Werk & Studie
alle pijlers
Geen oude schoenen weggooien, voor je nieuwe hebt?
zaterdag 12 januari 2019 17:24
Dag allemaal,
Om dit bericht te plaatsen heb ik een nieuw account aangemaakt. Ik hoop dat jullie bereid zijn de tijd te nemen om mijn bericht te lezen en jullie zienswijze met mij te delen.
Ik ben een "late dertiger" die alweer enige tijd in dienst is bij hetzelfde bedrijf. Tijdenlang ging dat eigenlijk prima. Meestal ging ik met plezier naar mijn werk. Een reorganisatie, overbelasting door langdurig zieke collega's en vele personeelswisselingen (de helft van het team is vervangen en 3 managers in een periode van 6 maanden tijd) hebben er toe geleid dat ik (in eerste instantie vrijwel ongemerkt) steeds minder betrokkenheid ervaar met het bedrijf waar ik werk en uiteindelijk ook met de afdeling/een groot aantal collega's. Een tijdje geleden heb ik me op advies van de huisarts ziek gemeld. De situatie op kantoor had er inmiddels toe geleid dat ik niet meer sliep en voortdurend liep te huilen. Binnen een maand ben ik op advies van de bedrijfsarts (de huisarts vond dit aan de vroege kant) weer gaan werken. Eerst parttime, maar vrij snel was ik weer fulltime aanwezig.
Een aantal maanden later was ik nog steeds erg vermoeid (want slapen deed ik nog steeds niet goed), was mijn geheugen ronduit slecht, was ik enorm neerslachtig en had ik moeite overzicht te houden. Dit heb ik besproken met de huisarts, bedrijfsarts en mijn manager. De huisarts vond dat ik te vroeg aan het werk was gegaan, de bedrijfsarts vond het niet bijzonder, aangezien ik de klachten ook niet in een dag had opgebouwd. Ik moest mijn herstel de tijd geven. Ik heb daarnaast mijn twijfels uitgesproken over de functie die ik sinds de reorganisatie heb. Sinds de reorganisatie wordt van mij verwacht dat ik collega's actief aanstuur en deze rol past mij helaas niet. Ik vond dat ik niet direct moest opgeven en het toch moest proberen, ondanks dat het vanaf het begin al niet goed voelt. (Een belangrijke overweging is ook dat er binnen de organisatie geen opleidings-/doorgroeimogelijkheden zijn voor mij. Wellicht zou ik overgeplaatst kunnen worden naar een andere afdeling waar ik hetzelfde werk zou moeten gaan doen, maar zelfs dat is allerminst zeker). Vervolgens ben ik met medeweten van mijn manager en bedrijfsmaatschappelijk werk gestart met een online loopbaantraject (inmiddels afgerond), ik ben op eigen initiatief een training gaan doen om mijn weerbaarheid te verhogen en in overleg met mijn manager heb ik mijn contracturen wat teruggeschroefd, in de hoop dat dit mij meer rust, en hierdoor meer energie, zou geven. Ondanks dat ik iets minder op de werkvloer aanwezig ben, merk ik dat dit mij weinig helpt.
De stand van zaken nu is dat het loopbaantraject eigenlijk niets concreets opgeleverd heeft en dat het me steeds zwaarder valt om dagelijks naar mijn werk te gaan. Tijdens mijn "reïntegratie" zat ik voornamelijk apart van mijn collega's. In de reïntegratieperiode is werkverdeling op de afdeling omgegooid. Een aantal collega's lijkt vooral druk elkaar vliegen af te vangen in de hoop een wit voetje te halen bij de manager. Er lijkt sprake te zijn van "bondjes" van collega's. Ik heb hier last van en mijn onzekerheid (niet alleen over het feit dat ik kennelijk geen goede "aanstuurder" ben, maar ook over mezelf als persoon), maar dit op een niet beschuldigende manier bespreekbaar maken heeft niet geleid tot verbetering, integendeel...Het gebeurt meer en meer, maar nu veelal stiekem. Nadat ik dit besproken heb met de manager, heeft hij de betreffende medewerkers gevraagd iets minder "vooruitstrevend" te werk te gaan en iets zorgvuldiger te communiceren, maar daar blijft het bij.
Inmiddels denk ik dat ik signalen dat deze baan, deze organisatie en deze collega's niet (meer) bij mij passen stelselmatig lange tijd heb genegeerd, simpelweg vanuit het feit dat ik wilde laten zien dat ik mijn nieuwe functie wel goed kon uitvoeren en ik een tijdje uit de running ben geweest. Ik kan echter niet meer ontkennen dat ik doodongelukkig ben in hetgeen waar ik doordeweeks het meest mee bezig ben. Mijn zelfvertrouwen neemt met de dag af. Op de één of ander manier onbreekt het me echter aan de energie om voor mezelf helderheid te krijgen als het erom gaat welke richting ik op zou willen in mijn loopbaan.
Het liefst zou ik mijn huidige baan per direct opzeggen om ruimte te creëren voor mezelf, maar tegelijkertijd durf ik niet, want geen recht op WW of andere vorm van uitkering. Aan de andere kant heb ik een spaarpotje en kan ik mezelf in ieder geval een aantal maanden financieel onderhouden e zal ik de stap toch een keer moeten gaan zetten.
Ik ben benieuwd hoe jullie hierover denken en of er onder jullie mensen zijn die de stap hebben gewaagd om je oude baan gedag te zeggen zonder een vaststaand plan.
Om dit bericht te plaatsen heb ik een nieuw account aangemaakt. Ik hoop dat jullie bereid zijn de tijd te nemen om mijn bericht te lezen en jullie zienswijze met mij te delen.
Ik ben een "late dertiger" die alweer enige tijd in dienst is bij hetzelfde bedrijf. Tijdenlang ging dat eigenlijk prima. Meestal ging ik met plezier naar mijn werk. Een reorganisatie, overbelasting door langdurig zieke collega's en vele personeelswisselingen (de helft van het team is vervangen en 3 managers in een periode van 6 maanden tijd) hebben er toe geleid dat ik (in eerste instantie vrijwel ongemerkt) steeds minder betrokkenheid ervaar met het bedrijf waar ik werk en uiteindelijk ook met de afdeling/een groot aantal collega's. Een tijdje geleden heb ik me op advies van de huisarts ziek gemeld. De situatie op kantoor had er inmiddels toe geleid dat ik niet meer sliep en voortdurend liep te huilen. Binnen een maand ben ik op advies van de bedrijfsarts (de huisarts vond dit aan de vroege kant) weer gaan werken. Eerst parttime, maar vrij snel was ik weer fulltime aanwezig.
Een aantal maanden later was ik nog steeds erg vermoeid (want slapen deed ik nog steeds niet goed), was mijn geheugen ronduit slecht, was ik enorm neerslachtig en had ik moeite overzicht te houden. Dit heb ik besproken met de huisarts, bedrijfsarts en mijn manager. De huisarts vond dat ik te vroeg aan het werk was gegaan, de bedrijfsarts vond het niet bijzonder, aangezien ik de klachten ook niet in een dag had opgebouwd. Ik moest mijn herstel de tijd geven. Ik heb daarnaast mijn twijfels uitgesproken over de functie die ik sinds de reorganisatie heb. Sinds de reorganisatie wordt van mij verwacht dat ik collega's actief aanstuur en deze rol past mij helaas niet. Ik vond dat ik niet direct moest opgeven en het toch moest proberen, ondanks dat het vanaf het begin al niet goed voelt. (Een belangrijke overweging is ook dat er binnen de organisatie geen opleidings-/doorgroeimogelijkheden zijn voor mij. Wellicht zou ik overgeplaatst kunnen worden naar een andere afdeling waar ik hetzelfde werk zou moeten gaan doen, maar zelfs dat is allerminst zeker). Vervolgens ben ik met medeweten van mijn manager en bedrijfsmaatschappelijk werk gestart met een online loopbaantraject (inmiddels afgerond), ik ben op eigen initiatief een training gaan doen om mijn weerbaarheid te verhogen en in overleg met mijn manager heb ik mijn contracturen wat teruggeschroefd, in de hoop dat dit mij meer rust, en hierdoor meer energie, zou geven. Ondanks dat ik iets minder op de werkvloer aanwezig ben, merk ik dat dit mij weinig helpt.
De stand van zaken nu is dat het loopbaantraject eigenlijk niets concreets opgeleverd heeft en dat het me steeds zwaarder valt om dagelijks naar mijn werk te gaan. Tijdens mijn "reïntegratie" zat ik voornamelijk apart van mijn collega's. In de reïntegratieperiode is werkverdeling op de afdeling omgegooid. Een aantal collega's lijkt vooral druk elkaar vliegen af te vangen in de hoop een wit voetje te halen bij de manager. Er lijkt sprake te zijn van "bondjes" van collega's. Ik heb hier last van en mijn onzekerheid (niet alleen over het feit dat ik kennelijk geen goede "aanstuurder" ben, maar ook over mezelf als persoon), maar dit op een niet beschuldigende manier bespreekbaar maken heeft niet geleid tot verbetering, integendeel...Het gebeurt meer en meer, maar nu veelal stiekem. Nadat ik dit besproken heb met de manager, heeft hij de betreffende medewerkers gevraagd iets minder "vooruitstrevend" te werk te gaan en iets zorgvuldiger te communiceren, maar daar blijft het bij.
Inmiddels denk ik dat ik signalen dat deze baan, deze organisatie en deze collega's niet (meer) bij mij passen stelselmatig lange tijd heb genegeerd, simpelweg vanuit het feit dat ik wilde laten zien dat ik mijn nieuwe functie wel goed kon uitvoeren en ik een tijdje uit de running ben geweest. Ik kan echter niet meer ontkennen dat ik doodongelukkig ben in hetgeen waar ik doordeweeks het meest mee bezig ben. Mijn zelfvertrouwen neemt met de dag af. Op de één of ander manier onbreekt het me echter aan de energie om voor mezelf helderheid te krijgen als het erom gaat welke richting ik op zou willen in mijn loopbaan.
Het liefst zou ik mijn huidige baan per direct opzeggen om ruimte te creëren voor mezelf, maar tegelijkertijd durf ik niet, want geen recht op WW of andere vorm van uitkering. Aan de andere kant heb ik een spaarpotje en kan ik mezelf in ieder geval een aantal maanden financieel onderhouden e zal ik de stap toch een keer moeten gaan zetten.
Ik ben benieuwd hoe jullie hierover denken en of er onder jullie mensen zijn die de stap hebben gewaagd om je oude baan gedag te zeggen zonder een vaststaand plan.
zaterdag 12 januari 2019 18:04
In welke sector zit je? En heb je een specifiek beroep, of kun je dat in vele bedrijfstakken uitvoeren?
Momenteel is er zoveel werk, dat je bij wijze van spreken overal aan de slag kan. Dus mocht je spaarpotje leeg beginnen te raken, kun je altijd tijdelijk uitzendwerk doen, er is zoveel werk. Mijn mening is dat het leven te kort is om werk te doen waar je ongelukkig van word. En als ik jouw situatie zo lees, lijkt het me veel beter voor je om ontslag te nemen, zodat je wat rust en ruimte creëert voor jezelf en om je toekomst te bepalen.
Momenteel is er zoveel werk, dat je bij wijze van spreken overal aan de slag kan. Dus mocht je spaarpotje leeg beginnen te raken, kun je altijd tijdelijk uitzendwerk doen, er is zoveel werk. Mijn mening is dat het leven te kort is om werk te doen waar je ongelukkig van word. En als ik jouw situatie zo lees, lijkt het me veel beter voor je om ontslag te nemen, zodat je wat rust en ruimte creëert voor jezelf en om je toekomst te bepalen.
allereerst
zaterdag 12 januari 2019 18:10
Ik zou zeker niet ‘zomaar’ opzeggen.
Kan je niet iets regelen met het werk? Dat je weggaat met een vaststellingsovereenkomst en zodoende toch recht op WW hebt?
Dat gebeurt bij ons op het werk regelmatig. Zijn dan ook vaak mensen die na een reorganisatie niet echt meer hun draai hebben kunnen vinden.
Andere optie zou zijn (ook dat gebeurt bij ons regelmarig) dat je een loopbaantraject doet. En dan ook ondertussen bijv stages loopt bij banen die je misschien wel leuk vind. Die stages etc doe je gewoon onder werktijd, je krijgt gewoon je loon doorbetaald. Je spreekt alleen dan wel vooraf een duidelijke einddatum af; na 1 maart ga je hier uit dienst en tot die tijd krijg je van ons alle ruimte om iets nieuws te vinden/leren/ontdekken.
Of bijvoorbeeld een studie waarmee je ‘breder inzetbaar bent’ in de maatschappij.
Ga eens in gesprek met HR. Vaak willen ze wel meewerken. Zij hebben niks aan een zieke of ongemotiveerde werknemer.
Kan je niet iets regelen met het werk? Dat je weggaat met een vaststellingsovereenkomst en zodoende toch recht op WW hebt?
Dat gebeurt bij ons op het werk regelmatig. Zijn dan ook vaak mensen die na een reorganisatie niet echt meer hun draai hebben kunnen vinden.
Andere optie zou zijn (ook dat gebeurt bij ons regelmarig) dat je een loopbaantraject doet. En dan ook ondertussen bijv stages loopt bij banen die je misschien wel leuk vind. Die stages etc doe je gewoon onder werktijd, je krijgt gewoon je loon doorbetaald. Je spreekt alleen dan wel vooraf een duidelijke einddatum af; na 1 maart ga je hier uit dienst en tot die tijd krijg je van ons alle ruimte om iets nieuws te vinden/leren/ontdekken.
Of bijvoorbeeld een studie waarmee je ‘breder inzetbaar bent’ in de maatschappij.
Ga eens in gesprek met HR. Vaak willen ze wel meewerken. Zij hebben niks aan een zieke of ongemotiveerde werknemer.
zaterdag 12 januari 2019 18:12
Nou als TO'S zelfvertrouwen met de dag afneemt,omdat ze zich absoluut niet prettig voelt in haar functie en werkomgeving, dan lijkt me dat wel een oplossing eigenlijk. Om te veranderen, of te gaan uitzoeken wat je wilt, heb je inzet en motivatie nodig. Als je iedere dag bekaf en gedemotiveerd thuis komt, dan vrees ik dat er weinig gebeurt. Tot het moment dat het echt te ver gaat en TO eraan onderdoor gaat. Er is een potje spaargeld, en er is werk zat om een aantal uur in de week te werken (om rond te komen), waarom dan door blijven modderen?
zaterdag 12 januari 2019 18:21
Dank voor jullie reacties.
@Viennas: Ik werk in de onderwijssector en heb daar een administratieve functie. Niet heel specifiek dus. In principe is er binnen alle sectoren en bedrijven administratief/ondersteunend personeel nodig, dus in die zin ben ik niet heel bang dat ik geen andere baan zou kunnen vinden.
@Erias: Tja. Het willen opzeggen van mijn baan is inderdaad een gevolg van het feit dat ik me ongelukkig voel in mijn baan. Voor dat laatste is het bijltje erbij neergooien wel een oplossing. Het is uiteraard niet het antwoord op de vraag welke richting ik op wil met mijn loopbaan. Mogelijk zou ik juist wel de rust kunnen vinden om me hier meer op te richten. Wil ik iets heel anders gaan doen, ga ik een opleiding doen. Een aantal maanden red ik het financieel zeker, maar financiële onzekerheid (op de lange termijn) geeft echter weer onrust, dus een dilemma is het wel...
@Viennas: Ik werk in de onderwijssector en heb daar een administratieve functie. Niet heel specifiek dus. In principe is er binnen alle sectoren en bedrijven administratief/ondersteunend personeel nodig, dus in die zin ben ik niet heel bang dat ik geen andere baan zou kunnen vinden.
@Erias: Tja. Het willen opzeggen van mijn baan is inderdaad een gevolg van het feit dat ik me ongelukkig voel in mijn baan. Voor dat laatste is het bijltje erbij neergooien wel een oplossing. Het is uiteraard niet het antwoord op de vraag welke richting ik op wil met mijn loopbaan. Mogelijk zou ik juist wel de rust kunnen vinden om me hier meer op te richten. Wil ik iets heel anders gaan doen, ga ik een opleiding doen. Een aantal maanden red ik het financieel zeker, maar financiële onzekerheid (op de lange termijn) geeft echter weer onrust, dus een dilemma is het wel...
anoniem_381353 wijzigde dit bericht op 12-01-2019 18:29
Reden: aanvulling op reactie
Reden: aanvulling op reactie
48.17% gewijzigd
zaterdag 12 januari 2019 19:20
Je vraagt of er wel eens mensen een oude baan hebben opgezegd voordat ze een nieuwe hadden: ja, ik.
Maar...ik had wel al sollicitatiebrieven gestuurd in de maand ervoor en een idee van mijn positie in de markt. En mijn spaarpotje was genoeg voor meer dan een jaar. En mijn toenmalige partner had een inkomen. Een 'paar maanden' kunnen uitzingen klinkt wel wat mager.
Ik herken je gevoel van ruimte willen om te solliciteren heel goed, kun je niet een paar dagen vrij nemen? Dat heb ik in een vergelijkbare situatie gedaan om mijn brief en cv op orde te krijgen.
Maar...ik had wel al sollicitatiebrieven gestuurd in de maand ervoor en een idee van mijn positie in de markt. En mijn spaarpotje was genoeg voor meer dan een jaar. En mijn toenmalige partner had een inkomen. Een 'paar maanden' kunnen uitzingen klinkt wel wat mager.
Ik herken je gevoel van ruimte willen om te solliciteren heel goed, kun je niet een paar dagen vrij nemen? Dat heb ik in een vergelijkbare situatie gedaan om mijn brief en cv op orde te krijgen.
zaterdag 12 januari 2019 22:32
Ik ben weleens zo klaar geweest met een bedrijf dat ik na een mail die me verkeerd schoot direct mijn ontslag heb ingediend. Ik ben opgestaan en ik ben weggelopen. Op dat moment was ik er al 7 jaar fulltime in dienst, dus ik liet best wat achter me.
Gelukkig stond mijn man volledig achter me.
Ik ben als een malle gaan solliciteren, het was op het ergste punt van de crisis, maar ik had binnen enkele weken 15 gesprekken en kon kiezen uit meerdere bedrijven. Overigens heb ik geen bijzonder profiel, want ik had alleen mijn havo afgerond.
Gelukkig stond mijn man volledig achter me.
Ik ben als een malle gaan solliciteren, het was op het ergste punt van de crisis, maar ik had binnen enkele weken 15 gesprekken en kon kiezen uit meerdere bedrijven. Overigens heb ik geen bijzonder profiel, want ik had alleen mijn havo afgerond.
zaterdag 12 januari 2019 23:15
zaterdag 12 januari 2019 23:25
Heb je je al georiënteerd op de huidige arbeidsmarkt? Je kan ook gewoon gaan solliciteren, wie weet heb je snel weer iets anders en kan je dan je baan opzeggen.
Ik heb mijn baan wel eens opgezegd zonder iets nieuws te hebben.
Ik had wel spaargeld, een partner met inkomen en vrij veel zekerheid dat ik iets anders zou kunnen krijgen.
Ik heb mijn baan wel eens opgezegd zonder iets nieuws te hebben.
Ik had wel spaargeld, een partner met inkomen en vrij veel zekerheid dat ik iets anders zou kunnen krijgen.
zaterdag 12 januari 2019 23:52
Ik heb een paar keer een baan opgezegd zonder dat ik wat anders had. Het kwam altijd goed.
Je loopt een uitzendbureau binnen en je kan direct beginnen. Dat is vaak wat een bedrijf wil. Ik kon werken in de kinderopvang of als secretaresse. Sectoren waar vaak (flex)werk beschikbaar is.
Wat zegt je gevoel? Je voelt zelf vaak het beste aan wat je moet gaan doen.
Je loopt een uitzendbureau binnen en je kan direct beginnen. Dat is vaak wat een bedrijf wil. Ik kon werken in de kinderopvang of als secretaresse. Sectoren waar vaak (flex)werk beschikbaar is.
Wat zegt je gevoel? Je voelt zelf vaak het beste aan wat je moet gaan doen.
zondag 13 januari 2019 10:10
Fijn, zoveel reacties! 
Eigenlijk modder ik al zeker 2 jaar maar wat aan. Eerst dacht ik dat de reorganisatie er de oorzaak van was dat ik me niet meer op mijn plek voelde en dat ik het een kans moest geven. inmiddels heb ik aan mezelf kunnen toegeven dat het me niet gelukt is om me na mijn (ietwat geisoleerde) reintegratie goed in te voegen. Ik vind onvoldoende aansluiting vind in het nieuw samengestelde team en dat de manier van samenwerken mij niet past. Het "mislukken" heeft een enorme deuk in mijn zelfvertrouwen (dat na de reorganisatie al wat broos was) geslagen. Resultaat is dat ik eigenlijk weer op het punt ben beland waarop ik me een tijdje geleden ziek heb moeten melden. Om eerlijk te zijn ben ik dat punt al gepasseerd, maar ik kan me onmogelijk weer ziek melden. Dat wil ik ook niet; dat zou een herhaling van zetten betekenen en daarmee is niemand gebaat.
Ik heb een partner met een redelijk inkomen. We kunnen het wel een tijdje uitzingen met ons spaargeld, dus we zullen niet direct in de financiele problemen komen. Wel vindt mijn partner het zeer onverstandig om mijn baan op te zeggen, zolang ik niets anders achter de hand heb. Hij staat er, net als veel anderen, niet echt achter dat ik het bijltje erbij neergooi. Dat is echter wel wat ik het liefst zou doen, direct opzeggen in de hoop dat het me rust geeft om niet meer dagelijks die doodlopende weg in te moeten slaan en iedere avond verdrietig, gedemotiveerd en met het gevoel een complete mislukking te zijn zo ongeveer alle vacaturessites af te struinen.
Ik heb me ingeschreven bij een detacheringbureau in de sector waarbinnen ik werkzaam ben en heb een lijstje gemaakt van bedrijven waar ik zou willen werken. De websites van deze bedrijven bezoek ik wekelijks. Ik zoek met name banen die gerelateerd zijn aan mijn huidige baan, maar dan zonder leidinggevende taken. Hoe mijn kansen liggen weet ik nog niet goed. ..
Eigenlijk modder ik al zeker 2 jaar maar wat aan. Eerst dacht ik dat de reorganisatie er de oorzaak van was dat ik me niet meer op mijn plek voelde en dat ik het een kans moest geven. inmiddels heb ik aan mezelf kunnen toegeven dat het me niet gelukt is om me na mijn (ietwat geisoleerde) reintegratie goed in te voegen. Ik vind onvoldoende aansluiting vind in het nieuw samengestelde team en dat de manier van samenwerken mij niet past. Het "mislukken" heeft een enorme deuk in mijn zelfvertrouwen (dat na de reorganisatie al wat broos was) geslagen. Resultaat is dat ik eigenlijk weer op het punt ben beland waarop ik me een tijdje geleden ziek heb moeten melden. Om eerlijk te zijn ben ik dat punt al gepasseerd, maar ik kan me onmogelijk weer ziek melden. Dat wil ik ook niet; dat zou een herhaling van zetten betekenen en daarmee is niemand gebaat.
Ik heb een partner met een redelijk inkomen. We kunnen het wel een tijdje uitzingen met ons spaargeld, dus we zullen niet direct in de financiele problemen komen. Wel vindt mijn partner het zeer onverstandig om mijn baan op te zeggen, zolang ik niets anders achter de hand heb. Hij staat er, net als veel anderen, niet echt achter dat ik het bijltje erbij neergooi. Dat is echter wel wat ik het liefst zou doen, direct opzeggen in de hoop dat het me rust geeft om niet meer dagelijks die doodlopende weg in te moeten slaan en iedere avond verdrietig, gedemotiveerd en met het gevoel een complete mislukking te zijn zo ongeveer alle vacaturessites af te struinen.
Ik heb me ingeschreven bij een detacheringbureau in de sector waarbinnen ik werkzaam ben en heb een lijstje gemaakt van bedrijven waar ik zou willen werken. De websites van deze bedrijven bezoek ik wekelijks. Ik zoek met name banen die gerelateerd zijn aan mijn huidige baan, maar dan zonder leidinggevende taken. Hoe mijn kansen liggen weet ik nog niet goed. ..
zondag 13 januari 2019 10:30
Ik zou je met klem willen adviseren om geen beslissingen met verstrekkende gevolgen te nemen terwijl je psychisch niet goed in je vel zit. Probeer dat eerst weer op orde te krijgen (desnoods toch met een ziekmelding en zeker met psychologische/therapeutische hulp). Je hebt voldoende energie en de beste versie van jezelf nodig als je weer aan iets nieuws begint. Gun jezelf die kans!bAnin schreef: ↑13-01-2019 10:10Fijn, zoveel reacties!
Eigenlijk modder ik al zeker 2 jaar maar wat aan. Eerst dacht ik dat de reorganisatie er de oorzaak van was dat ik me niet meer op mijn plek voelde en dat ik het een kans moest geven. inmiddels heb ik aan mezelf kunnen toegeven dat het me niet gelukt is om me na mijn (ietwat geisoleerde) reintegratie goed in te voegen. Ik vind onvoldoende aansluiting vind in het nieuw samengestelde team en dat de manier van samenwerken mij niet past. Het "mislukken" heeft een enorme deuk in mijn zelfvertrouwen (dat na de reorganisatie al wat broos was) geslagen. Resultaat is dat ik eigenlijk weer op het punt ben beland waarop ik me een tijdje geleden ziek heb moeten melden. Om eerlijk te zijn ben ik dat punt al gepasseerd, maar ik kan me onmogelijk weer ziek melden. Dat wil ik ook niet; dat zou een herhaling van zetten betekenen en daarmee is niemand gebaat.
Hoe realistisch is het om in een nieuwe baan te starten terwijl je psychisch heel slecht in je vel zit, en te verwachten in die nieuwe baan dan wel
succesvol te zijn?
Ik heb een partner met een redelijk inkomen. We kunnen het wel een tijdje uitzingen met ons spaargeld, dus we zullen niet direct in de financiele problemen komen. Wel vindt mijn partner het zeer onverstandig om mijn baan op te zeggen, zolang ik niets anders achter de hand heb. Hij staat er, net als veel anderen, niet echt achter dat ik het bijltje erbij neergooi. Dat is echter wel wat ik het liefst zou doen, direct opzeggen in de hoop dat het me rust geeft om niet meer dagelijks die doodlopende weg in te moeten slaan en iedere avond verdrietig, gedemotiveerd en met het gevoel een complete mislukking te zijn zo ongeveer alle vacaturessites af te struinen.
Als je gezamenlijk een huishouden voert en de verantwoording voor de kosten draagt, dan lijkt het me goed om het hierin eerst samen eens te worden. Ik heb relaties zien stranden op dit soort verschillen van mening, vooral daar waar het toch allemaal niet zo vlot liep met solliciteren of er andere tegenslagen ongelukkig samenvielen.
Ik heb me ingeschreven bij een detacheringbureau in de sector waarbinnen ik werkzaam ben en heb een lijstje gemaakt van bedrijven waar ik zou willen werken. De websites van deze bedrijven bezoek ik wekelijks. Ik zoek met name banen die gerelateerd zijn aan mijn huidige baan, maar dan zonder leidinggevende taken. Hoe mijn kansen liggen weet ik nog niet goed. ..
Hoe lang sta je al ingeschreven en kijk je al? Hoe vaak heb je al gesolliciteerd? Zegt het antwoord op deze vragen niets over jouw kansen?
zaterdag 19 januari 2019 09:28
Goed advies, ga met je werkgever in gesprek over de situatie en wees ook eerlijk over dat de situatie voor jou ziekmakend is. Een verstandige werkgever zal je een vaststellingsovereenkomst aanbieden waarmee je je recht op WW behoudt. Wellicht kun je er nog iets van vrijstelling van werk uit onderhandelen zodat je niet je hele opzegtermijn hoeft uit te zingen.piepp schreef: ↑12-01-2019 18:10Ik zou zeker niet ‘zomaar’ opzeggen.
Kan je niet iets regelen met het werk? Dat je weggaat met een vaststellingsovereenkomst en zodoende toch recht op WW hebt?
Dat gebeurt bij ons op het werk regelmatig. Zijn dan ook vaak mensen die na een reorganisatie niet echt meer hun draai hebben kunnen vinden.
Andere optie zou zijn (ook dat gebeurt bij ons regelmarig) dat je een loopbaantraject doet. En dan ook ondertussen bijv stages loopt bij banen die je misschien wel leuk vind. Die stages etc doe je gewoon onder werktijd, je krijgt gewoon je loon doorbetaald. Je spreekt alleen dan wel vooraf een duidelijke einddatum af; na 1 maart ga je hier uit dienst en tot die tijd krijg je van ons alle ruimte om iets nieuws te vinden/leren/ontdekken.
Of bijvoorbeeld een studie waarmee je ‘breder inzetbaar bent’ in de maatschappij.
Ga eens in gesprek met HR. Vaak willen ze wel meewerken. Zij hebben niks aan een zieke of ongemotiveerde werknemer.
Dit zou ik echter alleen doen als je zeker weet dat je hier stevig genoeg voor in je schoenen staat. Als je in deze situatie alsnog ziek wordt heb je wel een probleem met het UWV.
Sterkte met de situatie, ik weet uit ervaring hoe energiezuigend dit kan zijn.
zaterdag 19 januari 2019 11:12
Je bent onder meer gedemotiveerd omdat je niet kan doorgroeien schrijf je. Maar hoe zou je willen doorgroeien als je tegelijk geen leidinggevende taken wil? Heb je daar een concreet beeld bij?
Aansturen op een ontslag met behoud van WW lijkt me alleen zinvol als je vanuit de werkgever bekijkt wat de kosten van verschillende scenario’s zijn.
Je geeft aan dat je een generieke administratieve functie hebt, dat klinkt als het soort functies dat in hoog tempo geautomatiseerd wordt. Hoe zeker weet je dat er vraag is naar je huidige vaardigheden?
Waarom is ziek melden geen optie?
Aansturen op een ontslag met behoud van WW lijkt me alleen zinvol als je vanuit de werkgever bekijkt wat de kosten van verschillende scenario’s zijn.
Je geeft aan dat je een generieke administratieve functie hebt, dat klinkt als het soort functies dat in hoog tempo geautomatiseerd wordt. Hoe zeker weet je dat er vraag is naar je huidige vaardigheden?
Waarom is ziek melden geen optie?
Like a great eternal Klansman
With his two flashing red eyes
Turn around he's always watching
(Dead Kennedys)
With his two flashing red eyes
Turn around he's always watching
(Dead Kennedys)
zaterdag 19 januari 2019 13:22
Ik snap dat het heel verleidelijk klinkt om nu ontslag te nemen. Dat zou ik echter nu nog niet doen als ik in jouw schoenen stond. Zou een ziekmelding wel serieus overwegen.
Je partner staat er niet achter en het paar maanden kunnen uitzingen is wel erg weinig. Dat zal ook stress gaan opleveren.
En de arbeidsmarkt voor administratieve banen is niet denderend. Bij mijn werkgever, waar regelmatig vacatures zijn, wordt juist op die categorie bezuinigd. Dat werk wordt inderdaad steeds meer geautomatiseerd zoals hierboven ook al geschreven is. Ik zou er niet teveel op rekenen dat je binnen no-time weer zo'n baan vindt en al helemaal niet terwijl je je nog niet goed voelt.
Je partner staat er niet achter en het paar maanden kunnen uitzingen is wel erg weinig. Dat zal ook stress gaan opleveren.
En de arbeidsmarkt voor administratieve banen is niet denderend. Bij mijn werkgever, waar regelmatig vacatures zijn, wordt juist op die categorie bezuinigd. Dat werk wordt inderdaad steeds meer geautomatiseerd zoals hierboven ook al geschreven is. Ik zou er niet teveel op rekenen dat je binnen no-time weer zo'n baan vindt en al helemaal niet terwijl je je nog niet goed voelt.
I'm not lazy
I'm on energy saving mode
I'm on energy saving mode
zaterdag 19 januari 2019 13:38
Ik zou nu geen ontslag nemen. Ten eerste beschrijf je problemen bij jezelf waar je in een volgende baan ook tegenaan gaat lopen: Onzekerheid, niet goed in je vel zitten, gevoelig voor je omgeving. Als je in je proeftijd zit of een tijdelijk contract hebt, kan dat erg onvoordelig uitpakken als de klachten die nu nog sluimeren weer volledig opspelen. Een nieuwe baan brengt ook veel stress. Om van werkloos thuis zitten nog niet eens te spreken.
Ten tweede heb je geen duidelijk beeld van de arbeidsmarkt. Weten waar je zou willen werken en de websites regelmatig bezoeken, is niet genoeg oriëntatie. Hoe vaak zijn er vacatures, hoe veel mensen reageren daarop, hoe staat het ervoor in jouw regio? Houd er rekening mee dat er ook een roedel twintigers is die voor een habbekrats aan de slag gaan. Een potje voor een paar maanden is prima als werkgevers staan te springen om mensen zoals jij.
Ik denk dat je eerst moet zorgen dat de basis in orde is: Zorg dat jij weerbaar bent, zorg dat je weet wat jouw waarde is op de arbeidsmarkt en zorg dat je een duidelijk plan hebt. Misschien krijg je dan ook je partner in jouw kamp. Hij maakt je ook van dichtbij mee en ziet misschien in dat die onzekerheid je helemaal niet verder gaat helpen.
Ten tweede heb je geen duidelijk beeld van de arbeidsmarkt. Weten waar je zou willen werken en de websites regelmatig bezoeken, is niet genoeg oriëntatie. Hoe vaak zijn er vacatures, hoe veel mensen reageren daarop, hoe staat het ervoor in jouw regio? Houd er rekening mee dat er ook een roedel twintigers is die voor een habbekrats aan de slag gaan. Een potje voor een paar maanden is prima als werkgevers staan te springen om mensen zoals jij.
Ik denk dat je eerst moet zorgen dat de basis in orde is: Zorg dat jij weerbaar bent, zorg dat je weet wat jouw waarde is op de arbeidsmarkt en zorg dat je een duidelijk plan hebt. Misschien krijg je dan ook je partner in jouw kamp. Hij maakt je ook van dichtbij mee en ziet misschien in dat die onzekerheid je helemaal niet verder gaat helpen.
zaterdag 19 januari 2019 13:48
Ik ben ook een keer weggegaan in een baan, zonder uitzicht op wat anders. Ik was niet ziek van die baan, maar het was duidelijk dat ik daar niet op m’n plek zat.
Egenlijk snapte niemand het, maar ik zelf wel. Ik was er gewoon echt klaar mee en had er vertrouwen in dat ik wel weer iets anders zou vinden. En dat gebeurde ook, na 6 weken, via het uitzendbureau.
Zou werk als secretaresse jou ook liggen? Daarin zie ik toch wel wat functies voorbij komen en het verschilt echt per plek hoe dat wordt ingevuld.. Wat vind je leuke elementen in je werk? Dingen regelen, plannen, contacten leggen, schrijven, wat is jouw specialiteit of wat kan je jouw specialiteit maken? Wel apart dat er niet echt iets uit je loopbaantraject is gekomen, hoe kan dat? Probeer verder te denken vanuit wat je leuk vindt en wat daarbij reeel zou zijn. En laat weten aan je netwerk dat je op zoek bent en wees zo cronreet mogelijk in wat je zoekt, alleen maar ‘ik ben op zoek’ gaat niet werken.. Zo ben ik in ieder geval meestal aan een andere baan gekomen.
Succes!
Egenlijk snapte niemand het, maar ik zelf wel. Ik was er gewoon echt klaar mee en had er vertrouwen in dat ik wel weer iets anders zou vinden. En dat gebeurde ook, na 6 weken, via het uitzendbureau.
Zou werk als secretaresse jou ook liggen? Daarin zie ik toch wel wat functies voorbij komen en het verschilt echt per plek hoe dat wordt ingevuld.. Wat vind je leuke elementen in je werk? Dingen regelen, plannen, contacten leggen, schrijven, wat is jouw specialiteit of wat kan je jouw specialiteit maken? Wel apart dat er niet echt iets uit je loopbaantraject is gekomen, hoe kan dat? Probeer verder te denken vanuit wat je leuk vindt en wat daarbij reeel zou zijn. En laat weten aan je netwerk dat je op zoek bent en wees zo cronreet mogelijk in wat je zoekt, alleen maar ‘ik ben op zoek’ gaat niet werken.. Zo ben ik in ieder geval meestal aan een andere baan gekomen.
Succes!
maandag 21 januari 2019 14:51
Mijn vriend heeft dit gedaan en is op het moment op zoek naar iets nieuws. Hoewel hij het soms vervelend vindt dat hij nu thuis zit en het nog niet echt op schiet met een nieuwe baan is hij wel blij dat hij het heeft gedaan.
Vanuit zijn vorige baan had hij simpelweg geen energie om hier mee bezig te zijn. Ondertussen heeft hij ook een coachtraject gedaan om er achter te komen wat hij wel wil doen.
Hij heeft wel het voordeel dat het van twee kanten niet lekker liep dus hij heeft kunnen regelen dat er een vaststellingsovereenkomst is opgemaakt. Officieel mag dit niet van jou uit komen maar je kunt kijken of je hier op kunt aansturen.
Vanuit zijn vorige baan had hij simpelweg geen energie om hier mee bezig te zijn. Ondertussen heeft hij ook een coachtraject gedaan om er achter te komen wat hij wel wil doen.
Hij heeft wel het voordeel dat het van twee kanten niet lekker liep dus hij heeft kunnen regelen dat er een vaststellingsovereenkomst is opgemaakt. Officieel mag dit niet van jou uit komen maar je kunt kijken of je hier op kunt aansturen.
maandag 21 januari 2019 15:05
Ik heb ook wel eens op het punt gestaan om te stoppen omdat ik diep ongelukkig was op mijn werk, maar heb nooit opgezegd voor ik iets nieuws had. Ik ben actief gaan solliciteren en had binnen no-time (lees: 2 weken ofzo) een nieuwe baan. Heb er wel bewust voor gekozen om een baan onder mijn niveau aan te nemen, zodat ik weer even tot mezelf kon komen en aan mijn zelfvertrouwen te werken. Het was voor mij de juiste oplossing: na een half jaar was ik weer mezelf, had ik weer ambities en was ik toe aan meer uitdaging. En toen had ik ook redelijk snel weer een leuke baan met alles wat ik zocht.
Ik zou er zelf niet mee geholpen zijn om na die rotbaan thuis te hebben gezeten.
Ik zou er zelf niet mee geholpen zijn om na die rotbaan thuis te hebben gezeten.
zaterdag 26 januari 2019 14:08
Dag allemaal, dank voor alle reacties. Ik heb een tijdje niet ingelogd, omdat ik er na het zoveelste voorval flink doorheen zit/zat. Inmiddels heb ik met mijn leidinggevende gesproken en aangegeven waar ik tegenaan loop. Onder de huidige omstandigheden ga ik er zowel lichamelijk als mentaal aan onderdoor.
Mijn leidinggevende gaf aan dat hij dit al een beetje aan had zien komen. Verder noemde hij vertrouwen te hebben in mij, dat ik mijn functie goed uitvoer, dat hij ervan overtuigd is dat ik "leerbaar" genoeg ben om mijzelf een aantal dingen nog eigen te maken en hij vroeg mij of ik bereid ben een voortrekkersrol te spelen om de zaken die niet goed lopen binnen de afdeling te gaan aanpakken. Dit heb ik tijdenlang geprobeerd, zonder enig resultaat. Het valt mij (te) zwaar om mijzelf staande te houden in een omgeving waarbinnen een select groepje collega's het gras voor mijn voeten wegmaait (wanneer ik daar op een later tijdstip achterkom, is het uiteraard altijd met de "beste bedoelingen" gedaan, maar altijd wordt "vergeten" om mij op de hoogte te stellen. Mijn leidinggevende speelt hierin een rol. Ik heb geprobeerd om dit zo eerlijk mogelijk, zonder met een vinger naar personen te wijzen uit te leggen. Het gesprek heeft me aan de ene kant wel wat opgelucht, omdat ik datgene wat me frustreert op tafel heb kunnen leggen. Tegelijkertijd is wel duidelijk geworden dat de situatie op de werkvloer is zoals hij is en dat daar weinig verandering in zal komen.
Er werd mij in een van de voorgaande reacties gevraagd hoe ik wil doorgroeien als ik geen leidinggevende taken wil. Doorgroeien hoeft niet altijd in verticale zin. Ik ben naar mijn werkgever ook altijd duidelijk geweest over het feit dat ik geen leidinggevende ambities heb. Je kunt echter ook doorgroeien in horizontale zin, door je kennis te verbreden of wellicht te specialiseren in een bepaald onderdeel. Die mogelijkheden zijn er niet binnen de organisatie waarin ik werk.
De functiecategorie waarin ik werkzaam ben zie ik voorlopig nog niet verdwijnen. De inhoud is wel erg aan verandering onderhevig, maar dat is in de meeste functies zo. Ik ben van origine secretaresse. En ja, ik moet concurreren met een leger twintigers, mogelijk hoger opgeleid. Daar moeten de meeste "ouderen" mee dealen.
@JollyRider: "Aansturen op een ontslag met behoud van WW lijkt me alleen zinvol als je vanuit de werkgever bekijkt wat de kosten van verschillende scenario’s zijn." Welke verschillende scenario's zouden er kunnen zijn? Misschien wat kort door de bocht, maar ik zie weinig meer opties dan mij zelf ontslag laten nemen (kost werkgever niets), mij door laten modderen zodat ik mij uiteindelijk weer ziek meld met weer een (langduriger) reintegratietraject of toch een vaststellingsovereenkomst met wederzijds goedvinden. Geen idee wat de verdere opties zouden kunnen zijn. Ik ben hierover nog niet in gesprek gegaan. Op dit moment voelt dit een beetje als mijn eigen glazen ingooien.
Waarom me opnieuw ziek melden geen optie is? Het kan wel, maar ik wil dat liever niet. Tijdens de periode dat ik niet/verminderd inzetbaar was, heb ik me zo afschuwelijk gevoeld. Daarnaast is ook vaak door bepaalde collega's aangegeven dat door "mijn uitval" duidelijk werd hoe slecht alles georganiseerd was. Ik ga hierover verder niet uitweiden, maar het is voelbaar dat mij zaken worden kwalijk worden genomen. Me ziek melden om vervolgens weer terug te moeten naar deze situatie is niet bevorderlijk voor mijn gezondheid.
Mijn leidinggevende gaf aan dat hij dit al een beetje aan had zien komen. Verder noemde hij vertrouwen te hebben in mij, dat ik mijn functie goed uitvoer, dat hij ervan overtuigd is dat ik "leerbaar" genoeg ben om mijzelf een aantal dingen nog eigen te maken en hij vroeg mij of ik bereid ben een voortrekkersrol te spelen om de zaken die niet goed lopen binnen de afdeling te gaan aanpakken. Dit heb ik tijdenlang geprobeerd, zonder enig resultaat. Het valt mij (te) zwaar om mijzelf staande te houden in een omgeving waarbinnen een select groepje collega's het gras voor mijn voeten wegmaait (wanneer ik daar op een later tijdstip achterkom, is het uiteraard altijd met de "beste bedoelingen" gedaan, maar altijd wordt "vergeten" om mij op de hoogte te stellen. Mijn leidinggevende speelt hierin een rol. Ik heb geprobeerd om dit zo eerlijk mogelijk, zonder met een vinger naar personen te wijzen uit te leggen. Het gesprek heeft me aan de ene kant wel wat opgelucht, omdat ik datgene wat me frustreert op tafel heb kunnen leggen. Tegelijkertijd is wel duidelijk geworden dat de situatie op de werkvloer is zoals hij is en dat daar weinig verandering in zal komen.
Er werd mij in een van de voorgaande reacties gevraagd hoe ik wil doorgroeien als ik geen leidinggevende taken wil. Doorgroeien hoeft niet altijd in verticale zin. Ik ben naar mijn werkgever ook altijd duidelijk geweest over het feit dat ik geen leidinggevende ambities heb. Je kunt echter ook doorgroeien in horizontale zin, door je kennis te verbreden of wellicht te specialiseren in een bepaald onderdeel. Die mogelijkheden zijn er niet binnen de organisatie waarin ik werk.
De functiecategorie waarin ik werkzaam ben zie ik voorlopig nog niet verdwijnen. De inhoud is wel erg aan verandering onderhevig, maar dat is in de meeste functies zo. Ik ben van origine secretaresse. En ja, ik moet concurreren met een leger twintigers, mogelijk hoger opgeleid. Daar moeten de meeste "ouderen" mee dealen.
@JollyRider: "Aansturen op een ontslag met behoud van WW lijkt me alleen zinvol als je vanuit de werkgever bekijkt wat de kosten van verschillende scenario’s zijn." Welke verschillende scenario's zouden er kunnen zijn? Misschien wat kort door de bocht, maar ik zie weinig meer opties dan mij zelf ontslag laten nemen (kost werkgever niets), mij door laten modderen zodat ik mij uiteindelijk weer ziek meld met weer een (langduriger) reintegratietraject of toch een vaststellingsovereenkomst met wederzijds goedvinden. Geen idee wat de verdere opties zouden kunnen zijn. Ik ben hierover nog niet in gesprek gegaan. Op dit moment voelt dit een beetje als mijn eigen glazen ingooien.
Waarom me opnieuw ziek melden geen optie is? Het kan wel, maar ik wil dat liever niet. Tijdens de periode dat ik niet/verminderd inzetbaar was, heb ik me zo afschuwelijk gevoeld. Daarnaast is ook vaak door bepaalde collega's aangegeven dat door "mijn uitval" duidelijk werd hoe slecht alles georganiseerd was. Ik ga hierover verder niet uitweiden, maar het is voelbaar dat mij zaken worden kwalijk worden genomen. Me ziek melden om vervolgens weer terug te moeten naar deze situatie is niet bevorderlijk voor mijn gezondheid.
anoniem_381353 wijzigde dit bericht op 26-01-2019 14:10
Reden: dubbele zin
Reden: dubbele zin
1.45% gewijzigd
zaterdag 26 januari 2019 17:16
Best herkenbaar.
Hier ook na een reorganisatie veel dingen anders, veel dingen die we eerst deden en prima verliepen, vinden ze opeens uit de tijd Natuurlijk is het goed om naar werkwijzen te kijken, maar de goedgebekte nieuwe collega's vinden zichzelf wel erg goed ( nee wij doen het al jaren zo en dat gaat goed zeggen ze dan. Dat wij het al jaren anders doen en dat dat ook goed gaat wordt van tafel geveegd). Ik hou me redelijk staande ( vind ik zelf), maar het plezier is wel voor een groot gedeelte weg.
Ligt er bij mij nog aan met wie ik werk, want dat zijn niet altijd dezelfde mensen. Met de wat rustigere mensen gaat het goed, maar ik zie altijd op tegen diensten waarbij ik met de goedgebekte moet werken... Alles wordt onder je handen vandaan gehaald, zogenaamd nooit bewust. Ik ben aan een dossier bezig en opeens blokkeert alles, omdat de andere collega in hetzelfde dossier gaat werken.
Als ik dan zeg dat ik er nog in bezig ben, is het ook van: oooow wist ik niet, ik zag dat het nog niet klaar is. Dat klopt, he, als ik nog bezig ben...…..
Ik kom de laatste tijd echt gestrest thuis om 16 uur, en dat gaat pas na het eten en koken over, dat ontspant.
Maar ik wil dat niet. Ben nu ook druk bezig met solliciteren. Heb wel mijn leeftijd tegen en inderdaad, in de administratie is best werk te vinden maar ook heel veel werkzoekende. Daarbij komt dat ik heel veel ervaring heb, maar geen specifieke diploma's
Ik zal mijn baan niet opzeggen voordat ik wat anders heb, maar zoek wel door
Hier ook na een reorganisatie veel dingen anders, veel dingen die we eerst deden en prima verliepen, vinden ze opeens uit de tijd Natuurlijk is het goed om naar werkwijzen te kijken, maar de goedgebekte nieuwe collega's vinden zichzelf wel erg goed ( nee wij doen het al jaren zo en dat gaat goed zeggen ze dan. Dat wij het al jaren anders doen en dat dat ook goed gaat wordt van tafel geveegd). Ik hou me redelijk staande ( vind ik zelf), maar het plezier is wel voor een groot gedeelte weg.
Ligt er bij mij nog aan met wie ik werk, want dat zijn niet altijd dezelfde mensen. Met de wat rustigere mensen gaat het goed, maar ik zie altijd op tegen diensten waarbij ik met de goedgebekte moet werken... Alles wordt onder je handen vandaan gehaald, zogenaamd nooit bewust. Ik ben aan een dossier bezig en opeens blokkeert alles, omdat de andere collega in hetzelfde dossier gaat werken.
Als ik dan zeg dat ik er nog in bezig ben, is het ook van: oooow wist ik niet, ik zag dat het nog niet klaar is. Dat klopt, he, als ik nog bezig ben...…..
Ik kom de laatste tijd echt gestrest thuis om 16 uur, en dat gaat pas na het eten en koken over, dat ontspant.
Maar ik wil dat niet. Ben nu ook druk bezig met solliciteren. Heb wel mijn leeftijd tegen en inderdaad, in de administratie is best werk te vinden maar ook heel veel werkzoekende. Daarbij komt dat ik heel veel ervaring heb, maar geen specifieke diploma's
Ik zal mijn baan niet opzeggen voordat ik wat anders heb, maar zoek wel door
