Zwanger
alle pijlers
Hoort dit er ook bij?
maandag 25 maart 2019 07:14
Na 3 jaar proberen en een buitenbaarmoederlijke zwangerschap (met gesprongen eileider en een interne bloeding aan toe) ben ik nu ongeveer 10-11 weken zwanger.
En het valt me verdomd zwaar. lichamelijk is het te doen,maar geestelijk is het bal.
Ik weet dat het er bij hoort en dat iedere zwangerschap anders is, maar nu is het een verschil van dag en nacht.
Waar ik de vorige zwangerschap bijna 8 maanden blij en tevreden was met af en toe een hormonale bui, is de blijdschap ver te zoeken.
Ik voel of helemaal niks en compleet afgevlakt. Of ik ben opgejaagd,boos en verschrikkelijk somber. Ik vind het op vrijdag al weer verschrikkelijk om op maandag te moeten werken. Dat is echt NIKS voor mij. Ik haalde juist energie uit mijn werk. Ben sinds kort gestart op een nieuwe afdeling waar ik alleen maar mogelijkheden en voordelen zag. Dit is compleet weg. Ik heb het idee dat ik niets kan, niemand me moet en ik voel me compleet verloren.
Het liefst zou ik in bed kruipen en liggen verder niks. De dag doorkomen voelt als een gevecht. Ik voel me schuldig naar mijn werk,mijn kind, mijn man en zelfs de kat. Slapen gaat ook niet super. Veel wakker en veel nachtmerries. Daardoor blijf ik ook super moe en voel ik me natuurlijk ook niet beter. Ik heb het gevoel dat alles te veel is.
Ik herken mezelf niet meer. Ik weet dat het hormonen zijn maar pfoe wat valt dit zwaar.
Gaat dit snel voorbij?moet ik hier wat mee, of accepteren dat dit hormonen zijn en ik gewoon voorlopig niet meer mezelf ben?
En het valt me verdomd zwaar. lichamelijk is het te doen,maar geestelijk is het bal.
Ik weet dat het er bij hoort en dat iedere zwangerschap anders is, maar nu is het een verschil van dag en nacht.
Waar ik de vorige zwangerschap bijna 8 maanden blij en tevreden was met af en toe een hormonale bui, is de blijdschap ver te zoeken.
Ik voel of helemaal niks en compleet afgevlakt. Of ik ben opgejaagd,boos en verschrikkelijk somber. Ik vind het op vrijdag al weer verschrikkelijk om op maandag te moeten werken. Dat is echt NIKS voor mij. Ik haalde juist energie uit mijn werk. Ben sinds kort gestart op een nieuwe afdeling waar ik alleen maar mogelijkheden en voordelen zag. Dit is compleet weg. Ik heb het idee dat ik niets kan, niemand me moet en ik voel me compleet verloren.
Het liefst zou ik in bed kruipen en liggen verder niks. De dag doorkomen voelt als een gevecht. Ik voel me schuldig naar mijn werk,mijn kind, mijn man en zelfs de kat. Slapen gaat ook niet super. Veel wakker en veel nachtmerries. Daardoor blijf ik ook super moe en voel ik me natuurlijk ook niet beter. Ik heb het gevoel dat alles te veel is.
Ik herken mezelf niet meer. Ik weet dat het hormonen zijn maar pfoe wat valt dit zwaar.
Gaat dit snel voorbij?moet ik hier wat mee, of accepteren dat dit hormonen zijn en ik gewoon voorlopig niet meer mezelf ben?
maandag 25 maart 2019 07:29
maandag 25 maart 2019 08:08
Ik had dit bij mijn eerste zwangerschap (ik heb 8 maanden niet gewerkt door die depressie en voelde mij een couveuse i.p.v. lekker zwanger) en belandde vlak na de bevalling helemaal in een diep dal. Maar alleen tijdens de pogingen tot borstvoeding. Voor de rest ging het al snel weer goed 
Ik blijk depressief te worden van een overschot oxytocine hormoon. Dat maak je aan als je gelukkig bent en als je borstvoeding geeft. Ik stopte na een paar dagen met borstvoeding proberen te geven (werkte totaal niet) en de wereld werd weer zichtbaar. Wél zijn mijn hersenen toch anders gaan denken. Waar ik vroeger heeeel betrokken was, kan ik nu vaker ‘boeie’ denken. Maar dat is niet raar na een depressie. Hersenen leggen dan nieuwe paadjes aan.
Deze oxytocine gerelateerde depressie is onbekend dus breng het te sprake bij je arts of verloskundige. Dan kunnen ze dit uitsluiten.
Ik blijk depressief te worden van een overschot oxytocine hormoon. Dat maak je aan als je gelukkig bent en als je borstvoeding geeft. Ik stopte na een paar dagen met borstvoeding proberen te geven (werkte totaal niet) en de wereld werd weer zichtbaar. Wél zijn mijn hersenen toch anders gaan denken. Waar ik vroeger heeeel betrokken was, kan ik nu vaker ‘boeie’ denken. Maar dat is niet raar na een depressie. Hersenen leggen dan nieuwe paadjes aan.
Deze oxytocine gerelateerde depressie is onbekend dus breng het te sprake bij je arts of verloskundige. Dan kunnen ze dit uitsluiten.
maandag 25 maart 2019 08:45
maandag 25 maart 2019 09:11
Het klinkt mij in de oren als een zwangerschapsdepressie. En dat klinkt voor mij zo omdat ik me tijdens mijn beide zwangerschappen zo heb gevoeld. Idd verloskundige belen en je laten verwijzen naar een gespecialiseerde psycholoog of de pop-poli. Er is heel veel wat je kunt doen om je niet zo intens slecht te voelen dus maak gebruik van de mogelijkheden die er zijn.
maandag 25 maart 2019 09:13
waarom zou je eigenlijk niet een paar dagen in bed mogen liggen? Daar hoef je je niet schuldig over te voelen vind ik hoor... de kat vind het vast gezellig, jij gaat je vanzelf vervelen en dan sta je voor je het weet weer te strijken en heb je bijna zin om naar kantoor te gaan...
misschien 'moet' je niet zoveel moeten van jezelf
je moet blij zijn -> nee hoor waar staat dat?
je moet slapen -> zou fijn zijn maar er verandert nou eenmaal een boel in je lijf momenteel
je moet met zin naar je werk -> het is wel je baan hoor... en hele hordes mensen mijden de gedachte aan maandagochtend
misschien 'moet' je niet zoveel moeten van jezelf
je moet blij zijn -> nee hoor waar staat dat?
je moet slapen -> zou fijn zijn maar er verandert nou eenmaal een boel in je lijf momenteel
je moet met zin naar je werk -> het is wel je baan hoor... en hele hordes mensen mijden de gedachte aan maandagochtend
Lorem Ipsum
maandag 25 maart 2019 09:16
Ik had dit bij mijn eerste kind en heb nog steeds spijt dat ik toen niet veel harder aan de bel heb getrokken. Er waren zo veel mensen om mij heen die, als ik mijn verhaal over hoe slecht ik me voelde had gedaan, dan toch zeiden 'probeer toch maar te genieten van je zwangerschap he?!' MAAR IK GENOOT ER HELEMAAL NIET VAN!!
Ik krijg nog hartkloppingen als ik aan die periode terug denk (en het is 8 jaar geleden....)
Dus, ga alsjeblieft naar je verloskundige (voor wie het niks raars zou moeten zijn) of je huisarts, want dit houd je niet vol anders!
Sterkte!
Ik krijg nog hartkloppingen als ik aan die periode terug denk (en het is 8 jaar geleden....)
Dus, ga alsjeblieft naar je verloskundige (voor wie het niks raars zou moeten zijn) of je huisarts, want dit houd je niet vol anders!
Sterkte!
maandag 25 maart 2019 09:28
Dit soort gevoelens kunnen zeker wel door hormonen worden veroorzaakt en een tweede zwangerschap is natuurlijk sowieso al heel anders dan een eerste, omdat je minder tijd hebt om tot rust te komen.
Ik zou het zeker met de verloskundige bespreken,want als het inderdaad hormonaal is dan is het wel belangrijk dat het goed in de gaten wordt gehouden. Veel succes
Ik zou het zeker met de verloskundige bespreken,want als het inderdaad hormonaal is dan is het wel belangrijk dat het goed in de gaten wordt gehouden. Veel succes
maandag 25 maart 2019 09:50
Omdat een paar dagen in bed gaan liggen met een depressie niet zoveel oplost. Sterker nog bij mij zorgde dat voor heel veel schuldgevoel en daardoor voelde ik me nog rotter.turquasi schreef: ↑25-03-2019 09:13waarom zou je eigenlijk niet een paar dagen in bed mogen liggen? Daar hoef je je niet schuldig over te voelen vind ik hoor... de kat vind het vast gezellig, jij gaat je vanzelf vervelen en dan sta je voor je het weet weer te strijken en heb je bijna zin om naar kantoor te gaan...
misschien 'moet' je niet zoveel moeten van jezelf
je moet blij zijn -> nee hoor waar staat dat?
je moet slapen -> zou fijn zijn maar er verandert nou eenmaal een boel in je lijf momenteel
je moet met zin naar je werk -> het is wel je baan hoor... en hele hordes mensen mijden de gedachte aan maandagochtend
Dus op naar de verloskundige en laat je door verwijzen!
maandag 25 maart 2019 09:54
Dit is een goed punt. Ik moet veel van mezelf en ben vrij hard voor mezelf.turquasi schreef: ↑25-03-2019 09:13
misschien 'moet' je niet zoveel moeten van jezelf
je moet blij zijn -> nee hoor waar staat dat?
je moet slapen -> zou fijn zijn maar er verandert nou eenmaal een boel in je lijf momenteel
je moet met zin naar je werk -> het is wel je baan hoor... en hele hordes mensen mijden de gedachte aan maandagochtend
Niet aanstellen,gaat wel over als je doorbijt enz. Ik wilde het zelf dus deal er mee
maandag 25 maart 2019 09:56
GlitterCupcake schreef: ↑25-03-2019 09:24Hmmm van het inlichten van je werkgever vind ik lastig. Ik als werkgever wil graag weten hoe het met mijn personeel gaat. Ik zou er veel aan willen doen om ze gelukkig te maken.
Maar er zijn ook loeders van werkgevers.. die je hiermee naar buiten willen wippen.
Ik heb een hele fijne werkgever. Naar buiten wippen zullen ze nooit doen. Kans bestaat dat ze me wel terug op de oude afdeling kunnen zetten. Maar deze afdeling is qua belasting wel fijner. De oude is vertouwd en veilig
