Zwanger worden na een postpartum depressie. Schrijf je mee?

27-10-2018 22:56 173 berichten
Alle reacties Link kopieren
Hallo dames,

Inmiddels ben ik volledig hersteld van een lichte postpartum depressie (ppd) en hebben we besloten dat we voor een tweede willen gaan. Ik vind het mega spannend, zie er als een berg tegenop, ben bang dat ik de hormonen niet de baas kan zijn, bang dat de stress/angst het 'genieten' overschaduwt m.a.w. ik ben bang voor weer een ppd. Regelmatig denk ik ik lijk wel gek, we hebben alles nu weer zo'n beetje op orde, waarom dat allemaal op het spel zetten? Maargoed ik ben vastbesloten, ik wil graag nog een kind!! Ik heb al een plan gemaakt (hulptroepen op tijd inschakelen, mezelf goed in de gaten houden, manlief duidelijke instructies gegeven wanneer hij moet ingrijpen en t.z.t. op zoek naar een niet-borstvoedingsmaffia lactatiekundige en de verloskundige direct inlichten over mijn ppd).

Ik zou het fijn vinden om ervaringen en tips uit te wisselen.
Alle reacties Link kopieren
Mijn jongste is inmiddels bijna 8, zij is mijn derde dochter en bij de eerste en tweede heb ik een ppd gehad. Bij de eerste was het heel heftig, bij de tweede al veel minder, toen heb ik gelijk aan de bel getrokken en gestart met dezelfde antidepressiva als bij de eerste. Die medicatie werkte goed, zowel de eerste als de tweede keer.
Bij de derde heb ik met de huisarts en de verloskundige een plan gemaakt. Voor de eerste 5 dagen kreeg ik slaappillen, want na de bevalling nachten niet slapen is een van de grootste triggers geweest, ik stond stijf van de adrenaline en dat dagenlang. Mijn man deed de eerste nachten, zodat ik een gewoon ritme kon aanhouden.
Daarnaast op de eerste dag gelijk gestart met de antidepressiva. En gelijk gestart met flesvoeding, zodat ik de eerste nachten kon doorslapen, de medicijnen kon gebruiken en niet nog extra hormoonschommelingen zou krijgen.
Ik heb nog extra uren kraamzorg gehad, zodat ik op dag 9 en 10 ook nog kon rusten 's middags.
En dit plan heeft heel goed gewerkt, ik heb echt een geweldige kraamtijd gehad en half jaar op een roze wolk gezeten. Het was heel fijn om dit zo ook een keer mee te maken.
Alle reacties Link kopieren
Hi Fugu,

Ik wil wel meeschrijven. Ik heb ook een PPD gehad na mijn zwangerschap. Dit werd veroorzaakt door meerdere omstandigheden. Ik voelde mij tijdens de zwangerschap mentaal heel erg goed en dat gevoel was na de bevalling direct weg. Ik verloor veel bloed waardoor mijn herstel langzaam ging en dat viel me ook tegen. Borstvoeding mislukte en zoon had ook andere problemen met voeding. Het was gewoon geen fijne kraamtijd. Na een aantal maanden ben ik aan de AD gegaan, maar hierdoor sliep ik niet ‘s nachts waardoor ik na 5 maanden een PPD kreeg. Daarnaast was mijn moeder ongeneeslijk ziek en dat trok ook een flinke wissel op mijn mentale belastbaarheid.

Zoon is inmiddels 2 en we zijn sinds enkele maanden aan het proberen voor een tweede. Mijn moeder is een aantal maanden geleden overleden en mentaal gaat het nog steeds niet goed. Ik heb niet de energie of de mentale weerbaarheid om hier mee bezig te zijn.

Ik wil wel graag meeschrijven. Ik denk dat het goed is om me er op dit manier bewuster mee om te gaan.

Moet nu gaan, zoon komt me uit bed halen omdat we moeten ontbijten. ‘Eitje ook’ :)
Alle reacties Link kopieren
Gatinmijnsok schreef:
27-10-2018 23:13
Mijn jongste is inmiddels bijna 8, zij is mijn derde dochter en bij de eerste en tweede heb ik een ppd gehad. Bij de eerste was het heel heftig, bij de tweede al veel minder, toen heb ik gelijk aan de bel getrokken en gestart met dezelfde antidepressiva als bij de eerste. Die medicatie werkte goed, zowel de eerste als de tweede keer.
Bij de derde heb ik met de huisarts en de verloskundige een plan gemaakt. Voor de eerste 5 dagen kreeg ik slaappillen, want na de bevalling nachten niet slapen is een van de grootste triggers geweest, ik stond stijf van de adrenaline en dat dagenlang. Mijn man deed de eerste nachten, zodat ik een gewoon ritme kon aanhouden.
Daarnaast op de eerste dag gelijk gestart met de antidepressiva. En gelijk gestart met flesvoeding, zodat ik de eerste nachten kon doorslapen, de medicijnen kon gebruiken en niet nog extra hormoonschommelingen zou krijgen.
Ik heb nog extra uren kraamzorg gehad, zodat ik op dag 9 en 10 ook nog kon rusten 's middags.
En dit plan heeft heel goed gewerkt, ik heb echt een geweldige kraamtijd gehad en half jaar op een roze wolk gezeten. Het was heel fijn om dit zo ook een keer mee te maken.
Fijn dat het de derde keer zo goed is gegaan. Ik twijfel zelf heel erg of het een goed idee is om bij nr 2 weer voor borstvoeding te gaan. De vorige keer is het niet gelukt en ik had ook erg last van de hormonen. Flesvoeding was ineens de duivel terwijl ik voor de bevalling heel nuchter en relaxed erin stond en voor de zekerheid ook alvast flesvoeding in huis had gehaald. Ook dat stijf staan van de adrenaline herken ik heel erg. Bedankt voor het delen van je ervaringen, hier heb ik zeker wat aan!
Alle reacties Link kopieren
Tinkeltje33 schreef:
28-10-2018 07:07
Hi Fugu,

Ik wil wel meeschrijven. Ik heb ook een PPD gehad na mijn zwangerschap. Dit werd veroorzaakt door meerdere omstandigheden. Ik voelde mij tijdens de zwangerschap mentaal heel erg goed en dat gevoel was na de bevalling direct weg. Ik verloor veel bloed waardoor mijn herstel langzaam ging en dat viel me ook tegen. Borstvoeding mislukte en zoon had ook andere problemen met voeding. Het was gewoon geen fijne kraamtijd. Na een aantal maanden ben ik aan de AD gegaan, maar hierdoor sliep ik niet ‘s nachts waardoor ik na 5 maanden een PPD kreeg. Daarnaast was mijn moeder ongeneeslijk ziek en dat trok ook een flinke wissel op mijn mentale belastbaarheid.

Zoon is inmiddels 2 en we zijn sinds enkele maanden aan het proberen voor een tweede. Mijn moeder is een aantal maanden geleden overleden en mentaal gaat het nog steeds niet goed. Ik heb niet de energie of de mentale weerbaarheid om hier mee bezig te zijn.

Ik wil wel graag meeschrijven. Ik denk dat het goed is om me er op dit manier bewuster mee om te gaan.

Moet nu gaan, zoon komt me uit bed halen omdat we moeten ontbijten. ‘Eitje ook’ :)
Poeh heftig verhaal! :hug: Je mag hier altijd je hart luchten! Ik kan me voorstellen als je moeder zo pril geleden is overleden dat dat enorme impact heeft. Overigens ook als het al langer geleden was! Lijken me hele normale gevoelens.

Gebruik je nog AD en/of volg je therapie?
Waar zie jij het meest tegenop bij nummer 2?
Alle reacties Link kopieren
Ik heb zelf bijna 1,5 jaar rondgelopen met sombere gedachten/gevoelens. Enerzijds vond ik dat ik me niet aan moest stellen, een kind is nou eenmaal pittig en het zou vanzelf wel beter worden. Anderzijds wilde ik niet weer in therapie. Toen ik serieus aan het nadenken was over in mijn eentje ergens anders naartoe verhuizen heb ik aan de bel getrokken. Antidepressiva wilde ik persé niet en gelukkig bleek therapie voldoende te helpen en was ik na 3 maanden zo goed als weer de oude.

Waar ik me vooral zorgen over maak is dat ik de vorige zwangerschap direct al bij de verloskundige heb aangegeven bang te zijn voor een ppd. Ik ben gevoelig voor stressvolle omstandigheden en trek grote veranderingen slecht. Toch heb ik er heel lang mee rondgelopen en ben ik bang dat hetzelfde weer gebeurt. Ik heb dit ook al uitgebreid met manlief besproken die me beloofd heeft me goed in de gaten te houden.

Belangrijkste trigger bij mij is perfectionisme en faalangst i.c.m. hormonen.

Wij zijn ook al even aan het proberen, maar heb pas sinds kort dat ik er echt vol voor durf te gaan en wil me daarom ook zo goed mogelijk voorbereiden op alles.
Alle reacties Link kopieren
Wat heftig. 1,5 jaar is echt lang zeg. Het ergste was na 9 maanden bij mij wel voorbij, maar toen speelde er ook nog genoeg.

Hoe oud is jouw eerste nu? Ik herken wel wat je zegt dat je ondanks dat je er bang voor was er toch in terecht komt. Eigenlijk zag ik pas achteraf hoe somber ik me gevoeld had. Ik voelde me wel heel ellendig, maar toen ik er in zat zag ik het niet.

Ik ben 1,5 jaar geleden gestopt met ad toen ik er slapeloze nachten van had. Ik wil er ook nooit weer aan. Ik voelde me er totaal niet beter door, tijdens en na gebruik.

Om eerlijk te zijn gaat het nu eigenlijk niet zo goed doordat ik nog veel te verwerken heb van afgelopen jaren. Ik hebt weinig energie en kan moeilijk vooruit denken. Mijn motto is nu: ik ga maar door en zie wel waar het schip strand. Maar het is vooral overleven.

Dit topic maakt me wel bewust hier van en dat vind ik wel fijn. Ik had er eigenlijk nog helemaal niet over nagedacht. Afgelopen dagen liep er een topic over bv en naar aanleiding daarvan hebben man en ik over bv of fv gesproken. Ik heb vanmorgen besloten fv te geven. Ik kan slecht tegen weinig slaap en moet er niet aan denken om na 2 maanden nog 2 keer er uit te moeten. Ik denk dat ik dat helemaal niet kan dragen. Wat Gatinmijnsok schrijft herken ik erg: zo snel mogelijk die hormonen stabiel krijgen.
Alle reacties Link kopieren
Het is gelukkig niet 1,5 jaar alleen maar aan een stuk somberheid geweest hoor, anders had ik wel eerder aan de bel getrokken. Het ging echt met piekjes en dalen, maar echt mega fantastisch heb ik het nooit gevonden in die periode. Laat staan dat ik kon genieten, oh die mensen die dat destijds zeiden kon ik wel achter het behang plakken.

ik had ook heel sterk dat ik achteraf dacht jeetje ik was wel erg somber en ook wat een impact die hormonen hadden, heb ongeveer nog tot een half jaar gekolfd. Tijdens mijn therapie had ik ook veel schrijfopdrachten en die heb ik naderhand ook teruggelezen, dat was erg confronterend. Op de een of andere manier toen ik er midden in zat vond ik het gewoon normaal, maar het was echt verre van normaal.

Onze peuter is nu ruim 2. Hij ontwikkelt zich volgens het boekje en is kerngezond. Ook dat is iets waar ik me zorgen over maak, straks is nr 2 niet kerngezond of gaat er iets mis in de ontwikkeling pfft!!! Ook dat we nu een fijn ritme hebben en kind steeds meer zelf kan en we dus weer helemaal opnieuw moeten beginnen inclusief gebroken nachten en met peuter erbij. Mijn man heeft me wat dat betreft ook wel echt over de streep getrokken, als het aan mij had gelegen was het bij 1 gebleven. Maar ik wil ook niet over 10 jaar spijt hebben omdat ik me blind heb gestaard op de eerste periode. Ik heb nu echt heel regelmatig dat ik het wel echt prachtig vind, oprecht geniet, hard moet lachen om al zijn fratsen en zijn eigen taaltje. Ook regelmatig dat ik het doodvermoeiend vind, maar gelukkig mag ik dat tegenwoordig ook van mezelf dat scheelt een hoop.

Krijg je nu therapie en/of begeleiding van een coach o.i.d.? Omdat je aangeeft dat het niet zo goed gaat en dat je op standje overleven staat.
Alle reacties Link kopieren
Ik herken die pieken en dalen wel. Ik vond afgelopen 2 jaar echt overleven. Iedere keer als ik mezelf weer opgeraapt had en het wat beter ging, kwam er weer een dal. En zo gaat het eigenljjk nog steeds.

Het heeft voor ons altijd wel vast gestaan dat we meer kinderen willen, ik zou er zelf graag 3 willen. Ik lees ook wel eens vrouwen met een PND die niks voor hun kindje voelen of gefrustreerd raken naar hun kindje, dat heb ik nooit gehad. Ik dacht ook wel dat ik van hem genoot. Maar nu pas merk ik dat er perioden zijn dat ik echt van hem geniet.

Ik heb wel weer echt zin in een klein babytje, lekker kroelen en zo. Maar dat is ook mijn valkuil. Ik romantiseer de werkelijkheid vaak, waardoor het me dan tegenvalt. Ik had eigenlijk gehoopt dat ik na een volgende bevalling de rust meer zou kunnen bewaren, maar hoe ik dat moet doen weet ik eigenlijk nog niet.

Ik heb nu wel hulp ingezet, maar dit loopt nog niet.
Fugu schreef:
28-10-2018 20:04
Het is gelukkig niet 1,5 jaar alleen maar aan een stuk somberheid geweest hoor, anders had ik wel eerder aan de bel getrokken. Het ging echt met piekjes en dalen, maar echt mega fantastisch heb ik het nooit gevonden in die periode. Laat staan dat ik kon genieten, oh die mensen die dat destijds zeiden kon ik wel achter het behang plakken.

ik had ook heel sterk dat ik achteraf dacht jeetje ik was wel erg somber en ook wat een impact die hormonen hadden, heb ongeveer nog tot een half jaar gekolfd. Tijdens mijn therapie had ik ook veel schrijfopdrachten en die heb ik naderhand ook teruggelezen, dat was erg confronterend. Op de een of andere manier toen ik er midden in zat vond ik het gewoon normaal, maar het was echt verre van normaal.

Onze peuter is nu ruim 2. Hij ontwikkelt zich volgens het boekje en is kerngezond. Ook dat is iets waar ik me zorgen over maak, straks is nr 2 niet kerngezond of gaat er iets mis in de ontwikkeling pfft!!! Ook dat we nu een fijn ritme hebben en kind steeds meer zelf kan en we dus weer helemaal opnieuw moeten beginnen inclusief gebroken nachten en met peuter erbij. Mijn man heeft me wat dat betreft ook wel echt over de streep getrokken, als het aan mij had gelegen was het bij 1 gebleven. Maar ik wil ook niet over 10 jaar spijt hebben omdat ik me blind heb gestaard op de eerste periode. Ik heb nu echt heel regelmatig dat ik het wel echt prachtig vind, oprecht geniet, hard moet lachen om al zijn fratsen en zijn eigen taaltje. Ook regelmatig dat ik het doodvermoeiend vind, maar gelukkig mag ik dat tegenwoordig ook van mezelf dat scheelt een hoop.

Krijg je nu therapie en/of begeleiding van een coach o.i.d.? Omdat je aangeeft dat het niet zo goed gaat en dat je op standje overleven staat.
Ik lees alleen maar redenen om het niet te doen. Kun je niet beter luisteren naar je eigen gevoel? Voor je man is het zo anders, die zit niet onder de hormonen, hoeft geen zwangerschap en bevalling door te maken, kan gewoon naar zijn werk de eerste maanden.

Het zou echt jouw beslissing moeten zijn, niet je man die jou over de streep trekt...
Alle reacties Link kopieren
Ikigai schreef:
29-10-2018 15:18
Ik lees alleen maar redenen om het niet te doen. Kun je niet beter luisteren naar je eigen gevoel? Voor je man is het zo anders, die zit niet onder de hormonen, hoeft geen zwangerschap en bevalling door te maken, kan gewoon naar zijn werk de eerste maanden.

Het zou echt jouw beslissing moeten zijn, niet je man die jou over de streep trekt...
Jammer dat je de cruciale zin die daarna kwam niet hebt gequote. Ik zie vooral op tegen de eerste periode, maar hoe zwaar dat ook is het is tijdelijk. De zwangerschap en bevalling zijn overigens prima verlopen, ik kijk zelfs heel positief terug op mijn bevalling. Ik heb al afgesproken met manlief dat hij extra vrij neemt in het begin en dat de dan oudste gewoon naar het kdv blijft gaan.
Alle reacties Link kopieren
Tinkeltje33 schreef:
29-10-2018 15:11
Ik herken die pieken en dalen wel. Ik vond afgelopen 2 jaar echt overleven. Iedere keer als ik mezelf weer opgeraapt had en het wat beter ging, kwam er weer een dal. En zo gaat het eigenljjk nog steeds.

Het heeft voor ons altijd wel vast gestaan dat we meer kinderen willen, ik zou er zelf graag 3 willen. Ik lees ook wel eens vrouwen met een PND die niks voor hun kindje voelen of gefrustreerd raken naar hun kindje, dat heb ik nooit gehad. Ik dacht ook wel dat ik van hem genoot. Maar nu pas merk ik dat er perioden zijn dat ik echt van hem geniet.

Ik heb wel weer echt zin in een klein babytje, lekker kroelen en zo. Maar dat is ook mijn valkuil. Ik romantiseer de werkelijkheid vaak, waardoor het me dan tegenvalt. Ik had eigenlijk gehoopt dat ik na een volgende bevalling de rust meer zou kunnen bewaren, maar hoe ik dat moet doen weet ik eigenlijk nog niet.

Ik heb nu wel hulp ingezet, maar dit loopt nog niet.
Oh ja dat romantiseren herken ik ook heel erg. Ik zie mezelf nu ook al heerlijk op de bank, netflix aan, baby lekker de hele middag tegen me aan geplakt... Maar tegelijkertijd denk ik dan ook weer aan de gebroken nachten en de stress met borstvoeding/kolven.
Alle reacties Link kopieren
Tinkeltje, hoe gaat het?

Even een upje, zijn er nog meer dames die mee willen schrijven? Ook dames die voor de eerste gaan en mogelijk gevoelig zijn voor een PPD zijn welkom
Alle reacties Link kopieren
Het gaat nu wel goed op het moment. Sinds wanneer zijn jullie bezig voor een tweede kindje? Wij sinds juli nu. Ik heb er wel zin in, maar ben ook wel angstig. Ook vanwege alle emoties waar ik nog in zit.

Ik wil volgende keer ook wat bewuster met mijn zwangerschap omgaan. Dus ik zit wel te denken om weer een cursus te doen, maar dit keer in een groepje.

Hoe is het met jou?
Alle reacties Link kopieren
Wij zijn iets langer bezig dan jullie, maar bewust ook een paar keer een ronde overgeslagen omdat het niet goed uitkwam. Ook duurde het erg lang voordat ik ongesteld werd na het verwijderen van mijn spiraal. Heel herkenbaar die dubbele gevoelens. Ook als ik ongesteld ben ervaar ik gemengde gevoelens, opluchting en teleurstelling tegelijkertijd. Nu hoop ik stiekem wel dat het deze ronde gaat lukken. Als alles goed gaat kan ik eind van de maand testen.

Mijn eerste zwangerschap heb ik erg bewust meegemaakt omdat ik werkloos was. Vind het nu wel spannend hoe het zal zijn zwanger en werken en ook of het lukt om het verborgen te houden. Het schijnt dat bij nr 2 je buik veel sneller groeit en bij de eerste ging het al rap.. Ik wil nu denk ik wel langer verlof opnemen, al ben ik enerzijds ook bang dat dan de muren op me afkomen. Ach ja eerst maar eens zwanger worden...
Alle reacties Link kopieren
Hoi,

Ik zou heel graag meeschrijven!

Hier niet echt een ppd gehad, maar wel een depressie na een traumatische bevalling. Zoontje is in 2017 geboren en we willen nu toch voor een tweede gaan.
heb in mei 2017 EMDR gehad en dat heeft wel redelijk goed geholpen om de bevalling te verwerken. Eind 2017 toch nog een burn out gehad (ik denk zelf dat het ook kwam door de depressie als gevolg van de bevalling, maar psycholoog dacht daar anders over). Maar goed... dat gaat nu eindelijk echt wel goed kan ik zeggen. Ben weer veel beter belastbaar en ik geniet weer van mijn leven. Dus nu is er tijd voor een tweede kindje.

Sinds een maand of 2 weer aan het proberen, maar de eerste ging ook niet vanzelf. Dus nu weer enorme twijfel of we naar het ziekenhuis moeten gaan of toch niet, maar ondertussen stiekem ook wel een beetje bang om zwanger te worden en weer in herhaling te vallen.

In 2017 heel veel steun gehad aan mijn moeder, die kent mij door en door, dus die zag dat het niet goed ging en heeft veel opgevangen. Maar dat gaat bij een volgende zwangerschap niet meer lukken. Ze is hard achteruit gegaan voor wat betreft haar gezondheid en is daar bovenop gediagnosticeerd met kanker en ik verwacht niet dat ze nog een jaar zal leven :(
Ook dat maakt dat ik toch blijf twijfelen of het me allemaal wel gaat lukken, een tweede. Wat als ik weer terugval? Of wat als de bevalling weer een drama is? Ik ben heel goed in verstoppertje spelen zonder dat ik het zelf door heb en dan gaat het heel slecht met me maar niemand ziet het (behalve mijn moeder). Hoe ga ik dat oplossen? Zoveel vragen en zoveel twijfel in mijn hoofd.... Maar ondertussen wel de mega rammelende eierstokken. Wil zo graag nog een keertje zwanger zijn en nog een keer zo'n klein mensje in mijn armen hebben.

Dus ik zou graag met jullie meeschrijven :) Even ontdekken dat ik niet de enige ben met onzekerheden.... want soms voelt dat wel zo...
Als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat.
Alle reacties Link kopieren
Fugu: die opluchting iedere keer herken ik ook wel. Ik wil het wel, maar ik ben er ook bang voor. Ik gebruik geen AC sinds de geboorte van zoon. Sindsdien kan ik heel slecht tegen hormonen. Ik stond alleen maar te huilen uit het niks toen ik weer aan de pil ging.

Duna: wat heftig zeg. Ik vind dat je er al best weer snel aan toe bent eigenlijk. Hoe gaat het nu met je, heb je nog veel last van het trauma? Ik moet zeggen dat de ziekte van mijn moeder mij achteraf ook wel een tik meegegeven heeft na de geboorte. Ik heb nog steeds zo veel te verwerken, het zijn zulke heftige jaren geweest. Ik denk dat het heel goed is om je bewust te zijn van hoe je er mee om wilt gaan. Kan je er met je man over praten?

Ik weet ook niet zo goed of mijn man het zou herkennen als het niet goed met me gaat. Ik denk dat we wel echt duidelijke afspraken moeten maken, ik weet alleen niet zo goed hoe dan.

Ik kwam net dit artikeltje tegen: https://www.buzzfeed.com/mikespohr/thes ... um-anxiety
Alle reacties Link kopieren
Mijn man zag het bij mijn oudste niet dat het zo slecht met mij ging, mijn vader zag het wel (mijn moeder overleed toen ik net zwanger was, maar het zelf nog niet wist). Bij de tweede was ik er zelf veel meer alert op. En heb ik bij het eerste rotweekend aan de bel getrokken, ik zat maandag bij de huisarts. Ik herkende het gevoel, de onrust en de paniek gelijk. Dat is dus lang niet zo heftig geweest als bij de eerste, omdat er gelijk ingegrepen werd.
Alle reacties Link kopieren
Dat is goed om te horen. Ik zat nu ook met 6 weken bij de huisarts, maar toch kon het niet voorkomen dat ik me steeds ellendiger ging voelen. Dat maakt het ook wel eng eigenlijk, het voelt als iets waar ik totaal geen controle op heb.
Alle reacties Link kopieren
Hoi Duna, welkom :)

wat fijn dat therapie zo goed geholpen heeft na zo'n heftige bevalling. Fijn dat het nu weer zo goed gaat, maar wat heftig dat je moeder zo ziek is.

Heel herkenbaar ook die angst bij nummer 2 dat het weer misgaat en dat 'niemand' dat doorheeft. Ik was en ben ook heel erg van mijn kop in het zand steken als het misgaat/dreigt mis te gaan en uiteindelijk heb ik dus ook lang zo door kunnen sukkelen.

Mijn huisarts gaf als tip dat als ik tzt zwanger ben vast preventief wat gesprekken te plannen met een psycholoog voor na de bevalling dat vond ik wel een hele goede tip. Verder heb ik als afsluitende opdracht van de therapie een soort toolbox moeten maken voor mezelf met een stappenplan wat ik moet doen als ik me (tijdelijk) minder goed voel. Misschien dat ik die wel uitprint en op de koelkast plak.

Ik heb ook al bedacht dat ik de eerste paar weken weinig tot geen kraamvisite wil en ik las ergens dat je extra kraamhulp kan krijgen als je een ppd hebt gehad. Ook ga ik de verloskundige vragen of ze extra langs wil komen na de bevalling.
Alle reacties Link kopieren
Tinkeltje33 schreef:
05-11-2018 21:49
Dat is goed om te horen. Ik zat nu ook met 6 weken bij de huisarts, maar toch kon het niet voorkomen dat ik me steeds ellendiger ging voelen. Dat maakt het ook wel eng eigenlijk, het voelt als iets waar ik totaal geen controle op heb.
Kan me voorstellen dat je dat als erg eng ervaart. Heb je een idee nu met de ervaring die je hebt wat je op zo'n moment zou kunnen helpen?
Alle reacties Link kopieren
Ik wil op zich ook wel meeschrijven, maar aangezien ik op dit moment 27 weken zwanger ben van de tweede, weet ik niet of er ook nog ervaringen van anderen bij komen die ook al net zo ver zijn als ik.

Hier na de geboorte van mijn oudste ook een ppd gehad, bleek later, toen ik na tien maanden aan de bel trok. Ik dacht dat die spanning en onrust en niet echt kunnen genieten vooral kwam Door slaapgebrek en de heftigheid wat een baby met zich meen brengt. Leek mij logisch in ieder geval, maar toen de praktische kant makkelijker werd en ik nog steeds geen "genieten" of plezier aan mijn kind beleefde dacht ik dit is niet goed. Het kwam er allemaal uit in een weer eens pittige periode waarin zoon niet goed sliep en ik daar niet langer tegen kon. Mijn man zei toen: maar het is toch ook heel leuk? Maar dat was dus totaal niet mijn gevoel! Helaas had ik bij mijn zoontje dus ook prikkelbare gevoelens en vond ik hem niet de leukste baby van allemaal.

Uiteindelijk toen na die nacht bij de huisarts geweest en daar gestart met gesprekken bij de poh. Ze wilde me ook doorverwijzen voor diagnostiek en behandeling maar hier zat maanden wachttijd op. Ik dacht ik heb nu snel Hulp nodig dus gestart bij de poh en kort daarna ook met AD toen de somberheidsklachten eerst nog veel heftiger werden. Medicatie heeft mij toen heel goed geholpen en het ging toen ook al snel weer beter, na 3 maanden had ik mezelf en het plezier aan het leven en mijn zoontje weer terug. Hielp ook dat mijn man toen gelijk 2 vrije dagen per week inzette zodat hij een tijdje 3 dagen kon gaan werken. Daarvoor was ik altijd veel alleen met zoon.
Ik wilde ook geen kinderen meer omdat ik de baby tijd zo vreselijk vond. Maar ondertussen had mijn zoontje toch een leeftijd bereikt waar ik echt veel plezier uit haalde en zag ik het zonniger in. Ik wilde ook niet de beslissing vast laten zitten op die eerste moeilijke tijd. Toen we na wat praten erover na een paar weken toch vrij spontaan dachten ach we gaan ervoor, had ik 2 weken later al een positieve test. Dat was toch even schrikken!

Nu dus al heel wat weken verder en ik heb gesprekken op het zhuis met een psychiatrisch verpleegkundige. In die gesprekken houden we in de gaten Hoe het met mij gaat en hebben we ook een soort plan opgesteld hoe ik het straks allemaal het beste vol kan houden.
Zo ga ik flesvoeding geven, nachten wisselen met man en ook echt even in apart bed slapen zodat degene die rust pakt ook echt rust heeft. Man is de eerste 3 weken ook thuis.

Ik houd er rekening mee dat de baby tijd gewoon niet voor mij is weggelegd en zie het meer als periode om door te komen. Hierdoor heb ik niet een te rooskleurig beeld, denk dat het daarmee alleen maar mee kan vallen haha. Of als het weer niet goed gaat, hoop ik op tijd aan de bel te kunnen trekken. Ook zullen de gesprekken met de spv ook nog een paar maanden doorlopen om alles goed in de gaten te houden.

Ben heel benieuwd of dit ook gaat helpen straks om het niet weer zo heftig mee te maken. Ik zal zelf denk ik wel veel eerder de signalen herkennen en hierop reageren.

Ben ook benieuwd naar jullie ervaringen straks.
Alle reacties Link kopieren
Hier een ppd gehad bij de tweede. Hij is nu 15 maanden en kan zeggen dat ik nu pas weer echt de oude aan het worden ben.

Ook echt geen wens voor een derde maar ik heb wel een paar tips. Onderschat niet dat je doordat je er nog een hebt rondlopen je veel minder rust krijgt. Dit was voor mij echt killing.

Als ik een derde zou krijgen zou ik sowieso de eerste tijd de nachten heel strak verdelen met partner en slaappillen slikken om nachtrust te krijgen. Bewaak je grenzen qua bezoek e.d.
Alle reacties Link kopieren
Zonnetje: wat heftig zeg. Ik haal wel wat inspiratie uit jullie aanpak. Hoe sta je er nu in ten opzichte van toen je net zwanger was van de tweede?

Fugu: je krijgt inderdaad meer kraamzorg bij PPD, alleen reken daar niet te veel op. Er is een groot tekort aan kraamverzorgsters in het land, waardoor kraamvrouwen minder uren kraamzorg krijgen. Zeker in het zuiden van het land is hier sprake van. Je zou kunnen overwegen om een ZZP-er te nemen als kraamzorg.

Ik heb nu bedacht dat ik de fles wil geven, zodat we de nachten kunnen wisselen. Verder wil ik mijn verwachtingen lager houden en niet te veel van mezelf vergen. Maar die laatste twee zijn wel moeilijk en niet erg concreet. Misschien dat die gesprekken die Zonnetje heeft ook wel een idee zijn. Ik kan het mezelf niet zo goed bedenken.
Alle reacties Link kopieren
Ja stokske ik las toen ook mee in een topic waarin jij ook schreef over de ppd. Hele heftige tijd is dat geweest ofniet? Duur het bij jou nu ook al een hele tijd ofniet dat gevecht. Heb je bij de eerste ook somberheidsklachten gehad of kwam het bij dE tweede echt als donderslag bij heldere hemel?

Ik schat ook zo in dat dat voor mij het moeilijkst zal worden met de tweede; nog veel minder toekomen aan rust en juist die rust en voldoende slaap is zo belangrijk. Dus dat is ook zeker mijn voornemen. Ook pasten de oma's eerder een vaste dag op, dat hebben we nu gestopt en man is een dag meer thuis nu voor vast. Hierdoor kan ik de oma's ook fijner inzetten als ik echt even moet bijkomen en dus niet noodzakelijk omdat ik moet werken. Dit voelt voor mij ook wel prettiger omdat ik me dan minder bezwaard voel om ze OOK nog te vragen voor "gewoon" een keer oppassen omdat ik het nodig heb.

Wel heel heftig om te lezen wat sommige van jullie ook mee (hebben) moeten maken mbt verlies van een ouder. Ik heb heel erg veel steun gehad aan mijn moeder en schoonmoeder wat dat betreft en daar ben ik heel dankbaar voor.

Tinkeltje, fijn dat je nu voor jezelf de beslissing hebt genomen om voor fv te gaan. Ik merk dat ik nu soms (hormonen?) Wel eventjes twijfel aan die beslissing, van zal ik niet toch.. maar ik ben ook eigenlijk wel heel erg vastbesloten om er alles aan tE doen om ervoor te zorgen dat deze tweede en voor mij ook laatste kraamtijd zo goed mogelijk verloopt. Ik weet gewoon van mezelf dat ik anders toch nog over mijn grenzen heen ga en ik wil niet weer dat gevoel van falen/teleurstelling. Als ik bedenk hoeveel het me gekost heeft om bij de eerste toch Door te gaan met kolven in eerste instantie, kies ik er nu toch met overtuiging voor om die kostbare tijd en energie te stoppen in mijn baby en zoontje straks.
Daar voel ik me dan ook wel weer goed bij en dan gaan die twijfels wel snel weg.

Hoe ik er nu in sta mbt het begin van deze zwangerschap: ondertussen is mijn "preventieplan" wel veel duidelijker geworden en gecommuniceerd en dit geeft wel rust. We hebben wel weer moeilijke weken gehad met zoontje omdat die ziek was/slecht sliep en dan merk ik wel dat ik vrij snel aan mijn grens zit. Dit beangstigt me dan wel, want ik denk dan heel erg (en dat dacht ik toen met zoontje als baby ook heel vaak): omg Hoe doe ik dit straks met twee kinderen?? Dacht toen ook al vaak van hoe houden anderen dit vol als je er nog 1 hebt rondlopen? Ik snapte echt niet hoe dat kon. Denk dat ik ook uit ga van standje overleven de eerste maanden, totdat hopelijk enigszins snel een ritme en nieuwe balans wordt gevonden.

Maar in de tussentijd hoop ik wel de nodige genietmomentjes mee te maken die ik bij mijn zoon gemist heb, ook al horen daar ook zeker stressmomenten bij.

Ik zorg ook wel dat ik wat rustgevende medicatie achter de hand heb voor als ik moeilijke momenten krijg straks en het even niet anders op te lossen is Door bijv. Oppas. Bijvoorbeeld bij een hele beroerde nacht, dat ik dan wel een oxazepam kan nemen om me rustiger te voelen. Ik heb die nu ook nog liggen van toen, een lage dosering, maar net genoeg om rust te ervaren en de spanning uit mijn lijf te laten gaan. Maar ik weet dat ik dat alleen gebruik als het echt even niet anders kan, dus daar voel ik me wel veilig bij.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven