Viva zoekt
alle pijlers
Word jij mishandeld, maar blijf je?
zaterdag 23 februari 2013 12:32
Ik heb een tijd lang gewerkt met gezinnen waarin huiselijk geweld speelde. Er zjn bijna geen stellen die uit elkaar willen (en dat was ook zeker niet mijn insteek). De meeste stellen houden van elkaar en willen enkel dat het geweld stopt maar weten helaas niet altijd de juiste hulpverlener te vinden. Of schamen zich teveel om bij hulpverleners aan de bel te trekken. Gelukkig is er steeds meer aandacht voor en komen er ook steeds meer hulpverleners die niet meteen roepen dat mensen uit elkaar moeten gaan. Er zijn een tal van agressie-regulatie trainingen voor plegers van huiselijk geweld.
Het geweld is in veel situaties echt te stoppen met ondersteuning van een goede hulpverlener!
Het geweld is in veel situaties echt te stoppen met ondersteuning van een goede hulpverlener!
zaterdag 15 juni 2013 14:27
Huiselijk geweld. Lijkt zo makkelijk; Wat? Hij heeft je geslagen en je bent nog altijd bij hem?
Ja, veel vrouwen blijven jarenlang bij zo'n man. Ik was na 6 maanden weg. Was die tijd nog gebleven, omdat ik zwanger van hem was. Had er niet voor gekozen om alleen ouder te worden dus heb het nog een kans ( of 29, 30) gegeven. Maar uiteindelijk toch maar weggegaan. Was een verdrietige zaak, maar ik realiseerde me wel dat het noodzakelijk was.
Ja, veel vrouwen blijven jarenlang bij zo'n man. Ik was na 6 maanden weg. Was die tijd nog gebleven, omdat ik zwanger van hem was. Had er niet voor gekozen om alleen ouder te worden dus heb het nog een kans ( of 29, 30) gegeven. Maar uiteindelijk toch maar weggegaan. Was een verdrietige zaak, maar ik realiseerde me wel dat het noodzakelijk was.
Dolce far niente
zondag 16 juni 2013 14:54
Vraag me af wie hier echt op zal reageren. Ik ben zelf een kind van gescheiden ouders. Jarenlang zijn wij mishandeld door mijn vader. Hij onderdrukte ons en had ons daardoor in zijn macht.
Wij zijn al jaren verder, nog steeds hebben wij psych. problemen erdoor. Het zijn momenten, confrontaties waarmee je geconfronteerd wordt.
Als je onderdrukt wordt ben je te bang om je verhaal te doen. Bij ons heeft het ruim 15jaar geduurd.
aanvulling: Mensen scheiden tegenwoordig zo makkelijk. Niemand gelooft dat er zulke ernstige mishandeling kan bestaan. Ik moet me nog steeds verdedigen dat ik het contact met mijn vader verbroken heb. Terwijl de situatie heel ernstig was.
Wij zijn al jaren verder, nog steeds hebben wij psych. problemen erdoor. Het zijn momenten, confrontaties waarmee je geconfronteerd wordt.
Als je onderdrukt wordt ben je te bang om je verhaal te doen. Bij ons heeft het ruim 15jaar geduurd.
aanvulling: Mensen scheiden tegenwoordig zo makkelijk. Niemand gelooft dat er zulke ernstige mishandeling kan bestaan. Ik moet me nog steeds verdedigen dat ik het contact met mijn vader verbroken heb. Terwijl de situatie heel ernstig was.
vrijdag 12 juli 2013 04:14
Mijn zus was een spontane leuke meid totdat ze haar toenmalige man ontmoette. Dat was een psychopaat. Hij controleerde haar, vernederde haar en deed haar vervreemden van de familie. Mijn zus werd ook mishandeld door haar ex en hield dit een tijd lang voor zich. Uit schaamte, schuldgevoel, door zwangerschap etc. Dit terwijl wij opgegroeid zijn in een liefdevol nest en geleerd hebben weg te lopen uit zulke situaties. Uiteindelijk is ze bij hem weggegaan. Dit was naar aanleiding van een poging tot doodslag op haar leven en zijn arrestatie door het arrestatieteam. Zij heeft het overleeft, maar het was kantje boord.
Sommige mensen moeten eerst de dood aankijken en durven dan oas weg te lopen. En sommige blijven tot in de dood. Ik begrijp er nog steeds niks van.
Sommige mensen moeten eerst de dood aankijken en durven dan oas weg te lopen. En sommige blijven tot in de dood. Ik begrijp er nog steeds niks van.
vrijdag 1 november 2013 17:05
Wie wordt mishandeld door haar partner, pakt gelijk haar spullen en is weg. Zou je denken. Toch zijn er vrouwen die wél bij hun partner blijven.
Ik vind de TO van dit topic niet bepaald objectief, want als ik bovenstaande zin lees, zit hier al een sterke mening in. En ik zou mijn verhaal niet doen bij iemand die al zo'n oordeel heeft over iemand die blijft.
Ik vind de TO van dit topic niet bepaald objectief, want als ik bovenstaande zin lees, zit hier al een sterke mening in. En ik zou mijn verhaal niet doen bij iemand die al zo'n oordeel heeft over iemand die blijft.
Een wijs persoon leert meer door het stellen van een domme vraag dan een dom persoon leert van een wijs antwoord.
zaterdag 2 november 2013 15:48
vrijdag 15 november 2013 16:39
Ik herken mezelf wel daarin. Ik ben 3,5 jaar mishandeld door mijn vriend maar toch hou ik nogsteeds van hem.
Hij was mijn eerste en er waren ook leuke momenten.
Mijn vriend mishandelde mij altijd zowel fysiek als geestelijk als we ruzie hadden of als hij zijn zin niet kreeg. Hij noemde mij altijd tyfus hoer of hoer en sloeg mij meerdere keren op het gezicht en hoofd. Verder kneep hij mij met zn nagels en schopt hij mij al dan niet bij elke mishandeling. Wel ging hij vaak met zijn volle gewicht expres op mijn handen zitten of elders zodat ik niet kon vluchten. Soms hield hij mijn adem in en ik zie dan hoe machtig hij dan kijkt recht in mijn gezicht. Hoe pijn het ook is en hoe lelijk de wonden en blauwe plekken zijn die ik er aan overhoud, al snel wil ik terug naar hem.
Vervolgens legt hij altijd de schuld op mij, als ik hem dan niet gelijk gaf, was ik hem kwijt en dat wil ik niet omdat ik heel veel van hem hou. Ik ging dus altijd weer terug naar hem en dan geef ik zogenaamd toe dat ik fout ben.
Hij heeft dus nooit zijn excuses aangeboden. Ik heb hem gewoon geaccepteerd hoe hij is denk ik, terwijl vele mij niet zou snappen en me voor gek zou verklaren. Ik weet namelijk waarom hij zo is. Hij is echt een moederskindje (ik weet eigenlijk niet of dit wel de juiste naam daarvoor is want het gaat eigenlijk nog veel verder dan dat maar ik weet niet hoe ik het moet verwoorden).
Inmiddels is het bijna 3 maanden uit, omdat ik de politie heb gebeld in een nacht toen het weer gebeurde. Hij deed me lichamelijk zo veel pijn dat ik huilend zijn huis uit was gevlucht en direct de politie heb gebeld. Ook omdat de mishandelingen steeds heftiger begonnen te worden. Paar weken terug had ik zo pijn aan mijn verwondingen dat ik naar de EHBO moest. Ook moest ik steeds meer gaan liegen hoe ik aan mijn gigantische blauwe plekken kom. Ik zei dan dat ik was gevallen, terwijl sommige me dan met een achterlijk gezicht aan keken. Echt vreselijk! Hij heeft die nacht een dag in de cel gezeten. Dit vond ik heel erg voor hem, ik wilde gewoon dat hij mij niet meer mishandelt en dat heb ik de polities ook verteld, maar ze haalden mij toch over om aangifte te doen. Ik wist dat ik hem kwijt zal raken. Imago is heel belangrijk voor mannen. Hij is heel boos op mij en wilt me nooit meer zien omdat ik de politie heb gebeld. Hij zegt dat ik zijn leven op het spel heb gezet en dat hij door mij de kans had om alles kwijt te raken. Ik voelde me zo schuldig, terwijl ik eigenlijk niets verkeerds heb gedaan. Buiten heeft hij weer aan andere versie van het verhaal gemaakt maar dat snap ik. Mijn ex is eigenlijk buiten de mishandelingen een hele hardwerkende, sociale, aardige man. Ik hou nog steeds heel veel van hem en wil graag weer terug naar hem.
Hij was mijn eerste en er waren ook leuke momenten.
Mijn vriend mishandelde mij altijd zowel fysiek als geestelijk als we ruzie hadden of als hij zijn zin niet kreeg. Hij noemde mij altijd tyfus hoer of hoer en sloeg mij meerdere keren op het gezicht en hoofd. Verder kneep hij mij met zn nagels en schopt hij mij al dan niet bij elke mishandeling. Wel ging hij vaak met zijn volle gewicht expres op mijn handen zitten of elders zodat ik niet kon vluchten. Soms hield hij mijn adem in en ik zie dan hoe machtig hij dan kijkt recht in mijn gezicht. Hoe pijn het ook is en hoe lelijk de wonden en blauwe plekken zijn die ik er aan overhoud, al snel wil ik terug naar hem.
Vervolgens legt hij altijd de schuld op mij, als ik hem dan niet gelijk gaf, was ik hem kwijt en dat wil ik niet omdat ik heel veel van hem hou. Ik ging dus altijd weer terug naar hem en dan geef ik zogenaamd toe dat ik fout ben.
Hij heeft dus nooit zijn excuses aangeboden. Ik heb hem gewoon geaccepteerd hoe hij is denk ik, terwijl vele mij niet zou snappen en me voor gek zou verklaren. Ik weet namelijk waarom hij zo is. Hij is echt een moederskindje (ik weet eigenlijk niet of dit wel de juiste naam daarvoor is want het gaat eigenlijk nog veel verder dan dat maar ik weet niet hoe ik het moet verwoorden).
Inmiddels is het bijna 3 maanden uit, omdat ik de politie heb gebeld in een nacht toen het weer gebeurde. Hij deed me lichamelijk zo veel pijn dat ik huilend zijn huis uit was gevlucht en direct de politie heb gebeld. Ook omdat de mishandelingen steeds heftiger begonnen te worden. Paar weken terug had ik zo pijn aan mijn verwondingen dat ik naar de EHBO moest. Ook moest ik steeds meer gaan liegen hoe ik aan mijn gigantische blauwe plekken kom. Ik zei dan dat ik was gevallen, terwijl sommige me dan met een achterlijk gezicht aan keken. Echt vreselijk! Hij heeft die nacht een dag in de cel gezeten. Dit vond ik heel erg voor hem, ik wilde gewoon dat hij mij niet meer mishandelt en dat heb ik de polities ook verteld, maar ze haalden mij toch over om aangifte te doen. Ik wist dat ik hem kwijt zal raken. Imago is heel belangrijk voor mannen. Hij is heel boos op mij en wilt me nooit meer zien omdat ik de politie heb gebeld. Hij zegt dat ik zijn leven op het spel heb gezet en dat hij door mij de kans had om alles kwijt te raken. Ik voelde me zo schuldig, terwijl ik eigenlijk niets verkeerds heb gedaan. Buiten heeft hij weer aan andere versie van het verhaal gemaakt maar dat snap ik. Mijn ex is eigenlijk buiten de mishandelingen een hele hardwerkende, sociale, aardige man. Ik hou nog steeds heel veel van hem en wil graag weer terug naar hem.
zaterdag 23 november 2013 10:15
quote:reizenenzo schreef op 01 november 2013 @ 17:05:
Wie wordt mishandeld door haar partner, pakt gelijk haar spullen en is weg. Zou je denken. Toch zijn er vrouwen die wél bij hun partner blijven.
Ik vind de TO van dit topic niet bepaald objectief, want als ik bovenstaande zin lees, zit hier al een sterke mening in. En ik zou mijn verhaal niet doen bij iemand die al zo'n oordeel heeft over iemand die blijft.EENS.
Wie wordt mishandeld door haar partner, pakt gelijk haar spullen en is weg. Zou je denken. Toch zijn er vrouwen die wél bij hun partner blijven.
Ik vind de TO van dit topic niet bepaald objectief, want als ik bovenstaande zin lees, zit hier al een sterke mening in. En ik zou mijn verhaal niet doen bij iemand die al zo'n oordeel heeft over iemand die blijft.EENS.
Until you have stood in another woman’s stilettos, you will never begin to know the year of pain she felt breaking them in. (S. L. Alder)
zaterdag 23 november 2013 10:17
TO: lees de boeken van Patricia Evans over de mechanismen en gevoelens van vrouwen (zie ook haar website www.verbalabuse.com ) en bv boek van Lundy Bancroft: Why does he do that? Inside the minds of angry and controlling men.
Als verdieping/achtergrond voor je verhaal.
Als verdieping/achtergrond voor je verhaal.
Until you have stood in another woman’s stilettos, you will never begin to know the year of pain she felt breaking them in. (S. L. Alder)
zaterdag 23 november 2013 10:20
och, het topic is al van begin dit jaar. Verhaal is al lang geschreven en weer uit de schappen; maar voor anderen: lees voor je schrijft over de mechanismen in gewelddadige relaties.
Until you have stood in another woman’s stilettos, you will never begin to know the year of pain she felt breaking them in. (S. L. Alder)
vrijdag 29 november 2013 23:13
letjefietje....
Je hoeft je niet op de kop te zitten meid, ik snap waar je nu staat. Probeer mild te blijven naar je zelf. Je hebt niks aan zelfverwijten, die verzwakken je wilskracht en eigenwaarde alleen nog maar meer. Misschien heb je iets aan bv het topic van Ernani op de relatie-pijler?
Hopelijk tot schrijvens...
Misia
Je hoeft je niet op de kop te zitten meid, ik snap waar je nu staat. Probeer mild te blijven naar je zelf. Je hebt niks aan zelfverwijten, die verzwakken je wilskracht en eigenwaarde alleen nog maar meer. Misschien heb je iets aan bv het topic van Ernani op de relatie-pijler?
Hopelijk tot schrijvens...
Misia
Until you have stood in another woman’s stilettos, you will never begin to know the year of pain she felt breaking them in. (S. L. Alder)
woensdag 12 maart 2014 10:10
Hoi ik heb jaren een gewelddadige relatie mee gemaakt
FYSIEK EN mentaal ik verzon altijd wel smoesjes van ow het komt door mij ofzo ik praate het altijd maar goed maar het geweld werd erger met de jaren inmiddels 2 kinderen gekregn met hem en op een gegeven moment sloeg hij mij waar de kinderen bij waren en op een dag in een ruzie bedreigde hij me met een mes en wou me daadwerkelijke neersteken op het laatste moment draaide hij bij . Het erge is dat de kinderen alles hadden gezien wat er was gebeurd me ex was boos en ging de deur uit op dat moment besefde ik dat het niet zo langer ging ze zouden me anders een keer dood vinden in me woning zo erg was het geweld ik pakte me kinderen en vluchte naar de politie ze stuurde me door naar een blijf van me lijf ver van me ex en me familie nu ben ik twee jaar verder en ik leef in rust met me kinderen ik ben blij dat ik na 7 jaar relatie deze moeilijke stap had genomen ik mis nog steeds mijn familie want ik zie ze niet zo vaak vanwege de afstand maar wel een rust in me leven van mij en van de kinderen dit had ik veel eerder moeten doen denk je dan groetjes sabrina
FYSIEK EN mentaal ik verzon altijd wel smoesjes van ow het komt door mij ofzo ik praate het altijd maar goed maar het geweld werd erger met de jaren inmiddels 2 kinderen gekregn met hem en op een gegeven moment sloeg hij mij waar de kinderen bij waren en op een dag in een ruzie bedreigde hij me met een mes en wou me daadwerkelijke neersteken op het laatste moment draaide hij bij . Het erge is dat de kinderen alles hadden gezien wat er was gebeurd me ex was boos en ging de deur uit op dat moment besefde ik dat het niet zo langer ging ze zouden me anders een keer dood vinden in me woning zo erg was het geweld ik pakte me kinderen en vluchte naar de politie ze stuurde me door naar een blijf van me lijf ver van me ex en me familie nu ben ik twee jaar verder en ik leef in rust met me kinderen ik ben blij dat ik na 7 jaar relatie deze moeilijke stap had genomen ik mis nog steeds mijn familie want ik zie ze niet zo vaak vanwege de afstand maar wel een rust in me leven van mij en van de kinderen dit had ik veel eerder moeten doen denk je dan groetjes sabrina
woensdag 12 maart 2014 22:42
Hey Sabrinado wat goed van je dat je hier je verhaal schrijft. En dat je WEG bent gegaan van hem, sterke vrouw die je bent!! Echt, nu komt er niet iedere dag nieuwe pijn bij en kun je alles gaan beginnen te verwerken. Snap je pijn dat je je familie weinig ziet, omdat ze ver weg wonen. Kun je misschien meer gaan skypen? Mailen? Bellen met ze?
Als je wilt kun je ook bv een boek lezen over het verder gaan na een relatie die je kapot maakte: bv "relaties die stukmaken" van Jill Murray of "It's my life now" (ook in het NL vertaald) van Meg Kennedy Dugan en Roger Hock.
Sterkte en liefs, en wees trots op jezelf!! Je kunt nu samen met je kids aan een vrij en gelukkig leven verder bouwen, en dat heb JIJ voor elkaar gekregen!!
Als je wilt kun je ook bv een boek lezen over het verder gaan na een relatie die je kapot maakte: bv "relaties die stukmaken" van Jill Murray of "It's my life now" (ook in het NL vertaald) van Meg Kennedy Dugan en Roger Hock.
Sterkte en liefs, en wees trots op jezelf!! Je kunt nu samen met je kids aan een vrij en gelukkig leven verder bouwen, en dat heb JIJ voor elkaar gekregen!!
Until you have stood in another woman’s stilettos, you will never begin to know the year of pain she felt breaking them in. (S. L. Alder)
vrijdag 14 maart 2014 20:48
Ik doe gewoon hier ff vertellen.
13 jaar geleden ben ik met mijn dochter toen 7 maanden weg gegaan,naar een blijf van mijn lijfhuis.en heb ik aangifte gedaan.
Ik was 2,5 jaar getrouwd toen.
Vanaf mijn trouw dag dus zeg maar na het ja woord was het mis,zelfs na mijn feest kreeg ik nog in mijn trouwjurk staande een goede dreun omdat ik een vriend van hem als 1ste had begroet.
Ik ben nu achteraf gezien..lekker tegen de draad ingegaan bij mijn ouders thuis,koos iemand die mijn ouders zeker niet zouden goedkeuren..en deed toch wat il wilde...ondanks de waarschuwingen.
Blijf van mijn lijf huis :"ik,wat moet ik daar dat is voor ernstige gevallen:vond ik.totdat mijn exman boos werd en onze dochter in haar bed pleurde ve meter hoog af.
Ik heb zoveel meer gemaakt,oogkas verbrijzeld,littekens zichtbaar..dat zijn de restanten en heel erg bang ben ik geweest.
Maar toch doorgezet mijn exman nheeft 30 maanden mogen verblijven in de bak,kreeg een nieuwe relatie,ging weer de mist in,kreeg TBS en sinds 2 weken is hij na 8 jaar tbs ervan af.
Mijn dochter(onze) heeft hem pas vorig jaar voor het eerst willen zien om zich te identificeren en nee ik was niet meer bang,dat hij verbonden was aan een tbs kliniek heeft ervoor gezorgt dar mijn post traumatisch stress syndroom verdween,ik had de touwtjes in handen zeg maar.
Onze dochter heeft het contact na 3maanden weer verbroken omdat hij door een akkefietje weer binnen de kliniek moest zijn en hij kwam gewoon lichamelijk te dichtbij,ik ben er altijd bij geweest.
Heb hem zo gewaarschuwd...
Onze dochter is hoogbegaafd,hoogsensitief en heeft een hechtingsstoornis door mijn machteloosheid in huwelijk en in zwangerschap.
Hij is niet zo heel slim,maar wil zich ook niet inlezen in haar dingen.
Nu is het zo dat jeugdzorg erbij is..omdat mijn dochter geen nee zegt tegen contact maar weet niet hoe.
Ze krijgt nu 3 bezoeken van een half uur op locatie onder begeleiding kijken of ze raakvlakken heeft,maar ik denk het niet.
Ze wil verder geen vaste dingen,zit op het gymansium 2 en is gewoon een lekkere puber weet ook niet wat ze van een Vader moet verwachten,we zijn altijd samen geweest.
Ben wel blij nu hij tbs af is dat jeugdzorg het begeleid iedereen weet hoe de reclassering is en hoe laks.
Hij heeft geen rechten meer,geen gezag en hij heeft zijn achternaam veranderd zonder zijn dochter mee te nemen..dus geen enkel recht.
Ik hoop dat ze het bij deze bezoeken laat,
Ik heb wel gemerkt in blijf dat het een zeer gevarieerd gezeldschap is,heb ook geleerd met vrouwen om te gaan,was echt een jongens meid.
Klinkt heel gek,maar als dit gewoon op mijn blauwdruk staat dat ik dit heb moeten meemaken,ben ik er niet rouwig om.
Wel de mishandelingen maar niet Het blijf van mijn lijf huis,zoveel geleerd van mezelf,anderen en culturen.
Er zijn daar niet alleen mishandelde vrouwen met kinderen,ook meiden die uitgehuwelijkt worden etc..
Vragen,zeker stellen..
gr Marilse
13 jaar geleden ben ik met mijn dochter toen 7 maanden weg gegaan,naar een blijf van mijn lijfhuis.en heb ik aangifte gedaan.
Ik was 2,5 jaar getrouwd toen.
Vanaf mijn trouw dag dus zeg maar na het ja woord was het mis,zelfs na mijn feest kreeg ik nog in mijn trouwjurk staande een goede dreun omdat ik een vriend van hem als 1ste had begroet.
Ik ben nu achteraf gezien..lekker tegen de draad ingegaan bij mijn ouders thuis,koos iemand die mijn ouders zeker niet zouden goedkeuren..en deed toch wat il wilde...ondanks de waarschuwingen.
Blijf van mijn lijf huis :"ik,wat moet ik daar dat is voor ernstige gevallen:vond ik.totdat mijn exman boos werd en onze dochter in haar bed pleurde ve meter hoog af.
Ik heb zoveel meer gemaakt,oogkas verbrijzeld,littekens zichtbaar..dat zijn de restanten en heel erg bang ben ik geweest.
Maar toch doorgezet mijn exman nheeft 30 maanden mogen verblijven in de bak,kreeg een nieuwe relatie,ging weer de mist in,kreeg TBS en sinds 2 weken is hij na 8 jaar tbs ervan af.
Mijn dochter(onze) heeft hem pas vorig jaar voor het eerst willen zien om zich te identificeren en nee ik was niet meer bang,dat hij verbonden was aan een tbs kliniek heeft ervoor gezorgt dar mijn post traumatisch stress syndroom verdween,ik had de touwtjes in handen zeg maar.
Onze dochter heeft het contact na 3maanden weer verbroken omdat hij door een akkefietje weer binnen de kliniek moest zijn en hij kwam gewoon lichamelijk te dichtbij,ik ben er altijd bij geweest.
Heb hem zo gewaarschuwd...
Onze dochter is hoogbegaafd,hoogsensitief en heeft een hechtingsstoornis door mijn machteloosheid in huwelijk en in zwangerschap.
Hij is niet zo heel slim,maar wil zich ook niet inlezen in haar dingen.
Nu is het zo dat jeugdzorg erbij is..omdat mijn dochter geen nee zegt tegen contact maar weet niet hoe.
Ze krijgt nu 3 bezoeken van een half uur op locatie onder begeleiding kijken of ze raakvlakken heeft,maar ik denk het niet.
Ze wil verder geen vaste dingen,zit op het gymansium 2 en is gewoon een lekkere puber weet ook niet wat ze van een Vader moet verwachten,we zijn altijd samen geweest.
Ben wel blij nu hij tbs af is dat jeugdzorg het begeleid iedereen weet hoe de reclassering is en hoe laks.
Hij heeft geen rechten meer,geen gezag en hij heeft zijn achternaam veranderd zonder zijn dochter mee te nemen..dus geen enkel recht.
Ik hoop dat ze het bij deze bezoeken laat,
Ik heb wel gemerkt in blijf dat het een zeer gevarieerd gezeldschap is,heb ook geleerd met vrouwen om te gaan,was echt een jongens meid.
Klinkt heel gek,maar als dit gewoon op mijn blauwdruk staat dat ik dit heb moeten meemaken,ben ik er niet rouwig om.
Wel de mishandelingen maar niet Het blijf van mijn lijf huis,zoveel geleerd van mezelf,anderen en culturen.
Er zijn daar niet alleen mishandelde vrouwen met kinderen,ook meiden die uitgehuwelijkt worden etc..
Vragen,zeker stellen..
gr Marilse
Elke kleine verandering is er 1...
vrijdag 14 maart 2014 20:57
Nog ff terugkomend op eerder geplaatst bericht.
Ik dacht ook dat ik van hem hield,nee nee dat is een mechanisme,die we ons zelf aanpraten,er waren ook goede dagen.JA die waren er,van de 365 dagen waren 65 goed...daarom blijven we zolang..daar zijn we vrouwen voor.
ik heb een cursus gedaan bij het fiom:voor vrouwen die mishandeld zijn en nog (toendertijd) waarom hebben we de signalen gemist en wrm bleven we.
Het spinnenweb dat gecreeerd is in relatie...is desastreus..
Ik heb 3 jaar therapie gehad en trauma therapie,en niks werkte mijn dromen bleven maar ook hoe ik hem zou gaan vermoorden.
Ik vroeg zo vaak aan de peut wanneer gaat die knop om en kan ik een kwalitatief leven gaan leiden...
Nu pas na 13 jaar...en ik ben nog maar 37..nu ga ik een beetje leven.
Ik dacht ook dat ik van hem hield,nee nee dat is een mechanisme,die we ons zelf aanpraten,er waren ook goede dagen.JA die waren er,van de 365 dagen waren 65 goed...daarom blijven we zolang..daar zijn we vrouwen voor.
ik heb een cursus gedaan bij het fiom:voor vrouwen die mishandeld zijn en nog (toendertijd) waarom hebben we de signalen gemist en wrm bleven we.
Het spinnenweb dat gecreeerd is in relatie...is desastreus..
Ik heb 3 jaar therapie gehad en trauma therapie,en niks werkte mijn dromen bleven maar ook hoe ik hem zou gaan vermoorden.
Ik vroeg zo vaak aan de peut wanneer gaat die knop om en kan ik een kwalitatief leven gaan leiden...
Nu pas na 13 jaar...en ik ben nog maar 37..nu ga ik een beetje leven.
Elke kleine verandering is er 1...
zondag 4 mei 2014 11:05
Zo herkenbaar Mils226... Ik heb zoveel boosheid in mij en snao soms niet dat ik het zo ver heb laten komen. Ik heb mijn leven goed op weten te bouwen sinds ik bij hem weg ben maar ik ben allergisch geworden voor mensen met een grote mond, Een stemverheffing en ik ga zweten en trillen. Wanneer stopt dit...
Hoe is het met het leren kennen/daten van nieuwe mannen?
Hoe is het met het leren kennen/daten van nieuwe mannen?
zondag 4 mei 2014 11:14
graciak en mils226 HUGS!!!! voor jullie...
Snap zo goed wat jullie schrijven.
En misschien kunnen jullie meelezen en schrijven in het topic op relatiepijler: verbaal geweld, einde relatie? Van Ernani!!
ook het 'verder gaan' komt hier uitgebreid aan bod.
Ben benieuwd hoe jullie situatie verder is, wat jullie hielp etc dus hopelijk tot lezens!
Snap zo goed wat jullie schrijven.
En misschien kunnen jullie meelezen en schrijven in het topic op relatiepijler: verbaal geweld, einde relatie? Van Ernani!!
ook het 'verder gaan' komt hier uitgebreid aan bod.
Ben benieuwd hoe jullie situatie verder is, wat jullie hielp etc dus hopelijk tot lezens!
Until you have stood in another woman’s stilettos, you will never begin to know the year of pain she felt breaking them in. (S. L. Alder)
maandag 5 mei 2014 18:42
Graciak dat herken ik wel. Ik ben nog bij mijn man. Als hij zijn stem verheft dan krimp ik ineen. Ik haat dit leven zo.
We hebben hulp gehad, samen en alleen. Het is nu 2,5 jaar geleden en hij heeft me sindsdien nooit meer pijn gedaan.
Maar ik vind het zo moeilijk. Ik kan geen liefde meer geven of ontvangen. Het idee staat me zo verschrikkelijk tegen. Ik probeer dit al samen zo lang met hem, maar ik ben op.
Waar haal ik in hemelsnaam de kracht vandaan om weg te gaan en waar moet ik heen?
We hebben hulp gehad, samen en alleen. Het is nu 2,5 jaar geleden en hij heeft me sindsdien nooit meer pijn gedaan.
Maar ik vind het zo moeilijk. Ik kan geen liefde meer geven of ontvangen. Het idee staat me zo verschrikkelijk tegen. Ik probeer dit al samen zo lang met hem, maar ik ben op.
Waar haal ik in hemelsnaam de kracht vandaan om weg te gaan en waar moet ik heen?
dinsdag 6 mei 2014 21:24
Jee bella99 ik schrik van je post. Ik voelde mij precies zo!!! JE voelt je steeds ongelukkiger worden en blijft maar proberen in de hoop dat het beter zal gaan en je weer gelukkig wordt. Maar geloof me, jij wordt pas gelukkig als je die stap hebt genomen om verder te gaan met jezelf. En beetje bij beetje zul je zien dat je zo sterk bent, ga je zo trots op jezelf zijn. En die kracht die zit in je, je bent nl niet zolang aan het proberen. Dat is kracht, maar nu moet je die kracht gaan gebruiken voor jezelf.
Heb je familie oid die je kan helpen?
Heb je familie oid die je kan helpen?
