Niet zorgeloos zwanger (en soms zo donker in mijn hoofd)

13-07-2019 14:18 149 berichten
Alle reacties Link kopieren
Na een fertiliteitstraject ben ik eindelijk zwanger. Wat een geluk! Immers weten we maar al te goed dat dit niet voor iedereen is weggelegd. Iedereen om mij heen verwacht nu dan ook dat ik op een knalroze wolk zit waarin ik overloop van geluk, wondertjes en al glimlachend gelukzalig over mijn beginnende buikje wrijf terwijl ik door de Prenatal loop en met een traan in mijn ooghoek naar de babykleertjes kijk.

Alleen: ik voel het niet, dat geluk. De afgelopen 3 jaar heb ik geen maand niet in een een ziekenhuis gezeten. Ik weet zo goed wat er mis kan gaan, dat ik vooral bang ben. Ik ben verdrietig dat ik niet glimlachend en gelukzalig over mijn beginnende buikje wrijf en ik ben verdrietig dat ik niet blij ben. Ik wil dat namelijk wél heel graag. Ik had ook echt verwacht dat ik dat zou zijn en ergens ben ik teleurgesteld dat ik het niet heb.

Nu is er recent in onze familie een baby geboren. Iedereen (terecht) helemaal in halleluja stemming. En (en dit wil ik echt graag benadrukken!!) wat een geluk voor de nieuwe (groot)ouders en wat gún ik ze dat! Maar ik vind het zo moeilijk om dat zorgeloze geluk te zien, dat mensen aan mij vragen hoe fantastisch ik het allemaal wel niet vindt en of ik nu niet sta te springen om mijn eigen kindje te ontmoeten. Maar ik ben compleet blanco. Ik krijg geen toeschietreflex van een foto van het betreffend kindje, ik voel geen geluk, blijheid of enorm geluk. Terwijl dat er wel zou moeten zijn.

Bij het horen van het bevallingsverhaal raak ik nog net niet in paniek bij de gedachte 'dat ik nog moet'. Ik ben bang dat ik niet aan mijn kindje ga hechten, dat het kindje voelt dat ik (nog) niet enorm blij ben. Ik ben zo verdrietig dat ik een donker grijze wolk heb i.p.v. een roze. Ik mis mijn ouders, die mij nu niet snappen, terwijl ze me in het traject zo goed hebben gesteund. Ik wil graag kunnen zeggen hoe kut ik me voel, maar in de omgeving is iedereen blij.

Aankomende week hebben we de 20 weken echo en de geslachtsbepaling. Ik zou daar zo ontzettend graag positief en fijn heen gaan, naar uitkijken en van genieten. Maar op dit moment wil ik eigenlijk alleen maar even heel hard huilen.

Wie herkent dit en heeft tips en suggesties om in de komende periode mijn hoofd wat lichter te maken? (Ik heb al ondersteuning vanuit maatschappelijk werk, maar die is nu met vakantie dus ik heb even geen afspraken staan)
Alle reacties Link kopieren
:hug:

Ik heb geen tips maar wat naar dat je dat gevoel hebt en dat je het ook niet echt kunt delen in je omgeving. Ik denk dat je zorgen echt door de hormonen komen, zo naar wat dat met je kan doen! En dat gelukzalige gevoel krijgen sommige vrouwen juist door de hormonen, maar helaas bij jou dus juist het tegenovergestelde.

Sterkte, en probeer vooral erover te blijven praten.
Ga terug naar je huisarts en vraag extra ondersteuning. Je hebt je mentale veerkracht straks na de bevalling hard nodig om je kind te leren kennen en te wennen aan jullie nieuwe gezin.

Wat rot dat je je zo voelt :hug:
Alle reacties Link kopieren
Wat goed dat je dit zo helder verwoord. Deze gevoelens mogen er zijn al begrijp ik dat anderen dit niet snappen. Ik zou ook nu mentale hulp inschakelen van een prof. Die kan jou uitleggen dat dit een natuurlijke reactie is op alle onzekerheid en verdriet. Ook kan hij/zij jou helpen om mbv concrete handvatten dit gevoel te kenteren en het vertrouwen in je te laten groeien!
Wat rot dat het big niet beter ia geworden pergamon. Heb je deze gevoelens besproken met je verloskundige? Zo niet dan zou ik je dat wel aanraden

Ik herken deels wat je schrijft. Ik ben wel blij dat ik nu eindelijk zwanger ben, maar heb niet dat hieperdepiep gevoel wat ik veel om mij heen zie. Ik voel mij vooral heel kwetsbaar en onzeker.
Ik ben nu twaalf weken en alleen een paar mensen doe heel dichtbij staan weten dat ik zwanger ben.
Ik vind dat nu heerlijk rustig en kijk op tegen het deken met de rest van de wereld omdat ik niet op al die aandacht, gestuiter en vragen zot te wachten

Die leuke schoonzus van mij staat nu op het punt om te bevallen. Ben heel benieuwd hoe ik dat ervaar (bij vriendinnen viel het mij mee)
anoniem_63bae62af3fb8 wijzigde dit bericht op 13-07-2019 14:43
Reden: Weggehaald op verzoek to
2.41% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
Ik vond zwanger zijn ronduit kut.
En daar heb ik geen geaccepteerde verklaring voor. Ik had geen kwalen, geen lastige situatie enz. Ik vond er gewoon niks aan.
En ik gunde het kind in mijn buik echt het beste, maar pas toen ze geboren werden ging ik echt van ze houden.

En dat was, zo werd mij laten weten, heel erg zielig voor mijn kinderen. Want die zouden dat voelen. Wel, de oudste is volwassen en de jongste een beginnende puber en ik zal wel een balk door de bord voor mijn kop heen voor mijn ogen hebben, want ik heb de schade nog niet kunnen ontdekken.

In jouw post lees ik ook een paar keer welk gevoel je moet hebben, en het schuldgevoel dat je dat niet hebt.
Ik denk dat jij er het meeste aan hebt als je ‘gewoon’ accepteert dat jij geen roze wolk hebt. En dat is niet erg en niet schadelijk, hooguit wat jammer voor jou en lastig uit te leggen aan mensen die dat wel verwachten. Maak het niet te groot: ik heb geen roze wolk, ondanks dat ik echt graag een kind wil.

Als je je echt heel rot voelt, los van het ontbreken van een roze wolk, praat dan met je verloskundige. Want dan is extra hulp misschien wel nodig. En dan faal je niet, dan heb je gewoon de pech dat de hormonen bij jou anders uitwerken.

:hug:
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
Alle reacties Link kopieren
Heel herkenbaar. Wij hebben er 5,5 jaar over gedaan. Toen ik eenmaal zwanger was voelde ik ook niet de extase die ik verwachtte. Maaaarrrr. Het bleek, toen ik daar heel eerlijk over was, heel weinig mensen in mijn omgeving dat maar hadden. Ik bleek niet zo gek te zijn dat ik het niet op een roze wolk leefde.

Zwanger zijn vond ik ook gewoon niet bijzonder. Er waren wel dagen dat als ze veel bewoog ik genoot, maar de overige tijd vond ik het maar zo zo. Ook hormonen hielpen daar niet bij.

Volgens mij is het gebruikelijk om maar in die roze wolk sferen te praten, en daardoor voel je je gewoon anders. Tot je erachter komt dat heel veel vrouwen dat hebben.

En dat je via de medische molen zwanger bent geraakt wil natuurlijk niet zeggen dat je blijer moet zijn dan een ander.
Alle reacties Link kopieren
Wat rot dat je je zo voelt. Maar ik vind het aan de andere kant ook niet heel gek. Als je al zo lang in het zkh loopt, heb je vast het nodige meegemaakt. Je had daar maar 1 doel; zwanger raken. En nu dat doel bereikt is (kindje is er weliswaar nog niet) val je misschien een beetje in een zwart gat.
Ik wens je een goede 20 weken echo. Zorgen over dat je geen goede moeder zal zijn, of over wat er allemaal mis kan gaan; probeer dat los te laten. Hoe de bevalling verloopt daar heb je, hoe cru het ook klinkt, toch geen invloed op.
En als je nu al bang bent om geen goede ouder te zijn, dan ben je dat juist wel.
Alle reacties Link kopieren
Ik zit niet bij een verloskundige, maar bij een POP poli in het ziekenhuis voor extra begeleiding. Ik ga daar zéker aangeven dat ik me zo voel! Er staan gelukkig wat extra afspraken omdat er ook wat fysieke klachten zijn die aandacht behoeven. De huisarts is ook een goed idee. Ik ga de praktijk maandag meteen even bellen voor een extra afspraak.

@Arctic, ik wil hier bewust niet noemen over welke familieband het gaat. Zou je dat even willen weghalen?
Alle reacties Link kopieren
feow schreef:
13-07-2019 14:37
Ik vond zwanger zijn ronduit kut.
En daar heb ik geen geaccepteerde verklaring voor. Ik had geen kwalen, geen lastige situatie enz. Ik vond er gewoon niks aan.
En ik gunde het kind in mijn buik echt het beste, maar pas toen ze geboren werden ging ik echt van ze houden.

En dat was, zo werd mij laten weten, heel erg zielig voor mijn kinderen. Want die zouden dat voelen. Wel, de oudste is volwassen en de jongste een beginnende puber en ik zal wel een balk door de bord voor mijn kop heen voor mijn ogen hebben, want ik heb de schade nog niet kunnen ontdekken.

In jouw post lees ik ook een paar keer welk gevoel je moet hebben, en het schuldgevoel dat je dat niet hebt.
Ik denk dat jij er het meeste aan hebt als je ‘gewoon’ accepteert dat jij geen roze wolk hebt. En dat is niet erg en niet schadelijk, hooguit wat jammer voor jou en lastig uit te leggen aan mensen die dat wel verwachten. Maak het niet te groot: ik heb geen roze wolk, ondanks dat ik echt graag een kind wil.

Als je je echt heel rot voelt, los van het ontbreken van een roze wolk, praat dan met je verloskundige. Want dan is extra hulp misschien wel nodig. En dan faal je niet, dan heb je gewoon de pech dat de hormonen bij jou anders uitwerken.

:hug:

Ik voel me inderdaad heel, héél schuldig. Mijn omgeving helpt hier niet altijd in mee. Zij 'verwachten' blijdschap, ook bij de komst van baby van familielid, terwijl ik gewoon rust wil en in kleine stapjes naar de komst van een kindje toeleven. Ik krijg veel te horen 'dat ik het verleden los moet laten' en moet 'kijken wat ik nu heb'. Maar daardoor voel ik me eigenlijk alleen nog maar rotter. Fijn om wat herkenning te lezen!
Pergamon schreef:
13-07-2019 14:39
Ik zit niet bij een verloskundige, maar bij een POP poli in het ziekenhuis voor extra begeleiding. Ik ga daar zéker aangeven dat ik me zo voel! Er staan gelukkig wat extra afspraken omdat er ook wat fysieke klachten zijn die aandacht behoeven. De huisarts is ook een goed idee. Ik ga de praktijk maandag meteen even bellen voor een extra afspraak.

@Arctic, ik wil hier bewust niet noemen over welke familieband het gaat. Zou je dat even willen weghalen?
Goed dat je het gaat aankaarten.

Ik heb het voor je uit mijn post gehaald
Alle reacties Link kopieren
:hug:

Allereerst: niemand kan in jouw hoofd kijken en als je je echt zo donker voelt, is het dan misschien toch beter om nog eens met de huisarts of praktijkondersteuner hierover te praten.

Misschien toch ook goede vrienden in vertrouwen nemen. Echt niet iedereen zit tijdens de zwangerschap op een roze wolk!

Ik herken het wel een beetje.

Bij de zwangerschap van mijn eerste zat ik volkomen onverwacht wél op die roze wolk. De bevalling liep totaal niet prettig en ik kukelde hard van mijn wolk. Daarbij een huilbaby met erge reflux en 8 weken na de bevalling met baby verhuisd naar de andere kant van het land. Achteraf het meest donkere jaar uit mijn leven geworden.

Toen we voor een tweede wilden gaan kreeg ik in 3,5 jaar tijd 7 miskramen, waaronder een aantal heel late na goede echo’s. Toen ik eenmaal zwanger was van een “plakkertje”, voelde ik me ook helemaal niet zo gelukkig als ik had gehoopt en misschien verwacht.
Ik was ook totaal niet fit en doorlopend misselijk deze zwangerschap. Na de eerste ervaring zag ik ook nogeens enorm tegen de bevalling op.

Maar ... zodra die 2de baby eruit was brak de hemel open en klom ik op mijn roze wolk. 🌸

De hormonen kunnen een behoorlijke impact hebben, en die is niet altijd te voorspellen.

Ik wens je heel veel sterkte komende tijd en wens je ook alsnog een fijne tijd toe! Hang in there! :rose:
Computer says nooooo
Alle reacties Link kopieren
Hecamel schreef:
13-07-2019 14:37
Heel herkenbaar. Wij hebben er 5,5 jaar over gedaan. Toen ik eenmaal zwanger was voelde ik ook niet de extase die ik verwachtte. Maaaarrrr. Het bleek, toen ik daar heel eerlijk over was, heel weinig mensen in mijn omgeving dat maar hadden. Ik bleek niet zo gek te zijn dat ik het niet op een roze wolk leefde.

Zwanger zijn vond ik ook gewoon niet bijzonder. Er waren wel dagen dat als ze veel bewoog ik genoot, maar de overige tijd vond ik het maar zo zo. Ook hormonen hielpen daar niet bij.

Volgens mij is het gebruikelijk om maar in die roze wolk sferen te praten, en daardoor voel je je gewoon anders. Tot je erachter komt dat heel veel vrouwen dat hebben.

En dat je via de medische molen zwanger bent geraakt wil natuurlijk niet zeggen dat je blijer moet zijn dan een ander.

Ik heb het in mijn directe omgeving wel aangegeven, maar daar krijg ik terug dat het vooral heel normaal is te moeten huilen bij echo's en hoe vreselijk jammer het is dat ik dat niet heb en dat het kindje in mijn buik dat ook voelt. Dat ik wat beter mijn best moet doen om blij te zijn en niet zo negatief in het leven moet staan. (Wat ik overigens voor mijn gevoel niet sta, alhoewel ik mijzelf nu even niet herken) Wat fijn om te lezen dat er dus niet persé een roze wolk hoeft te zijn!
Alle reacties Link kopieren
summer73 schreef:
13-07-2019 14:44
:hug:

Allereerst: niemand kan in jouw hoofd kijken en als je je echt zo donker voelt, is het dan misschien toch beter om nog eens met de huisarts of praktijkondersteuner hierover te praten.

Misschien toch ook goede vrienden in vertrouwen nemen. Echt niet iedereen zit tijdens de zwangerschap op een roze wolk!

Ik herken het wel een beetje.

Bij de zwangerschap van mijn eerste zat ik volkomen onverwacht wél op die roze wolk. De bevalling liep totaal niet prettig en ik kukelde hard van mijn wolk. Daarbij een huilbaby met erge reflux en 8 weken na de bevalling met baby verhuisd naar de andere kant van het land. Achteraf het meest donkere jaar uit mijn leven geworden.

Toen we voor een tweede wilden gaan kreeg ik in 3,5 jaar tijd 7 miskramen, waaronder een aantal heel late na goede echo’s. Toen ik eenmaal zwanger was van een “plakkertje”, voelde ik me ook helemaal niet zo gelukkig als ik had gehoopt en misschien verwacht.
Ik was ook totaal niet fit en doorlopend misselijk deze zwangerschap. Na de eerste ervaring zag ik ook nogeens enorm tegen de bevalling op.

Maar ... zodra die 2de baby eruit was brak de hemel open en klom ik op mijn roze wolk. 🌸

De hormonen kunnen een behoorlijke impact hebben, en die is niet altijd te voorspellen.

Ik wens je heel veel sterkte komende tijd en wens je ook alsnog een fijne tijd toe! Hang in there! :rose:


Voor een deel is het zo donker omdat ik het zóó graag wíl. Ik wil al zo lang moeder worden en keek zo waanzinnig uit naar een zwangerschap. Ik wil er zo graag van genieten! Ik mis het kunnen delen van dingen die ík fijn vind (en niet steeds moeten voldoen aan verwachtingen van anderen, zo voelt het nu een beetje. Dat ik anderen teleurstel door hoe ik mij voel). Het voelt gewoon heel eenzaam en dat gevoel overvalt me, omdat ik dit nooit had bedacht.
Alle reacties Link kopieren
piepp schreef:
13-07-2019 14:37
Wat rot dat je je zo voelt. Maar ik vind het aan de andere kant ook niet heel gek. Als je al zo lang in het zkh loopt, heb je vast het nodige meegemaakt. Je had daar maar 1 doel; zwanger raken. En nu dat doel bereikt is (kindje is er weliswaar nog niet) val je misschien een beetje in een zwart gat.
Ik wens je een goede 20 weken echo. Zorgen over dat je geen goede moeder zal zijn, of over wat er allemaal mis kan gaan; probeer dat los te laten. Hoe de bevalling verloopt daar heb je, hoe cru het ook klinkt, toch geen invloed op.
En als je nu al bang bent om geen goede ouder te zijn, dan ben je dat juist wel.

Oh, dit vind ik nu dus echt even heel fijn om te lezen!!
Alle reacties Link kopieren
Pergamon schreef:
13-07-2019 14:45
Ik heb het in mijn directe omgeving wel aangegeven, maar daar krijg ik terug dat het vooral heel normaal is te moeten huilen bij echo's en hoe vreselijk jammer het is dat ik dat niet heb en dat het kindje in mijn buik dat ook voelt. Dat ik wat beter mijn best moet doen om blij te zijn en niet zo negatief in het leven moet staan. (Wat ik overigens voor mijn gevoel niet sta, alhoewel ik mijzelf nu even niet herken) Wat fijn om te lezen dat er dus niet persé een roze wolk hoeft te zijn!

Ik begrijp heel goed, dat je niet zo blij bent.'
Misschien heb je tijdens het proces wel het idee gehad, dat je heel blij zou zijn als je eenmaal zwanger was, maar drie jaar ziekenhuisellende poets je natuurlijk niet 1,2,3 weg.
Je kindje merkt er trouwens niets van hoor, dat jij niet zo blij bent, wat een stom geouwehoer toch weer.
Neem lekker rustig de tijd om aan het idee te wennen en laat je alsjeblieft geen onzin aanpraten.
Ik vind het ook fijn om te lezen dat doe roze wolk blijkbaar helemaal niet zo vanzelfsprekend is.
Omgeving kan je zo onzeker maken
Ik heb bij beide zwangerschappen een prenatale depressie gehad, achteraf gezien.
Waar ik de eerste nog wel doorkwam omdat het nieuw en gewenst was, was de tweede echt doffe ellende. Zodra het kind uit mijn buik was was het over en was ik zielsblij en dolgelukkig met mijn kinderen.

Het zijn nu pubers en ik heb geen moment het idee gehad dat ik ze beschadigd heb door zo'n beetje vloekend door mijn zwangerschappen te gaan. Het is heel naar, ronduit kut voor je, maar het idee dat je hiermee je kind beschadigd kun je echt heel gauw overboord gooien, echt.
Alle reacties Link kopieren
swannie12 schreef:
13-07-2019 14:49
Ik begrijp heel goed, dat je niet zo blij bent.'
Misschien heb je tijdens het proces wel het idee gehad, dat je heel blij zou zijn als je eenmaal zwanger was, maar drie jaar ziekenhuisellende poets je natuurlijk niet 1,2,3 weg.
Je kindje merkt er trouwens niets van hoor, dat jij niet zo blij bent, wat een stom geouwehoer toch weer.
Neem lekker rustig de tijd om aan het idee te wennen en laat je alsjeblieft geen onzin aanpraten.

Ik heb al vanaf mijn 10e het idee dat ik héél blij zou zijn ;-) Moeder worden is echt al vanaf jong een hele grote wens. En ik dacht in eerste instantie ook: ik ga rustig wennen. Maar na wat gedoe in mijn directe omgeving merk ik dat het me wat uit balans heeft gebracht (zal ook vast deels hormonen zijn!) en dat dat niet helpt in het in 'rustig meegroeien'.
In mijn contact met andere IVF moeders ervaar ik het als de norm dat er geen roze wolk is.
Alle reacties Link kopieren
the_Wicked_Witch schreef:
13-07-2019 14:51
Ik heb bij beide zwangerschappen een prenatale depressie gehad, achteraf gezien.
Waar ik de eerste nog wel doorkwam omdat het nieuw en gewenst was, was de tweede echt doffe ellende. Zodra het kind uit mijn buik was was het over en was ik zielsblij en dolgelukkig met mijn kinderen.

Het zijn nu pubers en ik heb geen moment het idee gehad dat ik ze beschadigd heb door zo'n beetje vloekend door mijn zwangerschappen te gaan. Het is heel naar, ronduit kut voor je, maar het idee dat je hiermee je kind beschadigd kun je echt heel gauw overboord gooien, echt.

Nog nooit van een prenatale depressie gehoord, als ik eerlijk ben :$ Wist niet dat dat ook bestond.

Dank voor je laatste alinea, dat vind ik nu echt even heel fijn!!
Alle reacties Link kopieren
Hier voor de tweede keer zwanger ( bijna 39 weken) en ik heb de vorige keer en ook deze keer geen grote roze wolk gezien. Ook niet na de bevalling van dochter 1 trouwens, ik zat op een grijze wolk met af en toe een vleugje roze. Dat werd met de tijd rozer en rozer, maar het heeft wel even geduurd voordat ik kon begrijpen wat mensen nu echt konden bedoelen met ' geniet ervan'.
En dat terwijl ik geen langdurige, zwaar traject heb moeten doorstaan.

Ik vind het bij tijd en wijle zwaar k*t om zwanger te zijn. Dat zeg ik ook gewoon tegen iedereen die me zegt hiervan te genieten, want 'deze tijd komt nooit meer terug'. Nee, goddank niet nee.
Mijn schoonmoeder en moeder vonden hun zwangerschappen zo bijzonder, meest mooie tijd uit hun leven. Nou, ik niet. Dat weten ze, ze zien het gelukkig ook en zullen dit ook niet ter discussie stellen.
Mijn lijf voelt nu niet aan als van mij, ik mis mezelf soms gewoon heel erg.

Je bent niet raar, gek of een slechte moeder in de dop. Je hebt een vreselijk lang en zwaar traject moeten doorstaan om hier te komen. Logisch dat je bang/angstig bent, logisch dat je met allerlei scenario's bezig bent. Wat jammer dat je familie dit niet kan begrijpen, het is juist zo logisch.
Je kind zal er echt niet iets van merken, angstzaaien is het, iemand vreselijk onzeker willen maken in een toch al spannende en onzekere tijd.

Oh en dat je via een traject zwanger bent geraakt zegt helemaal niets over hoe je je wel of niet moet voelen. Echt niet, zet dat uit je hoofd!
Alle reacties Link kopieren
Pergamon schreef:
13-07-2019 14:45
Ik heb het in mijn directe omgeving wel aangegeven, maar daar krijg ik terug dat het vooral heel normaal is te moeten huilen bij echo's en hoe vreselijk jammer het is dat ik dat niet heb en dat het kindje in mijn buik dat ook voelt. Dat ik wat beter mijn best moet doen om blij te zijn en niet zo negatief in het leven moet staan. (Wat ik overigens voor mijn gevoel niet sta, alhoewel ik mijzelf nu even niet herken) Wat fijn om te lezen dat er dus niet persé een roze wolk hoeft te zijn!
Luister, je kunt ook gewoon een nuchter type zijn hè. Ik ben twee keer zwanger geweest (en nu echt net bevallen) en heb nooit een traan gelaten om een echo of stralend over m'n buik wrijven door de Prénatal gelopen. Ik werd niet week van andermans baby's, ook niet toen ik zelf bijna moest bevallen. Ik dacht alleen maar, hopelijk helpt de natuur me weer een handje en ben in weer helemaal verliefd als de baby er is.

En dat laatste is het geval. Nu ben ik pas weer week. Ik begin nu pas echt een band op de te bouwen met m'n baby, nu die er is.

Dus ik denk, zorgeloos of niet zorgeloos zwanger geworden, maakt niet eens zoveel uit. Je hoeft niet rond te lopen als een zwijmelzwangere. Laat je niet gek maken. Echt, als die baby er is komt dat allemaal vanzelf.
Alle reacties Link kopieren
Pergamon schreef:
13-07-2019 14:45
Ik heb het in mijn directe omgeving wel aangegeven, maar daar krijg ik terug dat het vooral heel normaal is te moeten huilen bij echo's en hoe vreselijk jammer het is dat ik dat niet heb en dat het kindje in mijn buik dat ook voelt. Dat ik wat beter mijn best moet doen om blij te zijn en niet zo negatief in het leven moet staan. (Wat ik overigens voor mijn gevoel niet sta, alhoewel ik mijzelf nu even niet herken) Wat fijn om te lezen dat er dus niet persé een roze wolk hoeft te zijn!
Serieus? Zeggen ze dat echt? Trek het je niet teveel aan. Waarschijnlijk zijn dat mensen die niet net een kind hebben gehad maar al vergeten zijn hoe bagger het kan zijn.

Ik moest trouwens ook altijd huilen bij de echo’s. Echt dat hoort ee helaas bij. En dat gaat zover ik weet in iedergeval de eerste 3 jaar niet over. (En dan bij van alles. Moest vanmorgen bijna huilen omdat de fanfare voorbij kwam. 🤦🏼‍♀️) oh verkeerd gelezen. Maar ik ben dan ook een labiel wrak geworden dus dat helpt ook niet.

Mijn dochter is een van de brolijkste peuters die ik ken. Nooit chagrijnig, altijd gezellig. Dus zij heeft er iig niets aan overgehouden.

Niet te druk maken en je schuldig over voelen. Zo gauw je kind geboren is dan komt het vast goed.
hecamel wijzigde dit bericht op 13-07-2019 15:09
Reden: Niet goed gelezen
3.54% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
Dank dank dank allen!! Wat een opluchting dit te lezen. In mijn omgeving werd zo anders gereageerd ("wat?! doen jullie géén kamertje?!" (ehh nee, bij ons op de kamer het eerste half jaar, lekker praktisch, en dan zien we wel weer) "wat? Moest je niet huilen bij de echo? Wat vind ik dát erg voor je!!", "Wat? Ben je niet ontzettend waanzinnig blij met deze pasgeboren baby in de familie? -"ehh, ja voor jullie is het fantastisch, maar zelf voelt het vooralsnog alsnog ik een aardappel sta te bewonderen, sorry"), dat je door die reactie echt onwis aan jezelf gaat twijfelen.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven