Zwanger
alle pijlers
Twijfel over een tweede kindje!?
woensdag 24 april 2019 21:12
Hoi iedereen,
Ik ben een mama van 1 prachtige dochter die nu bijna 3,5 jaar wordt. Ik ben nu reeds een jaar aan het twijfelen over een tweede uppie. Mijn man is hier nogal zeker van dat hij dit wil. Maar ik zit met heel veel angst, ik zal even (kort) ons verhaal proberen te doen.
Mijn zwangerschap van mijn dochter zelf is vlot verlopen, de bevalling viel ook wel mee buiten de placenta die niet vanzelf los kwam waardoor ik een curetage heb moeten laten doen onder narcose en waardoor ik veel bloed verloren heb. Maar dat viel in het niets toen we te horen kregen (en zagen) dat onze dochter geboren is met een bloedvatentumor in het gezicht. Deze bedekte half haar gezichtje wat deze ook vervormde (oogje zat dicht, neusje en mondje stonden scheef). Dit was uiteraard serieus verschieten en ik heb het er heel moeilijk mee gehad om dit te kunnen plaatsen. Ik heb gevraagd om de eerste week in het ziekenhuis geen bezoek te krijgen, want ik had me in men leven nog nooit zo overrompeld en slecht gevoeld. Ik had zo een medelijden met haar en had vooral schrik voor haar toekomst. Na 6 dagen in het ziekenhuis zijn we meteen doorgestuurd naar een gespecialiseerd ziekenhuis waar ze deze vorm van tumor nog nooit gezien hadden. Geruststellend! Wij zijn toen meteen moeten starten met zware hartmedicatie (dit zou de tumor doen krimpen zodat ze haar oogje niet zou verliezen). Natuurlijk hebben we het hier over een pasgeboren babytje waarvoor deze medicatie en alle bijhorende inspuitingen niet te onderschatten waren. Het is na 2 maanden gebruik van de medicatie dan ook misgelopen; de medicatie heeft op haar hart ingewerkt waardoor ze het bewustzijn meermaals verloren heeft en we de MUG hebben moeten bellen. Dit heeft mentaal een enorme inpact op mij gehad, ik had toen echt het gevoel dat ik haar ging verliezen. Maar gelukkig is dit uiteindelijk allemaal in orde gekomen.... na een half jaar is haar tumor beginnen wegtrekken, na een jaar is haar hart in orde verklaard en durfde ik het weer aan om haar zonder monitor te laten slapen. Daarvoor vond ik het verschrikkelijk om haar te slapen te leggen, zo schrik dat ze niet meer wakker zou worden.
Na deze zeer zware periode heb ik serieus een slag van de hamer gekregen en ben ik in een postnatale depressie beland. Ik heb in de kraamtijd op adrenaline geleefd en heb mezelf helemaal weggecijferd dus dit is natuurlijk niet raar. Ik heb uiteindelijk ook zelf hulp gezocht bij een psycholoog en ben dan gestart met antideppresiva. Ondertussen voel ik me beter en kan ik eindelijk sinds een jaar écht genieten van mijn dochter (dat gevoel heb ik daarvoor nooit gehad) en nu zijn stilaan de kriebels naar een tweede kindje terug begonnen.
Maar natuurlijk zorgt dit ervoor dat ik met de antidepressiva zal moeten stoppen, wat me natuurlijk veel angst bezorgt, laat staan het feit om terug zwanger te zijn, terug te bevallen, de schrik dat ik dit nogmaals zou kunnen meemaken met een tweede kindje (erfelijkheid van de tumor is niet geweten). Ik zou daarom ook graag een jongen willen, omdat deze vorm van tumor blijkbaar vaker voorkomt bij meisjes dan bij jongens maar dit hebben we natuurlijk niet te kiezen
Ik zou wel geruster zijn.
Wat me nog het meeste zorgen geeft is het feit of ik een tweede kindje wel aankan... ga ik niet hervallen in een depressie? Ik heb nu zo het beeld voor me van mijn slechte kraamtijd (toch wel een traumatische gebeurtenis) dat ik spontaan zenuwen krijg als ik nog maar denk aan terug zwanger te worden, terug een kraamtijd te moeten meemaken. Het liefst van alles zou ik willen dat hij/zij als tweejarige geboren zou worden zodat de zware periode voorbij is
Mijn gedachten lopen op het moment heen en weer, het ene moment denk ik ja! Komaan, jij kan dat aan! Als je je eerste kraamtijd hebt overleefd, erger kan het niet worden, wel? En het zou leuk zijn voor mijn dochter om nog een broertje of zusje te hebben. Ook als ik denk aan later, lijkt het me leuk om met meerdere gezinnen te tafelen. Maar langs de andere kant denk ik dan, je voelt je nog maar net beter...ga ik niet terug hervallen in een depressie door alle drukte en stress van een tweede kindje? Het is goed nu zo, je bent nu gelukkig, je hebt nu een gezond kindje. Je geniet nu. WIL ik wel een tweede kindje? Ga ik daarvan kunnen genieten of gaat het te druk zijn voor mij?
Ik hoop dat iemand misschien mijn verhaal een beeetje herkent of allesinds zijn mening wil geven.
Want ik blijf twijfelen...
Groetjes
Ik ben een mama van 1 prachtige dochter die nu bijna 3,5 jaar wordt. Ik ben nu reeds een jaar aan het twijfelen over een tweede uppie. Mijn man is hier nogal zeker van dat hij dit wil. Maar ik zit met heel veel angst, ik zal even (kort) ons verhaal proberen te doen.
Mijn zwangerschap van mijn dochter zelf is vlot verlopen, de bevalling viel ook wel mee buiten de placenta die niet vanzelf los kwam waardoor ik een curetage heb moeten laten doen onder narcose en waardoor ik veel bloed verloren heb. Maar dat viel in het niets toen we te horen kregen (en zagen) dat onze dochter geboren is met een bloedvatentumor in het gezicht. Deze bedekte half haar gezichtje wat deze ook vervormde (oogje zat dicht, neusje en mondje stonden scheef). Dit was uiteraard serieus verschieten en ik heb het er heel moeilijk mee gehad om dit te kunnen plaatsen. Ik heb gevraagd om de eerste week in het ziekenhuis geen bezoek te krijgen, want ik had me in men leven nog nooit zo overrompeld en slecht gevoeld. Ik had zo een medelijden met haar en had vooral schrik voor haar toekomst. Na 6 dagen in het ziekenhuis zijn we meteen doorgestuurd naar een gespecialiseerd ziekenhuis waar ze deze vorm van tumor nog nooit gezien hadden. Geruststellend! Wij zijn toen meteen moeten starten met zware hartmedicatie (dit zou de tumor doen krimpen zodat ze haar oogje niet zou verliezen). Natuurlijk hebben we het hier over een pasgeboren babytje waarvoor deze medicatie en alle bijhorende inspuitingen niet te onderschatten waren. Het is na 2 maanden gebruik van de medicatie dan ook misgelopen; de medicatie heeft op haar hart ingewerkt waardoor ze het bewustzijn meermaals verloren heeft en we de MUG hebben moeten bellen. Dit heeft mentaal een enorme inpact op mij gehad, ik had toen echt het gevoel dat ik haar ging verliezen. Maar gelukkig is dit uiteindelijk allemaal in orde gekomen.... na een half jaar is haar tumor beginnen wegtrekken, na een jaar is haar hart in orde verklaard en durfde ik het weer aan om haar zonder monitor te laten slapen. Daarvoor vond ik het verschrikkelijk om haar te slapen te leggen, zo schrik dat ze niet meer wakker zou worden.
Na deze zeer zware periode heb ik serieus een slag van de hamer gekregen en ben ik in een postnatale depressie beland. Ik heb in de kraamtijd op adrenaline geleefd en heb mezelf helemaal weggecijferd dus dit is natuurlijk niet raar. Ik heb uiteindelijk ook zelf hulp gezocht bij een psycholoog en ben dan gestart met antideppresiva. Ondertussen voel ik me beter en kan ik eindelijk sinds een jaar écht genieten van mijn dochter (dat gevoel heb ik daarvoor nooit gehad) en nu zijn stilaan de kriebels naar een tweede kindje terug begonnen.
Maar natuurlijk zorgt dit ervoor dat ik met de antidepressiva zal moeten stoppen, wat me natuurlijk veel angst bezorgt, laat staan het feit om terug zwanger te zijn, terug te bevallen, de schrik dat ik dit nogmaals zou kunnen meemaken met een tweede kindje (erfelijkheid van de tumor is niet geweten). Ik zou daarom ook graag een jongen willen, omdat deze vorm van tumor blijkbaar vaker voorkomt bij meisjes dan bij jongens maar dit hebben we natuurlijk niet te kiezen
Ik zou wel geruster zijn. Wat me nog het meeste zorgen geeft is het feit of ik een tweede kindje wel aankan... ga ik niet hervallen in een depressie? Ik heb nu zo het beeld voor me van mijn slechte kraamtijd (toch wel een traumatische gebeurtenis) dat ik spontaan zenuwen krijg als ik nog maar denk aan terug zwanger te worden, terug een kraamtijd te moeten meemaken. Het liefst van alles zou ik willen dat hij/zij als tweejarige geboren zou worden zodat de zware periode voorbij is
Mijn gedachten lopen op het moment heen en weer, het ene moment denk ik ja! Komaan, jij kan dat aan! Als je je eerste kraamtijd hebt overleefd, erger kan het niet worden, wel? En het zou leuk zijn voor mijn dochter om nog een broertje of zusje te hebben. Ook als ik denk aan later, lijkt het me leuk om met meerdere gezinnen te tafelen. Maar langs de andere kant denk ik dan, je voelt je nog maar net beter...ga ik niet terug hervallen in een depressie door alle drukte en stress van een tweede kindje? Het is goed nu zo, je bent nu gelukkig, je hebt nu een gezond kindje. Je geniet nu. WIL ik wel een tweede kindje? Ga ik daarvan kunnen genieten of gaat het te druk zijn voor mij?
Ik hoop dat iemand misschien mijn verhaal een beeetje herkent of allesinds zijn mening wil geven.
Want ik blijf twijfelen...
Groetjes
woensdag 24 april 2019 21:52
Ik heb een pnd gehad en herken je gevoel wel (al was mijn situatie verder helemaal niet vergelijkbaar). Misschien zou het goed zijn om nog even te wachten en voordat je zwanger wordt al begeleiding/hulp te zoeken om een plan op te stellen. Dat brengt wellicht al wat rust. Misschien is het bijvoorbeeld handig om al eerder met antidepressiva te stoppen om te kijken hoe dat gaat, of is het niet nodig om (helemaal) te stoppen.
Ik ben mijn hele tweede zwangerschap heel bang geweest voor een pnd, maar die is niet gekomen gelukkig.
Ik ben mijn hele tweede zwangerschap heel bang geweest voor een pnd, maar die is niet gekomen gelukkig.
woensdag 24 april 2019 21:59
Jeejtje wat een heftige tijd heb jij gehad zeg! 
Ik ben zef mama van 1 kind en heb zelf ook een postnatale depressie gehad compleet met medicijnen en therapie. Ik heb lang getwijfeld over een tweede kindje, omdat het me juist fijn leek het mee te maken in een betere ‘state of mind’. De angst voor een terugval herken ik wel.
Ik heb de antidepressiva eerst afgebouwd en heb 3 pogingen gedaan voordat ik er nu alweer een lange tijd vanaf ben! Als ik jou was zou ik dat eerst proberen en dan kijken hoe het gaat.
Wij hebben besloten bij 1 kindje te blijven, omdat ik van mensen om me heen hoor dat 2 heel pittig is.. en omdat het nu zo ontzettend goed gaat en ik happy ben zoals het is.
Praat eens met mensen om je heen met 2 kindjes en vraag eerlijk hoe ze het ervaren. Uiteraard Kun je de tweede niet meer missen, maar gewoon eerlijk hoe het is..? Dubbel zo druk, dubbel zoveel zorgen etc is wat ik terug krijg..
Veel succes!!
Ik ben zef mama van 1 kind en heb zelf ook een postnatale depressie gehad compleet met medicijnen en therapie. Ik heb lang getwijfeld over een tweede kindje, omdat het me juist fijn leek het mee te maken in een betere ‘state of mind’. De angst voor een terugval herken ik wel.
Ik heb de antidepressiva eerst afgebouwd en heb 3 pogingen gedaan voordat ik er nu alweer een lange tijd vanaf ben! Als ik jou was zou ik dat eerst proberen en dan kijken hoe het gaat.
Wij hebben besloten bij 1 kindje te blijven, omdat ik van mensen om me heen hoor dat 2 heel pittig is.. en omdat het nu zo ontzettend goed gaat en ik happy ben zoals het is.
Praat eens met mensen om je heen met 2 kindjes en vraag eerlijk hoe ze het ervaren. Uiteraard Kun je de tweede niet meer missen, maar gewoon eerlijk hoe het is..? Dubbel zo druk, dubbel zoveel zorgen etc is wat ik terug krijg..
Veel succes!!
sterkte! 
woensdag 24 april 2019 22:01
Wat jammer dat het zo'n heftige tijd was, maar wat fijn dat het goed gaat met je dochter!
Ik herken heel goed dat je twijfelt over een tweede. Dat had ik (om geen enkele andere reden dan dat ik het wel prima vond met z'n drieën) ook, maar ik ben echt enorm blij dat we toch die tweede hebben. Ze zijn echt heel leuk samen, en ik vind het een feestje om het verschil in karakter te zien (heb 2 meiden, om de een of andere reden verwachtte ik een soort kloontje van de eerste). Leeftijdsverschil is meer dan 3,5 jaar, wat ik ideaal vind omdat de oudste al veel zelfstandiger is, en er bijv. ook echt 1 op 1 tijd voor beiden is omdat de oudste naar school gaat, maar je daarmee ook weer andere dingen kan doen. En ze houden elkaar ook bezig. Ik ervaar het over het algemeen niet als heel veel drukker.
Voor al het andere waar je je zorgen maakt kan je contact opnemen met je verloskundige of huisarts. Als je een verleden met PND hebt, kunnen ze je een tweede keer veel beter in de gaten houden, en overvalt niemand wat. Een hemangioom (want ik denk dat je het daarover hebt) is voor zover ik weet ook niet iets wat heel waarschijnlijk weer gebeurt (zeker in die ernstige mate). En niet ieder kind met een hemangioom heeft beta-blokkers nodig natuurlijk. De kinderarts van je oudste kan je daar meer over vertellen.
Ik zou dus met wat mensen praten, maar de situatie met een eventuele 2e is nooit te vergelijken met hoe het met je eerste gegaan is. Het zijn geen kopietjes
Ik herken heel goed dat je twijfelt over een tweede. Dat had ik (om geen enkele andere reden dan dat ik het wel prima vond met z'n drieën) ook, maar ik ben echt enorm blij dat we toch die tweede hebben. Ze zijn echt heel leuk samen, en ik vind het een feestje om het verschil in karakter te zien (heb 2 meiden, om de een of andere reden verwachtte ik een soort kloontje van de eerste). Leeftijdsverschil is meer dan 3,5 jaar, wat ik ideaal vind omdat de oudste al veel zelfstandiger is, en er bijv. ook echt 1 op 1 tijd voor beiden is omdat de oudste naar school gaat, maar je daarmee ook weer andere dingen kan doen. En ze houden elkaar ook bezig. Ik ervaar het over het algemeen niet als heel veel drukker.
Voor al het andere waar je je zorgen maakt kan je contact opnemen met je verloskundige of huisarts. Als je een verleden met PND hebt, kunnen ze je een tweede keer veel beter in de gaten houden, en overvalt niemand wat. Een hemangioom (want ik denk dat je het daarover hebt) is voor zover ik weet ook niet iets wat heel waarschijnlijk weer gebeurt (zeker in die ernstige mate). En niet ieder kind met een hemangioom heeft beta-blokkers nodig natuurlijk. De kinderarts van je oudste kan je daar meer over vertellen.
Ik zou dus met wat mensen praten, maar de situatie met een eventuele 2e is nooit te vergelijken met hoe het met je eerste gegaan is. Het zijn geen kopietjes
woensdag 24 april 2019 22:50
Ongelofelijk heftig wat jij hebt meegemaakt. Als moeder kan ik de angst die je gehad moet hebben zo voorstellen. Verschrikkelijk!
Is de kans bij broertjes/zusjes even groot als bij ieder andere baby, of is de kans vergroot bij jullie? Dat zou ik goed overleggen met jullie arts.
Wat ik je zou willen meegeven is: realiseer je je dat ieder kind anders is. De kans op exacte herhaling is wat dat betreft zeer klein. Twee kinderen: twee zwangerschappen en twee ontzwangerschappen.
Als ik naar mijn situatie kijk; wij hadden bij kind 1 ook een heftige start (niet in verhouding tot jullie start, maar toch). Het is ook een “heftig” kind om het zo maar te noemen.
Ik wilde een tweede puur omdat ik zelf enig kind ben, maar heel vaak heb ik me tijdens mijn tweede zwangerschap afgevraagd of we wel de goede keuze hadden gemaakt. We waren voorbereid op alle heftigheid in het kwadraat. Wat blijkt? Totáál ander kind. Model baby. Nooit gedacht dat het ook op deze manier kon.
Wat ik hiermee wil zeggen: je kunt niks voorspellen, maar de kans is gewoon heel groot dat jullie tweede veel minder zorgen met zich mee gaat brengen. Niet dat het nooit zwaar gaat worden, of dat je onzeker gaat zijn, of je hormonen slaan op hol. Gaat heus gebeuren, ook in je kraamtijd. Maar een tweede eerste krijg je niet.
Is de kans bij broertjes/zusjes even groot als bij ieder andere baby, of is de kans vergroot bij jullie? Dat zou ik goed overleggen met jullie arts.
Wat ik je zou willen meegeven is: realiseer je je dat ieder kind anders is. De kans op exacte herhaling is wat dat betreft zeer klein. Twee kinderen: twee zwangerschappen en twee ontzwangerschappen.
Als ik naar mijn situatie kijk; wij hadden bij kind 1 ook een heftige start (niet in verhouding tot jullie start, maar toch). Het is ook een “heftig” kind om het zo maar te noemen.
Ik wilde een tweede puur omdat ik zelf enig kind ben, maar heel vaak heb ik me tijdens mijn tweede zwangerschap afgevraagd of we wel de goede keuze hadden gemaakt. We waren voorbereid op alle heftigheid in het kwadraat. Wat blijkt? Totáál ander kind. Model baby. Nooit gedacht dat het ook op deze manier kon.
Wat ik hiermee wil zeggen: je kunt niks voorspellen, maar de kans is gewoon heel groot dat jullie tweede veel minder zorgen met zich mee gaat brengen. Niet dat het nooit zwaar gaat worden, of dat je onzeker gaat zijn, of je hormonen slaan op hol. Gaat heus gebeuren, ook in je kraamtijd. Maar een tweede eerste krijg je niet.
donderdag 25 april 2019 08:31
Ik denk dat ze dat gewoon nog niet heeft uitgezocht, eigenlijk. Vandaar mijn advies om eerst advies hierover in te winnen en begeleiding te krijgen bij dit proces.Marigold1986 schreef: ↑25-04-2019 06:45TO, je hóeft niet per se te stoppen met de antidepressiva tijdens een zwangerschap. Of is dit iets wat je zelf heel graag wil? In je OP doe je het lijken alsof je hier geen keuze in hebt...
donderdag 25 april 2019 11:28
Hoi,
Bedankt iedereen voor de reacties. Fijn om anderen hun mening te horen en zeker ook in sommige gevallen herkenning. Ik ben er heel zeker van dat ik wil stoppen met de AD. Ik heb het besproken met mijn dokter en ook hij zegt dat het nooit risicoloos is voor het kindje als je dit blijft doornemen tijdens een zwangerschap. Aangezien ons verleden, zou ik zeker niet het risico willen nemen dat daardoor ons tweede kindje een aandoening zou hebben. Dus dat staat vast
Om nog te reageren, het gaat inderdaad om een hemangioom, maar een zeldzaam type, de RICH. Deze komt blijkbaar niet vaak voor, daarom dat er in het ziekenhuis eerst een verkeerde diagnose gesteld is geweest maar dat is nog een ander bijhorend verhaal, wat ik jullie ga besparen . Ik zit nog op een ander forum ook, met ouders van kinderen met dergelijke aandoeningen en daar is te zien dat regelmatig ook een tweede kind hetzelfde heeft. Maar dit is wetenschappelijk niet bewezen dus een dokter kan me daar ook geen uitsluiting over geven. Nu, eerlijk gezegd...stel dat mijn tweede kindje hetzelfde zou voorhebben, zou ik het daarvoor niet laten.
Mijn probleem is vooral dat ik op het moment echt niet meer weet wat ik wil...ik kan er soms (door al mijn nagedenk) niet meer helder over nadenken (dat klinkt gek ik weet het). Ik vind het heel moeilijk om mijn gevoel te volgen, ik ben ook altijd een twijfelaar geweest. Ik twijfel duidelijk over een tweede kindje, maar ik weet niet of dat komt doordat we zo een zware periode hebben meegemaakt en dat het dus normaal is en ik er gewoon voor moet gaan of komt het doordat ik eigenlijk niet weet of ik wel een tweede WIL (schrik voor de drukte van een tweede en heb ik misschien genoeg aan de liefde van 1 kind?).
Lieve groetjes
Bedankt iedereen voor de reacties. Fijn om anderen hun mening te horen en zeker ook in sommige gevallen herkenning. Ik ben er heel zeker van dat ik wil stoppen met de AD. Ik heb het besproken met mijn dokter en ook hij zegt dat het nooit risicoloos is voor het kindje als je dit blijft doornemen tijdens een zwangerschap. Aangezien ons verleden, zou ik zeker niet het risico willen nemen dat daardoor ons tweede kindje een aandoening zou hebben. Dus dat staat vast
Om nog te reageren, het gaat inderdaad om een hemangioom, maar een zeldzaam type, de RICH. Deze komt blijkbaar niet vaak voor, daarom dat er in het ziekenhuis eerst een verkeerde diagnose gesteld is geweest maar dat is nog een ander bijhorend verhaal, wat ik jullie ga besparen . Ik zit nog op een ander forum ook, met ouders van kinderen met dergelijke aandoeningen en daar is te zien dat regelmatig ook een tweede kind hetzelfde heeft. Maar dit is wetenschappelijk niet bewezen dus een dokter kan me daar ook geen uitsluiting over geven. Nu, eerlijk gezegd...stel dat mijn tweede kindje hetzelfde zou voorhebben, zou ik het daarvoor niet laten. Mijn probleem is vooral dat ik op het moment echt niet meer weet wat ik wil...ik kan er soms (door al mijn nagedenk) niet meer helder over nadenken (dat klinkt gek ik weet het). Ik vind het heel moeilijk om mijn gevoel te volgen, ik ben ook altijd een twijfelaar geweest. Ik twijfel duidelijk over een tweede kindje, maar ik weet niet of dat komt doordat we zo een zware periode hebben meegemaakt en dat het dus normaal is en ik er gewoon voor moet gaan of komt het doordat ik eigenlijk niet weet of ik wel een tweede WIL (schrik voor de drukte van een tweede en heb ik misschien genoeg aan de liefde van 1 kind?).
Lieve groetjes
donderdag 25 april 2019 13:23
Wat bedoel je met “mijn dokter”? Is dat je huisarts, psychiater, iemand van de pop-poli? Want het lijkt mij handig om dit juist met iemand te bespreken die vaker ‘gevallen zoals jij’ begeleidt tijdens de zwangerschap. Wie weet zijn er alternatieven, of manieren om jou goed in de gaten te houden en in te grijpen als het mis dreigt te gaan. Een goed plan kan al veel rust en houvast geven.
En bedenk ook: je hoeft niet nú te beslissen of je wel of geen tweede wil. Je kan het ook even laten rusten en er over een (half) jaar weer over gaan nadenken.
En bedenk ook: je hoeft niet nú te beslissen of je wel of geen tweede wil. Je kan het ook even laten rusten en er over een (half) jaar weer over gaan nadenken.
donderdag 25 april 2019 20:59
Jeetje wat hebben jullie een zware periode gehad zeg. Al die zorgen om zo’n klein hummeltje. Bij een tweede weet je nooit of het weer zo zal worden of totaal anders. Ik snap je angst zeker wel maar denk dat het al veel zal helpen dat je er zo bewust mee bezig bent en dus ook alert mocht de pnd toch terugkomen. Al is de kans natuurlijk groot dat dat niet zo is!
Wij hebben twee kindjes en bij dochter (tweede kindje) veel zorgen gehad de eerste maanden. Niets in vergelijking met wat jij schrijft maar ook dat vond ik zwaar met twee kindjes. Maar ik heb er geen seconde spijt van en zeker nu het wat rustiger is geniet ik er enorm van. Natuurlijk is het weleens stressvol maar dat vond ik eerlijk gezegd met één ook.
Succes met jullie keuze!
Wij hebben twee kindjes en bij dochter (tweede kindje) veel zorgen gehad de eerste maanden. Niets in vergelijking met wat jij schrijft maar ook dat vond ik zwaar met twee kindjes. Maar ik heb er geen seconde spijt van en zeker nu het wat rustiger is geniet ik er enorm van. Natuurlijk is het weleens stressvol maar dat vond ik eerlijk gezegd met één ook.
Succes met jullie keuze!
vrijdag 26 april 2019 10:53
Heftig verhaal, ik snap je twijfel. In het algemeen hoeft het met 2 kinderen niet zwaarder te zijn. Ik vond de babytijd van de jongste (met oudste 1,5 jaar ouder erbij) minder zwaar dan de babytijd van de eerste.
Wist je dat je om medische redenen het geslacht van je kindje mag kiezen? Ik weet niet of het in dit specifieke geval mag (denk het wel) en of je pgd zou zien zitten, maar bij interesse kan je ernaar googelen. Als het je zorgen om herhaling weg zou nemen, wie weet!
Sterkte bij jullie beslissing!
Wist je dat je om medische redenen het geslacht van je kindje mag kiezen? Ik weet niet of het in dit specifieke geval mag (denk het wel) en of je pgd zou zien zitten, maar bij interesse kan je ernaar googelen. Als het je zorgen om herhaling weg zou nemen, wie weet!
Sterkte bij jullie beslissing!
vrijdag 26 april 2019 11:26
Dat denk ik dus echt niet. Is maar het geval bij een beperkt aantal (heel ernstige) aandoeningen.Julie-87 schreef: ↑26-04-2019 10:53Heftig verhaal, ik snap je twijfel. In het algemeen hoeft het met 2 kinderen niet zwaarder te zijn. Ik vond de babytijd van de jongste (met oudste 1,5 jaar ouder erbij) minder zwaar dan de babytijd van de eerste.
Wist je dat je om medische redenen het geslacht van je kindje mag kiezen? Ik weet niet of het in dit specifieke geval mag (denk het wel) en of je pgd zou zien zitten, maar bij interesse kan je ernaar googelen. Als het je zorgen om herhaling weg zou nemen, wie weet!
Sterkte bij jullie beslissing!
