Zwanger
alle pijlers
Help
vrijdag 20 april 2018 15:44
Hallo allemaal
Ik ben hier nieuw, geen idee of ik dit op de goede plek schrijf. Maar ik moet het gewoon even van me afschrijven.
In januari kwamen we er achter dat we zwanger waren. Helemaal in de wolken. En kon al niet wachten om het de kinderen te vertellen (die vroegen al een hele tijd om een “nieuwe” baby). Maar goed we wilde eerst de 12 weken afwachten, met het idee dan worden ze niet teleurgesteld mocht het mis gaan. De dag was daar ik was 12 weken zwanger had een super echo gehad. Foto’s voor de kinderen in lijstjes gedaan en als cadeau gegegeven. Ze konden hun geluk niet op, zo blij waren ze. Juichen lachen springen ! Het moest gelijk op school verteld worden. Dat weekend kwamen we er achter dat mijn zoon de 5de ziekte had. Vanaf dat moment maakte ik mij wat zorgen. Maar ik dacht ag de kans is zo klein dat er wat gebeurd. Dus hebben we toch besloten om het een paar dagen later aan de rest van de familie te vertellen. Wel heb ik voor die tijd een bloedtest laten doen om te kijken of ik ook besmet zou zijn. Uiteindelijk gingen we op vakantie en na 4 dagen vakantie werd ik gebeld dat er uit de bloedtest kwam dat ik ook besmet ben met de 5de ziekte. Toen begon ik me dus nog meer zorgen te maken. Maar ik voelde de baby nog, hoorde zijn hartje nog. De gyn was er opzich ook nog rustig over want als de baby besmet zou raken, was er nog genoeg tijd om iets te doen. En de kans dat dat zou gebeuren zou toch niet heel groot zijn. Dus toch lichtelijk bezorgt gingen we verder met onze vakantie en zou ik na de vakantie naar de gyn gaan voor een gesprek en echo. 3 dagen voor de echo begon ik het hartje van de baby wat minder goed te vinden. Ik vond het steeds wel maar erg op de achtergrond en het klonk wat anders dan eerst (beetje rustiger). Maar goed ik hoorde het nog en voelde hem nog dus dacht misschien is dat normaal na zo veel weken. Terug van vakantie, en gelijk de dag erna naar de gyn. Met in mijn achterhoofd het idee oké het kan dus ziek zijn, hou er rekening mee. Ik ging liggen voor de echo. En eigenlijk was het al gelijk heel pijnlijk duidelijk. De kleine baby in mijn buik was overleden. Hij heeft de 5de ziekte gekregen, hij kreeg bloedarmoede en als gevolg daarvan hydrops foetalis. Dit was afgelopen maandag. Vanaf dat moment is mijn wereld ingestort. Woensdag heb ik dus na 17weken zwangerschap moeten bevallen van een mini mensje, hij was pas net voor de echo overleden. De bevalling was de zwaarste die ik ooit heb gehad, gek genoeg. Onwijs bloedverlies, daarna naar de ok want placenta liet niet los, daar nog meer bloedverlies. Dat hebben ze uiteindelijk met medicijnen kunnen stoppen, daarna heb ik 2 bloedtransfusie’s gehad en kwam ik eindelijk weer een beetje bij. We hebben vandaag mijn mijn zoon begraven. Ik voel me zo verschrikkelijk leeg. Ik zeurde steeds als ik weer wat dikker werd. Maar nu kan ik mijn buik niet eens aanraken, in haat die platte buik. Ik weet niet meer wat ik met mezelf aan moet. Gaat dit gevoel ooit over ? Ik had zon idee in mijn hoofd van lekker na zomeren in onze tuin met al mijn kids en onze “nieuwe” baby. En nu is er niks, gewoon leegte. Steeds als ik denk aan het moment dat ik de kinderen vertelde over onze “nieuwe” baby, breekt het mijn hart, kon ik maar terug in de tijd en dat geluk weer voelen. Kan iemand mij vertellen hoe ik hier mee om moet gaan ? Ik weet het allemaal niet meer op het moment.
Ik ben hier nieuw, geen idee of ik dit op de goede plek schrijf. Maar ik moet het gewoon even van me afschrijven.
In januari kwamen we er achter dat we zwanger waren. Helemaal in de wolken. En kon al niet wachten om het de kinderen te vertellen (die vroegen al een hele tijd om een “nieuwe” baby). Maar goed we wilde eerst de 12 weken afwachten, met het idee dan worden ze niet teleurgesteld mocht het mis gaan. De dag was daar ik was 12 weken zwanger had een super echo gehad. Foto’s voor de kinderen in lijstjes gedaan en als cadeau gegegeven. Ze konden hun geluk niet op, zo blij waren ze. Juichen lachen springen ! Het moest gelijk op school verteld worden. Dat weekend kwamen we er achter dat mijn zoon de 5de ziekte had. Vanaf dat moment maakte ik mij wat zorgen. Maar ik dacht ag de kans is zo klein dat er wat gebeurd. Dus hebben we toch besloten om het een paar dagen later aan de rest van de familie te vertellen. Wel heb ik voor die tijd een bloedtest laten doen om te kijken of ik ook besmet zou zijn. Uiteindelijk gingen we op vakantie en na 4 dagen vakantie werd ik gebeld dat er uit de bloedtest kwam dat ik ook besmet ben met de 5de ziekte. Toen begon ik me dus nog meer zorgen te maken. Maar ik voelde de baby nog, hoorde zijn hartje nog. De gyn was er opzich ook nog rustig over want als de baby besmet zou raken, was er nog genoeg tijd om iets te doen. En de kans dat dat zou gebeuren zou toch niet heel groot zijn. Dus toch lichtelijk bezorgt gingen we verder met onze vakantie en zou ik na de vakantie naar de gyn gaan voor een gesprek en echo. 3 dagen voor de echo begon ik het hartje van de baby wat minder goed te vinden. Ik vond het steeds wel maar erg op de achtergrond en het klonk wat anders dan eerst (beetje rustiger). Maar goed ik hoorde het nog en voelde hem nog dus dacht misschien is dat normaal na zo veel weken. Terug van vakantie, en gelijk de dag erna naar de gyn. Met in mijn achterhoofd het idee oké het kan dus ziek zijn, hou er rekening mee. Ik ging liggen voor de echo. En eigenlijk was het al gelijk heel pijnlijk duidelijk. De kleine baby in mijn buik was overleden. Hij heeft de 5de ziekte gekregen, hij kreeg bloedarmoede en als gevolg daarvan hydrops foetalis. Dit was afgelopen maandag. Vanaf dat moment is mijn wereld ingestort. Woensdag heb ik dus na 17weken zwangerschap moeten bevallen van een mini mensje, hij was pas net voor de echo overleden. De bevalling was de zwaarste die ik ooit heb gehad, gek genoeg. Onwijs bloedverlies, daarna naar de ok want placenta liet niet los, daar nog meer bloedverlies. Dat hebben ze uiteindelijk met medicijnen kunnen stoppen, daarna heb ik 2 bloedtransfusie’s gehad en kwam ik eindelijk weer een beetje bij. We hebben vandaag mijn mijn zoon begraven. Ik voel me zo verschrikkelijk leeg. Ik zeurde steeds als ik weer wat dikker werd. Maar nu kan ik mijn buik niet eens aanraken, in haat die platte buik. Ik weet niet meer wat ik met mezelf aan moet. Gaat dit gevoel ooit over ? Ik had zon idee in mijn hoofd van lekker na zomeren in onze tuin met al mijn kids en onze “nieuwe” baby. En nu is er niks, gewoon leegte. Steeds als ik denk aan het moment dat ik de kinderen vertelde over onze “nieuwe” baby, breekt het mijn hart, kon ik maar terug in de tijd en dat geluk weer voelen. Kan iemand mij vertellen hoe ik hier mee om moet gaan ? Ik weet het allemaal niet meer op het moment.
vrijdag 20 april 2018 16:09
Ik kan niet zeggen hoe jij met je verdriet moet omgaan iedereen verwerkt zoiets op zijn eigen manier.
Ik kan wel mijn situatie vertellen.
Ik heb een zoontje van nu bijna 2 en afgelopen november was ik weer zwanger. Bij de echo bleek het zelfs om een tweeling te gaan. O wat waren we verrast en na eerste schrik erg blij.
Alles ging eigenlijk prima met de tweeling ze groeide goed en liepen zelfs voor op schema. Afgelopen februari werd ik s' nachts opeens wakker met buikpijn en dat bleken weeën te zijn. In het ziekenhuis bleek ik al volledige ontsluiting te hebben. Uiteindelijk is s' ochtends ons eerste jongetje geboren
met 21 weken en stopte toen de weeën. Omdat s' avonds bleek dat ik koorts had en hebben ze ons andere mannetje ook gehaald.
Ik ga door omdat ik nog een zoontje heb hij moet hier later geen last van krijgen vind ik. Mocht je vragen hebben dan mag je deze gerust stellen.
Heel veel sterkte
Ik kan wel mijn situatie vertellen.
Ik heb een zoontje van nu bijna 2 en afgelopen november was ik weer zwanger. Bij de echo bleek het zelfs om een tweeling te gaan. O wat waren we verrast en na eerste schrik erg blij.
Alles ging eigenlijk prima met de tweeling ze groeide goed en liepen zelfs voor op schema. Afgelopen februari werd ik s' nachts opeens wakker met buikpijn en dat bleken weeën te zijn. In het ziekenhuis bleek ik al volledige ontsluiting te hebben. Uiteindelijk is s' ochtends ons eerste jongetje geboren
met 21 weken en stopte toen de weeën. Omdat s' avonds bleek dat ik koorts had en hebben ze ons andere mannetje ook gehaald.
Ik ga door omdat ik nog een zoontje heb hij moet hier later geen last van krijgen vind ik. Mocht je vragen hebben dan mag je deze gerust stellen.
Heel veel sterkte
vrijdag 20 april 2018 16:25
Dit, wij hebben het ook pas meegemaakt. Ik was zelfs al 31 weken, mijn kindje is in mijn buik overleden. Je moet door voor je andere kinderen. Neem contact op met de huisarts of verloskundige, praat er met hun over en laat je eventueel verwijzen. Mijn oudsten zijn 6 en 8 en zij hebben heel veel ook meegekregen. Maar vor hun sta ik weer op het schoolplein.snowgirl1 schreef: ↑20-04-2018 16:09Ik kan niet zeggen hoe jij met je verdriet moet omgaan iedereen verwerkt zoiets op zijn eigen manier.
Ik ga door omdat ik nog een zoontje heb hij moet hier later geen last van krijgen vind ik. Mocht je vragen hebben dan mag je deze gerust stellen.
Heel veel sterkte
vrijdag 20 april 2018 19:23
Wat verdrietig Mami...
Afgelopen januari ben ik met 24 weken bevallen van onze dochter die 20 minuten later overleed. Ook hier nood ok, 3 liter bloedverlies en bloedtransfusie.
Ook ik kan je niet vertellen hoe je door moet of hoe je moet rouwen, maar herken ‘ik ga door voor mijn andere kind(eren)’. We hebben een zoon van bijna 2 en voor hem moest ik door; opstaan, eten klaar maken, speen.
Inmiddels zijn wij bijna 3 maanden verder en begint het te slijten. Voor mij werkte het goed om vanaf een week of 6 erna eens koffie te gaan drinken op werk. De drempel wordt alleen maar groter. Ik werk nu weer halve dagen.
Zorg dat je er met mensen over kunt praten. Met je man, verloskundige, huisarts, of bijvoorbeeld een maatschappelijk werker van het ziekenhuis. Daarnaast hielp het mij enorm om alle foto’s uit te zoeken, door te nemen, in te plakken in mooie albums. Lotgenotencontact kan heel fijn zijn, iemand die precies weet hoe je je voelt. Wij hebben nog een pocketfotoboekje gemaakt om in de tas te hebben, als we een foto wilden laten zien.
Succes en heel veel sterkte
Afgelopen januari ben ik met 24 weken bevallen van onze dochter die 20 minuten later overleed. Ook hier nood ok, 3 liter bloedverlies en bloedtransfusie.
Ook ik kan je niet vertellen hoe je door moet of hoe je moet rouwen, maar herken ‘ik ga door voor mijn andere kind(eren)’. We hebben een zoon van bijna 2 en voor hem moest ik door; opstaan, eten klaar maken, speen.
Inmiddels zijn wij bijna 3 maanden verder en begint het te slijten. Voor mij werkte het goed om vanaf een week of 6 erna eens koffie te gaan drinken op werk. De drempel wordt alleen maar groter. Ik werk nu weer halve dagen.
Zorg dat je er met mensen over kunt praten. Met je man, verloskundige, huisarts, of bijvoorbeeld een maatschappelijk werker van het ziekenhuis. Daarnaast hielp het mij enorm om alle foto’s uit te zoeken, door te nemen, in te plakken in mooie albums. Lotgenotencontact kan heel fijn zijn, iemand die precies weet hoe je je voelt. Wij hebben nog een pocketfotoboekje gemaakt om in de tas te hebben, als we een foto wilden laten zien.
Succes en heel veel sterkte
zaterdag 21 april 2018 11:37
Hallo allemaal, bedankt voor al jullie reacties en steun. Veel sterkte voor iedereen die een soort gelijke situatie heeft mee gemaakt.
Mijn zoon (5 jaar, de oudste) heeft het er wel moeilijk mee gehad. Heel erg gehuild ook toen we het hem moesten vertellen. Maar hij is nu wel echt een trotse broer, wilde erg graag een broertje dus toen hij hoorde dat het een jongen is was hij helemaal weg van hem, ookal leefde hij niet. Ze hebben hem alle 3 ook vastgehouden en vonden hem prachtig. Ging eigenlijk heel makkelijk en natuurlijk allemaal. Nu zeggen ze als ik straks in het paradijs ben staat mijn broertje op mij te wachten.
Het heeft mij al wel erg geholpen om het hier van mij af te schrijven en wat steun te krijgen. Dus erg bedankt voor het lezen en de berichtjes. Mijn man is super, onwijze steun terwijl hij het er zelf ook erg moeilijk mee heeft. Wij hebben in ons huwelijk al veel moeilijke periodes gehad. Ons jongste dochtertje bijv is geboren met een zware hart afwijking. Toen ze 3 dagen oud was heeft ze een open hart operatie gehad, ze heeft erg lang in het ziekenhuis gelegen, veel complicaties gehad en meerdere keren is het bijna mis gegaan. Gelukkig is het nu een hele gezonde meid van 2, super vrolijk en een onwijs sterk karaktertje. Daarom hadden wij deze zwangerschap ook zoiets van, nou dit moet wel een goede zwangerschap zijn. Zoveel pech 2 keer achter elkaar zal toch niet gebeuren, wel dus. Maar dat met ons dochter heeft ons ook weer nog dichter bij elkaar gebracht. Dus ik weet zeker dat we hier samen ook weer door heen komen.
Voor mijn kinderen ga ik zeker door, en ze slepen me er ook onwijs door heen. We Hebben ook besloten er dit weekend een leuk weekend van te maken, leuken dingen met ze te doen, zodat ze ook nog een paar leuke dagen hebben. Alleen als ze dan in bed liggen heb ik het erg moeilijk. Heb me er nu ook bij neergelegd dat dat nog wel even zo zal blijven. Ik moet verder voor mijn hele gezin.
Zojo83 bedankt voor de tip van het pocketboekje, dat ga ik zeker doen ook ! We hebben al een boekje met foto’s ingeplakt, die hadden we bij de begrafenis neer gelegd zodat iedereen er ook wat in kon schrijven. Dat gaf inderdaad ook een goed gevoel.
Iedereen bedankt voor het delen van je verhaal. Hoe verschrikkelijk het ik ook voor jullie vind dat jullie dit hebben moet meemaken, geeft het me wel een minder eenzaam gevoel.
Dank jullie wel en veel liefs !
Mijn zoon (5 jaar, de oudste) heeft het er wel moeilijk mee gehad. Heel erg gehuild ook toen we het hem moesten vertellen. Maar hij is nu wel echt een trotse broer, wilde erg graag een broertje dus toen hij hoorde dat het een jongen is was hij helemaal weg van hem, ookal leefde hij niet. Ze hebben hem alle 3 ook vastgehouden en vonden hem prachtig. Ging eigenlijk heel makkelijk en natuurlijk allemaal. Nu zeggen ze als ik straks in het paradijs ben staat mijn broertje op mij te wachten.
Het heeft mij al wel erg geholpen om het hier van mij af te schrijven en wat steun te krijgen. Dus erg bedankt voor het lezen en de berichtjes. Mijn man is super, onwijze steun terwijl hij het er zelf ook erg moeilijk mee heeft. Wij hebben in ons huwelijk al veel moeilijke periodes gehad. Ons jongste dochtertje bijv is geboren met een zware hart afwijking. Toen ze 3 dagen oud was heeft ze een open hart operatie gehad, ze heeft erg lang in het ziekenhuis gelegen, veel complicaties gehad en meerdere keren is het bijna mis gegaan. Gelukkig is het nu een hele gezonde meid van 2, super vrolijk en een onwijs sterk karaktertje. Daarom hadden wij deze zwangerschap ook zoiets van, nou dit moet wel een goede zwangerschap zijn. Zoveel pech 2 keer achter elkaar zal toch niet gebeuren, wel dus. Maar dat met ons dochter heeft ons ook weer nog dichter bij elkaar gebracht. Dus ik weet zeker dat we hier samen ook weer door heen komen.
Voor mijn kinderen ga ik zeker door, en ze slepen me er ook onwijs door heen. We Hebben ook besloten er dit weekend een leuk weekend van te maken, leuken dingen met ze te doen, zodat ze ook nog een paar leuke dagen hebben. Alleen als ze dan in bed liggen heb ik het erg moeilijk. Heb me er nu ook bij neergelegd dat dat nog wel even zo zal blijven. Ik moet verder voor mijn hele gezin.
Zojo83 bedankt voor de tip van het pocketboekje, dat ga ik zeker doen ook ! We hebben al een boekje met foto’s ingeplakt, die hadden we bij de begrafenis neer gelegd zodat iedereen er ook wat in kon schrijven. Dat gaf inderdaad ook een goed gevoel.
Iedereen bedankt voor het delen van je verhaal. Hoe verschrikkelijk het ik ook voor jullie vind dat jullie dit hebben moet meemaken, geeft het me wel een minder eenzaam gevoel.
Dank jullie wel en veel liefs !
