Werk & Studie
alle pijlers
Wel of niet doen?
zondag 25 februari 2018 07:10
Afgelopen week ben ik benaderd of ik wil solliciteren op een functie bij een ander bedrijf.
Mijn situatie in het kort: ik (32) werk al 4,5 jaar bij mijn huidige werkgever (vast contract) en ben momenteel met zwangerschapsverlof omdat de tweede is geboren. Ik werk vier dagen en mijn man drie, we hebben twee dagen opvang.
Ik heb het heel erg naar mijn zin op mijn werk. Het werk is inhoudelijk leuk, mijn collega’s zijn fijn, ik kan het werk makkelijk aan, korte reistijd en heb er weinig stress van. Het is alleen een wat stugge organisatie, zo zitten dezelfde mensen al 10+ jaar op leidinggevende posities en daar gaat weinig in veranderen.
Ik weet dat ik meer kan dan ik nu doe, maar heb mezelf altijd voorgehouden niet van baan te wisselen zolang ik kleine kinderen heb. Zo’n slapeloze nacht is net iets minder erg wanneer je de volgende dag op je werk niet het uiterste van jezelf hoeft te vragen, zullen we maar zeggen. Ik heb wel mezelf de afgelopen jaren geprofileerd door bijvoorbeeld in mijn vrije tijd artikelen voor vakbladen te schrijven, waardoor ik in mijn vakgebied opval.
Nu ben ik vanuit het niets door een ander bedrijf gevraagd voor een droomfunctie: leiding geven aan een klein team (twee van hen ken ik persoonlijk), niet meer uitvoeren maar lijnen uitzetten, tijden wederom flexibel in te delen (al zal ik wel iets meer vastzitten aan kantoortijden dan nu). Als ik het functieprofiel lees, dan denk ik: ja dit bén ik! Het nadeel is wel dat ik een stuk meer reistijd ga krijgen (45 minuten enkele reis, en dat is nog zonder files) en dat het aanvankelijk nog gaat om een jaarcontract.
Op zich wil ik zo’n stap in mijn carriere ooit wel maken, maar ik dacht altijd: dat komt wel. En nu ben ik al dagen aan het worstelen wat ik ermee moet. Iedereen zegt: ga op gesprek en dan kijk je wel. Maar ik ben bang dat de keuze dan juist nog moeilijker wordt. En ik ben ook bang dat ik dan die baan écht wil.
Bovendien voel ik loyaliteit naar mijn huidige werkgever. Ze hebben me alle kansen gegeven, ik heb in de 4,5 jaar dat ik er nu werk twee kinderen gekregen, ze hebben zich steeds heel flexibel opgesteld als bijvoorbeeld de oudste een keer ziek was. Vaste contracten zijn in mijn vakgebied niet gebruikelijk, en ik kreeg er eentje terwijl ik zwanger was. Ik kan het heel goed vinden met mijn leidinggevende en kan wel janken bij het idee dat ik van hem afscheid moet nemen (al verwar ik hier misschien een werkrelatie met vriendschap).
Tegelijk denk ik: wat een kans, doe niet zo onfeministisch en ga er gewoon voor. Wat denken jullie?
UPDATE juli 2018: Het andere bedrijf zou een soort tussenfunctie creëren, maar dat is uiteindelijk door interne en externe omstandigheden niet doorgegaan. Ik zit dus nog steeds bij m’n huidige werkgever (had nog niet opgezegd), maar ben wel geprikkeld door de sollicitatie. Dus ik ga toch wat rondkijken
Mijn situatie in het kort: ik (32) werk al 4,5 jaar bij mijn huidige werkgever (vast contract) en ben momenteel met zwangerschapsverlof omdat de tweede is geboren. Ik werk vier dagen en mijn man drie, we hebben twee dagen opvang.
Ik heb het heel erg naar mijn zin op mijn werk. Het werk is inhoudelijk leuk, mijn collega’s zijn fijn, ik kan het werk makkelijk aan, korte reistijd en heb er weinig stress van. Het is alleen een wat stugge organisatie, zo zitten dezelfde mensen al 10+ jaar op leidinggevende posities en daar gaat weinig in veranderen.
Ik weet dat ik meer kan dan ik nu doe, maar heb mezelf altijd voorgehouden niet van baan te wisselen zolang ik kleine kinderen heb. Zo’n slapeloze nacht is net iets minder erg wanneer je de volgende dag op je werk niet het uiterste van jezelf hoeft te vragen, zullen we maar zeggen. Ik heb wel mezelf de afgelopen jaren geprofileerd door bijvoorbeeld in mijn vrije tijd artikelen voor vakbladen te schrijven, waardoor ik in mijn vakgebied opval.
Nu ben ik vanuit het niets door een ander bedrijf gevraagd voor een droomfunctie: leiding geven aan een klein team (twee van hen ken ik persoonlijk), niet meer uitvoeren maar lijnen uitzetten, tijden wederom flexibel in te delen (al zal ik wel iets meer vastzitten aan kantoortijden dan nu). Als ik het functieprofiel lees, dan denk ik: ja dit bén ik! Het nadeel is wel dat ik een stuk meer reistijd ga krijgen (45 minuten enkele reis, en dat is nog zonder files) en dat het aanvankelijk nog gaat om een jaarcontract.
Op zich wil ik zo’n stap in mijn carriere ooit wel maken, maar ik dacht altijd: dat komt wel. En nu ben ik al dagen aan het worstelen wat ik ermee moet. Iedereen zegt: ga op gesprek en dan kijk je wel. Maar ik ben bang dat de keuze dan juist nog moeilijker wordt. En ik ben ook bang dat ik dan die baan écht wil.
Bovendien voel ik loyaliteit naar mijn huidige werkgever. Ze hebben me alle kansen gegeven, ik heb in de 4,5 jaar dat ik er nu werk twee kinderen gekregen, ze hebben zich steeds heel flexibel opgesteld als bijvoorbeeld de oudste een keer ziek was. Vaste contracten zijn in mijn vakgebied niet gebruikelijk, en ik kreeg er eentje terwijl ik zwanger was. Ik kan het heel goed vinden met mijn leidinggevende en kan wel janken bij het idee dat ik van hem afscheid moet nemen (al verwar ik hier misschien een werkrelatie met vriendschap).
Tegelijk denk ik: wat een kans, doe niet zo onfeministisch en ga er gewoon voor. Wat denken jullie?
UPDATE juli 2018: Het andere bedrijf zou een soort tussenfunctie creëren, maar dat is uiteindelijk door interne en externe omstandigheden niet doorgegaan. Ik zit dus nog steeds bij m’n huidige werkgever (had nog niet opgezegd), maar ben wel geprikkeld door de sollicitatie. Dus ik ga toch wat rondkijken
lauraroar wijzigde dit bericht op 10-07-2018 23:12
6.89% gewijzigd
zondag 25 februari 2018 07:26
Ik zou het niet doen, maar bij ons is de babyperiode 2 keer gepaard met heel veel gehuil, weinig slapen en bij de laatste een post partum depressie. Voor mezelf zou ik het dus niet riskeren om dan in die periode zelf te vertrekken, je zal je heel erg moeten bewijzen en ik had dat zeker bij de 2 niet gekund. Een kantoorbaan kon ik bij de eerste wel hebben na mijn bevalling, maar bij de 2e is het al te veel prikkels om naar de ah te gaan. Nu hoef jij daar natuurlijk helemaal geen last van te hebben, maar het is wel de reden dat ik voor veiligheid en bekendheid zou kiezen.
Gaat bij jullie alles goed? Hoe voel je je? Is dit je droombaan? Komt zo'n kans nog een keer voorbij als je nu nee zegt?
Gaat bij jullie alles goed? Hoe voel je je? Is dit je droombaan? Komt zo'n kans nog een keer voorbij als je nu nee zegt?
zondag 25 februari 2018 07:47
Lastig! Maar ik zou het niet (nu) doen. Voor mij zou dit te veel tegelijk zijn. Ik ben ook een keer veranderd van werk, en ik vond het eerste jaar echt wel pittig. Erg moeten wennen aan de nieuwe cultuur, mensen, en mezelf moeten inwerken.
Daarbij schrijf je dat je het nu nog heel erg naar je zin hebt in je werk. Dat zou voor mij de belangrijkste reden zijn om (voorlopig) te blijven.
Ook de reistijd moet je niet onderschatten. Ging zelf ook van loop/fietsafstand naar ruim 1 uur reistijd heen en 1 uur reistijd terug. Valt vies tegen met de drukte om je heen, zeker bij een baan die ook nog veeleisend is.
Het gras is niet altijd groener in een nieuwe baan
. Dus ik zou wat je nu hebt nog niet opgeven.
Ik denk dat er in de toekomst vast nog wel eens een mooie kans komt voor je (eigenlijk heb je het nu zelf gecreëerd, door zo zichtbaar te zijn, dus dat lukt vast nog eens).
Daarbij schrijf je dat je het nu nog heel erg naar je zin hebt in je werk. Dat zou voor mij de belangrijkste reden zijn om (voorlopig) te blijven.
Ook de reistijd moet je niet onderschatten. Ging zelf ook van loop/fietsafstand naar ruim 1 uur reistijd heen en 1 uur reistijd terug. Valt vies tegen met de drukte om je heen, zeker bij een baan die ook nog veeleisend is.
Het gras is niet altijd groener in een nieuwe baan
. Dus ik zou wat je nu hebt nog niet opgeven. Ik denk dat er in de toekomst vast nog wel eens een mooie kans komt voor je (eigenlijk heb je het nu zelf gecreëerd, door zo zichtbaar te zijn, dus dat lukt vast nog eens).
vienna25 wijzigde dit bericht op 25-02-2018 07:55
16.59% gewijzigd
zondag 25 februari 2018 07:49
Oef herkenbaar. Hier ongeveer dezelfde situatie. Hele fijne werkgever, maar ik kan meer en zou ook nog wel willen groeien. Maar ik heb ook een kleine dreumes en de wens voor een tweede. Heb met mijn man en mezelf afgesproken dat mijn carrière daarom even on hold staat. Heb daar vrede mee. Twee weken geleden kreeg ik een geweldig aanbod, die ik, zonder kind zo had aangenomen. Heb er heel lang over nagedacht en het uiteindelijk niet gedaan. Maar oef, wat was die keuze moeilijk. Sterkte met de beslissing!
zondag 25 februari 2018 07:49
zondag 25 februari 2018 07:50
Lastig, en ik begrijp je helemaal.
Gezien je omstandigheden, jonge kinderen vooral, zou ik, denk ik zelf blijven waar ik zit.
Reistijd en file zijn zeker als je het niet gewend bent vreselijk, zit je dan nagelbijtend naar de klok te kijken en 10 meter per 10 minuten te rijden en te weten " ik ga het niet redden naar het kdv "
En wellicht in de ochtend dito.
Puur ervaring hoor, mijn kinderen zijn nu ouder en meer zelfstandig, en als je nu een werkgever hebt die flexibel is en meedenkt wat je kinderen betreft.
Daarnaast heb je het naar je zin bij je huidige werkgever, dat is maar af te wachten bij een nieuwe werkgever. Je hebt een contract bij je huidige werkgever, sommigen zeggen dat is een scheinveiligheid, nou ja het is meer dan de kans om na een jaar geen verlenging te krijgen.
Jonge kinderen vreten energie, je huidige werk kun je prima combineren, de balans werk en privé is goed, is dat ook zo als je weggaat?
De uitdaging aan de andere kant bij een nieuwe werkgever snap ik ook, maar ben je nu gezien je omstandigheden wel klaar voor een uitdaging?
Ik vond het hebben van een baby en een peuter meer dan genoeg uitdaging indertijd.
Je kan het gesprek aangaan, en eerlijk zijn over je huidige werkgever, je gezinssituatie en vragen hoe zij daarmee omgaan?
Zijn er thuiswerk mogelijkheden, dan heb je iig dat file probleem opgelost.
Noteer de voors en tegens van het ene bedrijf en het andere bedrijf.
Verstand vs gevoel.
Ga niet voor " ik zie wel waar het schip strandt " Met jonge kinderen is dat geen optie, er gaat er altijd wel een overboord, er is altijd wel een koers die adhoc verandert, geen dag is eenvoudig, alleen kun je daar op anticiperen middels een netwerk of je man
Maar ja aan de andere kant, bij het nieuwe bedrijf zullen toch ook wel jonge ouders werkzaam zijn?
Kortom lastig, een gesprek aangaan en ook dit bespreekbaar maken, weet je gelijk hoe zij erin staan.
Gezien je omstandigheden, jonge kinderen vooral, zou ik, denk ik zelf blijven waar ik zit.
Reistijd en file zijn zeker als je het niet gewend bent vreselijk, zit je dan nagelbijtend naar de klok te kijken en 10 meter per 10 minuten te rijden en te weten " ik ga het niet redden naar het kdv "
En wellicht in de ochtend dito.
Puur ervaring hoor, mijn kinderen zijn nu ouder en meer zelfstandig, en als je nu een werkgever hebt die flexibel is en meedenkt wat je kinderen betreft.
Daarnaast heb je het naar je zin bij je huidige werkgever, dat is maar af te wachten bij een nieuwe werkgever. Je hebt een contract bij je huidige werkgever, sommigen zeggen dat is een scheinveiligheid, nou ja het is meer dan de kans om na een jaar geen verlenging te krijgen.
Jonge kinderen vreten energie, je huidige werk kun je prima combineren, de balans werk en privé is goed, is dat ook zo als je weggaat?
De uitdaging aan de andere kant bij een nieuwe werkgever snap ik ook, maar ben je nu gezien je omstandigheden wel klaar voor een uitdaging?
Ik vond het hebben van een baby en een peuter meer dan genoeg uitdaging indertijd.
Je kan het gesprek aangaan, en eerlijk zijn over je huidige werkgever, je gezinssituatie en vragen hoe zij daarmee omgaan?
Zijn er thuiswerk mogelijkheden, dan heb je iig dat file probleem opgelost.
Noteer de voors en tegens van het ene bedrijf en het andere bedrijf.
Verstand vs gevoel.
Ga niet voor " ik zie wel waar het schip strandt " Met jonge kinderen is dat geen optie, er gaat er altijd wel een overboord, er is altijd wel een koers die adhoc verandert, geen dag is eenvoudig, alleen kun je daar op anticiperen middels een netwerk of je man
Maar ja aan de andere kant, bij het nieuwe bedrijf zullen toch ook wel jonge ouders werkzaam zijn?
Kortom lastig, een gesprek aangaan en ook dit bespreekbaar maken, weet je gelijk hoe zij erin staan.
zondag 25 februari 2018 08:44
Alsof je na de bevalling alleen nog maar "de mama van Sem en Sam" bent, wat een onzin.
Ik vind het juist goed dat TO zich wil blijven ontwikkelen maar ben het eens met de rest dat het tijdstip erg ongunstig is.
zondag 25 februari 2018 08:53
Ik zou wel gaan praten en ook echt vragen over flexibiliteit, kan het in 4 dagen of wordt het het werk van 5 dagen in 4 proppen en hoe regelt men bijvoorbeeld vakantieverdeling.
Tevens zou ik vragen of er mensen zijn die bij jou in de buurt wonen en hoe zij de reistijd ervaren. Dan heb je gewoon zoveel mogelijk informatie om je beslissing op te baseren.
Tevens zou ik vragen of er mensen zijn die bij jou in de buurt wonen en hoe zij de reistijd ervaren. Dan heb je gewoon zoveel mogelijk informatie om je beslissing op te baseren.
zondag 25 februari 2018 08:58
Ja ja. De kinderen hebben ook een vader. En TO blijft er ook gewoon hoor.
Verder eens met de rest. Voor mezelf zou het teveel zijn. Maar ik kan me je twijfel heel goed voorstellen. De reistijd zou ik ook een heel groot nadeel vinden, tenzij je het zo kunt regelen dat je man bijvoorbeeld altijd de kinderen kan halen ofzo.
anoniem_287941 wijzigde dit bericht op 25-02-2018 09:02
0.33% gewijzigd
zondag 25 februari 2018 09:14
Dank voor jullie reacties! Ik zal proberen even puntsgewijs te antwoorden:
- Het gaat goed. Onze oudste was een huilbaby door koemelkallergie en verborgen reflux en ik heb het destijds heel zwaar gehad. Het is allemaal goedgekomen, maar ik heb wat afgetobd (en meegehuild). Onze jongste is een heel tevreden baby, alleen de nachten zijn nog pittig (om de drie uur). Ik voel nu eindelijk dat die roze wolk bestaat, en weet dat dat niet vanzelfsprekend is (heftig verhaal YellowLemonTree, ben je alweer de oude?
)
- Ik heb het inderdaad erg naar m’n zin bij m’n werkgever. Soms mis ik wel een beetje uitdaging, al vang ik dat dus deels op met artikelen schrijven en gastcolleges geven. Ik heb het wel aangegeven in mijn laatste functioneringsgesprek en ga nu wat kleine taken van mijn leidinggevende overnemen, ik krijg dan ook wat meer salaris.
Mijn werkgever doet er echt alles aan om voor mij een goeie situatie te scheppen. Zo mag ik bijvoorbeeld naar huis als mijn werk af is en komt het regelmatig voor dat ik om 16:00 vertrek. Ik ben dan om 16:15 bij de kinderopvang en ga daarna met zoon boodschappen doen en koken. Meestal werk ik dan na 19:30 nog een uurtje, wanneer hij op bed ligt. Ook werk ik meestal nog wel een dag thuis. Dan is man weliswaar met zoon in de weer, maar zitten we toch tussen de middag samen aan tafel of gaan we even een uurtje naar de speeltuin. Daar word ik heel gelukkig van. Zolang ik m’n targets haal, doet niemand moeilijk. En die haal ik met gemak. Ik kan het ook goed loslaten wanneer ik thuis ben.
- Man vindt dat ik op gesprek moet gaan. Hij is zelf zzp’er en werkt vanuit huis, dus hij kan makkelijk schakelen qua opdrachten. Hij kan 60 uur werken, maar hij vindt het vaderschap zo leuk dat hij nog maar drie dagen werkt. En het liefst zou hij helemaal niet meer werken, zegt hij. Ik denk overigens dat hij daarmee meer bedoelt dat hij graag bij de kinderen is, niet dat hij echt volledig wil stoppen, want ook hij vindt z’n werk leuk. Als zoon ziek is, is hij ook meestal degene die hem ophaalt (hij is er met vijf minuten en ik met een kwartier).
- Persoonlijk denk ik dat in de toekomst zich nog wel zo’n kans gaat voordoen. Mijn artikelen worden ergens volgend jaar gebundeld, dus dat zal ook wel weer wat aandacht opleveren. En het is precies wat @LadyLola schrijft: geen dag is hetzelfde met jonge kinderen. Dat is leuk, maar het kan soms ook ineens heel onhandig uitkomen allemaal.
Ik zie zoveel jonge ouders om me heen worstelen omdat hun werkgevers niet meedenken, die het avondeten niet halen omdat ze in de file staan, etc.. En als ik geen jonge kinderen had gehad, dan had ik het meteen gedaan. Maar ik ben nu bang dat ik zometeen iedereen in ongeluk stort hiermee. Dat de kinderen een snauwende moeder krijgen die het allemaal te veel wordt, en mijn man een chagrijnig zeikwijf heeft.
Dus ik denk dat ik het inderdaad niet ga doen, hoe onfeministisch het ook voelt. Maar ik vind het net als @Mette07 een hele moeilijke beslissing.
- Het gaat goed. Onze oudste was een huilbaby door koemelkallergie en verborgen reflux en ik heb het destijds heel zwaar gehad. Het is allemaal goedgekomen, maar ik heb wat afgetobd (en meegehuild). Onze jongste is een heel tevreden baby, alleen de nachten zijn nog pittig (om de drie uur). Ik voel nu eindelijk dat die roze wolk bestaat, en weet dat dat niet vanzelfsprekend is (heftig verhaal YellowLemonTree, ben je alweer de oude?
)- Ik heb het inderdaad erg naar m’n zin bij m’n werkgever. Soms mis ik wel een beetje uitdaging, al vang ik dat dus deels op met artikelen schrijven en gastcolleges geven. Ik heb het wel aangegeven in mijn laatste functioneringsgesprek en ga nu wat kleine taken van mijn leidinggevende overnemen, ik krijg dan ook wat meer salaris.
Mijn werkgever doet er echt alles aan om voor mij een goeie situatie te scheppen. Zo mag ik bijvoorbeeld naar huis als mijn werk af is en komt het regelmatig voor dat ik om 16:00 vertrek. Ik ben dan om 16:15 bij de kinderopvang en ga daarna met zoon boodschappen doen en koken. Meestal werk ik dan na 19:30 nog een uurtje, wanneer hij op bed ligt. Ook werk ik meestal nog wel een dag thuis. Dan is man weliswaar met zoon in de weer, maar zitten we toch tussen de middag samen aan tafel of gaan we even een uurtje naar de speeltuin. Daar word ik heel gelukkig van. Zolang ik m’n targets haal, doet niemand moeilijk. En die haal ik met gemak. Ik kan het ook goed loslaten wanneer ik thuis ben.
- Man vindt dat ik op gesprek moet gaan. Hij is zelf zzp’er en werkt vanuit huis, dus hij kan makkelijk schakelen qua opdrachten. Hij kan 60 uur werken, maar hij vindt het vaderschap zo leuk dat hij nog maar drie dagen werkt. En het liefst zou hij helemaal niet meer werken, zegt hij. Ik denk overigens dat hij daarmee meer bedoelt dat hij graag bij de kinderen is, niet dat hij echt volledig wil stoppen, want ook hij vindt z’n werk leuk. Als zoon ziek is, is hij ook meestal degene die hem ophaalt (hij is er met vijf minuten en ik met een kwartier).
- Persoonlijk denk ik dat in de toekomst zich nog wel zo’n kans gaat voordoen. Mijn artikelen worden ergens volgend jaar gebundeld, dus dat zal ook wel weer wat aandacht opleveren. En het is precies wat @LadyLola schrijft: geen dag is hetzelfde met jonge kinderen. Dat is leuk, maar het kan soms ook ineens heel onhandig uitkomen allemaal.
Ik zie zoveel jonge ouders om me heen worstelen omdat hun werkgevers niet meedenken, die het avondeten niet halen omdat ze in de file staan, etc.. En als ik geen jonge kinderen had gehad, dan had ik het meteen gedaan. Maar ik ben nu bang dat ik zometeen iedereen in ongeluk stort hiermee. Dat de kinderen een snauwende moeder krijgen die het allemaal te veel wordt, en mijn man een chagrijnig zeikwijf heeft.
Dus ik denk dat ik het inderdaad niet ga doen, hoe onfeministisch het ook voelt. Maar ik vind het net als @Mette07 een hele moeilijke beslissing.
zondag 25 februari 2018 09:47
zondag 25 februari 2018 09:53
Dat niet alleen hoor. Ik zou het ook heel moeilijk vinden om afscheid te nemen van mijn huidige werkgever. En hoewel ik het een waanzinnige kans vind (en eervol dat ik ben gevraagd), is het natuurlijk wel een andere tak van sport om leidinggevende en eindverantwoordelijke te zijn. Nu heb ik mijn eigen portefeuille en hoef ik me verder nergens anders over te verantwoorden (al help ik mijn collega’s natuurlijk wel vaak wanneer ik mijn eigen deel af heb).Lillybit schreef: ↑25-02-2018 09:19Dus het enige wat je echt tegenstaat is de reistijd?
Voor de rest blijft alles thuis gelijk, op het ochtend en avondritueel na.
Dus als je het flexibel beginnen kan inzetten op de dagen dat je man werkt dan kan je de andere 2 dagen wat langer maken.
Ik zou het doen.
Uiteindelijk wil ik wel naar zo’n leidinggevende functie toe, maar het zal best wat energie kosten om het in de vingers te krijgen. En ik weet, doordat ik er mensen ken, dat de cultuur bij het andere bedrijf wel anders is dan bij mijn huidige werkgever (meer ellebogenwerk en over het paard getilde types, dus ik zal m’n positie best moeten veroveren in het begin).
zondag 25 februari 2018 10:00
Ik denk dat het niet uitmaakt of je het wel of niet doet. Het zijn beide goede keuzes. Als je gaat zou ik wel onderhandelen over een vast contract. Ze hebben jou benaderd, blijkbaar willen ze je wel hebben. Maak het voor jezelf zo comfortabel mogelijk. JIJ hoeft niet per se, als zij jou wel per se willen, wat kunnen ze je bieden waardoor het voor jou beter te overzien is?
Mijn gevoel op basis van de OP neigde naar wel doen, deze kans pakken. Maar wij zitten in andere levensfases en ik kan ook begrijpen met twee kleine kinderen dat je misschien wel op werkgebied de rust wil bewaren. Hou jezelf alleen niet tegen met 'ik heb me altijd voorgenomen...' (je mag ook van gedachten veranderen in je leven) of 'maar mijn werkgever heeft mij alle kansen gegeven in de laatste 4,5 jaar' (het is je werkgever, niet je vriendin). Kies wel op basis van jouw behoefte en gevoel nu.
Wat je wel kan doen is gewoon op gesprek gaan en kijken wat ze te bieden hebben en hoe je je er dan over voelt. Misschien heb je dan een wat duidelijker gevoel over blijven of gaan.
Mijn gevoel op basis van de OP neigde naar wel doen, deze kans pakken. Maar wij zitten in andere levensfases en ik kan ook begrijpen met twee kleine kinderen dat je misschien wel op werkgebied de rust wil bewaren. Hou jezelf alleen niet tegen met 'ik heb me altijd voorgenomen...' (je mag ook van gedachten veranderen in je leven) of 'maar mijn werkgever heeft mij alle kansen gegeven in de laatste 4,5 jaar' (het is je werkgever, niet je vriendin). Kies wel op basis van jouw behoefte en gevoel nu.
Wat je wel kan doen is gewoon op gesprek gaan en kijken wat ze te bieden hebben en hoe je je er dan over voelt. Misschien heb je dan een wat duidelijker gevoel over blijven of gaan.
maandag 26 februari 2018 07:04
maandag 26 februari 2018 11:04
Man is veel thuis/dicht bij huis? Dan zou ik het gewoon doen.
Qua reistijd is het maar net wat je gewend bent. Ik had de eerste 8 jaar als moeder tussen de 45 min - 1,5 uur reistijd enkele reis (verschillende locaties). Dat kon omdat mijn man dicht bij huis werkt. Inmiddels werk ik net zo dichtbij als hij en doe ik meer qua kinderen brengen en halen (en gaan ze bijv niet meer naar de voorschoolse opvang). Netto qua daginvulling merk ik er eerlijk gezegd niet veel van. De stress met files heb je denk ik alleen als je alleen bent of je partner ook lange dagen maakt.
Als je dit werk graag wilt doen en je hebt een goed gevoel bij het bedrijf en je team, zou ik op z'n minst op gesprek gaan. Tip: wees heel kritisch op wie je leidinggevende wordt. Als middle manager is mijn ervaring dat een goede/prettige leidinggevende je baan kan maken of breken. Meer dan wie er in je team zit (want daar heb je zelf invloed op). Zorg ook voor een opleiding/coaching op het gebied van leiding geven. En vraag welke uitdagingen er liggen voor het team. Een verandertraject doorvoeren is als teamleider veel pittiger dan "op de winkel passen".
Qua reistijd is het maar net wat je gewend bent. Ik had de eerste 8 jaar als moeder tussen de 45 min - 1,5 uur reistijd enkele reis (verschillende locaties). Dat kon omdat mijn man dicht bij huis werkt. Inmiddels werk ik net zo dichtbij als hij en doe ik meer qua kinderen brengen en halen (en gaan ze bijv niet meer naar de voorschoolse opvang). Netto qua daginvulling merk ik er eerlijk gezegd niet veel van. De stress met files heb je denk ik alleen als je alleen bent of je partner ook lange dagen maakt.
Als je dit werk graag wilt doen en je hebt een goed gevoel bij het bedrijf en je team, zou ik op z'n minst op gesprek gaan. Tip: wees heel kritisch op wie je leidinggevende wordt. Als middle manager is mijn ervaring dat een goede/prettige leidinggevende je baan kan maken of breken. Meer dan wie er in je team zit (want daar heb je zelf invloed op). Zorg ook voor een opleiding/coaching op het gebied van leiding geven. En vraag welke uitdagingen er liggen voor het team. Een verandertraject doorvoeren is als teamleider veel pittiger dan "op de winkel passen".
maandag 26 februari 2018 11:22
Lastig, ik snap je dilemma. Maar ik zou het ook nu niet doen. Gave mogelijkheid, maar helaas niet het goede moment. En het staat niet in de sterren geschreven dat dit soort kansen zich maar eenmaal aandienen. Ik zou wel aangeven dat je je heel erg gevleid voelt, maar dat het nu niet het juiste moment is en dat je graag over een jaar of vier (of wat dan ook beter voelt) verder wilt kijken.
De rust en stabiliteit die je nu hebt binnen je omstandigheden van een jong gezin is enorm fijn. De baan die je aangeboden krijgt is een baan waar waarschijnlijk flink veel meer van je verwacht wordt en als je dat niet kunt leveren door je thuissituatie, sta je over een jaar met lege handen. Weg vertrouwde baan en weg vertrouwen in jezelf dat je een nieuwe baan aankunt. Ik zou erop vertrouwen dat je de komende jaren jezelf blijft ontwikkelen en dat je kinderen ouder worden, waardoor je uit de slapeloze nachten bent en dan de carriereswitch goed aankunt.
De rust en stabiliteit die je nu hebt binnen je omstandigheden van een jong gezin is enorm fijn. De baan die je aangeboden krijgt is een baan waar waarschijnlijk flink veel meer van je verwacht wordt en als je dat niet kunt leveren door je thuissituatie, sta je over een jaar met lege handen. Weg vertrouwde baan en weg vertrouwen in jezelf dat je een nieuwe baan aankunt. Ik zou erop vertrouwen dat je de komende jaren jezelf blijft ontwikkelen en dat je kinderen ouder worden, waardoor je uit de slapeloze nachten bent en dan de carriereswitch goed aankunt.
