37 zwanger willen worden lange afstands relatie

Hallo viva dames

Ik heb een anoniem account aangemaakt wegens herkenning. Ik ben al jaren lid maar wil iets kwijt en wil niet herkend worden door collega's en kennisen.

Mijn hele leven wilde ik al kinderen. Tussen mijn 27ste en 33ste had ik een relatie waar het ter sprake kwam, maar nooit geprobeerd. Uiteindelijk is deze relatie stukgelopen. Op mijn 30 ste heb ik een aantal maanden de pil geslikt en sindsdien niets.

Na jaren single geweest (en 2 jaar geleden langs de fertiliteitsdokter gegaan om te informeren over alleen staand ouderschap via de spermabank, heb toen een hormonaal profiel laten maken en alles was goed voor mijn leeftijd toen 34,5) heb ik iemand ontmoet en hebben wij al een jaar lang een lange afstands relatie. We zien elkaar eens in de paar maanden en zijn dan 2 weken samen. Volgende week vlieg ik naar hem toe. Het contact is vornamelijk virtueel. Het gesprek over kinderen is een aantal keer ter sprake gekomen, hij heeft al een kind en wil meer(dere) en ik wil ook een kind met hem. Ik zal alleenstaand worden omdat wij nu niet samen kunnen wonen, maar alleenstaand heb ik liever zo dat ik de vader en zijn familie ken dan een anonieme donor. Zo moeten we afspraken maken over hoe vaak wij bij hem op vakantie gaan en hij ons op komt zoeken. Hij is een spiritueel type en hij zegt dat hij WEET dat wij een kindje zullen krijgen, we are connected for life, ook al weten we niet of wij samen zullen blijven (maar die garantie heeft niemand).

Laatste keer dat we samen waren geen voorbehoedsmiddelen gebruikt, we wilden ervoor gaan. Het was in mijn 37 jaren de eerste keer dat ik met iemand was zonder enige voorbehoedsmiddel. Naiveling dat ik was, dacht ik dat het zou lukken (vooral omdat in mijn omgeving een vriendin van 36 ook in de eerste ronde raak was van haar eerste, en een vriendin op haar 39ste, maar dat is haar tweede zwangerschap). Ik leef een gezonde lifestyle: rook en drink niet, sport, eet gezond...(heb wel een trage schildklier, maar krijg hiervoor medicatie). Vriend is al vader, dus dat is een goed teken, maar hij leeft niet zo gezond (rookt veel, gebruikt soms slaappillen) en hij neemt anti depressiva pillen en soms kalmeeringsmiddelen.... maar mijn leeftijd maakt mij bang.. Kan mezelf wel op mijn kop slaan dat ik het niet eerder heb gebrobeerd, maar was er toen niet klaar voor en met hem zie ik het echt gebeuren.
Ik ben weer langs gegaan bij mijn fertiliteitsspecialist en die zei dat het in ons geval moeilijk natuurlijk zou lukken omdat we elkaar 4 keer per jaar zien en dus niet elke maand kunnen proberen. Ik moet morgen weer bloed prikken omm mijn hormonaal profiel weer te bekijken en heb een baarmoeder echo om te kijken hoe de eierstokken zijn. Mijn arts zei dat ik dit goed moet overleggen met vriend en dat IUI veel beter zal werken in ons geval, maar dan moet hij sperma afgeven en dit moet met een notaris geregeld worden omdat wij niet getrouwd zijn... dan zou ik een paar IUI rondes kunnen doen en misschien zal het dan raak zijn...

Nou het is een lang verhaal geworden... ik ben gewoon een beetje verdrietig dat het (waarschijnlijk) niet op de natuurlijke manier gaat gebeuren... als ik zo bij hem ben ben ik wel in mijn vruchtbare dagen... misschien zie ik het somber in... vriend zegt dat hij voelt dat het in orde zal komen, en zegt dat ik desnoods voor een second opinion moet gaan, maar ik ken deze arts al jaren en hij weet mijn geschiedenis met betrekking tot alleenstaand moederschap.. Vriend is wel bereid alle testen te doen in zijn land en staat er voor open dat dit best een ingewikkeld procces zou kunnen zijn met IUI en dat wij niet in hetzelfde land wonen...
Ergens hoop ik zoooo dat het gewoon gebeurd en dat ik snel zwanger mag raken...
heeft iemand tips of in zo'n soortgelijke situatie gezeten?

Hoi bedankt voor de reacties

Ik zal eens proberen te antwoorden. Ikzelf woon niet in NL, en waarom zou de maatschappij moeten opdraaien? Ik heb mijn hele leven full time gewerkt en heb gewoon een stabiele baan, ben al 10 jaar werkend in hetzelfde bedrijf...Moeders in mijn bedrijf weken tot 15 uur en worden tot 16 uur door betaald.

Ik ben zelf opgegroeid met een vader in het buitenland die ik eens per zoveel tijd zag, ik ken eigenlijk niets anders...

Mijn vriend heeft familie in mijn land en werk gereleteere connecties (zo zijn we elkaar ook tegen gekomen) dus hij komt hier sowieso een paar keer per jaar, dus mocht de relatie geen stand houden, hij zal hier sowieso komen en wij kunnen dan als twee volwassenen met elkaar omgaan voor het kind.

Ik schrijf later meer!

Warrique schreef: ↑

23-03-2019 20:47

Is inseminatie een idee? Dat jouw vriend een aantal keer wat laat invriezen, zodat je ook tussendoor pogingen kan laten doen.

Ja, daar zitten wij idd aan te denken... Dat zou dan in mijn land moeten gebeuren de volgende keer dat hij hier is... Mijn arts had het er ook al over. Dit moet vast gezet worden met een notaris (waarop wij beiden tekenen dat wij dit willen en niet getrouwd zijn met anderen)

Fizz schreef: ↑

23-03-2019 20:56

Ik vraag mij wel af waarom jouw vriend anti depressiva en kalmeringspillen moet slikken. Depressiviteit kan erfelijk zijn, dus ik vind dat wel iets wat je moet uitzoeken. Als je dan toch een donor zoekt (een vriend op afstand kan toch nauwelijks een vader zijn) dan zou ik voor iemand gaan die (geestelijk) gezond is. Depressiviteit is een zeer ernstige aandoening.

Ik ben het met je eens...
Wat ik na een jaar samen met hem weet is dat het door levensomstandigheden komt.. wil er niet te diep op in gaan vanwege zijn privacy, maar begon met scheiding ouders op zijn 13e en vader die door omstandigheden zijn vermogen verloor en hij en zijn familie moesten wennen aan een nieuwe situatie thuis...
Helaas is het contact met de moeder van zijn zoon slecht, vaak ruzie, hij heeft veel stress en dan neemt hij kalmeeringsmiddelen...
Ik ga nu twee weken bij hem verblijven, dan zal ik zijn familie ook beter leren kennen (in hoeverre dat kan in 2 weken)

aikidoka schreef: ↑

23-03-2019 21:49

IUI geeft je inderdaad betere kansen. Maar ik kan me voorstellen dat je dat minder leuk wordt.

Ik denk ergens dat ik hoopte dat het makkelijk zou gaan... maar ben toch alweer 37..
Ik heb nooit eerder geprobeerd, dus weet ook niet of alles goed is... morgen die bloedtest en volgende week een echo....