'Mislukkeling' van de samenleving

Misschien is het goed voor je om te werken aan accepteren waar je nu in het leven staat. Helpend is daarbij het uitgangspunt dat je alles in je leven tot nu toe precies zo heb gedaan als je het had kunnen doen. De gedachten van "ja maar mijn leven had net zo kunnen zijn als persoon X als ik maar dat of dat had gedaan" zijn niet helpend. Je kunt nu eenmaal niet meer iets veranderen aan het verleden. En op momenten in het verleden heb je de best mogelijke beslissingen genomen met de kennis die je toen had, dus je kan jezelf niks kwalijk nemen.

Dat heeft er allemaal toe geleid waar je nu in het leven staat. Dat is iets objectiefs, simpele feiten. Zelf maak je het normatief door dit te bestempelen als "falen" of "iets verkeerds gedaan hebben". Wat jij nu doet is jouw leven meten langs de "standaard" die nu de maatschappelijke norm is. Er bestaat echter geen regel die stelt dat deze norm het recept voor geluk is, of dat dit leven voor iedereen haalbaar is. Naast deze norm bestaan er nog zo veel andere manieren van leven waarmee je tevreden of gelukkig kunt zijn. Misschien helpt het je om daar meer inzicht in te krijgen, om te leren dat er niet maar 1 manier van een "perfect" leven is.

Your work is going to fill a large part of your life, and the only way to be truly satisfied is to do what you believe is great work. And the only way to do great work is to love what you do. If you haven't found it yet, keep looking. Don't settle.
- Steve Jobs

Ik herken deze gevoelens wel van toen ik er even helemaal doorheen zat mentaal. Een opleiding die ik niks aan vind en me vreselijk zwaar viel (de stages), vaak ziek, veel problemen in relatie, een torenhoge studieschuld, ik kwam kilo's aan en ondertussen hadden mijn vrienden een geweldige opleiding en hun bachelor met gemak gehaald. Ondertussen stroomde mijn tijdlijn/insta over met oud-klasgenoten met hun perfect leventje.

Ik was toen ook zeer dramatisch over mijn leven. En ben er toen vandoor gegaan op een reisje na een mislukte stage en een flinke infectie in mijn nieren, omdat ik dacht dat het alles op zou lossen en ik verlost zou zijn van mijn problemen. Zelfs mijn relatie had ik halsoverkop beëindigd.

Op dat reisje kwam ik er achter hoe stom ik bezig was en door de rust die ik op dat reisje had, kwam een plan van aanpak in mijn hoofd.

Ik heb met mezelf bepaalde afspraken gemaakt:

- opleiding afmaken
- bijbaan zoeken om alles te kunnen blijven betalen
- relatietherapie
- psycholoog
- beter voor mezelf en mijn lijf zorgen

Vooral dat laatste heeft het hem gedaan voor mij. Ik at super ongezond, dronk enorm veel alcohol om me beter te voelen en was continu ziek. Toen ik ben gaan sporten en gezond gaan eten, scheen de zon weer in mijn leven en kon ik makkelijker relativeren en minder in zelfmedelijden zwelgen. Echt, dit was voor mij een wereld van verschil.

Nog steeds heb ik mijn problemen, maar dat heeft iedereen. Inmiddels ben ik wel hartstikke gelukkig met wat ik wèl heb: een fijne relatie, een fijn huis, de natuur om me heen, mijn huisdieren, mijn familie en vriendinnen, mijn werk etc. etc.

Zoek hulp!

Ik maak plannetjes voor de verschillende gebieden als het niet goed gaat.

En niet alles in even belangrijk. Relatie en gezin gaan bij mij voor alles. Samen met gezondheid.

Daarnaast lijkt het mij ook niet leuk om alles op orde te hebben. Je moet nog ergens voor kunnen gaan in het leven.

Ik woonde op mijn 19de vrijstaand, maar moest nog wel de Havo afmaken.
Daarna altijd wel gewerkt.

Naar het buitenland is niet zo moeilijk, solliciteer gewoon bij een tentenverhuurder als Eurocamp, dan léér je wat WERKEN is. Het was wel heel goed voor mijn Franse spreekvaardigheid.

Nu al 25 jaar een duffe ambtenaar in een administratieve functie. Dat krijg je als je op je 20ste al gaat werken...

Welkom in het echte leven!