Werk & Studie
alle pijlers
Dertiger en enkel vrijwilligerswerk als dagbesteding
maandag 21 augustus 2017 22:27
Dag allemaal,
Zelf ben ik een jonge vrouw van begin 30.
Door omstandigheden heb ik helaas enkel een middelbare school diploma en een certificaat van een MBO studie.
Ik heb veel psychische problemen, die maken dat ik nooit een reguliere MBO opleiding heb kunnen afronden met een diploma. Ik liep elke keer vast tijdens de stage (en moest dan met de gehele opleiding stoppen, ook al had ik theorie wel goede punten).
Momenteel doe ik al bijna een jaar enkel vrijwilligerswerk. Wel ben ik heel hard aan het nadenken of er nog een andere manier is om toch een reguliere opleiding met succes af te ronden. Wellicht toch HBO proberen (via 21+ toelatingsexamen), alhoewel je ook daar natuurlijk stage moet lopen en dit zeer waarschijnlijk weer het beruchte struikelblok gaat zijn, want ik kan het niet accepteren om nu al `afgeschreven` te zijn en de rest van mijn leven enkel op vrijwillige basis te blijven werken. Hoewel ik ontzettend veel voldoening uit mijn vrijwilligerswerk haal, het is en blijft toch naar, het is niet wat je voor ogen hebt voor jezelf `als je later groot bent` .
Zijn er meer jonge vrouwen/mannen die zich hierin herkennen en nu, tegen de dertig, geen beroepsopleiding hebben afgerond en momenteel hun dagen vullen met vrijwilligerswerk (of op een andere manier dan dmv een betaalde baan)?
Hoe ervaar jij dit, om geen betaalde baan te hebben en wat betekent dit voor jou (zelfbeeld)?
Zelf ben ik een jonge vrouw van begin 30.
Door omstandigheden heb ik helaas enkel een middelbare school diploma en een certificaat van een MBO studie.
Ik heb veel psychische problemen, die maken dat ik nooit een reguliere MBO opleiding heb kunnen afronden met een diploma. Ik liep elke keer vast tijdens de stage (en moest dan met de gehele opleiding stoppen, ook al had ik theorie wel goede punten).
Momenteel doe ik al bijna een jaar enkel vrijwilligerswerk. Wel ben ik heel hard aan het nadenken of er nog een andere manier is om toch een reguliere opleiding met succes af te ronden. Wellicht toch HBO proberen (via 21+ toelatingsexamen), alhoewel je ook daar natuurlijk stage moet lopen en dit zeer waarschijnlijk weer het beruchte struikelblok gaat zijn, want ik kan het niet accepteren om nu al `afgeschreven` te zijn en de rest van mijn leven enkel op vrijwillige basis te blijven werken. Hoewel ik ontzettend veel voldoening uit mijn vrijwilligerswerk haal, het is en blijft toch naar, het is niet wat je voor ogen hebt voor jezelf `als je later groot bent` .
Zijn er meer jonge vrouwen/mannen die zich hierin herkennen en nu, tegen de dertig, geen beroepsopleiding hebben afgerond en momenteel hun dagen vullen met vrijwilligerswerk (of op een andere manier dan dmv een betaalde baan)?
Hoe ervaar jij dit, om geen betaalde baan te hebben en wat betekent dit voor jou (zelfbeeld)?
maandag 21 augustus 2017 22:51
Zijn ze bij je vrijwilligerswerk tevreden over je?
Is het mogelijk om hier te solliciteren op een betaalde baan?
Via het uwv en de gemeente is het soms mogelijk om een arbeidsintegratietraject te volgen.
Heb je een Wajong uitkering / ben je hiervoor gekeurd?
In welke richting is je vrijwilligerswerk? Liggen hier ook je talenten?
Je kan een avondopleiding volgen op mbo nivo in deze richting. Dit is vaak zonder stages. Zo kun je toch een diploma halen en maak je weer meer kans op een betaalde baan. Daarnaast lijkt het me ook goed voor je zelfvertrouwen.
Via de belastingdienst zijn investeringen in studie deels terug te vragen.
Ben benieuwd of je iets met deze tips kunt.
Is het mogelijk om hier te solliciteren op een betaalde baan?
Via het uwv en de gemeente is het soms mogelijk om een arbeidsintegratietraject te volgen.
Heb je een Wajong uitkering / ben je hiervoor gekeurd?
In welke richting is je vrijwilligerswerk? Liggen hier ook je talenten?
Je kan een avondopleiding volgen op mbo nivo in deze richting. Dit is vaak zonder stages. Zo kun je toch een diploma halen en maak je weer meer kans op een betaalde baan. Daarnaast lijkt het me ook goed voor je zelfvertrouwen.
Via de belastingdienst zijn investeringen in studie deels terug te vragen.
Ben benieuwd of je iets met deze tips kunt.
anoniem_212431 wijzigde dit bericht op 21-08-2017 22:54
0.66% gewijzigd
maandag 21 augustus 2017 23:02
Ik vind een studie op HBO niveau dan wel heel hoog gegrepen. Ik begrijp dat je problemen niets zeggen over je intelligentie en je intellectuele capaciteiten zijn wellicht uitstekend, maar door je klachten ben je nou eenmaal beperkt belastbaar. Als je een veeleisende studie op dat niveau al aankunt, dan is het maar de vraag of je daarna ook een betaalde baan op dat niveau kunt.
Waarom is je doel niet om je vrijwilligerswerk op den duur te vervangen door betaald werk zonder nu een lange en veeleisende studie te volgen? Op een lager (intellectueel) niveau is de belastbaarheid (qua deadlines, conflict hanteren, onverwachte situaties, piekbelasting) vaak ook een stuk minder.
Waarom is je doel niet om je vrijwilligerswerk op den duur te vervangen door betaald werk zonder nu een lange en veeleisende studie te volgen? Op een lager (intellectueel) niveau is de belastbaarheid (qua deadlines, conflict hanteren, onverwachte situaties, piekbelasting) vaak ook een stuk minder.
maandag 21 augustus 2017 23:19
Hier ook alleen een diploma van de middelbare school en alleen ervaring met vrijwilligerswerk. Ik heb een Wajong uitkering en ben volledig afgekeurd. In het begin veel moeite gehad om dat te accepteren, maar nu niet meer. Ik heb genoeg geprobeerd en ervaren dat er niet meer in zit. Soms kan ik er van balen, maar daar heb ik alleen mezelf mee. Ik heb mijn situatie nu geaccepteerd.
maandag 21 augustus 2017 23:27
Mijn situatie is iets anders maar ik herken zeker dingen. In het kort: diploma middelbare school diploma, 1e jaar mbo-opleiding moeten stoppen (theorie was prima, praktijk liep niet). Vier jaar in een andere plaats dezelfde opleiding gedaan, laatste jaar moeten stoppen vanwege eindstage die niet liep. Mijn zelfbeeld was op dat moment heel slecht. Voelde me door iedereen afgeschreven. Dacht de praktisch vaardigheden te missen om te kunnen werken en dat is een naar vooruitzicht want wat moet je dan??
Daarna ging het wat beter: mbo 3 opleiding afgerond, 21+ toets gehaald, nu een hbo-opleiding. Praktijk gaat hier veel beter, omdat het minder 'puur uitvoerend is'. Wel twee jaar vertraging opgelopen door ziekte en nu is het nog de vraag in hoeverre ik echt kan werken straks.
Tips voor jou vind ik lastig, maar... heb je een idee waarom je stages vastliepen? Onzekerheid? Faalangst? Moeite om je gedachten om te zetten in handelen? Moeite met de druk?
Het eerste waar ik aan denk is een arbeidsbemiddelaar. Iemand die met jou gaat kijken wat je allemaal goed kan, wat je belastbaarheid is en die gaat zoeken naar een werkgever die wel met je in zee wil. Ik bedoel... je hebt vast ook veel capaciteiten, als een werkgever daarop insteekt kun je vast van toegevoegde waarde zijn.
Werk vinden met een middelbare school diploma en een mbo-certificaat zal niet makkelijk zijn denk ik, maar lijkt me wel mogelijk. Als er maar ruimte is om in de praktijk te leren en begeleid te worden.
Langzamerhand zal je zelfbeeld dan ook weer beter worden denk ik. Of misschien is het een idee om toch eerst te gaan werken aan het verwerken van hoe dit allemaal gelopen is. Zodat je met een iets steviger zelfbeeld begint aan werk of een nieuwe studie.
Daarna ging het wat beter: mbo 3 opleiding afgerond, 21+ toets gehaald, nu een hbo-opleiding. Praktijk gaat hier veel beter, omdat het minder 'puur uitvoerend is'. Wel twee jaar vertraging opgelopen door ziekte en nu is het nog de vraag in hoeverre ik echt kan werken straks.
Tips voor jou vind ik lastig, maar... heb je een idee waarom je stages vastliepen? Onzekerheid? Faalangst? Moeite om je gedachten om te zetten in handelen? Moeite met de druk?
Het eerste waar ik aan denk is een arbeidsbemiddelaar. Iemand die met jou gaat kijken wat je allemaal goed kan, wat je belastbaarheid is en die gaat zoeken naar een werkgever die wel met je in zee wil. Ik bedoel... je hebt vast ook veel capaciteiten, als een werkgever daarop insteekt kun je vast van toegevoegde waarde zijn.
Werk vinden met een middelbare school diploma en een mbo-certificaat zal niet makkelijk zijn denk ik, maar lijkt me wel mogelijk. Als er maar ruimte is om in de praktijk te leren en begeleid te worden.
Langzamerhand zal je zelfbeeld dan ook weer beter worden denk ik. Of misschien is het een idee om toch eerst te gaan werken aan het verwerken van hoe dit allemaal gelopen is. Zodat je met een iets steviger zelfbeeld begint aan werk of een nieuwe studie.
maandag 21 augustus 2017 23:52
dinsdag 22 augustus 2017 14:35
Thanx voor alle reacties. Zitten zeker goede bruikbare tips tussen.
Fijn ook dat er mensen zijn die zich herkennen in de situatie, al gun ik het natuurlijk niemand om vast te lopen.
Ik heb in het verleden wel 4 jaar betaald werk gedaan, dit was dan 20 uur (en werkgever kreeg loondispensatie vanuit UWV, waardoor hij minder dan minimumloon kon betalen), dit was aansluitend na het certificaat wat ik heb behaald.
Hier heb ik opzich wel ervaren hoe het is om bij een reguliere werkgever te werken (collega`s hadden geen beperking).
Daarna in de ziektewet terecht gekomen en vanaf dat moment tot nu (intussen 3 jaar) volledig Wajong.
Wajong heb ik al vanaf mijn 18e... doordat ik destijds veel in instellingen heb gezeten, was ik ook niet in staat om te werken.
Het vrijwilligerswerk wat ik nu doe, vind ik ontzettend fijn. Het geeft me veel voldoening en het is ook zeker werk wat ik het liefst betaald had willen doen, maar alles er om heen, dat is gewoon teveel voor mij (werkdruk, sociale contacten met ouders/collega`s, etc) het is zo complex en veel wat er van je verwacht word, wil je betaalde baan duurzaam kunnen volhouden.
Ik blijf wel proberen om aan de slag te komen, solliciteer op vacatures voor mensen met een wajong. Dit zijn echter wel altijd `simpele` banen (schoonmaakwerk, afwassen) maar je eigen geld verdienen vind ik toch wel heel belangrijk (het geeft mij zelfvertrouwen), het voegt toch net dat beetje extra toe, ten opzichte van alleen vrijwilligerswerk.
Fijn ook dat er mensen zijn die zich herkennen in de situatie, al gun ik het natuurlijk niemand om vast te lopen.
Ik heb in het verleden wel 4 jaar betaald werk gedaan, dit was dan 20 uur (en werkgever kreeg loondispensatie vanuit UWV, waardoor hij minder dan minimumloon kon betalen), dit was aansluitend na het certificaat wat ik heb behaald.
Hier heb ik opzich wel ervaren hoe het is om bij een reguliere werkgever te werken (collega`s hadden geen beperking).
Daarna in de ziektewet terecht gekomen en vanaf dat moment tot nu (intussen 3 jaar) volledig Wajong.
Wajong heb ik al vanaf mijn 18e... doordat ik destijds veel in instellingen heb gezeten, was ik ook niet in staat om te werken.
Het vrijwilligerswerk wat ik nu doe, vind ik ontzettend fijn. Het geeft me veel voldoening en het is ook zeker werk wat ik het liefst betaald had willen doen, maar alles er om heen, dat is gewoon teveel voor mij (werkdruk, sociale contacten met ouders/collega`s, etc) het is zo complex en veel wat er van je verwacht word, wil je betaalde baan duurzaam kunnen volhouden.
Ik blijf wel proberen om aan de slag te komen, solliciteer op vacatures voor mensen met een wajong. Dit zijn echter wel altijd `simpele` banen (schoonmaakwerk, afwassen) maar je eigen geld verdienen vind ik toch wel heel belangrijk (het geeft mij zelfvertrouwen), het voegt toch net dat beetje extra toe, ten opzichte van alleen vrijwilligerswerk.
dinsdag 22 augustus 2017 14:38
Ja tuurlijk!Kwebbeltje91 schreef: ↑22-08-2017 08:27Is het niet mogelijk om via je vrijwilligerswerk een opleiding te gaan doen?
Ik herken me deels in je verhaal. Vind je het goed als ik je een pb stuur?
dinsdag 22 augustus 2017 14:42
Dat doe ik nu inderdaad, hier word ik niet `beoordeeld`, natuurlijk worden er dingen van me verwacht en kan ik geen grote fouten maken, maar de druk is er nu af (en dit maakt dat ik dit vrijwilligerswerk dus al ruim een jaar doe intussen, terwijl een stage na 2 week al zou stranden)
Nu is het goed dat ik bleef steken op 60%, terwijl op stage je nog naar 70%, 75%, 80%, etc moet gaan, wil je stage met succes afronden.
Nu doe ik dus toch ervaring op en idd mijn hoop is om uiteindelijk toch een keer een stage succescol af te ronden in dit werkveld.
Ben intussen ook hard aan het werk in therapie met mijn zelfbeeld. Dat is toch minder geworden, door alle afgebroken studies, en gewoon het feit dat mijn kennissen/vrienden allemaal intussen zijn afgestudeerd en veelal werken. Eerst wat kleinere succeservaringen opdoen en straks hopelijk nog een laatste keer een studie wel succesvol afsluiten. Bedankt voor je tips!
dinsdag 22 augustus 2017 15:37
Wat mij zelfvertrouwen geeft is doen wat ik kan. In mijn geval is dat vrijwilligerswerk in de zorg. Daar waar mijn hart ligt. Maar ik zal nooit als betaalde kracht aan de slag kunnen. Wat bij mij voor minder zelfvertrouwen, stress en verdriet zorgde, waren alle teleurstellingen (mislukken van opleidingen, geen baan kunnen krijgen of ontslagen worden). Ik meet me niet meer aan anderen, want ik schiet daar niks mee op. Ik doe wat ik kan en waar ik gelukkig van wordt.Roos088 schreef: ↑22-08-2017 14:35Thanx voor alle reacties. Zitten zeker goede bruikbare tips tussen.
Fijn ook dat er mensen zijn die zich herkennen in de situatie, al gun ik het natuurlijk niemand om vast te lopen.
Ik heb in het verleden wel 4 jaar betaald werk gedaan, dit was dan 20 uur (en werkgever kreeg loondispensatie vanuit UWV, waardoor hij minder dan minimumloon kon betalen), dit was aansluitend na het certificaat wat ik heb behaald.
Hier heb ik opzich wel ervaren hoe het is om bij een reguliere werkgever te werken (collega`s hadden geen beperking).
Daarna in de ziektewet terecht gekomen en vanaf dat moment tot nu (intussen 3 jaar) volledig Wajong.
Wajong heb ik al vanaf mijn 18e... doordat ik destijds veel in instellingen heb gezeten, was ik ook niet in staat om te werken.
Het vrijwilligerswerk wat ik nu doe, vind ik ontzettend fijn. Het geeft me veel voldoening en het is ook zeker werk wat ik het liefst betaald had willen doen, maar alles er om heen, dat is gewoon teveel voor mij (werkdruk, sociale contacten met ouders/collega`s, etc) het is zo complex en veel wat er van je verwacht word, wil je betaalde baan duurzaam kunnen volhouden.
Ik blijf wel proberen om aan de slag te komen, solliciteer op vacatures voor mensen met een wajong. Dit zijn echter wel altijd `simpele` banen (schoonmaakwerk, afwassen) maar je eigen geld verdienen vind ik toch wel heel belangrijk (het geeft mij zelfvertrouwen), het voegt toch net dat beetje extra toe, ten opzichte van alleen vrijwilligerswerk.
dinsdag 22 augustus 2017 16:07
Herkenbaar.
Vanwege lichamelijke ziekte ben ik niet waar ik dacht dat ik zou zijn...
Ik heb een MBO afgerond 15 jaar geleden, en dat is het wel. Alles waar ik aan begonnen ben heb ik door ziekte moeten staken.
Nu ben ik 33, zit ik in een studentenkamer, geen rijbewijs, geen baan, geen partner, geen kinderen, geen verre reizen gemaakt etc..
Maar ik krijg ook veel kansen. Want ik blijf altijd bezig, ook via vrijwilligerswerk, en met regelmaat wordt iets gewoon opeens in mijn schoot geworpen.
Maar ik kan daar niet van genieten omdat ik nu niet ben 'zoals het hoort'.
Ik ben daar een intens knipperlicht in. Het ene moment denk ik; nou en! Ik wil eigenlijk niet eens een appartement of huisje voor mezelf, ik betaal nu weinig en heb exact nodig wat ik nodig heb. Prima kamertje dit.
En het volgende moment voel ik me weer stom omdat ik me vergelijk met anderen van mijn leeftijd en lijkt het alsof ik 10 jaar achterloop..en geef ik mezelf daar de schuld van...
Maar als je dat laatste doet... jezelf ongelukkig maakt met wat je niet hebt... dan trek je ook minder geluk aan.. mensen zijn gecharmeerd van zelfverzekerde mensen die doen wat hun hart ze verteld en niet van mensen die zichzelf maar stom vinden.
Ik heb een lijst gemaakt met letterlijk alle doelen, klein tot groot, die ik van binnen écht diep wil. En haalbaar zijn met lichamelijke beperking. Die hangt op een plek waar ik niet onderuit kan. Naast de lijst met mensen en zaken die ik nu al in mijn leven heb en waar ik het voor doe. Zodat ik weer in het nu en hier geplaatst wordt, kan genieten van het nu i.p.v. mezelf aan te praten dat ik zaken 'moet'.
Je weet het namelijk niet. Of het jou nooit gaat lukken om meer te doen dan dit vrijwilligerswerk. Het enige wat je kunt doen is daar nu van genieten en gewoon 'wel te zien'. Enthousiast blijven en genieten van wat je hebt zorgt voor meer leuke zaken op je pad dan bij voorbaat al met een instelling rondlopen van 'dit is het, ik kom nooit verder, etc'. Je moet nog 60 jaar
Ik ben in 1 jaar ziek geworden, gedumpt door liefde van leven, baan verloren, baan gekregen, baan weer verloren, 7x gratis op vakantie gegaan, beter geworden, weer ziek geworden, 3 nieuwe beste vrienden leren kennen, 2 beste vrienden verloren, 2 nieuwe hobby's leren kennen, 3 mensen langere tijd gedate, ontelbaar veel one night stands gehad, 2 vreemde mensen van de dood gered, nieuwe taal geleerd, beste vriend ondersteund bij miskraam, andere vriend mogen zien trouwen, voor het eerst op het strand geweest, weer beter geworden, studie begonnen, ziek geworden studie kappen, beter geworden, een worm gegeten, iemand voor het eerst in mijn leven geslagen, mijn planten in leven gehouden voor het eerst, een juridische procedure gewonnen zonder kennis of hulp, op vakantie zijn met opeens een kapotte auto in the middle of nowhere, twee beste vrienden huilend op mijn schoot gehad, twee beste vrienden herhaaldelijk horen zeggen hoe veel ze van mij houden, onterecht opgepakt vanwege diefstal, vrienden geworden met de kassajuffrouw, plek ontdekt waar je écht de beste biefstuk kan halen, etc. etc. en dat moet je nog 60x!
Elk jaar, elke dag zelfs, zit vol met nieuwe dingen en ervaringen. Leuk of niet leuk. Maar je staat letterlijk nooit stil. En dat moet je wel willen zien. Ik weet zeker dat als jij objectief kijkt naar wat dit jaar jouw gebracht heeft, of het nu iets groots of kleins is, je stiekem helemaal niet zo stil staat als je zelf denkt.
Vanwege lichamelijke ziekte ben ik niet waar ik dacht dat ik zou zijn...
Ik heb een MBO afgerond 15 jaar geleden, en dat is het wel. Alles waar ik aan begonnen ben heb ik door ziekte moeten staken.
Nu ben ik 33, zit ik in een studentenkamer, geen rijbewijs, geen baan, geen partner, geen kinderen, geen verre reizen gemaakt etc..
Maar ik krijg ook veel kansen. Want ik blijf altijd bezig, ook via vrijwilligerswerk, en met regelmaat wordt iets gewoon opeens in mijn schoot geworpen.
Maar ik kan daar niet van genieten omdat ik nu niet ben 'zoals het hoort'.
Ik ben daar een intens knipperlicht in. Het ene moment denk ik; nou en! Ik wil eigenlijk niet eens een appartement of huisje voor mezelf, ik betaal nu weinig en heb exact nodig wat ik nodig heb. Prima kamertje dit.
En het volgende moment voel ik me weer stom omdat ik me vergelijk met anderen van mijn leeftijd en lijkt het alsof ik 10 jaar achterloop..en geef ik mezelf daar de schuld van...
Maar als je dat laatste doet... jezelf ongelukkig maakt met wat je niet hebt... dan trek je ook minder geluk aan.. mensen zijn gecharmeerd van zelfverzekerde mensen die doen wat hun hart ze verteld en niet van mensen die zichzelf maar stom vinden.
Ik heb een lijst gemaakt met letterlijk alle doelen, klein tot groot, die ik van binnen écht diep wil. En haalbaar zijn met lichamelijke beperking. Die hangt op een plek waar ik niet onderuit kan. Naast de lijst met mensen en zaken die ik nu al in mijn leven heb en waar ik het voor doe. Zodat ik weer in het nu en hier geplaatst wordt, kan genieten van het nu i.p.v. mezelf aan te praten dat ik zaken 'moet'.
Je weet het namelijk niet. Of het jou nooit gaat lukken om meer te doen dan dit vrijwilligerswerk. Het enige wat je kunt doen is daar nu van genieten en gewoon 'wel te zien'. Enthousiast blijven en genieten van wat je hebt zorgt voor meer leuke zaken op je pad dan bij voorbaat al met een instelling rondlopen van 'dit is het, ik kom nooit verder, etc'. Je moet nog 60 jaar
Ik ben in 1 jaar ziek geworden, gedumpt door liefde van leven, baan verloren, baan gekregen, baan weer verloren, 7x gratis op vakantie gegaan, beter geworden, weer ziek geworden, 3 nieuwe beste vrienden leren kennen, 2 beste vrienden verloren, 2 nieuwe hobby's leren kennen, 3 mensen langere tijd gedate, ontelbaar veel one night stands gehad, 2 vreemde mensen van de dood gered, nieuwe taal geleerd, beste vriend ondersteund bij miskraam, andere vriend mogen zien trouwen, voor het eerst op het strand geweest, weer beter geworden, studie begonnen, ziek geworden studie kappen, beter geworden, een worm gegeten, iemand voor het eerst in mijn leven geslagen, mijn planten in leven gehouden voor het eerst, een juridische procedure gewonnen zonder kennis of hulp, op vakantie zijn met opeens een kapotte auto in the middle of nowhere, twee beste vrienden huilend op mijn schoot gehad, twee beste vrienden herhaaldelijk horen zeggen hoe veel ze van mij houden, onterecht opgepakt vanwege diefstal, vrienden geworden met de kassajuffrouw, plek ontdekt waar je écht de beste biefstuk kan halen, etc. etc. en dat moet je nog 60x!
Elk jaar, elke dag zelfs, zit vol met nieuwe dingen en ervaringen. Leuk of niet leuk. Maar je staat letterlijk nooit stil. En dat moet je wel willen zien. Ik weet zeker dat als jij objectief kijkt naar wat dit jaar jouw gebracht heeft, of het nu iets groots of kleins is, je stiekem helemaal niet zo stil staat als je zelf denkt.
dinsdag 22 augustus 2017 20:52
Mooie, krachtige instelling!Elfje112 schreef: ↑22-08-2017 15:37Wat mij zelfvertrouwen geeft is doen wat ik kan. In mijn geval is dat vrijwilligerswerk in de zorg. Daar waar mijn hart ligt. Maar ik zal nooit als betaalde kracht aan de slag kunnen. Wat bij mij voor minder zelfvertrouwen, stress en verdriet zorgde, waren alle teleurstellingen (mislukken van opleidingen, geen baan kunnen krijgen of ontslagen worden). Ik meet me niet meer aan anderen, want ik schiet daar niks mee op. Ik doe wat ik kan en waar ik gelukkig van wordt.
dinsdag 22 augustus 2017 20:53
Bedankt voor de eye openerSnoekbaars schreef: ↑22-08-2017 16:07Herkenbaar.
Vanwege lichamelijke ziekte ben ik niet waar ik dacht dat ik zou zijn...
Ik heb een MBO afgerond 15 jaar geleden, en dat is het wel. Alles waar ik aan begonnen ben heb ik door ziekte moeten staken.
Nu ben ik 33, zit ik in een studentenkamer, geen rijbewijs, geen baan, geen partner, geen kinderen, geen verre reizen gemaakt etc..
Maar ik krijg ook veel kansen. Want ik blijf altijd bezig, ook via vrijwilligerswerk, en met regelmaat wordt iets gewoon opeens in mijn schoot geworpen.
Maar ik kan daar niet van genieten omdat ik nu niet ben 'zoals het hoort'.
Ik ben daar een intens knipperlicht in. Het ene moment denk ik; nou en! Ik wil eigenlijk niet eens een appartement of huisje voor mezelf, ik betaal nu weinig en heb exact nodig wat ik nodig heb. Prima kamertje dit.
En het volgende moment voel ik me weer stom omdat ik me vergelijk met anderen van mijn leeftijd en lijkt het alsof ik 10 jaar achterloop..en geef ik mezelf daar de schuld van...
Maar als je dat laatste doet... jezelf ongelukkig maakt met wat je niet hebt... dan trek je ook minder geluk aan.. mensen zijn gecharmeerd van zelfverzekerde mensen die doen wat hun hart ze verteld en niet van mensen die zichzelf maar stom vinden.
Ik heb een lijst gemaakt met letterlijk alle doelen, klein tot groot, die ik van binnen écht diep wil. En haalbaar zijn met lichamelijke beperking. Die hangt op een plek waar ik niet onderuit kan. Naast de lijst met mensen en zaken die ik nu al in mijn leven heb en waar ik het voor doe. Zodat ik weer in het nu en hier geplaatst wordt, kan genieten van het nu i.p.v. mezelf aan te praten dat ik zaken 'moet'.
Je weet het namelijk niet. Of het jou nooit gaat lukken om meer te doen dan dit vrijwilligerswerk. Het enige wat je kunt doen is daar nu van genieten en gewoon 'wel te zien'. Enthousiast blijven en genieten van wat je hebt zorgt voor meer leuke zaken op je pad dan bij voorbaat al met een instelling rondlopen van 'dit is het, ik kom nooit verder, etc'. Je moet nog 60 jaar
Ik ben in 1 jaar ziek geworden, gedumpt door liefde van leven, baan verloren, baan gekregen, baan weer verloren, 7x gratis op vakantie gegaan, beter geworden, weer ziek geworden, 3 nieuwe beste vrienden leren kennen, 2 beste vrienden verloren, 2 nieuwe hobby's leren kennen, 3 mensen langere tijd gedate, ontelbaar veel one night stands gehad, 2 vreemde mensen van de dood gered, nieuwe taal geleerd, beste vriend ondersteund bij miskraam, andere vriend mogen zien trouwen, voor het eerst op het strand geweest, weer beter geworden, studie begonnen, ziek geworden studie kappen, beter geworden, een worm gegeten, iemand voor het eerst in mijn leven geslagen, mijn planten in leven gehouden voor het eerst, een juridische procedure gewonnen zonder kennis of hulp, op vakantie zijn met opeens een kapotte auto in the middle of nowhere, twee beste vrienden huilend op mijn schoot gehad, twee beste vrienden herhaaldelijk horen zeggen hoe veel ze van mij houden, onterecht opgepakt vanwege diefstal, vrienden geworden met de kassajuffrouw, plek ontdekt waar je écht de beste biefstuk kan halen, etc. etc. en dat moet je nog 60x!
Elk jaar, elke dag zelfs, zit vol met nieuwe dingen en ervaringen. Leuk of niet leuk. Maar je staat letterlijk nooit stil. En dat moet je wel willen zien. Ik weet zeker dat als jij objectief kijkt naar wat dit jaar jouw gebracht heeft, of het nu iets groots of kleins is, je stiekem helemaal niet zo stil staat als je zelf denkt.
dinsdag 22 augustus 2017 21:35
dinsdag 22 augustus 2017 23:50
Ik ben 32 en de kans dat ik ooit een reguliere baan zal hebben is klein. Ook psychische problemen, ASS. Twee opleidingen gedaan waar ik niks mee kon. Eerst een MBO 4 opleiding begonnen. De theorie behaald, maar de stages mislukten. Ik ben snel overprikkeld, vergeetachtig, heb een laag werktempo. Dan een MBO 3 opleiding die alleen theoretisch was, zonder stage. Die heb ik behaald, maar daar is geen werk in te vinden. Mijn diploma zal ondertussen verouderd zijn.
Daarna heb ik een re-integratietraject gedaan waar ze de cliënten zouden klaarstomen voor de maatschappij en passend werk zoeken. Dat deden ze niet, het was gewoon dagbesteding. Ik schoot er weinig mee op. Ik heb ook verschillende soorten vrijwilligerswerk gedaan voor korte en langere tijd: Sommige dingen lagen me goed, maar het kon nooit in een betaalde baan omgezet worden. Zo lang het vrijwillig was wilden ze me wel hebben, maar voor meer niet. Altijd was er wel een reden. Soms voldeed ik niet, dan was er te weinig budget of het was maar voor bepaalde tijd. Ik ben nog wel vrijwilliger in een speeltuin, al 15 jaar. Mijn oom zit in het bestuur.
Nu werk ik inmiddels 7 jaar bij een Sociale Werkplaats (betaald). Het is meestal ongeschoold werk en sommige dingen zie ik puur als bezighouden. Echt voldoening haal ik er niet uit. Het enige goede is dat je op je eigen tempo mag werken en ik nog eens kan lachen met collega's. Ik hoor vaak dat mijn uren ook een probleem zijn voor het reguliere circuit. Ik werk maar 16 uur (4 ochtenden). Voor mij ideaal, omdat ik dan niet zo overprikkeld raak en nog energie voor andere dingen heb. Maar dan ben je wel duurder voor een werkgever. Soms kan ik dat redelijk accepteren en dan wordt ik weer even jaloers als ik leeftijdsgenoten met een leuke baan zie. Het is zwart wit voor mij. Een leukere baan met hogere werkdruk of een saaiere baan en lagere werkdruk. Van de 1e ben ik al een paar keer flink in de put geraakt. Dan maar de 2e optie. Liever zou ik de middenweg hebben, maar die lijkt er voor mij niet te zijn. Hetgene wat qua structuur het best bij me past wordt wegbezuinigd. En een opleiding? vragen mensen soms. Ik zou niet weten wat. En het zou denk ik weer een drama worden met deadlines, huiswerk en discipline. Net als vroeger.
Daarna heb ik een re-integratietraject gedaan waar ze de cliënten zouden klaarstomen voor de maatschappij en passend werk zoeken. Dat deden ze niet, het was gewoon dagbesteding. Ik schoot er weinig mee op. Ik heb ook verschillende soorten vrijwilligerswerk gedaan voor korte en langere tijd: Sommige dingen lagen me goed, maar het kon nooit in een betaalde baan omgezet worden. Zo lang het vrijwillig was wilden ze me wel hebben, maar voor meer niet. Altijd was er wel een reden. Soms voldeed ik niet, dan was er te weinig budget of het was maar voor bepaalde tijd. Ik ben nog wel vrijwilliger in een speeltuin, al 15 jaar. Mijn oom zit in het bestuur.
Nu werk ik inmiddels 7 jaar bij een Sociale Werkplaats (betaald). Het is meestal ongeschoold werk en sommige dingen zie ik puur als bezighouden. Echt voldoening haal ik er niet uit. Het enige goede is dat je op je eigen tempo mag werken en ik nog eens kan lachen met collega's. Ik hoor vaak dat mijn uren ook een probleem zijn voor het reguliere circuit. Ik werk maar 16 uur (4 ochtenden). Voor mij ideaal, omdat ik dan niet zo overprikkeld raak en nog energie voor andere dingen heb. Maar dan ben je wel duurder voor een werkgever. Soms kan ik dat redelijk accepteren en dan wordt ik weer even jaloers als ik leeftijdsgenoten met een leuke baan zie. Het is zwart wit voor mij. Een leukere baan met hogere werkdruk of een saaiere baan en lagere werkdruk. Van de 1e ben ik al een paar keer flink in de put geraakt. Dan maar de 2e optie. Liever zou ik de middenweg hebben, maar die lijkt er voor mij niet te zijn. Hetgene wat qua structuur het best bij me past wordt wegbezuinigd. En een opleiding? vragen mensen soms. Ik zou niet weten wat. En het zou denk ik weer een drama worden met deadlines, huiswerk en discipline. Net als vroeger.
