Zwanger
alle pijlers
Wat kun je ‘verwachten’ aan begrip na miskramen?
zondag 20 januari 2019 12:15
Ik heb een zoontje van 3. Afgelopen half jaar 2 missed abortions gekregen, beide na 7 weken, 2x een curretage. Erg verdrietig en nu hebben we ook besloten het hierbij te laten.
Ik vind het erg moeilijk. Je staat er nl alleen voor merk ik.
Mn beste vriendin is er eigenlijk niet voor mij geweest. Heb haar in deze periode niet gezien. Ze is druk met haar nieuwe baan en ze heeft het nooit meer over mijn miskramen gehad. Ik vind dat erg moeilijk en ja kun je eigenlijk meer verwachten? Ik wil ook niet zeuren om het zo te zeggen. Ze doet alsof het niet is gebeurd mbt uitnodigen voor een feestje bv terwijl ik die wk een curretage had.
3 andere vriendinnen zijn er erg voor mij geweest en dat is zo fijn.
Verder hebben mensen het er niet meer over terwijl het bij mij wel ‘leeft’ en ingrijpend is. En ik begrijp dat het voor anderen anders is of misschien wel een moeilijk onderwerp.?
Hoe kan ik hiermee om gaan? En is het misschien herkenbaar?
Ik vind het erg moeilijk. Je staat er nl alleen voor merk ik.
Mn beste vriendin is er eigenlijk niet voor mij geweest. Heb haar in deze periode niet gezien. Ze is druk met haar nieuwe baan en ze heeft het nooit meer over mijn miskramen gehad. Ik vind dat erg moeilijk en ja kun je eigenlijk meer verwachten? Ik wil ook niet zeuren om het zo te zeggen. Ze doet alsof het niet is gebeurd mbt uitnodigen voor een feestje bv terwijl ik die wk een curretage had.
3 andere vriendinnen zijn er erg voor mij geweest en dat is zo fijn.
Verder hebben mensen het er niet meer over terwijl het bij mij wel ‘leeft’ en ingrijpend is. En ik begrijp dat het voor anderen anders is of misschien wel een moeilijk onderwerp.?
Hoe kan ik hiermee om gaan? En is het misschien herkenbaar?
zondag 20 januari 2019 12:23
Misschien kun je zeggen hoe je je voelt en dat je nog erg verdrietig bent (en geen behoefte hebt aan feestjes)? Ook omdat jullie nu hebben besloten het er verder bij te laten, dat is natuurlijk ook een verdrietige beslissing.
Miskramen ervaart niet iedereen hetzelfde. Er zijn genoeg mensen die vinden dat het erbij hoort (echt) en er minder aangeslagen door zijn. En ik weet niet of je beste vriendin kinderen heeft, maar misschien kan ze zich minder inleven?
Sterkte.
Miskramen ervaart niet iedereen hetzelfde. Er zijn genoeg mensen die vinden dat het erbij hoort (echt) en er minder aangeslagen door zijn. En ik weet niet of je beste vriendin kinderen heeft, maar misschien kan ze zich minder inleven?
Sterkte.
zondag 20 januari 2019 12:28
Iedereen gaat op een andere manier met tegenslag om. En soms kunnen mensen zich er idd weinig bij voorstellen, totdat ze zelf iets dergelijks meemaken.
Ik heb eigenlijk een tegenovergestelde ervaring: ik vond mijn miskraam eigenlijk niet zo dramatisch, ik ben ervan overtuigd dat er iets erg mis was en het daardoor niet kon uitgroeien tot een kind. Prima oplossing van moeder natuur dus.
Maar in mijn ongeving werd er veel meer een drama van gemaakt.
Het lastige is als deze reacties en verwachtingen niet matchen: jij verwacht meer steun en bent dus teleurgesteld, anderen vinden mss dat ze genoeg steun gegeven hebben.
Praat erover, vertel dat jij er nog erg mee bezig bent en wat je nodig hebt. Alleen dan kan de ander bepalen of hij/zij dat wil geven.
Ik heb eigenlijk een tegenovergestelde ervaring: ik vond mijn miskraam eigenlijk niet zo dramatisch, ik ben ervan overtuigd dat er iets erg mis was en het daardoor niet kon uitgroeien tot een kind. Prima oplossing van moeder natuur dus.
Maar in mijn ongeving werd er veel meer een drama van gemaakt.
Het lastige is als deze reacties en verwachtingen niet matchen: jij verwacht meer steun en bent dus teleurgesteld, anderen vinden mss dat ze genoeg steun gegeven hebben.
Praat erover, vertel dat jij er nog erg mee bezig bent en wat je nodig hebt. Alleen dan kan de ander bepalen of hij/zij dat wil geven.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
zondag 20 januari 2019 12:39
Als het echt een goede vriendin is dan zou ik uitspreken, op een niet aanvallende manier, wat het met jou doet/heeft gedaan. Het kan zijn dat ze even helemaal opgeslokt was in haar eigen leven en het niet doorheeft. Daarna kun je verder kijken met wat je er verder mee doet.
Kan ook zijn dat de vriendschap veranderd is. Degene die 10 jaar geleden jouw beste vriendin was is dat nu misschien niet meer maar juist iemand anders. Mensen veranderen en soms veranderen vriendschappen mee en soms niet.
Kan ook zijn dat de vriendschap veranderd is. Degene die 10 jaar geleden jouw beste vriendin was is dat nu misschien niet meer maar juist iemand anders. Mensen veranderen en soms veranderen vriendschappen mee en soms niet.
zondag 20 januari 2019 12:43
Vriendin in kwestie heeft een kind. Waarschijnlijk vinden mensen het inderdaad niet zo erg.
Bij mij nu even intens omdat de kinderwens er is en dit een plekje moet krijgen. Wist van te voren ook niet dat het aardige impact kon hebben. Zal per persoon verschillen.
We (die vriendin en ik) hebben nu voornamelijk app contact (wil al steeds met zn 2 afspreken maar komt niet van de grond en voelt ergens niet ok dat ik zoveel moeite moet doen)
Dan zal ik eerlijk zijn erover en dan merk ik het wel...wel moeilijk...
Bij mij nu even intens omdat de kinderwens er is en dit een plekje moet krijgen. Wist van te voren ook niet dat het aardige impact kon hebben. Zal per persoon verschillen.
We (die vriendin en ik) hebben nu voornamelijk app contact (wil al steeds met zn 2 afspreken maar komt niet van de grond en voelt ergens niet ok dat ik zoveel moeite moet doen)
Dan zal ik eerlijk zijn erover en dan merk ik het wel...wel moeilijk...
zondag 20 januari 2019 12:54
zondag 20 januari 2019 12:56
Ik Heb ook een miskraam gehad maar ik ben er gewoon nooit over begonnen in mijn omgeving. Een groot deel van de vrouwen maakt dit mee en voor mij was het geen groot verdriet. Laat staan dat ik vind dat anderen met dit verdriet mee willen gaan.
Een miskraam is vaak een vrucht wat niet levensvatbaar is.
Heel eerlijk: ik vind het nogal wat om je verdere leven hierop te baseren en dus bewust voor 1 kind in de rest van je leven te kiezen.
Bij ons kwam na deze miskraam 3 jaar later een gezond derde kind.
Een miskraam is vaak een vrucht wat niet levensvatbaar is.
Heel eerlijk: ik vind het nogal wat om je verdere leven hierop te baseren en dus bewust voor 1 kind in de rest van je leven te kiezen.
Bij ons kwam na deze miskraam 3 jaar later een gezond derde kind.
zondag 20 januari 2019 13:08
Ik ben inmiddels 42 jaar en de kans is groot dat het nog een keer (of keren) gebeurd. Wij vonden het best heftig om mee te maken en vinden het risico te groot. Vandaar de keuze.
Ook omdat het missed abortions waren speelt mee. Helaas bleef mijn lichaam beide keren zwanger en werd het niet herkend dat het vruchtje niet goed was.
Ook omdat het missed abortions waren speelt mee. Helaas bleef mijn lichaam beide keren zwanger en werd het niet herkend dat het vruchtje niet goed was.
anoniem_244209 wijzigde dit bericht op 20-01-2019 13:10
29.92% gewijzigd
zondag 20 januari 2019 13:09
Ik heb ook een miskraam gehad. Het was voor mij ook geen groot verdriet. In mijn opvatting is het blijkbaar in aanleg niet goed gegaan en dan wordt het weer afgestoten door het lijf.
Wat is de reden dat je na 2 miskramen het voor gezien houdt? Vanwege de miskramen? Want je hebt een keer wel een kind gekregen. Waarom zou het niet nog eens kunnen gebeuren? Ik denk dat je dat meer dwars zit, de angst voor een derde miskraam en de beslissing die daaraan vastzit, dan dat mensen niet meer beginnen over iets wat was, maar nooit is geweest.
Wat is de reden dat je na 2 miskramen het voor gezien houdt? Vanwege de miskramen? Want je hebt een keer wel een kind gekregen. Waarom zou het niet nog eens kunnen gebeuren? Ik denk dat je dat meer dwars zit, de angst voor een derde miskraam en de beslissing die daaraan vastzit, dan dat mensen niet meer beginnen over iets wat was, maar nooit is geweest.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
zondag 20 januari 2019 13:09
Voordat ik het zelf meemaakte dacht ik ook altijd van 'mens stel je niet zo aan, het was nog niet eens zo groot als een rijstkorrel'. Nu weet ik door ervaring dat dit een heel heftige gebeurtenis is en ik ervaarde het als een droom die je wordt ontnomen.
Ik zou nu ook niet raar staan te kijken als er niet veel aandacht aan geschonken zou worden door vrienden of familie. Al kan je zelf wel aangeven als je meer behoefte hebt om er samen over te praten natuurlijk.
Ik zou nu ook niet raar staan te kijken als er niet veel aandacht aan geschonken zou worden door vrienden of familie. Al kan je zelf wel aangeven als je meer behoefte hebt om er samen over te praten natuurlijk.
zondag 20 januari 2019 13:12
mieprunner schreef: ↑20-01-2019 12:54Klopt. Nee dat weet ze niet. Er was steeds geen gelegenheid en om dit op een verjaardag te vertellen past ook niet;-)
Ze is er zo niet mee bezig dat het lastig is om erover te beginnen.
1 goede vriendin weet het (kan geen kinderen krijgen) en verder nog voor onszelf gehouden.
Ik snap dat je dat niet zomaar kunt vertellen. Maar dan moet je je ook realiseren dat je verwachtingen niet reëel zijn. Je vriendin kan jou geen ondersteuning bieden mbt iets wat ze niet weet.
zondag 20 januari 2019 13:18
In mijn omgeving reageerde iedereen ook heel oppervlakkig (dieptepunt was de goedbedoelde opmerking: nu kan je iig wel een wijntje meedrinken).
Ik dacht dat ik me aanstelde tot het verdriet er later alsnog uitkwam.
Ik snap heel goed dat je je vriendin nog niet verder hebt geïnformeerd, een uitnodiging voor een feestje in dezelfde week als je curretage nodigt daar ook niet echt toe uit.
Aan jou om te beslissen of je je vriendin wil informeren over je terechte verdriet om de zwangerschappen en je veranderende toekomstbeeld.
Het is niet niets, dus terugkomend op jr vraag; je verdriet is meer dan terecht. En haar desinteresse niet vriendelijk.
Ik dacht dat ik me aanstelde tot het verdriet er later alsnog uitkwam.
Ik snap heel goed dat je je vriendin nog niet verder hebt geïnformeerd, een uitnodiging voor een feestje in dezelfde week als je curretage nodigt daar ook niet echt toe uit.
Aan jou om te beslissen of je je vriendin wil informeren over je terechte verdriet om de zwangerschappen en je veranderende toekomstbeeld.
Het is niet niets, dus terugkomend op jr vraag; je verdriet is meer dan terecht. En haar desinteresse niet vriendelijk.
zondag 20 januari 2019 13:19
Dat klopt Marana. Kan dat ook niet verwachten en als ik het lees maak ik het wat moeilijker dan de meeste mensen.
Ik vond het nogal wat, in beide gevallen eerst echo met kloppend hartje. Het was voor mij wel leven.
Ook curretage best heftig en daarvan was vriendin op de hoogte.
Maar goed waarschijnlijk word ik nu nog teveel geleid door emoties. Hoop dat ik er straks wat nuchterder in sta.
Ik vond het nogal wat, in beide gevallen eerst echo met kloppend hartje. Het was voor mij wel leven.
Ook curretage best heftig en daarvan was vriendin op de hoogte.
Maar goed waarschijnlijk word ik nu nog teveel geleid door emoties. Hoop dat ik er straks wat nuchterder in sta.
zondag 20 januari 2019 13:22
Ik denk dat het er ook wel mee te maken heeft hoe ver je in de zwangerschap bent. 7 weken, dan weten de meeste mensen het nog niet eens, ik denk dat mensen er dan vanuit gaan dat het voor jullie niet zo moeilijk is als bij een zwangerschap die al een stuk verder was.
Dit vanuit iemand gedacht die zelf nooit zwanger is geweest en ook nooit een miskraam heeft gehad (ik).
Dit vanuit iemand gedacht die zelf nooit zwanger is geweest en ook nooit een miskraam heeft gehad (ik).
zondag 20 januari 2019 13:22
Mijn ervaring is vanuit ziekenhuis en verpleging echt hele lieve reacties en veel begrip. Dat had ik misschien niet verwacht.
Verder vrij weinig ‘begrip’ als in dat mensen vragen hoe het nu gaat. Ik vond het bijvoorbeeld heel lullig dat ik helemaal geen kaartje kreeg van mijn werk toen ik ziek thuis was. Terwijl ik heel
Open was geweest dat ik het er heel zwaar mee had, huilen op het werk etc.
Mijn man kreeg een bos bloemen thuis met een kaartje van zijn collega’s, dat vond ik zo lief. Verder heb ik als tip dat je een beetje je mensen moet kiezen. Sommige zeggen niks en begrijpen het niet, maar sommige mensen juist wel en daar kan je dan goed mee praten.
Verder vrij weinig ‘begrip’ als in dat mensen vragen hoe het nu gaat. Ik vond het bijvoorbeeld heel lullig dat ik helemaal geen kaartje kreeg van mijn werk toen ik ziek thuis was. Terwijl ik heel
Open was geweest dat ik het er heel zwaar mee had, huilen op het werk etc.
Mijn man kreeg een bos bloemen thuis met een kaartje van zijn collega’s, dat vond ik zo lief. Verder heb ik als tip dat je een beetje je mensen moet kiezen. Sommige zeggen niks en begrijpen het niet, maar sommige mensen juist wel en daar kan je dan goed mee praten.
zondag 20 januari 2019 13:25
Realiseer je wel dat veel mensen niet weten wat ze moeten zeggen. Zwangerschap is zo persoonlijk, mensen durven het wel om heppie de peppie erover te zijn, maar zijn als de dood iets fouts te zeggen. Dan zeggen sommigen dus maar niets meer, zélfs als het zelf moeders zijn. Dat maakt, mijns inziens, geen verschil.
En vooral: vraag om hulp en steun. Mensen kunnen niet voor jou voelen en bepalen wat jij nodig hebt, dat zou ook weer niet goed zijn. Dus kom voor jezelf en je verdriet op en vraag om wat jíj nodig hebt.
Sterkte
En vooral: vraag om hulp en steun. Mensen kunnen niet voor jou voelen en bepalen wat jij nodig hebt, dat zou ook weer niet goed zijn. Dus kom voor jezelf en je verdriet op en vraag om wat jíj nodig hebt.
Sterkte
zondag 20 januari 2019 13:31
Dit herken ik. Ik heb 2 miskramen gehad, een met 8 weken en 1 met 9 weken.Solomio schreef: ↑20-01-2019 12:28Iedereen gaat op een andere manier met tegenslag om. En soms kunnen mensen zich er idd weinig bij voorstellen, totdat ze zelf iets dergelijks meemaken.
Ik heb eigenlijk een tegenovergestelde ervaring: ik vond mijn miskraam eigenlijk niet zo dramatisch, ik ben ervan overtuigd dat er iets erg mis was en het daardoor niet kon uitgroeien tot een kind. Prima oplossing van moeder natuur dus.
Maar in mijn ongeving werd er veel meer een drama van gemaakt.
Het lastige is als deze reacties en verwachtingen niet matchen: jij verwacht meer steun en bent dus teleurgesteld, anderen vinden mss dat ze genoeg steun gegeven hebben.
Praat erover, vertel dat jij er nog erg mee bezig bent en wat je nodig hebt. Alleen dan kan de ander bepalen of hij/zij dat wil geven.
Ik vond die miskramen niet zo dramatisch, wel jammer.
Mijn omgeving maakte er meer drama van dan ik voelde, ik ging ervan aan mijzelf twijfelen.
Bij de miskraam van 9 weken stelde een vriendin voor om een afscheidsceremonie te houden, daar heb ik voor bedankt.
zondag 20 januari 2019 13:35
Ik heb zelf drie miskramen achter elkaar gehad, waarvan de eerste twee eindigden in een curettage. De derde vond ik veel minder heftig dan de eerste twee, ondanks dat het al de derde was. Die gebeurde gewoon thuis op vrijdag. Maandags ben ik gewoon weer aan het werk gegaan. De twee curretages hadden veel meer impact. Je hebt een foute echo, moet een aantal dagen wachten. Dan naar het ziekenhuis en nog een echo die de miskraam bewijst. Daarna, in mijn geval onder narcose en het vruchtje laten weghalen. Daarna bloedde ik nog minimaal een week zeer heftig na. En dat twee keer in een half jaar, dat had best veel impact. Meer dan een 'gewone' miskraam die ik later had.
Ik zou gewoon met je vriendin afspreken en haar eerlijk vertellen hoe je, je voelt. Waarschijnlijk heeft zij het heel anders beleefd en zal ze je niet bewust genegeerd hebben.
Ik zou gewoon met je vriendin afspreken en haar eerlijk vertellen hoe je, je voelt. Waarschijnlijk heeft zij het heel anders beleefd en zal ze je niet bewust genegeerd hebben.
zondag 20 januari 2019 13:43
zondag 20 januari 2019 13:48
Mijn ervaring is dat mensen heel verschillend kunnen reageren. Van een die directeur die, toen ik me ziek meldde, zei: ‘Nou, dan zie ik je volgende week wel weer,’ tot een lieve kaart van een collega van wie ik het totaal niet verwachtte... En heel veel vrouwen in mijn omgeving die hetzelfde meegemaakt bleken te hebben en ineens hun verhaal met mij deelden. Ook daarin heel verschillend: de een vond het vooral een fijn idee dat moeder natuur haar werk had gedaan als het toch mis was, de ander kon ook jaren na dato nog precies terug halen hoe verdrietig het was geweest.
Ik was er zelf meer door geëmotioneerd dan ik verwacht had. Ik was echt heel blij met de zwangerschap en vond het moeilijk dat er geen kindje zou komen, terwijl mijn lichaam wel volop zwangerschapshormonen bleef produceren. Zit je daar met opgezwollen borsten en misselijkheid, wetende dat het vruchtje in je buik niet meer leeft. In die zin was de curettage bijna een opluchting. Maar het bleef nog lang een rol spelen. Ik durfde eigenlijk niet nog een keer zwanger te worden (maar de opmerking dat ik het maar moest houden bij die 2 kinderen die ik al had, raakte me wel!)
Pas toen de uitgerekende datum gepasseerd was, ging er anders over denken. Het drong tot me door dat ik dan een 3e kindje gehad zou hebben, als het niet was mis gegaan. Kort daarna ben ik zwanger geworden. Duurde trouwens wel even voordat ik dat durfde te zien. Ik was al 3 maanden zwanger toen ik me realiseerde dat ik al een tijdje niet meer ongesteld was geweest en en test deed.
Maar genieten van de zwangerschap kon ik pas na een goede echo.
Ik zou naar de mensen die belangrijk voor je zijn wel eerlijk zeggen dat je hier nog veel verdriet van hebt. Zij kunnen zich daar mss niet/ onvoldoende in inleven, maar er op zijn minst rekening mee houden. En verder is het verwerkingsproces toch iets heel persoonlijks. Je zou kunnen nadenken wat voor jou helpt om het een plek te geven, ook je keuze om niet nog een keer zwanger te worden. Dat lijkt me een extra moeilijkheid die er bij komt. Niet alleen deze zwangerschap is misgegaan, je hele perspectief van kinderen krijgen is veranderd...
Ik wens je veel sterkte!
Ik was er zelf meer door geëmotioneerd dan ik verwacht had. Ik was echt heel blij met de zwangerschap en vond het moeilijk dat er geen kindje zou komen, terwijl mijn lichaam wel volop zwangerschapshormonen bleef produceren. Zit je daar met opgezwollen borsten en misselijkheid, wetende dat het vruchtje in je buik niet meer leeft. In die zin was de curettage bijna een opluchting. Maar het bleef nog lang een rol spelen. Ik durfde eigenlijk niet nog een keer zwanger te worden (maar de opmerking dat ik het maar moest houden bij die 2 kinderen die ik al had, raakte me wel!)
Pas toen de uitgerekende datum gepasseerd was, ging er anders over denken. Het drong tot me door dat ik dan een 3e kindje gehad zou hebben, als het niet was mis gegaan. Kort daarna ben ik zwanger geworden. Duurde trouwens wel even voordat ik dat durfde te zien. Ik was al 3 maanden zwanger toen ik me realiseerde dat ik al een tijdje niet meer ongesteld was geweest en en test deed.
Maar genieten van de zwangerschap kon ik pas na een goede echo.
Ik zou naar de mensen die belangrijk voor je zijn wel eerlijk zeggen dat je hier nog veel verdriet van hebt. Zij kunnen zich daar mss niet/ onvoldoende in inleven, maar er op zijn minst rekening mee houden. En verder is het verwerkingsproces toch iets heel persoonlijks. Je zou kunnen nadenken wat voor jou helpt om het een plek te geven, ook je keuze om niet nog een keer zwanger te worden. Dat lijkt me een extra moeilijkheid die er bij komt. Niet alleen deze zwangerschap is misgegaan, je hele perspectief van kinderen krijgen is veranderd...
Ik wens je veel sterkte!
zondag 20 januari 2019 13:50
Solomio schreef: ↑20-01-2019 12:28Iedereen gaat op een andere manier met tegenslag om. En soms kunnen mensen zich er idd weinig bij voorstellen, totdat ze zelf iets dergelijks meemaken.
Ik heb eigenlijk een tegenovergestelde ervaring: ik vond mijn miskraam eigenlijk niet zo dramatisch, ik ben ervan overtuigd dat er iets erg mis was en het daardoor niet kon uitgroeien tot een kind. Prima oplossing van moeder natuur dus.
Maar in mijn ongeving werd er veel meer een drama van gemaakt.
Het lastige is als deze reacties en verwachtingen niet matchen: jij verwacht meer steun en bent dus teleurgesteld, anderen vinden mss dat ze genoeg steun gegeven hebben.
Praat erover, vertel dat jij er nog erg mee bezig bent en wat je nodig hebt. Alleen dan kan de ander bepalen of hij/zij dat wil geven.
Precies dit.
Topicstartster, wat bedoel je met er voor je zijn precies?
Honey, you should see me in a crown
zondag 20 januari 2019 13:54
mieprunner schreef: ↑20-01-2019 13:19Dat klopt Marana. Kan dat ook niet verwachten en als ik het lees maak ik het wat moeilijker dan de meeste mensen.
Ik vond het nogal wat, in beide gevallen eerst echo met kloppend hartje. Het was voor mij wel leven.
Ook curretage best heftig en daarvan was vriendin op de hoogte.
Maar goed waarschijnlijk word ik nu nog teveel geleid door emoties. Hoop dat ik er straks wat nuchterder in sta.
Eerst haar vertellen wat je werkelijke verdriet is: dat er geen tweede komt. En dan (zonder de emoties van nu) eventueel oordelen over haar gebrek aan steun. Nu verwijt je haar iets waar ze echt niets aan kan doen.
zondag 20 januari 2019 14:33
Wat verdrietig!
Ik heb zelf ook meerdere miskramen meegemaakt. Ieder ervaart het op zijn eigen manier. De één staat daar nuchterder in, dan de ander. Er is gelukkig geen goed of fout!
Zelf vond ik het ook behoorlijk heftig.
Wat bij mij hielp/ helpt is om er zelf open over te zijn. Merk dat mensen die het nooit hebben meegemaakt, er vaak geen voorstelling van kunnen maken.
En ook komen er ineens verhalen van mensen die het ook zelf of in hun omgeving mee hebben gemaakt. Daar had ik dan vaak juist veel steun aan.
Vooral bij de mensen die dichtbij je staan is het belangrijk om aan te geven wat jij prettig zou vinden. Wil je er over praten of juist even wat afleiding? Misschien durft je vriendin er niet naar te vragen omdat ze niet weet of jij dat prettig vindt.
Leg ook uit wat het betekent in praktisch opzicht. Merk echt dat mensen geen idee hebben dat ik echt niet kan komen helpen behangen als ik midden in een miskraam zit.. Daar kan ik heel verbolgen over zijn. Maar denk echt dat dit onwetendheid is en ik dan moet uitleggen wat er speelt als ik begrip verlang.
Veel sterkte!
Ik heb zelf ook meerdere miskramen meegemaakt. Ieder ervaart het op zijn eigen manier. De één staat daar nuchterder in, dan de ander. Er is gelukkig geen goed of fout!
Zelf vond ik het ook behoorlijk heftig.
Wat bij mij hielp/ helpt is om er zelf open over te zijn. Merk dat mensen die het nooit hebben meegemaakt, er vaak geen voorstelling van kunnen maken.
En ook komen er ineens verhalen van mensen die het ook zelf of in hun omgeving mee hebben gemaakt. Daar had ik dan vaak juist veel steun aan.
Vooral bij de mensen die dichtbij je staan is het belangrijk om aan te geven wat jij prettig zou vinden. Wil je er over praten of juist even wat afleiding? Misschien durft je vriendin er niet naar te vragen omdat ze niet weet of jij dat prettig vindt.
Leg ook uit wat het betekent in praktisch opzicht. Merk echt dat mensen geen idee hebben dat ik echt niet kan komen helpen behangen als ik midden in een miskraam zit.. Daar kan ik heel verbolgen over zijn. Maar denk echt dat dit onwetendheid is en ik dan moet uitleggen wat er speelt als ik begrip verlang.
Veel sterkte!
zondag 20 januari 2019 14:35
Je schreef dat het met 7 weken mis was gegaan? Dan heeft je lichaam soms gewoon nog 7 weken nodig om erachter te komen dat de zwangerschap gestopt is. Dat is geen 'gebrek' van je lichaam, dat is heel normaal.mieprunner schreef: ↑20-01-2019 13:08Ik ben inmiddels 42 jaar en de kans is groot dat het nog een keer (of keren) gebeurd. Wij vonden het best heftig om mee te maken en vinden het risico te groot. Vandaar de keuze.
Ook omdat het missed abortions waren speelt mee. Helaas bleef mijn lichaam beide keren zwanger en werd het niet herkend dat het vruchtje niet goed was.
De term missed abortion is in de loop van de tijd op een andere manier gebruikt gaan worden dan vroeger, waardoor vrouwen nu vaker het idee hebben dat er iets mis is met hun lijf, terwijl het een volstrekt normale reactie is.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
