Werk & Studie alle pijlers

Altijd was dit mijn droom, maar nu niet meer?

27-07-2020 20:15 27 berichten
Alle reacties Link kopieren
Hoi allemaal, ik kom even mijn hart luchten.

Ik droomde als klein kind al van het worden van dierenarts. En na een zware middelbare schoolperiode startte ik eindelijk de droomstudie diergeneeskunde. Het ging mij eigenlijk allemaal heel erg makkelijk af en ik had en heb het erg naar mijn zin. Maar nu ik halverwege de studie ben word ik onzeker over mijn keuze. Kan ik het wel? Kan ik die verantwoordelijkheid aan? Had een baan als assistente niet genoeg geweest? Waarom moest ik percé een universitaire studie doen? Is dat toch niet gewoon te hoog gegrepen?

Toen ik laatst een weekje meeliep met een dierenarts dacht ik alleen maar help dit weet ik allemaal niet. En wat als ik over een aantal jaar klaar ben, hoe kun je nou ooit dit allemaal zelfstandig doen.
Daarbij komt ook dat ik eigenlijk een hele grote wens heb om moeder te worden. Ik wil helemaal niet als ik klaar ben met de studie 40 uur werken en diensten draaien om die studieschuld terug te betalen. 3 dagen vind ik ook wel genoeg en daarnaast zorgen voor mijn kind(eren).

Is het de leeftijd? Is het “normaal” die onzekerheid van het niet kunnen?
hoeveel jaar moet je nog dan? en waarom zou je niet willen werken met kinderen? zorg ervoor dat je financieel onafhankelijk bent
Alle reacties Link kopieren
Denk dat bijna iedereen die onzekerheid heeft in de eerste paar jaar van de studie en bij de eerste stages. Maar vergeet niet dat je nog wel even hebt om te leren hè! En na je studie kun je best een tijdje fulltime werken en parttime gaan werken als er kinderen komen. Ook dierenartsen kunnen parttime werken. Fijn dat er een goed salaris tegenover staat, waardoor dat waarschijnlijk ook gewoon kan.
Alle reacties Link kopieren
Ik had na drie jaar studie ook wel een beetje het ‘wat hebben ze nou aan mij?’ gevoel ja. En ik blijk uiteindelijk gewoon best goed te zijn in wat ik doe. Dus in die zin wel herkenbaar.
Je hebt bij diergeneeskunde ook co-schappen toch? Het is niet alsof je rechtstreeks uit de collegezaal in een keer eindverantwoordelijke bent voor een hele praktijk of zo.

Wat betreft moeder worden. Tja, ik heb ook gewoon een serieuze baan en ik ben moeder. En ik ken meerdere dierenartsen die ook gewoon kinderen hebben. Waarom zou dat niet samengaan? Je hoeft geen eigen solo-praktijk te beginnen natuurlijk, je kunt ook in loondienst bij een praktijk, of in een grotere kliniek. Enige vorm van diensten zal er wel bijhoren, dat zit een beetje in het vak. Maar dat heeft ook weer voordelen met een gezin, want dan ben je op werkdagen weer meer thuis.
Ik zou echt niet al dit soort beren op de weg gaan zoeken. Als je de studie zelf wel leuk vindt, en het gaat nu ook gewoon prima, dan is dat goed genoeg. En hoe je leven dat precies verloopt met dit vak als achtergrond, merk je later wel. Je zit ook niet voor eeuwig vast aan een gemaakte keuze. Er zijn ook mensen die een tijdje in de praktijk werken, en daarna meer advies gaan geven bij bijvoorbeeld een inspectie of zo. Er zijn echt meer mogelijkheden dan altijd alleen maar werken.
Alle reacties Link kopieren
Ik herken de angst om het niet te kunnen wel. Maar het feit is: zolang je studie nog niet voltooid is, is het normaal om het niet helemaal te kunnen en nog veel te moeten bijleren. Dat is ten slotte toch de bedoeling van de studie: leren. En zelfs wanneer je jaren in een bepaald veld staat, leer je nog bij. Dus wat betreft het nog niet allemaal weten: dat is normaal.

Qua studieschuld: heb je nu al een bijbaantje oid dat die schulden wat kan drukken?

Verder lijkt me dan nog de vraag over vanwaar die twijfel komt. Blijkt het beroep niet te zijn zoals je verwacht? Ben jijzelf dusdanig veranderd dat je vindt dat dit beroep niet meer bij je past? Of komen jouw twijfels echt puur voort uit praktische overwegingen en twijfels aan je capaciteiten? Wanneer dat laatste het geval is, zou ik even bekijken in hoeverre er een mouw aangepast kan worden aan dat praktische (ben je werkelijk standaard verplicht 40 uur te werken als dierenarts?) en werken aan je zelfvertrouwen. Doe je best tijdens je studie, doe ook wat aan zelfstudie indien naar nog ruimte voor is, probeer misschien ergens anders nog wat meer ervaring op te doen? En wees je ervan bewust dat jouw mentor(en) nu eenmaal een pak meer ervaring hebben dan jou en dat iedereen ooit "onwetend" is gestart.
leeg
Alle reacties Link kopieren
Intotheunknown schreef:
27-07-2020 21:52
Denk dat bijna iedereen die onzekerheid heeft in de eerste paar jaar van de studie en bij de eerste stages. Maar vergeet niet dat je nog wel even hebt om te leren hè! En na je studie kun je best een tijdje fulltime werken en parttime gaan werken als er kinderen komen. Ook dierenartsen kunnen parttime werken. Fijn dat er een goed salaris tegenover staat, waardoor dat waarschijnlijk ook gewoon kan.
Dat laatste is ook een goed punt trouwens. Om als assistente genoeg te verdienen, zul je heel veel meer uren moeten werken dan als dierenarts. Dus als je het zo bekijkt is dierenarts zijn beter te combineren met een gezin dan assistente.
“Ik wil helemaal niet als ik klaar ben met de studie 40 uur werken en diensten draaien om die studieschuld terug te betalen. 3 dagen vind ik ook wel genoeg en daarnaast zorgen voor mijn kind(eren).”

Beetje voorbarig dit allemaal. Maak nou eerst die studie maar af en ga werken. Je weet nooit hoe lang het duurt voor je zwanger bent/blijft. Dan kun je altijd weer zien toch? En sowieso is 40 uur werken niet verplicht hè.
Is het niet meer de angst dat het nu nog soort van lang leve de lol is en je straks gewoon moet werken.

32u is bijv. ook mooie werkweek.

Het vasthouden aan minder werken met zo'n goede studie zou ik zelf erg jammer vinden. Dan kun je bij wijze ook balie werk doen voor 12u en dan thuis met de kinderen zitten. (Dit doet mijn collega die een commerciële hbo opleiding heeft).
Alle reacties Link kopieren
Toen ik laatst een weekje meeliep met een dierenarts dacht ik alleen maar help dit weet ik allemaal niet.

Zou ook een beetje apart zijn als je dat wel wist hè, je moet immers nog drie jaar en die zijn niet voor de kat z'n kut. Even beide benen op de grond en niet zoveel van jezelf eisen. En je hoeft niet per sé (wat schrijf jij dat raar) de praktijk in hè, je kunt alsnog alle kanten op straks.
Vind je het interessant en leuk wat de dierenarts op je stageplek doet?

Mijn ervaring is dat je het meeste pas leert als je werkt en niet tijdens je studie.
Komt echt wel goed.
Ja, je moet nog veel leren na je afstuderen, dat moet iedereen.
Wat ik zou proberen is om de eerste periode in een praktijk te werken waar meerdere dierenartsen tegelijk werken, dan heb je altijd een back-up.
Ook zijn er steeds meer ketens van praktijken, ook dan is er altijd wel een collega (mogelijk in een andere locatie) die je kan bellen als je er zelf niet uitkomt.
Fulltime banen zijn nauwelijks meer te vinden. Juist omdat in het beroep bijna alleen nog maar vrouwen afstuderen (in ieder geval bij de kleine huisdieren), is parttime bijna de norm.
Ik ken zowel assistentes als dierenartsen en als dierenarts in dienst van een praktijk kun je met 2 dagen werken meer verdienen dan 'n fulltime werkende assistente, dus go for it!
Alle reacties Link kopieren
Ik herken het wel, TO. Ik heb alleen geneeskunde gestudeerd.

Ik ben om die reden zelfs 2 jaar gestopt met mijn studie tussen de bachelor en de coschappen, en heb toen mijn oudste zoon gekregen. Vervolgens ben ik deeltijd coschappen gaan lopen. Dat waren vrij lange dagen in het ziekenhuis, weken van 36-40 uur, maar doorgaans wel een 3-daags weekend, en dus een mamadag met mijn zoontje.

En dat bleek ik eigenkijk wel prima te vinden, een dag samen en dan nog 2 dagen weekend als gezin. Aan meer had ik geen behoefte. En de coschappen bleek ik hartstikke interessant en leerzaam te vinden. Ik wist niks idd, maar na een tijdje besefte ik ook dat dát nou de reden is dat je eerst co bent, en dan basisarts, en dan aios, en pas over heeeee lang specialist. Je groeit erin, in de kennis, de klinische ervaring en de verantwoordelijkheid. Dat hoeft niet allemaal in 1 dag, gelukkig.

Ik ben niet zo lang geleden afgestudeerd en werk nu tijdelijk buiten het ziekenhuis, 32 uur per week. Maar ik wil een van de meest ‘die-hard’ specialisaties gaan doen die er is. Tijdens mijn coschappen viel ik totaal voor dat vak, net zo hard als voor het moederschap en mijn kind.

Dus tja, nu wil ik allebei. Of dat gaat lukken zullen we zien, maar dan heb ik het iig geprobeerd. En ik weet nu dat waar een wil is, ook een weg is, en dat een kinderwens mijn carrière helemaal niet in de weg hóéft te staan. En omgekeerd ook niet. Het kan best én/én zijn. Vandaar dat ik nu ook 27 weken zwanger ben van nr. 2 :)

Oh enne, ik ben nu arts en moet elke dag zelfstandig spreekuur draaien en vind het nog steeds wel spannend. Gelukkig mag ik altijd een collega bellen voor overleg bij twijfel, maar je groeit er ook in om die beslissingen te nemen. De eerste dag alleen belde ik nog over iets ongeveer zo onbenullig als of je op een klein wondje een pleister mag plakken. Tja :hihi: beslissingen nemen was wel even een drempeltje dat ik over moest ;-D Maar je komt er vrij snel achter dat je best wat weet. En dat er ook niet meteen een ramp gebeurt als je iets niet zeker weet. Ik had vandaag bijvoorbeeld een patiënt met iets waar ik over twijfelde, en dus heb ik voor de zekerheid een lab aangevraagd dat ik misschien niet had aangevraagd als ik die ziekte al 100x had gezien. Tja. Die persoon heeft dus een buisje bloed afgegeven, just in case, terwijl de kans op de ziekte klein is. Misschien had ie geen bloed hoeven laten prikken als er een arts zat met 25 jaar ervaring. Maar ja. Gaat ‘ie niet dood van ;)

Lekker je studie afmaken. De rol van dokter groei je voldoende in tijdens je coschappen voor de casuïstiek waar je als beginnend (dieren)arts op wordt losgelaten en er is altijd mogelijkheid om te vragen en te overleggen. Niemand vindt dat gek. Juist fijn om je toets- en leerbaar op te stellen, daar kunnen je meer ervaren collega’s dan ook weer op bouwen, als je dat doet.

Ik vond moeder zijn en werken vele malen makkelijker en leuker dan ik had gedacht. Het enige waar ik spijt van heb is dat ik gestopt ben voordat ik het überhaupt had geprobeerd. Gelukkig is niks onomkeerbaar, maar ik heb me in die keuze veel teveel laten leiden door onzekerheid en angst over het combineren van het moederschap met een carrière, in plaats van dat ik meteen zei: ik doe het gewoon en we zien wel waar het schip strandt.

Arts EN moeder zijn, is wat mij betreft het mooiste dat er is. Niet OF, maar EN. En zoals ik elke ochtend vroeg dankbaar ben voor het kleine warme lijfje dat zich nog halfslapend tegen me aan nestelt en de karatekicks van zijn klaarwakkere broertje in mijn buik, zo ben ik ook elke dag dankbaar als ik mijn spreekkamer binnen loop en besef dat ik mezelf gewoon écht arts mag noemen.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
Alle reacties Link kopieren
Lux, fijn dat het zo mooi uitgepakt heeft! Volgens mij heb ik je al vanaf die eerste twijfels gevolgd, en het is heel leuk om te lezen hoe het afgelopen is. Ik ben nu wel heel benieuwd welk specialisme je wilt gaan doen (die waar je het toen al over had, of toch iets anders?).

Ik heb overigens hetzelfde TO, ik heb een kind van anderhalf, gekregen in mijn eentje als bewust alleenstaande moeder. Naast een best serieuze baan. En ik vind moeder zijn echt heel erg leuk, maar werkende moeder zijn nog vele malen beter. Mijn werk is leuker nu ik daarbuiten een andere belangrijke focus heb, maar de tijd met mijn kind is ook leuker omdat ik niet 24/7 in de zandbak zit.
Alle reacties Link kopieren
Doetje89 schreef:
27-07-2020 22:05
Is het niet meer de angst dat het nu nog soort van lang leve de lol is en je straks gewoon moet werken.

32u is bijv. ook mooie werkweek.

Het vasthouden aan minder werken met zo'n goede studie zou ik zelf erg jammer vinden. Dan kun je bij wijze ook balie werk doen voor 12u en dan thuis met de kinderen zitten. (Dit doet mijn collega die een commerciële hbo opleiding heeft).
Pfff, dat moet je ook echt willen: jezelf dan zo opofferen voor een kind. Ga je eerst een WO-studie doen, ik doel nu op TO, en dan al zo bezig zijn met de toekomstige kinderen. Daar is zo'n studie toch veel te duur voor, helemaal als je ook een studieschuld hebt? Ik vraag me dan af: je gaat toch niet studeren om dan daarna aan kinderen te beginnen? De chronologische term "daarna" kun je trouwens ruim opvatten. Of ik ben ouderwets in mijn opvattingen (kan hoor) dat je niet een dure WO studie gaat doen om daarna aan kinderen te beginnen (afgezien van of je ze wel of niet kunt krijgen). Ik kan me daar eerlijk gezegd niets bij voorstellen, maar ieder z'n wensen natuurlijk. Dat dan ook wel weer ;)
Alle reacties Link kopieren
nausicaa schreef:
27-07-2020 23:07
Lux, fijn dat het zo mooi uitgepakt heeft! Volgens mij heb ik je al vanaf die eerste twijfels gevolgd, en het is heel leuk om te lezen hoe het afgelopen is. Ik ben nu wel heel benieuwd welk specialisme je wilt gaan doen (die waar je het toen al over had, of toch iets anders?).

Ik heb overigens hetzelfde TO, ik heb een kind van anderhalf, gekregen in mijn eentje als bewust alleenstaande moeder. Naast een best serieuze baan. En ik vind moeder zijn echt heel erg leuk, maar werkende moeder zijn nog vele malen beter. Mijn werk is leuker nu ik daarbuiten een andere belangrijke focus heb, maar de tijd met mijn kind is ook leuker omdat ik niet 24/7 in de zandbak zit.
Je hebt PB. En idd het leven met kleine kinderen thuis vond ik een stuk saaier dan verwacht. Haha
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
Alle reacties Link kopieren
lux- schreef:
27-07-2020 22:38
Ik herken het wel, TO. Ik heb alleen geneeskunde gestudeerd.

Ik ben om die reden zelfs 2 jaar gestopt met mijn studie tussen de bachelor en de coschappen, en heb toen mijn oudste zoon gekregen. Vervolgens ben ik deeltijd coschappen gaan lopen. Dat waren vrij lange dagen in het ziekenhuis, weken van 36-40 uur, maar doorgaans wel een 3-daags weekend, en dus een mamadag met mijn zoontje.

En dat bleek ik eigenkijk wel prima te vinden, een dag samen en dan nog 2 dagen weekend als gezin. Aan meer had ik geen behoefte. En de coschappen bleek ik hartstikke interessant en leerzaam te vinden. Ik wist niks idd, maar na een tijdje besefte ik ook dat dát nou de reden is dat je eerst co bent, en dan basisarts, en dan aios, en pas over heeeee lang specialist. Je groeit erin, in de kennis, de klinische ervaring en de verantwoordelijkheid. Dat hoeft niet allemaal in 1 dag, gelukkig.

Ik ben niet zo lang geleden afgestudeerd en werk nu tijdelijk buiten het ziekenhuis, 32 uur per week. Maar ik wil een van de meest ‘die-hard’ specialisaties gaan doen die er is. Tijdens mijn coschappen viel ik totaal voor dat vak, net zo hard als voor het moederschap en mijn kind.

Dus tja, nu wil ik allebei. Of dat gaat lukken zullen we zien, maar dan heb ik het iig geprobeerd. En ik weet nu dat waar een wil is, ook een weg is, en dat een kinderwens mijn carrière helemaal niet in de weg hóéft te staan. En omgekeerd ook niet. Het kan best én/én zijn. Vandaar dat ik nu ook 27 weken zwanger ben van nr. 2 :)

Oh enne, ik ben nu arts en moet elke dag zelfstandig spreekuur draaien en vind het nog steeds wel spannend. Gelukkig mag ik altijd een collega bellen voor overleg bij twijfel, maar je groeit er ook in om die beslissingen te nemen. De eerste dag alleen belde ik nog over iets ongeveer zo onbenullig als of je op een klein wondje een pleister mag plakken. Tja :hihi: beslissingen nemen was wel even een drempeltje dat ik over moest ;-D Maar je komt er vrij snel achter dat je best wat weet. En dat er ook niet meteen een ramp gebeurt als je iets niet zeker weet. Ik had vandaag bijvoorbeeld een patiënt met iets waar ik over twijfelde, en dus heb ik voor de zekerheid een lab aangevraagd dat ik misschien niet had aangevraagd als ik die ziekte al 100x had gezien. Tja. Die persoon heeft dus een buisje bloed afgegeven, just in case, terwijl de kans op de ziekte klein is. Misschien had ie geen bloed hoeven laten prikken als er een arts zat met 25 jaar ervaring. Maar ja. Gaat ‘ie niet dood van ;)

Lekker je studie afmaken. De rol van dokter groei je voldoende in tijdens je coschappen voor de casuïstiek waar je als beginnend (dieren)arts op wordt losgelaten en er is altijd mogelijkheid om te vragen en te overleggen. Niemand vindt dat gek. Juist fijn om je toets- en leerbaar op te stellen, daar kunnen je meer ervaren collega’s dan ook weer op bouwen, als je dat doet.

Ik vond moeder zijn en werken vele malen makkelijker en leuker dan ik had gedacht. Het enige waar ik spijt van heb is dat ik gestopt ben voordat ik het überhaupt had geprobeerd. Gelukkig is niks onomkeerbaar, maar ik heb me in die keuze veel teveel laten leiden door onzekerheid en angst over het combineren van het moederschap met een carrière, in plaats van dat ik meteen zei: ik doe het gewoon en we zien wel waar het schip strandt.

Arts EN moeder zijn, is wat mij betreft het mooiste dat er is. Niet OF, maar EN. En zoals ik elke ochtend vroeg dankbaar ben voor het kleine warme lijfje dat zich nog halfslapend tegen me aan nestelt en de karatekicks van zijn klaarwakkere broertje in mijn buik, zo ben ik ook elke dag dankbaar als ik mijn spreekkamer binnen loop en besef dat ik mezelf gewoon écht arts mag noemen.
Heel erg bedankt voor je ervaring! Dat stelt mij echt heel erg gerust.
aardbei35 schreef:
27-07-2020 23:11
Pfff, dat moet je ook echt willen: jezelf dan zo opofferen voor een kind. Ga je eerst een WO-studie doen, ik doel nu op TO, en dan al zo bezig zijn met de toekomstige kinderen. Daar is zo'n studie toch veel te duur voor, helemaal als je ook een studieschuld hebt? Ik vraag me dan af: je gaat toch niet studeren om dan daarna aan kinderen te beginnen? De chronologische term "daarna" kun je trouwens ruim opvatten. Of ik ben ouderwets in mijn opvattingen (kan hoor) dat je niet een dure WO studie gaat doen om daarna aan kinderen te beginnen (afgezien van of je ze wel of niet kunt krijgen). Ik kan me daar eerlijk gezegd niets bij voorstellen, maar ieder z'n wensen natuurlijk. Dat dan ook wel weer ;)
Ik ben zelf erg enthousiast over het moederschap en dat weerhoudt me er niet van om als alleenstaande moeder gewoon fulltime te werken. Dat deed ik overigens ook toen ik nog niet alleenstaand was.
Volgens mij is de opleiding voor diergeneeskunde een numerus fixus opleiding, dus dan vind ik diep in mijn hart inderdaad: je hebt die plek gezocht, gekregen en geaccepteerd - dan is het niet fair dat je het daarna in de prullenbak gooit omdat je tóch maar 3 dagen per week wilt werken.

3 dagen per week werken kan overigens vast wel als dierenarts, want ik vermoed dat er wel meer dierenartsen zijn die niet 24/7 aan de beurt willen zijn. Daar hoef je dus niet voor te stoppen met je studie.

Thuis blijven voor de kinderen is maar een paar jaar. Als ze 4 zijn gaan ze naar school en als ze eenmaal 13+ zijn, vinden ze het heerlijk als je niet continu om hen heen bent. Dan is het fijn als je vrij eenvoudig wat meer kunt werken. Ik zou in elk geval niet nu al permanente beslissingen maken voor een tijdelijke situatie. En mijn hemel, je weet nog niet eens of je überhaupt wel zwanger wordt.
Sowieso je studie afmaken. Tanden op elkaar en go.

En dan later zie je wel. Misschien kan je wel geen kinderen krijgen. Of vind je geen man waarmee je dat wilt. Who knows.

Je hoeft nu nog geen beslissingen voor de rest van je leven te maken. Maar een studie niet afmaken is gewoon zonde geld en moeite.
Alle reacties Link kopieren
Ik denk dat de nadruk in de comments nu een beetje te veel ligt op het moederschap.

Diergeneeskunde is geen nummers fixus meer ;) mijn plekje heb ik dus niet gekregen maar verdiend door goed te scoren tijdens de selectie.

Ik wil ook helemaal niet stoppen. Ik ben alleen onzeker over of ik een baan als dierenarts wel aan kan omdat het zoveel verantwoordelijkheid met zich meebrengt en of dat wel part time kan combineren.
Ik hoor vaak dat je in een best wel diep gat valt na afstuderen en daar ben ik gewoon bang voor.
Alle reacties Link kopieren
Je bent bang voor allerlei dingen die misschien wel (maar misschien dus ook niet) gaan gebeuren. Joh je ziet tegen die tijd wel hoe je daarmee gaat dealen. maak gewoon je studie af.

De mensen die vinden dat TO (of wie dan ook) niet parttime mag gaan werken omdat ze een universitaire studie heeft gedaan begrijp ik echt niet. We leven in een vrij land, waarin je zelf mag kiezen welke studie je wil doen, hoeveel je wil werken en of je wel of geen kinderen wil. Ik vind het echt ouderwets om te roepen dat je zo'n studie niet mag doen als je al weet dat je niet fulltime wil werken. Het is 2020, niet 1950...
Alle reacties Link kopieren
Er zijn meer opties mogelijk als afgestudeerd dierenarts dan puur werken als dierenarts natuurlijk, waar je soms soepelere werkuren hebt. Er is altijd wel iets dat bij je past. Komt wel goed!
Alle reacties Link kopieren
-jolijn- schreef:
28-07-2020 09:58
Volgens mij is de opleiding voor diergeneeskunde een numerus fixus opleiding, dus dan vind ik diep in mijn hart inderdaad: je hebt die plek gezocht, gekregen en geaccepteerd - dan is het niet fair dat je het daarna in de prullenbak gooit omdat je tóch maar 3 dagen per week wilt werken.
Ik begrijp dat veel mensen zo denken. Hierdoor zijn er studenten die toch hun studie geneeskunde afmaken en uiteindelijk totaal iets anders gaan doen, terwijl ze al heel lang wisten dat het niks voor hen bleek te zijn. Dus dan kunnen ze beter eerder stoppen zodat er plek is voor iemand anders. Numerus fixus opleidingen houden er ook van te voren al rekening mee dat er een gedeelte afvalt wanneer er een aantal opleidingsplekken wordt vastgesteld.

Maar dit even los van TOs probleem. Het gevoel dat je ooit zelfstandig keuzes moet maken voor patiënten beangstigd me ook een beetje. Hoewel ik inderdaad nog een paar jaar heb om dat te leren voordat eindverantwoordelijke ben. Ik vind het heel fijn om de verhalen van anderen hier mee te lezen. En wat iemand eerder ook al zei klopt wel: Als je nu al alle kennis had gehad om dierenarts te zijn, dan had je niet nog een paar jaar moest studeren. Dus denk dat het best normaal is om er nu zo in te staan en dat je er vanzelf in groeit uiteindelijk.
Knuffelkatten schreef:
28-07-2020 10:04

Ik wil ook helemaal niet stoppen. Ik ben alleen onzeker over of ik een baan als dierenarts wel aan kan omdat het zoveel verantwoordelijkheid met zich meebrengt en of dat wel part time kan combineren.
Ik hoor vaak dat je in een best wel diep gat valt na afstuderen en daar ben ik gewoon bang voor.
Qua parttime werken zou ik me echt niet druk maken. Dit komt echt heel veel voor.
Wat wel helaas zo is, is dat heel veel dierenartsen een aantal jaar na afstuderen de praktijk verlaten. Vaak omdat ze de druk inderdaad te groot vinden, en omdat ze het werk/de verantwoordelijkheid niet los kunnen laten als ze thuis zijn.
Dus als je van jezelf weet dat je verantwoordelijkheid moeilijk los kan laten als je er niet bent, of dat je later gaat lopen malen over patienten en of je dingen niet beter anders had kunnen doen, dan is dat wel een risico als je gaat werken. En een kans dat je het toch te zwaar gaat vinden.
Mogelijk zou je nu al kunnen gaan kijken hoe je beter met dat soort gedachten om zou kunnen leren gaan.
Alle reacties Link kopieren
-jolijn- schreef:
28-07-2020 09:58
Ik ben zelf erg enthousiast over het moederschap en dat weerhoudt me er niet van om als alleenstaande moeder gewoon fulltime te werken. Dat deed ik overigens ook toen ik nog niet alleenstaand was.
Volgens mij is de opleiding voor diergeneeskunde een numerus fixus opleiding, dus dan vind ik diep in mijn hart inderdaad: je hebt die plek gezocht, gekregen en geaccepteerd - dan is het niet fair dat je het daarna in de prullenbak gooit omdat je tóch maar 3 dagen per week wilt werken.

3 dagen per week werken kan overigens vast wel als dierenarts, want ik vermoed dat er wel meer dierenartsen zijn die niet 24/7 aan de beurt willen zijn. Daar hoef je dus niet voor te stoppen met je studie.

Thuis blijven voor de kinderen is maar een paar jaar. Als ze 4 zijn gaan ze naar school en als ze eenmaal 13+ zijn, vinden ze het heerlijk als je niet continu om hen heen bent. Dan is het fijn als je vrij eenvoudig wat meer kunt werken. Ik zou in elk geval niet nu al permanente beslissingen maken voor een tijdelijke situatie. En mijn hemel, je weet nog niet eens of je überhaupt wel zwanger wordt.
Dus als je erachter komt dat het toch niet is wat je zoekt moet je maar de rest van je leven ongelukkig zijn in die baan omdat de plekken schaars zijn? Wat een onzin, dat gebeurt nu eenmaal, ook bij (dier)geneeskunde.
lux- wijzigde dit bericht op 28-07-2020 12:08
0.22% gewijzigd
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven