Ervaringen plotselinge vroeggeboorte vanaf 20 weken

28-11-2018 19:30 39 berichten
Alle reacties Link kopieren
Na een lang vruchtbaarheidstraject waren we eindelijk zwanger, helemaal blij en de zwangerschap ging goed.
Maar na bijna 21 weken zwangerschap kreeg ik heel plotseling bloedverlies en krampen, eenmaal in het ziekenhuis werd ik opgenomen en kreeg bedrust voorgeschreven en zou de volgende dag, als mijn buik rustig zou zijn een nood-cerclage krijgen. Helaas mocht het zover niet komen. Diezelfde avond ben ik heel plotseling bevallen van ons zoontje, hij is kort daarna overleden.

Ik zoek ervaringen van vrouwen wie dit ook overkomen is. Vooral het feit dat het zo plotseling mis ging kan ik heel moeilijk bevatten.
Hoe verwerk je zoiets?
susieflower wijzigde dit bericht op 14-01-2019 15:08
7.06% gewijzigd
C'est la vie
Alle reacties Link kopieren
Geen ervaring, maar wil je wel veel sterkte wensen :rose:
een dag niet gelachen is een dag niet geleefd
Alle reacties Link kopieren
Hier met 20+4 onze tweeling verloren door vroeggeboorte. Kwam ook opeens uit het niets. Met mij en de jongens is ook niets gevonden.
Hoe verwerk je zoiets vraag je. Dat is natuurlijk voor iedereen anders, maar hier moesten we door voor ons oudste zoontje. Inmiddels ook alweer 27+3 zwanger van nu 1 kindje.
Alle reacties Link kopieren
Heel veel sterkte! :rose:
Alle reacties Link kopieren
Geen ervaring! Veel heel veel sterkte
Alle reacties Link kopieren
Hé lieve Susie,
Ik heb veel aan lotgenoten gehad. En ondersteuning vanuit de medisch maatschappelijk werker van het ziekenhuis. Voor de rest...tijd...Tijd heelt niet alle wonden, maar je hebt echt tijd nodig om te verwerken wat je heb meegemaakt en hoe je om kunt gaan met verlies. En dat laatste is zoals Snowgirl zegt heel persoonlijk.
Ik leef nog steeds heel erg met jullie mee :hug: :redrose:
Alle reacties Link kopieren
Allereerst :hug: .
Ik ben destijds goed begeleid zowel vanuit ziekenhuis als huisarts als werkgever.
Iedereen zei praten, praten, praten. Maar daar had ik tegenover vreemden weinig zin in. Ik ben " gewoon" doorgegaan met mijn leven, met ups en downs. Jaren later kwam alles, door een heel andere, maar wel heftige en nare gebeurtenis, heel heftig naar boven. Ben een tijdje van de wereld geweest, heb mezelf als het ware toegestaan echt verdriet te hebben, echt te rouwen. Nu, jaren later zijn de rauwe kantjes er af. Maar het verdriet niet. Ik vind het nu vooral fijn als er over ons kindje gepraat wordt. Ze was gewenst, ze is er geweest, ze heeft bestaan, al heeft ze nooit buiten mijn buik geleefd.
Denk aan de egels en eekhoorns in de herfst en winter.
Aan mijn verhaal heb je niet veel maar ik begrijp wel heel goed hoe jij je voelt.

Ik heb 3 jaar geleden mijn zoontje verloren bij de bevalling. Op het einde. Dus helemaal voldragen. We zijn 3 jaar verder en er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan mijn jochie denk.
Zoals sweetfirefly al zegt: Hij heeft bestaan en hij was zeer gewenst en het is voor mij nog steeds heel fijn om over hem te mogen en kunnen vertellen. Dat helpt mij nog steeds. Ik heb nooit professionele hulp gehad maar ik zou het wel doen als ik jou was. Het had mij achteraf ook geholpen denk ik.

Ik wil je wel heel veel sterkte wensen en een dikke :hug: geven :redrose:
lindybopophelia schreef:
28-11-2018 20:55
Ik heb nooit professionele hulp gehad maar ik zou het wel doen als ik jou was. Het had mij achteraf ook geholpen denk ik.
.
Het kan nog steeds, professionele hulp.

TO, veel sterkte :hug:
Alle reacties Link kopieren
Bedankt voor alle lieve reacties.

@ Lente, de steun vanuit ons ziekenhuis valt helaas was tegen, dus ik ben nu zelf op zoek naar hulp.
C'est la vie
Alle reacties Link kopieren
snowgirl1 schreef:
28-11-2018 19:56
Hier met 20+4 onze tweeling verloren door vroeggeboorte. Kwam ook opeens uit het niets. Met mij en de jongens is ook niets gevonden.
Hoe verwerk je zoiets vraag je. Dat is natuurlijk voor iedereen anders, maar hier moesten we door voor ons oudste zoontje. Inmiddels ook alweer 27+3 zwanger van nu 1 kindje.
Ja natuurlijk is het verwerken voor iedereen anders.
De onderzoeken zijn nog niet volledig afgerond hier, maar voor nu ben ik heel bang weer zwanger te worden / verder te gaan met het vruchtbaarheidstraject.
Weet echt niet of ik dat ooit weer wil, maar dat is ook niet iets voor nu. De kinderwens is niet vervuld, maar de angst nog groter, en dat was 'ie met deze zwangerschap al, omdat de eerste keer ook mis ging (om een andere reden).
(heb met je meegeschreven in het topic).
C'est la vie
Alle reacties Link kopieren
SweetFirefly schreef:
28-11-2018 20:07
Allereerst :hug: .
Ik ben destijds goed begeleid zowel vanuit ziekenhuis als huisarts als werkgever.
Iedereen zei praten, praten, praten. Maar daar had ik tegenover vreemden weinig zin in. Ik ben " gewoon" doorgegaan met mijn leven, met ups en downs. Jaren later kwam alles, door een heel andere, maar wel heftige en nare gebeurtenis, heel heftig naar boven. Ben een tijdje van de wereld geweest, heb mezelf als het ware toegestaan echt verdriet te hebben, echt te rouwen. Nu, jaren later zijn de rauwe kantjes er af. Maar het verdriet niet. Ik vind het nu vooral fijn als er over ons kindje gepraat wordt. Ze was gewenst, ze is er geweest, ze heeft bestaan, al heeft ze nooit buiten mijn buik geleefd.
Is het inmiddels langer geleden voor jou? Word er nog veel over jullie kindje gepraat?
Hadden jullie al kind(eren) of hebben jullie daarna nog kind(eren) gekregen?
Ik voel ook niet echt de behoefte met vreemden erover te praten, wil er wel over praten maar niet met "iedereen".
C'est la vie
Alle reacties Link kopieren
lindybopophelia schreef:
28-11-2018 20:55
Aan mijn verhaal heb je niet veel maar ik begrijp wel heel goed hoe jij je voelt.

Ik heb 3 jaar geleden mijn zoontje verloren bij de bevalling. Op het einde. Dus helemaal voldragen. We zijn 3 jaar verder en er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan mijn jochie denk.
Zoals sweetfirefly al zegt: Hij heeft bestaan en hij was zeer gewenst en het is voor mij nog steeds heel fijn om over hem te mogen en kunnen vertellen. Dat helpt mij nog steeds. Ik heb nooit professionele hulp gehad maar ik zou het wel doen als ik jou was. Het had mij achteraf ook geholpen denk ik.

Ik wil je wel heel veel sterkte wensen en een dikke :hug: geven :redrose:
Ik vind het heel erg wat jij mee hebt moeten meemaken. Merk je dat mensen er nog over praten met je nu het langer geleden is?
C'est la vie
Alle reacties Link kopieren
Geen eigen ervaring. Wel gebeurde bij mijn zeer dierbare vriendin hetzelfde. Ze was ruim 24 weken zwanger. Ikzelf was toen 28 weken zwanger. Wat een verdriet, echt een afschuwelijke ervaring. Zij heeft er veel over gepraat. En ze deed verschrikkelijk haar best om blij te zijn voor mij toen ik beviel van een gezonde zoon. Het was hartverscheurend. Maar ze is vreselijk sterk. Het is nu twaalf jaar geleden en nog steeds praten we er geregeld over. Het hoort er bij. Haar kind hoort er bij.
Ik wens je het allerbeste. Praat erover, dat maakt het voor anderen makkelijker om je te steunen. :hug:
Alle reacties Link kopieren
SusieFlower schreef:
29-11-2018 13:46
Ja natuurlijk is het verwerken voor iedereen anders.
De onderzoeken zijn nog niet volledig afgerond hier, maar voor nu ben ik heel bang weer zwanger te worden / verder te gaan met het vruchtbaarheidstraject.
Weet echt niet of ik dat ooit weer wil, maar dat is ook niet iets voor nu. De kinderwens is niet vervuld, maar de angst nog groter, en dat was 'ie met deze zwangerschap al, omdat de eerste keer ook mis ging (om een andere reden).
(heb met je meegeschreven in het topic).
Logisch dat je daar bang voor bent en moet je nu nog helemaal niet over nadenken hoor! Is hoe ik ermee omga. Ik zou kijken of je medische hulp kunt vinden. Psygoloog om mee te praten ofzo? Dikke knuffel voor jou!
SusieFlower schreef:
29-11-2018 13:49
Ik vind het heel erg wat jij mee hebt moeten meemaken. Merk je dat mensen er nog over praten met je nu het langer geleden is?
Ja absoluut. Mijn omgeving weet dat ik mijn zoontje heel erg mis en ik mag er altijd over praten. Mijn jochie hoort erbij. Altijd en eeuwig.
Alle reacties Link kopieren
Heel erg veel sterkte! :rose:

Ik heb alleen ervaring met een vroege miskraam, wat ik al een hel vond, dus ik kan me niet eens voorstellen waar jij door heen gaat.

Ik ben op instagram wat verhalen gaan volgen van dames die ook een kindje hebben verloren. Toen kwam ik er ook achter dat er speciale coaches zijn voor zwangerschapsverlies. Ik volg bijvoorbeeld ‘lief gedragen’ en wellicht dat een gesprek met zo’n coach je verder kan helpen.
Ik heb t uiteindelijk nooit gedaan, dus geen ervaring ermee, maar als het ooit weer fout zou gaan dan weet ik zeker dat ik het zou doen.

Ik wens jou en je partner veel kracht toe! :hug:
Alle reacties Link kopieren
Hoi SusieFlower,
Wat ontzettend verdrietig wat jullie is overkomen. Je verhaal is deels herkenbaar. Ik ben vorig jaar met 19 weken bevallen van een zoontje. Ook na 2,5 jaar zwanger geworden via een medisch traject. Bij mij gebeurde het alleen niet plotseling, ik had heel lang heel veel bloedverlies. Ik wil je heel veel sterkte wensen. Het is vreselijk moeilijk :rose:
Alle reacties Link kopieren
SusieFlower schreef:
29-11-2018 13:48
Is het inmiddels langer geleden voor jou? Word er nog veel over jullie kindje gepraat?
Hadden jullie al kind(eren) of hebben jullie daarna nog kind(eren) gekregen?
Ik voel ook niet echt de behoefte met vreemden erover te praten, wil er wel over praten maar niet met "iedereen".
Ik pm je bepaalde info liever, het is nogal persoonlijk.
Denk aan de egels en eekhoorns in de herfst en winter.
Alle reacties Link kopieren
@ Goudsie, ja ik ga zeker op zoek voor coaching, dank je wel voor je tip.

@ DaisyLiz, hoe gaat het nu met je? (je mag ook in een pb antwoorden als je dat fijner vind).
C'est la vie
Alle reacties Link kopieren
SweetFirefly schreef:
30-11-2018 09:57
Ik pm je bepaalde info liever, het is nogal persoonlijk.
Dat begrijp ik pb sturen mag altijd, al werkt die functie hier niet super goed is mijn ervaring.
C'est la vie
Alle reacties Link kopieren
Hier 2 kindjes verloren met 18 en 13 wk ondanks goede combinatie test en nipten. Wel door gebroken vliezen die braken door al het bloedverlies voorafgaand.

Toen vorig jaar okt met 15 wk m’n vliezen weer braken, dit keer geen bloed vooraf dacht ik dit was het dan het komt nooit meer goed. Maar daar dacht mini me anders over en bleef ondanks de vele zkh opnames zitten tot wk 33 en is nu gezond 9 mnd oud. Na t breken van de vliezen wel veel bloed verloren. Oorzaak nooit gevonden.

Ja je draagt t altijd met je mee alleen als je een gezond kindje daarna krijgt verzacht t wel t gemis.

Hier wel onzeker over de toekomst maar de tijd zal t leren.

Jullie heel veel sterkte. En geef het tijd want t is niet niets wat jullie hebben meegemaakt.
Alle reacties Link kopieren
SusieFlower schreef:
01-12-2018 11:25
Dat begrijp ik pb sturen mag altijd, al werkt die functie hier niet super goed is mijn ervaring.
Ik heb je een pb gestuurd.
Alle reacties Link kopieren
@ Vanessakusje, dank je wel voor je berichtje.
Wat mooi dat het ondanks dat je vliezen braken toch goed afgelopen is.


@ Daisy, pb beantwoord.
susieflower wijzigde dit bericht op 02-01-2019 08:50
43.69% gewijzigd
C'est la vie
Alle reacties Link kopieren
Zoals we al verwacht hadden is er niets uit de onderzoeken gekomen, stomme stomme pech dus, aan de ene kant natuurlijk positief maar ook zo zinloos.
susieflower wijzigde dit bericht op 02-01-2019 08:55
0.00% gewijzigd
C'est la vie

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven