zwanger geworden na IVF/ICSI- het vervolgtopic DEEL 2

Hoi allemaal,

Bedankt voor jullie antwoorden. Daar heb ik zeker wat aan.
En @MeaveS wat een vreselijk verdrietig verhaal zeg. Moet toch even slikken.

Wij durfden het destijds niet aan om een huis te kopen omdat ik de gedachte aan allemaal extra kamers die leeg zouden blijven echt onverteerbaar vond.

En dan nu het 'luxe' probleem dat ik al een gezonde dochter heb. Het is echt de ernstig verhoogde kans op HG waardoor ik met dit dilemma zit. Ik was zo verzwakt dat ik eigenlijk niet eens zelfstandig kon douchen, kon niet meer naar de voordeur lopen etc. Dus ik ben dan ook echt zo ziek dat ik niks meer kan. Dus ook niet voor mijn dochtertje zorgen. Alles zou dan op mijn man neerkomen qua huishouden, zorg, klussen en verhuizen.
Dus eigenlijk zijn we er al uit dat we dat niet willen.
We komen nu op de vraag: klushuis volledig afschrijven? of kinderwens uitstellen.

Middenweg zoals hier al geopperd is: een huis vinden waar niet te veel aan moet gebeuren zodat je er eventueel wel al inkan. Daar gaan we vandaag voor kijken.

Punt wat er nog bijkomt: we wonen ver van familie en de band met mijn kant van de familie is deels hersteld maar ik heb geen ondersteuning van hen (wil ik ook niet). Betekend wel dat mijn dochter veel op de opvang zit en als ik ziek word eventueel nog meer. Daar voel ik me ook erg schuldig om.

Maar op welk punt word mijn wens dan zo groot dat hij dit allemaal overschaduwt? ik ben er nog niet uit....

Verder aan iedereen hier met positief nieuws: gefeliciteerd!

Leuk te zien dat @flipje hier voor een 2de kindje is.
En uiteraard @baggal zoals altijd voor ondersteuning. Heel waardevol in deze groepen!

@Stipje: Gefeliciteerd !!! Wat blij te horen dat alles goed is verlopen ... !!! Hopelijk blijft de roze/blauwe wolk lang duren.

@Twin: ik snap je twijfel heel goed. Zelf ben ik heel blij dat ik weinig tot geen klachten heb - ook al stemt dat je dan weer soms heel onzeker - maar zelfs zonder noemenswaardige klachten, blijf ik het een heel spannende en vermoeiende periode vinden. Laat staan moest ik echt doodziek zijn ! Wauw, wat een moeder overheeft voor haar kinderen.
Persoonlijk denk ik dat je moet kijken naar een optie tot wonen die je zoveel mogelijk rust geeft. Misschien niet 100% je droomwoning, maar wel met potentieel, zodat je verder kan met wat je hebt in geval van. Ik denk dat persoonlijke rust een heel belangrijk element is in een zwangerschap. Dus zorg ervoor dat het idee van een "nestje" al zo goed als aanwezig is.
En voor de rest: het leven laat zich niet bepalen, en het perfecte moment zal er nooit zijn ... Misschien ben je helemaal niet zo snel zwanger deze keer?

Wij tellen af naar de 3 maanden echo op 01/12.

Ik ben vandaag stipt 9 weken ver en heb het gevoel dat de vermoeidheid wat afneemt. (Misschien draagt het feit dat ik met Utrogestan mag stoppen, ook wel bij ...) Maar ik heb trekkingen onderaan de schaamstreek - alsof er aan mijn huid wordt getrokken - en mijn hoofd duizelt regelmatig als ik mijn veters bind of me buk. Woppaaaa, we gaan richting een volgend stadium, zeker?

Stipje, van harte gefeliciteerd! Fijn dat hij zo lang is blijven zitten.

Sofie, Zot en Lux natuurlijk ook gefeliciteerd.

Windmolen, fijn dat jullie kindje iets beter slaapt, en dat het allemaal goed gaat. Nu ben blij als hij draait maar voor je weet loopt hij rond en moet je je trap afzetten. Hopelijk niet teveel gedoe rond Covid-19. Ben jij alweer aan het werk?

Gefeliciteerd Stipje!!

Stipjepipje, wat een heerlijke update! Van harte gefeliciteerd, wat fijn dat jullie aapje er nu eindelijk is! Blijf vooral heerlijk genieten van hem! Ik denk meteen weer terug aan onze eerste dagen met ons jochie naast ons in de co-sleeper, idd die lieve, kleine geluidjes, zo heerlijk! Ik heb er een filmpje van gemaakt hoe-ie daar lag, kan ik je aanraden! Ben benieuwd naar je uitgebreide bevallingsverhaal, 16u is niet niets! Maar neem je tijd, eerst lekker bijkomen, herstellen en hopelijk veel genieten!

Kasteelbewoner, wat lief dat je hier komt posten! Ik hou het andere forum in de gaten voor nieuws van jou! Ik hoop van harte dat je je gauw kan komen melden hier! Heel spannend! Ik ben nog niet aan het werk, trouwens. Hier in DLD hele ruime verlofregelingen . Maar gaan nu wel kijken hoe en wat verder, ik mis m'n werk wel eens een beetje en zou graag parttime weer wat willen doen. Maar in principe kan ik nog ff verlof blijven houden. Echt luxe hoor, als ik het vergelijk met hoe het in NL is. Nou meid, ik duim voor jou en sterkte met de vreselijke wachtdagen!

Lauwie101 schreef: ↑

07-11-2020 21:32

Gefeliciteerd Stipje!!

Lees net jouw update in het andere forum. Jeetje zeg!! Ik wist niet dat dat kon gebeuren dat dat niet werkt met deca. Ik heb dat twee keer gedaan en bij mij werkte het wel gewoon. Maar dat zou dus idd verklaren waarom de vorige ronde helemaal mis is gegaan! Lijkt me best heftig dat te verwerken, met terugwerkende kracht. En wat ontzettend goed dat ze je LH hebben gecheckt deze keer zeg! Had je nu een hogere opbrengst dan? Wat spannend weer voor jou! Ik hoop voor jou ook zo dat je je straks hier eindelijk mag melden!

Ahhh stip! Van harte gefeliciteerd! Fijn dat het goed is gegaan en dat je zo geniet

@Twin: als ik je zo hoor zou ik uitstellen. Ik heb de terugplaatsingen voor mijn tweede uitgesteld voor mijn afstuderen, en was na 5 maanden (en een nieuwe ICSI, onze cryo’s gaven alleen maar miskramen helaas) blijvend zwanger. En nu dus net moeder van 2 en ook al had ik liever iets minder leeftijdsverschil gehad in eerste instantie, bevalt die 3.5 jaar tot nu toe perfect.

Bovendien ben ik afgestudeerd, heb ik werk en in die zin lekker alle tijd en ruimte om te coccoonen. Dat was het iets grotere leeftijdsverschil en iets langer rondlopen met rammelende eierstokken meer dan waard. Ik vind het een aanrader

@Narkomeid: klinkt alsof je bloeddruk aan het dalen is is normaal in de zwangerschap. Rustig aan met bukken en opstaan.

@Maeves/Saar: inmiddels geprikt voor de nipt? Ik heb ook een 13 weken echo gehad @Maeves, vond ik heel fijn! Hier is het een extraatje dat de vk-praktijk biedt.

@Windmolen: ik vond het bij mijn oudste zó’n aardverschuiving. En na al die anticipatie die je opbouwt met niet alleen een zwangerschap, maar ook een heel IVF-traject, vond ik de overgang heel heftig. Nu met mijn jongste ervaar ik dat zo anders. We zijn al gewend aan het leven met een kind en ik vind het vooral allemaal heel gezellig en knus en genieten zo’n minibaby’tje erbij. Ik vind mijn oudste zoon wel echt enorm groot ineens. En zwaar haha, als ik hem til

@Iedereen: dank voor alle felicitaties!

@Hier: alles gaat goed. We hebben de hypotheek voor het huis rond (woehoe) en dat is dus definitief! Oudste is nog steeds een beetje onbesuisd in zijn liefde voor de jongste, maar doet het super goed en ben heel trots op hem laatst was hij erg verdrietig omdat mama, papa en de baby allemaal beneden waren en hij naar bed moest, maar toen heb ik uitgelegd dat de baby alleen maar bij papa en mama is omdat hij nog vaak moet drinken en hem beloofd dat hij de volgende ochtend bij ons (waar de baby ook slaapt) in bed filmpjes mocht kijken. Dat breekt m’n hart dan wel een klein beetje, m’n grote lieverd zo eenzaam. Maar hij begreep het wel en ik heb hem er niet meer over gehoord.
Ik probeer wel elke dag even tijd te vinden voor quality time met hem waarbij ik de baby bewust weg leg of bij man laat, dat lukt aardig gelukkig.

Baby is een wolk wel veel krampjes, maar ik heb ook gewoon veel teveel melk haha. Al bijna een liter in de vriezer en da’s alleen maar opgevangen met de lekschaal wat hij gewoon niet opkrijgt en met de hand de druk eraf kolven omdat hij anders stikt in mijn tsr. Nu dus alweer aan het blokvoeden om de productie wat te temperen. Had ik bij m’n oudste ook last van en toen 6 weken mee doorgelopen tot ik hulp inriep van een lactatiekundige omdat zoon zoveel huilde. Hoop dat ik mijn borsten nu wat eerder kan beteugelen

Verder slaapt hij heel veel (heel anders dan de oudste, die was altijd wakker juist ) maar er beginnen nu een aantal momentjes per dag te hebben dat hij om zich heen zit te kijken, dus heb zoon geleerd dat als je je tong uitsteekt naar de baby hij ook zijn tong uitsteekt dus nu doen we dat uiteraard gedurende de gehele tijd dat de jongste wakker is

I’m in a really good place. Enige probleempje is dat ik zoals ik me nu voel noooooooit meer aan het werk wil maar voor altijd in m’n bubbel wil blijven

Die duizelingen herken ik wel Narkomeid! Rustig aan doen en lief voor jezelf zijn

Lux, het klinkt zo heerlijk bij jullie!! Ik kijk er helemaal naar uit. Wat fijn ook dat de hypotheek rond is. Ik wist niet dat je ook nog teveel melkproductie kon hebben, ik hoor altijd alleen maar verhalen van vrouwen bij wie het moeizaam ging/gaat. Wat lief en aandoenlijk hoe je oudste zoon omgaat met zijn broertje.

Hier kostte de 13 weken echo bij m'n verloskundige zo'n 100 euro, maar ik kan gelukkig via m'n werk terecht bij een collega voor een 13 weken GUO

Gisteren had ik ineens weer helderrood bloedverlies. Ik schrok minder dan de eerste keer vorige week, maar m'n man was toch wel gespannen en wilde graag dat ik de verloskundige belde. Gelukkig nam ze het meteen serieus en mocht ik weer langskomen voor een echo. Baby doet het hartstikke goed en was flink aan het spartelen waarschijnlijk komen die bloedingen doordat m'n placenta vlakbij het ostium (de uitgang) ligt, als het nog eens gebeurt sturen ze me in voor een consult in het ziekenhuis.

Toen we thuis waren belde ze me nog op om te zeggen dat ze zag dat de NIPT (incl nevenbevindingen) helemaal normaal was ze sturen eigenlijk een brief als de uitslag normaal is, maar ik vermoed dat ze dacht dat we wel een opsteker konden gebruiken . We zijn het 's avonds aan m'n schoonouders gaan vertellen met een mooi 3D echoplaatje. Ze waren helemaal ontroerd en de foto staat nu in de woonkamer, bij het geboortekaartje en de kaarsjes van onze tweeling

MaeveS: gefeliciteerd met de goede NIPT test ... !!! Moet een hele opluchting zijn. En wat fijn dat je schoonouders zo enthousiast waren.

Lux: je woorden klinken als muziek in mijn oren. Je doet me dromen ...

Wij zijn gisteren gaan wandelen, 8km ... Mezelf een beetje vergaloppeerd, denk ik, want vreselijk afgezien van mijn heupen. Mijn ventje vertelde me al dat hij vindt dat mijn bekken verandert, wel ik bevestig dat ik nu niet meer kan wat ik voordien als opwarmertje deed. Wij doen normaal makkelijk hikes van 10-15km. Nu heb ik de laatste km echt op mijn tanden moeten bijten. Elke stap was een marteling. Ik denk dat we DAT niet meer gaan doen de komende maanden ...

*Breekt in, ik heb hier zelf niets te zoeken, maar lees af en aan mee vanwege vruchtbaarheidsproblemen bij een vriendin van mij*

@Twin, ik herken je dilemma. De laatste twee zwangerschappen zijn hg zwangerschappen geweest. Het voornaamste wat ik je mee kan geven is dat als het weer een hg zwangerschap wordt het -hoe dan ook- niet uit gaat komen, er komt geen goed moment. Behalve medicijnen die aanslaan, zijn er praktisch geen omstandigheden waaronder hg goed hanteerbaar is. Het blijft iets wat je moet het ondergaan, ondanks de omstandigheden. Dus mijn vraag zou zijn: in hoeverre doen de omstandigheden ertoe? Waar ligt de grens?

En voor de (nieuwbakken) mama's, van harte!

Aaah Lux, wat een heerlijke update! En joh, nu nog niet aan werken denken! Lekker blijven bubbelen!
En gefeliciteerd met het huis! Fijn dat alles rond is. Weer iets leuks om naar uit te kijken.

MaeveS, jeetje, schrikken weer! Maar gelukkig was alles goed. En de nipt dus ook. Fijn!! Lief van de vk dat ze dat nog even doorbelde.

Hier: moeilijk! Ik krijg het vertrouwen maar niet in een goede zwangerschap. Ik ben zwanger. Ik zou er blij mee moeten zijn. Dat ben ik uiteraard ook, maar de zorgen nemen steeds meer de overhand.
Na een goede controle ben ik gerustgesteld voor een dag, maar daarna begint het gepieker alweer...
Hoe kwamen jullie daar doorheen?

Theepoes: Ik ben tot en met week 16 iedere week voor een echo gegaan. Rationeel wist ik dat ook een echo een momentopname was, maar zo kwam ik wel de week door zeg maar. Dan was ik weer even gerustgesteld tot woensdag en kon ik donderdag weer uitkijken naar een nieuwe echo. Tja... Achteraf had ik gewoon eerder aan de bel moeten trekken overigens, want ik was zo onzeker en kon mij niet voorstellen dat ik daadwerkelijk moeder zou worden (zoveel geluk met een aller-aller laatste cryo van mijn man en mij samen bestond gewoon niet). Het is wel jammer dat de zwangerschap zo overschaduwd was door angst. Ik kan tegen jou zeggen dat je lichaam dit kan, je al twee zwangerschappen hebt gehad, etc. maar uiteindelijk zit jij in de stress en dat is gewoon rot. Ik denk dat ik er, terugkijkend, goed aan had gedaan om met een professional te praten overigens.

Ik snap het heel goed theepoes! ik heb vrijdag nog een echo en dan pas tussen kerst en oud&nieuw de 20-weken echo. Tussendoor mag ik 1x per 2 weken voor doptone controle naar de verloskundige (ipv 1x per 4 weken). Ik ga tegelijkertijd mijn opleiding hervatten (ik was uitgevallen vanwege de tweeling en vervolgens moest ik lang wachten tot er weer een plekje voor me vrij kwam), ik hoop dat dat genoeg afleiding geeft. Ik kan me goed voorstellen dat ik er volgende week net zo bij zit als jij.

Ik had hier allemaal tips getypt, maar heb ze weer gedelete. Uiteindelijk blijft het hoe dan ook onzeker, dat zeg ik maar tegen mezelf. De tweeling was zomaar ineens na een goede echo overleden, dus extra echo's gaan me niet helpen. Ik probeer te bedenken dat ik toen heel blij was met de momenten dat ik van m'n zwangerschap had durven te 'genieten', ondanks de ongerustheid. Dat knopje kun je niet zo goed zelf aanzetten in je hoofd, maar ik probeer dat nu een beetje af te dwingen. Over m'n buik wrijven, tegen de baby praten, alvast te bedenken welke spulletjes van de uitzetlijst ik graag wil hebben en waar ik dat kan halen. Marktplaats afstruinen voor een mooie tripp trapp om op te knappen. De koelkast hangt vol met alle echoplaatjes en ik heb sinds gisteren een filmpje van onze springende baby op m'n telefoon en die bekijk ik nu heel vaak met de tweeling heb ik dat minder gedaan. Ik dacht dat dat het alleen maar extra moeilijk zou maken als het mis ging, maar je kunt het niet nóg verdrietiger maken. Het was hartverscheurend om thuis te komen na het slechte nieuws en dat dekt niet eens de lading. Maar het was oké om de echoplaatjes op te ruimen, de kaartjes en cadeautjes op te bergen. Ik heb dat met heel veel liefde gedaan, het gaf me het gevoel dat ik nog wat voor ze kon doen.

Vandaag leeft de baby nog, voor zover ik weet. Vandaag doe ik daarom alsof deze baby er echt gaat komen. Vandaag ben ik blij. En morgen is het weer vandaag.

Wat Baggal voorstelt is ook altijd een goed idee. Als ik het moeilijk ga krijgen rondom de termijn van de tweeling (of daarna), ga ik ook zeker aan de bel trekken.

En eerlijk: dit klinkt allemaal heel stoer, maar ik zit nu wel met tranen op de bank. Het is echt niet makkelijk, zo'n zwangerschap na een lang traject en/of verlies. Het is fijn om elkaar te hebben op dit forum

MaeveS schreef: ↑

10-11-2020 09:03

En eerlijk: dit klinkt allemaal heel stoer, maar ik zit nu wel met tranen op de bank. Het is echt niet makkelijk, zo'n zwangerschap na een lang traject en/of verlies. Het is fijn om elkaar te hebben op dit forum

En het suffe is ook dat je je op geen enkele manier kan voorbereiden op slecht nieuws en dat je geen voorschot op verdriet kan nemen. Dus al die angsten zijn verspilde energie. Rationeel wist ik dit ergens wel, maar die knop omzetten kon ik gewoon niet uit een soort van zelfbescherming. En dan duren 9 maanden heel erg lang...

Ik ben eerlijkheidshalve tot aan de bevalling bang geweest dat zij mij ontnomen zou worden (het werd wel makkelijker na de 25 weken overigens), maar ik weet nog heel goed dat ik toen ik haar voor het eerst zag (ik heb een keizersnede gehad) ik alleen maar in shock was: "er zat een echte baby in" en dat is natuurlijk belachelijk: verdrietig en mooi tegelijkertijd.

Overigens nu ze eenmaal hier is heb ik dat niet zo sterk meer hoor. Natuurlijk als ik een programma zie over bijvoorbeeld de kinder oncologie afdeling schiet het heus wel eens door mij heen dat ons zoiets zou kunnen overkomen, maar ik laat mijn leven of geluk daar gelukkig niet door beïnvloeden. Trek aan de bel als je hulp nodig hebt - ik had dat achteraf echt moeten doen.

Baggal en MaeveS, bedankt voor jullie reacties.
MaeveS, ik probeer zulke dingen idd ook wel heel bewust te doen. Ik lees veel over bevallen, borstvoeding e.d. Er hangt een mooie echofoto op het prikbord en als achtergrond op mijn telefoon. Ik heb een lekkere 'mama-olie' gekocht waar ik mijn buik na het douchen mee in smeer. Enz enz. Dat zijn ook wel genietmomentjes.

En toch... steeds die onzekerheid.
Wat jullie benoemen kan ik rationeel idd ook bedenken, maar het uitvoeren is een ander verhaal.
Steeds als ik nu zeg tegen iemand dat ik toch veel last heb van het hele medische traject, moet ik huilen of bijna huilen.
Ik heb deze week weer een afspraak bij de verloskundige, dan ga ik vragen of ze een goede professional weten die mij hier bij kan helpen. En het zal dan vast niet opeens een onbezorgde zwangerschap worden, maar even wat hulp zal me vast goed doen.

'Er zat een echte baby in', ja, jeetje, wat verdrietig en mooi tegelijk, Baggal. Heftig toch ook dat dit traject en bij jou MaeveS ook het verlies van de tweeling zoveel impact op de (volgende) zwangerschap heeft.


Heb je die behoefte om met een professional te praten nu niet meer Baggal? Heb je het een plekje kunnen geven? Ook het feit dat er bij jullie geen tweede komt, terwijl je dat ergens wel graag zou willen...

En jij MaeveS, heb jij (en je partner) zelf het hele rouwproces doorlopen? Stonden jullie daar wel wat gelijk in?

theepoes schreef: ↑

10-11-2020 22:07

Heb je die behoefte om met een professional te praten nu niet meer Baggal? Heb je het een plekje kunnen geven? Ook het feit dat er bij jullie geen tweede komt, terwijl je dat ergens wel graag zou willen...

Nee die behoefte heb ik nu niet meer. Destijds vond ik het vooral tijdens de zwangerschap heel erg moeilijk en kon ik pas langzaamaan genieten toen ze hier daadwerkelijk was. Daarvoor was er altijd iets van: ja ik ben zwanger, maar eerst zien dan geloven dat dit allemaal goed blijft gaan. Op dat moment had begrip en hulp mij denk ik goed gedaan, nu is ze hier en gaat het eigenlijk heel goed met ons.

Uiteindelijk door lotgenoten gesprekken ben ik er ook wel achter gekomen dat een deel van de gevoelens die om de hoek kunnen komen kijken bij een fertiliteit traject ook gewoon normaal zijn: de angst, nooit zwanger te worden, de jaloezie naar anderen die wel gewoon zwanger zijn, het feit dat het steekt en dat je soms je leven toch vergelijkt met anderen (heel slecht, maar mensen doen het toch), etc. Veel mensen durven volgens mij ook niet toe te geven dat dit soort gevoelens bestaan - althans ik liep er een beetje voor weg, want het zijn geen eigenschappen die iemand leuk/aangenaam maken, integendeel. Inmiddels ben ik er wel achter dat dit soort gevoelens niet ongebruikelijk of vreemd zijn.

En de wens voor de tweede is nooit zo heftig geweest als de wens voor de eerste: die eerste moest er komen. Ik had een tweede oprecht leuk gevonden, maar ik heb het er niet voor over om daarvoor weer de MMM in te gaan en dat heeft ook alles te maken met onze omstandigheden. Ik werk meer dan full time, mijn man en ik schelen aanzienlijk in leeftijd, ik wil niet meer al die energie: emotioneel, fysiek, logistiek maar ook financieel weer investeren in pogingen waarbij de kans op succes beperkt is, etc. En ik vind het ook niet nodig om voor een mogelijk ander kind dan toch het donor materiaal van stal te halen dat ik destijds reeds had aangeschaft. Die wens zit gewoon niet diep genoeg en gelet op onze omstandigheden is het ook beter zo. Had ik nog een batterij cryos gehad dan had het ook wel weer anders gelegen, maar die hebben wij niet aangezien ik onze 2CC blastocyst gedoneerd heb aan de wetenschap destijds.

Ik heb gevoelsmatig echt de hoofdprijs gewonnen met onze dochter, waardoor ik er ook makkelijker vrede mee kan hebben dat het hier blij blijft. Dat wil niet zeggen dat ik de wens van een ander vwb gezinsuitbreiding niet begrijp hoor, integendeel. Ik denk alleen dat in mijn/ons geval het echt beter is om niet die knop om te zetten en ik ben vooral heel dankbaar en doorgaans zeer tevreden met hoe mijn leven er nu uitziet.

Ik ben nogal 'determined', dus als die knop wel om gegaan was, dan was ik daar ongetwijfeld vol voor gegaan, met alle gevolgen van dien. Ik schreef dat van de week in een ander topic ook: dat was wellicht ten koste gegaan van mijn geluksgevoel en ons gezin als het dan niet gelukt was of als ik weer meegezogen werd door trajecten. Onder de streep heeft de medische molen mij natuurlijk een fantastische dochter opgeleverd (en wat vriendschappen hier!) van mij en mijn man samen en dat had ik soms echt niet durven dromen. Wel blijf ik altijd betrokken bij fertiliteit en bij anderen. Wat dat betreft heeft de medische molen mij ook gewoon gevormd.

theepoes schreef: ↑

10-11-2020 22:07

En toch... steeds die onzekerheid.
Wat jullie benoemen kan ik rationeel idd ook bedenken, maar het uitvoeren is een ander verhaal.
Steeds als ik nu zeg tegen iemand dat ik toch veel last heb van het hele medische traject, moet ik huilen of bijna huilen.
Ik heb deze week weer een afspraak bij de verloskundige, dan ga ik vragen of ze een goede professional weten die mij hier bij kan helpen. En het zal dan vast niet opeens een onbezorgde zwangerschap worden, maar even wat hulp zal me vast goed doen.

Al is het maar om je verhaal te kunnen doen. Niemand kan je gerust stellen (al is de kans dat dit gewoon goed blijft gaan heel erg groot), maar ik denk dat het fijn is wanneer iemand je gevoelens begrijpt en ook snapt dat die mogen en kunnen bestaan - zelfs nu je gewoon al zwanger bent en niets er op wijst dat er iets mis is. Voor iemand die nooit in aanraking is geweest met de MMM is dit misschien lastig te begrijpen, maar al die jaren van verminderde vruchtbaarheid en de IUI en IVF behandelingen hebben natuurlijk wel een wissel getrokken op jou en het vertrouwen in een goede afloop. Lilly's vlos zei ooit heel mooi: het probleem zat 'em in zwanger worden, niet in zwanger blijven. Dat is mij altijd bijgebleven dus ik echo deze woorden even naar jou.

Mauve: Nu ik die laatste opmerking hier zo schrijf, geldt natuurlijk dat jij met jou tweeling een andere ervaring hebt gehad (al deelde die, als ik mij niet vergis ook de placenta en is dat medisch gezien echt risicovoller). Ik hoop ook dat jij tijdig aan de bel trekt wanneer je het moeilijk hebt met de zwangerschap (en anders gewoon hier komt spuien). En wat ontzettend leuk dat je een Tripp Trapp gaat opknappen. Hier ben ik ook fan van die Stokke stoel.

Er is trouwens ook een topic: niet onbezorgd zwanger. Ook allemaal dames met een verleden die om die reden ook niet gewoon vol durven/kunnen genieten van de zwangerschap.

Lux: Heerlijk om jou update te lezen. Ik heb je zoon inmiddels gezien langs verschillende kanalen en hij is een beaut van een beeb! Als ik jou verhaal zo lees denk ik wel eens: ach doe mij er nou toch nog maar een, ha-ha-ha (zie boven). Fijn dat het rond is met de hypotheek van het huis en ik snap dat je voorlopig even niet meer wil werken. Wanneer mag moet je weer? Ik weet nog zo goed dat ik op 3 oktober beviel en op 1 November op mijn kantoor zat weliswaar parttime, maar toch...

Narkommeid: Dat klinkt als een flinke wandeling inderdaad. En dat je wil blijven bewegen lijkt mij een goed plan, maar dit is idd een beetje veel van het goede.

Twin: wat een lastig dilemma. Enerzijds kan ik mij voorstellen dat je er gewoon heel erg graag weer voor wil gaan en anderzijds is er natuurlijk een grote kans dat het weer een HG zwangerschap wordt met alle gevolgen van dien. Heb je eventueel iemand in je omgeving die zorg taken voor jou en voor je dochter kan opvangen als dat nodig is? Ik weet dat de band in de familie niet heel stabiel was (is?), maar als je via bekenden die zorg op voorhand zou kunnen afspreken/inkopen zou dat misschien wat stress wegnemen.

Overigens zijn er weer wat zwangere dames in het andere topic dus het wordt hier hopelijk weer wat drukker mbt zwangerschappen

Wow wat is er alweer veel geschreven hier!!
Stipje GEFELICITEEEEEEERD!!! Wat fijn dat hij er is en dat je zo lekker kan genieten!

Lux hoe gaat het nu met jullie? Zitten jullie nog heerlijk op die blauwe wolk?!

Maeve wat schrikken joh van dat bloedverlies, heel fijn dat je dan wel meteen mag komen. En fijn ook een goede nipt uitslag! Toch een opluchting hè?

Narkomeid hoe gaat het met jou?

Theepoes, de onzekerheden herken ik. Ik ben mega aan het genieten maar soms ineens een soort paniek en dan vraag ik me af of alles nog goed gaat. Ik vind deze periode (week 13 nu) ook zo gek, ik begin me weer wat energieker te voelen, borsten doen niet meer pijn, maar je voelt de baby ook nog niet. Heb dit aangegeven bij de verloskundige en mag daarom wat eerder komen om naar het hartje te luisteren. Morgen heb ik een afspraak.
Je staat er gewoon een stuk minder relax in na zo’n traject.

Hier gaat het verder wel goed. Wij hebben ook een goede nipt uitslag gehad (zonder nevenbevindingen) en ondanks dat ik daar niet echt zenuwachtig voor was kreeg ik toch de tranen in mijn ogen van het goede bericht. Ik zie alles steeds als kleine overwinningen. Morgen dus even weer naar het hartje luisteren en dat vind ik wel echt super fijn want soms overvalt die onzekerheid me ineens.
We zijn nu over namen aan het nadenken en ik heb gisteren een eerste pakje gekocht! Toen kon ik bij het afrekenen ook wel weer in huilen uitbarsten
Ik probeer voornamelijk te genieten! En de verloskundige is erg meelevend dus dat heel erg fijn!

Baggal jou bericht over dat je het traject niet meer in gaat snap ik heel goed. Als het allemaal goed mag blijven gaan met dit kindje dan denkt ik dat me zo rijk en gezegend zal voelen. Wij hebben nog cryos maar ik zal nooit meer een nieuwe poging op gaan starten. Het traject heeft bij ons heftige zeldzame complicaties opgeleverd waar ik gelukkig helemaal van hersteld ben maar wat wel zijn sporen heeft achtergelaten. Dat we überhaupt een kindje mogen krijgen voelt soms nog gewoon compleet onwerkelijk, alsof ik in een droom leef.
Ik snap overigens wel heel goed als de wens voor een tweede (of meer) wel aanwezig is hoor.

Saartje26 : met mij gaat alles goed. Ik begin stilaan meer energie terug te krijgen, ook al gaat het licht nog steeds uit rond 21u s'avonds. Ik kom nu alvast terug de namiddag door zonder in te dutten. Dus da's vooruitgang !
Geen misselijkheid meer te bespeuren, maar wel regelmatig buik- en rugpijn. Maar dat komt en gaat. Het enige wat constant is, zijn de gevoelige/pijnlijke borsten. Nu was ik nooit echt "mager mager", maar ik begin ook echt al een buikje te krijgen.
Morgen ben ik 10 weken ver. Ik hoop dat de baby goed groeit, maar dat weet ik natuurlijk niet. Er gaan heel wat rampscenario's soms door men hoofd (dat het hartje zou gestopt zijn met kloppen bijvoorbeeld), maar dan hou ik mezelf voor dat alles goed gaat, zolang er geen bloedverlies is. En dat is er helemaal niet. Wij kruisen elke dag LETTERLIJK af tot de 3 maanden echo op 01/12.

Waar momenteel mijn wederhelft niet mee naartoe mag ... !!! Ik knijp hem vreselijk om dit alleen te moeten doen - dankjewel f*cking Corona! - maar ik denk dat ik in het ziekenhuis toch wel een beetje ga aandringen.

Narkomeid1981 schreef: ↑

12-11-2020 15:26

Saartje26 : met mij gaat alles goed. Ik begin stilaan meer energie terug te krijgen, ook al gaat het licht nog steeds uit rond 21u s'avonds. Ik kom nu alvast terug de namiddag door zonder in te dutten. Dus da's vooruitgang !
Geen misselijkheid meer te bespeuren, maar wel regelmatig buik- en rugpijn. Maar dat komt en gaat. Het enige wat constant is, zijn de gevoelige/pijnlijke borsten. Nu was ik nooit echt "mager mager", maar ik begin ook echt al een buikje te krijgen.
Morgen ben ik 10 weken ver. Ik hoop dat de baby goed groeit, maar dat weet ik natuurlijk niet. Er gaan heel wat rampscenario's soms door men hoofd (dat het hartje zou gestopt zijn met kloppen bijvoorbeeld), maar dan hou ik mezelf voor dat alles goed gaat, zolang er geen bloedverlies is. En dat is er helemaal niet. Wij kruisen elke dag LETTERLIJK af tot de 3 maanden echo op 01/12.

Waar momenteel mijn wederhelft niet mee naartoe mag ... !!! Ik knijp hem vreselijk om dit alleen te moeten doen - dankjewel f*cking Corona! - maar ik denk dat ik in het ziekenhuis toch wel een beetje ga aandringen.

.
Dat zou vervelend zijn ja! Eerst maar even afwachten hoe het ontwikkelt...

Waarschijnlijk mag je wel videobellen tijdens je afspraak, als hij er straks toch niet bij mag zijn is dat in elk geval beter dan helemaal alleen...

Oh dat zou vervelend zijn als je partner niet mee mag! Mijn partner mocht tot nu wel gewoon mee naar alle echo’s, en zoals het nu lijkt ook naar de 20 weken echo.
1 december hebben wij nog een pretecho gepland staan dus dan hebben we op dezelfde dag een echo!

Hier is de vermoeidheid toch nog wel flink aanwezig.. gistermiddag 3 uur geslapen, haha nou zal het wel nodig hebben denk ik dan.
Gisteren weer even het hartje mogen horen, blijft magisch! Ging 155 slagen per minuut!
Trots, blij en gerustgesteld!

Baggal schreef: ↑

11-11-2020 06:20

Nee die behoefte heb ik nu niet meer.
En de wens voor de tweede is nooit zo heftig geweest als de wens voor de eerste: die eerste moest er komen. Ik had een tweede oprecht leuk gevonden, maar ik heb het er niet voor over om daarvoor weer de MMM in te gaan en dat heeft ook alles te maken met onze omstandigheden.

Dat snap ik! Als ik had geweten dat we dit voor moesten doen om weer zwanger te raken (vierde zwangerschap overigens, tussen de twee jongens zat een missed abortion met 11 weken), dan hadden we het niet gedaan. IUI is hiermee vergeleken een stuk minder belastend.


Ik heb gevoelsmatig echt de hoofdprijs gewonnen met onze dochter, waardoor ik er ook makkelijker vrede mee kan hebben dat het hier blij blijft. Dat wil niet zeggen dat ik de wens van een ander vwb gezinsuitbreiding niet begrijp hoor, integendeel. Ik denk alleen dat in mijn/ons geval het echt beter is om niet die knop om te zetten en ik ben vooral heel dankbaar en doorgaans zeer tevreden met hoe mijn leven er nu uitziet.

Fijn!!

Ik ben nogal 'determined', dus als die knop wel om gegaan was, dan was ik daar ongetwijfeld vol voor gegaan, met alle gevolgen van dien. Ik schreef dat van de week in een ander topic ook: dat was wellicht ten koste gegaan van mijn geluksgevoel en ons gezin als het dan niet gelukt was of als ik weer meegezogen werd door trajecten.

Ja, dat denk ik ook. De afgelopen jaren ben ik zowat niet hormoonloos geweest. Toen ik dat een tijdje wel wat herkende ik mijn oude ik weer. Met gewoon een lang lontje en zin om dingen te doen.