Het "loslaten" als het zwanger worden/blijven maar

09-12-2017 11:35 66 berichten
Hoi allen,

Ik weet er zijn al wat topics over wat als zwanger worden langer duurt of niet lukt. Toch vind ik het zelf altijd lastig aansluiten bij een topic dat al lang loopt. Het is toch vaak al een vaste groep.

Over mij: mijn vriend (32) en ik (35) zijn inmiddels bijna 2 jaar bezig met proberen kinderen te krijgen. Het eerste jaar volledig zonder succes. In het tweede jaar begonnen met ovulatietesten en dat werkte goed. In februari raak, maar met 6 weken een vroege miskraam (of missed abortion, of niet doorgezette zwangerschap of zoiets ook maar mag heten). In mei hetzelfde en afgelopen oktober ook weer. Steeds een paar dagen na de positieve test (die ik 'pas' op mijn eerste NOD doe) breekt het weer af.

Sommige mensen zeggen dat ik niet zo vroeg moet testen en daar zit zeker wat in. Maar weet je, volgens die redenatie zou het al 2 jaar überhaupt niet raak geweest zijn, en daar word ik nog steeds net zo verdrietig van.

Los van het logische verdriet nadat het weer misging, kon ik er eigenlijk tot november heel goed mee omgaan. Het overheerste ons leven niet en ik kon zelfs wel inzien dat een leven zonder kinderen wellicht ook een goede optie zou zijn. We gingen heel luchtig om met het zwanger worden en hadden nog steeds lol in het 'op de klok' aan de bak gaan enzo. Maar sinds de laatste keer, november, lukt me dat niet goed meer.

Ik heb erg veel last van het feit dat 'ik het niet kan'. Dat ik links en rechts door jongere broertjes, zusjes, (oud-)collega's, vriendinnen, exen, vage Facebookvrienden wordt ingehaald. Alsof iedereen één voor één op een trein stapt en ik in mijn eentje nog op het station sta te roepen: "Jongens, ik wil ook mee!".

Mijn vriend is nog vol vertrouwen dat het ooit gaat lukken, maar ik kan het me letterlijk niet voorstellen. De vorige keer was ik vol vertrouwen: dit zou 'm worden. Dat dat toch niet doorging heeft me erg geraakt. Vooral omdat ik me er zo goed over voelde (wat ik niet had verwacht na de vorige twee keer) en ik ook vol overtuiging was.

Mensen vragen veel naar het medische traject, maar er is nauwelijks medisch traject te doen voor ons. De fertiliteitsarts zei letterlijk: " Ik heb goed nieuws en slecht nieuws. Het goede nieuws is dat jullie het hartstikke goed doen, je wordt vaak zwanger. Het slechte nieuws is dat ik eigenlijk niks kan doen aan het proces na bevruchting." We zijn nu bezig met onderzoeken naar herhaalde miskraam: een DNA-onderzoek en een bloedonderzoek bij mij. Het kloterige is alleen dat die laatste alleen maar kan als je drie maanden niet zwanger bent geweest en dat was natuurlijk in oktober nog dus daar moeten we mee wachten.

Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik met dit topic wil. Ik heb met een topic meegeschreven toen we net waren begonnen: daar is iedereen inmiddels moeder. En toen ik zwanger was de eerste en de derde keer ook. Maar ja, gezien het steeds mis gaat, ben ik daar niet echt op mijn plek. En omdat we dus niet echt in een medische molen zitten of kunnen, ook niet in andere topics.

En ik heb wel behoefte om af en toe eens met anderen het hierover te hebben. Ik krijg bij mijn directe omgeving moeilijk aansluiting: als het een derde keer misgaat is het voor veel mensen al bijna 'normaal' lijkt het. En iedereen heeft inmiddels kinderen dus begrijpen niet zo goed hoe het is als het idee dat het misschien wel nooit gaat lukken steeds realistischer lijkt te worden.
Terwijl het voor mij zo intens frustrerend en moeilijk is. En ik nu sinds begin november in een soort permanente chagrijnigheid en boosheid zit. Ik vermaak me ook echt nog wel hoor, maar als er iets niet gaat zoals ik wil, explodeer ik. Alsof alle frustratie van dit er dan gelijk ook helemaal uitkomt. En niemand die vraagt of durft te vragen hoe het met me gaat. Terwijl ik zo graag af en toe een knuffel wil, van iemand anders dan mijn vriend. Want ik vind het zó lastig momenteel en ik weet even niet hoe ik het weer luchtig kan krijgen. En terwijl ik dit typ zit ik weer te janken.

Heel veel andere dingen in ons leven gaan héél goed: werk, verhuizing, carrière et cetera. En zeker voor werk gebruiken we social media veel. Dus iedereen die ons ziet na een poosje zegt altijd gelijk: "Zo hee, gaat goed hè zie ik op Facebook/Instagram!" En dan denk ik: ja, maar ondertussen hangt er wel die donkere deken van dit overheen.

Gelukkig kunnen mijn vriend en ik het hier ook goed over hebben. Voor hem is het ook erg moeilijk: hij wil ook héél graag en wil het daarnaast graag voor mij makkelijker maken wat natuurlijk moeilijk is. En dat het natuurlijk allemaal in mijn lijf afspeelt.

Kortom: iemand die dit herkent? Die dat gevoel van er alleen in staan herkent? Tips over hoe je het weer wat luchtiger kunt maken?

EDIT: ik zie nu hoe lang dit verhaal is geworden. Excuus en respect voor de doorlezers :-)
anoniem_64c228b21680d wijzigde dit bericht op 09-12-2017 11:36
Reden: typfouten enzo
1.07% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
Helaas geen tips, maar wel een dikke :hug:
Ik leef met je mee maar kan je helaas ook geen tips geven. :hug:
Alle reacties Link kopieren
Zwangeres: Ja heel herkenbaar hoor zeker je 5e alinea. Bij ons lag er een duidelijke reden aan ten grondslag en ik ben uiteindelijk na 2 vroege miskramen en 4 jaar proberen via ICSI zwanger geworden en inmiddels al bijna 10 weken moeder. De periode die daaraan vooraf ging vond ik heel - heel erg moeilijk en onzeker. Wat voor ons destijds ook als een kleine droom begon werd een beetje een obsessie waarbij ik ook rekening probeerde te houden met scenario waarbij ik nooit moeder zou worden. Ik heb veel gehad aan het IVF topic waar ik nog steeds meeschrijf. Maar jij bent (nog) niet toe aan IVF oid, maar ik vermoed dat sommige van de meiden ook op jouw topic zullen reageren. je gevoelens zijn normaal en herkenbaar.

Van mijn arts begreep ik destijds dat twee vroege miskramen nog binnen de normale bandbreedte vallen. Sterker nog, soms worden die door de zwangere niet eens opgemerkt. In jouw geval is het extra vervelend omdat je al niet zo makkelijk zwanger wordt.

Voor wat betreft het ingehaald worden door anderen hield ik mezelf voor dat ik niet meer of minder zwanger werd van die zwangerschap. Zo van: het staat los van mij. Dat was voor mij de enige manier om er mee om te gaan, want als ik het op mezelf ging betrekken werd ik daar heel ongelukkig van. Dikke knuffel.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
Misschien toch slim om even het zwanger worden op pauze te zetten en die onderzoeken te laten doen? Ik heb namelijk ook een stollingsafwijking waardoor ik het vruchtje niet goed kan vasthouden. Toen we dat eenmaal wisten kon ik zodra ik zwanger was heparine gaan spuiten. Toen was het geen probleem meer om zwanger te blijven.
Ik weet niet of je er wat aan hebt, het is idd moeilijk om al die zwangere om je heen te zien :hug:
Truusdemier1981 schreef:
09-12-2017 11:40
Helaas geen tips, maar wel een dikke :hug:
Wat lief, dank je wel! Dat doet goed :-)
Roffa38 schreef:
09-12-2017 11:44
Ik leef met je mee maar kan je helaas ook geen tips geven. :hug:
Dank je wel!
Alle reacties Link kopieren
ik heb geen tips of ervaring hiermee, ik hoop dat je lotgenoten vindt die ook in zoiets zitten.

Verder lijkt het me volledig logisch dat dit zwaar valt, verdriet geeft en allerlei andere heftuge gevoelens...
en ook begrijpelijk dat je behoefte hebt aan begrip en emotionele steun.
Dat laatste zal wrs met vallen en opstaan lukken. Sommige mensen zijn er gewoin niet toe in staat ...anderen verrassen je. Het begint denk ik wel met zelf ook wat meer prijsgeven van wat er in je omgaat. Als iemand niets vertelt en succes uitstraalt denken mensen al snel..oh daar gaat alles goed. Tegelijk snap ik dat je heel kwetsbaar bent in het tonen van meer kwetsbaarheid
want je kunt ook teleurgesteld worden door onbegrip of domme reacties.

Sterkte bij dit alles en goed dat je om hulp vraagt.
Baggal schreef:
09-12-2017 11:48
Zwangeres: Ja heel herkenbaar hoor zeker je 5e alinea. Bij ons lag er een duidelijke reden aan ten grondslag en ik ben uiteindelijk na 2 vroege miskramen en 4 jaar proberen via ICSI zwanger geworden en inmiddels al bijna 10 weken moeder. De periode die daaraan vooraf ging vond ik heel - heel erg moeilijk en onzeker. Wat voor ons destijds ook als een kleine droom begon werd een beetje een obsessie waarbij ik ook rekening probeerde te houden met scenario waarbij ik nooit moeder zou worden. Ik heb veel gehad aan het IVF topic waar ik nog steeds meeschrijf. Maar jij bent (nog) niet toe aan IVF oid, maar ik vermoed dat sommige van de meiden ook op jouw topic zullen reageren. je gevoelens zijn normaal en herkenbaar.

Van mijn arts begreep ik destijds dat twee vroege miskramen nog binnen de normale bandbreedte vallen. Sterker nog, soms worden die door de zwangere niet eens opgemerkt. In jouw geval is het extra vervelend omdat je al niet zo makkelijk zwanger wordt.

Voor wat betreft het ingehaald worden door anderen hield ik mezelf voor dat ik niet meer of minder zwanger werd van die zwangerschap. Zo van: het staat los van mij. Dat was voor mij de enige manier om er mee om te gaan, want als ik het op mezelf ging betrekken werd ik daar heel ongelukkig van. Dikke knuffel.
Ja, je hebt gelijk. Dat probeer ik mezelf ook steeds voor te houden: ik word niet zwangerder van andermans zwangerschap. En van mensen die ik graag mag kan ik het ook veel beter hebben dan van mensen met wie ik minder heb. Wat ik vervolgens dan weer lullig van mezelf vind. IVF is inderdaad bij ons geen optie: zoals de arts zei zou dat de kansen alleen maar kleiner maken, omdat ik een volledig regelmatige cyclus heb en nog genoeg eitjes. Wat op zich dan wel weer fijn is. Wat heerlijk voor je dat het uiteindelijk gelukt is. Een makkelijker traject was je natuurlijk gegund geweest, maar ik ben heel blij voor je dat er 'goede afloop' is.
Alle reacties Link kopieren
Tips om het luchtig te houden heb ik niet. Mijn vriend was daar gewoon beter in dan ik.

Wel kan ik je zeggen dat het hier de vierde keer wel goed ging. Na 3 miskramen, telkens bij 7 weken, resulteerde de volgende zwangerschap in een prachtige dochter.

Ik kon het heel lang niet geloven dat het nu wel goed zou gaan, en. nog, als ik soms naar dochter kijk, kan ik soms niet geloven dat het gelukt is. Maar ze loopt nu toch echt rond.

De gynaecoloog zei na 3 miskramen dat we nog steeds iets van 75 procent kans op een goede volgende zwangerschap hadden. Stel dat het de vierde keer weer mis zou gaan, dan zou het nog steeds iets van 68 procent kans van slagen hebben een volgende keer. Daar trok ik mij wel aan op.

We hadden onderzoeken aangevraagd na de derde keer maar daar zijn we niet aan toe gekomen. Wij moesten 6 maanden wachten en dat vonden we te lang. Voor die tijd was ik alweer zwanger.

Een leuke tijd was het zeker niet, maar achteraf is het het zeker waard geweest.

Ik hoop dat het bij jullie hetzelfde gaat als bij ons destijds :hug:
Alle reacties Link kopieren
Dikke knuffel voor jou! Wat mij betreft meer dan welkom in ons kleine groepje, voel je vrij om mee te schrijven! Wat ontzettend heftig waar jullie doorheen gaan. :hug:

zwanger/zwanger-worden-ronde-7-of-meer- ... #p27587309
ik zal even niet meer met dat quoten doen, maakt het misschien wel wat onoverzichtelijk.

@Irongirly: ja, dat gaan we zeker doen uiteindelijk. We hadden alleen net twee maanden pauze genomen, dus dan ineens in totaal 5 maanden pauze voelt wel als heel veel. En ze hadden ons dat dus niet tijdens de vorige afspraak verteld, anders hadden we nog even maandje gewacht. Heel irritant. Maar we hebben nu samen afgesproken dat we nog een keertje op deze manier doorgaan. En als het deze maand niet raak is, een maandje de rem erop voor die onderzoeken.

@Feniks: dank je voor je lieve bericht. Bij sommige vrienden ben ik heel open en dat is fijn. Maar ik wil ze er ook niet te veel mee belasten. Twee van mijn beste vriendinnen zijn net moeder geworden en ik gun hen ook mijn blijdschap en hun roze wolk. Dus ik bel hen liever niet huilend op. En een andere vriendin heeft me juist heel erg teleurgesteld met haar reactie toen het voor de tweede keer misging. Dat in combi met wat andere dingen heeft de vriendschap op een wat lager pitje gezet.

Maar het voor veel mensen ook gewoon echt heel lastig te begrijpen en dan heb ik ook nog eens niet de meest empathische familie. Voorbeeld: mijn vader liet op de dag van mijn eerste miskraam, waarvan hij wist wat er aan de hand was, wat foto's zien van het pas geboren kleinkind van zijn nieuwe vriendin met daarbij: "Wat een schatje hè!". Toen ik zo rustig en vriendelijk mogelijk aangaf dat ik dat op die dag even niet zo prettig vond, maar dat ik een andere keer graag vol aandacht nog eens kijk, kreeg ik als reactie: "Jeetje, jij bent ook altijd alleen maar met jezelf bezig hè".

Vandaar dat ik het maar op het forum zet, dan is de kans wat groter dat mensen het begrijpen. Want er zijn vast veel meer mensen in een soortgelijke situatie, ik moet ze alleen even (digitaal) ontmoeten. :-)
Ach heel herkenbaar hoor je verhaal. Hier is het 4 keer fout gegaan, 2 keer in het eerste trimester en twee keer in het tweede trimester. Ik raak wel heel makkelijk zwanger, maar ja daar heb je ook weinig aan als het steeds fout gaat. Ook ik heb veel baby's geboren zien worden van mensen die pas veel later een kinderwens hadden dan wij. Wat voelde ik mij alleen.. niemand begrijpt je ook echt.

Ik had uiteindelijk het "geluk" dat ik een stollingsafwijking bleek te hebben. Ik raakte zwanger en dankzij medicijnen ging mijn zwangerschap in één keer goed, mijn zoontje is nu 3 en de volgende is op komst ik ben ondertussen al 37 weken zwanger. Hier dus een succesverhaal, en gelukkig komt het bij de meeste stellen ook echt wel goed. Maar de weg ernaartoe is verdomde zwaar en frustrerend. Héél veel sterkte toegewenst :hug:
Alle reacties Link kopieren
Zwangeres: de reactie van je pa raakt echt kant noch wal zeg. Natuurlijk hoef jij niet juichend de tent door te gaan als jij net een MK hebt gehad en hij stief-opa wordt. Dat valt op zo'n manier gewoon niet goed en dat heeft niets met jou te maken... Daar zou ik me dus niet van aantrekken.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
Wij hebben 3 jaar in die molen gezeten, met onderzoeken, behandelingen en miskramen. Het is mij in die tijd nooit gelukt om het echt los te laten. Dat kwam pas toen we toch nog een kind kregen.

Persoonlijk denk ik dat mensen die het erover hebben dat je het meer los moet laten, geen idee hebben van de impact. Helaas weerhoudt dat sommigen er niet van om je toch met allerlei ‘adviezen’ te bestoken.
Allereerst een digitale knuffel! :hug:
Ik denk dat je je gevoel ook heel goed bij de huisarts kunt aangeven en dat je doorverwezen kunt worden naar een psycholoog die jou met een aantal gesprekjes wat tips kan geven over hoe je hier het beste mee om kunt gaan.
Alle reacties Link kopieren
:hug: :hug: :hug:
Allemaal heel herkenbaar! Blijf praten met elkaar. En weet dat je niet alleen bent. Iedereen heeft zijn eigen verhaal. Ook al lijkt het bij de kennissen, vrienden collega’s etc. makkelijk te gaan. Je weet nooit hoe het echt zit.

Sterkte Xx
Alle reacties Link kopieren
Wat rot voor je :hug:

Ik denk dat openheid wel zal helpen mbt je omgeving, zeker ook vanuit onverwachte hoek. Hier duurde het gewoon heel lang voor ik zwanger raakte, 6 jaar, en toen had ik hoop ook eigenlijk al wel opgegeven. En er waren aardig wat mensen heel verbaasd dat een kinderwens had :-o dan had ik zomaar er omheen geluld als het ter sprake kwam, had namelijk al gemerkt dat mensen nogal meelevend reageren als het maar niet lukt.
Alle reacties Link kopieren
TO, ik sluit me aan bij de eerdere reacties:
mijn ervaring is dat de "laat het los" mensen geen idee hebben hoeveel impact het heeft, en openheid - dus echt open zijn inclusief tranen, boos, etc - voor meer begrip zorgt. Ik ben van mening dat er in een vriendschap ook ruimte mag zijn voor mijn emoties en mijn verdriet, met de mensen die daar geen respect voor hadden, staat de vriendschap inmiddels op een veel lager pitje - geldt trouwens ook voor familie.

Daarnaast wil ik je ook echt aanraden de bloedonderzoeken te doen, ook ik heb een stollingsafwijking en na 4 miskramen (3x vroeg en 1x tweede trimester), lijkt het nu, met medicatie, eindelijk goed te gaan. Het is heel frustrerend om een aantal maanden niet te mogen proberen, maar uiteindelijk woog het voor ons op tegen het doorploeteren, het verdriet en de frustratie. De periode van niet proberen heb ik proberen te gebruiken om op te laden, even helemaal niet bezig zijn met zwanger worden, geen ovulatietesten, wél een paar lekkere glazen wijn, je zou zelfs die droomvakantie kunnen doen - die ene die je nu niet doet want "misschien ben ik wel zwanger". Is niet makkelijk, ik vond het super moeilijk om zo te denken, maar uiteindelijk was het een fijne "break" voor mij.

Ik vind het eerlijk gezegd nogal een rare reactie van je gynaecoloog - of eigenlijk: zulke reacties heb ik ook gehad van gynaecologen. Ik vond het een verademing toen we terecht kwamen bij een arts die zij: we gaan alles uitzoeken en ik ga je helpen totdat je blijvend zwanger bent.

Heel veel sterkte!!
Alle reacties Link kopieren
Ik herken me ook enorm in jouw verhaal spijtig genoeg...

Ik ben even oud (32) en m'n man is 31.
Eerst na pilstop vier maand moeten wachten op eerste menstruatie en sinds april driemaal kort zwanger geweest.
Mei: zwanger! Superblij echter resulteert dit na enkele lichte testen in n vroege miskraam. Ok iedereen kan pech hebben helemaal in het begin loopt het vaak fout denk je dan.
Oktober: terugkomen van vakantie en opnieuw zwanger. Superblij natuurlijk, en nu zal het toch wel blijven zitten zeker? Na enorme rugpijn toch maar even naar de huisarts geweest en bloed laten nemen: opnieuw vroege miskraam na vijf weken.
Tweemaal zo vroeg misgegaan maakte me wat ongerust en aangezien we ondertussen bijna n jaar bezig waren toch naar gynaecoloog mee geweest.
Zat net een ovulatie aan te komen, pregnyl gehad en utrogestan ter ondersteuning. Test gedaan na twee weken en bleek opnieuw zwanger!
Superblij natuurlijk dat het zó snel opnieuw gelukt was.
In de zevende hemel en ik geloofde er ook echt in.
Tot ik woensdag op m'n werk plots enorme menstruatiepijnen kreeg en bloedverlies zag!
Savonds naar huisarts en opnieuw een miskraam dus.

Na driemaal op vijf weken een miskraam te hebben maak ik me dus enorme zorgen.
Huisarts raadde me ook verdere onderzoeken aan. En volgens haar was ik er ook 'teveel mee bezig'.
Excuseer maar hoe kan je nu nog relaxt in n zwangerschap staan na dit.
Ze begreep me ook omdat 'de klok tikte...' o_o
Ik wist niet wat ik hoorde...

Maar dikke knuffel voor jou dus, ik versta je volledig want ik word ook langs alle kanten 'ingehaald'.
Alle reacties Link kopieren
Helaas is je verhaal heel erg herkenbaar voor mij. Het gevoel dat je op een eilandje zit dat iedereen 1 voor 1 verlaat om verder te gaan met hun leven. En jij zit daar maar, met je kinderwens en een lijf dat niet doet wat het zou moeten doen.
Het onbegrip van mensen, de domme opmerkingen die ze misschien goed bedoelen, het zoveelste geboortekaartje of berichtje op Facebook; het doet zo'n pijn.

Ik ben een stuk ouder en al een aantal jaren geleden gestopt met alle behandelingen, maar ik kan met het gevoel nog zo voor de geest halen. Ik had gehoopt dat het verdriet minder zou worden, maar dat is niet zo. Hoewel ik nu zeker ook de voordelen kan zien van kinderloos zijn, maar toen ik midden in het traject zat was er maar 1 doel: een kind!
Wij zijn wel altijd heel erg open over onze situatie geweest en om het iemand duidelijk te maken zei ik altijd: als je graag je rijbewijs wilt halen, staat het je vrij om zoveel lessen te nemen als je wilt, net zo lang tot je dat felbegeerde papiertje haalt. Maar ik ben aan het 'lessen' en ik kan lessen wat ik wil, maar daar word ik nooit voor beloond.

Na 8 jaar heb ik de handdoek in de ring gegooid. Ik kon niet meer; helemaal op van alle teleurstellingen en verdriet.
Al die jaren is ook tegen mij gezegd dat er geen reden was dat ik niet zwanger raakte. Daar heb ik me nooit bij neergelegd en 2 jaar nadat ik gestopt was met vruchtbaarheidsbehandelingen is er toch een diagnose bij mij gesteld. Helaas 10 jaar te laat, want als ik die diagnose eerder had gehad, was duidelijk geworden dat de kans dat ik kinderen zou kunnen krijgen uitermate klein is.

Je vraagt of er een luchtige manier is om hier mee om te gaan. Ik denk dat die manier er niet is; het is gewoon ontzettend zwaar en verdrietig. Maar ik wil je wel adviseren om er open over te zijn. Je zult zien dat je dan vrouwen treft die in hetzelfde schuitje zitten en die hebben aan een half woord genoeg. Het is gewoon fijn om af en toe iemand te spreken die precies weet wat je voelt.
En leg je niet zomaar neer bij 'we weten niet waarom je niet zwanger wordt, alles is in orde met je'. Uiteindelijk heb je geen enkele zekerheid dat je ooit een kindje mag verwelkomen, maar je hebt wel het recht om te strijden voor een diagnose, want die kan heel belangrijk zijn in een eventueel verwerkingsproces of zelfs verdere/andere vruchtbaarheidsbehandelingen. Vraag anders eens een verwijsbrief voor een endocrinoloog en laat je daar onderzoeken.

Heel veel sterkte de komende tijd en laat het idee dat je het los moet laten varen, want dat gaat vrijwel niet. Die kinderwens zit zo diep van binnen, daar zit geen uit-knop op.
Lieve mensen, wat fijn al die reacties. Hoewel ik het natuurlijk niemand zo gun, doet de herkenning lezen me wel goed. En ook de realisatie dat het niet luchtig hóeft te zijn, omdat het gewoon zwaar is. Ik hoor mijn heel leven al dat ik 'me niet zo moet aanstellen', dus ik merk dat ik dat hier ook op inzet. Maar het even mogen voelen en het superkut en zwaar vinden, is op een gekke manier wel prettig. En inderdaad: loslaten is onmogelijk.

@Snowdogs: wat ontzettend verdrietig dat het niet heeft mogen zijn. Ik zou gecondoleerd willen zeggen, omdat dat het enige woord is dat hierin bij me opkomt, omdat het toch een soort verlies is. En wat een goede metafoor van dat rijbewijs, dat is inderdaad wel wat het is. Het ligt zó niet in je eigen handen. Je hebt er zo weinig invloed op, terwijl met een rijbewijs je idd heel vaak kan lessen en dan is het zo goed als zeker wel een keertje raak. Hoe was het voor je om na 8 jaar te zeggen: nee, tot hier en niet verder. Ik kan me voorstellen dat dat aan de ene kant heel moeilijk is en aan de andere kant misschien ook wel een opluchting. Ik vind 2 jaar al zo zwaar en dan heb ik nog niet eens vruchtbaarheidstrajecten oud gehad, respect dat je het zo lang hebt volgehouden.

@Appelflappie: dikke knuffel voor jou ook. Wat een kutfase dit hè. En dan dat gevoel van geen grip erop hebben. Niet handig die opmerking van de huisarts. Ik denk dan altijd maar: ze bedoelen het goed en ze wéten echt niet hoe dit voelt en kunnen het dus niet inschatten. Maar stom is het wel. En wat verdrietig dat je het nu weer los moet laten. Sterkte deze aankomende tijd, wees maar heel lief voor jezelf en elkaar.

@Bjorg: je hebt gelijk over die break. We hebben van de zomer even een break gedaan. Na de MK van mei en de mislukte poging van juni was ik even helemaal op en klaar ermee. Toen hebben we dus drie maanden pauze genomen. En dat was idd heerlijk. Even helemaal focussen op werk en elkaar en een vakantie et cetera. Het vervelende was alleen dus dat we toen nog niet wisten van die drie maanden wachttijd, anders hadden we toen gelijk de testen gedaan. De eerste poging na de break was gelijk raak (oktober/november) en toen dat misging gelijk de fertisiliteitsarts gebeld voor die testen. En pas toen kwamen we achter die drie maan wachtperiode. Toen waren we wel even heel boos, want weer 3 maanden wachten betekent dus effectief een pauze van 6 maanden en dat vond ik dan weer veel te lang.

Ik vond onze fertiliteitsarts eigenlijk heel aardig, maar hierdoor begon ik wel weer even te twijfelen of we misschien nog even verder moeten kijken. Dit was namelijk best essentiële informatie om te hebben.

Maar goed, we hebben het er nav dit topic gisteren ook nog even over gehad, en we gaan waarschijnlijk de aankomende twee maanden inderdaad toch even op break. Ik wil mezelf eigenlijk ook niet weer door die emotionele ellende van een vroege miskraam stoppen als dat voorkomen kan worden, omdat er idd iets van ee stollingsafwijking oid is.

@alle anderen: dank voor jullie knuffels en lieve berichten. En de succesverhalen, dat geeft ook hoop.
Alle reacties Link kopieren
Voor jullie een dikke :hug: het lijkt me ontzettend vervelend als het niet zo snel lukt als je zou willen! Ook echt heel vervelend als andere mensen je niet begrijpen en steunen.
Sterkte!
Find people who will make you better (M. Obama)
Alle reacties Link kopieren
Ook nog even een berichtje van mij. Ondanks dat onze situatie anders is voel ik met je mee en heb ik vooral het afgelopen jaar me gevoelt zoals jij dat ook doet. Wij zijn ook ruim twee jaar bezig en sinds maart in het ziekenhuis. Na een traject met hormonen voor mijn vriend (+bijkomende ellende) zijn we in september begonnen met IUI. Bij poging 2 zwanger geworden en helaas was dit een vroege miskraam bij 6 weken. Ergens heel blij dat ik na twee jaar dan eindelijk voor het eerst zwanger was, maar de miskraam zorgt weer voor zorgen die ik daarvoor nog niet had. Goede periodes wisselen af met verdriet, frustratie en angst. Ik herken ook het onbegrip bij sommige familieleden. Mijn vader is precies hetzelfde!

Ik kan er niet minder mee bezig zijn want het blijft gewoon in mijn gedachten en daar heb ik vrede mee. 'Er mee bezig zijn' gaat er ook echt niet voor zorgen dat ik minder snel een kindje krijg. Voor mij helpt het van me afschrijven het meest om positief te blijven en te blijven geloven. Het delen met anderen en het horen van anderen die precies hetzelfde gevoel hebben is voor mij heel fijn. Ik schrijf mee in twee groepjes hier en dat helpt mij enorm. Niemand verwacht dat je altijd meeschrijft maar iedereen is er voor elkaar om te luisteren. Lalameme is 1 van mijn topic maatjes en heeft in een eerder bericht het al genoemd. Ondanks dat we al een tijd schrijven, weet dat je altijd mee mag schrijven.

In ieder geval heel veel succes met je onderzoeken! En een dikke knuffel :hug:. Het is gewoon allemaal zwaar bagger waar je door heen moet.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven