Zwanger
alle pijlers
Zwangerschap: bang voor omgeving
maandag 16 januari 2012 15:30
Dag dames,
Heb er aan getwijfeld een aparte nick aan te maken, maar ach, met mijn details ben ik waarschijnlijk toch herkenbaar.
Dus laat ik beginnen:
Ik ben 24, vriend is 39. We zijn intussen ruim een jaar samen, wonen nu bij elkaar en het zit goed. We hebben het écht leuk met elkaar! Hij is ook diegene met wie ik kinderen wil en oud wil worden. Het voelt heel goed.
Vanwege ons leeftijdsverschil hebben we het er veel over gehad en we willen graag samen een kindje. Zo ongeveer over een half jaar willen wij de start gaan maken. Wij zijn dan ruim anderhalf jaar samen, misschien wat vroeg maar we staan er beiden achter. Ik heb een vaste baan, mijn vriend begint binnenkort een nieuwe baan en we hebben de (financiele - en woon)ruimte. Ook ik ben er aan toe, ook al ben ik maar 24.
Het enige wat het voor mij beangstigd is mijn omgeving, hoe ze zullen reageren. Wij zijn nog maar kort samen en ik ben natuurlijk nog erg jong. Mijn ouders zullen daar niet te blij mee zijn (waren zelf rond de 35 toen zij een gezin stichtte) en ben gewoonweg bang voor reacties van anderen. Een collega van me is ruim 8 jaar samen met haar partner en wil nog niet, een andere collega was ruim 10 jaar samen voordat ze hun eerste kind krijgen. Zo standvastig allemaal.
Ik ben gewoon bang voor hun reacties en gedachten. Waarom weet ik niet, het houd me zo bezig. Het klinkt zo stom!
Ik vraag me af wie dit herkent, of met me eens is of niet, gewoon: ervaringen. Zodat ik deze stap zonder te veel angst ga maken, maar dat ik plezierig mijn (als die al komt) zwangerschap in ga.
Heb er aan getwijfeld een aparte nick aan te maken, maar ach, met mijn details ben ik waarschijnlijk toch herkenbaar.
Dus laat ik beginnen:
Ik ben 24, vriend is 39. We zijn intussen ruim een jaar samen, wonen nu bij elkaar en het zit goed. We hebben het écht leuk met elkaar! Hij is ook diegene met wie ik kinderen wil en oud wil worden. Het voelt heel goed.
Vanwege ons leeftijdsverschil hebben we het er veel over gehad en we willen graag samen een kindje. Zo ongeveer over een half jaar willen wij de start gaan maken. Wij zijn dan ruim anderhalf jaar samen, misschien wat vroeg maar we staan er beiden achter. Ik heb een vaste baan, mijn vriend begint binnenkort een nieuwe baan en we hebben de (financiele - en woon)ruimte. Ook ik ben er aan toe, ook al ben ik maar 24.
Het enige wat het voor mij beangstigd is mijn omgeving, hoe ze zullen reageren. Wij zijn nog maar kort samen en ik ben natuurlijk nog erg jong. Mijn ouders zullen daar niet te blij mee zijn (waren zelf rond de 35 toen zij een gezin stichtte) en ben gewoonweg bang voor reacties van anderen. Een collega van me is ruim 8 jaar samen met haar partner en wil nog niet, een andere collega was ruim 10 jaar samen voordat ze hun eerste kind krijgen. Zo standvastig allemaal.
Ik ben gewoon bang voor hun reacties en gedachten. Waarom weet ik niet, het houd me zo bezig. Het klinkt zo stom!
Ik vraag me af wie dit herkent, of met me eens is of niet, gewoon: ervaringen. Zodat ik deze stap zonder te veel angst ga maken, maar dat ik plezierig mijn (als die al komt) zwangerschap in ga.
maandag 16 januari 2012 15:41
maandag 16 januari 2012 15:45
Ik snap het wel, je hebt vast ook veel voor je kiezen gekregen door het leeftijdsverschil. Toen al. En dan nu weer.
Als je er zelf goed over nagedacht hebt (wat wel zo klinkt), probeer dat dan ook voor ogen te houden. Jij weet toch dat je het echt wilt? Jij bent toch helemaal positief over een zwangerschap?
Het ligt aan je omgeving als die zo sociaal onhandig is om meteen met allerlei bezwaren op de proppen te komen ipv een zwangere behoorlijk te feliciteren met haar geluk.
Maar dat is natuurlijk makkelijk praten als je er niet mee geconfronteerd wordt.
Misschien vind je het handig om je directe omgeving een beetje voor te bereiden. Door bijvoorbeeld eens een opmerking te maken over 'gezin' of 'kinderen'. Zo van: dat zou ik nou nooit doen als 'vriend' en ik een kindje krijgen' of in ander zinsverband. Dan hoor je gelijk hun eventuele reactie daarop en kun je wellicht al een klein beetje discussie voeren daarover.
En anders: gewoon alle negativiteit negeren!
Als je er zelf goed over nagedacht hebt (wat wel zo klinkt), probeer dat dan ook voor ogen te houden. Jij weet toch dat je het echt wilt? Jij bent toch helemaal positief over een zwangerschap?
Het ligt aan je omgeving als die zo sociaal onhandig is om meteen met allerlei bezwaren op de proppen te komen ipv een zwangere behoorlijk te feliciteren met haar geluk.
Maar dat is natuurlijk makkelijk praten als je er niet mee geconfronteerd wordt.
Misschien vind je het handig om je directe omgeving een beetje voor te bereiden. Door bijvoorbeeld eens een opmerking te maken over 'gezin' of 'kinderen'. Zo van: dat zou ik nou nooit doen als 'vriend' en ik een kindje krijgen' of in ander zinsverband. Dan hoor je gelijk hun eventuele reactie daarop en kun je wellicht al een klein beetje discussie voeren daarover.
En anders: gewoon alle negativiteit negeren!
maandag 16 januari 2012 15:45
Hoe vervelend het ook is als je omgeving niet leuk reageert het is jullie keuze. Als jullie er achter staan is het helemaal goed toch? Ik was ook pas een jaar samen met mijn vriend toen ik hartstikke gepland zwanger werd. Ik moet zeggen dat ik ook wel wat negatieve reacties had verwacht maar niemand vond het raar.
Geniet er maar van dat je zo'n fijne relatie hebt en denk maar zo, veel mensen reageren raar omdat ze eigenlijk jaloers zijn. Jaloers op het feit dat een ander zo'n leuke relatie heeft, jaloers omdat jullie die keuze wel hebben durven maken enz. enz.
Laat je niet leiden door je omgeving en ga voor je eigen geluk.
Geniet er maar van dat je zo'n fijne relatie hebt en denk maar zo, veel mensen reageren raar omdat ze eigenlijk jaloers zijn. Jaloers op het feit dat een ander zo'n leuke relatie heeft, jaloers omdat jullie die keuze wel hebben durven maken enz. enz.
Laat je niet leiden door je omgeving en ga voor je eigen geluk.
maandag 16 januari 2012 15:49
Mensen hebben altijd wel een oordeel over je. Hoe oud je ook bent, hoe je situatie ook is. Ik zou me daar echt niets van aantrekken.
Ik kreeg mijn eerste kind toen ik 24 was. Mijn man was 23.
"Oh, zeker een ongelukje" was wat we voornamelijk hoorden.
Of "wat lief, ben je met je kleine broertje aan het wandelen!" als mijn man achter de kinderwagen liep.
Mensen hadden er geen idee van dat we voor die zwangerschap al ruim een jaar bij de fertiliteitsarts liepen omdat zwanger worden voor ons vrij onmogelijk werd geacht en ons werd aangeraden zsm te beginnen als we een kinderwens hadden, omdat het op latere leeftijd zeker niet meer zou lukken.
Ik kreeg mijn eerste kind toen ik 24 was. Mijn man was 23.
"Oh, zeker een ongelukje" was wat we voornamelijk hoorden.
Of "wat lief, ben je met je kleine broertje aan het wandelen!" als mijn man achter de kinderwagen liep.
Mensen hadden er geen idee van dat we voor die zwangerschap al ruim een jaar bij de fertiliteitsarts liepen omdat zwanger worden voor ons vrij onmogelijk werd geacht en ons werd aangeraden zsm te beginnen als we een kinderwens hadden, omdat het op latere leeftijd zeker niet meer zou lukken.
maandag 16 januari 2012 15:49
Kan het niet zo zijn dat je zelf twijfels hebt over deze beslissing? Als je volledig achter jullie keuze staat dan maakt het niets meer uit wat anderen daar van vinden. Misschien ben je zelf nog niet zo zeker over deze grote stap.
Verder zou ik wel zorgen dat alles goed geregeld is voor als het kindje komt (trouwen of op zijn minst een samenlevingscontract met testamenten).
Verder lijkt het (door jouw verhaal) dat andere mensen in jullie omgeving problemen hebben met deze relatie klopt dat?
Mocht dat zo zijn dan zou je jezelf af kunnen vragen waarom dat zo is.
Verder zou ik wel zorgen dat alles goed geregeld is voor als het kindje komt (trouwen of op zijn minst een samenlevingscontract met testamenten).
Verder lijkt het (door jouw verhaal) dat andere mensen in jullie omgeving problemen hebben met deze relatie klopt dat?
Mocht dat zo zijn dan zou je jezelf af kunnen vragen waarom dat zo is.
maandag 16 januari 2012 15:54
ik herken het ook!
Ik ben 23, vriend 28 en 2 jaar samen en nu 11 weken in blijde verwachting!
Ik was al een jaar van te voren er meee bezig, wat zou die ervan vinden? en die?
op een gegeven moment de pil aan de kant gelegd, in 1x zwanger! mijn vader vertelt met een boel tranen omdat ik zo bang was voor zijn reactie... hij is hardstikke trots!!
en iedereen vind het eigenlijk leuk!
Zolang je alles voor elkaar hebt, tegenwoordig gaan ze met 10 jaar nog scheiden dus je weet het nooit!!
Ik ben 23, vriend 28 en 2 jaar samen en nu 11 weken in blijde verwachting!
Ik was al een jaar van te voren er meee bezig, wat zou die ervan vinden? en die?
op een gegeven moment de pil aan de kant gelegd, in 1x zwanger! mijn vader vertelt met een boel tranen omdat ik zo bang was voor zijn reactie... hij is hardstikke trots!!
en iedereen vind het eigenlijk leuk!
Zolang je alles voor elkaar hebt, tegenwoordig gaan ze met 10 jaar nog scheiden dus je weet het nooit!!
maandag 16 januari 2012 15:55
24 jaar is niet te jong om een kind te krijgen als je er aan toe bent. Over een half jaar zijn jullie al anderhalf jaar bij elkaar en dat vind ik ook niet te kort om samen proberen een kind te krijgen.
Is het niet zo dat jij je zelf eigenlijk nog te jong vind voor een kind en liever nog een aantal jaren zou wachten maar dat dit geen optie is omdat je vriend al 39 is.
Dat is het nadeel van een oudere partner aan kinderen moeten beginnen voor je er helemaal klaar voor bent omdat je partner anders te oud is om nog vader te worden.
Als je er zelf helemaal klaar voor bent maakt het je helemaal niet uit wat anderen van de beslissing vinden.
Is het niet zo dat jij je zelf eigenlijk nog te jong vind voor een kind en liever nog een aantal jaren zou wachten maar dat dit geen optie is omdat je vriend al 39 is.
Dat is het nadeel van een oudere partner aan kinderen moeten beginnen voor je er helemaal klaar voor bent omdat je partner anders te oud is om nog vader te worden.
Als je er zelf helemaal klaar voor bent maakt het je helemaal niet uit wat anderen van de beslissing vinden.
maandag 16 januari 2012 15:58
quote:flowerxxx schreef op 16 januari 2012 @ 15:49:
Kan het niet zo zijn dat je zelf twijfels hebt over deze beslissing? Als je volledig achter jullie keuze staat dan maakt het niets meer uit wat anderen daar van vinden. Misschien ben je zelf nog niet zo zeker over deze grote stap.
Verder zou ik wel zorgen dat alles goed geregeld is voor als het kindje komt (trouwen of op zijn minst een samenlevingscontract met testamenten).
Verder lijkt het (door jouw verhaal) dat andere mensen in jullie omgeving problemen hebben met deze relatie klopt dat?
Mocht dat zo zijn dan zou je jezelf af kunnen vragen waarom dat zo is.
Oh, maar dat neem ik niet te zwaar meer op, ik ken mezelf. Ik twijfel over alles, zelfs als er niets meer te twijfelen valt (wellicht nu dus ook het geval). Studie, samenwonen, een hobby aanpakken, kinderen... Over alles gaat eerst zeker een tijd nadenken, piekeren enz. enz. Dus daar til ik niet meer te zwaar aan.
Mijn omgeving heeft wel zorgen geuit over mijn relatie, mijn moeder was eigenlijk de enige die er even echt tegen was. Dus dat valt nog wel mee.
Kan het niet zo zijn dat je zelf twijfels hebt over deze beslissing? Als je volledig achter jullie keuze staat dan maakt het niets meer uit wat anderen daar van vinden. Misschien ben je zelf nog niet zo zeker over deze grote stap.
Verder zou ik wel zorgen dat alles goed geregeld is voor als het kindje komt (trouwen of op zijn minst een samenlevingscontract met testamenten).
Verder lijkt het (door jouw verhaal) dat andere mensen in jullie omgeving problemen hebben met deze relatie klopt dat?
Mocht dat zo zijn dan zou je jezelf af kunnen vragen waarom dat zo is.
Oh, maar dat neem ik niet te zwaar meer op, ik ken mezelf. Ik twijfel over alles, zelfs als er niets meer te twijfelen valt (wellicht nu dus ook het geval). Studie, samenwonen, een hobby aanpakken, kinderen... Over alles gaat eerst zeker een tijd nadenken, piekeren enz. enz. Dus daar til ik niet meer te zwaar aan.
Mijn omgeving heeft wel zorgen geuit over mijn relatie, mijn moeder was eigenlijk de enige die er even echt tegen was. Dus dat valt nog wel mee.
maandag 16 januari 2012 16:00
Joh, ik was 38 toen ik mijn eerste kind kreeg. Ongetwijfeld waren er mensen die dat veel te oud vonden. Lekker belangrijk. Straal uit dat jullie helemaal achter jullie keuze staan, als mensen tegen de zwangerschap zijn, is dat hun probleem.
Heb je vrienden of familie waarvan je je verwacht dat die botweg tegen jullie zullen zeggen dat ze het er niet mee eens zijn als je eenmaal in verwachting bent? Dat zou toch wel heel lomp zijn.
Heb je vrienden of familie waarvan je je verwacht dat die botweg tegen jullie zullen zeggen dat ze het er niet mee eens zijn als je eenmaal in verwachting bent? Dat zou toch wel heel lomp zijn.
maandag 16 januari 2012 16:00
quote:sugarmiss schreef op 16 januari 2012 @ 15:55:
24 jaar is niet te jong om een kind te krijgen als je er aan toe bent. Over een half jaar zijn jullie al anderhalf jaar bij elkaar en dat vind ik ook niet te kort om samen proberen een kind te krijgen.
Is het niet zo dat jij je zelf eigenlijk nog te jong vind voor een kind en liever nog een aantal jaren zou wachten maar dat dit geen optie is omdat je vriend al 39 is.
Dat is het nadeel van een oudere partner aan kinderen moeten beginnen voor je er helemaal klaar voor bent omdat je partner anders te oud is om nog vader te worden.
Als je er zelf helemaal klaar voor bent maakt het je helemaal niet uit wat anderen van de beslissing vinden.Aan de ene kant wel, maar ik bedenk me dan ook weer: ben ik er over tien jaar dan ook wel aan toe. Twijfel ik dan ook niet? Wat is een paar jaar eerder beginnen? Ik krijg er wel zin in als ik babykleertjes zie, op kraamvisite ga...
24 jaar is niet te jong om een kind te krijgen als je er aan toe bent. Over een half jaar zijn jullie al anderhalf jaar bij elkaar en dat vind ik ook niet te kort om samen proberen een kind te krijgen.
Is het niet zo dat jij je zelf eigenlijk nog te jong vind voor een kind en liever nog een aantal jaren zou wachten maar dat dit geen optie is omdat je vriend al 39 is.
Dat is het nadeel van een oudere partner aan kinderen moeten beginnen voor je er helemaal klaar voor bent omdat je partner anders te oud is om nog vader te worden.
Als je er zelf helemaal klaar voor bent maakt het je helemaal niet uit wat anderen van de beslissing vinden.Aan de ene kant wel, maar ik bedenk me dan ook weer: ben ik er over tien jaar dan ook wel aan toe. Twijfel ik dan ook niet? Wat is een paar jaar eerder beginnen? Ik krijg er wel zin in als ik babykleertjes zie, op kraamvisite ga...
maandag 16 januari 2012 16:08
Ik was 26 tijdens mijn 1e zwangerschap, 41 tijdens mijn laatste en 5e zwangerschap. Bij allebei gezeur, de zwangerschappen daartussen ook.
Een paar voorbeelden:
Bij kind 1: Maar jullie zijn nog zo jong! Waarom niet eerst samen genieten?
Bij kind 2: O, ik had niet verwacht dat er bij jullie zo snel een tweede zou komen!
Bij kind 3, 4 en 5: 3, 4, 5 kinderen!!! Weten jullie wel waar jullie aan beginnen?!
Bij kind 3: Maar jullie hebben toch al een meisje en jongen?!
Bij kind 3, 4 en 5: Maar jullie hebben toch al 2, 3, 4, gezonde kinderen waarom dan het risico lopen dat je een kindje krijgt dat niet gezond is!
Bij kind 3, 4 en 5: O, was het een ongelukje?
Nou was kind 5 inderdaad niet gepland maar dat ging en gaat niemand ook maar ene moer aan.
Moraal van dit verhaal: Doe wat je wilt. Gezeur krijg je toch wel.
Een paar voorbeelden:
Bij kind 1: Maar jullie zijn nog zo jong! Waarom niet eerst samen genieten?
Bij kind 2: O, ik had niet verwacht dat er bij jullie zo snel een tweede zou komen!
Bij kind 3, 4 en 5: 3, 4, 5 kinderen!!! Weten jullie wel waar jullie aan beginnen?!
Bij kind 3: Maar jullie hebben toch al een meisje en jongen?!
Bij kind 3, 4 en 5: Maar jullie hebben toch al 2, 3, 4, gezonde kinderen waarom dan het risico lopen dat je een kindje krijgt dat niet gezond is!
Bij kind 3, 4 en 5: O, was het een ongelukje?
Nou was kind 5 inderdaad niet gepland maar dat ging en gaat niemand ook maar ene moer aan.
Moraal van dit verhaal: Doe wat je wilt. Gezeur krijg je toch wel.
maandag 16 januari 2012 16:10
Ik ben (ongepland maar wel welkom) moeder geworden op mijn 23e.
Geen spijt, geweldige kinderen natuurlijk, maar als ik nu zou mogen kiezen, had ik ze denk ik toch liever iets later gekregen (maar dan wel dezelfde!!)
Tja, niet iedereen hoeft te zijn zoals ik, maar ondanks dat ik ook vaak een ouder vriendje had, was ik nog niet helemaal genoeg mezelf denk ik. Ik had beter nog even 'vrij' kunnen zijn denk ik. Maar wellicht ben jij natuurlijk heel anders.
Ik ken weinig mensen die nooit twijfelen, maar als je moeder tegen je relatie was: had ze daar goede argumenten voor (zoveel mogelijk objectief gezien) of was dat puur om de leeftijd?
Ik dacht altijd erg volwassen te zijn, maar als ik terugkijk was ik dat niet. Ik merk wel dat (in mijn geval) wijsheid echt met de jaren komt, haha!
Geen spijt, geweldige kinderen natuurlijk, maar als ik nu zou mogen kiezen, had ik ze denk ik toch liever iets later gekregen (maar dan wel dezelfde!!)
Tja, niet iedereen hoeft te zijn zoals ik, maar ondanks dat ik ook vaak een ouder vriendje had, was ik nog niet helemaal genoeg mezelf denk ik. Ik had beter nog even 'vrij' kunnen zijn denk ik. Maar wellicht ben jij natuurlijk heel anders.
Ik ken weinig mensen die nooit twijfelen, maar als je moeder tegen je relatie was: had ze daar goede argumenten voor (zoveel mogelijk objectief gezien) of was dat puur om de leeftijd?
Ik dacht altijd erg volwassen te zijn, maar als ik terugkijk was ik dat niet. Ik merk wel dat (in mijn geval) wijsheid echt met de jaren komt, haha!
maandag 16 januari 2012 16:11
Ik kan me je twijfel wel voorstellen, als kind van je ouders (ook als volwassen kind) is het voor velen belangrijk als de ouders achter de keuzes staan die hij/zij maakt.
Toch ben jij volwassen en bepaal jijzelf hoe je je leven in wilt vullen. Als jullie besluiten om te proberen om kinderen te krijgen dan is dat jullie besluit, jullie leven.
Het is natuurlijk wel zo dat ouders soms ook best gelijk kunnen hebben, dus het kan geen kwaad om hun argumenten wel reëel te overwegen, ouders hebben ook best wel eens gelijk. Als je dan toch bij je eigen mening blijft dan is dat jouw/jullie beslissing, ook als je ouders dat niet steunen.
Natuurlijk is het niet leuk als ouders het niet eens zijn met de manier waarop jij je leven in wilt vullen, van de andere kant kunnen ze ook best eens heel anders reageren dan dat jij denkt.
En in geval van kleinkinderen is mijn ervaring dat aanstaande opa's en oma's vaak wel een tijdje nodig hebben om aan het idee te wennen, en als het kindje er is zijn ze de koning te rijk.
Toch ben jij volwassen en bepaal jijzelf hoe je je leven in wilt vullen. Als jullie besluiten om te proberen om kinderen te krijgen dan is dat jullie besluit, jullie leven.
Het is natuurlijk wel zo dat ouders soms ook best gelijk kunnen hebben, dus het kan geen kwaad om hun argumenten wel reëel te overwegen, ouders hebben ook best wel eens gelijk. Als je dan toch bij je eigen mening blijft dan is dat jouw/jullie beslissing, ook als je ouders dat niet steunen.
Natuurlijk is het niet leuk als ouders het niet eens zijn met de manier waarop jij je leven in wilt vullen, van de andere kant kunnen ze ook best eens heel anders reageren dan dat jij denkt.
En in geval van kleinkinderen is mijn ervaring dat aanstaande opa's en oma's vaak wel een tijdje nodig hebben om aan het idee te wennen, en als het kindje er is zijn ze de koning te rijk.
maandag 16 januari 2012 16:17
quote:marthesyl schreef op 16 januari 2012 @ 16:10:
Ik ben (ongepland maar wel welkom) moeder geworden op mijn 23e.
Geen spijt, geweldige kinderen natuurlijk, maar als ik nu zou mogen kiezen, had ik ze denk ik toch liever iets later gekregen (maar dan wel dezelfde!!)
Tja, niet iedereen hoeft te zijn zoals ik, maar ondanks dat ik ook vaak een ouder vriendje had, was ik nog niet helemaal genoeg mezelf denk ik. Ik had beter nog even 'vrij' kunnen zijn denk ik. Maar wellicht ben jij natuurlijk heel anders.
Ik ken weinig mensen die nooit twijfelen, maar als je moeder tegen je relatie was: had ze daar goede argumenten voor (zoveel mogelijk objectief gezien) of was dat puur om de leeftijd?
Ik dacht altijd erg volwassen te zijn, maar als ik terugkijk was ik dat niet. Ik merk wel dat (in mijn geval) wijsheid echt met de jaren komt, haha!
Ik weet niet of ik zo anders ben hoor, als ik nu terugkijk op mijn 20ste... dan is er een hoop veranderd, en ben ik zeker gegroeid.
Mijn argumenten voor een kind zijn dat we de financieen hebben en dat ik geloof dat mijn vriend en ik echt fijne ouders zullen zijn. Dat we dit wel aankunnen, omdat we dit zó graag willen. Het enige wat mij dus tegenhoud is de omgeving en inderdaad: ben ik niet té jong? Ik ben wel stabiel en denk wel dat ik een kind wat te bieden heb.
Het klinkt zo dubbel in vergelijking met een vriendin van mij: zij heeft haar eerste serieuzere relatie (> 6 maanden), studeerd nog en feest nog. Soms denk ik: ik wíl dat niet, maar toch, wil ik die opties op de een of andere manier openhouden omdat ik bang ben een midlife crisis te krijgen of zo... En toch voelt het goed om er mee te beginnen.
Mijn moeder was trouwens alleen erop tegen dat het de leeftijd zo scheelde. Meer niet.
Ik ben (ongepland maar wel welkom) moeder geworden op mijn 23e.
Geen spijt, geweldige kinderen natuurlijk, maar als ik nu zou mogen kiezen, had ik ze denk ik toch liever iets later gekregen (maar dan wel dezelfde!!)
Tja, niet iedereen hoeft te zijn zoals ik, maar ondanks dat ik ook vaak een ouder vriendje had, was ik nog niet helemaal genoeg mezelf denk ik. Ik had beter nog even 'vrij' kunnen zijn denk ik. Maar wellicht ben jij natuurlijk heel anders.
Ik ken weinig mensen die nooit twijfelen, maar als je moeder tegen je relatie was: had ze daar goede argumenten voor (zoveel mogelijk objectief gezien) of was dat puur om de leeftijd?
Ik dacht altijd erg volwassen te zijn, maar als ik terugkijk was ik dat niet. Ik merk wel dat (in mijn geval) wijsheid echt met de jaren komt, haha!
Ik weet niet of ik zo anders ben hoor, als ik nu terugkijk op mijn 20ste... dan is er een hoop veranderd, en ben ik zeker gegroeid.
Mijn argumenten voor een kind zijn dat we de financieen hebben en dat ik geloof dat mijn vriend en ik echt fijne ouders zullen zijn. Dat we dit wel aankunnen, omdat we dit zó graag willen. Het enige wat mij dus tegenhoud is de omgeving en inderdaad: ben ik niet té jong? Ik ben wel stabiel en denk wel dat ik een kind wat te bieden heb.
Het klinkt zo dubbel in vergelijking met een vriendin van mij: zij heeft haar eerste serieuzere relatie (> 6 maanden), studeerd nog en feest nog. Soms denk ik: ik wíl dat niet, maar toch, wil ik die opties op de een of andere manier openhouden omdat ik bang ben een midlife crisis te krijgen of zo... En toch voelt het goed om er mee te beginnen.
Mijn moeder was trouwens alleen erop tegen dat het de leeftijd zo scheelde. Meer niet.
maandag 16 januari 2012 16:26
Ik vind het ook lastig. Gewoon omdat ik niet weet in hoeverre er een kern zit in het commentaar wat mensen hebben.
Ik zou ook graag jong moeder willen worden. Maar hoe moet ik nu precies inschatten wanneer de goede leeftijd is bij zoiets groots als moeder worden?
Wanneer heb je genoeg gedaan met z'n tweeën? Hoeveel levenservaring moet je bezitten om het hele proces door te staan en nog leuk opgevoede kinders aan over te houden? Is het leven met een kind/baby inderdaad Enorm Zwaar en Nooit Meer Hetzelfde of valt dat wel mee en zijn de zogenaamde tropenjaren opzich wel doenbaar?
Lastig vind ik dat. Op mijn eigen gevoel vertrouwen is behoorlijk moeilijk aangezien mijn lijf op het ene moment morgen wel zou zwanger willen zijn en een dag later kan hele babygedoe nog wel wat jaartjes wachten.
Ik zou ook graag jong moeder willen worden. Maar hoe moet ik nu precies inschatten wanneer de goede leeftijd is bij zoiets groots als moeder worden?
Wanneer heb je genoeg gedaan met z'n tweeën? Hoeveel levenservaring moet je bezitten om het hele proces door te staan en nog leuk opgevoede kinders aan over te houden? Is het leven met een kind/baby inderdaad Enorm Zwaar en Nooit Meer Hetzelfde of valt dat wel mee en zijn de zogenaamde tropenjaren opzich wel doenbaar?
Lastig vind ik dat. Op mijn eigen gevoel vertrouwen is behoorlijk moeilijk aangezien mijn lijf op het ene moment morgen wel zou zwanger willen zijn en een dag later kan hele babygedoe nog wel wat jaartjes wachten.
maandag 16 januari 2012 16:27
maandag 16 januari 2012 16:42
TO: als je het echt graag wil, en ook in praktische zin 'klopt' je leven: doen dan toch?!
@cheerlesscard: dat vind ik iets te kort door de bocht. Als je een twijfelkont bent, dan heb je dat met alles, en dat wil niet zeggen dat je niet in staat bent om kinderen op te voeden.
in general: alles kan, ik kende mijn (huidige) man ook nog maar kort toen ik zwanger werd, we hebben het wel gered! Maar we gaan wel heel bewust elk jaar een lang weekend samen weg, en ook tussendoor doen we nog regelmatig dingen met z'n tweetjes.
Dat geldt voor iedereen, maar vooral als je nog niet zo lang samen bent denk ik: ga je niet alleen gedragen als gezin, maar blijf óók partners.
@cheerlesscard: dat vind ik iets te kort door de bocht. Als je een twijfelkont bent, dan heb je dat met alles, en dat wil niet zeggen dat je niet in staat bent om kinderen op te voeden.
in general: alles kan, ik kende mijn (huidige) man ook nog maar kort toen ik zwanger werd, we hebben het wel gered! Maar we gaan wel heel bewust elk jaar een lang weekend samen weg, en ook tussendoor doen we nog regelmatig dingen met z'n tweetjes.
Dat geldt voor iedereen, maar vooral als je nog niet zo lang samen bent denk ik: ga je niet alleen gedragen als gezin, maar blijf óók partners.
