over eigen handelen en beslissingen van het team. Ik durf wel mijn mening en feedback te geven.



Heeft een werkgever al veel van dat soort types in het team wordt ik niet aangenomen, dan is het misschien beter als ze zoeken naar een ander type. Een wat impulsiever karakter wat meer op de voorgrond aanwezig is bijvoorbeeld.



Snap je wat ik bedoel? Jij zoals je bent IS al een aanvulling in een team. Profileer je zoals je bent in gesprekken nieuwe werkgevers. Ik weet niet of je dat al doet? Maar misschien kom je dan sneller ergens terecht waar je je meer op je plek voelt? Je hebt echt kwaliteiten ook al ben je onzeker.

Dit is echt enorm herkenbaar!! Ik ga nu door een fase heen waarbij ik echt aan ALLES twijfel en dat is zo vermoeiend. Ik had afgelopen week een best spannende week. En ik heb de hele tijd rondgelopen alsof er elk moment een leeuw aan kon komen lopen. Dit opgejaagde gevoel is zo slecht voor mij en dit kost mij ook een hoop energie. Daarnaast gaat mijn prestatie drastisch achteruit en kan ik me slecht concentreren. Ik ben met een coach bezig om hieraan te werken en ik hoop dat hij me kan helpen om hier beter mee om te laten gaan. Mijn directe begeleidster op het werk zegt ook: Fast zit zichzelf zo in de weg terwijl dat niet nodig is!



@Cathalina: Zelf vertrouwen en vertrouwen in eigen handelen komt uit je onderbewustzijn en dat lijkt me lastig direct aan te pakken. Ik vraag me af hoe zo'n zelfvertrouwen-cursus werkt. Ik vind het ook interessant te horen dat medicijnen misschien kunnen helpen als je er met therapie/coaching er niet uit kan komen.

Heel herkenbaar. Ik neem kritiek altijd heel zwaar op en complimenten wuif ik weg. Ik heb wel geleerd om meer op mezelf te vertrouwen en stapje voor stapje mijn eigen gevoel te volgen en niet te doen wat ik denk dat anderen van mij verwachten. Ik ben erg blij dat ik niet de enige ben overigens.

Mooie post Livetti!



Wat ik voor mezelf best gek vind is dat het met mijn zelfvertrouwen in het algemeen best goed zit, maar zodra het op werk aankomt/aankwam het toch heel anders voelde, inderdaad die leeuw die er aan kon komen.

Weet je wat ik bij de zelfvertrouwen cursus leerde? Ik vond dat alle anderen er nog veel erger aan toe waren, dus dat dat beetje onzekerheid van mezelf wel mee viel omdat het bij mij alleen op werkgebied was. Dat me dat enorm dwarszat, tja, ik vond het rotter voor die anderen... Ik heb er in ieder geval geleerd dat ik zoiets niet in groepen wil bespreken in "lotgenotengroepen".

Ik herken het zo al jullie verhalen en realiseer me dat het een wat oudere topic is.

Zou graag toch nog even mijn verhaal kwijt doen hier.
Ik herken het zoeken naar....persoonlijk ben ik eigenlijk al kwijt wat ik wil voor mezelf in dit leven sinds ik van school ben.
Ik snap in het bijzonder NYC heel goed, dat switchen en dan denken ik heb nu deze keuze gemaakt maar eigenlijk had ik dat andere moeten kiezen, dat had beter geweest of ergens werken en na een tijd denken nee hier word niet vrolijk van. Ik durf ook niet alles op mijn cv te zetten want bedrijven schrikken zich een ongeluk.

ik heb veel verschillende opleidingen geprobeerd voorheen toen ik jonger was, kinderopvang, facilitair. en uiteindelijk heb ik een MBO diploma administratie gehaald, dacht ga het eens proberen en wilde ook een MBO diploma. Ik weet dat ik best oke kan studeren, maar ik weet niet welke kant op.

Ik ben nu 31 jaar en vanaf dat ik van school af ben, gaat het mis. kwa werk behouden. Heb bij een drukkerij gewerkt, in een magazijn, bij de post en de afgelopen jaren bij verschillende bedrijven om een administratieve functie te doen.
Ik ben al jaren aan het switchen en weer ergens weg of krijg geen vast contract of ga op zoek naar wat anders. maar afgelopen paar jaar is het gigantisch geweest. Voel me er verschrikkelijk rot bij, echt enorm aan het hoppen geweest,en schaam me ook naar mijn familie toe en naar mezelf.
Administratie is niets voor mij. maar na deze jaren ben ik het zo beu allemaal, zit nu op een punt dat ik echt wel tegen een dikke depressie aanzit.

Net als iedereen van alles meemaakt heb ik tussendoor ook best wat privé meegemaakt, een moeder die opgenomen moest worden en er bijna niet meer was, een relatie waar de andere me bedrogen heeft en noem maar op.

Ook ben ik zelf zo dat ik om de zoveel tijd best in een dip zit, ik ben mentaal niet zo sterk. emotioneel gezien ben ik niet super sterk. En dit helpt ook allemaal niet mee. Wil het wel echt allemaal. Probeer hoe zwaar het is ook niet stil te gaan zitten, dus ondanks dat ik gek word van het feit dat ik me steeds ergens niet goed voel en nergens echt mijn plaats weet te vinden. Toch maar doorgaan. Want uiteindelijk heb je ook geen keus.
Heb in al die jaren twee keer een jaar een ww uitkering ontvangen, waarvan ik eigenlijk nooit die gehele tijd heb uitgezeten.

Voor mij is het overleven, werken en dat doen omdat ik nog steeds niet weet waar ik pas en wat ik goed kan. Ben er wel zo klaar mee. ook het leven zelf zie ik vaak zo, vind het echt niet makkelijk allemaal. Best een opgave.

Psycholoog heb ik al vaker in mijn leven doorlopen, dit helpt echter niet. Ik kan daar maar niet uithalen wat zou moeten voor mezelf.

Ik heb ook nog wel het een en ander uit het verleden wat ik moet verwerken. En daar ben ik hard mee bezig. Weinig eigenwaarde heb ik hierdoor wel en dat is ook erg zwaar. heel mijn leven samengewoond met een moeder met psychische klachten.

Benijd mensen zo die weten wat ze willen en weten wat ze kunnen en dit in de praktijk kunnen brengen en dat ook uitstralen. en dit voelen.

Ik heb wel sinds een aantal maanden een lieve vriend, hij steunt me en geeft me af en toe een trap onder mijn kont die ik wel nodig heb anders zak ik weg.
Momenteel ben ik weg uit mijn eigen woning en woon bij hem. Omdat het met mij helemaal niet goed ging, thuis alleen. gestopt bij vorige werkgever en heb nu maar gereageerd op een baan in de supermarkt bij hem in de buurt. Ze hapte meteen, eigenlijk voel ik me niet goed maar weet van mezelf als ik nu stil ga zitten val ik in een depressie. Ga er 24 uur werken en vanuit daar verder kijken. Ook moeten uiteraard alle kosten betaald worden en dat moet ook gebeuren.

Voel me een zeurpiet, een nietsnut en vind het moeilijk om mezelf met serieuze ogen te bezien...wetende diep van binnen zit er mee maar waar zit dit nu en wanneer komt het eruit of komt het er ooit wel uit.. en waarom kan ik niet gewoon gelukkig zijn..

Herkent iemand dit> het is al zo fijn als je in ieder geval merkt dat je niet alleen bent. En om even je verhaal te kunnen schrijven.

Wow dit is echt een bijzonder topic. Ik heb hetzelfde probleem en behoud gewoon geen baan. Ik heb jaren lopen knokken van MBO naar HBO werk. Dit heeft allemaal een reden. Anyway ik ga geen lang verhaal erover houden want dan hebben we nog 20 paginas nodig en daar zullen jullie niet blij mee zijn. Ik ben Man van 30 sportief, fitness en voetbal. Ik heb een zoon van 3 jaar oud bij een expartner. Inmiddels heb ik een nieuwe vriendin, maar al goed als zij dit ontdekt zal ze wel vertrekken. Ik ben vanaf mijn 16de uit huis want ik werd gekleineerd door mijn vader ( hierdoor heel veel pijn gehad en meegemaakt. Psychologen afgelopen die niks konden doen) in de schulden gezeten (inmiddels gelukkig zelfstandig al jaren uit) dat niet alleen ik was niet te vertrouwen. Het was op een gegeven moment ik tegen de wereld. Ik heb ook wel wat foute dingen gedaan uhuh. Gezien ik vroeger begon als bouwvakker zand scheppen dacht ik joh er is toch wel meer op de markt dan zand scheppen. Ik besloot een grote stap te maken. Doordat ik gekleineerd werd en liever niet geboren was nam ik vele risicos in mijn leven. Kon mij school niet afmaken aldoende we gaan verdet. Ik zag een man in pak voorbij lopen horloge, koffer al met al het was een baas in mijn ogen. Ik wilde dat ook !!!! Dus later zag ik een advertentie in de krant beveiliger gezocht met kans op een diploma MBO 2. Ik dacht heeee die is van mijn! Netjes in pak en geen zand scheppen meer. En was ervoor gegaan. Na een tijdje toezichterhouder te zijn geweest kon ik eindelijk mijn diploma halen (deze met vlag en wimpel behaal) toch bleef ik onzeker. Na een tijdje te hebben gewerkt als beveiliger dacht ik hmmmm ook niet iets voor mij ik sta alleen maar stil en verveel me hierdoor. Ik werd geattendeerd door vrienden ( oja even tussendoor ik heb toen ook veel ellende gehad overal gewoond en op straat gezwerft.) Algoed we gaan weer verder. Ik besloot te gaan werken in een callcenter wederom een soort van kantoor baantje (geen zandscheppen) en wellicht een nieuwe kans. Een onwijs goed betaalde baan als beveiliger op mijn 18de leeftijd laten vallen voor een callcenter om de nabij 9 euro per uur bruto. Ik werkte in het callcenter het was sales en geloof me ik verkocht als een gek. Paar keer salesmedewerker van de maand. Dus ik dacht ik wist niet dat ik dit goed kon. Toen werd ik supervisor en daarna besloten om weer te vertrekken naar iets beters. Ik dacht op zo een jonge leeftijd er zal vast meer te verdienen zijn. Deel 1

Nietemin heb ik mijzelf gepusht om verder te gaan. Ik zag een kans als vertegenwoordiger te gaan werken met een auto van de zaak. Een stukje dichterbijer bij de man die ik zag lopen in zijn pak. Ik besloot ervoor te gaan, maar hee HBO? ...... ik heb maar MBO2 en toch besloten te solliciteren. Stom verbaasd kreeg ik een uitnodiging om te komen voor een gesprek. Ik heb 3 gesprekken gehouden en zat tussen allemaal WO en HBOers in de gang. Wat denken jullie doordat ik commercieel best sterk was heb ik ze allemaal verslagen. Ik kreeg de baan! Wel lullig voor de mensen die hard ervoor hebben gestudeerd. Jep helemaal mee eens! Maar toch het is joi brood of mijn brood. Na een jaar daar gewerkt te hebben en nog sterker te zijn geworden in de sales kreeg ik een aanbod. New busines accountmanager bij een mediabedrijf. Natuurlijk de baan aangenomen en wederom HBO Niveau. Ik besloot toch maar is te kijken voor een studie. Ik heb toen mijn aangemeld voor een studie op MBO4 ik moest een test maken en was daarvoor geslaagd. Studie op MBO 4 keurig afgerond en behaald. Oke we dwalen af. Na 3 jaar gewerkt te hebben als accountmanager kwam ik bij een uitzendbureau terecht en daar issie weer. Ik zat voor het bureau en de intercedent erachter. Ik zei toen heeeee dat lijkt mij ook fantastisch werk. Hmmmm
Deel 2